LOST HIGHWAY...

Ανοιξε νωχελικα τον υπολογιστη.

Το reboot του εδωσε λιγο χρονο να σκεφτει ποσα καλυτερα πραγματα θα μπορουσε να ειχε κανει αλλα με το που ειδε την επιφανεια εργασιας τα ξεχασε γρηγορα.

Αδιαφορα ειδε τα mail του, απαντησε σε ολα εξισου αδιαφορα και εστειλε το καθιερωμενο δικο του με θεμα μερικα τοπια απο τον κοσμο. Παλαιοτερα χαζευε και παρασυροταν απο τις εικονες. Τωρα πια δεν στεκεται πολυ. Εχουν καταντησει και αυτες πηγη μελαγχολιας....

Σαββατο βραδι, πιστος στο αξιωμα του να μην επιδιωκει εξοδο την ημερα των πολλων, εκοβε βολτες στον παγκοσμιο ιστο ακουγοντας ενα ραδιοφωνικο σταθμο. Ηταν ηρεμος. Μετα απο ενα κοπιαστικο ποδοσφαιρικο αγωνα, ενα γερο γευμα, χαλαρη μουσικη ηταν σιγουρος οτι περασε άλλη μια ησυχη και ανωδυνη μερα και προετοιμαζε τον εαυτο του μετα την ικανοποιηση των επικοινωνιακων του αναγκων να κοιμηθει μπαινοντας σε μια ακομα Κυριακη, που θα την ακολουθουσε μια ακομα Δευτερα και μια ακομα Τριτη....

Εξεπλαγη οταν εριξε μια ματια στο ρολοϊ του. Χωρις να το καταλαβει ειχαν περασει 4 ωρες και ηταν στην ιδια θεση.

Χαμογελασε. Ενα ακομα συνηθισμενο Σαββατο σερφαροντας στο αχανες του διαδικτυου με παρεα την καλη μουσικη του σταθμου που τους τελευταιους μηνες ο ηλεκτρονικος δεικτης του ραδιοφωνου εδειχνε μονιμως την ιδια ενδειξη.

Διεκοψε αποτομα την ερευνα (εγραφε ενα αρθρο για ενα site) καθως ενα μελαγχολικα γλυκο κομματι ακουστηκε και το σαξοφωνο γεμισε με χρωμα το δωματιο του. Ακουσε και μια λεπτη φωνη να το "συστηνει" στους ακροατες. Ενοχληθηκε για λιγο καθως ο χαβαλες εκ του προχειρου διεκοψε τη μελωδια αλλα ευτυχως δεν μακρυγορησε.

Η λεπτη φωνη δεν αργησε να ξανακουστει ενημερωνοντας μας για τον αδιαφορο χορηγο και για το site του σταθμου με το chat που ολοι περνανε καλα, δημιοργοντας ενα φοβερο "παρεακι" γεματο κεφι και συγκινησεις.

Γελασε πιο δυνατα. Παντου οι ιδιες βλακειες, σκεφτηκε πληκτρολογωντας την διευθυνση του σταθμου μηχανικα.

Στο chat του σταθμου ηταν ενας χρηστης διαφορετικος απο τους αλλους.

Υπεγραφε με το ονομα του. Χωρις ψευδωνυμο. Αλλος χρηστης δεν υπηρχε.

Κατι του θυμισε και μετα την κλασικη διαδικτυακη χαιρετουρα σκεφτηκε να ρωτησει τι του θυμιζε αυτο το επιθετο.

Ηταν η λεπτη φωνη του μικροφωνου.

H chat κουβεντα καταιγιστικη ως συνηθως με μπολικα συμβολα, ατακες και χωρις χρωμα. Ειχε πολλους μηνες να μπει σε chat. Καποτε το εκανε συστηματικα και εχει να καυχιεται για τον κοσμο που γνωρισε και ιδιως τις γυναικες. 14. Βγηκε με 14 κοπελες. Περασε πολυ γρηγορα απο μπροστα του το φιλμ ολων τους. Μικρες συντομες ιστοριες ειτε για το δοσιληθον πεος, ειτε για αυτες που απερριψε, ειτε για αυτες που απορριφθηκε. Ολες ομως ειχαν ενα κοινο σημειο.

Τη συντομη ημερομηνια ληξης.

Τι τα θες, φωναξε χωρις να παρει καμια απαντηση και συνεχιζε να πληκτρολογει χωρις λογο. Ολα ειναι τα ιδια...

Του βγηκε μια μελαγχολικη διαθεση και την αποτυπωσε στην οθονη.

Πηρε πισω το μπαλακι και εγραψε ενα σημειο. Ενα σημειο που τον απασχολουσε μια ζωη. Ενα σημειο που απο τοτε που θυμαται τον εαυτο του, ειναι συνυφασμενο με αυτον. Τη μουσικη. Με καμια, μα καμια, ποτε και παντα, δεν μπορεσε να μοιραστει τη μουσικη. Παραπονο.

Η ηλεκτρονικη κουβεντα συνεχιστηκε για αρκετη ωρα γυρω απο τη μουσικη και απο μερη διασκεδασης. Διαπιστωσε ταυτιση. Αν και ειχε ξυπνησει πνευματικα και ακολοθουσε ζωηρα τη συζητηση δεν πιστευε και δεν αποσκοπουσε σε κατι.

Η εκπομπη τελειωσε.

Καλο βραδι και τα λεμε ηταν η τελευταια του κουβεντα χωρις να πιστευει το δευτερο μισο της προτασης που μολις ειχε γραψει.

Συνεχισε για λιγο το ταξιδι του στον ιστο και κοιμηθηκε χωρις να νοιωθει οτι αλλαξε τιποτα. Ηταν μια καλη στιγμη.

Την επομενη μερα την ξαναειδε. Ειχε μπει στο chat συνειδητα για μια βολτα, υποσυνειδητα για την επαναληψη της καλης στιγμης.

Ηταν και αλλοι χρηστες. Δεν μιλησαν πολυ.

