Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ




Ήμουν νιος και γέρασα. Στις εκθέσεις στο σχολείο, γράφαμε για το ρόλο της παιδείας και πόσο σημαντική είναι για την κοινωνία και τους αυριανούς πολίτες και μπλα μπλα μπλα. 

Τέσσερα μουντιάλ αργότερα πάλι τα ίδια. 

Οι προηγμένοι λαοί τα έχουν λύσει αυτά τα θέματα και προοδεύουν και εμείς που υποτίθεται πως τα ανακαλύψαμε πρώτοι δεν είμαστε σε θέση να φτιάξουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα της προκοπής. Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια έγινε με το νόμο Διαμαντοπούλου αλλά ο αγλαός Νίκος Φίλης, που του αναγνωρίζω πως είναι ο πιο συνεπής ιδεολογικά συριζαίος, τον ξηλώνει. 

Παρακολούθησα με ζωηρό ενδιαφέρον τη συζήτηση στη Βουλή. Να σου πω τη black truth, αυτή είναι η πραγματική συζήτηση και όχι πόσο κάνουν τα μπρόκολα και τα ραπανάκια. 

Πρέπει στην Ελλάδα να αποφασίσουμε τι είδους πολιτικό θέλουμε να διαχειριστεί τις ζωές μας.
Για λόγους αυτοσεβασμού, δεν μπορώ να λέω και να γράφω ψέμματα. 

Θέλεις έναν καλό ρήτορα; 

Πάρε τον Αλέξη Τσίπρα. Του το αναγνωρίζω. Ο άνθρωπος έχει τεράστιο ταλέντο. Ανεβαίνει στο βήμα, το γεμίζει, κερδίζει το ακροατήριο και είναι άμεσος. Δεν μπορώ να απαξιώσω κάποιον που κέρδισε 4 συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που πήρε μεγάλο ρίσκο και στις δύο τελευταίες μάχες  στην κάλπη κέρδισε μόνος του. Είναι λυπηρό και τραγικό για το πώς χρησιμοποιεί το ταλέντο του στην πράξη αλλά ας δούμε την πραγματικότητα : Αν θέλεις έναν εξαιρετικό ομιλητή, παίρνεις τον Αλέξη Τσίπρα. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να μην έχει τόσο ισχυρό δημόσιο λόγο. Ακόμα και τις ατάκες του – που μερικές είναι πολύ καλές – δείχνει πώς δεν τις βιώνει αλλά τις έχει δουλέψει στην προπόνηση. 

Ο Κυριάκος όμως με κερδίζει γιατί είναι διαβασμένος. Είναι ξεκάθαρος σε αυτά που λέει και δείχνει άνθρωπο που μελετά σε βάθος τα θέματα που καταπιάνεται.  Είναι στοχευμένος, δεν λέει πολιτικάντικα  πιλάφια και είναι συγκροτημένος. 

Ο Αλέξης είναι γλαφυρός. Έχει και αυτό το ωραίο πρόσωπο του καλού και χαμογελαστού παιδιού. Ο Κυριάκος ναι, είναι ελίτ και κάνει προσπάθεια να «κατέβει στο λαό» αλλά το θέμα είναι τι προτιμάς. 

Δεν μιλάμε για προτίμηση θεατρικής παράσταση, αγώνα μπάσκετ, βιτρίνας και απλώς να παρακολουθείς. Μιλάμε για προτίμηση στο ποιος θα μας κυβερνήσει. Αυτόν που θα καθορίσεις τις τύχες μας. Το παρόν μας και το μέλλον μας. 

Αυτόν που παίζει μόνο με το ταλέντο του ή αυτόν που δουλεύει σκληρά στην προπόνηση;
Το στιλ ή την ουσία;
Τον ρήτορα ή τον εργάτη;
Τον δημαγωγό ή τον ρεαλιστή;
Αυτόν έχει ευχέρεια στο μικρόφωνο και είναι καλός ποζεράς ή αυτόν που μελετά, εστιάζει και σου μιλά συγκεκριμένα; 

Αυτόν που σου λέει υπερβατικές φιλοσοφίες, θεωρητικές αναλύσεις και γενικόλογες αοριστολογίες ή αυτόν που σου αναφέρει τα σημεία που θα κινηθεί ένα προς ένα; 

Χορτάσαμε με τις ρητορείες. Είδαμε τι αποτέλεσμα έχουν. Μπορεί ο Κυριάκος να μην ξέρει να χτυπά καλλιτεχνικά το χέρι του στο έδρανο αλλά δείχνει σοβαρός και εδώ που φτάσαμε είναι η μόνη λύση ! 

Όσο σκέφτομαι πως ο Τσίπρας εξελέγη για να συγκρουστεί με τη Μέρκελ και τελικά συγκρούστηκε με την Τσικρίκα…

ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ





Τις ίδιες ταινίες έβλεπα ως πιτσιρικάς, τις ίδιες ως έφηβος, τις ίδιες ως νεαρός άνδρας και τις ίδιες τώρα που θεωρητικά μεγάλωσα. Γενικά το μάτι παραμένει το ίδιο πλην μιας περίπτωσης που θα την αφήσω για το τέλος. 

Οι όμορφες γυναίκες στον – κατά το κοινώς λεγόμενον – παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο ήταν  πολλές. Κάποιες ήταν πανέμορφες αλλά δεν έγραψαν πολλά χιλιόμετρα. Για παράδειγμα, μου άρεσε πολύ η Χριστίνα Αποστόλου στο «Μην τον είδατε τον Παναή» με τον τεράστιο ΘΒ, που παντρεύτηκε ( στην ταινία ) τον σχωρεμένο Μπάρκουλη.  Ήταν και άλλες σε τρίτοτέταρτους ρόλους που δεν τις γνωρίζω. 

Πριν αναφερθώ ονομαστικά, δέχομαι και ότι αδικούνται από τον ασπρόμαυρο κινηματογράφο – ειδικά όσοι και όσες έχουν ιδιαίτερο χρώμα ματιών, αδικούνται από την εποχή καθώς δεν μπορούσαν να είναι όσο ερωτικές πιθανώς να ήθελαν και η κρίση μου επιρεάζεται και από τους ρόλους που ερμήνευσαν. Πλάκα έχει, να ανταλλάξουμε απόψεις. 

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ SEX SYMBOLS ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η Μελίνα Μερκούρη με τρόμαζε. Η Νόρα Βαλσάμη, η Έλενα Ναθαναήλ, η Μέμα Σταθοπούλου και η Ελένη Ερήμου τις βάζω στην κατηγορία τελείως κρύες. Η Βουγιουκλάκη, μια γατούλα που ο τότε κόσμος είχε ανάγκη αλλά σήμερα δεν πιάνει μια. Η Καρέζη μου φαινόταν ανέκαθεν ως υστέρω. Η Λάσκαρη ήταν η όμορφη που θαυμάζεις αλλά δεν σου σηκώνεται. Η Κοντού μάλλον αδίκησε τον εαυτό της. Ήταν πολύ πιο ωραία από όσο άφηνε τον εαυτό της να φανεί. Η Καραγιάννη ήταν σέξι αλλά πολύ λαϊκή για τα γούστα μου και νομίζω πως η Ρίκα Διαλυνά ήταν ότι πιο καυτό είχαμε τότε. Ερωτεύθηκα και ευτυχώς για λίγο την Ιβόν Σανσόν. Επειδή κάθε ανήρ έχει και τα γούστα του, αυτή που μου έδινε αρκετές δόσεις τεστοστερόνης ήταν η Ελένη Ανουσάκη. Αυτή που μου έδινε 10 μπουκάλια τεστοστερόνης ήταν η Ελένη Προκοπίου. 

ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. 

Νομίζω πως παίζει μπάλα μόνος του ο Άλκης Γιαννακάς. Αν ζούσε σε άλλη χώρα θα ήταν ο Μπράντ Πιτ. Ο Μπάρκουλης μου φαινόταν αχαουχα ποζεράς και ο Κούρκουλος δραματικός ποζεράς. Ο Παπαμιχαήλ δεν ήταν άσχημος αλλά τα συνεχή νιαου με τη Βουγιουκλάκη με ξενέρωναν και ο μεγάλος ζεν πρεμιέ που είχαμε ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης.  Ο Κωνσταντάρας είχε ωραίο παράστημα αλλά παρά ήταν τζόβενο. Εκεί που τον θαύμασα ήταν στην πεντάλεπτη ερμηνεία του στον «κύριο πτέραρχο» με τον απίστευτο Χατζηχρήστο.  Ο Στέλλα κρατάω μαχαίρι μου ήταν βαρετός. Ο Χορν είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά αλλά για αυτόν που άλλαξα τελείως άποψη είναι ο Κώστας Βουτσάς. 

Ίσως επειδή οι ρόλοι του είχαν μπόλικη τσαχπινιά, ίσως να ήταν πάντα ο Κωστάκης της διπλανής πόρτας με τη φρατζούλα του αλλά αδικήθηκε. Δεμένο παιδί, απόλυτα συμμετρικό πρόσωπο και καταπληκτικά μάτια. Την επόμενη φορά που θα δεις ελληνική ταινία αυτής της εποχής, πρόσεξέ τον.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ Η ΑΘΗΝΑ…




Λέμε ότι ο Θεός είναι πάνσοφος. Ότι δεν κάνει λάθη. Πως τα πάντα εν σοφία εποίησε. 

Νομίζω πως βρήκα ένα λάθος. 

Πήρε την πιο ωραία χώρα του κόσμου και την έδωσε στους Έλληνες. 

Φαντάσου πως θα ήταν η Αττική αν ζούσε εδώ ένας κανονικός λαός. Πχ οι Γερμανοί. Η ωραιότερη περιοχή του κόσμου θα ήταν ! 

Η Αττική διαθέτει : 

Εξαιρετικές παραλίες ( Από τη Νέα Μάκρη μέχρι τη Βάρκιζα ) 

Ποτάμια ( αλλά τα μπαζώσαμε ) 

Βουνά ( Πάρνηθα, Πεντέλη και Υμηττός ) 

Μνημεία με  καταπληκτικό ιστορικό και αρχαιολογικό ενδιαφέρον

Πιθανώς το καλύτερο κλίμα στην Ελλάδα. 

Πως τα κάναμε όλα αυτά; Το χάλι μου το μαύρο. 

Από την άλλη για να δώσω ένα ελαφρυντικό και στον Θεό και στους ανθρώπους, τα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας – απολίτιστων δηλαδή – μας καθόρισε. Έχουμε αποδείξει στο παρελθόν πως μεγαλουργούμε με τις κατάλληλες συνθήκες. Όμως ο Τούρκος κατακτητής μας άλλαξε και μας χάλασε. 

Μιλάμε για μια περίοδο που πολλοί μετανάστευσαν. Πάρα πολλοί σκοτώθηκαν. Υποστήκαμε εθνολογική αλλοίωση. Ο Ελληνισμός περιήλθε σε εξαθλίωση και αν  προσθέσεις πως μια ιστορική συνέχεια σε κρατικό επίπεδο δεν υπήρχε για 4 αιώνες, αφενός βρήκαν πρόσφορο έδαφος ώστε να επικρατήσουν οι παιδικές ασθένειες της φυλής μας, αφετέρου η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας μας οδήγησε να πιστεύουμε σε παραμύθια, call me Tsipras and Sorras. Αντί να φτιάξουμε την πατρίδα μας, προτιμήσαμε βολευτούμε πίσω από τη μάχη διατήρησης των σαθρών κεκτημένων. 

Τα 400 χρόνια δεν είναι λίγο διάστημα. Είναι το λιγότερο 8 γενιές. Αν σκεφτείς δε, πως το προσδόκιμο ζωής τότε, δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό, μπορεί να ήταν και 10 γενιές. Δες για παράδειγμα τα παιδιά και τα εγγόνια των Ελλήνων μεταναστών στη μαμά Αμερική. Έχουν καμία σχέση με τον Έλληνα; Σκέψου το πόσο άριστα έχουν αφομοιωθεί οι Αλβανοί που δεν ξεχωρίζουν πια από τους γηγενείς και μιλάμε για μόλις 3 γενιές. Για φαντάσου 8 ως 10 ! 

Τον Αύγουστο του 2014 έκανα διακοπές στο χωριό μου. ένα από τα αγαπημένα θέματα των ντόπιων όταν βλέπουν κάποιον παραθεριστή που ζει στην Αθήνα είναι  το «πόσο χάλια είστε εσείς εκεί πέρα». Οι επισκέπτες είτε για να κολακέψουν τους ντόπιους, είτε γιατί δεν ξέρουν που ζουν, πάντα συμφωνούν. Ένας γνωστός μου επίσης, παντρεμένος με παιδιά, μου έλεγε με περισσή κλάψα ότι δεν έχει που να πάει στην Αθήνα με τα παιδιά του. 

Αυτά ήταν δύο κίνητρα για να προσπαθήσω έστω και στα γεράματα να γνωρίσω την Αθήνα και τις ομορφιές της. Λόγω του ότι ένα από τα χόμπι μου είναι η φωτογραφία, σκέφτηκα πως θα ήταν μια ωραία δραστηριότητα, να μάθω, να φωτογραφίσω και να γυμναστώ. 

Δεν θα σου παραθέσω τα αξιοθέατα. Μόνο και μόνο τα μουσεία να πάρεις σβάρνα δεν θες κάτι άλλο. Ούτε τις ατέλειωτες πεζοπορίες που μπορείς να κάνεις στην Πάρνηθα και στον Υμηττό. 

Πιο πολύ ήθελα να δω τις ομορφιές της Αθήνας εν είδει βόλτας. 

Μέχρι στιγμής έχω πάει - και έχω γράψει αναλυτικά κείμενα στο blog

Στο ΟΑΚΑ. Μπορείς άνετα να περπατήσεις τρεις ώρες και να χαζέψεις. 

Στο Πεδίον του Άρεως. Αν και ταλαιπωρημένο, αν και ασφυκτικά πολυπληθές πια, διατηρεί σε ένα βαθμό την αίγλη του. 

Στο Πάρκο Τρίτση. Στο κέντρο του είναι καταπληκτικό. 

Στον Εθνικό κήπο που δεν είναι μόνο για τους τουρίστες

Στον Βοτανικό κήπο Χαϊδαρίου που είναι ίσως ότι καλύτερο έχουμε στην Αθήνα. 

Στο Κτήμα Συγγρού που είναι σαν να βρίσκεσαι εντός Αθηνών σε δάσος.

Στη Λίμνη Μπελέτσι που είναι σαν ένας μικρός παράδεισος στο πουθενά

Στη Λίμνη της Βουλιαγμένης, μια σταθερή και κλασική αξία

Στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που είναι μια λαμπρή υπερπολυτέλεια

Στη Μονή Καισιαριανής και πέριξ ως μια υπέροχη βόλτα

Και παρά τη βρωμιά και τα χάλια του, το κέντρο της Αθήνας. 

Μοναστηράκι, Θησείο, Αστεροσκοπείο, Φιλοπάππου, Πλάκα, Αρχαία Αγορά, Παρθενώνας, Αναφιώτικα, που δεν βγαίνουν σε μια μέρα! 

Στο μπλοκάκι μου, απομένουν το Τατόϊ και τα πρώην ανάκτορα, μερικά σημεία στο κέντρο και στην Καισαριανή. 

Αν έχεις καμιά καλή ιδέα, καλοδεχούμενη !

Ξέρεις πόσο διαφορετικό και αναζωογονητικό είναι να περπατάς στην πόλη με τελείως διαφορετικό ρυθμό και διάθεση από τον καθημερινό; 

Η Αθήνα όσο και αν τη χαλάσαμε, έχει πολλές γωνιές που  είναι μαγικές. Σήκω από τον καναπέ, παράτα για λίγο τα κοινωνικά δίκτυα και κάνε μια βόλτα!

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

ΠΗΓΑ ΝΑ ΠΝΙΓΩ



Το καλοκαίρι που λες, αυτό που πέρασε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ένα από τα μέρη που πήγα για διακοπές είναι η Βόρεια Εύβοια. 

Η κορυφαία παραλία της περιοχής θεωρείται πως βρίσκεται στα Λιχαδονήσια. Ίσως επειδή είναι  νησάκια στη μέση της θάλασσας, ίσως γιατί τα νερά της είναι τιρκουάζ ενώ οι παραλίες  στη Βόρεια Εύβοια έχουν το σύνηθες μπλε. 

Είναι υπερεκτιμημένη. Ένας πολύ μικρός κολπίσκος που ο κόσμος ασφυκτιά και πρέπει να πας 70 μέτρα μέσα για να φτάσει το νερό μέχρι τη μέση σου. Τα καθίσματα που υπάρχουν είναι πολύ λίγ αγια τον κόσμο που έρχεται και υπάρχει μεγάλος συνωστισμός. 

Την εκδρομή την έκλεισα και την πλήρωσα στο ξενοδοχείο. Πήγα με το πλοιάριο, κανείς δεν είπε τίποτα. Μπήκα στη θάλασσα και στη μια άκρη του κολπίσκου υπάρχουν βράχια και  μια πινακίδα που δείχνει πως απαγορεύεται το κολύμπι. Σκέφτηκα πως την έχει λόγω των βράχων και των πολλών κοφτερών  πετρών σε εκείνο το σημείο. Το ίδιο σκέφτηκαν και οι άλλοι. 

Σε εκείνο το σημείο βρέθηκα μαζί με ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που γνώρισα στο πλοιάριο και ένα άλλο άγνωστο ηλικιωμένο ζευγάρι. Ξαφνικά ένοιωσα μια δυνατή έλξη να με απομακρύνει από την ακτή και να με τραβά μεσοπέλαγα! 

Άρχισα να πανικοβάλλομαι και ξεκίνησα να κάνω δυνατές απλωτές μόνο που πήγαινα προς τα πίσω! Γύρισα ανάσκελα για πιο ξεκούραστα αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Την ίδια στιγμή και οι άλλοι 4 ηλικιωμένοι ακολουθούσαν την ίδια ανεξέλεγκτη πορεία και η μια κυρία φώναξε τον γιο της. Αντί αυτός να καλέσει σε  βοήθεια μια από τις δέκα βάρκες που ήταν αραγμένες, ξεκίνησε να κολυμπά προς το μέρος της ο ανίδεος. Αν πήγαινε εκείνη την ώρα κοντά της, θα τον τράβαγε στον πάτο. 

Τότε κατάλαβα και πήρα μια σαφή ιδέα τι σημαίνει πανικός στη θάλασσα.  Εκείνη την ώρα το μυαλό παγώνει, θολώνει και σχεδόν σου λέει πως θα σωθείς αν χτυπάς μπουνιές στη θάλασσα. Κράτησα όμως την ψυχραιμία μου και σκέφτηκα όμως πως είναι απολύτως γελοίο να πνιγώ μέρα μεσημέρι σε μια ήρεμη θάλασσα και άφησα το σώμα μου ελεύθερο. Να δω που θα με πας σκέφτηκα και παρηγορήθηκα πως ένα από τα δεκάδες σκάφη που έκοβαν βόλτες θα με μάζευε. Αν έκανα το λάθος να συνεχίζω να παλεύω με τα κύματα θα κουραζόμουν πολύ και αν είχε λίγο κύμα, θα μου έφερνες κουφέτα στο μνημόσυνο μου. Ξέρω κολύμπι αλλά δεν είμαι και ο Σπύρος Γιαννιώτης ! 

50 μέτρα πια κάτω με άφησε το ρεύμα και μπορούσα να κολυμπήσω άνετα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να καθησυχάσω τους υπόλοιπους να μην ανησυχούν και πως στο σημείο που βρισκόμουν δεν έχει ρεύμα. Σε λίγο με πλησίασαν τα δύο ζευγάρια και ο γιος μια και τον πήρε και αυτόν το ρεύμα. 

Στην άλλη πλευρά του κόλπου που βρισκόμουν και προσπάθησα  για να βγω στην ακτή είχε δεκάδες αχινούς και κοφτερές πέτρες. Ξαφνικά εκείνη την ώρα ήρθε ένα παλικάρι με τη βάρκα του και μας μάζεψε. Από ότι κατάλαβα αυτός δεν ήταν αυθόρμητος σωτήρας αλλά μάλλον αυτή ήταν η δουλειά του καθώς σε περίπου μισή ώρα περισυνέλλεξε άλλα 6 άτομα. Αργότερα τον κέρασα έναν καφέ στο μπαρ ως ένα ελάχιστο ευχαριστώ. 

Ας υποθέσουμε πως ένας εκ των ηλικιωμένων έπασχε από την καρδιά του και στον πανικό πάθαινε καρδιακή προσβολή και πέθαινε. Ποιος θα είχε την ευθύνη; 

Ο ξενοδόχος που δεν είπε τίποτα; 

Ο καπετάνιος που επίσης δεν είπε τίποτα; 

Ο ιδιοκτήτης του νησιού που φρόντισε να βάλει μπαρ και ξαπλώστρες για να βγάλει χρήματα αλλά ούτε μια σημαδούρα είχε, ούτε να οριοθετήσει την περιοχή,  ούτε μια πινακίδα που να αναφέρει ευκρινώς γιατί δεν πρέπει να κολυμπήσει κάποιος στο συγκεκριμένο σημείο. Δεν υπάρχει Δήμος να τον αναγκάσει να βάλει μια επαρκή σήμανση; 

Μπορεί να μη φταίνε το ίδιο αλλά χάθηκε ο κόσμος να πουν μια κουβέντα; Μακρία από τη γωνία γιατί έχει ρεύμα; Τόσο δύσκολο είναι; Αθάνατη Ελλαδάρα ! 

Λίγο αργότερα όταν ξαναέπεσα στο νερό και δεν ξαναπλησίασα στο συγκεκριμένο σημείο, προειδοποίησα ένα ζευγάρι Ρώσων που πήγαινε προς τα εκεί ολοταχώς. Όταν έφυγα αργότερα, ξαναείδα το παλικάρι με τη βάρκα που μάζεψε μερικούς ακόμα. 

Είμαστε τελείως γελοίοι και από τύχη δεν θρηνούμε θύματα. 

Υγ1. Όταν το διηγήθηκα στον καπετάνιο, έστω κατόπιν εορτής μου είπε τι πρέπει να κάνεις εκείνη την ώρα και σου το μεταφέρω. Επειδή δεν μπορείς να νικήσεις τη θάλασσα, αφήνεις το σώμα σου ελεύθερο σε ύπτια στάση να σε πάει όπου θέλει αλλά με το ένα σου χέρι προτεταμένο δίνεις κατεύθυνση προς την ακτή. Κάτι σαν πηδάλιο. 

Υγ2. Αν τύχει και πας στα Λιχαδονήσια και στην συγκεκριμένη παραλία που πάνε όλοι, να θυμάσαι: Να είσαι πάντα στο κέντρο του κολπίσκου.