Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

ΓΟΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Ενας από τους αγαπημενους μου φιλους είναι παντρεμενος με δυο παιδια.
Τον αγαπω, τον εκτιμω και τον εξαιρω γιατι είναι κατά το κοινως λεγομενον ευτυχης. Εχει μια δουλεια που του αποδιδει τα προς το ευ ζην και μια υπεροχη οικογενεια. 

Δυστυχως λογω δικων του υποχρεωσεων, δεν καταφερνω να τον βλεπω συχνα αλλα οποτε συμβαινει αυτό, ανοιγει η καρδια μου. Εξαιρετικος ανθρωπος.

Εχει δυο αγορακια. Το ένα μολις πατησε τα 8, το εστειλε σε ακαδημια ποδοσφαιρου. Από το να βλεπει το παιδι τηλεοραση και να παιζει στον υπολογιστη καλυτερα να γυμναζεται, να αθλειται και να κοινωνικοποιειται.

Σιγα σιγα οσο περνουσε ο καιρος παρατηρουσα ότι το κυριαρχο θεμα στις εκαστοτε συζητησεις μας ηταν οι επιδοσεις του υιου στην ακαδημια ποδοσφαιρου. Στοπερ ο υιος, περηφανος πατηρ και περνουσε ακομα και μια ωρα διηγησης για το ποσο βραχος είναι ο υιος, πως καλυπτει τους χωρους και τους συμπαικτες του, ποσο ξεχωριζει αναμεσα στα παιδακια της ηλικιας του και ότι εχει μεγαλο ταλεντο με ότι αυτό συνεπαγεται.

Σε ένα βαθμο το θεωρω φυσιολογικο. Δεν υπαρχει πατερας που να μην είναι περηφανος για τα παιδια του και δεν υπαρχει πατερας που να μην αφηγειται τη ζωη του με τα παιδια. Δεν με ενοχλουσε, αντιθετα σεβομουν την περηφανια του φιλου μου και σκεπτομουν ότι εκει που είναι, ειναι θεμα χρονου να παω. Αοριστου βεβαια αλλα χρονου.

Με την παροδο των μηνων, διαπιστωσα πως ο πατηρ μου εκανε ολοκληρη αναλυση για τις κινησεις των χαφ, των μπακ, για τη στρατηγικη της ομαδας, για το πλανο του αγωνα, για τον μαεστρο κοουτς και για τους συμπαικτες του υιου με τρομερα χαρακτηριστικα.

«Εχουμε που λες υποπτε τον Σακη. Τρομερη τριπλα. Ζαλιζει 2-3 στο κεντρο και ανοιγει για τον Λακη. Ο Λακης εχει σεντρα Μπεκαμ. Οπου και να είναι αυτό το παιδι σημαδευει γλαστρα στα 100 μετρα και την πετυχαινει. Το καλο μας τρικ είναι ο Σακης να μαζευει πανω του τα αμυντικα χαφ του αντιπαλου ώστε να παιρνει τη μπαλα ο Λακης και να εχει χωρο γιατι ξερεις μοιαζει λιγο με τον Τσιαρτα. Φοβερο ποδι αλλα δεν τρεχει και δεν τριπλαρει. Ο δικος μου παραμενει στο κεντρο της αμυνας και παρατηρει μη χασουμε τη μπαλα ώστε να κοψει. Αν ο Λακης εχει χωρο, κανει κουρσα μεχρι τη μεγαλη περιοχη και εχει εντολη να κανει σεντρα στο πρωτο δοκαρι. Από κει και περα τελειωνει η ιστορια. Ο Λακης τη στελνει συστημενη, ο δικος μου της βαζει γραμματοσημο και η μπαλα καταληγει στο πλεχτο».

«ο δικος μου σκυλιαζει αν τον περασει επιθετικος. Βαζει τα ποδια του στη φωτια, κανει τακλιν, δεσποζει στην αμυνα μιλαμε! Ολοι οι προπονητες μου λενε ότι θα γινει μεγαλος παικτης μια μερα. Και αν κερδισουμε φαουλ μακρια εξω από την περιοχη, τοτε του τη στρωνουν και εχει ένα σουτ ο ατιμος, κεραυνο! Ο τερματοφυλακας δεν τη βλεπει τη μπαλα!»

