Οταν εμαθα για τη συναυλια του Φιλ Κολινς στην Αθηνα ως ενα σταθμο της τελευταιας του περιοδειας συγκινηθηκα.
Ο Φιλ Κολινς ηταν ο πρωτος καλλιτεχνης που αγαπησα. Πιτσιρικι με θυμαμαι να φανατιζομαι με τα grammys και ποιος ειναι αυτος ο αθλιος ο quincy jones που απειλουσε τον Φιλ και να τρελαινομαι αργοτερα με το τοπ τεν του mega και με τον φρικ alice cooper που αρκετες φορες ηταν απο πανω.
Παρεπιπτόντως ποτε δεν συμπαθησα τον πουρο-ροκα με το γυναικειο ονομα. Ακους εκει. Πανω απο τον Φιλ... Θυμαμαι να κανω ολοκληρο ΜοΔιΧα ( Μορατοριουμ διαχειρισης χαρτζιλικιου) και να τρεχω στο metropolis να αγορασω τις κασετες με ολες του τις δουλειες, να εχω λιωσει το κασετοφωνο στο σπιτι με αποτελεσμα να χασω καθε ιχνος παιδικης αξιοπρεπειας ζητωντας ΔαΣυ ( δανειο συγγενους ) ωστε να αναπληρωσω το κενο αγοραζοντας εκ νεου μερικες κασετες...
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα σταθερα φανατικος λαθραναγνωστης του metal hammer και του kerrang, περασα σε ελληνικους ηχους μεχρι το μεγαλυτερο μερος των ακουσματων μου εδω και πολυ καιρο να κανει σταση σε electro-soul-funky-jazy house-freestyle μονοπατια. Δεν αρνουμαι το παρελθον αλλα και δεν γυρναω σε αυτο. Ευτυχως εχω μεινει ακολονητος σε αρχες οπως το «οχι πια σεξ μονο φιλοι» [ ωπ! Αυτο ειναι απο αλλο πονημα] λοιπον οπως ελεγον never λαϊκο ποπ σκυλαδικα και η αρχη παραμενει.
Τον Φιλ Κολινς ουτε καν μπορω να θυμηθω ποτε τον ακουσα οικειοθελως για τελευταια φορα. Πρεπει να εχουν περασει 12 χρονια... Οταν λοιπον ο πρωτος αγαπημενος καλλιτεχνης απευθυνει εναν τελευταιο χαιρετισμο θα ηταν απαραδεκτο εκ μερους μου να μην ειμαι παρον. Για μια και μονη φορα νοιωθω ακομα τυψεις χωρις μαλιστα να φταιω και αναφερομαι στους pink floyd στο ΟΑΚΑ. Δεν το ξανακανω. Ετσι δηλωσα παρον οπως την παλια καλη δεκαετια του 80 –early 90s.
Με το τρενο για το Σταδιο Ειρηνης και Φιλιας... Κοσμος πολυς στο βαγονι και στο μυαλο μου περασαν εφιαλτικες εικονες πηξιματος, στριμωξιδιου, ασφυξιας αλλα στη σταση Φαληρο διαλυθηκε γρηγορα ο εφιαλτης. Οι μισοι πηγαν αριστερα, στο Καραϊσκακη. Champions league γαρ και προσηλθα ημιγαληνιος στο ΣΕΦ. Ξανακοιταξα το εισιτηριο. Θυρα 4. Ελα ρε Παοκαρα!
Ειχα προνοησει να μην βγαλω αρενα αλλα να παρακολουθησω τη συναυλια καθημενος. Καλη η δεκαετια του 80 αλλα μεγαλωσαμε πια... Ειμασταν γυρω στα 300 ατομα και περιμεναμε να ανοιξει η κερκοπορτα μπας και μπουμε. Ο κοσμος οπως τον περιμενα. 30+ με κατι πιτσιρικαδες που προφανως θα ειχαν γκρουπακι, αρκετους 40+ και μαλιστα παρεες μεγαλων που κουβαλησαν στο σταδιο τα προβληματα του γραφειου, του σχολειου των παιδιων, τα δικα τους παλαι ποτε παρτι και το συγχρονο πολιτικο γιγνεσθαι. Ωτα να χει κανεις να ακουει...
Περναγε η ωρα, οι 300 γιναν 600, η πορτα ( δεν μιλαμε ουτε καν για ολη τη θυρα αλλα μια παραπλευρη πορτα ) δεν ανοιγε, επεσε το σχετικο ελληνικο κραξιμο τυπου «αμα δεν μπορειτε, να μην κανετε συναυλιες γουρουνια» ο ακολουθος χαβαλες τυπου «πες τα ρε Τακη» [ Μαλλον οπαδος του θρυλου που αφου δεν βρηκε εισιτηριο στο ενα γηπεδο, πηγε στο αλλο ] και τελοσπαντων ανοιξαν και μπηκαμε.
Παρηγορηθηκα οταν εριξα μια ματια στη θυρα απο κατω που οδηγουσε στην αρενα. Πρεπει να ηταν τουλαχιστον 3.000 ακινητοι ανθρωποι...
Αφου τακτοποιησα το αρχαιο μου ελληνικο κορμι πανω πανω στο πεταλο και εστριψα το πρωτο τσιγαρο αρχισα να περιεργαζομαι το τραυματισμενο ΣΕΦ. Ακομα δεν ειχαν αποκατασταθει οι ζημιες απο την επιδρομη των πρασινοκοκκινων Ουνων και σε πολλα σημεια δεν υπηρχαν καθισματα. Εδω σηκωσε την κουπα του 87 ο Γιαννακης, εδω παρα λιγο να φαω ξυλο οταν αποφασισα να ερθω σε αγωνα μπασκετ μεταξυ ΑΕΚ και Ολυμπιακου, τοτε με τα «χρονια πολλα, χρονια πολλα, με ηπατιτιδα σ’ολο τον Πειραιαααα» αλλα ο θεος με συγχωρεσε και με γλιτωσε.
Απο τοτε είχα να ερθω...
Οι δεικτες του ρολογιου πηραν κατηφορα, αρχισα και εγω τα τηλεφωνα τυπου «ελα ρε, πηρα να δω τι κανεις» χωρις να συμπληρωσω «γιατι δεν εχω τι αλλο να κανω και να περασει η ωρα», ο κόσμος επιτελους ηρθε, ολοι εκατσαν, η αρενα γεμισε και συνηθισμενος απο τα γηπεδικα, τους υπολογισα γυρω στους 13.000 νοματαιους. Κοπελιες στα πλαισια διαφημιστικης καμπανιας μιας τραπεζας μοιραζαν μπρελοκ με μινι φακο που βγαζει ενα γαλαζιο χρωμα και αρχισαν ολοι τα δοκιμαστικα αναψε σβησε για το παρτι που ακολουθουσε. Προλαβα μαλιστα να γνωρισω και εναν ΑΕΚτζη διπλα μου που οταν ακουσε τον προβληματισμο μου στο τηλεφωνο οτι ετσι οπως παει θα φυγουμε μαζι με τους γαβρους και θα φτασουμε σπιτια μας σε 6 ωρες, με ρωτησε τι ομαδα ειμαι, καναμε μια μινι αναλυση λιγων λεπτων για τα τεκταινομενα στην ομαδα και ετσι περασε η ωρα ακομα πιο γρηγορα.
Απο τις 21.00 που ηταν προγραμματισμενο, τελικα το εναρκτηριο λακτισμα δοθηκε στις 21.50. Και τι λακτισμα.... Κατευθειαν στον εγκεφαλο! Μπαινει ο Φιλ, ζητω – μπραβο οε οε και καθεται στα ντραμς. Αρχιζει ενα δαιμονισμενο σολο λες και εκανε καμια παγανιστικη τελετη. Μετα ηρθε και ενας αλλος ντραμερ και συνεχισαν μαζι εντελως συντονισμενα! Λιγο αργοτερα προστεθηκε και ενας τριτος! Λες και ηταν ενα οργανο! Μιλαμε για ενα τεταρτο με ντα-ντουμπα και συγχρονισμο γκρινγουιτς!
Πανω που αρχισα να σιχτιριζω τον εαυτο μου γιατι εκατσα τερμα θεου και τα περισσοτερα τα φανταζομουν παρα τα εβλεπα, ευτυχως ειδα τα ματριξ που ειχαν τοποθετηθει για το προλεταριατο και το ματι μου επαιζε μια στη σκηνη και μια στις γιγαντο-οθονες.