Ετσι και αλλιως δεν ειχε και πολλα να πει.

Μετα απο 2 μερες την ξαναειδε ηλεκτρονικα. Ειχε μπει απο τη δουλεια της. Τα ειπαν για λιγο. Τιποτα το σημαντικο. Απλα καθημερινα διαδικτυακα.

Το επομενο Σαββατο ξαναβρεθηκαν ηλεκτρονικα και υπακουσε στην επιταγη μιας «ξυραφιας» που του περασε.

Εκει που τα ελεγαν, σταματησε να γραφει και την πηρε τηλεφωνο.

Helloooooooooooooooooooooooooooooooo ειπε και εμελλε να γινει το μεταξυ τους συνθημα, Jack here!

Μιλησαν για μιση ωρα. Τον οδηγησε σε ενα ευχαριστο πινγκ πονγκ γρηγορων και κοφτων απαντησεων που ηταν καποτε καλος. Η ευθυμη περιρεουσα ατμοσφαιρα με εξυπνο και γρηγορο λογο διακοπτοταν απο τρανταχτα γελια.

Σαν αλλοτε...

Καπως αλλιως...

Την επομενη μερα πηγε σε μια συναυλια. Ειπε να την παρει τηλεφωνο απο κει.

Ουτε καν ξερει γιατι το εκανε. Διστασε για λιγο αλλα η ιδια τον υποδεχτηκε με ιδιαιτερα ευχαριστη διαθεση και δεν αργησαν να τραγουδανε, εκεινη απο το στουντιο και εκεινος απο τον συναυλιακο χωρο, Θεοδοσια Τσατσου.

Ο εκκωφαντικος θορυβος δεν επετρεπε για συνομιλια επι μακρον και ετσι εληξε με εκατερωθεν γελια. «Εσυ δεν ζεις πουθενα» της ειπε. «Μονο στα ονειρα μου» του απαντησε.

Την εβδομαδα που μεσολαβησε ειναι ζητημα αν μιλησαν 1-2 φορες.

Η ημερα των πολλων επεται ως συνηθως της Παρασκευης και τηλεφωνησε στο σταθμο. Για μια ακομα φορα επιβεβαιωσε τη θετικη ενεργεια της επικοινωνιας και δεν διστασε να ρωτησει αν θα μπορουσε να την επισκευθει. Ενθουσιαστηκε απο το «οποτε θελεις» και την επομενη μερα πηγε.

Στο δρομο δεν μπορεσε να σκεφτει και πολλα καθως πηγαινε για πρωτη φορα και δεν ηξερε το δρομο.Δεν ηξερε ομως ουτε για τι πηγαινε. Αβασανιστα αποφασισε οτι του αρεσε οπως τα ελεγαν, οτι ειχαν πολλα κοινα ενδιαφεροντα στη μουσικη και κατεληξε στο τι ειχαμε, τι χασαμε.

Μπηκε με συστολη και ο ηχοληπτης του εδειξε την πορτα. Τα μηχανηματα την καλυπταν και πρωτα ειδε καποιον αλλον που της εκανε παρεα. Ανεπαισθητα δυσανασχετησε αλλα η προσμονη της γνωριμιας διελυσε καθε σκεψη.

Σηκωθηκε, τον αγκαλιασε.

Μετριου αναστηματος κοπελα με εκφραστικο προσωπο, αμυγδαλωτα και παιχνιδιαρικα ματια, φωτεινο χαμογελο, δωρικου υφους. Διακριτικο βαψιμο με μπολικη χρυσοσκονη που της πηγαινε αλλα την εκανε και αρκετα διασκεδαστικη. Σε συνδυασμο μαλιστα με τα βαμμενα ξανθα μαλλια και τις μωβ ανταυγειες του μετεδωσε ένα στιλ που μπορει να μην το λατρευε αλλα σιγουρα του προκαλεσε την περιεργεια.

2 φορες σηκωθηκε και τοτε αναγκαστικα ειδε το σωμα της που δεν ηταν εφαμιλλο ενος μοντελου, αλλα ηξερε. Ηξερε οτι ουδεποτε εκρινε απο σωματα. Παντα ο καθρεπτης της ψυχης ηταν ο πολος που τον παγιδευε ή τον απωθουσε. Εξαλλου η αυτοκριτικη του τον αναγκαζε να μην ειναι ποτε αυστηρος. Δεν δικαιουτο.

Ενοιωσε οτι η παρουσια του τριτου ηταν φιλικη και δεν τον απειλουσε. Η λεπτη και γλυκα συριστικη φωνη που εγινε τρισδιαστατη, τον γοητευσε. Ως παρουσια. Ως συνολο υπαρξης. Μοναδα.

Στο δρομο της επιστροφης προσπαθησε, ιδιαιτερα δε οταν σταματησε σε ενα σκοτεινο μπαρακι για το ποτο της Κυριακης και το καλωσορισμα της ερχομενης βδομαδας, να προσδιορισει αν η ελξη ειχε υποβαθρο σεξουαλικο ή ηταν κατι πιο βαθυ.

Προσπαθησε να βρει το γιατι ειχε ομορφα συναισθηματα απεναντι σε αυτη τη αγνωστη.

Ειχαν τις ιδιες μουσικες προτιμησεις, επαιζε μπασκετ ( ο μεγαλος του ερωτας, το μεγαλο ονειρο που εμεινε ονειρο), η ατερμονη επικοινωνια επι παντος επιστητου, η σπιρταδα του λογου και η αισθηση του χιουμορ, τα ματια, το χαμογελο και η ζεση.

Καλα δεν ειναι για αρχη ? αναρωτηθηκε καταναλωνοντας την τελευταια γουλια απο το jack daniels… κοιταξε το ποτηρι... ποσες φορες του τα ειχε πει αυτα και ειχε κανει τις ιδιες ενδοσυζητησεις...

