ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Ειπα με βαρια καρδια το ναι στην προσκληση για το παρτι της φιλης μου.

Που να τρεχω τωρα, ειμαι κουρασμενος μετα από ένα ανελεητο επαγγελματικο συνεδριο, δεν εχω ορεξη, θελω να αραξω, αντε ψαξε βρες δωρο – τελικα πηρα χωρις να κουραστω ένα αξιοπρεπες κρασι από την προσωπικη μου καβα – και κυριως ποιος ο λογος να τρεχεις σε μια εκδηλωση όταν ξερεις ότι η συντριπτικη πλειοψηφια των συμμετεχοντων θα ηταν αντρες;

Όταν εφτασα με το υφος του ξεθεωμενου μαραθωνοδρομου, διαπιστωσα το προφανες.

10 αντρες και 2 γυναικες που η καλυτερη εμοιαζε με την Γεωργια Βασιλειαδου και το μονο που βρηκα ενδιαφερον ηταν η μαυροδαφνη που μου προσφερθηκε και μια αθλητικη κουβεντα που επιασα με έναν φανατικο γαβρο που ετυχε να καθεται διπλα μου.

Περασε μια ωρα, ειχα στειλει και 3-4 sms σε μερικους φιλους που ψιλοχαθηκαμε και άλλες τοσες απαντησεις από τα χθεσινα μου μηνυματα και την ωρα που αρχιζα να μαζευω τα καπνα και τον Ζιπο, μπηκαν μεσα.

Ηταν μια φιλη της φιλης μου και η ξαδερφη της εξ Αγγλιας που θα ηταν το τελευταιο της βραδι εν Ελλαδι πριν φυγει για να συνεχισει την καριερα της. Αμεσως εστιασα στην ξαδερφη. Εχω μια μοναδικη ικανοτητα να εστιαζω σε ανεφικτα πραγματα αλλα το πεπρωμενο φυγειν και φαγειν αδυνατον.

Ψηλη κοπελα, λεπτη, με πολύ πολύ σοβαρο στιλ και το στοιχειο που δεν ταιριαζε στο ολον της εμφανισης και με τσιγκλησε ηταν τα ματια της. Αμυγδαλωτα, σπινθηροβολα, ψιλοτρελουτσικα από αυτά που σε κοιτουν, σε σκαναρουν 23 φορες σε 3 δευτερολεπτα και πολύ συντομα σε εχουν αποκρυπτογραφησει. Με δωρικο στιλ, απλη, λιτη και απεριττη, θα τη χαρακτηριζα αρχαια Ελληνιδα.

Η φιλη μου καταλαβε ότι ημουν προς αποχωρηση και χαμογελώντας μου ειπε συνομωτικα «οποιος βιαζεται, μπορει να χασει καμια καλη γνωριμια»

Παιρνοντας το υφος του Martini man απαντησα:

«η καλη γνωριμια ξεκινα από μια καλη συσταση»

Περασαν λιγα λεπτα, η φιλη μου επρεπε να χαιρετησει, να μιλησει, να κανει τις γενικες συστασεις και κυριως να κρατησει επιπεδο. Την εμπιστευομουν σε κατι τετοια για αυτό αλλωστε και ειχε την τιμη να είναι φιλη μου.

Παραλληλα συνεχιζα την αθλητικη κουβεντα με το ιδιο ενδιαφερον που συνεχιζω τα παιχνιδια στο ταβλι όταν μου πιανουν παραμανα και αλλα 3 πουλια στη «μεγαλη μου περιοχη» και εστιασα διακριτικα πανω της.

Τους εκοβε ολους, τους παρατηρουσε προσεκτικα, μιλουσε ελαχιστα και σε 2-3 που την πλησιασαν, με χειρουργικο τροπο, τους αναγκασε να αποχωρησουν. Χωρις ναζια, χωρις χαζοχαμογελα και χωρις υφος «ειστε 10 ειμαι η πιο ομορφη και με θελετε ολοι». Οι αλλοι δεν τολμησαν να δοκιμασουν την τυχη τους και τοτε ο κοουτς με σηκωσε από τον παγκο να μπω στο παιχνιδι.

Η φιλη μου δηλαδη μας εκανε τις συστασεις.

Από τις πρωτες κουβεντες καταλαβα ότι με ειχε περασει για χαζοβιολη τυπου τι ηρθες να μας πεις και εσυ.

