Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ




Όταν διάβασα στην εφημερίδα για το πρόγραμμα ξενάγησης στη Βουλή για πολίτες, μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ποτέ δεν είχα πάει και ήταν μια καλή ευκαιρία να δω επιτέλους τον ναό της Δημοκρατίας από κοντά που όλοι μας θα τον θέλαμε καμένο. 

Πήρα στο 210 36 92 429 έδωσα το όνομα μου και τον αριθμό ταυτότητας μου και μου όρισαν την Κυριακή που θα έπρεπε να πάω. Τυπικοί, με κάλεσαν και 3 μέρες πριν για να  μου το θυμήσουν.
Έφτασα στην ταλαιπωρημένη πλατεία Συντάγματος. Είχα χρόνια να κατέβω την Κυριακή το πρωί οπότε είχα και την ησυχία να την περιεργαστώ. Τα σημάδια της ανθρώπινης βαρβαρότητας ήταν εμφανή. Σπασμένα μάρμαρα, βρωμιά και συνθήματα της επανάστασης της πλάκας, γραμμένα παντού. Μια παράξενη ησυχία με χαλαρούς για κέντρο της Αθήνας ρυθμούς λες και η ένταση πήρε ρεπό. 

Φτάνω στην είσοδο, από την πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας και αφού ήλεγξαν την ταυτότητα μου περίμενα με άλλους 40 νοματαίους να μας παραλάβει η ξεναγός. Πρέπει να ήμουν ο νεότερος σε ηλικία και μου έκανε εντύπωση ένα ζευγάρι που είχε έρθει με το νεογέννητο μωράκι τους στο καροτσάκι για βόλτα. Τους χάρηκα. Αυτά είναι ζευγάρια όχι σαν κάτι άλλους που κλείνονται στα σπίτια τους και βλέπουν τηλεόραση και βλέπει ο ένας το προφίλ του άλλου στο facebook. 

Μας πήγαν από ένα υπόγειο, μια στοά και βρεθήκαμε στην αίθουσα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Εκεί η ξεναγός, μια εξαίρετη επαγγελματίας, μας εξήγησε το ιστορικό του κτιρίου, πως από τα ανάκτορα του Οθωνα φτάσαμε στην απόφαση του Βενιζέλου να τα μετατρέψει στη Βουλή των Ελλήνων, τις καταστροφές που έχει υποστεί κατά καιρούς το κτίριο και μας έδωσε αναλυτικές πληροφορίες για τα εκθέματα και σπουδαίες πολιτικές μορφές όπως τον Χαρίλαο και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη. 

Είδαμε το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος του 1844, το ψήφισμα της Βουλής της Επτανήσου για την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα  και το Σύνταγμα του 1864. Τη συλλογή και το αρχείο της οικογένειας Τρικούπη που περιήλθε στην κατοχή του κράτους. Μια σταγόνα ιστορίας. Η ιστορία της πολύπαθης χώρας μας. Η ζωφόρος που έχει κατά σειρά τις σημαντικότερες στιγμές της Επανάστασης του 1821. Συνεχίσαμε στο περιστύλιο και μπήκαμε στην αίθουσα της ολομέλειας. 
Η αλήθεια είναι πως από την τηλεόραση φαντάζει τεράστια αλλά σε μήκος είναι κάτι λιγότερο από ένα γήπεδο μπάσκετ. Σε πλάτος λίγο μεγαλύτερη αλλά ψηλοτάβανη με γυάλινο θόλο που δεν μπορείς να ξεχωρίζεις που ακριβώς τελειώνει ο φυσικός φωτισμός και που ξεκινάει ο τεχνητός. Εκπληκτική διάχυση του φωτός λες και βρίσκεσαι σε στούντιο, χωρίς να σε ενοχλεί. 

Η Ελλαδάρα όμως είναι αθάνατη. Μας έδειξαν το σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας που υπάρχει σε κάθε έδρανο και φυσικά δεν λειτούργησε ποτέ. Η προμήθεια του πάντως έγινε και φαντάζομαι πως πληρώσαμε για αυτό.