« η ομαδα υποπτε εμενα μου αρεσει γιατι δουλευει σωστα και μεθοδικα. Δεν ειμαστε σαν κατι αλλους. Τα παιδια δουλευουν πολύ στην ατομικη τεχνικη, στην τακτικη και για αυτό σε όλα τα τουρνουα κερδιζουμε αερα. Να δεις τις κινησεις των χαφ, όταν η μπαλα παιζεται στα αριστερα πως το δεξι χαφ γινεται τριτος επιθετικος και χωνεται στο δευτερο δοκαρι, να δεις πως στις στημενες μπαλες κανουμε κομπινες και ο δικος μου καθεται ή μπροστα στον τερματοφυλακα ή στο δευτερο δοκαρι και περιμενει την κεφαλια πασα. Υποπτε εχουμε ανταγωνιστικη ομαδα και ειμαι πολύ ευχαριστημενος.»

Ολες αυτές και άλλες τοσες ηταν οι διηγησεις του φιλου μου και οφειλω να ομολογησω ότι παρακολουθουσα όπως οι μουσουλμανοι τον Ιμαμη. Όπως οι πιστοι τον Δαλαϊ Λαμα. Όπως στην πλατεια οι καθολικοι, τον Παπα.

Όταν καποια στιγμη ο φιλος μου με καλεσε να δουμε έναν αγωνα της ομαδας του υιου, ουτε καν το σκεφτηκα. Τοσα και τοσα εχω ακουσει, να μην τα δω μια φορα; 

Κατσαμε στο καφε του γηπεδακιου και εβλεπα πατεραδες και μαναδες να συνοδευουν τα παιδακια, να χαιρετιουνται μεταξυ τους, να υπαρχει ένα οικογενειακο κλιμα και να χαιρομαι ενδομυχα και να λεω μπραβο στους γονεις που ωθουν τα παιδια τους στον αθλητισμο αντι να τα παρατανε στην τηλεοραση.
Το παιχνιδι ξεκινησε.

Αν δεν ηταν παρων ο φιλος μου θα εριχνα στον εαυτο μου τουλαχιστον 64 μουτζες. Τι βλαξ που ειμαι!

Μιλαμε για 8 χρονα παιδακια που η μπαλα εφτανε στο υψος των γονατων τους!
Τι παραμυθιασμα εφαγα με τακτικες, σχεδιασμους και λοιπες επιστημοσυνες!
Ενταξει, περιπου ηξεραν τις θεσεις τους μεσα στο γηπεδο αλλα ως παιδακια κλωτσαγαν το τοπι. Επαιζαν μπαλα ως παιδια και όχι ως ενηλικες όπως ειχα παρασυρθει να πιστευω. 

Γρηγορα τραβηξε την προσοχη μου κατι άλλο και παρατηρουσα με μεγαλη περιεργεια.

Αν στο γηπεδο βρισκονταν ο Τακης Τσουκαλας, και ο αρχηγος της θυρας 4 θα εβαζαν τα κλαμματα. Μεγαλυτερους καφρους από τους γονεις των παιδιων δεν εχω συναντησει.

Δεν μπορουσα να χασω το θεαμα και από τη μια ελεγα τι χαζαμαρα μου να πιστευω ότι θα παρακολουθουσα τη μικρογραφια των ενηλικων αλλα από την άλλη χαιρομουν να χαζευω τους μεγαλους.

Σε κάθε φαση να ουρλιαζουν.
Σε κάθε σφυριγμα να βριζουν τον διαιτητη.
Δυο κυριες που πρεπει να ειχαν σχεση με το ποδοσφαιρο οση και εγω με την αστροφυσικη, σε κάθε πτωση του κανακαρη φωναζαν για φαουλ. Τουλαχιστον ηξεραν τι επρεπε να ζητησουν και δεν φωναζαν στο κεντρο για πεναλτι. 

Αυτος ο φουκαρας ο διαιτητης το τι ακουσε δεν περιγραφεται. Απορω πως δεν ζητησε επιδομα ανθυγιεινης εργασιας. Ολοι του φωναζαν, ολοι τον εκραζαν.
Γινεται μια φαση, βαζει ενας πιτσιρικας γκολ και ο πατηρ φωναξε στο μαγαζι «κερνα όλο τον κοσμο, μπραβο αγορι μου, εισαι μεγαλος σεντερ φορ. Τον ειδατε; Δικος μου είναι ο παιχταρας! » διπλα του ακριβως ενας άλλος γονεας συμπληρωνε περιχαρης «ναι αλλα ειδες ποιος του εκανε τη σεντρα ακριβως στο ποδι του ε;» 

Στο «ε» δεν απαντησε κανεις γιατι και ο iq τσιμεντολιθος αντεληφθην ότι επροκειτο για τον γονο αυτου.
Ενοιωθα ότι βρισκομουν στο Κολοσσαιο.
Ουρλιαχτα, θανατος στους απιστους και ρηματα που αν τα ακουγε ο Διονυσιος Σολωμος θα εγραφε ωδη στα λιονταρια και τις τιγρεις

Φατον
Ορμα
Ριχτου
Σκιστους
Γ…α τους

Και μια πλειαδα ευγενων εκφρασεων που κοσμουν τα ελληνικα γηπεδα και παραδιδουν μαθηματα ευ αγωνιζεσθαι και μπολιαζουν την ψυχη των παιδιων με αυτοσεβασμο και σεβασμο. 

Σε μια άλλη φαση, ο τερματοφυλακας επεσε να μπλοκαρει την μπαλα και συγκρουστηκε με τον επιθετικο που τη δικεδικησε. 

Ο διαιτητης σφυριξε φαουλ και ο πατηρ ( πιθανως του επιθετικου ) εκραξε ως κοραξ: Σηκω πανω ρε που κανεις και τον πεθαμενο! 

Ετερος πατηρ ( πιθανως του τερματοφυλακα ) ανταπεδωσε: μαζεψε τα ποδαρακια του γιου σου γιατι θα τα μαζεψω εγω!

Πανω που πηγε ο ενας γονευς να δειξει στον αλλον πως είναι ο ζωντανος και ο άλλος να δειξει πως μαζευονται τα ποδια, μερικοι που ποτε δεν θα καταλαβουν την αξια της ζωντανης συναυλιας και μια ζωη θα αγοραζουν CD, μου στερησαν την ικανοτητα να δω παρασταση wrestling χωρις εισιτηριο γιατι διαμεσολαβησαν ώστε το ανωτερο νουμερο να παιχθει ως μονοπρακτο χωρις αναπαρασταση.
 
Σε μια άλλη φαση εκεινος ο φουκαρας που εκανε τον διαιτητη τολμησε να σφυριξει πεναλτι. Τραγικο λαθος. 

Το πεναλτι αυτό εκτελεστηκε μετα από 10 λεπτα.
Σε αυτό το διαστημα επρεπε να το συζητησουν ενδελεχως οι γονεις, να πανε μερικοι να εξηγησουν στον διαιτητη ότι δεν ηταν ακριβως ετσι και καλο θα ηταν να αναιρουσε την αποφαση του. 

Διαιτητης που δεν αλλαζει την αποφαση του με βαση τις απαιτησεις του κοινου θα πρεπει να μαστιγωνεται 100 φορες. Μετα, μερικοι αλλοι γονεις εκριναν ο διαιτητης ηταν αψογος και αμεμπτος και επρεπε να μπουν και αυτοι να εξηγησουν στους αλλους γονεις ότι μπορει να μην ειδαν σωστα.

Μερικοι γονεις πιαστηκαν αγκαλια για να το συζητησουν από πολύ κοντα και σε στενο κυκλο το θεμα. Μερικοι αλλοι προσαπθουσαν να τους απομακρυνουν γιατι πιστευαν ότι τη σοφια μας τη δινει η αποσταση από τα πραγματα.

Ο διαιτητης δεν ενθουσιαστηκε ακριβως με τις διαπραγματευσεις και απειλησε να φυγει. Το κοινο τον απειλησε με τη σειρα του πως μπορουσε να φυγει αλλα ισως να μην ηταν αρτιμελης. Ο διαιτητης αυτή τη φορα το ξανασκεφτηκε. 