Ξεκινησε το ματς με something happen on the way to heaven, against all odds και easy lover. Αφου ζεσταθηκαμε, εκανε μια αξιοπρεπη προσπαθεια να μας πει σε σπαστα ελληνικα διαβαζοντας απο ενα χαρτι«geia sou athens, efκaristo pou ir8ate, xairome pou eime mazi sas kai elpizo na perasete omorfa me agapimena tragoudia».
Ηταν η πρωτη φορα που αντεληφθην οτι τα greeklish δεν ειναι μονο η συνηθεια των αρχαιων κομπιουτεραδων ή των ανορθογραφων αλλα εχουν και μια αλλη εφαρμογη. Συνεχισε ο Φιλ στα αγγλικα αυτη τη φορα λεγοντας πως το επομενο κομματι θα μας ειχε συντροφευσει σε βραδιες σεξ και εννoουσε το one more night.
Ενα μινι φλας μπακ στις χιλιαδες των κατακτησεων μου δεν ειχε τετοιο μουσικο χαλι αλλα μαλλον θα ημουν ο μονος καθοτι το πληθος εκανε ενα αααααααααααααααα «χ, τι μας θυμησες ρε Φιλ»....
Αναψαν τα μπλε μπρελοκ μαζι με τον επισης μπλε υποβλητικο φωτισμο της σκηνης και τα αναριθμητα φωτακια απο τις καμερες και τα κινητα που αποθανατιζαν τη στιγμη, εδωσαν ενα ωραιο τονο στο σκοτος του ΣΕΦ. Ο ανθρωπος εκανε μουσικη. Τεχνη. Απλη, λιτη, δωρικη.
Φοβερη παραγωγη στα φωτα λες και σε καθε τραγουδι ησουν και σε διαφορετικη σκηνη, 3 ντραμερ, 4 πνευστα, 2 κιθαρες, 5μελης χορωδια. Αυτο ηταν ΜΟΥΣΙΚΗ. Χωρις αλλαλαζοντα πρεζακια, χωρις τραγουδαω και φοραω αβυσαλλεα ντεκολτε για να δειξω πλαστικα μελη και φουστες μεχρι τον αφαλο. Ναι μεν show με οδηγο και αξονα την τεχνη και τη μουσικη. Συνεχισε με i cant stop loving u, having along enough, true colours, another day in paradise, ( στο cd πριν αρχισει η πρωτη νοτα η μποτα χτυπαει 12 φορες. Το ιδιο ακριβως και στο live ) wonder, seperate lives, in the air tonight (μπορει να διαβαστει ως ιεροσυλια αλλα μου θυμησε εντονα φωτορυθμικα απο το pink floyd – απο το live στο Εμδιβουργο, dancing 2 the light, u cant harry love, 2 hearts, my hat, invisible touch ( ενταξει απο genesis αυτο αλλα σε σουπερ ντουπερ εκτελεση ) , easy lover ( δευτερη φορα μεν, αλλα εκει σηκωθηκε το σταδιο στον αερα.
Δεν υπηρχε ανθρωπος που να μη χειροκροτουσε ρυθμικα, να μην κουνηθηκε και οι περισσοτεροι χορευαν) , sussudio ( κατεβηκε στον κοσμο και πρεπει να τραγουδησαν τουλαχιστον 20 ατομα μαζι του ).
Εκει μας τελειωσε. Μας βγηκαν τα χερια στο χειροκροτημα, στο σφυριγμα, στη φωνη, μεχρι και ενας απελπισμενος οπαδος του θρυλου φωναζε «ελα ρε ριμπο, μη φευγεις απο τωρα» και ο φλεγματικος βρετανος καταδεχθηκε υστερα απο ενα δεκαλεπτο παρακλησεων και επικλησεων να βγει για το Take me home σε extended version. Μας καληνυχτισε οριστικα.
Περιπου δεκα λεπτα πριν απο τις 12. «Thank u Athens, thank u Greece, sas efkaristo filoi mou….» Μου αφησε μια μικρη πικρη γευση γιατι περιμενα το groovy kind of love που το εχω στο serious hits live και μου αρεσε πολυ η εκτελεση του.
Ας ειναι. Ωραια εμπειρια, μεγαλη συναυλια και ενας αποχαιρετισμος στην προεφηβεια...
Ή οπως πιθανως θα το ελεγαν στη Μεγαλη Βρετανια: Great perfomance Mr Collins, thanks 4 the memories….
Ο Φιλ Κολινς ηταν ο πρωτος καλλιτεχνης που αγαπησα. Πιτσιρικι με θυμαμαι να φανατιζομαι με τα grammys και ποιος ειναι αυτος ο αθλιος ο quincy jones που απειλουσε τον Φιλ και να τρελαινομαι αργοτερα με το τοπ τεν του mega και με τον φρικ alice cooper που αρκετες φορες ηταν απο πανω.
Παρεπιπτόντως ποτε δεν συμπαθησα τον πουρο-ροκα με το γυναικειο ονομα. Ακους εκει. Πανω απο τον Φιλ... Θυμαμαι να κανω ολοκληρο ΜοΔιΧα ( Μορατοριουμ διαχειρισης χαρτζιλικιου) και να τρεχω στο metropolis να αγορασω τις κασετες με ολες του τις δουλειες, να εχω λιωσει το κασετοφωνο στο σπιτι με αποτελεσμα να χασω καθε ιχνος παιδικης αξιοπρεπειας ζητωντας ΔαΣυ ( δανειο συγγενους ) ωστε να αναπληρωσω το κενο αγοραζοντας εκ νεου μερικες κασετες...
Τα χρόνια πέρασαν, έγινα σταθερα φανατικος λαθραναγνωστης του metal hammer και του kerrang, περασα σε ελληνικους ηχους μεχρι το μεγαλυτερο μερος των ακουσματων μου εδω και πολυ καιρο να κανει σταση σε electro-soul-funky-jazy house-freestyle μονοπατια. Δεν αρνουμαι το παρελθον αλλα και δεν γυρναω σε αυτο. Ευτυχως εχω μεινει ακολονητος σε αρχες οπως το «οχι πια σεξ μονο φιλοι» [ ωπ! Αυτο ειναι απο αλλο πονημα] λοιπον οπως ελεγον never λαϊκο ποπ σκυλαδικα και η αρχη παραμενει.
Τον Φιλ Κολινς ουτε καν μπορω να θυμηθω ποτε τον ακουσα οικειοθελως για τελευταια φορα. Πρεπει να εχουν περασει 12 χρονια... Οταν λοιπον ο πρωτος αγαπημενος καλλιτεχνης απευθυνει εναν τελευταιο χαιρετισμο θα ηταν απαραδεκτο εκ μερους μου να μην ειμαι παρον. Για μια και μονη φορα νοιωθω ακομα τυψεις χωρις μαλιστα να φταιω και αναφερομαι στους pink floyd στο ΟΑΚΑ. Δεν το ξανακανω. Ετσι δηλωσα παρον οπως την παλια καλη δεκαετια του 80 –early 90s.
Με το τρενο για το Σταδιο Ειρηνης και Φιλιας... Κοσμος πολυς στο βαγονι και στο μυαλο μου περασαν εφιαλτικες εικονες πηξιματος, στριμωξιδιου, ασφυξιας αλλα στη σταση Φαληρο διαλυθηκε γρηγορα ο εφιαλτης. Οι μισοι πηγαν αριστερα, στο Καραϊσκακη. Champions league γαρ και προσηλθα ημιγαληνιος στο ΣΕΦ. Ξανακοιταξα το εισιτηριο. Θυρα 4. Ελα ρε Παοκαρα!
Ειχα προνοησει να μην βγαλω αρενα αλλα να παρακολουθησω τη συναυλια καθημενος. Καλη η δεκαετια του 80 αλλα μεγαλωσαμε πια... Ειμασταν γυρω στα 300 ατομα και περιμεναμε να ανοιξει η κερκοπορτα μπας και μπουμε. Ο κοσμος οπως τον περιμενα. 30+ με κατι πιτσιρικαδες που προφανως θα ειχαν γκρουπακι, αρκετους 40+ και μαλιστα παρεες μεγαλων που κουβαλησαν στο σταδιο τα προβληματα του γραφειου, του σχολειου των παιδιων, τα δικα τους παλαι ποτε παρτι και το συγχρονο πολιτικο γιγνεσθαι. Ωτα να χει κανεις να ακουει...