Εκεί λοιπόν γίνονται οι κρίσιμες ψηφοφορίες και λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις. Αισθάνθηκα μέρος της ιστορίας. Αν και περίμενα ότι θα μου έβγαινε ένα χρυσαυγιτο-κομμουνιστικό συναίσθημα τύπου να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, ένοιωσα ένα δέος, ένα σεβασμό απέναντι στην ιστορία του ελληνικού έθνους. 

Με εντυπωσίασε η ξεναγός. Ευγενέστατη, διαβασμένη, πρόθυμη να απαντά σε κάθε ερώτηση και από τρεις φορές γιατί στους 40 όλο και κάποιος δεν άκουγε κάτι. Στο τέλος την πλησίασα: «Με συγχωρείτε» τη ρώτησα, «εσείς είστε υπάλληλος της Βουλής;» Μου χαμογέλασε: «Όχι,  είμαι ιδιωτικού δικαίου και με σύμβαση…». «Α, είπα και εγώ» αντέτεινα και της ανταπέδωσα το χαμόγελο. 

Περίμενα ότι θα βλέπαμε το εντευκτήριο, την αίθουσα της Γερουσίας και έστω ένα γραφείο για να δούμε γιατί σκοτώνονται οι πολιτικοί μας για τα γραφεία μετά τις εκλογές. Η ξενάγηση όμως σταμάτησε σε αυτό το σημείο. 

Μπορεί οι πολιτικοί μας να είναι ανίκανοι, προδότες, άχρηστοι και κλέφτες, ότι θέλεις πες, καμία αντίρρηση. Όμως τη Βουλή μας πρέπει να τη διαφυλάξουμε. Αυτό σκέφτηκα κατεβαίνοντας τα σκαλιά.. Δεν είναι κανενός πολιτικάντη το ελληνικό κοινοβούλιο. Είναι ένα ζωντανό κτίριο που κουβαλάει τη νεότερη ιστορία μας και ανήκει σε όλους μας. Αν δεν μας αρέσουν οι πολιτικοί μας, ας ψηφίσουμε άλλους. Όμως η Βουλή των Ελλήνων είναι ιερό σύμβολο για όλους μας. Είναι αυτό που μας επιτρέπει και μας εγγυάται την ελευθερία να τη βρίζουμε όταν περνάμε απέξω. 

Είχε απόλυτο δίκιο ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν ανέβασε στο twitter του, φωτογραφία με χαραγμένη τη λέξη «ΠΑΟΚ» σε ένα έδρανο από έναν μαθητή και σχολίασε ότι κάποιο λάθος έχουμε κάνει με αυτά τα παιδιά τόσα χρόνια. Και ας τον έβριζαν οι απανταχού επαναστάτες του ιντερνετ. Λες και θα δει ο πολιτικάντης το «ΠΑΟΚ» και θα τρομάξει ή θα πληρώσει τη ζημιά από την τσέπη του. Η ασέβεια όμως είναι όνειδος και για τον μαθητή και για τους γονείς του. Τι χαράζεις; Ποιος πεντόβλακας σου δίδαξε οτι αυτό είναι μαγκιά;  Τι χαράζεις ηλίθιο παιδάκι που θα ψηφίζεις αύριο; Το κτίριο που στέκει εκεί από το 1843;  Το έδρανο που κάθισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος; 

Ένοιωσα άσχημα όταν στον άγνωστο στρατιώτη είχαν παρατάξει κάγκελα και δεν μπορούσες να πλησιάσεις.
Συνέχισα τη βόλτα μου περπατώντας στο Μοναστηράκι και κατέληξα στου Ψυρρή για καφέ. 
Έχουμε μια όμορφη πόλη.
Μόνο που δυστυχώς κατοικούν Έλληνες...
Τις καλύτερες φωτογραφίες από αυτή τη βόλτα τις έχω ανεβάσει εδώ: 


Αν σου αρέσει κάποια, μπορείς να την κλέψεις ελεύθερα. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν με ενδιαφέρουν, απλώς απευθυνόμενος στο φιλότιμο σου, αν τη στείλεις ή τη χρησιμοποιήσεις, να αναφέρεις ότι τη βρήκες στο www.suspect.gr


Σου προτείνω να κάνεις αυτή τη βόλτα. Μετά μπορείς να πας στο Ζάππειο, να πας στην Πλάκα. Στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή. Να δεις αυτή τη ήσυχη και όμορφη πλευρά της Αθήνας που μας στερούν οι Οστρογότθοι, οι βάρβαροι και ο τεμπέλης εαυτός μας…

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΙ




Συχνά πυκνά εχουν παρελάσει στα μάτια μου αναφορές για το πορτραίτο  του Ντόριαν Γκρέι. Όταν έμαθα ότι παίζεται στο θέατρο
Studio Κυψέλης, είπα να πάω να το δω.

Αναγνωρίζω ότι για την εποχή που γράφτηκε το έργο το 1890,  ήταν κεραυνός εν αιθρία στο τότε κοινωνικό γίγνεσθαι. Αν σου αρέσει η gay αισθητική ή την ανέχεσαι, θα το λατρέψεις. Εμένα δεν μου άρεσε το έργο καθαυτό. Τα υψηλά νοήματα περί του αυτοκαταστροφικού ανθρώπου λόγω της φιλαυτίας του και τα της ωραιοπάθειας και της ηδυπάθειας που οδηγεί στην απώλεια, μπορώ να τα αναζητήσω και από καλύτερα κείμενα και παραστάσεις.

Στην εν λόγω παράσταση έγινε μια τίμια προσπάθεια που δεν σε κοροϊδεύει ως θεατή. Στα σκηνικά και τα κοστούμια τηρουμένων των αναλογιών, το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές. Στις ερμηνείες ο Γιώργος Τσακίρης ως Ντόριαν Γκρέι ήταν σπουδαίος. Δυο φίλες μου που είχαν δει την πολύκροτη παράσταση με τον Τζώρτζογλου, μου είπαν ότι ο Τσακίρης ήταν δέκα φορές καλύτερος. Από κει και πέρα το χάος. Ο Πάνος Κατέρης ως παρουσιαστικό σε ενέπνεε για το ρόλο του Χένρι αλλά έχανε τα λόγια του. Η Λίνα Κουστένη προσπαθούσε πάρα πολύ για να παίξει και δεν στοιχηματίζω ότι το χει, ο Δημήτρης Καϊκης  ξεκίνησε νευρικά αλλά στη συνέχεια έκανε καλό ντουέτο με τον Τσακίρη και ο Γιάννης Καντέλης είχε μια ανεκτή παρουσία. 

Η παράσταση είχε μια αξιοπρέπεια και μπράβο στους συντελεστές που δεν έβαλαν ανδρικά γλωσσόφιλα για να προκαλέσουν το κοινό ώστε να γίνει ντόρος και να κόψουν εισιτήρια.

Το Studio Κυψέλης είναι ένα συμπαθητικό θέατρο με ωραίο μπαρ και αν μεγάλωναν την παράσταση έστω κατά 10 λεπτά, θα μπορούσε να λειτουργήσει στο διάλειμμα το μπαρ για να αυξήσουν τα έσοδα τους. 

Η αίσθηση μου είναι πως εν προκειμένω δεν έχει τόση σημασία η μεταφορά του έργου από τους συντελεστές ( αν και πάντα μετράει ) αλλά το πώς τοποθετείται κανείς πάνω σε αυτό που βλέπει.
Προσωπικά, οι ομοφυλοφυλικές αναζητήσεις στα άδυτα του συνειδητού και του ασυνειδήτου ουδέποτε με συγκλόνισαν, όποτε πέρασε και δεν ακούμπησε.

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012





Επειδή πολλά λέμε για τα Χριστούγεννα, αντί τετριμμένων και στερεότυπων ευχών που βλέπω στα κοινωνικά δίκτυα λες και το «καλά Χριστούγεννα σε όλους! Υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλους» είναι κάτι που θα προτρέψει τον άλλον να γράψει από κάτω «σε ευχαριστώ πολύ». 

Οι ευχές είναι διαπροσωπικές. 

Φέτος, ίσως για πρώτη φορά ενώ όλοι ρωτούν «που θα πας τα Χριστούγεννα;» η συνήθης απάντηση που δίνουν και παίρνουν είναι «Τίποτα, εδώ στην Αθήνα» και το λένε λες και μένουν σε χωματερή. Τόσο πολύ ντρέπονται. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί, που αριστοκρατικά λένε πως «μα ποτέ δεν έφευγα τα Χριστούγεννα» και αν έχεις καλή μνήμη και τους θυμίσεις τα τελευταία τους ταξίδια, θα σου πουν «Εννοώ να το έχω κανονίσει από πριν. Απλώς έτυχε». 

Μια χαρά είναι η Αθήνα τα Χριστούγεννα. Μπορείς να ξεκουραστείς, να δεις φίλους που η καθημερινότητα σε έχει απομακρύνει, να πας βόλτες σε πλείστα όσα events και happenings που λέμε και στα νέα ελληνικά, να πας στον κινηματογράφο, στο θέατρο, ακόμα και να ξεναγηθείς στην πόλη που ούτε καν την ξέρεις. Τι; Την ξέρεις; Πότε πήγες τελευταία φορά βόλτα στην Πλάκα; Στο Ζάππειο; 

Σε προσωπικό επίπεδο, περήφανα λέω πως θα μείνω στην Αθήνα γιατί εφόσον θέλω να κάποια στιγμή να ολοκληρώσω την ανακαίνιση στο σπίτι μου στο χωριό, δεν με παίρνει για ενδιάμεσα ταξίδια και για να κάνω όλα τα ανωτέρω. 

Χθες και προχθές πήγα και είδα δυο ταινίες – θα γράψω προσεχώς - και βγήκα με δυο φίλους που είχα καιρό να δω. 

Στενοχωριέμαι γιατί η γιορτή των Χριστουγέννων κατήντησε, άδεια από τη δουλειά, ψώνια, κουκουρούκου ευχές στα δίκτυα, φαγοπότια και χαρτιά. Τίποτα για την ψυχή μας. Όλα για το σώμα. Να φάμε, να πιούμε και να καταναλώσουμε.
Ίσως να τη χρειαζόμασταν την κρίση. Να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Αν μας έχει μείνει λίγη συνείδηση. 

Προτείνω δε, δύο πράγματα για τα φετινά Χριστούγεννα στο πλαίσιο μιας εσωτερικής ανακαίνισης που μας χρειάζεται. 

Αν γνωρίζεις κάποιον στον κύκλο σου, που τα φετινά Χριστούγεννα θα τα περάσει μόνος του, είτε γιατί δεν έχει συγγενείς της προκοπής, είτε γιατί χώρισε και έχει τις μαύρες του, είτε γιατί απολύθηκε από τη δουλειά του και ντρέπεται, είτε γιατί ξέμεινε από παρέα, να του κάνεις συντροφιά. Να τον καλέσεις στο σπίτι σου να του κάνεις το τραπέζι. Να πάτε μια βόλτα. Να τσουγκρίσετε ένα ποτήρι κρασί. Κανένας μόνος του αυτές τις γιορτές ! 

Το δεύτερο είναι, αν μπορέις να κάνεις μια καλοσύνη. Να βοηθήσεις κάποιον που έχει ανάγκη. Με ότι μπορείς. Με ένα τραπέζι, με λίγα χρήματα, με έναν καλό λόγο, μια συναισθηματική θαλπωρή, μια συντροφιά. 

Θα εισπράξεις απείρως περισσότερα από όσα θα προσφέρεις… 

Αφού δεν καταστράφηκε ο κόσμος, μπορείς να τον κάνεις έστω λίγο καλύτερο..

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ VODAFONE



Μπαίνοντας όπως όλος ο καλός κόσμος σε ένα ΠΡΑΤΠΕ (πρόγραμμα ατομικών περικοπών) κάλεσα πριν από λίγες μέρες στη Vodafone για να αλλάξω το πρόγραμμα σύνδεσης προς τα κάτω. 

Ο ευγενικός υπάλληλος αφού μου εξήγησε, κάναμε την αλλαγή και θα περιμένω να διαπιστώσω αν έπραξα σωστά. 

Λίγες ώρες αργότερα μετά από αυτή τη συνομιλία, χτύπησε το κινητό μου. Απόκρυψη. Ως, σκέφτηκα, τηλεπωλήσεις θα είναι. 

Άκουσα ένα ηχογραφημένο μήνυμα, από τη Vodafone και με ρωτούσε αν κάλεσα το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών. Απάντησα καταφατικά γιατί απεχθάνομαι το ψέμα. 

Ψέματα. Απάντησα καταφατικά από περιέργεια.
Η δεύτερη ερώτηση του ηχογραφημένου μηνύματος ήταν να βαθμολογούσα τον υπάλληλο που μου απάντησε, με μέγιστο το 9 και χάλι μαύρο το 1. 

Χωρίς να το φιλοσοφήσω, πάτησα 9. Μια χαρά μου τα είπε το παλικάρι και σε χαλεπούς καιρούς, αυτοί στο HR μπορεί και το 8 να το θεωρήσουν αποτυχία. 

Όταν με αποχαιρέτησε η ρομποτ φωνή, στην αρχή σκέφτηκα: «Μωρέ μπράβο εξέλιξη! Αυτή είναι αξιολόγηση. Αν την είχαν στο δημόσιο τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα». 

Λίγο αργότερα σκέφτηκα ότι αυτό το πράγμα είναι σχεδόν επικίνδυνο και μπορεί να πάρει στο λαιμό του άδικα ανθρώπους. 

Ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο. 

Αν ο υπάλληλος είναι επαγγελματίας και πέσει πάνω σε έναν στόκο πελάτη; Αν μετά βαθμολογηθεί με 2 ή με 0, θα φταίει ο υπάλληλος;
Αν ο πελάτης δεν είναι εξοικειωμένος με την τεχνολογία και αντί να παραδεχθεί πόσο άσχετος είναι, τα ρίξει στον υπάλληλο;
Αν ο πελάτης είναι κακοπροαίρετος;
Αν ο πελάτης στραβοξύπνησε;
Τι ακριβώς αξιολογείς από το 1 ως το 9; 

Αν ο υπάλληλος τα είπε καταπληκτικά αλλά ο πελάτης δεν εξυπηρετήθηκε είτε γιατί πρέπει να πάει στο κατάστημα είτε γιατί κατανόησε πόσα χρωστάει σύμφωνα με αυτού του τύπου την αξιολόγηση πρέπει να πατήσεις το πλήκτρο 1. Τι φταίει όμως ο υπάλληλος;

Αν κάποιος βιαστικά, αντί να πατήσει το 9 πάει το δάχτυλο λίγο πιο πάνω, στο έξι ή λίγο πιο αριστερά, στο μηδέν, γιατί να πάρει στο λαιμό του έναν συνάνθρωπο του; 

Δεν είμαι κατά της αξιολόγησης των υπαλλήλων, αλλά ο συγκεκριμένος τρόπος με προβληματίζει.
Κατανοώ ότι η κάθε εταρεία δεν μπορεί να προσλάβει υπαλλήλους για να αξιολογούν τους άλλους συναδέλφους τους καθώς με δεδομένο τον όγκο κλήσεων πιθανώς να χρειαζόταν τους διπλάσιους. 

Η σοβαρή αξιολόγηση όμως έχει επιμέρους ερωτήσεις και όχι μια και όπου σε πάρει ο χάρος. 

Ο εργασιακός χάρος, ειδικά στις μέρες μας είναι γίγαντας….