Φροντισε να μην ανοιξει φτερα. Εξαλλου το μονο που ειχε στα χερια του ηταν μια απλη συναντηση. Ακομα στην αρχη.

Οταν ξημερωσε η Δευτερα δεν μπορουσε ουτε καν να φανταστει πως θα κυλουσε η εβδομαδα μεταξυ τους. Το απροοπτον και απροβλεπτον της ζωης.

Ο μεταπτωτικος κυκλος των συναισθηματων που λενε οτι αφηνει γλυκιες αναμνησεις. Δεν πιστευε στις γλυκιες αναμνησεις. Δεν τις ηθελε. Μελαγχολουσε και ισως ηταν ο λογος που αθελα του γινοταν επιθετικος και τραχυς. Και αμεσως μετα μετανοιωνε γιατι ηξερε οτι δεν ηταν ο εαυτος του.

Light amplification by stimulated emission of radiation.

Ενισχυση φωτος με εξαναγκασμενη εκπομπη ακτινοβολιας.

Ελληνιστι: λεϊζερ.

Της εστειλε mail προτεινοντας της να πηγαιναν σε μια συναυλια το Σαββατο το βραδι. Της εστειλε mail με τα συνηθισμενα του που μοιραζει σε οσους ειχε στη λιστα του. Ειχε πια προετοιμασει τον εαυτο του οτι ηταν μια γνωριμια που περασε και χαθηκε. Την τριτη μερα κατα τη γραφη – και την ιερη και τουτη την ταπεινη – πηρε ενα δικο της μηνυμα 3 λεξεων. «πηζω στο γραφειο».

Το πιο σημαντικο ηταν οτι ειχε προσθεσει (κατα λαθος;) την επαγγελματικη της υπογραφη με τα τηλεφωνα της.

Κοντα στα μεσανυχτα της Πεμπτης και ενω η μορφη της ειχε ξεθωριασει αρκετα απο τη σκεψη του πηρε μηνυμα στο κινητο προς απαντηση της πρωινης του καλημερας. Μονολεκτικα: Χαλια. Πηρε αμεσως τηλεφωνο.

Ηταν στο γραφειο της, χωρις τσιγαρα παλευοντας με τη δουλεια και τον εαυτο της.

Η λαμψη της τρελας που τον εχει οδηγησει κατα καιρους σε πελαγη ειτε φουρτουνιασμενα ειτε γαληνια αλλα σιγουρα απεραντα, επανεμφανιστηκε υστερα απο πολυ καιρο. Παρα τις ευγενικες αντιρρησεις της, σε περιπου μιση ωρα ηταν στην αγκαλια της. Απλη και βαθια αγκαλια. Αγνη. Εκατσαν περιπου 2 ωρες. Της πηγε και τσιγαρα. Διαπιστωσε πως το χιουμορ της ηταν και μια μορφη αμυνας. Το κρατησε ετσι. Απλο και ανθρωπινο. Ακουσαν μουσικη, ειδαν αστεια mail, μιλησαν γενικα και αοριστα, γελασαν. Παραλληλα εκεινη εκανε chating με 2-3 «για το μαγαζι» που επαιζε μουσικη. Δεν τον ενοχλησε. Γιατι ηταν διπλα της. Χτυπησε το τηλεφωνο. Καποιος τη ρωτησε ποτε θα τελειωνε. Την πρωτη φορα απηντησε πως ειχε δουλεια ακομα. Τη δευτερη, υστερα από ωρα, του ειπε να ερθει. Εκλεισε το ακουστικο κανοντας μια γκριματσα δυσαρεσκειας. Τη ρωτησε μη εχοντας ξεχασει τη διακριτικοτητα του, αν θα ηθελε να εφευγε εκεινη τη στιγμη για να μην την εφερνε ενδεχομενως σε δυσκολη θεση. 2 φορες το αναφερε και τις 2 απαντησε να μεινει. Υπακουσε.

Κατεβαινοντας, αγκαλιαστηκαν για μια ακομα φορα. Τριτη φορα...

Λιγο πιο κατω την περιμενε ενα αυτοκινητο. Στην αριστερη λωριδα προσπαθουσε να δωσει μια υποτυπωδη εξηγηση στις αγκαλιες. Τον διεκοψε εκεινο το αυτοκινητο που ηθελε να τον εκτοπισει απο την αριστερη λωριδα αναπτυσσοντας ιλιγγιωδη ταχυτητα. Τα καταφερε...

Εβγαλε φλας και παραχωρησε...

Την επομενη μερα εκεινη εφυγε σε επαγγελματικο ταξιδι. Τα ξαναειπαν μετα απο 3 μερες στο φιλοξενο studio του σταθμου. Της ειχε στειλει μηνυμα αλλα δεν ειχε απαντησει.

Πηγε ξανα.

Τα ομορφα συναισθηματα της μουσικης, της επικοινωνιας, της ανταλλαγης συμβαντων απο την καθημερινοτητα τους, στην καρδια του προβαλε πανσεληνος...

Προσφερθηκε να την παει σπιτι.

Αυτη τη φορα οι «θα ερθουν» μετατραπηκαν σε baby.

Την ρωτησε μετα απο λιγο. Τα ειχαν απο το καλοκαιρι. Ειχαν γνωριστει στη συναυλια των cure.

Πικραθηκε. Να γνωριζε και αυτος μια κοπελα σε αντιστοιχη συναυλια....

Μετα απο λιγο του δανεισε ενα CD. Μολις το αγγιξε του ηρθε να της το επιστρεψει. Κατακεφαλα.

Υποσυνειδητα χρυσωσε το χαπι ? του το δωσε για να του δειξει οτι δεν ειναι ανεπιθυμητος ως παρουσια αλλα ως επιδοξος μνηστηρ ?

