Αναδημοσιευω το κειμενο του σπουδαιου ηθοποιου και σκηνοθετη Θαναση Παπαγεωργιου απο τα Νεα της 01/03/2001
Δεν αμφισβητει κανεις τις ικανοτητες καποιων ανθρωπων όταν υπαρχουν. Απλως διαπιστωνοντας το που και γιατι τις χρησιμοποιουν, αναρωτιεσαι αν εξακολουθουν να ονομαζονται ικανοτητες, αφου το αντικειμενο από το οποιο προκληθηκε αυτή η ικανοτητα καποτε, εχει παψει να υπηρετειται και απλως τωρα εκμεταλλευονται τη φημη που απεκτησαν για να κερδισουν λιγη ακομα δοξα και χρημα απευθυνομενοι σε ατομα που ευκολα εντυπωσιαζονται απ’ ότι γυαλιζει και ακομα πιο ευκολα χειροκροτουν αυτό που τους ειπαν να χειροκροτησουν. Και αυτό το λεω γιατι χειροκροτητες ευκολα βρισκουμε, δυσκολο, όμως, εως αδυνατο να μας εξηγησουν τι και γιατι χειροκροτουν.
Η γνωστη «κλακα» των ταξιθετριων, τουλαχιστον που χειροκροτει κατ’εντολην της πρωταγωνιστριας την εισοδο της και την εξοδο της στη σκηνη, ριψοκινδυνευει το ψωμι της αν υπακουσει στο ενστικτο της και όχι στις εντολες.
Αυτοι οι θλιβεροι φανατικοι ποιον υπηρετουν χειροκροτωντας εξαλλα ότι τους σερβιρουν οι αψογες, πλην όμως ενοχλητικα εμφανεις, δημοσιες σχεσειςτων προβαλλομενων ως μεσσιων της τεχνης; Ας αφησουμε, όμως το αλαλαζον κοινο, είναι αξιο της τεχνης που χειροκροτει. Ας γυρισουμε στον καλλιτεχνη τον μεγα και μοναδικο, τον επισης αξιο του κοινου που τον χειροκροτει. Κατά καιρους εισαγονται διαφορα «ιδιοφυη τερατα» μ’έναν τροπο που νοιωθεις ότι σου κανουν την τιμη να επισκεφτουν τη χωρα μας και να μας επιδειξουν το σπουδαιο ταλεντο τους. Σιγουρα μερικοι δεν το στερουνται και το παρελθον τους κοσμει μια σειρα σημαντικων επιτευγματων, βεβαια όχι όπως μας τα λεει το «προμοσιον», άλλη ιστορια, αλλα που τωρα τουλαχιστον ευκολα φαινεται πως καθησαν πανω σ’εκεινα τα παλια και τα αναμασουν κυνηγωντας οτιδηποτε άλλο εκτος απ’αυτό που καποτε ειχαν ειχαν ταξει τον εαυτο τους.
Επαναστατες, ισως, καποια εποχη, ριζοσπαστες, ρηξικελευθοι και τολμηροι, αλλα καπου απομακρυνθηκε ο στοχος, ξεφλουδισε ο κορμος και διακριθηκε η γυμνια του, που δεν είναι άλλη από μια προσπαθεια εντυπωσιασμου και προκλησης – κυριως το τελευταιο παντα πουλουσε – για να βρεθουν στις πρωτες σελιδες μιας φτηνης και εφημερης δημοσιοτητας, κανακευοντας ξιπασμενους ασχετους τεμπεληδες των κοσμικων συναθροισεων.
Εχοντας αποκτησει αρκετη «επιφανεια» με τα καμωματα του παρελθοντος, δαφνοστεφανωμενα από κιτρινα δημοσιευματα και ισχυρη δοση κοσμικοτητας, εχουν τη δυνατοτητα να προσφερουν το ακριβο σαρκιον τους για να εγκαινιαζουν αιθουσες τεχνης, να συμμετεχουν σε φιλανθρωπικα γκαλα, να παριστανουν πως προσφερουν τις εισπραξεις των εμφανισεων τους σε αναξιοπαθουντες συνανθρωπους, για το προβλημα των οποιων ιδεα δεν εχουν, και ολ’αυτά εκθετοντας τους ανεκδιηγητους πινακες τους, τα δηθεν γλυπτα τους και τις θεατρικες ανησυχιες τους. Μεγαλα γραφεια διαφημισης και προβολης τους περιφερουν σε διαφορες μεγαλουπολεις της μορφωμενης ευρωπης, οπου η κάθε ντοπια ξιπασια σπευδει για να θαυμασει αυτό που δεν καταλαβαινει, να πιθηκισει αυτό που εγινε στη Ν.Υορκη και το Λονδινο και να κοινωνησει την υψηλη τεχνη. Και ο χορος της αφορητης προκλησης δεν εχει τελειωμο.
Παραστασεις, επτα ωρων, τριων ημερων ή μιας εβδομαδας αποκτουν ένα φανατικο «φιλοτεχνο» κοινο –αγνωστο – που κρυβεται τον υπολοιπο καιρο – για να δει επιτελους! Θεατρο. Εραστες των εικαστικων στριμωχνονται για να τους δουν οι υπολοιποι προσκεκλημενοι, αδιαφορωντας για τις αδειες κορνιζες. Λατρεις του χορου αποχαυνωνονται από ξεπερασμενες και μπαγιατικες χορογραφιες. Κι ολ’αυτά να απευθυνονται σε μια χιλιαδα ατομα για να μπορουν να λενε πως το αθλιο τομαρι τους εχει και πνευματικοτητα.
