Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΗΣ ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ Η ΜΑΧΑΙΡΙΑ



Το κλισέ λέει μπράβο στα παιδιά, συγχαρητήρια για την προσπάθεια και κρίμα. Συμφωνώ. Πίκρα μεγάλη, παράπονο κανένα. 

Στους 8 του μουντιάλ δεν πάμε κάθε μέρα και δεν ξέρω πόσες ευκαιρίες θα έχουμε στο μέλλον. Εκεί έπρεπε να κάνουμε την υπέρβαση. Λάθος. Όχι την υπέρβαση, αλλά να ευστοχήσουμε σε μια ρημάδα ευκαιρία επιβεβαιώνοντας την υπεροχή μας. Η πίκρα και ο θυμός αν θέλεις, παραμένει γιατί μας απέκλεισαν κάτι απίθανοι τύποι με καταπληκτικό τερματοφύλακα. Που είναι το θέαμα της Κόστα Ρικα και το ωραίο ποδόσφαιρο και λοιπά χαζοχαρούμενα; Ακόμα και με τη δικαιολογία των 10 παικτών, όταν εμείς μείναμε με 10 με την Ιαπωνία κάναμε 5 φάσεις για γκολ! 

Αργά ή γρήγορα θα βγει το top 10 των καλύτερων αποκρούσεων του μουντιάλ. Είμαι σίγουρος πως θα έχουμε 5 φάσεις που κάναμε ήρωες τους αντίπαλους γκολκίπερ. 

Για να προχωρήσεις σε μια τέτοια διοργάνωση χρειάζεται και τύχη. Εμείς δεν την είχαμε σε κανέναν αγώνα. Με την Κολομβία, δύο τσαφ, δύο γκολ νωρίς νωρίς και χαίρεται. Με την Ιαπωνία, μένουμε με δέκα, κάνουμε τις ευκαιρίες και μας έμεινε η ισοπαλία. Με την Ακτή Ελεφαντοστού μας βγήκε η ψυχή ώστε απλώς να επιβεβαιώσουμε πως σε αυτό το παιχνίδι είμασταν καλύτεροι. Με την Κόστα Ρίκα, τρώμε ένα γκολ σχολικού πρωταθλήματος, οι κοσταρίκοι κάνουν σε 120 λεπτά αγώνα 3 όλα και όλα σουτ και ενώ το σκορ θα έπρεπε να είναι 3-1 τουλάχιστον,  μένουμε στην ισοπαλία και χάνουμε στα πέναλτι. 

Όσο και αν θέλουμε να το στρογγυλέψουμε, η πίκρα μένει. Το «αν». Έλεγα σε κάτι γνωστούς στο καφέ της γειτονιάς που βλέπαμε στον αγώνα, πως δεν μας συνέφερε να πάμε στα πέναλτι. Ο λόγος ήταν ο τερματοφύλακάς τους. Έπρεπε να το είχαμε καθαρίσει στην παράταση. Όταν βλέπεις να αποκρούει ο τύπος σώζοντας σίγουρα γκολ με τον γοφό και τη γάμπα, ένα πέναλτι σίγουρα θα το πιάσει. 

Δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση τον Γκέκα. Ρώσικη ρουλέτα είναι, μπαίνει και δεν μπαίνει. Πέναλτι έχουν χάσει τεράστιοι παίκτες όπως ο Μπάτζιο, ο Ζιντάν, ο Ζίκο, ο Πλατινί, ο Ραούλ, ο Σόκρατες. Η σειρά επίσης ήταν σωστή. Πρώτα βάζεις τους «ψυχρούς Γερμανούς» Τον Χολέβα και τον Μήτρογλου, ο Χριστοδουλόπουλος φαινόταν ότι το πίστευε και είμαι σίγουρος ότι το ζήτησε – σχεδόν απαίτησε,  μετά τον πιο ξεκούραστο από τους έμπειρους παίκτες και φαντάζομαι ακολούθως θα έπαιρναν σειρά οι ΚατσουρανοΚαραγκουνοΣαμαράδες. Ο Φάνης στην καριέρα του έχει 20/23 στις εκτελέσεις των πέναλτι οπότε ήταν απολύτως φυσιολογικό να αναλάβει να εκτελέσει ένα. 

Κάνοντας και μια γενική αποτίμηση, η διαφορά με όλες τις υπόλοιπες διοργανώσεις ήταν ότι η Ελλάδα μας, είτε αναγκάστηκε είτε προσπάθησε από μόνη της να παίξει. Όχι μόνο να αμυνθεί αλλά να παίξει. Ήταν απότομη αυτή η αλλαγή και δεν ήταν εύκολο να προσαρμοστεί. Για αυτό και είδαμε επιθέσεις με πλάνο αλλά και πολλά γιουρούσια. Πολλές μακρινές μπαλιές, πολλές γιόμες και η Παναγιά μαζί μας. Προσπάθησε όμως. Όσο μπορούσε, όσο της επέτρεπαν οι δυνατότητες της. Σκέψου ότι όσοι παίκτες μας διακρίνονται στο εξωτερικό είναι αμυντικοί. Δεν διαθέτουμε επιθετικούς. 

Η αποστολή ήταν η καλύτερη δυνατή. Οι ενστάσεις κατόπιν εορτής για τους Παπαδόπουλο και Αθανασιάδη είναι μάταιες. Αφενός γιατί δεν μπορούσε να πάρει 8 επιθετικούς, αφετέρου γιατί δεν νομίζω – αν ήμουν ο προπονητής - να έβγαζα κανέναν από τους παρόντες για τους ανωτέρω.  Ο μεν Παπαδόπουλος έπαιζε στον Ατρόμητο, μια φορά τη βδομάδα σε ένα αστείο πρωτάθλημα και θεωρώ πως σωστά προτιμήθηκαν στη θέση του «περιφερειακού επιθετικού» οι Κονέ και Χριστοδουλόπουλος που παίζουν στην Ιταλία και εν προκειμένω τα πήγαν καλά. Ο δε Αθανασιάδης αργά θυμήθηκε να παίξει αλλά ο Μήτρογλου που σε πήγε στο μουντιάλ και ο Γκέκας με ένα μόλις γύρο ήταν στους πρώτους σκόρερ του τουρκικού πρωταθλήματος που είναι καλύτερο από το δικό μας, δεν μπορούν να μείνουν απέξω. Άρα ως σκεπτικό, η επιλογή των παικτών που πήγαν στη Βραζιλία ήταν ακριβοδίκαιη. 

Τα σημαντικά προβλήματα που είχε η ομάδα μας ήταν κατά τη γνώμη μου τρία: 

Α) Τερματοφύλακας. Ο Καρνέζης δεν έκανε ούτε μια απόκρουση που να τη θυμόμαστε. Ότι πήγε μέσα έγραψε. Στα πέναλτι, δεν θυμάμαι ούτε ένα που να είχαμε «ααααχ παραλίγο να το έπιανε». Σχεδόν μοιρολατρικά βλέπαμε τους κοσταρίκους να ευστοχούν και η μόνη ελπίδα ήταν το δοκάρι ή το άουτ. Δυστυχώς για εμάς ο Ορέστης έμεινε Προκόπης Παυλόπουλος σε ένα γκολ που όπως και το πρώτο της Κολομβίας ήταν ο ορισμός της φάβας

Β) Απορώ με τον Μήτρογλου. Τι σόι τραυματισμός ήταν αυτός που δεν μπορεί να παίξει από τον Νοέμβριο; Χιαστό να είχε πάθει θα είχε γυρίσει! Ειδικά χθες ήταν η μεγάλη απογοήτευση. Τον Γκέκα δεν θα τον κατηγορήσω γιατί οι δυνατότητες του δεν είναι να περάσει τρεις και να περάσει τη μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα αλλιώς θα τον έλεγαν Νεϊμαρ. Είναι για να πάρει τη σωστή θέση και σε μια επαφή, από μια αδέσποτη, να βάλει γκολ. Αν δεν βάλεις την ώρα που καίγεσαι για γκολ τον πιο έμπειρο επιθετικό σου, πότε θα το κάνεις;  Έχασε ευκαιρίες αλλά χθες το γκολ του Παπασταθόπουλου ξεκίνησε από δικό του σουτ και η φοβερή ευκαιρία του Μήτρογλου δημιουργήθηκε από δική του κεφαλιά – πάσα. Ο Σαμαράς δεν ήταν ποτέ ο Χούλκ εντός περιοχής. Λίγο ντελικάτος, λίγο μέσα, λίγο έξω από την περιοχή και χρησιμοποιήθηκε ως φορ ως λύση ανάγκης. Παρεμπιπτόντως ο Γιώργος πρέπει να κάνει προπόνηση στις κεφαλιές. Και με την Ακτή και με την Κόστα Ρίκα οι κεφαλιές του από τη μικρή περιοχή πήγαν στη θάλασσα. Έχουμε πρόβλημα στη θέση του φορ. Αν αύριο αναστηθεί ο Μήτρογλου, σοβαρευτεί ο Αθανασιάδης ή ξεπεταχτεί κάποιος άλλος καλοδεχούμενος, αλλά από τη θέση του φορ στο Μουντιάλ δεν πήραμε ούτε ένα γκολ. 

Γ) Δημιουργικός παίκτης στον άξονα. Μας τελείωσε ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σε ειδικές αποστολές και ο Μανιάτης με τον Σάμαρη είναι εξαιρετικοί ανασταλτικά αλλά δημιουργικά μηδέν. Από αυτούς που έχουμε, να μπορεί να κάνει τη δουλειά ο Φετφατζίδης; Αν καταφέρει να σταθεροποιηθεί στην Ιταλία φέτος, να τον δούμε. Αααααχ! Έναν Τσιάρτα θέλαμε χθες. Με τόσους επιθετικούς, 9 γκολ, θα βάζαμε. Θέλουμε έναν παίκτη για τα στημένα. Αγαπάμε και ευχαριστούμε τον Γιώργο Καραγκούνη αλλά τα στημένα του σε όλους τους αγώνες ήταν για τα μαύρα δράγκαλα. Άκουσα πολλούς εχθές να διαμαρτύρονται γιατί έμεινε μέσα ο Καραγκούνης. Για τα στημένα. Για σωστές σέντρες και για σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Δεν συνέβη, αλλά πάντα προσπαθούσα να μην κρίνω από το τι γράφει ο ηλεκτρονικός πίνακας αλλά το σκεπτικό του προπονητή την κρίσιμη ώρα. Καλώς έμεινε μέσα, θυσία ο Γιώργαρος αλλά δεν έκανε κάτι σημαντικό.

Αυτό που χρειάζεται η Εθνική μας για να πάει καλύτερα στις επόμενες διοργανώσεις είναι παίκτες στον άξονα. Τερματοφύλακας, κέντρο, φορ. 

Στα επιμέρους, πολύ χάρηκα με την εμφάνιση του Κατσουράνη. Το ελληναριό που έκανε εκστρατεία εναντίον του, πρέπει εκείνη τη σελίδα στο facebook να τη διαγράψει όποιος έχει ίχνος φιλότιμου. Ο Κατσουράνης είναι απαραίτητος και είναι ασέβεια ως προς την ιστορία του και την προσφορά του να του φερόμαστε έτσι. Ο μόνος που απέμεινε από την ομάδα του 2004. Για πάνω από 10 χρόνια ο πληρέστερος Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν αξίζει αυτό το κράξιμο.   Όμως θα πρέπει και ο ίδιος να καταλάβει ότι πρέπει να είναι παίκτης αποστολών. Δεν μπορεί να σηκώσει μόνος του το κέντρο γιατί εκτίθεται. Χθες μπήκε, ηρέμησε το παιχνίδι, έκανε εξαιρετικό pacing game και παραλίγο να σκοράρει αν δεν ήταν εκείνος ο απαράδεκτα υπέροχος τερματοφύλακας. Αν και όταν μπήκε, στην καφετέρια έλεγαν οι μισοί «κάρφωσέ το ρε Κατσούρ να τους βουλώσεις το στόμα» και οι άλλοι μισοί «όχι πάλι αυτός». Θεωρώ όμως πολύ σωστή την αλλαγή. Θα μπορούσε να βοηθήσει με μακρινές μπαλιές, σουτ έξω από την περιοχή, στα στημένα με τα καλά του πλασαρίσματα, να σταματήσει μια αντεπίθεση με την εμπειρία του και μοιράζοντας σωστά το παιχνίδι. Θυμάμαι επίσης που έκοψε και μια επίθεση – φαρμάκι. Ως σκεπτικό καλώς μπήκε στον αγώνα, στο σημείο που μπήκε, αλλά δεν μας έκατσε. Κακή εντύπωση μου άφησε ο εκνευρισμός του Μανιάτη που ούτε καν το χέρι δεν του έδωσε. Πολύ κακή εντύπωση που αδικεί τη συνολική του παρουσία. 

Δεν τράβηξε ο Σαλπιγγίδης. Πολύ μακριά από τον καλό του εαυτό και έχασε φάσεις. Το στρογγύλεψε με την ολοκληρωτική παρουσία του ο Τοροσίδης από όλη την πλευρά αλλά ο Σάλπι δεν βοήθησε. 

Όλοι οι υπόλοιποι έκαναν ότι μπορούσαν. Ξεχώρισαν όμως τα στόπερ μας, ο Τοροσίδης για τη σταθερότητα του, ο Μανιάτης για την αυταπάρνηση του και ο Χολέβας που μαζί με τον Σάντος έκλεισαν τα αυτιά τους στους ΕΕΠ ( Ειδικοί Έλληνες προπονητές ) και στα παιχνίδια με την Ακτή και την Κόστα Ρίκα ήταν κορυφαίος. Οι Μανωλάς – Παπασταθόπουλος συνέθεσαν εξαιρετικό δίδυμο και χαίρομαι γιατί ως ελληνικό ποδόσφαιρο στη θέση τους έχουμε και άλλους δύο που αν ήταν καλά μπορεί να ήταν αυτοί οι βασικοί. Τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Σιόβα. 

Στην Ελλάδα έχουμε ακόμα μια κακή συνήθεια. Θέλουμε το αριστερό και το δεξί μπακ να είναι μικρογραφία του Ντάνι Άλβες. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Δεν μπορεί να περιμένουμε από τον Χολέβα και τον Τοροσίδη να είναι και πάνω και κάτω και να κάνουν τέλειες σέντρες και να βάζουν γκολ. Αλλιώς θα έπαιζαν ο ένας στη Ρεάλ και ο άλλος στη Μπαρτσελόνα. Ο Χολέβας φάνηκε κακός όταν μπροστά του είχε τον Σαμαρά. Φάνηκε εξαιρετικός όταν μπροστά του είχε τον Λάζαρο. Από την άλλη, ο Τοροσίδης είχε μπροστά του τον Σαλπιγγίδη που όσο και αν δεν πήγε επιθετικά, αλλά στην άμυνα σκίστηκε. Μόνο με συνεργασίες μπορούμε να εκμεταλλευθούμε τις επελάσεις των ακραίων αμυντικών. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από αυτούς. Στην περίπτωση του Χολέβα βέβαια, θα προτιμούσα να είχαμε ένα αξιόπιστο αριστερό μπακ ώστε ο Χοσέ να παίζει κυρίως ως εξτρέμ που να βοηθάει και πίσω. Νομίζω ότι αυτό του ταιριάζει καλύτερα. Να βοηθάει αμυντικά αλλά όχι να πάρει πάνω όλη την αμυντική παρουσία από τα αριστερά. 

Ο Σάμαρης χωρίς καν να τον περιμένουμε, μας αιφνιδίασε ευχάριστα με την Ακτή αλλά με την Κόστα δεν έκανε τίποτα σπουδαίο. Ο δρόμος της καθιέρωσης είναι μακρύς και ελπίζω τουλάχιστον να εδραιωθεί στον Ολυμπιακό και να μην ξαναχάσει τη θέση του από κάποιον Ντιγκά. 

Ο Χριστοδουλόπουλος μέχρι τη μεγάλη περιοχή ήταν καταπληκτικός. Μετά θόλωνε, το χανε, μπερδευόταν, δεν είχε και πολύ καθαρό μυαλό. Πέρναγε δύο έξω από την περιοχή, μάπα η σέντρα μέσα. Μόνος του προ του τερματοφύλακα, την έστειλε πάνω του. Σουτ εκτός περιοχής ενώ έκανε πριν ωραίο ελιγμό, η μπάλα απελπιστικά άουτ. Σίγουρα μια θετική παρουσία και ελπίζω να τον ξαναδούμε ακόμα καλύτερο στο μέλλον. 

Ο Σαμαράς με καλές και κακές στιγμές αλλά τη λάμψη του στον αγώνα με την Ακτή δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Νομίζω πως ο Σαμαράς πρέπει αφού τελειώσει και η παρουσία του στη Σκοτία να ξαναδεί την καριέρα του. Ή θα γίνει ένας ξεκάθαρος φορ περιοχής ή θα κάνει τον χαφ στον άξονα. Δεκάρι δεν είναι. Εξτρέμ δεν είναι. Πρέπει να βελτιώσει τις κεφαλιές του, το σουτ εκτός περιοχής και να ξεκαθαρίσει μόνος του τη θέση του στο γήπεδο. Δεν είναι ο πιο γρήγορος παίκτης στον κόσμο. Όσο περνούν και τα χρόνια, αν θέλει να παίζει σε υψηλό επίπεδο, πρέπει να αλλάξει μερικά στοιχεία από το παιχνίδι του. Αν ήμουν κόουτς σε μια ομάδα, ειλικρινά δεν θα ήξερα που να τον βάλω. Στην Εθνική μας παίζει γιατί δεν έχουμε άλλους. Είμαι περίεργος να δω πως και που θα συνεχίσει την καριέρα του. Αν γυρίσει στην Ελλάδα σημαίνει ότι χόρτασε και πάει για τη σύνταξη. 

Διαβάζω στα δίκτυα ένα ελαφρύ κράξιμο για τον Σάντος. Καγχάζω. Ο Σάντος φταίει που σε μια φάση 5 δικοί μας εναντίον 2 δικών τους κατέληξε σε ένα παιδικό σουτάκι του Χριστοδουλόπουλου από λάθος πάσα του Μήτρογλου; Ο Σάντος ρίσκαρε και έβαλε στον αγώνα όλους τους επιθετικούς του. Τι άλλο να κάνει; Να μπει να το βάλει αυτός;  Ο Σάντος κύριοι σε 50 αγώνες έχει μόλις 6 ήττες! Πλλλλλάκα με κάνεις; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο μας, με αυτές τις δυνατότητες πήγαμε όσο καλύτερα γίνεται! Και στο euro περάσαμε τον όμιλο και στη βραζιλία σταθήκαμε αξιοπρεπώς. Στις μέρες του Σάντος ξεφύγαμε από τις – εν πολλοίς δικαιολογημένες - εμμονές του Ρεχάγκελ που είχε κλείσει τις πόρτες και βασιζόταν στους ίδιους και στους ίδιους, και επί των ημερών του η Εθνική προσπάθησε και να παίξει! Συνέχισε εξαιρετικά καλά τη βαριά κληρονομιά του Ρεχάγκελ και έβαλε τις βάσεις για καλύτερη συνέχεια. Ο Φερνάντο Σάντος ήταν επιτυχημένος προπονητής και εξαιρετικά συμπαθής ως άνθρωπος. Τον ευχαριστούμε για την προσφορά του. 

Ειδική μνεία στον διαιτητή του αγώνα με την Κοστα Ρίκα. Αυστραλός και σίγουρα φίλος μας. Ίσως να τα έχει με κάποια Ελληνίδα. Τον ευχαριστούμε. Κόκκινη έδωσε, πέναλτι εναντίον μας δεν έδωσε ( αναφέρομαι στη φάση του Τοροσίδη ) και γενικά όλα τα φάουλ που διεκδικήσαμε τα πήραμε. Να ναι καλά ο άνθρωπος και να μας ξανατύχει. 

Να σου πω τη black truth, δεν θα ήθελα να φύγουν από την Εθνική ούτε ο Καραγκούνης, ούτε ο Κατσουράνης, ούτε ο Γκέκας. Ο λόγος είναι ότι δεν έχουμε άλλους. Θα ήθελα να γίνει πιο ομαλά η διαδοχή. Δεν χρειάζεται να ξεκινάνε στους αγώνες αλλά τους θέλω στον πάγκο να χρησιμοποιούνται κατά περίσταση. Ξέρω ότι θα μου πεις για τον Ταχτσίδη και τον Φετφατζίδη. Ας εδραιωθούν πρώτα στις ομάδες τους και μόλις σιγουρευτούμε ότι παίζουν, τότε να κάνουμε μια τιμητική αποστρατεία. Μην ξεχνάς ότι ως ελληνικό ποδόσφαιρο ακόμα περιμένουμε να κάνει μεγάλη καριέρα ο Βέλλιος και να επιστρέψει από το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα ο Νίνης… 

Εν κατακλείδι, μπράβο στην Εθνική μας. μπορούσαμε να περάσουμε, αποκλειστήκαμε από μια κατώτερη ομάδα αλλά – ειδικά μετά τους εφιάλτες που είδαμε στο 3-0 από την Κολομβία- καταφέραμε να σταθούμε αξιοπρεπώς και με περηφάνια…

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΡΟΥΦΑ ΤΟΝ ΧΑΥΛΙΟΔΟΝΤΑ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ !



 Χθες το βράδυ, αμέσως μετά τον αγώνα, με κάλεσε ένας από τους πιο εμβριθείς μελετητές μου, ο ξάδερφος μου ο Βασίλης, ο λεβέντης,  ο άρχοντας: 

«Ύποπτε, έγραφες ότι θα χάσουμε από την Ακτή Ελεφαντοστού, αλλά έπεσες έξω» μου θύμισε. 

Από τις εκτιμήσεις που πολύ τις χάρηκα που αστόχησα. Συμπλήρωνα βέβαια ως επιμύθιο πως ο Θεός του ποδοσφαίρου κάτι μας χρωστάει αλλά ο τρόπος που μας το ξεπλήρωσε, ισοδυναμεί με πέντε εγκεφαλικά και οκτώ εμφράγματα μαζί. 

Χάρηκα πάρα πολύ για την Εθνική μας. Όχι μόνο γιατί πέρασε αλλά γιατί έδωσε και μια ισχυρή σφαλιάρα στους ανθέλληνες που δυστυχώς έχουμε πάρα πολλούς στην χώρα μας. 

Ρούφα τον χαυλιόδοντα και σκάσε λοιπόν! 

Εσύ που έθαβες την Εθνική μας ομάδα από το πρώτο παιχνίδι

Εσύ που με την ομάδα σου είσαι ιδιαίτερα επιεικής και δικαιολογείς κάθε πρακτική για τη νίκη αλλά με την Εθνική θέλεις και θέαμα, και πολλά γκολ, και ρυθμό, και επιθετικό παιχνίδι. 

Εσύ που υποστήριζες κάθε αντίπαλο και όχι την Εθνική ομάδας της χώρας σου.

Εσύ που σου φαίνεται μπανάλ η Εθνική μας ομάδα, ο Εθνικός Ύμνος, το Εθνόσημο και ζεις σε μια λάσπη εθνομηδενισμού, θολοκουλτούρας του τίποτα και το παίζεις υπεράνω. 

Εσύ που «σε πόνεσαν τα μάτια σου» με την Εθνική μας, εσύ που «απεχθάνεσαι το αμυντικό ποδόσφαιρο», εσύ δεν αντέχεις την Εθνική μας και τους παίκτες της. 

Εσύ που απαξίωσες, χλεύασες, έβριζες την Εθνική μας και χθές το βράδι τόλμησες και πανηγύρισες. 

Εσύ που έχεις γράψει σε 100 μεριές στον ιστό και έχεις πάρει 100 τηλέφωνα στα αθλητικά ραδιόφωνα και λες ότι μας έδωσαν ψεύτικο πέναλτι. Αφενός το πέναλτι ήταν, αφετέρου πιο μίζερος πεθαίνεις. 

Εσύ που εργάζεσαι στα μαζικά μέσα επιρροής και από χθες το βράδυ έχεις κάνει μια υπέροχη κυβίστηση -  κωλοτούμπα το λένε στο χωριό μου – και αποθεώνεις την ομάδα που μέχρι χθες την έβριζες.

Εσύ που μας έπρηξες με την κακή ομάδα που έχουμε και τώρα μπορείς να θαυμάσεις τις υπόλοιπες που μας μάγεψαν: Την Αγγλία, τη Ρωσία, την Ισπανία και την Ιταλία. Τι; Αποκλείστηκαν; Λεπτομέρειες! Ξαναδές τους αγώνες τους σε επανάληψη! 

Εσύ που με περισπούδαστες αναλύσεις της πλάκας, μας ζάλισες με την εμπάθεια σου για τον Κατσουράνη, τον Καραγκούνη, τον Σαμαρά, τον Χολέμπας, τον Γκέκα, τον Σαλπιγγίδη, τον Τζιώλη και τον Σάντος. 

Εσύ που έλεγες με τον κλασικό ελληνικό ωχαδερφισμό «έλα μωρέ τώρα τυχεροί είμαστε», γιατί απεδείχθη ότι μόνο τύχη δεν είχαμε σε αυτούς τους τρεις αγώνες.

Εσύ που έλεγες πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ότι ο όμιλος μας είναι της πλάκας και θα περάσουμε χαλαρά – για να μην περάσουμε και να βρίζεις μετά. 

Εσύ που θέλεις να κλείσεις την τηλεόραση γιατί δεν αντέχεις να βλέπεις την Εθνική. Να την κλείσεις και μην την ξανανοίξεις! Γελοίε!

Εσύ με το κόμπλεξ σου που δεν αναγνώριζες την προσπάθεια αυτών των παιδιών είτε όταν δέχθηκε γκολ με κάτι άδικα τσαφ, είτε όταν έμεινε με 10 παίκτες, είτε όταν είχε 3 δοκάρια και έκανε 2 αναγκαστικές αλλαγές. 

Εσύ που θέλεις από το πουθενά να γίνουμε η προπέρσινη Μπαρτσελόνα και να εγκαταλείψουμε το στιλ που μας ταιριάζει και μας έχει χαρίσει τόσες επιτυχίες. 

Εσύ που δεν θέλεις να παίρνουμε «ψεύτικο» πέναλτι και δεν είπες τίποτα όταν δεν μας έδωσαν το πέναλτι στον Τοροσίδη στον αγώνα με την Κολομβία και φυσικά όταν το κερδίζει η ομάδα σου το θεωρείς απολύτως φυσιολογικό. Η επαφή υπάρχει και οδηγεί τον Σαμαρά να χτυπήσει τα πόδια του αντί για την μπάλα. Αν δεν ήταν εκεί ο αμυντικός, ο Σαμ πολύ απλά θα είχε σουτάρει. Εσύ Αλέξη Σπυρόπουλε που μας είπες πέντε τουλάχιστον φορές ότι δεν ήταν πέναλτι. 

Εσύ που έβριζες τον Σάντος για την αλλαγή Καραγκούνη με τον Γκέκα. Εκείνη την ώρα αυτό ήθελες. Τον παίκτη που μέσα στην αναμπουμπούλα θα βάλει το πόδι του να κάνει το γκολ. Ο Μήτρογλου δεν κάνει ακριβώς αυτή τη δουλειά. 


Ρούφα τον χαυλιόδοντα και σκάσε λοιπόν! 

Μπράβο στον Σαμαρά γιατί ήταν ένας εξαιρετικός play maker έξω από τη μεγάλη περιοχή, έφτιαξε το πρώτο γκολ και είχε τα καρύδια να πάρει την τεράστια ευθύνη του πέναλτι. Μπράβο στον Χολέμπας γιατί έκλεισε τα αυτιά του στην κριτική των «ΕΕΠ» [ΣΣ ΕΕΠ= Ειδικοί Έλληνες Προπονητές] και έδειξε πόσο πολύτιμος είναι με τις αστείρευτες δυνάμεις του. 

Μπράβο και στον Γλύκο γιατί μπήκε κατά λάθος και στάθηκε επάξια λες και έχει παίξει σε τρία μουντιάλ. Μπράβο και στον Σάντος γιατί και η αλλαγή στη σύνθεση απεδείχθη σωστή και οι αλλαγές του ήταν σωστές. Ο κατά τα άλλα άσχετος Σαντος που στα 47 παιχνίδια στο πάγκο μας έχει μόλις 6 ήττες. Μπράβο στον Σάμαρη γιατί μπήκε στο παχνίδι με άγνοια κινδύνου και όχι μόνο σκόραρε αλλά έκοψε και δύο επικίνδυνες φάσεις μέσα στην περιοχή μας. Μπράβο στον Σαλπιγγίδη γιατί έτρεξε περισσότερο από όλους και ήταν συνεχώς από τη μια μεγάλη περιοχή στην άλλη και σε δύο φάσεις παραλίγο να ευστοχήσει.  

 Μπράβο στον Χριστοδουλόπουλο γιατί ήταν μόνιμη πηγή κινδύνου. Μπράβο για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο που πρέπει να είναι από τα καλύτερα της διοργάνωσης. Μπράβο στους Τοροσίδη και Μανιάτη που παίζουν σαν λυσσασμένοι καμικάζι. Μπράβο στον μεγάλο αρχηγό Γιώργο Καραγκούνη που αν έβαζε και εκείνο το τρομακτικό σουτ που πήγε στο δοκάρι θα ήταν έπος για την παρουσία του. Ίσως ο Θεός του ποδοσφαίρου του το ξεπληρώσει με την Κόστα Ρίκα. 

Μπράβο για την πίστη, την αγωνιστικότητα και την προσπάθεια απέναντι σε μια ομάδα που όσο κοστίζει ο Τουρέ, κοστίζουν 3 Εθνικές Ελλάδος μαζί. 

Άσε εμάς που γουστάρουμε να διαφημίζεται το όνομα της πατρίδας μας στα πέρατα του κόσμου, να σηκώνεται ψηλά η ελληνική σημαία να χαιρόμαστε με τη μεγάλη επιτυχία της ομάδα μας.

Είμαι περήφανος για την ομάδα μας. 

Για την προσπάθεια, τη μαχητικότητα, ότι δεν διαλύθηκαν μετά τα τρία γκολ από την Κολομβία, ότι πάλεψαν με αριθμητικό μειονέκτημα με την Ιαπωνία, ότι παρά τα τρία δοκάρια, τις ευκαιρίες και τις δύο αναγκαστικές αλλαγές, συνέχισαν να μοχθούν. 

Ούτε είμασταν άχρηστοι, ούτε γίναμε υπερομάδα ξαφνικά. Διαθέτουμε μια ομάδα που με σοβαρότητα και συνέπεια βρίσκομαστε επί σειρά ετών στις 10 καλύτερες του κόσμου. 

Το πραγματικό θαύμα της Εθνικής Ελλάδος δεν είναι ούτε το euro 2004, ούτε η πρόκριση στους 16 αυτής της διοργάνωσης. 

Το πραγματικό θαύμα της Εθνικής Ελλάδος είναι πως είναι 1000 φορές ανώτερη από το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και εν γένει την κοινωνία που εκπροσωπεί… 

ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ! 

Υγ. Ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει τι θα γίνει με την Κόστα Ρίκα. Ας χάσουμε. Αποστολή εξετέλεσθη επιτυχώς.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΟ ΣΕΠΟΥΚΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ



Όταν είδα την κόκκινη κάρτα να βγαίνει για τον Κατσουράνη, η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το «τετέλεσται». 

Διαψεύστηκα και ήταν από τις διαψεύσεις που πολύ τις χάρηκα. 

Η ομάδα συσπειρώθηκε, ατσάλωσε και έκανε αυτό που ξέρει καλά και της χαρίζει όσες επιτυχίες έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Αμύνθηκε. 

Καλά έκανε. Απέναντι σε μια ομάδα με καλύτερη φυσική κατάσταση και με αριθμητική υπεροχή θα ήταν εγκληματική αφέλεια να επιτεθεί. Έκανε ότι έπρεπε να κάνει. Άμυνα και απειλή μέσω στημένων φάσεων ή πιθανώς μιας αντεπίθεσης. 

Είμαι απολύτως βέβαιος πως αν θέλαμε το ποδόσφαιρο να γίνει απείρως πιο θεαματικό ως άθλημα, κανονικά θα έπρεπε να παίζεται 10 εναντίον 10. Είμαι επίσης βέβαιος πως όταν μια ομάδα και ειδικά σε αυτό το επίπεδο μένει με 10 παίκτες, απενοχοποιείται για να κάνει οτιδήποτε στον αγωνιστικό χώρο. 

Θα σε κατηγορήσει κάποιος ότι έπαιξες άμυνα, ότι δεν παρήγαγες θέαμα ή ότι είχαμε το σύστημα άμυνες με ξαφνικές άμυνες; Και όποιος το κάνει, απλώς εκτίθεται. 

Ίσως να ανήκω στους …ανώμαλους που τους άρεσε το παιχνίδι. Αυτή η αυταπάρνηση, η άμυνα με το μαχαίρι στα δόντια και από την άλλη οι αδιάκοπες επιθέσεις είχαν ένα στοιχείο ηρωισμού απολύτως συνυφασμένο με την ιστορία των δύο λαών. Κανείς δεν τα παράτησε ούτε μισό δευτερόλεπτο. 

Πάλι είχαμε περισσότερες φάσεις για γκολ από τον αντίπαλο, πάλι δεν μας έκατσε, πάλι ο αντίπαλος τερματοφύλακας έκανε μια απόκρουση που σίγουρα θα μπει ως μια από τις καλύτερες της διοργάνωσης.  Βάλε και δύο αναγκαστικές αλλαγές, Θεέ του ποδοσφαίρου, κάτι μας χρωστάς.

Προσπάθησε ο Σαμαράς με καλές και κακές στιγμές. Την κεφαλιά όμως από τη μικρή περιοχή ΒΑΛΤΗ ΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ! Ο Τοροσίδης για μια ακόμα φορά έκανε στραβοκεφαλιά από τη μικρή περιοχή. Ο Χολέμπας εκεί που έπρεπε να σουτάρει έκανε πάσα στον Ιάπωνα τερματοφύλακα και εκεί που έπρεπε να τη γυρίσει, σούταρε. Ο Γκέκας πάλι αστόχησε. 

Τρεις παίκτες ξεχώρισα. Τα δύο στόπερ μας. Τον Μανωλά και τον Παπασταθόπουλο που έχει εκείνο το ψεγάδι που παραλίγο να μας στοιχίσει όταν σκέφτηκε να κάνει τρίπλα στη μικρή περιοχή αλλά αφού δεν έγινε τίποτα, ας το ξεχάσουμε. Ήταν και οι δύο συγκλονιστικοί και έσπαγαν σαν κυματοθραύστες τις επιθέσεις των λυσσασμένων  Ιαπώνων. 

Ο παίκτης που αποτελεί σύμβολο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, η πιο εμβληματική φυσιογνωμία στην ιστορία της Εθνικής μας ομάδας, είναι μακράν του δευτέρου, 

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΣ

Μπορεί να μην έχει την τρίπλα του Χατζηπαναγή και  τη μακρινή μπαλιά του Τσιάρτα. Μπορεί να μην είναι δεινός εκτελεστής σαν τον Θωμά Μαύρο, μπορεί να μην έχει τα φάουλ του Σαραβάκου.  
Όμως είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για όλους τους  φαύλους, φίλαυτους, αλαζονικούς και νεόπλουτους συναδέλφους του που τους κουράζει η Εθνική, αρνούνται το Εθνόσημο και «αποχωρούν» από την Ομάδα.  

Ο Γιώργος Καραγκούνης στα 37 του, δεν συμμετέχει τιμής ένεκεν στο Μουντιάλ για μια τιμημένη αποστρατεία. Καθόρισε το παιχνίδι με την παρουσία του. Τι να πρωτοθυμηθώ: Τις στιγμές που κάλυψε τρύπες μπροστά από τα στόπερ και σε μια φάση σε σουτ του Χόντα, τον έκλεισε τόσο όσο χρειαζόταν για να κάνει ένα κακό σουτ έξω από τη μεγάλη περιοχή ενώ ήταν μόνος του; Τις στιγμές που έγινε αριστερό ή δεξί μπακ; Τα φάουλ που κέρδισε και έσπαγε τον ρυθμό δίνοντας πολύτιμες ανάσες για την ομάδα; Τα στημένα που ήταν μόνιμη πηγή κινδύνων; Το αδιάκοπο μπίρι-μπίρι στον διαιτητή που και αυτό χρειάζεται; 

Ο Γιώργος Καραγκούνης έδωσε ότι είχε μέσα του και αρνήθηκε να χάσει. Μαζί του αρνήθηκε να χάσει και η Ελλάδα. 

Μπορεί να μου ήταν αντιπαθές το στιλ του, να μη  μου άρεσαν οι τούμπες, ότι πήγαινε αντί να βάλει γκολ, να κερδίσει φάουλ, ότι κούραζε τη μπάλα, αλλά με τα χρόνια έμαθα να τον σέβομαι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον ποδοσφαιριστή. 

Όταν πήγαν να του κόψουν τη μπάλα στην Παναθηναϊκό, πήγε στην Αγγλία και έπαιξε με επιτυχία στο πλέον φρενήρες πρωτάθλημα του κόσμου. Οι οπαδοί της Φούλαμ βρήκαν τον δικό τους Κάραγκερ και ουδέποτε ακούστηκε κακή κουβέντα για αυτόν. Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι τόσο μεγάλος που στα ποδοσφαιρικά γεράματα έγινε πρεσβευτής της χώρας μας στο εξωτερικό όταν άλλοι συνάδελφοι του ψάχνουν τη σύνταξη ή αποχωρούν «γιατί ο μεγάλος παίκτης πρέπει να φεύγει στα καλά του». Ο πραγματικά μεγάλος παίκτης καθυστερεί αυτή την αποχώρηση όσο περισσότερο γίνεται. 

Ο Γιώργος Καραγκούνης ουδέποτε υποκρίθηκε τον σταρ, ακόμα και το κούρεμα του είναι τόσα χρόνια το ίδιο, δεν δημιούργησε πρόβλημα σε καμία ομάδα και πάντα μάτωνε όποια φανέλα και αν φόρεσε. Φιλότιμος, εργατικός και μαχητής. Ακόμα και όταν τέλειωσε ο αγώνας, κάλεσε τους συμπαίκτες του όταν εκείνοι έφευγαν για τα αποδυτήρια, να μείνουν να χειροκροτήσουν τους φιλάθλους της ομάδας. 

Μεγάλος σεβασμός για τον Γιώργο Καραγκούνη που είναι σήμα κατατεθέν για την Εθνική Ελλάδος. Το πάθος του, ο έρωτας του για το ποδόσφαιρο, η συγκλονιστική προσπάθεια του όλα αυτά τα χρόνια, ανεξαρτήτως συνθηκών και ομάδας, έκανε άπαντες να τον σέβονται και να τον παραδέχονται. Αν στο μέλλον κατασκευαστεί ένα άγαλμα για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, η μορφή του αγάλματος πρέπει να έχει αυτή του Γιώργου Καραγκούνη. 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗ

Ούτε και από τους άλλους έχω παράπονα. Ο Τοροσίδης, ο Μανιάτης  και ο Κονέ κατέθεσαν κάθε ικμάδα των δυνάμεων τους. Ο Σαμαράς προσπάθησε πάρα πολύ – άσχετα αν οι προσπάθειες του ήταν επιτυχημένες. Σάμπως είχε δίπλα του τον άξιο και ταχύ συμπαίκτη και δεν τον αξιοποίησε;

Ο Γκέκας προσπάθησε και αυτός. Άσφαιρος πάλι δυστυχώς. Ο Καρνέζης ήταν σοβαρός. Ο Χολέμπας δεν σταματούσε να τρέχει και να αμύνεται στην πλευρά του, πολλές φορές,  μόνος εναντίον δύο. 

Τους Φετφατζίδη, Σαλπιγγίδη και Μήτρογλου δεν θέλω να τους κρίνω γιατί η κόκκινη του Κατσουράνη έφερε πολλές καραμπόλες και έπαιξαν λίγο. 

Σε ότι αφορά τον αγώνα με την ακτή Ελεφαντοστού  δεν έχω ψευδαισθήσεις. Λογικά θα χάσουμε. Αν όμως επαναληφθεί η προσπάθεια του αγώνα με την Ιαπωνία, διόλου θα με πειράξει. Ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά και με αξιοπρέπεια. 

Όταν έχουμε τόσο μεγάλο πρόβλημα στο γκολ δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Επιπλέον, ο θάνατος του τρίτου αδερφού της οικογένειας Τουρέ και η απόφαση τους για παραμονή στη διοργάνωση θα γεμίσει τις ψυχές τους με μια ιερή υποχρέωση και αυτό δεν μας συμφέρει. 

Επιμένω πως δεν χρειάζεται τέτοια ώρα ούτε ποδόσφαιρο δημιουργίας ούτε θέαμα. Άλλωστε οι πρώτοι που θα ξιφουλκήσουν κατά της εθνικής αν χάσει με ένα 4-2 ή 3-1 θα είναι αυτοί που ζητούσαν το θέαμα. Πάμε κυνικά για το αποτέλεσμα. Άμυνα, 1-0 και όποιος δεν αντέχει, ας παρακολουθήσει τη Γερμανία και την Ολλανδία. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από πατριώτες. Η εθνομηδενιστική κουλτούρα του τίποτα που έχει βγάλει διάφορα κόμπλεξ στην Εθνική μας, ας μην την παρακολουθήσει καν. Δεν θα λείψει σε κανέναν. Θυμίζω βέβαια στους υπεράνω πως η Ισπανία και η Αγγλία αποχαιρέτησαν ήδη το θεσμό. 

Άντε τώρα να μάθεις στον Έλληνα ότι πρέπει να υποστηρίζει την Εθνική μας Ομάδα. Αλλά τι λέω. Αφού ψηφίζει ανθελληνικά κόμματα δεν περιμένω τίποτα καλύτερο.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως μετά τον αγώνα με την Κολομβία, ο Θεός του ποδοσφαίρου κάτι μας χρωστά….

Υγ1. Σε ότι αφορά το επεισόδιο μεταξύ Μανιάτη και Τζαβέλλα, αυτά δεν τα θεωρώ κατ’ ανάγκην αρνητικά. Παιδιά είναι, ένταση υπάρχει, ας ανάβουν που και που τα αίματα. Καλό κάνει για να ξυπνάνε. Ο Μανιάτης όμως φέρει ευθύνη. Θέμα με τον Κατσουράνη, θέμα με τον Τζαβέλλα, σύμπτωση;  Ας πούμε ότι και οι δύο του ΠΑΟΚ είναι καλόπαιδα και το άλφα βάλτο με ωμέγα. Χάθηκε ο κόσμος για τα μάτια του κόσμου έστω, να κάνει δημόσια αποδεκτή τη συγγνώμη του Κατσουράνη να τελειώνουμε; Σιγά πια, δεν θα παντρευτείτε κιόλας, 10 μέρες υπόθεση είναι! Λυπηρό ότι ο Μανιάτης κράτησε μανιάτικο. Ευτυχές ότι ο Μανιάτης παίζει με μανία προσπαθώντας να αποδείξει ότι τα δίνει όλα για την ομάδα. 

Υγ2. Σε ότι αφορά την απώλεια του Κατσουράνη δεν χρειάζεται φοβερή και τρομερή σκέψη. Απλώς μένει ως ανασταλτικό χαφ ο Μανιάτης και ξεκινάει ως βασικός ο Καραγκούνης. Πειράματα με Ταχτσίδη και Σάμαρη μπορούμε να κάνουμε στα φιλικά.