Η νεοελληνική πραγματικότητα....
1. Μανάδες να αγωνιούν για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους: Κωστάκη φάε τη μπριζόλα σου παιδί μου, θα κρυώσει.
2. Πατεράδες να διατυπώνουν δόγματα και αξιώματα γεμάτοι περηφάνια: Το καλό το μαγαζί από το ψωμί φαίνεται.
3. Γονείς να αποφασίζουν ότι η ώρα του φαγητού είναι η καλύτερη για να μάθουν στα βλαστάρια τους τρόπους: Πρόσεχε παιδί μου, μη σκίζεις το τραπεζομάντιλο!
4. Υπαρξιακά ερωτήματα να πλανώνται στην ατμόσφαιρα: Να πιούμε κόκκινο κρασί ή λευκό;
5. Η ανθρωπιά και η ανταπόκριση στις ανάγκες των συνανθρώπων είναι παραπάνω από εμφανείς: Πιάσε μου ένα μαχαίρι, σε παρακαλώ.
6. Η ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ φίλων είναι ιδιαίτερα έκδηλη σε παρεΐστικα γεύματα: Είχα πάει προχθές σε μια άλλη ταβέρνα στο Παγκράτι, που είχε μια σκορδαλιά απίστευτη...
7. Φυσικά συναντάμε το βιβλικό φίδι και τους πειρασμούς του σε νέες παραλλαγές: Να βάλω λίγο κρασί ακόμα;
8. Καλλιεργούνται ηθικές αξίες όπως ο αλτρουισμός: Μη ντρέπεσαι, πάρε από τη δική μου μερίδα, δε θα τα φάω όλα. Η αίσθηση του πολέμου των πιρουνιών είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Δεκάδες πιρουνιά, κουτάλια και μαχαίρια περνούν μπροστά από τα μάτια σου ανά δευτερόλεπτο, τα οποία κάνουν επιδρομές στο τζατζίκι και στη σαλάτα. Πέρα από το γεγονός ότι δεν προλαβαίνεις να φας τίποτα αν θέλεις να το παίξεις ευγενικός και να μην πέσεις με τα μούτρα στο φαΐ δείχνοντας την καταγωγή σου, γίνεσαι μάρτυρας του γνωστού και μη εξαιρεταιου "ο θάνατός σου η Ζωή μου".
Η φάση είναι ότι ενώ όλοι πέφτουν σαν τα ζώα πάνω στη φέτα και την έχουν σχεδόν εξαφανίσει μέσα σε ένα λεπτό το πολύ, όταν μείνει ένα μόνο κομματάκι όλοι κάνουν τους αδιάφορους και επιδεικνύοντας το savoir vivre τους και στρέφονται προς κάποιο άλλο έδεσμα. Γιατί το να πάρεις το τελευταίο κομμάτι είναι γαϊδουριά, ενώ δεν είναι να έχεις πάρει όλα τα υπόλοιπα.
Το καλύτερο είναι όταν από το ελάχιστο της φέτας που έχει Μείνει τρώει κάποιος το μισό, μετά κάποιος άλλος το μισό του μισού, μετά ένας τρίτος το μισό από τα ψίχουλα, κλπ. Γελοίο. Το καλό με τις ταβέρνες είναι ότι δεν υπάρχει αμηχανία, γιατί δεν υπάρχει σιωπή. Εκεί που η προηγούμενη συζήτηση έχει σταματήσει και όλοι μένουν αμίλητοι και φοβισμένοι ότι η βραδιά θα συνεχιστεί στη μούγκα, τότε όλο και κάποιος θα πεταχτεί λέγοντας "Να παραγγείλουμε μια πατάτες ακόμα;".
Μετά τα πράγματα είναι φαύλος κύκλος και η ζωντάνια επανέρχεται στην παρέα: "Κάντες τρεις ρε Τάσο", "Ναι, καλύτερα, γιατί η μερίδα μου με το χοιρινό δεν έχει πολλές", "Τους αλήτες, δέκα ευρώ η μερίδα και οι πατάτες είναι για δείγμα", "Έλα, πάρε από μένα", "Μην στις στερήσω θεία, ευχαριστώ".
Φυσικά δε χρειάζεται να αναφέρω ότι όλοι μιλούν με γεμάτο το στόμα και πέρα από το ότι δεν είναι και ότι πιο αισθητικό να βλέπεις τον άλλο να εκσφενδονίζει κομμάτια κιμά προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς κάνει προσπάθεια πάνω από τις δυνάμεις του να μιλήσει, αδυνατείς να καταλάβεις τι σου λέει κι όλας.
Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δε μπορείς να του ζητήσεις για να επαναλάβει, φοβούμενος ότι το επόμενο κομματάκι κιμά θα πέσει πάνω στο μάτι σου...