Ματαιο. Εκεινος όταν δεν επιθυμουσε ερωτικα μια κοπελα, ποτε δεν φροντιζε να συνεχιζει ματαιες επαφες. Πιστευε ότι ηταν ματαιο όταν τον ηθελε καποια και αυτος να της καλλιεργει εμμεσα ψευτικες ελπιδες. Η τριβη παντα θα δημιουργει θερμοτητα. Ο ανθρωπινος νους δεν θελει πολύ για να μπερδεψει την καλημερα με το σε θελω. Και τα δυο από καπου ξεκινανε…

Του προτεινε να μεινει για να τον γνωρισει. Το baby. Με το περας της εκπομπης αποχωρησε. Την αγκαλιασε, της ειπε πως ειναι υπεροχη – ναι, το πιστευε – και εφυγε πικραμενος αλλα ησυχος. Το ειχε παρει το μηνυμα...

Αντικατεστησε καποιον αλλον παραγωγο και εκανε εκπομπες μεσοβδομαδα.

Επαιξε το αγαπημενο του τραγουδι. Μπηκε στον πειρασμο αλλα δεν ενεδωσε. Δεν τηλεφωνησε. Εστειλε την άλλη μερα μηνυμα. Εμεινε ως συνηθως αναπαντητο.

Σε επομενη διαδικτυακη συναντηση, της ειπε πως θα της εστελνε το cd. Εκεινη αντετεινε να της το δινε οταν θα τα ξαναλεγαν απο κοντα.

Της εκλεισε αποτομα το παραθυρο διαλογου. Ποτε του δεν ηθελε επαφες φιλικες με γυναικες. Ή του αρεσε ή δεν του αρεσε. Ή ηταν αρεστος ή δεν ηταν. Του αρκουσαν οι φιλοι του. Ποτε του δεν ηθελε να υποφερει κανοντας τον φιλο σε μια κοπελα που ηθελε. Ποτε του δεν ηθελε να δινει ελπιδες σε μια κοπελα που τον ηθελε χωρις να ειναι αμοιβαιο το ενδιαφερον. Με την καρδια δεν παιζουν, ηταν η μονιμη επωδος του. Εκοβε και αποχωρουσε.

Ηταν διστακτικος και σκεφτοταν αν επρεπε να το στειλει το cd ή να το παραδωσει.

Πηρε γνωμες.

Εκτεθηκε ρωτωντας ενα ζητημα που για ολους ειναι απλο εκτος απο οποιον το βιωνει.

Αποφασισε να το παει ο ιδιος. Απο χερι το ελαβε, σε χερι θα το παρεδιδε.

Εβλεπε την Αθλητικη Κυριακη, σερφαρε, εβγαινε εξω. Οι τελευταιες του Κυριακες όμως ειχαν αλλαξει.

Πηγε και με το που τον ειδε του χαρισε εκεινο το τεραστιο χαμογελο...

Σκεφτηκε να το δωσει και να φυγει οσο πιο γρηγορα μπορουσε.

Τον σταματησε το «παρε καρεκλα και κατσε». Υπακουσε.

Το βραδι κυλησε χωρις να καταλαβει για το πως περασε η ωρα.

Παρατηρησε πως οποιαδηποτε αναφορα στο baby δεν εγινε και επιτελους αρχισε να τον ρωτα πραγματα για κεινον. Που εργαζοταν, πως περασε αυτες τις μερες, μιλησαν για cinema, μουσικη (φυσικα) και ανεπαισθητα ενοιωσε οτι ερχοταν κοντα της.

Πιο κοντα απο ποτε.

Της ειπε πως σε μια του εξοδο ζητησε απο τον DJ ενα παλιο κομματι που θυμοταν από παλιοτερη συζητηση ότι ηταν το αγαπημενο της. Ειπε ψεμματα. Ο DJ το ειχε παιξει ουτως ή αλλως. Ηθελε πολυ να του το ζηταγε και εκεινος σαν απο μηχανης θεος το εβαλε.

Ομως βαθια μεσα του ειχε μια αμφιβολια.. Μαζι με το cd της εδωσε και ενα δικο του ως δωρο. The soundtrack of himalaya… Του ειπε οτι το ειχε. Το ειχε φανταστει.

Η αμφιβολια ηταν οτι καπου ενοιωθε οτι ισως ολες τις ταινιες που του ειπε οτι εχει δει να μην ειναι ακριβως ετσι. Προσπερασε το συναισθημα.

Τη ρωτησε γιατι τα ματια της εβγαζαν ενα αδιορατο πονο. Του απαντησε πως θα του ελεγε αργοτερα... του εδωσε 6 cds.

Αυτη τη φορα η προσφορα του να την μετεφερε καπου, βρηκε ανταποκριση.

Στο δρομο του ειπε πως η μητερα της στις προσπαθειες της να της χαρισε ένα αδερφακι, απεβαλλε 4 φορες. Ειχε κηδεψει επισης προσφατα παππου και γιαγια. Και μερικες ισχυρες ερωτικες απογοητευσεις… Μιλησαν γενικα. Μια δευτερη αμφιβολια γεννηθηκε μεσα του. Του απαντουσε με ατακες. Της το πε. Σιωπησε.

Την προηγουμενη μερα, τη μερα των πολλων, του αφιερωσε ενα τραγουδι. Εκεινος απαντησε συγκινημενος πως αν εκανε καποιο αφιερωμα στους αρρητους ερωτες θα το εβαζε απο τα πρωτα. Του απαντησε: release your love.

Το συζητησαν. Του εδωσε την ευκαιρια να της εξομολογηθει το ονειρο του. Να μιλαει με τα ματια... Εκεινη ειπε πως το εχει κανει. Μπραβο της....

Εκεινος ποτε με γυναικα. Με ΤΗ γυναικα. Μονο με 2 φιλους του τυχαινει. Με τον εναν χαθηκαν. Ο αλλος ειναι αδερφος. Ευτυχως...

Του ειπε πως επαιζε σε συγκροτηματα jazz – drums. Της ειπε πως η αγαπημενη του ηταν η jazz του 30. sax – piano. Συμφωνησε!

Αυτη ειναι σκεφτηκε... Αυτη θελω… Αυτή είναι Η γυναικα… Παραλιγο να του ξεφευγε...

Στο δρομο αγκαλιαστηκαν συνολικα 3 φορες. Ποσο ομορφα ηταν που ηρθε τοσο κοντα της... Μιλησαν και για θεατρο. Η ιδια του προτεινε να πανε σε καμια παρασταση...

Ειχαν φτασει πια στον Πειραια. Στη φιλη της που λογω της υποσχεσης να τη δει, απερριψε τη δικη του προταση για ποτο. Δεν τον πειραξε. Ηταν ηδη κοντα. Πιο κοντα απο καθε αλλη φορα. Εφτασαν. Αγκαλιαστηκαν πιο σφιχτα, πιο εντονα, πιο πολυ. Η θεια τυχη απαγορευσε να περασει καποιο αυτοκινητο για να τους διακοψει. Της ζητησε να βγουν. «οποτε θελεις»

Το αυτοκινητο δεν ειχε πια ροδες

Εβγαλε φτερα. Πεταξε μεχρι το θησειο. Ηπιε το ποτακι του αλλα εφυγε γρηγορα καθως η μουσικη ηταν αθλια και δεν τον αφηνε να ταξιδεψει

Πηγε καπου αλλου και βρηκε τη μουσικη συντροφια, τον σωστο ποτοαναμεικτη, το καταλληλο μερος. Να αναχωρησει. Ειχε ακομα το φυσικο αρωμα της στην αγκαλια του. Το αλκοολ ηταν πολυ λιγο για να τον επιρεασει ασχετα αν εισερευσε μεσα του σε μεγαλη ποσοτητα. Ενοιωθε παιδι. Ηταν παιδι.

Αυτή ηταν! Η γυναικα που ειχε ενδιαφεροντα σαν αυτόν, που της αρεσε η jazz του 30, που εβλεπε μπασκετ και ηξερε τι εβλεπε, που ηταν αξιοπρεπης και δεν κλαιγοταν, που ειχε την ενεργεια να πηγαινει σε φιλες της, παρα το ότι ηταν Κυριακη βραδι, που εργαζοταν σκληρα και χαμογελουσε.

Χαιρετησε στις 04:00.

Βγηκε εξω ευτυχισμενος.

Το χαμογελο κοπηκε αποτομα οπως κοπηκε και το χερι που ειχε σπασει το τζαμι του αυτοκινητου του για να κλεψει...

Του ειχαν αφαιρεσει τα τσιγαρα, τις τσιχλες, τα χαρτομαντηλα και τα cds….

Κομματια απο το τζαμι σε ολο το αυτοκινητο και αιματα απο το αθλιο χερι...

Ηθελε να λυπηθει αλλα δεν μπορεσε. Στο δρομο γελαγε. Γελαγε γιατι ειχε ερθει κοντα... Στο ονειρο...

Η επομενη μερα εφερε εκτος από την πρωτη εργασιμη της εβδομαδας και τη συνειδητοποιηση του τι εγινε.

Φρικη...

Τοσα χρονια οδηγουσε και μια, τη μοναδικη μερα που δεν επρεπε...

Αδικια. Αδικια. Αδικια.

Για την προσωρινη αντικατασταση του αυτοκινητου και την επισκευη φροντισε η εταιρεια. Για τα cds επρεπε να φροντισει ο ιδιος. Χωρις προτερη εμπειρια, της τηλεφωνησε και της το πε. Ευχοταν να ανοιγε η γη να τον καταπιει.

Στενοχωρηθηκαν. Εκτοτε της προτεινε 3 φορες να του πει ποια ηταν τα cd να της τα αγοραζε. Δεν του ειπε. Το εκτιμησε.

Καθημερινα μιλουσαν εκεινη την εβδομαδα. Μια φορα του υποσχεθηκε να τον καλουσε λιγο αργοτερα. Δεν το εκανε. Την επομενη ηταν συνεπης. Συμφωνησαν να τα ελεγαν την Παρασκευη με την προοπτικη να εβγαιναν.

Την Πεμπτη ειχαν μια τρυφερη στιγμη. Στο ραδιο επαιζε το one – U2 και το πληκτρολογουσαν και οι 2. Συγκινηθηκε. Δεν το χε ξανακανει.

Της τηλεφωνησε οπως ειχαν συμφωνησει. Απουσιαζε απο το γραφειο. Πηρε στο κινητο. Δεν απαντησε. Ξαναπηρε. Κλειστο. Ξαναπηρε. Κλειστο. Αναστεναξε. Ατυχια. Χαθηκε μια καλη στιγμη.

Μετα απο αρκετες ωρες πηγε στο προσφιλες του μπαρακι και κατα τις 5 το πρωι της εστειλε μηνυμα με στιχους των cure, το one και μια προταση για να πηγαιναν σε μια συναυλια το Σαββατοβραδο.

Τα μηνυματα δεν τα πηρε. Κλειστο το κινητο. Αρα η αποπειρα επικοινωνιας κριθηκε ως μη γενομενη και της τηλεφωνησε το Σαββατο το βραδι.

Μετα το αρχικο heloooooooooooooow ηρθε το οριστικο χτυπημα. Το τελευταιο σκαλοπατι.

Εξεφρασε την επιθυμια να περνουσε να της αφηνε μερικα cds που δεν ειχε εκεινη και αν ηθελε να πηγαιναν στη συναυλια.

Η απαντηση της ακομα βουιζει στα αυτια του:

Ειμαι με το baby και τρωμε. Εχω να τον δω και μια εβδομαδα και μετα θα βγουμε...

Θελεις να παμε αυριο για καφε ?

Στην αρχη του ηρθε να γελασει αλλα κρατηθηκε. Θα με παρεις τηλεφωνο ? τη ρωτησε. Θα σε παρω. Μη φανταστεις πολυ πρωι...! -οποτε θες.

Επιτηδες αφησε το κινητο του ανοιχτο και το βραδι. Συνηθως το εκλεινε. Δεν ηθελε να του τηλεφωνησει. Αργοτερα το μετανοιωσε. Ηθελε.

Η Κυριακη κυλησε οπως το ειχε φανταστει. Χωρις κανενα τηλεφωνημα. Δεν ειχε τη δυναμη να την κατηγορησει και να εξοργιστει μαζι της.

Το βραδι κανονισε να δει εναν καλο φιλο απο τη Γλυφαδα. Την καλεσε στο σταθμο. Χωρις να της ζητησει το λογο, χωρις να την μεμψει, χωρις να παραπονεθει. Συντομος και περιεκτικος, της προτεινε μετα την εκπομπη μια και ηταν εκει κοντα να την συναντουσε. Εχω ιωση....κατι θα κανω ειπε και κλεινοντας το τηλεφωνο ηταν σιγουρος πως δεν θα την εβλεπε. Οπερ και εγενετο.

Επεμεινε να την ξεχασει. Επρεπε να την ξεχασει. Το μονο μελανο σημειο και απωθημενο ηταν οτι δεν καταφερε να της πει αυτα που ενοιωθε. Να της πει. Οχι να της γραψει. Να της πει. Διπλα της. Ουτε απο ενα ψυχρο ακουστικο.

Ενοιωσε πολυ ασχημα. Ας τον απεριπτε. Αλλα να τα λεγε. Να εκανε το release your love. Το ειχαν συζητησει. Επρεπε να είναι συνεπης. Ηθελε να είναι συνεπης. Ηθελε να κανει κατι. Οχι να απομακρυνθει εχοντας διατηρησει το προσχηματα. Η κοπελα αξιζε. Και αυτος ηθελε η απορριψη να εχει αξια. Οχι εμμεσα. Να βγει εξω απο το εγω, να συναντησει το εσυ και ας αποτυγχανε η προσπαθεια. Το οτι θα προσπαθουσε θα ηταν η λυτρωση. Δυστυχως δεν του εδωσε την ευκαιρια να προσπαθησει. Να διεκδικησει το ονειρο. Δεν του αρκουσε το ψηγμα, ο κοκκος που πηρε. Ηθελε να δοκιμασει κατι παραπανω απο τις δυναμεις του. Τη βουτια στο κενο. Την επιγνωση ότι θα χασει αλλα να εμπαινε στο γηπεδο. Θα εχανε. Ηθελε να χασει εχοντας παλεψει. Και μεχρι τη συντριβη θα ενοιωθε. Ενω τωρα δεν καταφερε να νοιωσει παρα μονο μυστικα και μονος.

Η εβδομαδα περναγε και προσπαθουσε να την απομακρυνει. Τη Δευτερα ελαβε τα μηνυματα της Παρασκευης. Δεν απαντησε και δεν τον πειραξε πια..

Του εστειλε 2 mail το ενα αστειου περιεχομενου και το αλλο just say hellooooooooo και το σημα του φιλιου. Τον πονεσε αλλα και σε αυτο δεν απαντησε. Κατεβηκε στο κεντρο να της αγορασει dvd. Εκτιμωντας την καλοσυνη της να μην του πει τιποτα για τα cds, δεν μπορουσε να επαναπαυθει. Γυρισε ολο το κεντρο της Αθηνας να βρει οτι εψαχνε. Δεν τα καταφερε. Πηρε κατι παραπλησιο απογοητευμενος. Τοτε βλαστημησε την ωρα της κλοπης. Δεν ειχε ομως τυψεις. Εκανε ότι μπορουσε. Εκανε αυτο που επρεπε. Το βραδι δυστυχως για το σχεδιο του, τη βρηκε στο net. Της ειπε πως θα περνουσε το Σαββατο να της αφηνε κατι. Και θα εφευγε αμεσως. Απαντησε θετικα. Ηταν 2 τα ξημερωματα και εκεινη ηταν ακομα στο γραφειο της...

Του ανεφερε αργοτερα και απροσμενα πως δεν ειχε το χρονο για καφεδες και εξοδους, οτι ηταν πολυ πιεσμενη. Αν και ηθελε να της θυμισει οτι αυτη του προτεινε για καφε, οτι αυτη του ειπε εκεινο το οποτε θελεις, προτιμησε να της πει την άλλη οψη της αληθειας.

«δεν θυμαμαι να σου επερριψα ευθυνη»

«απλως στο λεω ρε» απαντησε μαλλον αιφνιδιασμενη

«δεν πειραζει, καταλαβαινω. Εσυ να σαι καλα. Θα τα πουμε το Σαββατο»

«ΟΚ»

Μετανοιωσε που της το πε. Ισως να ειναι καλυτερα οποτε αν ειναι ανεπιθυμητος, της εδωσε την ευκαιρια να προετοιμαστει...

Δεν ηθελε να της το πει. Ηθελε να περασει απροσκλητος. Ας ειναι...

Παντου την εβλεπε μπροστα του. Λαθος. Δεν την εβλεπε. Ηταν μεσα του.

Από τους καθηγητες που κατα καιρους ειχε συναντησει, δεν θυμαται πολλα. Ένα απο τα λιγα που του εχει μεινει ηταν οταν μια μεσηλιξ, ξερακιανη αγγλιδα ειχε πει μεσα στην ταξη οτι υπαρχει μια φραση στα αγγλικα πολυ ομορφη και γλυκια που σημαινε τον Ερωτα. I got you under my skin τους ειπε και ελαμπε... Του ειχε κανει εντυπωση. Μιλαγε για εκεινη τη φραση για 5' ! Υστερα απο 17 χρονια θυμηθηκε εκεινη την καθηγητρια και με ποσο παθος μιλουσε για αυτή τη φραση...

Ειχε γινει ενα υπεροχο βασανο, ενα τρυφερο μαρτυριο και το συγκεκριμενο διαστημα της ζωης του, το κυριο θεμα στη σκεψη του και την υποσταση του.

Δεν αντεξε.

Παρασυροταν απο τις σκεψεις του αλλα η πραγματικοτητα τον προσγειωνε συνηθως ανωμαλα. Το να της μιλουσε ηξερε εκ των προτερων οτι ηταν μια κινηση απελπισιας. Η εξοδος του Μεσολογγιου εμεινε στην ιστορια για το δοξασμενο και τολμηρο ματαιον...

Θα εκανε την ιδια εξοδο. Απο τον εαυτο του. Επρεπε να ειναι ετοιμος να μην την ξαναδει. Οταν θα αποφασιζε να μην διατηρησει τα οποια προσχηματα - χαμογελασε, σιγα μην δεν ειχε καταλαβει... - επρεπε να ειναι ετοιμος για το κοστος. Ηθελε να το επωμιστει. Ηθελε να δοκιμαστει. Με τον εαυτο του. Αληθεια πως θα ηταν αν αυτα που προετοιμαζε με τις ωρες σε υποθετικους διαλογους, πως θα ηταν σε πραγματικο διαλογο. Δεν ειχε συνηθισει να τα χανει ή να κομπλαρει. Χωρις βοηθεια απο αλκοολ ή "αλλα". Ηξερε οτι δεν θα τα εχανε. Δεν ηταν απο αυτους που οταν εφταναν στην πηγη δεν επιναν το νερο. Ειχε τη δυναμη να φερει το ποτηρι μεχρι το στομα. Εν προκειμενω ομως, δεν ηταν σιγουρος αν το νερο ειχε νερο ή δηλητηριο. Ηθελε να το πιει το ποτηρι. Ότι και να χε. Δεν τον ενοιαζε. Ψεμματα. Τον ενοιαζε. Ομως σκεφτοταν οτι θα ηταν ενδοξος θανατος. Θα ειχε φτασει στο τελος του εγω. Στα προθυρα του εσυ. Η διακριτικοτητα του τον διαβεβαιωσε οτι μετα την τελικη μαχη, δεν θα γινοταν φορτικος και δεν θα επεμενε επι ματαιω... Θα σεβοταν την αποφαση της. Θα απεσυρετο. Με τη χαρμολυπη αφενος οτι γνωρισε κατι που παντα ονειρευοταν, αφετερου οτι δεν το ειχε. Το μονο που φοβοταν ηταν οτι ισως να μην του δωθει η ευκαιρια για την Εξοδο. Μηπως και η ιδια για την ακριβεια δεν του τη δωσει. Και το release your love να μεινει ψυχρο και αποστειρωμενο οπως και οτι γραφεται σε ενα chat room...

Οι ιδιες βασανιστικες σκεψεις συνεχιζοταν... Επιθυμουσε την τελευταια εξοδο με τη νευρικοτητα που ο κατακοπος εργατης περιμενει το τελευταιο τρενο που θα τον μεταφερει στην θαλπωρη της οικιας του. Περιμενοντας το τελευταιο τρενο...

Κατα ενα περιεργο και παραδοξο τροπο δεν ηθελε να επιταχυνει και να εκβιασει την εξελιξη της ιστοριας. Οσο και αν το ηθελε, την ενοιωθε. Ηταν γυναικα της καλης στιγμης. Δεν μπορουσε να το κανει σε ενα studio, σε ενα chat, σε ενα mail, σε ενα τηλεφωνο. Θα το ευτελιζε και ο ιδιος. Δεν ηθελε να την πιεσει την ιερη για κεινον στιγμη. Ειχε τη διαθεση να περιμενει αυτη τη μοναδικη καλη στιγμη που του χρωστουσε η ζωη. Για λιγο ακομα.

Ηταν προετοιμασμενος για την απορριψη. Και αυτο θα ηταν μια λυτρωση. Σκεφτοταν ταξιδια, αγκαλιες, φιλια (το πιο προστυχο που μπορεσε να σκεφτει) ατερμονες συζητησεις - ναι, ακομα και μπασκετ - και ένα συμπλεγμα διαφορων μικρων και μεγαλων εμπειριων της ζωης με τη διαφορα οτι αυτα που του αρεσαν και ονειρευοταν θα τα μοιραζοταν. Οχι μονος του. Η συνθεση ερχεται μεσα απο το Εσυ. Το εγω ειναι λιγο. Απλως το μισο. Αντεξε τοσα χρονια και δεν αλλοτριωθηκε. Το περιμενε. Το ειχε βρει. Ειχε καταληξει οτι ειχε βρει το alter ego. Idem velle, idem nolle. Ιδιες θελησεις, ιδιες αρνησεις.

Προσπαθησε να πεισει τον εαυτο του οτι ισως να ηταν η γεννετησια ορμη ( η ισχυροτερη κατα τους πνευματικους) ή μηπως ηταν μια παρωδικη ελξη. Δεν τα καταφερε. Και δεν τα καταφερε γιατι δεν ηταν η αληθεια. Ηταν ερωτευμενος. Οταν συναντουσε τα ματια της εβλεπε τον κοσμο. Οταν δεν τα συναντουσε θυμοταν εκεινον τον κοσμο.

Σε λιγο θα πηγαινε να τη συναντησει. Εκανε κατι αγχολυτικο. Την εβαλε διπλα του, στην αγκαλια του και αυτα που ηθελε να της πει, τα εγραψε.

Ιππολυτη,

Αν και σιχαινομαι την γραπτη επικοινωνια για τετοια θεματα

Αν και πιστευω ότι ουτε και το τηλεφωνο μπορει να πει πολλα…

Αναγκαζομαι όμως να σου γραψω. Να εκτεθω με έναν τροπο που σιχαινομαι…

Κατανοω πως δεν ειχες το χρονο να με παρεις τηλεφωνο

Κατανοω πως δεν ειχες το χρονο να βγουμε

Ηθελα τα παρακατω να τα ελεγα. Δεν τα φερε ετσι… Η επιθυμια μου να τα εξωτερικευσω νικα τη λογικη και τα γραφω.