Μου αρεσαν οι διαλογοι.
Ο Χριστος και η Παναγια ηταν παροντες σχεδον σε κάθε φραση. Ειχα χρονια να συναντησω τοση ευσεβεια.

Τα πνευματα όμως ειχαν διεγερθει από αυτή την αναλυση, ειχαν φτασει στη στρατοσφαιρα και δυσκολα κατεβαιναν σε θνητο επιπεδο. Ο διαιτητης εκανε μια διπλωματικη κινηση σφυριζοντας πεναλτι στην άλλη ομαδα και η συζητηση για θεματα όπως η μολυνση του περιβαλλοντος και το γενεαλογικο δεντρο της μητερας του διαιτητου αναψε και παλι.

Αυτοι που εφορμουσαν πριν σταματουσαν τους αλλους που εφορμουσαν τωρα.
Ο πολιτισμος νικησε και αυτή τη φορα δεν μπηκαμε στο γηπεδο αλλα τα ειπαμε δημοκρατικα εξω από αυτό.

Λυπηθηκα τον σερβιτορο γιατι περαν των αλλων καθηκοντων του, του προστεθηκε και άλλο ένα. Η αναταξινομηση των καρεκλων και των τραπεζακιων που ειχαν συσσωρευτει σε ένα σημειο.

Το να ενθαρρυνεις το παιδι σου είναι θεμιτο.
Το να υποστηριζεις ότι το φεγγαρι είναι τιρκουαζ με ροζ βουλες, είναι λιγο ιδιοτυπο. Ιδιαιτερα όταν είναι μερα μεσημερι που ουτε καν το βλεπεις.
Κοιταξα και τα παιδακια.

Παρατησαν το παιχνιδι και χαζευαν τους μεγαλους.
Μετα σα να καταλαβαν, συνεχισαν χωρις να δινουν σημασια.
Το ματς εληξε.
Ισοπαλο φυσικα.

Εκτονωθηκαν ολοι. Μικροι και μεγαλοι.
Στο δρομο της επιστροφης ο φιλος μου, μου εκανε αναλυση του αγωνα.
Στο τελος του ρεπορταζ με ρωτησε πως μου φανηκε. 

Του απαντησα πως επαιξαν μικρη μπαλα τα μικρα παιδια και μεγαλη μπαλα τα μεγαλα.
«ελα μωρε συμβαινουν αυτά» ειπε και συνεχισε να την αναλυση με μερικες άλλες λεπτομερειες για το αγωνιστικο προφιλ της ομαδας που ειχε ξεχασει στην πρωτολογια του. 

Εκτοτε δεν ετυχε να ξαναπαω σε άλλον αγωνα.
Δεν χανω όμως την επαφη γιατι ο φιλος μου παντοτε με κρατα ενημερο με ενδελεχεις διηγησεις. 

Τωρα ειμαστε σε σημειο που η καλη ομαδα, με τα επιτυχη αποτελεσματα εδωσε τη θεση της σε μια απροσμενη εξελιξη.

Ενας προπονητης εφυγε από την ακαδημια και πηγε σε μια άλλη, μερικοι γονεις ηθελαν να φερουν καποιον συγκεκριμενο δασκαλο του ποδοσφαιρου, ο φιλος μου και καποιοι γονεις βλεπουν στο μελλον και θα ακολουθησουν τον σεν σεϊ που αποχωρησε για να πανε σε άλλη ομαδα η οποια θα είναι ανταγωνιστικη, θα δουλευει σωστα και θα εξασφαλισει την αγωνιστικη προοδο των παιδιων. 

Απολυτως δικαιολογημενο θα ελεγα καθως για την καριερα του παιδιου θα πρεπει να κανουμε τις σωστες επιλογες για να μην ενταφιαστει το ταλεντο.

Ειμαι σιγουρος πως στο ελληνικο ποδοσφαιρο θα ερθουν σχετικα συντομα, καλυτερες μερες σε αγωνιστικο επιπεδο. Όταν η γενια των 5χ5 μπει στον επαγγελματικο στιβο θα ανεβει το επιπεδο του ποδοσφαιρου μας κατακορυφα και δειγματα γραφης πηραμε από την Εθνικη Νεων το καλοκαιρι.