Λενε ότι δεν εχεις την ευκαιρια να ξανακανεις μια πρωτη εντυπωση οποτε γρηγορα συνειδητοποιησα ότι μαλλον εχασα τον πολεμο.

Αποφασισα να κανω την τελικη αποβαση στη Νορμανδια ητοι πιαστηκα από μια κουβεντα για τα επαγγελματικα της σε κλαδο που ειχα ασχοληθει στο παρελθον και βρηκα ένα σημειο προσεγγισης.

Δυσκολευθηκα αρκετα.

Κλειστη, γοητευτικα μοναχικη, προσωπικοτητα που δεν κλονιζεται από μια εξυπνη ατακα ή μια φιλοφρονηση. Κατι με ετρωγε ότι το σιδηρουν ομορφο προσωπειο εκρυβε πονο και βαλθηκα να τον ανακαλυψω.

Καποια στιγμη το ματι μου επεσε στο ρολοϊ της.

Για ποτε ειχαν περασει σχεδον 3 ωρες δεν το πηρα χαμπαρι.

Ειχαν φυγει ολοι, ουτε καν θυμηθηκα αν τους χαιρετησα, αν με χαιρετησαν και δεν εχω συγκρατησει κανενα ονομα πλην του δικου της.

Στο τελος μειναμε οι 4 μας μεχρι που η φιλη της ειπε – αχ αυτή η γυναικεια ζηλεια – «Μαργαριτα μου, σε 3 ωρες πρεπει να βρισκεσαι στο αεροδρομιο, ποτε θα προλαβεις να ετοιμαστεις και να πας, αντε σηκω να φυγουμε!»

Η φιλη μου με κοιταξε και καταλαβε αμεσως.

Δεν μου προτεινε να κατσω να μαζεψουμε και φυσικα να της ξερασω ότι διεμειφθη. Με σεβαστηκε και με χαιρετησε.

Βγηκα στο δρομο φορτισμενος συναισθηματικα και χωρις να το καταλαβω βρεθηκα στο σκοτεινο μπαρ και ο προσωπικος μου ποτοαναμεικτης πριν καν προσγειωθω στην καπνισμενη μπαρα, ειχε σερβιρει την μπλακ μεταλιον με 2 παγακια.

Ηπια και αυτή και μερικες άλλες.

Τουλαχιστον αυτή τη φορα ηξερα γιατι επινα.

Σε άλλες εποχες ηρωας ηταν αυτος που εσωζε τους πολλους.

Στη σημερινη εποχη ηρωας είναι αυτος που προσπαθει να σταθει στα ποδια του και να σωσει τον εαυτο του παρα τις αντιξοοτητες που αντιμετωπιζει.

Η Μαργαριτα είναι χαρακτηριστικη περιπτωση γυναικας που επιφανειακα βγαζει τοιχο και σε κανει να πιστεψεις ειτε ότι είναι ξενερωτη ειτε ότι είναι αλαζονικο πλουσιοκοριτσο.

Σε ευαισθητους ανθρωπους όταν η ζωη ζορισει, τους αφηνει ανεξιτηλα σημαδια. Τους βαζει ταβανι και τους πνιγει. Σαν το λουλουδι που μεγαλωνει σε κουτι. Αναπτυσσεται μεχρι να φτασει στο ταβανι. Μπορει να είναι ανθισμενο, μπορει να ευωδιαζει υπεροχα αλλα κανεις δεν το βλεπει και κανεις δεν το απολαμβανει. Η κατά μονας αντιμετωπιση των δυσκολιων μπορει να εχει και θετικα στοιχεια αλλα σε βαθος χρονου στερει τη συντροφικοτητα, μεγιστοποιει τον εγωισμο και ωθει στη μελαγχολια.

Μου πηρε χρονο και κατεβαλλα μεγαλη προσπαθεια να σπασω το κουτι.

Ηταν σαν ένα στοιχημα με τον εαυτο μου να ανακαλυψω τι γινεται πισω από την κουρτινα. Χαιρομαι που κερδισα το στοιχημα, λυπαμαι που δεν θα επαναληφθει.

Ενας θησαυρος ελαμψε μπροστα μου, μια πλουσια καρδια και μια πολυεπιπεδη νοημοσυνη κερδισε τον σεβασμο και την εκτιμηση μου.

Πολλες φορες γραφουν τα περιοδικα για να παρηγορησουν τους λιγουρηδες αναγνωστες ότι η ομορφια σκοτωνει το πνευμα και οτι οι ξανθιες είναι ηλιθιες.

Να θυμηθω όταν θα βρω καποιον συντακτη τετοιου ειδους ευφυολογηματων να του τη συστησω. Ισως να μη χρειαστει γιατι δεν προκειται να την ξανασυναντησω. Δυσκολοι καιροι για αναπαντεχους κεραυνους…

Μια πολυετης σχεση σε τρυφερα χρονια που διαλυθηκε με πονο, λιγες άλλες που περασαν και δεν ακουμπησαν, φιλιες που απεδειχθησαν τοσο ισχυρες οσο και ένα καλαμι στον ανεμο, συγγενεις που εφεραν μονο τον τιτλο, γονεις που μονιμως απουσιαζαν. Μοναξια.

Το ταξιδι στην Αγγλια ηταν η λυτρωση.

Από τη μοναξια της ψυχης στη μοναξια του πληθους.

«απορω πως εκατσα και σου ειπα πραγματα που δεν ξερει κανενας!» ειπε εκφραζοντας μεγαλοφωνως την αυτό-εκπληξη της.

Θα μπορουσα να φουσκωσω από επαρση αλλα προτιμησα το δυσκολο.

Τη σιωπη.

Αισθανθηκα ευθυνη.

Μερικες φορες όταν ενας ανθρωπος από το πουθενα σου ανοιγεται και σου ακουμπαει μυχιες σκεψεις, πρεπει να εισαι εγκληματιας για να το εκμεταλλευθεις και να τολμησεις εστω, να ασελγησεις.

Μπορει ο καλυτερος μου φιλος να με αποκαλει καθαρμα αλλα εν προκειμενω μου βγηκε η πλεον ανιδιοτελης πλευρα του ομιχλωδους χαρακτηρα μου.

Γινονται και θαυματα…

Πως ενας ανθρωπος αληθεια, μπορει από το τιποτα να εξομολογειται και να μοιραζεται. Να συμμετεχει και χωρις καν να μπορει να το καταλαβει, να προσφερει πολλα περισσοτερα από οσα παιρνει. Από τις γνωριμιες που μπορει να εισαι ο οδηγος αλλα ο άλλος σου δειχνει τον δρομο. Που τα εχουν όλα. Χιουμορ, θλιψη, ενδιαφερον, διαφωνια, συγκρουση, αντιπαραθεση, δεσιμο, ταυτιση. Να βλεπεις στον αλλον στοιχεια και του δικου σου εαυτου.

Να σου εξιστορει πραγματα που συνεβησαν και σε σενα με το μονο που αλλαζει να είναι τα ονοματα των πρωταγωνιστων.

Θα θυμαμαι.

Τα ματια που βουρκωσαν, την ψυχη που ανοιχθηκε, τα γλεντια που ακυρωθηκαν, τα λογια που αγνοηθηκαν, τα γελια που τσαλακωθηκαν, τις ελπιδες που διαλυθηκαν, τα στηριγματα που ολοι ψαχνουμε και δεν βρισκουμε και τις αναμνησεις που καταπιε η ληθη.

Από τις συναντησεις που ενοιωσα ότι με εκαναν λιγο καλυτερο ασχετα αν θα παραμεινω τελικα ο ιδιος καφρος.

Ηπια λοιπον στην υγεια ενός θησαυρου που εφυγε και παει.

Ο προσωπικος μου ποτοαναμεικτης μου χαμογελασε.

Δεν ρωτησε, καταλαβε.

- Μπορει να εφυγε αλλα δεν χαιρεσαι που ηταν κατι διαφορετικο;

- Και με εκανε πλουσιο, απαντησα πριν το σφηνακι «για τον δρομο».

Ναι, ναι, ξερω την ευλογη απορια σας.

Ποια θα είναι η συνεχεια.

Δεν υπαρχει καμια συνεχεια.

Είναι πολύ μακρια…

Καλη δυναμη και καλη συνεχεια Μαργαριτα.

Να κοιτας ψηλα…

Υστερογραφον:

Όλα τα καλα κειμενα κλεινουν με ένα επιμυθιο.

Για το παρον είναι:

Να αποδεχεστε τις προσκλησεις οσο και αν βαριεστε.