Σε σκεφτομαι και τα συναισθηματα είναι ποικιλα. Η πλαστιγγα γερνει με πολύ κοπο στα χαρουμενα, σε μαυρο φοντο… Τελικα ηταν υπεροχο που γνωρισα μια κοπελα σαν εσενα με την ενεργεια, το χαμογελο (παρα τον πονο), την αξια και την επικοινωνια.

Πανω που ελεγα ότι οι Ιππολυτες δεν υπαρχουν πια και φοβομουν μερα με τη μερα ότι θα συμβιστω, ηρθες εσυ να μου δωσεις Ελπιδα και Πιστη. Ηθελα και την Αγαπη αλλα ισως είναι πλεονεξια…

Δεν φταις εσυ σε τιποτα. Στην ταινια «in the mood for love» του γουονγκ καρ βαϊ, ο πρωταγωνιστης λεει σε καποια σκηνη πως τα συναισθηματα μπαινουν υπουλα μεσα μας

Ελαχιστη η αξια του γραπτου, πανευκολο προς διαγραφη, αλλα πολύ προσωπικο. Η μοναδικη μου πια ευχη είναι να καταφερεις να το διαβασεις. Ησυχα και μυστικα.

Ένα δωρο για τη στιγμη.

Ηθελα πολύ να σου πω μια φαντασιωση μου.

Τελικα και αυτή θα τη γραψω. Λυπαμαι που θα την γραψω. Ηθελα να σου την πω. Unplugged… :)

Καθομασταν λεει σε ένα δωματιο δικης σου διακοσμησης και διαταξης. Θυμαμαι μονο ένα πολυχρωμο κρεβατι με πολλα και μεγαλα μαξιλαρια ισα ισα να χωραει τους δυο μας. Καθομουν εκει. Γαληνιος οσο ποτε. Ξαπλωμενος διπλα σου.

Χωρις ιχνος σωματικης επαφης, με ρουχα που μας επετρεπανα να αισθανομαστε ανετα, εγω και εσυ μιλουσαμε συνεχεια. Το συμπαν συνωμοτησε και δεν χρειαστηκε να νοιωσουμε την αναγκη να φαμε, να παμε στο μπανιο, να καπνισω, να πιουμε οτιδηποτε ανθρωπινο. Διπλα διπλα αγκαλια. Καμια φορα σταματαγαμε και συνεχιζαμε τη συζητηση μας με τα ματια… Χωρις λογια, χωρις σωματικη επαφη. Παιζαμε και ακουγαμε και οι δυο με κλειστα ματια. Και γινοταν αυτό που εχουν τραγουδησει τελεια οι πυξ-λαξ, «μια συνουσια μυστικη». Μια «άλλη», παραδοξη και παραξενη εγκεφαλικη επικοινωνια χωρις κανονες. Χωρις «πρεπει». Απεραντη. Ασυμβατη. Όχι για τους πολλους και τα πολλα…

Δεν ξερω το τελος. Δεν το εχω ποτε σκεφτει. Μια φορα τολμησα και ακουσα από καπου να μου λενε οι pink floyd μεσα από το high hopes:

The endless river. For ever and ever.

Η αληθεια ειναι πως εκτεθηκα.

Ας ειναι. Εκτεθηκα αληθινα.

Ξαναδιαβαζω τα παραπανω και χαμογελαω. Ισως και συ να κανεις το ιδιο...

Ας επιστρεψω στο υπογειο μου.

Μεχρι την επομενη Ιππολυτη αν και οποτε υπαρξει....

Ελπιζω να εχω τη δυναμη να την περιμενω και να μην καταφυγω απο

ανασφαλεια στην ασφαλεια του τιποτα...

Τελικα ο Παουλο Κοελο εκανε λαθος.

Και γω τον πιστεψα....

Μια υπεροχη σελιδα εφτασε στο τελος της. Συντομη και συντομα…

Εν αναμονη της επομενης θα σιγοψυθιριζω κατι από Active Member:

Και φωναξε στο σταχυ

Τυχη καλη ρε να χει

Να τα αγκαλιαζει η γη

Και ο ηλιος σαν θα βγει…

Χρεωσε τα στη φωτια

Yours,

Jack

Ξανακοιταξε το κειμενο. Πριν προλαβει το «πρεπει» να του υπαγορευσει να το σβησει, το «θελω» πατησε το print.

Ξεκινησε βιαστικα για τον σταθμο. Πλησιαζε το τελος της εκπομπης και οδηγουσε απροσεκτα και βιαστικα. Η τυχη του χαμογελασε πικρα και δεν του εβαλε εμποδια.

Εφτασε εγκαιρα. Περιμενε στο αυτοκινητο, ακουγοντας την να κανει την αποφωνηση. Οπου να ναι θα κατεβει, σκεφτηκε και αναψε δευτερο τσιγαρο με το πρωτο να είναι αναμμενο ηδη στα δακτυλα του. Του φανηκε αιωνας. Σκεφτηκε ολες τις πιθανες αντιδρασεις. Ενοιωσε να κρυωνει.

Κατεβηκε.

Σα να περιμενε κατι, κοντοσταθηκε στο πεζοδρομιο, τιναξε το κεφαλι – ποσο ομορφα λικνιστηκε – και παραδοξως πλησιασε προς το μερος του χωρις να τον εχει δει μεσα στο αυτοκινητο. Πλησιαζε και ηταν σιγουρος πως οι χτυποι της καρδιας του αν ανοιγε το τζαμι θα ακουγονταν μεχρι εξω…

Περασαν όλα από μπροστα του. Εσυ δεν ζεις πουθενα – μονο στα ονειρα μου, πλησιαζε, εκεινο το βραδι στον 5^ο οροφο, πλησιαζε, release your love, πλησιαζε, οποτε θελεις, πλησιαζε, η αγκαλια, πλησιαζε, θα τα διαβασει σε αλλους και οι καγχασμοι θα τραυματισουν το περιστερι, πλησιαζε, θα φυγουν καπου μακρια και απεραντα…

Πλησιασε…