ΕΛΕΝΗ

Κατά τη διαδρομη στη νυχτερινη Αθηνα και μεχρι να την συναντησω με κατελαβε μια παραξενη νευρικοτητα. Δεν μπορουσα καλα καλα να την εξηγησω. Να ηταν ελπιδα, να ηταν θελω, να ηταν απωθημενο, να ηταν διερευνητικη περιεργεια, να ηταν το απροσμενο, όλα και τιποτα, δεν ξερω.

Ανεβασα το volume στο αξιοπρεπες ηχοσυστημα του αυτοκινητου, αναψα τσιγαρο και αποφασισα να συγκεντρωθω περισσοτερο στην οδηγηση παρα στις σκεψεις μου γιατι μολις ειχα γλιτωσει από ένα ατυχημα λογω της δικης μου απροσεξιας.

"ναι, ελα εφτασα"

"που εισαι;"

"Εκει"

"Α, ναι, εκανα λαθος, σε 2 λεπτα ερχομαι"

Την ειδα.

Ηταν πιο ομορφη και από ότι περιμενα.

Μπηκε στο αυτοκινητο και αλλαξε τις διαστασεις του.

Το εκανε πιο μεγαλο, πιο ανετο, πιο φωτεινο, πιο λαμπερο.

Με την Ελενη εχω παιδικες αναμνησεις. Εμενε στην απεναντι μονοκατοικια και πηγαιναμε μαζι σχολειο σε διαφορετικα τμηματα.

Οι γονεις μας δεν ετυχε να γνωριζονται και ετσι οι επαφες μας ηταν μακροσκελεις τυπου:

"καλημερα"

"γεια σου"

ή

"καληνυχτα"

" επισης"

Αφου δεν μπορεσα τωρα, δεν νομιζω ότι θα καταφερω ποτε να θυμηθω το πρωτο ερωτικο σκιρτημα που ενοιωσα με την Ελενη.

Περνουσα μπροστα από το σπιτι της και επιβραδυνα το βημα μου για να κερδισω οσες περισσοτερες πιθανοτητες μπορουσα μπας και την πετυχαινα εξω από την πορτα της για να της μιλησω.

Όταν βγαιναμε όλα τα παιδια της γειτονιας και παιζαμε, εστιαζα διακριτικα πανω της.

Προσεχα τι θα πει για να της μιλησω. Συνηθως δεν ελεγα και τιποτα της προκοπης περαν των φτωχων τω πνευματι ατακων της εφηβειας. Όταν διαβαζα στο μπαλκονι παντα η ακρη του ματιου μου εστιαζε στο δικο της μπας και τη δω. Πρεπει να με ειχε λυπηθει ο θεος τοτε. Δεν βρισκω καλυτερη εξηγηση γιατι δεν εγινα αλλοιθωρος. Όταν την εβλεπα της κουνουσα το χερι προς χαιρετισμο. Ανταπεδιδε και αυτό ηταν η δοση ευτυχιας της εβδομαδας.

Σε κοινη παρεα προσπαθουσα – ευτυχως με σχετικη αξιοπρεπεια - να τραβηξω την προσοχη της σχολιαζοντας ή καταβαλλοντας υπερανθρωπες προσπαθειες να χαρισω σε ολους το γελιο με καποιο ανεκδοτο ή σχολιο. Τα ψιλοκαταφερνα αλλα στην παρεα υπηρχαν και πιο καλοι από μενα σε αυτό το σπορ. 

Τουλαχιστον με παρηγορουσε το γεγονος ότι δεν εδειχνε εμφανη προτιμηση σε κανεναν και διατηρουσα τις ελπιδες μου.

Στις περιπτωσεις που παιζαμε τα αγορια ποδοσφαιρο ή μπασκετ και μας εβλεπε μαζι με τα αλλα κοριτσια, οποιος ηταν συμπαικτης μου πρεπει να βλαστημουσε την ωρα και τη στιγμη που βρεθηκε στην ομαδα μου. Δεν εδινα σε κανεναν τη μπαλα, φωναζα στους ασχετους συμπαικτες μου όταν τυγχανε να την εχουν να μου τη δωσουν γρηγορα, τους επεπληττα στα λαθη τους, και φυσικα πανηγυριζα δεοντως τις δικες μου πετυχημενες ενεργειες και με την ακρη του ματιου μου προσεχα τις αντιδρασεις της.