Σωσον κυριε τον λαον σου.
Δεν αμφισβητει κανεις τις ικανοτητες καποιων ανθρωπων όταν υπαρχουν. Απλως διαπιστωνοντας το που και γιατι τις χρησιμοποιουν, αναρωτιεσαι αν εξακολουθουν να ονομαζονται ικανοτητες, αφου το αντικειμενο από το οποιο προκληθηκε αυτή η ικανοτητα καποτε, εχει παψει να υπηρετειται και απλως τωρα εκμεταλλευονται τη φημη που απεκτησαν για να κερδισουν λιγη ακομα δοξα και χρημα απευθυνομενοι σε ατομα που ευκολα εντυπωσιαζονται απ’ ότι γυαλιζει και ακομα πιο ευκολα χειροκροτουν αυτό που τους ειπαν να χειροκροτησουν. Και αυτό το λεω γιατι χειροκροτητες ευκολα βρισκουμε, δυσκολο, όμως, εως αδυνατο να μας εξηγησουν τι και γιατι χειροκροτουν.
Η γνωστη «κλακα» των ταξιθετριων, τουλαχιστον που χειροκροτει κατ’εντολην της πρωταγωνιστριας την εισοδο της και την εξοδο της στη σκηνη, ριψοκινδυνευει το ψωμι της αν υπακουσει στο ενστικτο της και όχι στις εντολες.
Αυτοι οι θλιβεροι φανατικοι ποιον υπηρετουν χειροκροτωντας εξαλλα ότι τους σερβιρουν οι αψογες, πλην όμως ενοχλητικα εμφανεις, δημοσιες σχεσειςτων προβαλλομενων ως μεσσιων της τεχνης; Ας αφησουμε, όμως το αλαλαζον κοινο, είναι αξιο της τεχνης που χειροκροτει. Ας γυρισουμε στον καλλιτεχνη τον μεγα και μοναδικο, τον επισης αξιο του κοινου που τον χειροκροτει. Κατά καιρους εισαγονται διαφορα «ιδιοφυη τερατα» μ’έναν τροπο που νοιωθεις ότι σου κανουν την τιμη να επισκεφτουν τη χωρα μας και να μας επιδειξουν το σπουδαιο ταλεντο τους. Σιγουρα μερικοι δεν το στερουνται και το παρελθον τους κοσμει μια σειρα σημαντικων επιτευγματων, βεβαια όχι όπως μας τα λεει το «προμοσιον», άλλη ιστορια, αλλα που τωρα τουλαχιστον ευκολα φαινεται πως καθησαν πανω σ’εκεινα τα παλια και τα αναμασουν κυνηγωντας οτιδηποτε άλλο εκτος απ’αυτό που καποτε ειχαν ειχαν ταξει τον εαυτο τους.
Επαναστατες, ισως, καποια εποχη, ριζοσπαστες, ρηξικελευθοι και τολμηροι, αλλα καπου απομακρυνθηκε ο στοχος, ξεφλουδισε ο κορμος και διακριθηκε η γυμνια του, που δεν είναι άλλη από μια προσπαθεια εντυπωσιασμου και προκλησης – κυριως το τελευταιο παντα πουλουσε – για να βρεθουν στις πρωτες σελιδες μιας φτηνης και εφημερης δημοσιοτητας, κανακευοντας ξιπασμενους ασχετους τεμπεληδες των κοσμικων συναθροισεων.
Εχοντας αποκτησει αρκετη «επιφανεια» με τα καμωματα του παρελθοντος, δαφνοστεφανωμενα από κιτρινα δημοσιευματα και ισχυρη δοση κοσμικοτητας, εχουν τη δυνατοτητα να προσφερουν το ακριβο σαρκιον τους για να εγκαινιαζουν αιθουσες τεχνης, να συμμετεχουν σε φιλανθρωπικα γκαλα, να παριστανουν πως προσφερουν τις εισπραξεις των εμφανισεων τους σε αναξιοπαθουντες συνανθρωπους, για το προβλημα των οποιων ιδεα δεν εχουν, και ολ’αυτά εκθετοντας τους ανεκδιηγητους πινακες τους, τα δηθεν γλυπτα τους και τις θεατρικες ανησυχιες τους. Μεγαλα γραφεια διαφημισης και προβολης τους περιφερουν σε διαφορες μεγαλουπολεις της μορφωμενης ευρωπης, οπου η κάθε ντοπια ξιπασια σπευδει για να θαυμασει αυτό που δεν καταλαβαινει, να πιθηκισει αυτό που εγινε στη Ν.Υορκη και το Λονδινο και να κοινωνησει την υψηλη τεχνη. Και ο χορος της αφορητης προκλησης δεν εχει τελειωμο.
Παραστασεις, επτα ωρων, τριων ημερων ή μιας εβδομαδας αποκτουν ένα φανατικο «φιλοτεχνο» κοινο –αγνωστο – που κρυβεται τον υπολοιπο καιρο – για να δει επιτελους! Θεατρο. Εραστες των εικαστικων στριμωχνονται για να τους δουν οι υπολοιποι προσκεκλημενοι, αδιαφορωντας για τις αδειες κορνιζες. Λατρεις του χορου αποχαυνωνονται από ξεπερασμενες και μπαγιατικες χορογραφιες. Κι ολ’αυτά να απευθυνονται σε μια χιλιαδα ατομα για να μπορουν να λενε πως το αθλιο τομαρι τους εχει και πνευματικοτητα.
Σωσον κυριε τον λαον σου.
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια