ΜΙΚΡΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Πριν από λίγες μέρες γιόρτασα τα γενέθλια μου.

Δεν μπορώ να πω ότι θυμάμαι τι έκανα όλες τις χρονιές που το ημερόλογιο στάθηκε για 24 ώρες στην ημερομηνία γέννησης μου αλλά τα φετινά δύσκολα θα τα ξεχάσω. Εχοντας στη διάθεσή μου λίγο χρόνο, σπεύδω να μοιραστώ μαζί σας τι μου συνεβη. Είχα φύγει από το γραφείο περιχαρής.

Καθώς οδηγούσα για το σπίτι σχεδίαζα το πρόγραμμα των ωρών που έποντο. Μπάνιο – φαγητό – ολίγη ξάπλα – σερφάρισμα στο νετ – θα διάβαζα τις τελευταίες σελίδες από ένα ενδιαφέρον βιβλίο που είχα αρχίσει πριν από λίγες μέρες και μετά γκολ και φεύγουμε για τελικό που θα έλεγε και ο εθνικός μας εκφωνητής Γιωργος Χελάκης.

Η παρέα ήταν ενημερωμένη, το σκοτεινό μπαρ στη θέση του, με τον δεδομένο χώρο κλεισμένο και το μόνο που απέμενε για να γιορτάσω και να διασκεδάσω ήταν να κινηθούν λίγο πιο γρήγορα οι δείκτες του ρολογιού. Στα μισά του προγράμματος χτύπησε το τηλέφωνο.

Ήταν ο μόνος φίλος που κράτησα από το δημοτικό και είχα να τον δω αρκετό καιρό. Τον βλάκα είπα, ή θα θέλει να με ρωτήσει για πέμπτη φορά τι ώρα κανονίσαμε ή για δέκατη φορά αν θα πάει μόνος του ή μαζί μου. Τι θε ρε; Απαντησα ψιλοεκνευρισμένος.

Ελα …ξέρεις…δεν…μπορώ να έρθω απόψε… Τον άκουσα τσακισμένο και ανησύχησα. Λεγε ρε, τι έγινε; Τον ρώτησα με έκπληξη.

Ε.. εντάξει μωρέ που να σου λέω τώρα… δεν έχω κέφι να μιλήσω…. Να μη σου χαλάσω και τη γιορτή… σόρι δεν… άντε τα λέμε… Έμεινα με το ακουστικό στο χέρι αποσβολωμένος. Τον ξαναπήρα καπάκι και μου το κλεισε. Μου εστειλε αμέσως μήνυμα: σορι, δεν είμαι καλά αδερφέ. Αστο. Παράτησα ότι έκανα και σε 15 λεπτά πάρκαρα έξω από το σπίτι του. Πριν προλάβει να μιλήσει, με το που μου άνοιξε, του έκανα επίθεση ως άλλος Οττο Ρεχαγκελ περνώντας στο παιχνίδι τον Τσιαρτα. «ακύρωσα τα πάντα. Και τα παιδιά και το μαγαζί.

Για να μάθεις να μη μιλάς και να με ανησυχεις. Πες μου τι συνέβη». «όχι ρε, δεν έπρεπε να το χαλάσεις». «Τι λε ρε τραλαλακη, ο αδερφος να ποναει και εγω να τα πίνω; Δεν φεύγω αν δεν μου πεις»

Αφού ανακουφίστηκα γιατί δεν επρόκειτο για κάτι ζωτικής σημασίας ( υγεία ) εφερε το jack daniels, άραξε, άκουσα και σας μεταφέρω την ιστορία του…

«Τη γνώρισα σε ένα μουσικο site. Μιλάγαμε γενικά με τα άλλα παιδιά μπήκε και αυτή και ανταλλάζαμε απόψεις επι παντός επιστητού. Πέρασε λίγο ο καιρός και πως έτυχε και μου έστειλε ένα μήνυμα για κάτι που είχα γραψει για ένα συγκρότημα και με ρώτησε αν είχα άλμπουμ τους να της έγραφα. Δεν αρνήθηκα και η μια απάντηση έφερε την άλλη και από μόνη της μου πρότεινε να ανταλλάζαμε msn διευθύνσεις για να τα λέγαμε σε real time. Όλα καλά μέχρι εδώ και τίποτα το πονηρο ή μεμπτό.

Μου άρεσε να συζητώ μαζί της, είχαμε αρκετά κοινά σημεία. Δεν αργήσαμε να μιλήσουμε στο τηλέφωνο και μια και δυο και πεντε φορές την ίδια μέρα και η επικοινωνία μας ζεστάθηκε με εκατέρωθεν ενδιαφέρον.

Με ρώτησε αν είχα σχέση και της απάντησα ότι προ μηνός χώρισα. Τη ρώτησα το ίδιο και μου είπε πως ήταν με έναν τύπο για 1,5 χρόνο αλλά δεν ένοιωθε πια καλά μαζί του και ήταν στα τελειώματα.

Όπως καταλαβαίνεις δεν έχασα ευκαιρία και της πρότεινα να βγούμε. Το δέχθηκε με χαρά και κανονίσαμε για την επόμενη μέρα. Τράκαρε όμως ( όχι σοβαρα, λαμαρίνες ) και δεν κατέστη δυνατό.

Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο 4-5 φορές τη μέρα αλλά ψιλοβασανίστηκα. Όχι μετά τις 5 που σχόλαγε γιατί ερχόταν το αγόρι της που τη ζήλευε πολύ και της είχε κάνει το βιο αβίωτο να την πάρει μετά τη δουλειά, πολλές φορές δίεκοπτε τη συνομιλία μας καθότι γραμματέας και όλο και κάτι προέκυπτε για να με πάρει αμέσως μετά, κοιμόταν νωρίς και δεν έβγαινε το βράδι και ήταν μια καθημερινή πολλαπλή επικοινωνία μέχρι τις 5 το απόγευμα.

Το θέμα το αντιμετώπισα χαλαρά. Δεν είχα να χάσω τίποτα να με παίρνει μια κοπέλα κάθε μέρα τηλέφωνο, τα λέγαμε μια χαρά και με διαβεβαίωνε ότι θα τον έστελνε να ησυχάσει.

Ημουν διακριτικός απέναντι της, δεν την πίεζα και υπέγραψα σύμβαση με τον χρόνο για να λειτουργήσει υπερ μου. Χαλαρα, χαλαρα. Τηλεφωνάκι, όλα καλά, πως τα πέρασες, πως τα πέρασα κλπ.

Κάποια στιγμή μόνη της μου είπε ότι ο περιορισμός του «όχι τηλεφωνα μετά τις 5» παύει να ισχύει. Πήρα θάρρος.

Δεν τόλμουσε όμως ακόμα να βγούμε και προφασιζόταν διάφορα. Κάθε μέρα όμως ήταν συνεπέστατη και να μοιράζεται μαζί μου οτιδήποτε της συνέβαινε. Έτσι περίπου πέρασαν 20 μέρες. Κάποια στιγμή της τηλεφώνησα κατά τις 7 το απόγευμα να τις προτείνω να βγούμε.

Έλειπα ολη τη μέρα από τη δουλειά, ειχαμε μιλήσει ελάχιστα και είπα να ρίξω μια ντουφεκιά. Δεν το σήκωσε. Μετά με πήρε αυτή και μου είπε σε έντονο ύφος να μην την ξαναπάρω τηλέφωνο γιατι την ενοχλώ και ότι αν ήθελε κάτι θα με καλούσε εκείνη!!! Εμεινα κάγκελο! Την ξαναπήρα και μου το κλεισε καταμουτρα! Φτάνοντας στο σπίτι, της έστειλα ένα ευγενικό mail που της ξεκαθάριζα ότι η συμπεριφορά της ήταν απαραδεκτη, ότι εκείνη μου λεγε διάφορα περι συνάντησης, εκείνη μου έδωσε δικαιώματα καλώντας με 4 φορές τη μέρα και πως θα μπορούσαμε να γνωριστούμε απλά για ένα καφέ χωρίς αυτό ντε και καλά να σημαίνει κάποια δέσμευση.

Την επόμενη μέρα ελαβα απάντηση. Δεν σε θέλω, είμαι πολύ καλά με το αγόρι μου, δεν πρόκειται να χωρίσουμε ποτε, τον αγαπώ πολύ, μείνε μακρια και μη με ξανανοχλήσεις.

Ανταπάντησα ότι ύστερα από την τόσο αλλοπρόσαλη συμπεριφορά της δεν πρόκειται να επανέλθω και της ευχήθηκα καλή τύχη. Χωρίς τύψεις και με χαμόγελο την διέγραψα από το μυαλό μου σκεπτόμενος «άλλη μια παλαβη γκόμενα που γνώρισα και η ζωή συνεχίζεται».

Την επόμενη μέρα ανοίγοντας το κινητό, είδα 15 δικές της κλήσεις και ένα μήνυμα: «σε παρακαλώ πολύ πάρε με τηλέφωνο. Τα μηνύματα που διάβασες δεν ήταν δικά μου!!!!» μου εξήγησε πως το βράδι που μου μίλησε άσχημα, ο τύπος ήταν δίπλα της και πως βρήκε το password της, μπήκε στο mail της και εκεινος μου απαντησε. Κλαφτηκε για το δραμα που περνουσε με την ανυποφορη ζηλεια του, ότι δεν αντεχει, ότι θα τον στείλει, με παρακαλεσε να κανω λιγη υπομονή, μου ξαναείπε πόσο πολύ θέλει να βρεθούμε και μου ζήτησε να μην της ξαναστειλω κανενα μηνυμα γιατι φοβόταν νεα υποκλοπή.

Τι είχα τι έχασα σκεφτηκα αλλα της ξεκαθάρισα πως δεν θα μπορούσα να το συνεχίσω επ αόριστον αυτό το κρυφτούλι. Φθορά και για μένα και για σένα και για κείνον της είπα και συμφώνησε. Από κει και πέρα δεν υπάρχει καμια δέσμευση. Βγαίνουμε για ένα καφέ απλα, ωραία και είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι να ξαναβρεθούμε ή οχι.

Κλείσαμε το τηλέφωνο και ήδη ειχα ξενερώσει. Δεν είχα καμία πρόθεση να ξανασχολήθω. Την επόμενη μέρα με πήρε να βγούμε. Στην αρχή δεν την πίστεψα παρά μόνο όταν αρκετές ώρες αργότερα τη συνάντησα. Όμορφη κοπέλα, έξυπνη και πολύ καλή στην επικοινωνία. Όπως ακριβώς την περίμενα.

Συζήτηση αχαουχα αλλά για πότε πέρασαν 3 ωρες δεν το κατάλαβε κανείς μας! Πριν αποχαιρετήσουμε αλλήλους μου είπε πως πέρασε υπέροχα και θέλει πολύ να με ξαναδεί. Το ίδιο εξέφρασα και εγώ και συμπλήρωσα πως καλό είναι να διευθετήσει την εκκρεμότητα που έχει με τον άλλον ώστε να τα λέμε σαν άνθρωποι. Πριν πέσει στην αγκαλιά μου, «στο υπόσχομαι να γίνει πολύ σύντομα» ειπε.

Έφυγα χαρούμενος. Γύρω στις 2 το πρωι μου έστειλε μήνυμα παρακαλώντας με να μη στείλω κανένα mail γιατί φοβόταν νέα επεισόδια. Της τηλεφώνησα καπάκι και μιλήσαμε για περίπου μισή ωρα. Της είπα ότι μου άρεσε πολύ και ότι θα ήθελα πολύ να την ξαναδώ αλλα και τόνισα πως πρέπει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τον άλλον. Τοσο καιρο κάνω υπομονη, θα κάνω και για λίγο ακόμα. Τελείωνε και να τα πούμε. Ναι, μην ανησυχεις, θα τα ξαναπουμε οπωσδήποτε, πολύ σύντομα, μου αρέσει το χιουμορ σου και η ευγένεια σου. Και πρόσθεσε γελώντας: θέλω να δω αν είσαι τόσο ευγενικός όταν κοιμάσαι!!!

Οι επόμενες 15 περίπου μέρες συνεχίστηκαν με καθημερινή επικοινωνία αλλά παλι κολλήσαμε στη δεύτερη συνάντηση. 3 φορές ακύρωσε ραντεβού και άρχισα να το παίρνω απόφαση ότι τελικά δεν… μέχρι που αποφάσισα να παρω εγω ένα απόγευμα να της πω να βγαίναμε.

Είχα διαβεβαιώσει τον εαυτό μου πως θα ήταν η τελευταια φορά που θα προσπαθούσα. Είχα αρχίσει να βαριέμαι. Είχε περάσει ενας μήνας και βάλε από τότε που πρωτομιλήσαμε. Τότε λες και γύρισε πισω ο χρόνος και ξαναείδα το ίδιο εργο. Τηλεφωνο, δεν απάντησε, μετα πήρε εκεινη.

- γιατι μου έκανες αναπάντητη;

- Δεν σου έκανα αναπάντητη, σου τηλεφώνησα

- Θέλεις κατι;

- Ναι, να σε ρωτήσω αν κάνεις κάτι απόψε

- Είμαι με το αγόρι μου.

- Ορίστε;

- Είμαι με το αγόρι μου, επανέλαβε κοφτά.

- Οκ, καλά να περάσετε, γεια σου

- Γεια σου Τελείωσε την ιστορία και ένα τεράστιο γιατί πλανήθηκε στο πρόσωπό του.

-Πότε έγινε αυτό; Τον ρώτησα.

-Χθες.

-Σε πηρε τηλ έκτοτε;

-Όχι.

-Αν σε πάρει τι θα κάνεις;

-Δεν ξέρω. Αύτη ήταν η ιστορία μου. Τι έχεις να πεις;

Αχ… περιεπλέκεις τους μηρούς σου άδικα και στενοχωριεσαι χωρίς λόγο. Ακου boy και ηρέμησε: Επέλεξες να παίξεις με τον χρόνο. Θα μπορούσες να μην μπεις καν στη διαδικασία εξαρχής. Καλα έκανες. Και γω στη θέση σου αν δεν είχα τίποτα εν όψει, θα με κολάκευε να με παίρνει τηλέφωνο μια κοπέλα καθημερινα. Να περνάει η ώρα ρε αδερφέ!

Στην περιπτωσή σου όμως έπαιξες και έχασες. Δεν τρέχει μια ρε, ανθρώπινο είναι. Ετσι είναι η ζωη. Η παράσταση έλαβε τέλος, η αυλαία έπεσε και τα φώτα έσβησαν.

Σημασία έχει το μέλλον. Λεπόν: Αν δεν σε πάρει τηλ πάει να πει ότι τα βρήκαν και προτίμησε να μείνει με τον άλλον παρά να τραβηχτεί μαζι σου. Μην τολμήσεις να επανέλθεις, να ζητήσεις εξηγήσεις «γιατι τοτε μου είπες αυτό, γιατι έκανες εκεινο» κλπ. Μάταιο. Παρτο απόφαση και μην ξανασχοληθείς. Δεν μετράει μια η γκόμενα και μην της δώσεις καμία αξία επικοινωνώντας μαζί της. Μπορει να σου εδωσε καλα δειγματα και να τη γουσταρες αλλα τελικα αποδεικνυεται λιγη.

Αν σε πάρει τηλ μην μπεις στο τριπάκι τύπου: τι μπορεί να της συμβαίνει της φουκαριάρας και αχ το γλυκούλι που προσπαθεί να απεμπλακεί από τον Κινγκ Κονγκ και γιατί αφου είναι με το αγόρι της να με ξαναπαίρνει τηλ, αραγε τι να θέλει και ξαναμπεις σε νέα διαδικασία ταλαιπωρίας. Κόβεις τις ευγένειες, τις διακριτικότητες, σπας τη σύμβαση με το χρόνο και το ξεκόβεις όμορφα και ωραία. «κοπέλα μου τέρμα τα τηλέφωνα. Αν θες να με ξαναπάρεις θα είναι μόνο για να βγούμε. Τέρμα οι καλημέρες και τα πήρα να δω τι κάνεις και πως τα πέρασες χθες. Ή κανονίζουμε να βγούμε ή ξέχνα με.»

-Ναι ρε συ αλλα τοτε που…

Ρε, τέρμα αυτά λέμε! Τι είπε και τι έκανε δεν έχει καμία σημασία. Έτσι είναι οι γκόμενες. Και στο κατω κάτω τι τρελαίνεσαι ρε;

Όπως έπαιξε τωρα έστω και για λίγο σε διπλό ταμπλό, αύριο αν θα εφτιαχνε μαζι σου, θα το κάνει και με κάποιον άλλον. Καλύτερα που τέλειωσε τώρα για να μην πονέσεις αργότερα.

-Μα ρε συ αφου…

τον διέκοψε το τηλέφωνο: Ρε μπετόβλακα, έχουμε έρθει εδώ και μισή ωρα και σε περιμένουμε. Θα ρθείς ή να φύγουμε;

Τον κοίταξα χαμογελώντας. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να μας θυμήσει έναν παλιο καλό διάλογο από σχολείο:

- the question is… what is the mahnahmahna?

Ρώτησα και έδωσε τη σωστή απάντηση:

- The question is… WHO CARES ?

Ελα ρε μπείτε, ξεκινήστε να πίνετε και ερχόμαστεεεεεεεεεεεεεε! Φώναξα στο τηλεφωνο….

Το βράδι κύλησε υπέροχα. Όλοι μας φύγαμε έχοντας γεμάτα τα στομάχια μας με αλκοόλ. Ο φίλος μου όμως είχε και κάτι ακόμα…

Τον αριθμό μιας κοπέλας που γνώρισε εκείνο το βράδι στο μαγαζί…