Για αυτό όμως που δεν ειμαι σιγουρος είναι για την επιρροη των γονεων στα τεκνα….



25 Λογομαχιες:

Ναταλία είπε...

Φοβερό χιούμορ....πικρές οι αλήθειες.....

Loucretia είπε...

Οσο οι γονεις ψαχνουν να καταξιωθουν και να δικαιωθουν μεσα απο τα ταλεντα των παιδιων τους (υλοποιωντας στην ουσια δικα τους ονειρα), η επιρροη θα ειναι μια και μοναδικη: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ.

Εχει μαλλιασει η γλωσσα μου να φωναζω στους γονεις ν'αφηνουν τα παιδια τους να ειναι παιδια κι οχι ν' ανατρεφουν μικρομεγαλα θηριακια.

An-Lu είπε...

Από τη μία κατουρήθκα από τα γέλια με το τρόπο που τα διηγείσαι, από την άλλη ανατρίχιασα με το όλο σκηνικό των γονιών...μήπως θα έπρεπε να υπάρχει και μία παράλληλη ομάδα αποτελούμενη από εκείνους, την ώρα που παίζουν τα βλαστάσρια τους;
Λέω μήπως...
θα ήτο μια κάποια λύσις...

Καποιος είπε...

Μόλις ανακάλυψες ένα κοινό τόπο για όσους έχουν παρακολουθήσει αγώνες παιδικο εφηβικό και μικρότερες ηλικίες σε μπάσκετ, ποδόσφαιρο κτλ. Ουδείς πιο χουλιγκάνος από τους γονείς των παιδιών. Μπορεί τα παιδιά να μην παίξουν επαγγελματική μπάλα στο μέλλον, αλλά σίγουρα θα ξέρουν πως να συμπεριφερθούν στο διαιτητή που σφυρίζει ότι να ναι και στον τερματοφύλακα που κάνει τον πεθαμένο... Αν και γενικά όσοι ήταν αθλητές ερασιτεχνικά, συνήθως σέβονται το παιχνίδι και τους αθλητές...

SilentWalker-Cookingirl είπε...

Συμφωνώ σχεδόν με όλα όσα προειπώθηκαν!
Θέλω πάντως να πω ένα μεγάλο μπράβο στους γονείς!Ακομά κ αν είναι λίγο υπερβολικοί στις αντιδράσεις τους, νοιάζονται πολύ για τα παιδιά τους!Κ όχι μόνο στους μπαμάδες...Αλλά κ στις μαμάδες οι οποίες κρατάνε γερά τα νήματα!
Ένα απλό παράδειγμα...Ο μπαμπάς μου με 5 παιδιά είναι διεθυντής καρδιοχειρουργικού τμήματος.Τα 5 παιδιά ποιος τα ανέλαβε κ έχουν πετύχει σε Πολυτεχνεία κ τέτοιες σχολές?Ποιος βοηθούσε τον μπαμπά μου να ανεβεί ως εκεί?Η καλή μου η μαμά...!
Μπορεί να βγήκα από το θέμα, αλλά ήθελα να το πω!"Πίσως από έναν σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναικα"

Unknown είπε...

ετσι ειναι ο λεβεντης ο Ελληνας ωρε!!!! Δεν σηκωνει μυγα στο σπαθι του.... Γιουργια στον γερμανοτσολια διαιτητη :P

Hypatia είπε...

Κατ' αρχήν να ομολογήσω ότι δεν ξέρω πολλά από ποδόσφαιρο (μόνο τους αγώνες της Εθνικής βλέπω, και αυτό με παρέα)
Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών μέσα από ομαδικά αθλήματα, τουλάχιστον στη θεωρία, είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα όμως, η όλη προσπάθεια ακυρώνεται από τη συμπεριφορά των μεγάλων..

? είπε...

και μη χειρότερα

Kinezokyprios είπε...

Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι τελικά ο μέσος Έλληνας γονέας έχει εκπολιτιστεί και μάλιστα προς θετική κατεύθυνση. ‘Όταν ήμουν παιδί και έπαιζα μπάσκετ στον τοπικό σύλλογο, τα πράγματα ήταν πολύ άγρια. Δεν τσακώνονταν οι γονείς μεταξύ τους στους αγώνες, συνήθως εμάς τα παιδιά προσπαθούσαν να λιντσάρουν οι γονείς των αντιπάλων αν οι κανακάρηδες τους δεν πετύχαιναν τον «στόχο» της ομαδάρας τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την καρέκλα που πέταξε κάφρος-πατέρας στον συμπαίχτη μου (ηλικίας 12 ετών) που έκανε σταυρωτή ντρίμπλα στον κανακάρη του και έφυγε στον αιφνιδιασμό – και το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι το λεωφορείο της ομάδας με πετροβολισμό σε παιδάκια 9-15 ετών και φάπες από τους απογοητευμένους «γονείς» . Οπότε ξεκάθαρα έχουμε αποκτήσει αθλητικό πολιτισμό σε αυτήν την χώρα!!!! Τα πράγματα έχουν βελτιωθεί με γεωμετρική πρόοδο και συνεχώς βελτιώνονται (ευτυχώς!!!). Τα παιδιά του τότε είμαστε πλέον οι γονείς του τώρα και ευτυχώς, όσο και να πιθηκίζουμε το καφρικό γονικό πρότυπο μας, κατά βάθος ντρεπόμαστε για αυτό και προσπαθούμε να γίνουμε άνθρωποι. Τουλάχιστον τώρα τα βάζουν με τους ισότιμους τους, σωματικά και ψυχικά..

fevis είπε...

Μα καλά και εσύ πήγες να δεις αγώνα 8χρονων? Εδώ εμείς που ήταν και δικά μας και όταν μπορούσαμε να το γλυτώσουμε, το γλυτώναμε.. Τώρα μεγάλωσαν και το γλυτώσαμε οριστικά...

Aggelos Spyrou είπε...

Ο αγώνας... πότε δικαιώνεται;

:)

eρωτακι είπε...

Αυτή η αδικαιολόγητη ύβρις στα Θεία και η ανύπαρκτη διδαχή της ευγενούς άμιλλας πολύ με ενοχλούν... Υποτίθεται πως θα έπρεπε τα παιδάκια αυτά να μάθουν να εντάσσονται στο κοινωνικό σύνολο, να λειτουργούν με ομαδικό πνεύμα και να αθλούνται... ή κάνω λάθος?

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, suspect.

Μαριλένα είπε...

Aσε, παλιά ιστορία.
Ακρως ανταγωνιστικοί γονείς που μεταδίδουν αυτο τον ανταγωνισμο΄στα παιδιά τους.

Πλέον επιβραβεύεται μόνο το θράσσος και ο τσαμπουκάς.

Το ζω καθημερινά πηγαίνοντας τη μικρη μου κόρη στο σχολείο.

Κι οι μητέρες ειναι χειρότερες: αφάνταστα πιο ύπουλες.

Και φυσικά τα κάνουν καθ' εικόναν και ομοίωσιν.

ele είπε...

Αγαπητέ φίλε, εδώ υπάρχουν δύο θέματα: το πρώτο είναι η... γονική παρέμβαση. Ορθώς λέγεις και με πολυ χιούμορ το έθεσες! Τι να κάνουμε, μεγαλώνουμε(νε) Ελληναρες. Ειμαστε επί παντός επιστητού.
Το δεύτερο όμως θέμα είναι το εξής: επειδή εγώ αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι τους παντρεμένους φίλους- και δη με παιδιά- δε βρίσκεις ενοχλητικό κ απογοητευτικό το γεγονός, να μην έχεις άλλο θέμα να μιλήσεις με τον (πρώην) κολλητό σου, παρά μόνο για τις αθλητικές επιδόσεις του γιου του, τις πάνες βρακάκι της κόρης του, τις δόσεις του δανείου που πρέπει να πληρώσει και το βρεφονηπιακό που θα πάει σε λίγο καιρό ο κανακάρης του; Δε λέω, καλά όλα αυτά, αλλά γιατί πρέπει να ενδιαφέρουν όλο τον υπόλοιπο κόσμο;;;; Συμπάσχω πάντως!

anna είπε...

Μου θύμισες έναν συμμαθητή που είχα στο Δημοτικό: έτρωγε ΞΥΛΟ για να παίζει ποδόσφαιρο. Διότι ο πατέρας του ήθελε ΝΤΕ και καλά να τον κάνει παικταρά και το παιδί ήθελε απλά να "παίζει".

Αναρωτιέμαι αν τελικά έκανε καριέρα ...

Rodia είπε...

Χάρισε στο φίλο σου το βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα «Η φανέλα με το Νο 9» μήπως δει πόσο σκληρό είναι το άθλημα και ότι το χρήμα δεν είναι πάνω από την υγεία και το μυαλό.
Α! αν έχει κόρη, μήπως τη προορίζει για τραγουδίστρια;

Μου άρεσε το διήγημά σου και ο τρόπος αφήγησης. :-)

Κώστας είπε...

Γιατί δεν φωνάζατε τον Βαρούχα να αναλύσει τα "Μπέναλτι"?

Xνούδι είπε...

Μήπως να στείλουμε τους γονείς σε ακαδημία καλής συμπεριφοράς;
Οι τρόποι και η ανθρωπιά, είναι πιο σημαντική διδαχή για ένα παιδί. Ο αθλητισμός αυτά στην ουσία αντιπροσωπεύει, μόνο που με τέτοια κερκίδα χάνουν την ουσία τους. Ωραία αφήγηση ύποπτε. Καλημέρα και καλώς σε βρίσκω και στα μέρη σου :)

Martina είπε...

Ευτυχισμένα παιδιά αυτά που δεν έχουν ..γονείς..

Maria Mikro Analogo είπε...

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ Δεν φταίει κανείς άλλος, εσύ φταις που πίστευψες ότι τα 8χρονα θα έπαιζαν όλα αυτά που σου περιέγραφε... :-Ρ Καλημέρες!

ellinida είπε...

Προσδοκίες γονέων καταστρέφουσι τέκνα...

Suspect είπε...

ευχαριστω ναταλια!

και ποιος ακουει λουκρητια!

τελικα αυτο αποφασισαν αν-λου!
ετσι οποτε κανουν προπονηση οι μικροι εκτονωνονται και οι μεγαλοι.
Αλλα το μανατζεριλικι παραμενει.

σωστος ο καποιος!

silent walker χαιρομαι γιατι ζουμε σε ενα παραλληλο συμπαν

χαχα αντωνη!

ακριβως υπατια!

αστα νικο...

κωστα καραουλανη, ο πολιτισμος αργει λιγο...

fevis, τιποτα δεν ειναι αχρηστο.
ηταν αφορμη για μια μπλογκ ιστορια

αγγελε ...ελα ντε!

μαλλον κανεις λαθος erota!
:)

ο καθενας μας ele παραθετει την καθημερινοτητα του...

αννα, πολυ αμφιβαλλω

αρχαϊζων αλλα ευστοχο ελληνιδα!

ας προσεχα Μαρια!

μακαβρια μαρτινα...

γιατι θα τον κατηγορουσαν για τσατσο ρε Κωστα!

ροδια να του δωσω καλυτερα την ταινια του Βουλγαρη μια και δεν διαβαζει;

γεια σου χνουδι!
δυσκολοι για εκπαιδευση στα γεραματα...

y=αx+β είπε...

Αρχικά νόμισα ότι το θέμα που ήθελες να αναλύσεις ήταν η εμονή του πατερα με την ομάδα του γιού του. Νόμιζα ότι θα του έλεγες δεν είναι το παν στη ζωή του γιού του να νικάει η ομάδα του και ότι έτσι του μαθαίνει ότι είναι ντροπή να χάνει και ότι με τν τηλεόραση και το ίντερνετ τουλάχιστον θα μάθαινε περισσότερα. Πού να φανταζόμουν ότι είχε κι άλλο! Για το άλλο του παιδί ούτε λόγος ε;

y=αx+β είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ParaSta είπε...

Δεν ειναι μονο οι ελληνες γονεις ετσι, και εδω στη Φιλανδια τα ιδια γινωνται.
Η ακαιρεωτητα του διαιτητη ομως σπανια κινδυνευει

Το να αθλουνται τα παιδια ειναι απαραιτητο αλλα αλλο αυτο που περιεγραψες επιτυχως τις πιο πολλες φορες δημιουργει προβληματα

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια