Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑ


Ένα blog που σέβεται την παρουσία του στον παγκόσμιο ιστό εχει και ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα. Το παρόν δεν ξεφεύγει από αυτόν τον κανόνα.

Το παρακάτω περιστατικό αφενός με έφερε σε δύσκολη θέση αφετέρου με διασκέδασε αφάνταστα.

Έχω έναν γνωστό με τον οποίο έχουμε καλές σχέσεις. Η κοπέλα του αυτοπαρουσιάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης σε μια θεατρική ομάδα και ο γνωστός μου με παρακάλεσε να παρακολουθήσω την bar theatre παράσταση.

Παρακολούθησα το χειρότερο bar theatre που έχω δει ποτέ μου. Σκηνές άσχετες μεταξύ τους, κάτι σαν μονόπρακτα, με μερικές απίθανες βαρυγδουπιές σε έναν ακατάληπτο λόγο, με τους ηθοποιούς να κάνουν ότι νομίζουν καθώς ηταν φανερή η απουσία και προβών και σκηνοθεσίας. Ούτε καν άκουγες τι έλεγαν καθώς ψιθύριζαν.

Τα σεμινάρια υποκριτικής και οι ελάχιστες παράστασεις που έχω συμμετέχει, πέραν της οποιας γνώσης αποκόμισα, πέραν της ψυχαγωγίας, πέραν της εμπιερίας, μου δίδαξαν και κάτι άλλο:

Σέβομαι απεριόριστα τον ηθοποιό του θεάτρου. Είναι μόνος στη σκηνή, ανυπεράσπιστος, «γυμνός», παίζει ολοζώντανα χωρίς εφέ, μοντάζ, επανάληψη σκηνών, ντουμπλαρίσματα και κασκαντέρ. Είναι μόνος του. Είναι απέναντι και δίπλα στον θεατή, που είναι έτοιμος να τον κατασπαράξει στο παραμικρό.

Ετσι λοιπόν αν και οι ερμηνείες δεν με συγκλόνισαν, ημουν σίγουρος ότι πρόκειται για μια προχειροδουλειά που οι ηθοποιοί φταίνε το λιγότερο. Όπως μου είπαν αργότερα, άλλος πήρε το ρόλο πριν από 2 μέρες και άλλος πριν από 10. Στη λογική της αρπαχτής και του και καλά να κάνουμε θίασο και να αυτοπαρουσιαζόμαστε ως ηγήτορες θεατρικής ομάδας, το πιο δύσκολο είναι να την οργανώσουμε σωστά.

Από πού να αρχίσω και που να τελείωσω. Από το πιο απλό, ότι δεν είχαν φροντίσει κάν να κλείσουν τα παράθυρα της «αίθουσας» να πω κάπως ετσι, με αποτέλεσμα να ακους μια ελεγεία στην αλήθεια και το ψέμμα ή το ψυχόδραμα της κυρίας που την παράτησε ο άνδρας της, με τη συνοδεία των depeche mode και των Doors και να μην ξεχωρίζει τι στο καλό ήθελε να πει η καλή κοπέλα που ανέβηκε στη σκηνή γιατί μπερδευόταν με τη μουσική του μαγαζιού.

Είμαι υπερ της άποψης πως στο bar theatre πρέπει να υπάρχει ένα γρήγορο εργο, ατακαδόρικο, με στιλ και οσο γίνεται κοντά στην καθημερινότητα. Δεν υπάρχει η σκηνή, τα φώτα, οι κύριοι με τις καπαρντίνες και οι κυρίες με τις γούνες ώστε να κάνουμε την υψηλή τέχνη. Ο κόσμος έρχεται στο bar  να διασκεδάσει και αν είσαι μάγκας μέσω του theatre, να τον ψυχαγωγήσεις, να τον προβληματίσεις, να τον «εκπαιδεύσεις» ώστε να πάει στο κανόνικό θέατρο. Δεν λέω να καταφύγεις στην κωμωδιούλα της πλάκας τύπου Σεφερλή με σκοπό τον χαβαλέ. Να εχει όμως το έργο ρυθμό, να είναι «σπιντάτο» και να μην αναφέρεται στο απάνεμο λιμάνι της ζωής ενός μεταμηδενιστή φιλοσόφου αλλά να είναι κοντά στην αστική καθημερινότητα μας.

Αν είναι για να λες στον εαυτό σου ότι κάνω υψηλή τέχνη, τότε ούτε ξέρεις που είσαι, ούτε απευθύνεσαι και σε κανέναν. Πήγαινε τότε στο Εθνικό και κάνε φιλοσοφίες.

Όταν τελείωσε η παράσταση, σχεδόν ανακουφίστηκα.  Καθόμουν με τα χίλια ζόρια και η βαρεμάρα συναγωνίζοταν με την τάση αυτοκτονίας. Ο κόσμος ήταν ολοι και ολοι 4 νοματαίοι. Φίλοι των συντελεστών που όπως πολύ σωστά κατάλαβες για λόγους ευγένειας και δημοσίων σχέσεων μοίρασαν μπράβο και συγχαρητήρια.
Καθώς περίμενα να δω αν θα πίουμε μια μπύρα με τον γνωστό μου πριν πάω για ύπνο, με πλησίασαν δυο από τους ηθοποιούς.

«Εσας πως σας φάνηκε;» με ρώτησαν.
Τους είπα ότι δεν μου άρεσε, ήρεμα και ευγενικά, άρχισα να παραθέτω τους λόγους. Στην αρχή με κοιτούσαν περίεργα αλλά όσο μιλούσα όλο και συμφωνούσαν μαζί μου και στο τέλος έλεγαν «ναι, εχεις δίκιο σε αυτό, και σε αυτό εχεις δίκιο, εγω το είπα, αλλά κανείς δεν με άκουσε».

Τότε ήρθε και η σκηνοθέτης/ηθοποιός/θιασάρχης/ομαδάρχης ( όπως θέλεις πες την  ) Παραθέτω αυτούσιο τον διάλογο:

-         Λοιπόν suspect, δεν μου είπες, πως είδε την παράστασή μας;
-         Είσαι σίγουρη πως θέλεις να σου πω; Ρώτησα χαμογελώντας
-         Μα ναι, φυσικά..
-         Θα σου πω την ειλικρινή μου άποψη. Να την πω ;
-         βέβαια!
-         Λοιπόν, Δεν μου άρεσε γιατί α,β,γ,δ…

Η αντίδραση που συνάντησα ήταν απερίγραπτη.

«Και ποιος είσαι εσύ που μου τα λές αυτά, εδώ έχουν έρθει σκηνοθέτες μου εχουν πει τα καλύτερα, ενώ εσύ έκανες το τσιγάρο σου και έπινες τη μπύρα σου [ ΣΣ. Στο bar theatre ξέρεις,  αυτά κάνουν ] είσαι άσχετος, δεν δέχομαι τίποτα από οσα λες και δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Οσο για το τελευταίο που είπες, αυτο που λες εγω το πρότεινα αλλά ο ηθοποιός δεν ήθελε». Ο ηθοποιός που ήταν ακριβώς διπλα μου και την άκουσε γύρισε και της είπε: «Κάνεις λάθος, εγω το πρότεινα και εσυ το απέρριψες» !!!
Εμεινα εμβρόντητος. Από σεβασμό στο γνωστό μου και στο χώρο κράτησα την ψυχραιμία μου, δεν είπα τίποτα, εκείνη έφυγε μουρμουρίζοντας και στοιχηματίζω τον πολύτιμο εγκέφαλο μου ότι δεν έλεγε τα καλύτερα για μένα και σε δευτερόλεπτα είχε πει καληνύχτα και έφυγε. Μόλις που πρόλαβε ο γνωστός μου να με αποχαιρετήσει.

Αν δεν είσαι έτοιμη για μια αρνητική άποψη, μην τη ζητάς!
Να πω ότι ήρθα και σου είπα «τι είναι αυτά που κάνεις μωρή, αντε πλύνε κανα πιάτο», τότε μάλιστα, να αντιδράσεις και να με βρίσεις. Όταν όμως σου λεω τις παρατηρήσεις μου γιατί εσυ τις ζήτησες, ναι μεν δεν είσαι υποχρεωμένη να τις ασπαστείς και να τις ακούσεις. Μπορείς όμως δε, να πεις κάτι σαν «οκ, ευχαριστώ» και να μη μου δώσεις καμία σημασία. Με ρώτησες. Σου είπα αυτό που πιστεύω. Γιατί προσπαθείς να με μειώσεις; Σάμπως θα κάνεις τη φρικαλέα σου παράσταση καλύτερη;


 «Ο λόγος σου φίλε είχε δομή, ησουν ευγενικός και δεν έπρεπε να σου μιλήσει ετσι». «Εφόσον κάνουμε θέατρο θα έχουμε και αρνητικές κριτικές, αν δεν της αρέσουν, να μη ρωτάει. Αλλωστε αυτά που λες της τα έχω πει και εγω». «Εχεις δίκιο σε οσα μας είπες φίλε, εγω της τα είπα από την αρχή, καναμε λάθος με αυτό το έργο». «Της είπαμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τόσες λίγες πρόβες». «Βιαστήκαμε να το ανεβάσουμε». Το πλεον παράδοξο είναι πως οι ηθοποιοί με υποστήριξαν! Ούτε ενας για δείγμα δεν υποστήριξε την παράσταση και τη συμπεριφορά της.

Αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωη μου, να μη γράψω τίποτα για τους συντελεστές και την ταυτότητα του έργου.
Από σεβασμό στους ηθοποιούς, για τον κόπο και τον μόχθο τους,  τον τρόπο που μου μίλησαν και τον σεβασμό που μου έδειξαν, άστο να πάει στη θάλασσα…

Εξάλλου, μια τέτοια παράσταση και τέτοιο ενδοοικογενειακό κλίμα, το έργο δεν θα πάει πουθενά. Θα το διαλύσουν μόνοι τους…

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ



Μέσα στη δίνη της φοίτησης των λαθρομεταναστών στη Νομική χάρη στην υποτροφία από το Aristera destroy Greece College, μάθαμε ότι η κυβέρνηση δεν υλοποίησε τα έργα υποδομής, με αποτέλεσμα να μας πάρουν τους μεσογειακούς αγώνες και να τους πάνε στην Ισπανία.

Τι κρίμα.

Διαβάζω δημοσιογραφικές απόψεις που λένε ότι χάνουμε σε προβολή ως χώρα και φαινόμαστε αφερέγγυοι και ότι έπρεπε να τους κάνουμε.

Τι είναι οι Μεσογειακοί αγώνες;
Αγώνες χαμηλού αθλητικού επιπέδου που δεν ασχολείται κανένας. Εκτος και αν θυμάται κάποιος τους νικητές ή τις διακρίσεις. Καμία ομάδα δεν κατεβάζει τους καλύτερους αθλητές της και θα το χαρακτήριζα ως ένα τουρνουά που δεν αφήνει καμία κληρονομιά. Ούτε σε διακρίσεις, ούτε σε ρεκόρ, ούτε σε συμμετοχές.

Προσφερθήκαμε να τους πάρουμε και παράλληλα βρεθήκαμε σε μια πολύ δύσκολη οικονομική συγκυρία. Επρεπε να τους κρατήσουμε, να μοιράσουμε δημοσιογραφικά και εργολαβικά μεροκάμματα, χωρίς να κερδίσουμε τίποτα αλλά να μπούμε πιο μέσα;

Καλώς ή κακώς η χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια έχει λάβει ιδιαίτερης διεθνούς προβολής. Από τους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι τα greek statistics, από την πρωτια στο euro 2004 και τις διακρίσεις του μπάσκετ μέχρι την καταστροφή της Αθήνας με τον Γρηγορόπουλο. Τι θα προσθέσουν οι μεγάλου κόστους μεσογειακοί αγώνες;

Να χτιστούν τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες και στην καλύτερη να ρημάξουν και στη χειρότερη να φορτώσουμε με τσιμέντο το Βόλο και τη Λάρισα; Αν θυμηθούμε την αξιοποίηση των Ολυμπιακών ακινήτων, τότε άφησέ το καλύτερα. Τι άλλου είδους ανάπτυξη θα είχαν αυτές οι δυο πόλεις; Επιπλέον ξενοδοχεία, πιθανώς ένα «ολυμπιακό χωριό» που μετά θα μοιράζαμε τα σπίτια σε κολλητούς και πάπαλα.

 Το να συμμετέχουμε στις διοργανώσεις ώστε οι αθλητές μας να παίρνουν εμπειρίες ζωής, πάει στην ευχή, το καταλαβαίνω. Το να μπούμε στη διαδικασία να διοργανώσουμε μια μικρή Ολυμπιάδα, σε τόσο δυσχερή συγκυρία για τα οικονομικά του κράτους μας, το βρίσκω σκέτη αυτοκτονία. Να είναι για παράδειγμα ένα eurobasket που και τα γπηπεδα έχουμε και τα ξενοδοχεία, καμία αντίρρηση.

Πιστεύω πως όσοι δημοσιογράφοι γκρινιάζουν δεν είναι αφελείς.
Είτε χάνουν μεροκάμματα, είτε θα τους έχουν πληρώσει να φωνάξουν οσοι έχουν οικονομικό συμφέρον από αυτή την ιστορία.

Η προβολή της Ελλάδας δεν νομίζω ότι θα μεγεθυνθεί από τους μεσογειακούς αγώνες που τουλάχιστον στη χώρα μας ποτέ δεν ασχολήθηκε κανείς πλην των αθλητών, των συγγενών τους και των ομοσπονδιών τους με τις επιχορηγήσεις…

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ο ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ Η ΦΙΛΙΑ


Υπάρχει μια λέξη που στην εποχή μας εχει υποστεί διαστρέβλωση.
Η λέξη Φίλος.
Όταν τα κοινωνικά δίκτυα δεν είχαν μπει για τα καλά στη ζωή μας, αποκαλούσαμε αρκετούς γνωστούς μας ως φίλους, είτε γιατί είχαμε καλές σχέσεις είτε γιατί κατείχαν μια θέση, ένα αξίωμα, ήταν γνωστοί και λέγαμε στον κύκλο μας:
«Ο τάδε; Φίλος μου!»

Για λόγους μάρκετινγκ, το facebook, το myspace και διάφορα άλλα καλούδια ονόμασαν «φίλους» οσους προστίθενται στο δίκτυό σου. Τουλάχιστον το twitter είναι έντιμο καθώς τους αποκαλεί followers. Από την άλλη βέβαια, βρες μου εσυ μια λέξη που να ταιριάζει. Οι λέξεις δικτυόπουλα, e-φιλοι, facebookers, myspacακηδες, οθονοσυνομιλητές και τηλεγνωστοί, είναι χαριτωμένες αλλά δεν αντέχεις ουτε καν να τις προφέρεις.

Οπότε μένουμε με το «φίλοι» και καθαρίσαμε.

Τι γίνεται όμως με την πραγματική φιλία;

Οι δικοί μου κανόνες ζωής λένε πως οι φίλοι εχουν τρια χαρακτηριστικά.
Χωρίς αυτά είναι γνωστοί.

Φίλος είναι αυτός που μπορείς να τον πάρεις τηλέφωνο στις 4 το πρωί για να του ζητήσεις βοήθεια είτε ψυχολογική είτε υλική. Αν βρεθείς σε ανάγκη και το σκέφτεσαι, ασε μην ενοχλήσω, και θα με βρίσει και δεν είναι πρέπον, άφησέ το καλύτερα.

Φίλος είναι αυτός στον οποίο είσαι ο εαυτός σου. Αν σκέφτεσαι και προσέχεις πως θα εκφραστείς, τον κώδικα επικοινωνίας, μην παρεξηγηθείς, μην παρερμηνευθείς και που να εξηγείς μετά, πως θα εκφέρεις την ειλικρινή σου άποψη, αν καταφεύγεις σε διπλωματίες πνίγοντας τις θέσεις σου, τότε δεν είναι φίλος σου. Είναι μια κοινωνική συναναστροφή.

Τέλος, το κλασικό και αξεπέραστο κλισέ, ότι ο φίλος σου είναι αυτός στον οποίο λες τον πόνο σου, τη χαρά σου, την ευτυχία, τα προβλήματα, και τη λύπη σου.

Που φαίνεται ο φίλος;

Καταρχήν στην ευτυχία σου. Στη δυστυχία σου θα τρέξουν περισσότεροι να βοηθήσουν γιατί ούτως ή άλλως θα είναι σε καλύτερη μοίρα από σένα και είναι πιο εύκολο. Στην ευτυχία σου όμως, η ζηλοφθονία είναι πολύ δύσκολος αντίπαλος. Δεν είναι τυχαίο που για παράδειγμα οι ωραίες γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν πραγματικές φίλες. Οι γυναικεία ζήλεια είναι θανάσιμη. Σημαντική η ανθρώπινη συμπαράσταση στον πόνο αλλά πιο δύσκολη η άδολη χαρά.

Για μένα όμως φαίνεται και στη μεγάλη πόλη.
Εκει που εχει χιλιάδες δικαιολογίες για να εξαφανιστεί….

Αφου διάβασες μέχρι εδώ, σκέψου… Ειλικρινά όμως…

Πόσους Φίλους εχεις;…

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ


 
Ως διαπιστευμένος blogger για το υπουργείο παιδείας, λαμβάνω καθημερινά newsletters. Το θεωρώ σωστό ως κίνηση και είναι κολακευτικό να σε αντιμετωπίζουν ως «μιντιακό». Τουλάχιστον μαθαίνουμε απευθείας από την πηγή χωρίς να μεσολαβούν ερμηνείες δημοσιογραφικές ανάλογα με το πολιτικό χρώμα του γράφοντος.

Το θέμα είναι ότι το χθεσινό που έλαβα, το θεωρώ ως την επιτομή της κοινωνικής πρόκλησης και το θέμα είναι η κατάληψη της νομικής από τους λαθρομετανάστες.

Απολαύστε το:

Δελτίο Τύπου                                             25/01/2011


Δήλωση της  Υπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννας Διαμαντοπούλου, για την κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών (on camera)

Οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι που βρίσκονται στη Νομική δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία. Οδηγήθηκαν και καθοδηγήθηκαν. Είναι εξοργιστικό ότι πολιτικές δυνάμεις εκμεταλλεύονται με προκλητικό τρόπο την ανθρώπινη αγωνία, για να υπηρετήσουν κομματικές σκοπιμότητες, καταλύοντας τις πανεπιστημιακές ελευθερίες.
Η μετατροπή της Νομικής σε καταυλισμό μεταναστών είναι πέρα από τα όρια κάθε ανοχής. Οι πρυτανικές αρχές οφείλουν ως έχουν, εκ του νόμου, να πάρουν την πρωτοβουλία, να υπερασπιστούν την ακαδημαϊκή λειτουργία. Οι νόμοι πρέπει να εφαρμοστούν με τη συνδρομή όλων των οργάνων της πολιτείας, ώστε να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.

= = =

Χάρηκα Καλιαμάγκουρας.

Πως το είπε ο big Καραμανλής; Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;
Μια χαρά ταιριάζει και εδώ!

Πλάκα κάνετε;
Τι είδους δήλωση είναι αυτή;

Εσεις ως κυβέρνηση κάνετε μια θλιβερή διαπίστωση και κάθεστε στην τηλεόραση να δείτε τι θα γίνει;

Τι περιμένετε, να δείτε πως ο σκηνοθέτης θα περάσει στην επόμενη σκηνή;

Ποιο είναι το πολιτεύμα μας;
Προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, σωστά;
Ποιος σχεδιάζει, ψηφίζει και εφαρμόζει τους νόμους;
Η κυβέρνηση με τον κρατικό μηχανισμό, σωστά;

Ελα, μη γελάς, με αυτά που βλέπουμε, πρέπει να διατυπώσουμε εκ νέου τα αυτονόητα!

Τι είναι οι πρυτάνεις, μπράβοι ή ΜΑΤατζήδες;

Αν δηλαδή μπουκάρουν αύριο οι λαθρομετανάστες στη Βουλή ποιον θα ζητήσετε να σας υπερασπιστεί, τον πρεσβευτή του Πακιστάν; Δεν θα επέμβει η αστυνομία;
Από πού και ως που ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΕΤΕ ΠΕΤΑΞΕΙ ΗΔΗ ΕΞΩ;

Στην Αγγλια ή στην Αμερική ( που εχουν περισσότερους μετνάστες από μας ) θα τολμούσε κανείς να κάνει μαγκιές στο πχ London School of Economics ή στο Yale ?

Τι «Ποντιου Πιλάτου» δήλωση ηταν αυτή;

Εχετε ιχνος σοβαρότητας;

Δεν μου αρέσουν τα σενάρια σκοτεινής συνομωσίας αλλά μήπως η δραστήρια κυρία Διαμαντοπούλου της αρέσει αυτή η κατάσταση; Μήπως μετά το φυντάνι την Ρεπούση, οπου μπορούμε, ας το ξηλώσουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο;
Η μήπως θέλουν να κάνουν κάτι τέτοια οι λαθρομετανάστες  ώστε μετά να τους διώξουν κακήν κακώς ώστε να χειροκροτήσουμε και από πάνω; Καλός τρόπος δεν λεω, αλλά ας μην το ξεφτιλίζουμε κιόλας!

Είσαι κράτος ή δεν είσαι;
Εχει καμια δουλειά να κάνει απεργία πείνας ο λαθρομετανάστης μέσα στη Νομική;
Εχει καμία δουλειά ο κάθε πικραμένος να βρίσκει άσυλο σε ανωτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα;


«Οι νόμοι πρέπει να εφαρμοστούν με τη συνδρομή όλων των οργάνων της πολιτείας» λεει χαριτωμένα η κυρία Διαμαντοπούλου και μόλις έβαλε την τρούφα ώστε να μας έρθει γλυκά. Θα μας δώσει και λίγο νερό μετά ώστε να μη μας πιάσει λιγούρα;

Ένα είναι το όργανο.

ΜΑΤ.

Και αν κανείς μάγκας από αυτούς βγάλει όπλο, εχουμε και στρατό.

Θα κρυβόμαστε πίσω από μια παπαριά που λέγεται πανεπιστημιακό άσυλο [ ΣΣ την άποψη μου, την έχω γράψει εδώ: http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2009/01/blog-post_19.html ] και να διαλύσουμε ότι εχει απομείνει;

Η μήπως φοβούνται το «πολιτικό κόστος» επειδή μερικοί αριστερίζοντες τύποι που θα πανηγύριζαν αν τα σύνορα μας έφταναν μέχρι τη Λαμία, φωνάζουν για τα «ανθρώπινα δικαιώματα»;

Αφου έγινε δημοσκόπηση και το κοινωνικό σύνολο είναι υπερ του φράκτη στα σύνορα, αν κάνει ένα ντου η Αστυνομία θα βρεθεί κανείς να διαφωνήσει;

Καλά το είπε και η Φωτείνη Πιπιλή στο ALTER ότι επιτέλους πια, σε αυτή τη χώρα δικαιώματα εχουν και οι Ελληνες! Επιτέλους!

Ποια είναι η ευθύνη και κυρίως ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ;

Παρακολουθεί;
Χειροκροτά;
Απευθύνει πρωτοχρονιάτικες ευχές;  
Λέει στις κάμερες πολιτικά ξύλινα κλισέ;

Αντι να χαλάσει τον κόσμο και να υψώσει τη φωνή της, λίγο ως πολύ μας λέει ότι …λυπάται;


Απορώ με τους πολιτικούς μας εν γένει. Απορώ.
Είπα ππριν για την κυρία Πιπιλή την οποια έχω στο δίκτυο μου στο facebook.  
Εγραψε σε ένα facebook status της ότι πληρωνουν ολοι οι πολιτικοι τη λαϊκη οργη ενώ δεν πρέπει γιατί υπάρχουν και τιμιοι. Χαρήκαμε για τη γνωριμία. Είδα ποσο αντιδρούν οι τίμιοι στις διάφορες ατασθαλίες. Δεν υπάρχει στη ζωη μόνο το έγλημα υπάρχει και η υπόθαλψη του εγκλήματος. Μούγγα και ομερτα.

Της απαντησα το εξης:

Ως πολιτικοι ζειτε στον κοσμο της νεας φυτινης. Το περιστατικο με τον Σουρλα το καλοκαιρι στη Μυκονο και με τον Χατζιδακι δεν σας διδαξε τιποτα. Μονο και μονο με το καταπληκτικο πορισμα της Ζιμενς που εβγαλε το κομμα σας και με το κλεισιμο ...της βουλης τοτε απο τον Μαϊο που οδηγησε στην παραγραφη των βατοπεδινων ηρωων, δειχνει οτι δεν εχετε παρει χαμπαρι τι γινεται και το ριχνετε στην καλλιτεχνια οπως η πρασινη γραμμουλα στο λογοτυπο σας. Η συμπεριφορα των ελληνων πολιτικων στις μερες μας, πολυ φοβαμαι οτι θα οδηγησει τον κοσμο στην αυτοδικια.....

Η κυρία Πιπιλή ξεσπάθωσε:

Καί εσείς από τήν πλευρά σας ζείτε στόν κόσμο τής ισοπέδωσης ολων,επειδή ετσι σας βολεύει. Λυπάμαι αλλά δέν μπορώ νά απαντήσω σέ εναν ο οποίος δέν κάνει καν τόν κόπο να διαβάσει,να παρακολουθήσει,νά ενημερωθεί γιά τήν πορεία του καθενός βουλευτή εκάστου,αμαυρώνοντας μέ απειλές του τύπου "αυτοδικία" κάθε προσπάθεια κάποιων.Αν θέλετε νά μέ δείρετε ,μέσα στήν απόλυτότητα τής προσωπικής οργής,κοπιάστε!Η διαφορετικά,μείνετε στό παρελθόν καί ας ειρωνεύεστε οσο θέλετε. Δέν μασάω!

Και της απάντησα:

Επειδη καλη μου κυρια Πιπιλη σας πληρωνουμε με τους φορους μας ως ...ταγους του εθνους, καλο θα ηταν να εκφραζεστε πιο συνετα. Ειστε υπηρετες του λαου. Θεωρητικα. Δεν απειλησα κανεναν, το βαριεμαι και ως σκεψη. Παρεθεσα ομως τι συνεβη σε συναδελφους σας και προβλεπω πως απο τη δικη σας ( των πολιτικων ) συμπεριφορα θα συνεχιστει. Σε προσφατη τηλεοπτικη σας εμφανιση για τους λαθρομεταναστες, σας συνεχαρην εδω στο wall σας. Αρα δεν εχω καμια εμπαθεια απεναντι σας και ουτε φυσικα "σας απειλω". Τι ειμαστε, ουγκα ουγκα; Ομως δεν μπορει να γινεται πολεμος γυρω γυρω και εσεις να μας λετε για το απανεμο λιμανι που κανατε διακοπες... Οσο για την ισοπεδωση που λετε, δεν θυμαμαι και κανεναν απο τους "εντιμους" να διαμαρτυρηθηκαν σε κατι. Ολοι σας ομερτα. Ακομα και σε αυτα που σας εγραψα αποφυγατε να απαντησετε.

Εκει μας τελείωσε ο διάλογος. Η κυρία Πιπιλή δεν κατάλαβε τι της έγραψα και νόμισε πως την απειλούσα! Άλλη όρεξη δεν είχα,  να παω να βρω την Πιπιλή.

Αγαπητοί κύριοι της κυβέρνησης:

Εκτιμώ και αναγνωρίζω την προσπάθεια σας να αλλάξετε κάποια πράγματα. Με λάθη πιθανώς, με αδικίες, με περικοπές στους συνταξιούχους αλλά τουλάχιστον κάτι πάτε να αλλάξετε.

Θέλετε να δώσετε κουράγιο στον κόσμο;
Θέλετε να μας δώσετε μια ελπίδα;
Θέλετε στο κάτω κάτω της γραφής να εκλέγεστε συνέχεια;


  1. ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ
  2. ΤΙΜΩΡΗΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ, ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ( γιατί και στη φυλακή να τους βάλεις, πάλι με τους φόρους μας θα τους ταϊζουμε )  ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΣΤΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΟΥ ΓΕΛΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ, ΔΙΚΛΕΙΔΕΣ, ΚΑΛΕΝΔΕΣ, ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΕΣ.

Τόσο δύσκολο είναι ρε γαμώτο;

Τόσο δύσκολο…..;

Δεν ξέρω αρχίζω να αμφιβάλλω αν η ιστορία του  Ελληνικού Εθνους εχει σχέση με τη δική μας γενιά.  Όταν βρεθήκαμε σε δυσκολίες, βρέθηκε ενας ηγέτης να μας πάρει από το χέρι, κάτι να κάνει. να τη γλιτώσουμε. Τώρα θέλεις να βρεις τον ηγέτη αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν βάζει υποψηφιότητα….

ΥΓ. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, ο διάλογος με την κυρία Πιπιλή δεν έγινε σε προσωπικά μηνύματα αλλά στο wall της που δυνητικά μπορούν να δουν 5.000 άνθρωποι. Επομένως δεν κάνω μεταφορά προσωπικής συνομιλίας.

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ


Όταν πήγα για βόλτα, σου έγραψα τις εντυπώσεις μου εδώ:


Ηρθε η ωρα να σου παρουσιάσω και τις καλύτερες από τις φωτογραφίες που έβγαλα. Προσοχη στους αντικατοπτρισμούς….



Αν σου αρέσει κάποια, μπορείς να την κλέψεις ελεύθερα. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν με ενδιαφέρουν, απλως απευθυνόμενος στο φιλότιμο σου, αν τη στείλεις ή τη χρησιμοποιήσεις, να αναφέρεις ότι τη βρήκες στο www.suspectblog.gr


Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΙ


Θα πάθουν ότι και οι φορτηγατζήδες. Στο χωριό μου το λένε «έμπλαστρο».

Οι απεργιακές τους κινητοποιήσεις πιστεύω πως δεν εχουν ιχνος αισθήματος δικαίου αλλά κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Καλά κάνουν μεν αλλά αφενός είναι μόνοι τους αφετέρου εύχομαι η κυβέρνηση να μην υποχωρήσει.

Όταν κάνει απεργία ο φαρμακοποιός, στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης;
Όχι βέβαια!
Αλλά στρέφεται εναντίον των ηλικιωμένων που θέλουν να αγοράσουν φάρμακα.
Οποιος θέλει να κάνει μαγκιές ας πάει στα πολιτικά γραφεία και στη Βουλή, εμεις τι φταίμε;


Καλώς ανοίγει το επάγγελμα τους. Για να βρουν διέξοδο και οι νέοι επιστήμονες. Μια χαρά το είχαν βρει το κόλπο. Μεταβίβαζε ο μπαμπάς στον γιο και στην κόρη και το φαρμακείο το είχαν πάρει εργολαβία.

Η ταμπακιέρα είναι μια αθλια ελληνική πατέντα της πώλησης του αέρα. 1.000 ευρώ το μαγαζί και 200.000 ο «αέρας». Μπορεί στη φύση η εισπνοή του αέρα να είναι δωρεάν αλλά στην Ελλαδάρα μας και στο φαρμακείο πωλείται!

Οποιος αγόρασε αέρα δικαίως διαμαρτύρεται αλλά αφελώς. Η συζήτηση για τα κλειστά επαγγέλματα δεν γίνεται από χθες αλλά είναι μια ιστορία των τελευταίων 10 χρόνων. Ασχετα αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις σφύριζαν αδιάφορα. Αγόρασες αέρα πριν από 3-4 χρόνια και τώρα βλέπεις να γίνεται πραγματικός αέρας; Ας πρόσεχες. Ετσι είναι η αγορά. Και ο πρώτος που πήρε κινητό τηλέφωνο, το αγόρασε πανάκριβα αλλά μετά οι τιμές έπεσαν κατακόρυφα.
Τι να κάνουμε τώρα, να απαιτήσει ο πρώτος αγοραστής κινητού τηλεφώνου τα λεφτά του πίσω;

Η κοιωνική πρόοδος δεν είναι να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος;
‘Η μας αρέσει το «εντάξει ανοίξτε το αλλά όχι τώρα, σε 20 χρόνια».
Είμαστε ή δεν είμαστε παράνομοι ως προς το ευρωπαϊκο κοινοτικό δίκαιο;
Για πόσο θα διαωνίζεται αυτή η παπαριά των κλειστών επαγγελμάτων και για πόσο οι νέοι επιστήμονες δεν θα βρίσκουν δουλειά στο αντικείμενό τους επειδή τους «πρόλαβε» κάποιος άλλος;

Τέρμα επίσης τα κληρονομικά. Η άδεια είναι του κράτους. Δεν είναι ιδιοκτησία σου για να την περνάς στα παιδάκια σου κληρονομικά. Αυτό να το κάνεις στο σπίτι, τα χωράφια και τις καταθέσεις σου. Οσα παιδιά δηλαδή σπουδάζουν φαρμακοποιοί γιατί να έχουν κλειστό το δρόμο για το επαγγελμα; Για να μοιράζεις εσυ κληρονομιές;

Οι φαρμακοποιοί δουλεύουν χαλαρά.
Κάτι μεταξύ σε ωράριο καταστημάτων και δημοσίου.

Το σαββατοκύριακο κλειστά και τις υπόλοιπες κλείνουν μισή με μια ωρα πιο νωρίς από τους υπολοίπους. Ασε δε που τα καλλυντικά και τα σαμπουάν τα πουλάνε πιο ακριβα από τα σχετικά καταστήματα.
Αν δεν θέλουν ωράριο καταστημάτων, τότε να πουλάνε μόνο φάρμακα. Μόνο.
Αν θέλουν και άλλα είδη τότε να δουλεύουν όπως ολοι οι άλλοι.
Για να μην πούμε για τα περιθώρια κέρδους που είναι απείρως περισσότερα από τους περισσότερους εμπορικούς κλάδους πώλησης αγαθών.

Μου αρέσει το επιχείρημα «αν θέλετε να είμαστε ανοιχτά το Σάββατο, αν είναι και το ΙΚΑ». Ναι, σας χάλασε. Καταρχήν το Σάββατο μπορούν να εκτελεστούν οι συνταγές της Παρασκευής. Μπορείς σε μια ωρα ανάγκης να βρεις ένα φαρμακείο ανοιχτό και όχι να τρέχεις στα εφημερεύοντα. Και στο κάτω κάτω της γραφης, τα φαρμακεία της γειτονιάς, όλο και κάτι παραπάνω θα πουλήσουν στις κυρίες που θα κάνουν τη βόλτα τους.

Μια ερώτηση θέλω να απευθύνω ( που δεν το εύχομαι, δεν το υποστηρίζω αλλά  και ο κοινωνικός εκβιασμός δεν είναι και το καλύτερο )  και ο καθένας ας απαντήσει στον εαυτό του:

Εστω ενας ηλικιωμένος. Που έχει ανάγκη ένα αντιπηκτικό φάρμακο. Λόγω της απεργίας δεν το παίρνει και παθαίνει ένα εγκεφαλικό και πεθαίνει.
Ο γιος του θα φταίει μετά, αν κάθε βράδι σπαει τη βιτρίνα του φαρμακείου και να πεταέι μια μολότοβ;

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ part 58


Ο έξυπνος, όμως άσχημος άνδρας μπορεί κάπου κάπου να έχει επιτυχίες με τις γυναίκες, αλλά ο όμορφος και γενναιόδωρος βλάκας είναι ακατανίκητος.

Το ν' αποκτήσεις παιδί σημαίνει ότι αποφάσισες πως η καρδιά σου από
τώρα και για πάντα θα κυκλοφορεί έξω από το κορμί σου.


Ανεξάρτητη γυναίκα είναι εκείνη η οποία δε βρήκε κανέναν άνδρα που θα
ήθελε να είναι εξαρτημένος απ' αυτήν.


Γυναικεία δάκρυα: Αμυντικό υγρό.


Οι άνδρες δημιουργούν νόμους, οι γυναίκες, ήθη.

Οι άνδρες για τις γυναίκες λένε ότι θέλουν, οι γυναίκες με τους άνδρες
κάνουν ότι θέλουν.


Ο άνδρας, όταν πρόκειται να κάνει κάποιο αποφασιστικό βήμα, σκέφτεται:
"Τι θα πω;" η γυναίκα: "Τι θα φορέσω;"

Το μπλουζάκι πρέπει τόσο να σφίγγει το στήθος της γυναίκας έτσι ώστε
να κόβει την ανάσα του άνδρα

Όταν η γυναίκα θέλει να απορρίπτει κάτι λέει "όχι". Όταν η γυναίκα
αρχίζει τις εξηγήσεις: Θέλει να την πείσουν.

Όταν κουδουνίζει το τηλέφωνο ο άνδρας ψάχνει στυλό, η γυναίκα: Καρέκλα.

Εάν η γυναίκα υποφέρει σιωπηλά, αυτό σημαίνει ότι δίπλα δεν υπάρχει τηλέφωνο.

Η γυναίκα χρειάζεται προστασία και...επίθεση.

Στη ζωή της γυναίκας υπάρχουν τρεις φάσεις: Πρώτα κάνει δύσκολη τη ζωή
του πατέρα της, μετά του συζύγου, και τελικά του γαμπρού.

Η γυναικεία διαίσθηση: Το αποτέλεσμα των εκατομμυρίων χρόνων μη σκέψης.

Σε μια κοπέλα χρειάζεται πολλή πείρα για να μάθει να δίνει φιλί αρχάριας.


Μπροστά στο γυναικείο κορμί ο βλάκας ξεγυμνώνει...τη ψυχή του.

Καμιά γυναίκα δεν αντέχει ένα χαρτοπαίκτη σύζυγο, εκτός αν κερδίζει συνέχεια.

Αν θέλετε πραγματικά η γυναίκα σας να σας ακούει όταν μιλάτε, να
μιλάτε στον ύπνο σας.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

ΦΡΕΝΑΠΑΤΗ


Ομορφη και παράξενη πατρίδα…
Το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισα για να παω να δω την παράσταση, ηταν που θα παρκάρω. Ωραίο το όνομα του Εθνικού θεάτρου, η αίγλη και η ιστορία αλλά το κέντρο της Αθήνας δεν ενδείκνυται για ημερήσιες βόλτες. ποσω δε μάλλον εσπερινές.

Πλατεία Καραϊσκάκη, δεξιά, και βρήκα πολύ κοντά κάπου στην Νικηφόρου. Γύρω γύρω περιέργες φάτσες, πάρκαρα όπως να ναι, και έκανα τον Γιουσεϊν Μπολτ για να φτάσω λίγο πιο πέρα στο Εθνικό. Στερνή μου γνώση έλα εστω μετά, και έμαθα πως οι γνώστες παρκάρουν πέριξ του Εθνικού είτε στο πάρκινγκ είτε από την πλευρά της Σατωβριάνδου. Από κει είναι «καθαρά».

Κοίτα να δεις κατάντια. Να φτάνεις να δίνει οδηγίες χρήσεως για στάθμευση ώστε να μη φοβάται ο θεατής.
Κοίτα να δεις κατάντια. Ακριβώς απέναντι από το Εθνικό Θέατρο να είναι η πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου. Στο ένα πεζοδρόμιο να βλέπεις καμπαρντίνες, γραβάτες, γούνες και καλοβαλμένες κυρίες και στο άλλο πεζοδρόμιο εξαθλίωση, συμμορίες και το καλύτερο παιδί να εχει σκοτώσει τη μάνα του και ολο της το σοϊ. Δυο διαφορετικοί κόσμοι με σύνορο έναν δρόμο.

Αφου ευχαρίστησα τον Αγιο Κωνσταντίνο – μη σου πω και τους Αγιους Σαράντα -  που έφτασα στην πύλη του Εθνικού αρτιμελής, τους παρακάλεσα να συμβει ακριβώς το ιδιο και στην επιστροφή. Σιχτίρισα τους αλήτες πολιτικούς μας για την κατάντια του κέντρου της Αθήνας, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναπατήσω, μπήκα προσπαθώντας να βγάλω άκρη για το που πάω.

Ευτυχώς εχουν τοποθετήσει μερικούς νεαρούς, κάτι σαν πορτιέρηδες στο εξευγενισμένο και ετσι δεν χάνεσαι.

Να θυμηθω την επόμενη φορά να πάω στον εξώστη. Στρίμωγμα στην πλατεία και αν σου ερθει να διουρήσεις, θα σε βρίζει το μισό θέατρο.
Το κακό είναι πως δεν εχουν οργανωμένα έναν πάγκο να πουλάει το πρόγραμμα της παράστασης και το πουλάνε στο όρθιο πριν σου υποδείξουν που κάθεσαι οι ταξιθέτριες. Αν τελειώσει από την αγκαλιά τους, στο τέλος μπορείς να το προμηθευθείς, αν εχει περισσέψει, απ’εξω.

Η κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είναι εντυπωσιακή. Τι διακόσμηση, τι προσεγμένος φωτισμός, τι λεπτοδουλειά… Χλιδή αλλά όχι κιτσαριό. Λες και δεν είσαι στην Ελλάδα αλλά κάπου στη Βιέννη. Σου δίνει όμως την αίσθηση ότι είναι μιρκή αλλά από την παράσταση καταλαβαίνεις ότι είναι τεράστια.

Η Φρεναπάτη είναι μια εντυπωσιακή παράσταση. Υπερπαραγωγή! Μόνο και μόνο ως θέαμα αξίζει να το δεις.

Ξεκίνησε με …διάφανο προτζέκτορα σαν να προβάλλεται ταινία. Στην αρχή είχε αυτό το παιχνίδι με θέατρο και ταινία. Είχα την ατυχία να κάθομαι μπροστά μπροστά που υπο άλλες συνθήκες είναι προνόμιο αλλά εν προκειμένω παραλίγο να ζαλιστώ.

Λίγο αργότερα εμφανίζεται από το πουθενά μια τεράστια σκαλωσιά με διάφορα ενδύματα που έκαναν όμως ένα εξαιρετικό σκηνικό!

Το στόρι δεν είναι αξιομνημόνευτο. Μια ιστορία μάλλον αγάπης, που εμπεριέχει την προδοσία, το συμφέρον, το πάθος και την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Ολο το έργο είναι σε έμμετρο λόγο. Δίκοπο μαχαίρι. Το να ακους ολη την ωρα στιχάκια, είναι στιγμές που είναι πολύ διασκεδαστικό και στιγμές πολύ κουραστικό.

Η αυταρχική μητέρα προστρέχει στον μάγο να της δείξει που εξαφανίστηκε το παιδί της και εκείνος της «διηγείται» την ιστορία του που καταλήγει σε ..θεατρική παράσταση!

Δεν είναι από τις παραστάσεις που θα θυμάσαι για το φοβερό και τρομερό νόημά της αλλά για το θέαμα και το ρυθμό και το απροσδόκητο φινάλε της. Απ’όλα εχει. Και στην αρχη σε μπερδεύει, και πλοκή και δράση εχει, και χιούμορ και συγκίνηση.
Θα έλεγα ότι είναι μια εξόχως διασκεδαστική οικογενειακή διέξοδος και αντι να κάθεσαι να βλέπεις τα ριάλιτι στην τηλεόραση, να πας να τη δεις. Θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω αλλά ως γνωστόν λεφτά υπάρχουν..

Σε ότι αφορά τη διανομή των ρόλων, ο Γιάννης Βογιατζής είναι συγκινητικός αν και θα προτιμούσα κάποιον πιο Νταρθ Βεϊντερ για να κάνει το μάγο.
Ο Λούλης δεν με ενθουσίασε αλλά ούτε με απογοήτευσε. Αρκετά ελαφρύς αλλά με ωραία κίνηση.
Ο Γιώργος Γάλλος ηταν καταπληκτικός στο ρόλο του φαντασιόπληκτου σουπερ ηρωα. Η Εμιλυ Κολιανδρή ηταν μάλλον τηλεοπτική στο ρολο της ερωτευμένης. Η Ευγενία Αποστόλου είχε και το ρόλο βέβαια, αλλά ηταν φοβερή στο ρόλο της καπάτσας υπηρέτριας! Σουπερ! Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη παραλίγο να βάλει φωτιά στη σκηνή με την εκρηκτικότητα της ( πεθερά να μην την έχω θεέ μου ).
Η Λουίζα Ζούζια εμφανίστηκε λίγο αλλά είναι σκέτος θάνατος! Τρομερη φάτσα ο πιτσιρικάς και με την Κοταμανίδου ως μάνα, πήγε να με πάρει ο ύπνος.
Μου άρεσε η μουσική επένδυση του Στάθη Σκουρόπουλου και η σκηνοθεσία του Μαυρίκιου με τον κινηματογράφο στο θέατρο με εντυπωσίασε.

Το μόνο αρνητικό ηταν το πρόγραμμα του Εθνικού θεάτρου που μόνο δοκίμια είχε και όχι μια σοβαρή παρουσίαση των συντελεστών της παράστασης. Στο εξώφυλλο ηταν προσεγμένο και στο περιεχόμενο σχεδόν ερασιτεχνικό.

Εν κατακλείδι, διασκεδαστικό θέαμα για μικρούς και μεγάλους που σε χορταίνει και δεν θέλεις να τελειώσει. Αν ψάχνεις για μια παράσταση που θα σου δημιουργήσει στοχασμό και ενδοσκόπηση, μην πας.

Αν αναρωτιέσαι, ο Αγιος Κωνσταντίνος, το γοργό μου βήμα και το ανοιγω πόρτα, βάζω κλείδι, πρώτη και γκάζι σε 3 δευτερόλεπτα,  με βοήθησαν να φύγω χωρίς παρατράγουδα...

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ

Έχω την αίσθηση πως στο στενό του περιβάλλον ισως να εχει επιβάλλει να τον αποκαλούν «Θόδωρο». Το Θοδωρής δεν του πάει με τίποτα. Για Teo δεν τον κόβω αλλά όπως και να τον αποκαλέσεις, όταν ακολουθεί το Πάγκαλος πάσα αρχή παυσάτω.

Ο οξύς νους, το politically incorrect στιλ του ( από την εμφάνιση μέχρι το υφος του ) το τέρας επιμόρφωσης, η αλαζονεία που λατρεύω και το εκρηκτικό του χαρακτήρα του με κάνει να τον παρακολουθώ με ενδιαφέρον.

Μαύρη κηλίδα στην πορεία του, η ιστορία με τον Οτσαλάν. Ολοι στενοχωρηθήκαμε τότε αλλά για να λέμε και την black truth, είναι εύκολο από τον καναπέ σου να κάνεις μαγκιές. Όταν βρεθείς σε υψηλή θέση, όταν είσαι ζωσμένος από Αμερικανούς και Τούρκους και με δεδομένη την αδυναμία της Ελλάδας, λυγίζεις…

Τέλοσπαντων, συμπαθής ιστορική φιγούρα ο Οτσαλάν, αλλά ούτε αδερφός ούτε κολλητός μας ηταν ποτέ.

Θυμάμαι επίσης την επική του φράση για τους Γερμανούς: «Η Γερμανία είναι ενας γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού» και ας ζήτησε συγγνώμη μετά. Δεν με ενδιαφέρει. Αφου έπεσαν ολοι πάνω του, πάρτε και μια συγγνώμη για να μη με ζαλίζετε. Μόνο και μόνο ότι το ξεστόμισε μου αρκει.

Μου κάνει φοβερή εντύπωση το γεγονός πως κάποιες δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, εχουν γίνει σημαία στη χώρα της υποκρισίας και του να χαμε να λέγαμε. Λες και αν κάποιος λέει μερικές αλήθειες, πρέπει να τον σταυρώσουμε για να συνεχίσουμε να μιλάμε ξύλινα και υποκριτικά.

ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ

Μήπως είπε ψέματα; Μήπως οι απανταχού ψηφοφόροι δεν πίεζαν τους πολιτικούς για διορισμούς; Μήπως δεν έλεγαν «έχω πίσω μου 30 σταυρούς, βάλε το παιδί μου στο δημόσιο, μια καλή μετάθεση για το στρατό ή δάνειο από την εργατική εστία ή σβήσιμο κλήσης» ή ότιδήποτε άλλο;

Είχε άδικο όταν είπε πως ο πολιτικός δεν βγήκε στο δρόμο αλλά ο ψηφοφόρος έτρεχε στα πολιτικά γραφεία, τις συγκεντρώσεις ως κλακαδόρος και τους «αγώνες για τη δημοκρατία» για ιδίον όφελος;

Ο μέσος ελεύθερος επαγγελματίας δήλωνε ότι ακριβώς έβγαζε;

Ο μέσος δημόσιος υπάλληλος δεν πληρώνεται πολύ παραπάνω από αυτό που παράγει;

Ο μέσος έμπορος έκοψε σε ολες του τις συναλλαγές απόδειξη;

Θα συμφωνήσω εν μέρει με τον αντιπρόδρο της κυβέρνησης. Μαζί τα φάγαμε αλλά όχι ισομερώς. Ως ιδιωτικός υπάλληλος που είμαι δεν έφαγα μαζί με τον δημόσιο. Ο δημόσιος υπάλληλος δεν έφαγε οσα ο ελεύθερος επαγγελματίας. Ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έφαγε οσα ο μέσος πολιτικός. Είτε νόμιμα τύπου στη βουλή ψηφίζουμε ομόφωνα μερικά υπέροχα προνόμια, είτε όχι ακριβώς κρυστάλλινα…

ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Επειδή το είπε ο Πάγκαλος μας πείραξε; Ολοι αυτό δεν λέμε μεταξύ μας; Δηλαδή υπάρχει κάποιος – εκτος αυτών που ωφελούνται από αυτή την ελληνική παράνοια – που υποστηρίζει το αντίθετο; Αν εξαιρέσω οσους διορίστηκαν με εξετάσεις μέσω ΑΣΕΠ, οι υπόλοιποι πως μπήκαν στο δημόσιο; Αξιοκρατικά;

ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ

Οποιος πήγε στο στρατό και δεν είπε είτε από μέσα του είτε στους υπόλοιπους φίλους του περί άχρηστων δημοσιών υπαλληλων που στον ιδιωτικό τομέα δεν θα τους προσλάμβαναν ούτε για μυγοδολοφόνους και στο στρατό πουλάνε μούρη και εξουσία, είναι μέγιστος ψεύτης και υποκριτής.

Να εξαιρέσω τους λοκατζήδες και τους πιλότους; Πολύ ευχαρίστως. Να βάλω ολους οσους είναι στις ειδικές δυνάμεις  -  Τεθωρακισμένα, Αλεξιπτωτιστές; Καμία αντίρρηση.

Οι του πεζικού ΕΠΥ τι είναι δηλαδή; Ασε, τους θυμάμαι και άχρηστους τους ανέβαζα, κοινωνικά απόβλητα τους κατέβαζα. Μια φορά στα τεθωρακισμένα που υπηρέτησα και είδα έναν ΕΠΥ να φέρεται σε έναν νέο σαν σκουλήκι, μας άκουσαν μέχρι και το απέναντι στρατόπεδο. Το τι κοινωνικό απόβλητο που δεν έκανε ούτε για συλλογή σκόνης στη Σαχάρα τον ανέβαζα και το ότι τον πληρώνω με τους φόρους μου για να είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα και όχι να βασανίζει τους εθελοντές. Πήγε να μου δημιουργήσει πρόβλημα αλλά για καλή μου τύχη ο διοικητής είδε τυχαία το σκηνικό και για για λόγους ομαδικής πειθαρχίας μου έδωσε μια μέρα κράτηση αλλά ουσιαστικά τον ακύρωσε και ο τύπος δεν ξαναμίλησε.

Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις των αξιωματικών αλλά πλην μερικών σωμάτων, μη μου πεις ότι ολοι οι στρατιωτικοί είναι δα και κομμάντος! Σκοποβολή κάναμε και οι στρατιώτες είχαμε καλύτερες επιδόσεις από τους περισσότερους μόνιμους!

Θεωρώ επίσης έξυπνη την ομιλία του στη Βούλη για τον προϋπολογισμό που αναφέρθηκε στη δημοκρατία, γιατί είναι τόση η απογοήτευση του κόσμου που δεν διστάζουμε να μιλάμε για τη χούντα και ειδικά οσοι δεν τη ζήσαμε, πιστεύουμε ότι όλα ηταν τέλεια τότε. Βέβαια κύριε Πάγκαλε η απογοήτευση του κόσμου οφείλεται στη δική σας ανεπάρκεια ως πολιτικός κόσμος….

Σε ότι αφορά την ιστορία που έβγαλε στη δημοσιότητα ο Ελευθερος τύπος ( μόνο ο ΕΤ και οι υπόλοιποι έκαναν αντιγραφή ) για τους χωριάτες Ελληνες επαναστάτες, επειδή ο Ελεύθερος Τύπος είναι συγκεκριμένου χρώματος διατηρώ τις επιφυλαξεις μου.

Ο Πάγκαλος είναι οξυδερκής, καυστικός και δεν χρησιμοποιεί την ξύλινη γλώσσα των υπολοίπων. Θα ήθελα βέβαια να μιλήσει ετσι όχι μόνο για το ΚΚΕ αλλά και για τους συναδέλφους του…

Αν μη τι άλλο πάντως με τον Θεόδωρο Πάγκαλο, δεν πλήττεις ποτέ….