1. Μανάδες να αγωνιούν για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους: Κωστάκη φάε τη μπριζόλα σου παιδί μου, θα κρυώσει.
2. Πατεράδες να διατυπώνουν δόγματα και αξιώματα γεμάτοι περηφάνια: Το καλό το μαγαζί από το ψωμί φαίνεται.
3. Γονείς να αποφασίζουν ότι η ώρα του φαγητού είναι η καλύτερη για να μάθουν στα βλαστάρια τους τρόπους: Πρόσεχε παιδί μου, μη σκίζεις το τραπεζομάντιλο!
4. Υπαρξιακά ερωτήματα να πλανώνται στην ατμόσφαιρα: Να πιούμε κόκκινο κρασί ή λευκό;
5. Η ανθρωπιά και η ανταπόκριση στις ανάγκες των συνανθρώπων είναι παραπάνω από εμφανείς: Πιάσε μου ένα μαχαίρι, σε παρακαλώ.
6. Η ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ φίλων είναι ιδιαίτερα έκδηλη σε παρεΐστικα γεύματα: Είχα πάει προχθές σε μια άλλη ταβέρνα στο Παγκράτι, που είχε μια σκορδαλιά απίστευτη...
7. Φυσικά συναντάμε το βιβλικό φίδι και τους πειρασμούς του σε νέες παραλλαγές: Να βάλω λίγο κρασί ακόμα;
8. Καλλιεργούνται ηθικές αξίες όπως ο αλτρουισμός: Μη ντρέπεσαι, πάρε από τη δική μου μερίδα, δε θα τα φάω όλα. Η αίσθηση του πολέμου των πιρουνιών είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Δεκάδες πιρουνιά, κουτάλια και μαχαίρια περνούν μπροστά από τα μάτια σου ανά δευτερόλεπτο, τα οποία κάνουν επιδρομές στο τζατζίκι και στη σαλάτα. Πέρα από το γεγονός ότι δεν προλαβαίνεις να φας τίποτα αν θέλεις να το παίξεις ευγενικός και να μην πέσεις με τα μούτρα στο φαΐ δείχνοντας την καταγωγή σου, γίνεσαι μάρτυρας του γνωστού και μη εξαιρεταιου "ο θάνατός σου η Ζωή μου".
Η φάση είναι ότι ενώ όλοι πέφτουν σαν τα ζώα πάνω στη φέτα και την έχουν σχεδόν εξαφανίσει μέσα σε ένα λεπτό το πολύ, όταν μείνει ένα μόνο κομματάκι όλοι κάνουν τους αδιάφορους και επιδεικνύοντας το savoir vivre τους και στρέφονται προς κάποιο άλλο έδεσμα. Γιατί το να πάρεις το τελευταίο κομμάτι είναι γαϊδουριά, ενώ δεν είναι να έχεις πάρει όλα τα υπόλοιπα.
Το καλύτερο είναι όταν από το ελάχιστο της φέτας που έχει Μείνει τρώει κάποιος το μισό, μετά κάποιος άλλος το μισό του μισού, μετά ένας τρίτος το μισό από τα ψίχουλα, κλπ. Γελοίο. Το καλό με τις ταβέρνες είναι ότι δεν υπάρχει αμηχανία, γιατί δεν υπάρχει σιωπή. Εκεί που η προηγούμενη συζήτηση έχει σταματήσει και όλοι μένουν αμίλητοι και φοβισμένοι ότι η βραδιά θα συνεχιστεί στη μούγκα, τότε όλο και κάποιος θα πεταχτεί λέγοντας "Να παραγγείλουμε μια πατάτες ακόμα;".
Μετά τα πράγματα είναι φαύλος κύκλος και η ζωντάνια επανέρχεται στην παρέα: "Κάντες τρεις ρε Τάσο", "Ναι, καλύτερα, γιατί η μερίδα μου με το χοιρινό δεν έχει πολλές", "Τους αλήτες, δέκα ευρώ η μερίδα και οι πατάτες είναι για δείγμα", "Έλα, πάρε από μένα", "Μην στις στερήσω θεία, ευχαριστώ".
Φυσικά δε χρειάζεται να αναφέρω ότι όλοι μιλούν με γεμάτο το στόμα και πέρα από το ότι δεν είναι και ότι πιο αισθητικό να βλέπεις τον άλλο να εκσφενδονίζει κομμάτια κιμά προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς κάνει προσπάθεια πάνω από τις δυνάμεις του να μιλήσει, αδυνατείς να καταλάβεις τι σου λέει κι όλας.
Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δε μπορείς να του ζητήσεις για να επαναλάβει, φοβούμενος ότι το επόμενο κομματάκι κιμά θα πέσει πάνω στο μάτι σου...
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια