ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΟ ΣΕΠΟΥΚΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ

Όταν είδα την κόκκινη κάρτα να βγαίνει για τον Κατσουράνη, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το «τετέλεσται». 

Διαψεύστηκα και ήταν από τις διαψεύσεις που πολύ τις χάρηκα. 

Η ομάδα συσπειρώθηκε, ατσάλωσε και έκανε αυτό που ξέρει καλά και της χαρίζει όσες επιτυχίες έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Αμύνθηκε. 

Καλά έκανε. Απέναντι σε μια ομάδα με καλύτερη φυσική κατάσταση και με αριθμητική υπεροχή θα ήταν εγκληματική αφέλεια να επιτεθεί. Έκανε ότι έπρεπε να κάνει. Άμυνα και απειλή μέσω στημένων φάσεων ή πιθανώς μιας αντεπίθεσης. 

Είμαι απολύτως βέβαιος πως αν θέλαμε το ποδόσφαιρο να γίνει απείρως πιο θεαματικό ως άθλημα, κανονικά θα έπρεπε να παίζεται 10 εναντίον 10. Είμαι επίσης βέβαιος πως όταν μια ομάδα και ειδικά σε αυτό το επίπεδο μένει με 10 παίκτες, απενοχοποιείται για να κάνει οτιδήποτε στον αγωνιστικό χώρο. 

Θα σε κατηγορήσει κάποιος ότι έπαιξες άμυνα, ότι δεν παρήγαγες θέαμα ή ότι είχαμε το σύστημα άμυνες με ξαφνικές άμυνες; Και όποιος το κάνει, απλώς εκτίθεται. 

Ίσως να ανήκω στους …ανώμαλους που τους άρεσε το παιχνίδι. Αυτή η αυταπάρνηση, η άμυνα με το μαχαίρι στα δόντια και από την άλλη οι αδιάκοπες επιθέσεις είχαν ένα στοιχείο ηρωισμού απολύτως συνυφασμένο με την ιστορία των δύο λαών. Κανείς δεν τα παράτησε ούτε μισό δευτερόλεπτο. 

Πάλι είχαμε περισσότερες φάσεις για γκολ από τον αντίπαλο, πάλι δεν μας έκατσε, πάλι ο αντίπαλος τερματοφύλακας έκανε μια απόκρουση που σίγουρα θα μπει ως μια από τις καλύτερες της διοργάνωσης.  Βάλε και δύο αναγκαστικές αλλαγές, Θεέ του ποδοσφαίρου, κάτι μας χρωστάς.

Προσπάθησε ο Σαμαράς με καλές και κακές στιγμές. Την κεφαλιά όμως από τη μικρή περιοχή ΒΑΛΤΗ ΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ! Ο Τοροσίδης για μια ακόμα φορά έκανε στραβοκεφαλιά από τη μικρή περιοχή. Ο Χολέμπας εκεί που έπρεπε να σουτάρει έκανε πάσα στον Ιάπωνα τερματοφύλακα και εκεί που έπρεπε να τη γυρίσει, σούταρε. Ο Γκέκας πάλι αστόχησε. 

Τρεις παίκτες ξεχώρισα. Τα δύο στόπερ μας. Τον Μανωλά και τον Παπασταθόπουλο που έχει εκείνο το ψεγάδι που παραλίγο να μας στοιχίσει όταν σκέφτηκε να κάνει τρίπλα στη μικρή περιοχή αλλά αφού δεν έγινε τίποτα, ας το ξεχάσουμε. Ήταν και οι δύο συγκλονιστικοί και έσπαγαν σαν κυματοθραύστες τις επιθέσεις των λυσσασμένων  Ιαπώνων. 

Ο παίκτης που αποτελεί σύμβολο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, η πιο εμβληματική φυσιογνωμία στην ιστορία της Εθνικής μας ομάδας, είναι μακράν του δευτέρου, 

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ. 

Μπορεί να μην έχει την τρίπλα του Χατζηπαναγή και  τη μακρινή μπαλιά του Τσιάρτα. Μπορεί να μην είναι δεινός εκτελεστής σαν τον Θωμά Μαύρο, μπορεί να μην έχει τα φάουλ του Σαραβάκου.  

Όμως είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για όλους τους  φαύλους, φίλαυτους, αλαζονικούς και νεόπλουτους συναδέλφους του που τους κουράζει η Εθνική, αρνούνται το Εθνόσημο και «αποχωρούν» από την Ομάδα.  

Ο Γιώργος Καραγκούνης στα 37 του, δεν συμμετέχει τιμής ένεκεν στο Μουντιάλ για μια τιμημένη αποστρατεία. Καθόρισε το παιχνίδι με την παρουσία του. Τι να πρωτοθυμηθώ: Τις στιγμές που κάλυψε τρύπες μπροστά από τα στόπερ και σε μια φάση σε σουτ του Χόντα, τον έκλεισε τόσο όσο χρειαζόταν για να κάνει ένα κακό σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή ενώ ήταν μόνος του; Τις στιγμές που έγινε αριστερό ή δεξί μπακ; Τα φάουλ που κέρδισε και έσπαγε τον ρυθμό δίνοντας πολύτιμες ανάσες για την ομάδα; Τα στημένα που ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων; Το αδιάκοπο μπίρι-μπίρι στον διαιτητή που και αυτό χρειάζεται; 

Ο Γιώργος Καραγκούνης έδωσε ότι είχε μέσα του και αρνήθηκε να χάσει. Μαζί του αρνήθηκε να χάσει και η Ελλάδα. 

Μπορεί να μου ήταν αντιπαθές το στιλ του, να μη  μου άρεσαν οι τούμπες, ότι πήγαινε αντί να βάλει γκολ, να κερδίσει φάουλ, ότι κούραζε τη μπάλα, αλλά με τα χρόνια έμαθα να τον σέβομαι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ποδοσφαιριστή. 

Όταν πήγαν να του κόψουν τη μπάλα στην Παναθηναϊκό, πήγε στην Αγγλία και έπαιξε με επιτυχία στο πλέον φρενήρες πρωτάθλημα του κόσμου. Οι οπαδοί της Φούλαμ βρήκαν τον δικό τους Κάραγκερ και ουδέποτε ακούστηκε κακή κουβέντα για αυτόν. Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι τόσο μεγάλος που στα ποδοσφαιρικά γεράματα έγινε πρεσβευτής της χώρας μας στο εξωτερικό όταν άλλοι συνάδελφοι του ψάχνουν τη σύνταξη ή αποχωρούν «γιατί ο μεγάλος παίκτης πρέπει να φεύγει στα καλά του». Ο πραγματικά μεγάλος παίκτης καθυστερεί αυτή την αποχώρηση όσο περισσότερο γίνεται. 

Ο Γιώργος Καραγκούνης ουδέποτε υποκρίθηκε τον σταρ, ακόμα και το κούρεμα του είναι τόσα χρόνια το ίδιο, δεν δημιούργησε πρόβλημα σε καμία ομάδα και πάντα μάτωνε όποια φανέλα και αν φόρεσε. Φιλότιμος, εργατικός και μαχητής. Ακόμα και όταν τέλειωσε ο αγώνας, κάλεσε τους συμπαίκτες του όταν εκείνοι έφευγαν για τα αποδυτήρια, να μείνουν να χειροκροτήσουν τους φιλάθλους της ομάδας. 

Μεγάλος σεβασμός για τον Γιώργο Καραγκούνη που είναι σήμα κατατεθέν για την Εθνική Ελλάδος. Το πάθος του, ο έρωτας του για το ποδόσφαιρο, η συγκλονιστική προσπάθεια του όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως συνθηκών και ομάδας, έκανε άπαντες να τον σέβονται και να τον παραδέχονται. Αν στο μέλλον κατασκευαστεί ένα άγαλμα για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, η μορφή του αγάλματος πρέπει να έχει αυτή του Γιώργου Καραγκούνη. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ

Ούτε και από τους άλλους έχω παράπονα. Ο Τοροσίδης, ο Μανιάτης  και ο Κονέ κατέθεσαν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους. Ο Σαμαράς προσπάθησε πάρα πολύ – άσχετα αν οι προσπάθειες του ήταν επιτυχημένες. Σάμπως είχε δίπλα του τον άξιο και ταχύ συμπαίκτη και δεν τον αξιοποίησε;

Ο Γκέκας προσπάθησε και αυτός. Άσφαιρος πάλι δυστυχώς. Ο Καρνέζης ήταν σοβαρός. Ο Χολέμπας δεν σταματούσε να τρέχει και να αμύνεται στην πλευρά του, πολλές φορές,  μόνος εναντίον δύο. 

Τους Φετφατζίδη, Σαλπιγγίδη και Μήτρογλου δεν θέλω να τους κρίνω γιατί η κόκκινη του Κατσουράνη έφερε πολλές καραμπόλες και έπαιξαν λίγο. 

Σε ότι αφορά τον αγώνα με την ακτή Ελεφαντοστού  δεν έχω ψευδαισθήσεις. Λογικά θα χάσουμε. Αν όμως επαναληφθεί η προσπάθεια του αγώνα με την Ιαπωνία, διόλου θα με πειράξει. Ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά και με αξιοπρέπεια. 

Όταν έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα στο γκολ δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Επιπλέον, ο θάνατος του τρίτου αδερφού της οικογένειας Τουρέ και η απόφαση τους για παραμονή στη διοργάνωση θα γεμίσει τις ψυχές τους με μια ιερή υποχρέωση και αυτό δεν μας συμφέρει. 

Επιμένω πως δεν χρειάζεται τέτοια ώρα ούτε ποδόσφαιρο δημιουργίας ούτε θέαμα. Άλλωστε οι πρώτοι που θα ξιφουλκήσουν κατά της εθνικής αν χάσει με ένα 4-2 ή 3-1 θα είναι αυτοί που ζητούσαν το θέαμα. Πάμε κυνικά για το αποτέλεσμα. Άμυνα, 1-0 και όποιος δεν αντέχει, ας παρακολουθήσει τη Γερμανία και την Ολλανδία. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από πατριώτες. Η εθνομηδενιστική κουλτούρα του τίποτα που έχει βγάλει διάφορα κόμπλεξ στην Εθνική μας, ας μην την παρακολουθήσει καν. Δεν θα λείψει σε κανέναν. Θυμίζω βέβαια στους υπεράνω πως η Ισπανία και η Αγγλία αποχαιρέτησαν ήδη το θεσμό. 

Άντε τώρα να μάθεις στον Έλληνα ότι πρέπει να υποστηρίζει την Εθνική μας Ομάδα. Αλλά τι λέω. Αφού ψηφίζει ανθελληνικά κόμματα δεν περιμένω τίποτα καλύτερο.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως μετά τον αγώνα με την Κολομβία, ο Θεός του ποδοσφαίρου κάτι μας χρωστά….

Υγ1. Σε ότι αφορά το επεισόδιο μεταξύ Μανιάτη και Τζαβέλλα, αυτά δεν τα θεωρώ κατ’ ανάγκην αρνητικά. Παιδιά είναι, ένταση υπάρχει, ας ανάβουν που και που τα αίματα. Καλό κάνει για να ξυπνάνε. Ο Μανιάτης όμως φέρει ευθύνη. Θέμα με τον Κατσουράνη, θέμα με τον Τζαβέλλα, σύμπτωση;  Ας πούμε ότι και οι δύο του ΠΑΟΚ είναι καλόπαιδα και το άλφα βάλτο με ωμέγα. Χάθηκε ο κόσμος για τα μάτια του κόσμου έστω, να κάνει δημόσια αποδεκτή τη συγγνώμη του Κατσουράνη να τελειώνουμε; Σιγά πια, δεν θα παντρευτείτε κιόλας, 10 μέρες υπόθεση είναι! Λυπηρό ότι ο Μανιάτης κράτησε μανιάτικο. Ευτυχές ότι ο Μανιάτης παίζει με μανία προσπαθώντας να αποδείξει ότι τα δίνει όλα για την ομάδα. 

Υγ2. Σε ότι αφορά την απώλεια του Κατσουράνη δεν χρειάζεται φοβερή και τρομερή σκέψη. Απλώς μένει ως ανασταλτικό χαφ ο Μανιάτης και ξεκινάει ως βασικός ο Καραγκούνης. Πειράματα με Ταχτσίδη και Σάμαρη μπορούμε να κάνουμε στα φιλικά.