Δεν εδειχνε να συγκινειται αλλα δεν πτοουμουν και συνεχιζα.

Αν και διακρινομουν, εστω και τοσο φτηνα, υπηρχαν και καλυτεροι από μενα. Εξακολουθουσα να διατηρω τις ελπιδες μου γιατι εξακολουθουσε να μη συγκινειται από κανεναν αλλον.

Υπηρξαν και στιγμες που μιλουσαμε σε αναπαντεχα τετ α τετ αλλα ειτε δεν ηταν επι μακρον ειτε μολις τελειωναν κατηγορουσα τον εαυτο μου γιατι δεν εβρισκα κατι φοβερα εξυπνο να πει ή γιατι μου ηρθε τωρα στο νου η ταδε ατακα που σιγουρα θα τη συγκινουσε, ή γιατι δεν ανεφερα την δεινα απαντηση που θα απορροφουσε την προσοχη της.

Ποτε δεν της ειπα τιποτα.

Ποτε δεν εμαθε το ενδιαφερον μου.

Ποτε δεν το καταλαβε κανεις άλλος για να της το πει.

Το κρατησα αγουρο μεσα μου και χαθηκε στη θαλασσα της ζωης. Αλλωστε και ο κοινωνικος περιγυρος δεν προσφεροταν για συναισθηματικες εξορμησεις. Εκεινη ηταν και τοτε ομορφη, μαζεμενη, αριστη μαθητρια, σοβαρη και ποτε δεν παρασυροταν στο να καθεται πολύ εξω μαζι μας. Ηταν σαν μια ακριβοθωρητη σταρ στη γειτονια μας. Τη βλεπαμε αλλα για λιγο. Ολοι την θελαμε μονο που κανεις δεν το ομολογουσε. Ουτε καν τη σχολιαζαμε. Όταν όμως μας εκανε τη χαρη και καθοταν μαζι μας, ανεξαρτητως αρχικης διαταξης γινοταν το κεντρο της παρεας.

Περασαν τα χρονια, τα συναισθηματα εμεναν, ξεθωριασαν, εφευγαν, μετακομισε, η μονοκατοικια εγινε πολυκατοικια, χαθηκαμε.

Καμια φορα, σε νεκρα διαστηματα της καθημερινοτητας που ένα πληθος ασχετων αναμνησεων με πλημμυριζε και αναπολουσα χαμενους ερωτες, τη σκεφτομουν και ελεγα «τι να εχει απογινει αραγε…»

Όταν ειδα στο inbox παρκαρισμενο ένα unread message με το ονοματεπωνυμο της η πρωτη μου σκεψη ηταν ότι καποιος μου κανει πλακα. Η δευτερη σκεψη ηταν ότι δεν μπορουσε κανεις άλλος να ξερει αφου δεν το ειπα ποτε και σε κανεναν.

Τριτη σκεψη δεν εκανα και το ανοιξα.

« γεια σου Υποπτε!

Αν με θυμασαι ακομα, ειμαι η Ελενη.

Εψαχνα στο google για κατι ασχετο και κατεληξα στο blog σου. Καθως το ψιλοχαζευα γιατι εγραφες κατι που μου αρεσε και ξεχασα προς στιγμην τι εψαχνα, στην αρχη δεν μου πηγε στο μυαλο. Μετα διαβασα και την ταδε φραση που ελεγες και τοτε και κατι αρχισε να με τρωει.

ΛΕΣ;

Και μετα από λιγο αφου προσεξα αυτή τη μαφιοζικη φωτογραφια σου αρχισα να το πιστευω πιο πολύ!

Αν εισαι εσυ, πες μου.

Αν όχι, συγγνωμη για την ενοχληση εκανα λαθος.

Καλα να περνας

Ελενη»

Απαντησα, απαντησε, ανταλλαξαμε τηλεφωνα και μιλησαμε.

Τωρα πια είναι σε μια επαρχιακη πολη και εργαζεται σε μια κατασκευαστικη εταιρεια, κατεχοντας νευραλγικη θεση. Μου ειπε ότι θα κατεβαινε σε 10 μερες στην Αθηνα μια και επρεπε να παει σε μια εκθεση και πως θα μου τηλεφωνουσε να βγαιναμε. Θα προσπαθουσε δηλαδη όπως ειπε μια και θα επρεπε να δει πελατες, φιλους και συγγενεις και όλα αυτά σε 3 μερες.

Δεν την πιστεψα ότι θα τα καταφερνε και σχεδον ξεχασα το τηλεφωνημα της.

Όταν χτυπησε το τηλεφωνο, ο αγνωστος αριθμος δεν με εβαλε καν σε υποψιες.

Ουτε ειχα αποθηκευσει το δικο της νουμερο.

" ελα, γυρισα πριν από λιγο στο ξενοδοχειο και μπορω αργοτερα να σε δω. Εσυ εχεις χρονο να συναντηθουμε;"

Δεν ειχα, αλλα εκοψα το λαιμο μου και βρηκα.

" ναι ελα εφτασα"

" που εισαι;"

" Εκει"

" Α, ναι, εκανα λαθος, σε 2 λεπτα ερχομαι"

Την ειδα.

Ηταν πιο ομορφη και από ότι περιμενα.

Μπηκε στο αυτοκινητο και αλλαξε τις διαστασεις του.

Το εκανε πιο μεγαλο, πιο ανετο, πιο φωτεινο, πιο λαμπερο.

Η συναντηση μας διηρκεσε 5 ωρες.

Αν με ρωτησετε χωρις να κοιταξω το ρολοι μου, θα ελεγα μαλλον κανα μισαωρο.

Τι να πρωτοπεις και τι τελικα να πεις.

Υπηρχε τοσο καλη αμφιδρομη διαθεση που το ένα εφερνε το άλλο, το χιουμορ και το σοβαρο εναλλασοντο διαρκως, μυστικα μικρα και μεγαλα, ευθυτητα, αμεσοτητα και ζεστασια.

Η Ελενη παλεψε πολύ στη ζωη της. Από φτωχικη οικογενεια, χωρις τρομερα εφοδια, αλλα με μεγαλη προσπαθεια, θεληση, και ευφυια καταφερε αυτή τη στιγμη πριν τα 30 της να είναι οικονομικα ανεξαρτητη, επαγγελματικα πετυχημενη, χωρις να εχει χασει την απλοτητα, τη θηλυκοτητα και το χαμογελο της.

Από τις γυναικες που σηκωσαν μεγαλο φορτιο, που όταν τη δει κανεις σημερα, δεν θα μπορεσει να φανταστει τι τραβηξε. Τι πιο πιθανο είναι να πει: Ελα μωρε ετοιμα θα τα βρηκε από τον μπαμπα, θα περασε και από μερικα κρεβατια, ενταξει σιγα τα ωα. Εγω ηξερα το backround και τα υπολοιπα τα καταλαβα στη συζητηση. Ανοιχτος ανθρωπος. Γεματος ζωντανια. Από ότι καταλαβα σε μενα ανοιχθηκε πιο πολύ ισως και από οσο η ιδια θα περιμενε.

Να φταινε λιγα σφηνακια, να φταιει το ότι ισως δεν θα με ξαναδει ποτε, να φταιει ότι και εγω συνεβαλα σε μια εξω καρδια κουβεντα, να φταιει πως ότι κουβουλαει μεσα της να μην εχει ( που δεν εχει ) πολλους να τα μοιραστει, σημασια εχει πως δεν ενοιωσα ότι μου εκρυψε κατι.

Φτασαμε και στον συναισθηματικο τομεα.

Δεν εκανε φοβερες και τρομερες σχεσεις στη ζωη της μεχρι πριν από ένα χρονο που γνωρισε ένα παλικαρι και εκτοτε είναι μαζι. Όπως μου τον περιεγραψε, πρεπει να είναι ωραιος τυπος με ενδιαφεροντα και της προσφερει πολλα.

Δεν το φερε η κουβεντα, δεν θελησα να της πω για τοτε…

Τη σεβαστηκα. Και φοβηθηκα. Όχι τοσο το δικο μου λεγειν οσο τις συνθηκες, την αποσταση και κυριως ότι η Ελενη ειχε βρει λιμανι πια. Ακομα και τωρα κρατησα τα συναισθηματα μεσα μου. 

Ενοιωσα ότι θα την πληγωνα. Ενας ανθρωπος που μου ανοιξε την καρδια του ανιδιοτελως και καναμε τοσο καλη παρεα να δεχοταν και ερωτικη εξολογηση για κατι που χαθηκε στο χρονο, δεν νομιζω ότι θα ηταν κομψο. Αλλα και στην πιθανη ερωτηση «και τωρα τι ζητας;» πολύ φοβαμαι ότι δεν θα ημουν σε θεση να απαντησω με σαφηνεια. Ακομα και στην καλυτερη των μυθιστορηματικων περιπτωσεων που θα…., τοτε θα επρεπε να βρω τροπο να καλυψω 400 χιλιομετρα. Δυσκολοι καιροι για γιορτες…

Η ομορφια της δεν με τυφλωσε και δεν εκανα καποια κινηση ή εστω δεν υποννοησα τιποτα. Η αξιοπρεπεια της και ο αυτοσεβασμος μου, εξολοθρευσαν όλα τα ζιζανια που πηγαιναν να φυτρωσουν.

Όταν την συνοδευσα στο ξενοδοχειο μου ειπε πως δεν θελει να με αποχαιρετησει γιατι θα προσπαθουσε να ξαναβγαιναμε.

Την πιστεψα αλλα δεν τα καταφερε. Δεν την κακισα. Μονο και μονο ότι ημουν ο πρωτος που συναντησε κατά την αφιξη της, εφτανε και αρκουσε.

Ετσι λοιπον μετα από πολλα χρονια, εμφανιστηκε η Ελενη από το εφηβικο μου παρελθον και μου ξυπνησε μια σειρα παραλληλων αναμνησεων.

Σημασια δεν εχουν τα γεγοτοτα αλλα τι μενει.

Μου εμεινε χαρμολυπη.

Χαρα γιατι υστερα από πολλα χρονια τη συναντησα. Είναι καλα. Πολύ καλα.

Χαρα γιατι δεν ειχα ερωτευθει στην εφηβεια μου κατι που δεν αξιζε, απλως μια ομορφη κοπελιτσα ή ηταν απλως μια επιθυμια ενός πιτσιρικα. Ηταν μια κοπελα που εξελιχθηκε σε ΓΥΝΑΙΚΑ. Σημαντικη γυναικα.

Χαρα γιατι μου κρατησε και της κρατησα ωραια συντροφια. Και χωρις τυψεις αυτή τη φορα εκ μερους μου γιατι κατι που δεν ειπα. Τα ειπα. Και τα ειπα καλα.

Λυπη γιατι η συναντηση μου με την Ελενη δεν ειχε αναλογη τηλεοπτικη εξελιξη. Ξερετε, που υστερα από πολλα πολλα χρονια, 2 νεοι ξανασυναντωνται, ερωτευονται και ένα απροσδοκητο ειδυλλιο γεννιεται, ένα ροματζο αποθεωνεται και ζησαν αυτοι καλα και εμεις χειροτερα αλλιως δεν θα βλεπαμε τηλεοραση.

Λυπη γιατι οι φλογες των εφηβικων σκιρτηματων αναστηθηκαν για λιγο αλλα σιγουρα δεν εχουν καμια ελπιδα.

Η Ελενη ειχε πια διαλεξει.