Περναγε η ωρα, οι 300 γιναν 600, η πορτα ( δεν μιλαμε ουτε καν για ολη τη θυρα αλλα μια παραπλευρη πορτα ) δεν ανοιγε, επεσε το σχετικο ελληνικο κραξιμο τυπου «αμα δεν μπορειτε, να μην κανετε συναυλιες γουρουνια» ο ακολουθος χαβαλες τυπου «πες τα ρε Τακη» [ Μαλλον οπαδος του θρυλου που αφου δεν βρηκε εισιτηριο στο ενα γηπεδο, πηγε στο αλλο ] και τελοσπαντων ανοιξαν και μπηκαμε.
Παρηγορηθηκα οταν εριξα μια ματια στη θυρα απο κατω που οδηγουσε στην αρενα. Πρεπει να ηταν τουλαχιστον 3.000 ακινητοι ανθρωποι...
Αφου τακτοποιησα το αρχαιο μου ελληνικο κορμι πανω πανω στο πεταλο και εστριψα το πρωτο τσιγαρο αρχισα να περιεργαζομαι το τραυματισμενο ΣΕΦ. Ακομα δεν ειχαν αποκατασταθει οι ζημιες απο την επιδρομη των πρασινοκοκκινων Ουνων και σε πολλα σημεια δεν υπηρχαν καθισματα. Εδω σηκωσε την κουπα του 87 ο Γιαννακης, εδω παρα λιγο να φαω ξυλο οταν αποφασισα να ερθω σε αγωνα μπασκετ μεταξυ ΑΕΚ και Ολυμπιακου, τοτε με τα «χρονια πολλα, χρονια πολλα, με ηπατιτιδα σ’ολο τον Πειραιαααα» αλλα ο θεος με συγχωρεσε και με γλιτωσε.
Απο τοτε είχα να ερθω...
Οι δεικτες του ρολογιου πηραν κατηφορα, αρχισα και εγω τα τηλεφωνα τυπου «ελα ρε, πηρα να δω τι κανεις» χωρις να συμπληρωσω «γιατι δεν εχω τι αλλο να κανω και να περασει η ωρα», ο κόσμος επιτελους ηρθε, ολοι εκατσαν, η αρενα γεμισε και συνηθισμενος απο τα γηπεδικα, τους υπολογισα γυρω στους 13.000 νοματαιους. Κοπελιες στα πλαισια διαφημιστικης καμπανιας μιας τραπεζας μοιραζαν μπρελοκ με μινι φακο που βγαζει ενα γαλαζιο χρωμα και αρχισαν ολοι τα δοκιμαστικα αναψε σβησε για το παρτι που ακολουθουσε. Προλαβα μαλιστα να γνωρισω και εναν ΑΕΚτζη διπλα μου που οταν ακουσε τον προβληματισμο μου στο τηλεφωνο οτι ετσι οπως παει θα φυγουμε μαζι με τους γαβρους και θα φτασουμε σπιτια μας σε 6 ωρες, με ρωτησε τι ομαδα ειμαι, καναμε μια μινι αναλυση λιγων λεπτων για τα τεκταινομενα στην ομαδα και ετσι περασε η ωρα ακομα πιο γρηγορα.
Απο τις 21.00 που ηταν προγραμματισμενο, τελικα το εναρκτηριο λακτισμα δοθηκε στις 21.50. Και τι λακτισμα.... Κατευθειαν στον εγκεφαλο! Μπαινει ο Φιλ, ζητω – μπραβο οε οε και καθεται στα ντραμς. Αρχιζει ενα δαιμονισμενο σολο λες και εκανε καμια παγανιστικη τελετη. Μετα ηρθε και ενας αλλος ντραμερ και συνεχισαν μαζι εντελως συντονισμενα! Λιγο αργοτερα προστεθηκε και ενας τριτος! Λες και ηταν ενα οργανο! Μιλαμε για ενα τεταρτο με ντα-ντουμπα και συγχρονισμο γκρινγουιτς!
Πανω που αρχισα να σιχτιριζω τον εαυτο μου γιατι εκατσα τερμα θεου και τα περισσοτερα τα φανταζομουν παρα τα εβλεπα, ευτυχως ειδα τα ματριξ που ειχαν τοποθετηθει για το προλεταριατο και το ματι μου επαιζε μια στη σκηνη και μια στις γιγαντο-οθονες.
Ξεκινησε το ματς με something happen on the way to heaven, against all odds και easy lover. Αφου ζεσταθηκαμε, εκανε μια αξιοπρεπη προσπαθεια να μας πει σε σπαστα ελληνικα διαβαζοντας απο ενα χαρτι«geia sou athens, efκaristo pou ir8ate, xairome pou eime mazi sas kai elpizo na perasete omorfa me agapimena tragoudia».
Ηταν η πρωτη φορα που αντεληφθην οτι τα greeklish δεν ειναι μονο η συνηθεια των αρχαιων κομπιουτεραδων ή των ανορθογραφων αλλα εχουν και μια αλλη εφαρμογη. Συνεχισε ο Φιλ στα αγγλικα αυτη τη φορα λεγοντας πως το επομενο κομματι θα μας ειχε συντροφευσει σε βραδιες σεξ και εννoουσε το one more night.
Ενα μινι φλας μπακ στις χιλιαδες των κατακτησεων μου δεν ειχε τετοιο μουσικο χαλι αλλα μαλλον θα ημουν ο μονος καθοτι το πληθος εκανε ενα αααααααααααααααα «χ, τι μας θυμησες ρε Φιλ»....
Αναψαν τα μπλε μπρελοκ μαζι με τον επισης μπλε υποβλητικο φωτισμο της σκηνης και τα αναριθμητα φωτακια απο τις καμερες και τα κινητα που αποθανατιζαν τη στιγμη, εδωσαν ενα ωραιο τονο στο σκοτος του ΣΕΦ. Ο ανθρωπος εκανε μουσικη. Τεχνη. Απλη, λιτη, δωρικη.
Φοβερη παραγωγη στα φωτα λες και σε καθε τραγουδι ησουν και σε διαφορετικη σκηνη, 3 ντραμερ, 4 πνευστα, 2 κιθαρες, 5μελης χορωδια. Αυτο ηταν ΜΟΥΣΙΚΗ. Χωρις αλλαλαζοντα πρεζακια, χωρις τραγουδαω και φοραω αβυσαλλεα ντεκολτε για να δειξω πλαστικα μελη και φουστες μεχρι τον αφαλο. Ναι μεν show με οδηγο και αξονα την τεχνη και τη μουσικη. Συνεχισε με i cant stop loving u, having along enough, true colours, another day in paradise, ( στο cd πριν αρχισει η πρωτη νοτα η μποτα χτυπαει 12 φορες. Το ιδιο ακριβως και στο live ) wonder, seperate lives, in the air tonight (μπορει να διαβαστει ως ιεροσυλια αλλα μου θυμησε εντονα φωτορυθμικα απο το pink floyd – απο το live στο Εμδιβουργο, dancing 2 the light, u cant harry love, 2 hearts, my hat, invisible touch ( ενταξει απο genesis αυτο αλλα σε σουπερ ντουπερ εκτελεση ) , easy lover ( δευτερη φορα μεν, αλλα εκει σηκωθηκε το σταδιο στον αερα.
Δεν υπηρχε ανθρωπος που να μη χειροκροτουσε ρυθμικα, να μην κουνηθηκε και οι περισσοτεροι χορευαν) , sussudio ( κατεβηκε στον κοσμο και πρεπει να τραγουδησαν τουλαχιστον 20 ατομα μαζι του ).
Εκει μας τελειωσε. Μας βγηκαν τα χερια στο χειροκροτημα, στο σφυριγμα, στη φωνη, μεχρι και ενας απελπισμενος οπαδος του θρυλου φωναζε «ελα ρε ριμπο, μη φευγεις απο τωρα» και ο φλεγματικος βρετανος καταδεχθηκε υστερα απο ενα δεκαλεπτο παρακλησεων και επικλησεων να βγει για το Take me home σε extended version. Μας καληνυχτισε οριστικα.
Περιπου δεκα λεπτα πριν απο τις 12. «Thank u Athens, thank u Greece, sas efkaristo filoi mou….» Μου αφησε μια μικρη πικρη γευση γιατι περιμενα το groovy kind of love που το εχω στο serious hits live και μου αρεσε πολυ η εκτελεση του.
Ας ειναι. Ωραια εμπειρια, μεγαλη συναυλια και ενας αποχαιρετισμος στην προεφηβεια...
Ή οπως πιθανως θα το ελεγαν στη Μεγαλη Βρετανια: Great perfomance Mr Collins, thanks 4 the memories….
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια