Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

ΔΩΣΕ ΟΤΙ ΘΕΣ




Το σημερινό πόνημα αφορά τη νοοτροπία της αθάνατης ελληνικής μαστοράτζας όταν σου παρέχει μια υπηρεσία. Αφου σε εξυπηρετήσει σου λέει εκ του πονηρού:

Δώσε ότι θες μωρέ…

Οποιοσδήποτε και αν το πει αυτό, εχει σίγουρα και πάντα στο μυαλό του πόσο κοστίζει ο κόπος του.

Αν του δώσεις λιγότερα, θα σε χαρακτηρίσει ως τσίπη και αχάριστο.
Αν του δώσεις περισσότερα, θα υποθέσει ότι είσαι πλούσιος και την επόμενη θα σε σφάξει.
Αν του δώσεις οσα περιμένει, από μέσα του θα σιχτιρίζει καθώς θα σκεφτεί ότι «θα μπορούσα να του πάρω περισσότερα».

Ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, τεχνίτες και οποιοσδήποτε επαγγελματίας στην επαρχία έχουν αυτή τη μόνιμη και κουτοπόνηρη επωδό.

Η συνήθης απάντηση μου είναι η εξης:

( αν καπνίζει ) Να σε ρωτήσω αδερφέ, τι τσιγάρα κάνεις;
( μου λέει )
Και όταν πας να τα αγοράσεις, ο περιπτεράς σου λέει να του δώσεις ότι θες;
( αν δεν καπνίζει αναφέρω ένα προϊον από το σουπερμαρκετ )

Αρα σενιορ, συνεχίζω ακάθεκτος, ξέρεις πόσο κάνει ο κόπος σου. Αν θέλεις να μου κάνεις μια έκπτωση, πολύ ευχαρίστως οπότε πες μου τι σου οφείλω..

Σε έναν φίλο υδραυλικό, μια μέρα του έκανα πλάκα. Στο ότι θες που μου είπε για πολλοστή φορά, του είπα: «5 λεπτά δουλειά έκανες, ε, αμα είναι να σου δώσω ότι θέλω, θες ένα τσιγάρο για το δρόμο;» Μετά τον πλήρωσα βέβαια, αλλά από τότε πάντα μου λέει το κόστος χωρίς κουτοπονηριές…

ΥΓ1. Ελα τώρα, σε παρακαλώ δηλαδή, τι ερωτήσεις είναι αυτές; Ασε με τωρα που θέλεις και απόδειξη, όρεξη για πλάκα εχεις…

ΥΓ2. Όχι 160, 1000 – χίλιοι – one thousand Γερμανοι εφοριακοί μπορούν να έρθουν σας παρακαλώ;

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

Τις προάλλες, σε ένα κακόφημο μπαρ, παίξαμε με ένα φίλο, το παιχνίδι των σκοτεινών ερωτήσεων. Μια από τις δικές του ήταν η εξης:

Φίλε μου suspect, θέλω να μου πεις, ένα απωθημένο που τελικά πραγματοποίησες και διαπίστωσες ότι τελικά δεν άξιζε τον κόπο, ένα απωθημένο που πραγματοποίησες και διαπίστωσες ότι σου ταιριάζει και άξιζε τον κόπο, ένα απωθημένο που πραγματοποιήσες και διαπίστωσες ότι δεν είσαι τόσο καλος και αξίζει να κοπιάσεις και ως bonus question, μια επιθυμία που πιστεύεις ότι θα υλοποιήσεις σε 15 χρόνια..

Σχεδόν δεν σκέφτηκα την απάντηση:

Από παιδί, είχα το απωθημένο ενός πάρτι. Μεγάλωσα σε μικρό σπίτι, με γονείς που κάθε άλλο παρά τους άρεσαν τα πανηγύρια και ποτέ δεν είχα διοργανώσει κάτι για τους φίλους μου. Πάντα πήγαινα σε πάρτι και ποτέ δεν έκανα. Τον Οκτώβριο του  2007, όταν έπαθε εγκεφαλικό ο αείμνηστος πατέρας μου, είχα επικοινωνήσει με πολύ κόσμο. Λίγους μήνες αργότερα, ενώ είχε δείξει σημάδια εμφανούς ανάκαμψης ηρθε η ονομαστική μου εορτή και σκέφτηκα ότι ηταν μια χρυσή ευκαιρία να πραγματοποιήσω το απωθημένο μου.

Ηθελα να ξεσκάσω και να εκφράσω ένα ευχαριστώ σε οσους είχαν δείξει ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον με το να πάρουν εστω ένα τηλέφωνο να ρωτήσουν τι κάνω και τι απέγινε ο πατέρας μου.

Ενας φίλος είχε ένα ωραίο μπαρ και κάλεσα περί τα 40 άτομα. Ήπιαμε αρκετά, έβαλε και λαχταριστούς μεζέδες ( τις λεγόμενες «μπόμπες» ) αλλά να σου πω την αλήθεια δεν το πολυευχαριστήθηκα. Οι περισσότεροι επειδή προέρχονταν από ετερόκλητα περιβάλλοντα δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Οπότε καθώς έρχονταν, τους τοποθετούσα στους καναπέδες με τρόπο ώστε με αυτούς που θα έβαζα δίπλα τους, να μπορούσαν να πουν μερικές κουβέντες, να έχουν μερικά κοινά στοιχεία. Εν πολλοίς το κατάφερα. Μετά έπρεπε, αφενός να έχω το νου μου στους σερβιτόρους και στα τραπέζια, μη λείψει τίποτα, αφετέρου να πηγαίνω πότε στον έναν και πότε στον άλλον φίλο για να μην αισθάνεται κανένας παραπονεμένος. 

Τέσσερα χρόνια αργότερα το μόνο που που θυμάμαι είναι η χαλάρωση που ένοιωσα ότι πέρασαν ολοι ωραία, όταν έφυγαν ολοι και έμεινε ο καλύτερος μου φίλος που παραμένει και σήμερα και μια γυναίκα που τότε είχαμε κάτι μεταξύ βαθιάς φιλίας και ανομολόγητου έρωτα που τελικά ούτε μείναμε φίλοι, ούτε τα φτιάξαμε όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Επίσης θυμάμαι την επόμενη μέρα να ανοίγω τα δώρα με μεγάλη χαρά και να τηλεφωνώ στον καθέναν αφενός να τον ευχαριστήσω αφετέρου να ρωτήσω πως τα πέρασε και αν  του άρεσε.

Το 2008 ήταν μια μαύρη χρονιά καθώς δυο μήνες μετά τη γιορτή μου, ο πατέρας μου τελικά κατέληξε, η μητέρα μου έκανε δυο εγχειρήσεις, έκανα και εγω μια στο τέλος της ίδιας χρονιάς, το 2009 μάζευα κομμάτια και γιάτρευα πληγές και οι σχέσεις με τους ανθρώπους σμιλεύτηκαν, ξεκαθάρισαν, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ήρθαν, άλλοι αμέλησαν, άλλοι ξέχασαν, άλλοι ξεχάστηκαν στη μεγάλη πόλη…

Σε μια περιήγηση μου στα suspect files and folders, έπεσα στο φάκελο που είχα τις φωτογραφίες από εκείνο το πάρτι και έριξα μια ματιά βλέποντας πρόσωπα και χαμόγελα.

Αν το έκανα σήμερα, 8 στους 10 δεν θα τους καλούσα.
Τουλάχιστον όμως, αυτό το απωθημένο εξαφανίστηκε.

Εφήμερες ανθρώπινες σχέσεις…


Το απωθημένο που πραγματοποίησα και νομίζω πως μου ταιριάζει είναι αυτό του ραδιοφώνικου παραγωγού. Ενας φίλος είχε γίνει διευθυντής προγράμματος σε έναν σταθμό στα FM και όταν βρισκόμασταν, μου έλεγε διάφορα περιστατικά από την καθημερινότητα του. Μια μέρα, που ούτε καν θυμάμαι γιατί το ξεστόμισα του είπα: «Αν είχα μια εκπομπή, ξέρεις τι τίτλο θα της έβαζα;» Για πες.. απάντησε με ενδιαφέρον. «Diggin Deeper» του λεω! Ωραίος τίτλος! Μπράβο, για ανέβα να κάνεις μια εκπομπή, μου πρότεινε και με άφησε εμβρόντητο. Η μια έφερε την άλλη και κράτησε για 2,5 χρόνια που έμεινα εκει. Μετά έκλεισε ο σταθμός, ψάχτηκα για να συνεχίσω στα FM αλλά ελλείψει βίσματος, βρήκα τοίχο και συνεχίζω για πέμπτο συναπτό έτος στον αέρα, σε δυο αξιοπρεπείς ιντερνετικούς σταθμούς.

Το τελευταίο απωθημένο που πραγματοποίησα είναι αυτό του DJ. Μια ζωη, σε κλαμπ, σε καφέ, σε γάμους και μνημόσυνα, πήγαινα να ακούσω τους άλλους. Να λοιπόν που τώρα πια, βάζω εγω τη μουσική. Η εμπειρία του DJ είναι μια εξελικτικά διδακτική διαδικασία για την οποία κάποια στιγμή θα αφιερώσω ειδικό κεφάλαιο. Το να βάζεις σκυλάδικα, ροκ ή ποπ ή λαϊκά, είναι εύκολο. Τελειώνει το ένα κομμάτι, συνεχίζεις με το άλλο. Σαφώς και πρέπει να κρατάς μια στοιχειώδη ροή για να μην κάνεις τα νεύρα και τα συναισθήματα του άλλου όπως των κατοίκων της Φουκοσίμα κατά το τσουνάμι, αλλά η ηλεκτρονική μουσική είναι η πιο δύσκολη. Πρέπει, πέραν της ροής, να παντρεύεις τα beats per minute ανα κομμάτι ώστε να μην καταλαβαίνει ο ακροατής πότε τελειώνει το ένα και πότε ξεκινάει το άλλο. Ουσιαστικά να μην υπάρχει κενό μεταξύ των κομματιών και ο «επίλογος» του ενός να είναι και η αρχή του επόμενου! Σε αυτό το σημείο, κάνω αρκετά λάθη. Δεν παίζω με βινύλια ή με cd αλλά ακόμα και με τον υπολογιστή κάνω λάθη. Αν και τα κομμάτια που βάζω είναι ωραία ( χάρηκα θα μου πεις, αφου εσυ τα βάζεις, δεν θα τα χαρακτήριζες χάλια – είναι σχόλιο αυτών που έρχονται )  

Για αυτό και επιμελώς αποφεύγω στις εκπομπές μου και  στα δίκτυα που εκφράζομαι, να γράψω τη λέξη DJ. Δεν είμαι. Προσπαθώ να γίνω. "Βάζω μουσική" αναφέρω. Το καλό της υπόθεσης είναι πως οσοι εχουν ερθει, κανένας δεν εχει ξενερώσει για να φύγει και όλοι κάθονται τουλάχιστον 2,5 ώρες οπότε τα λάθη μου δεν είναι εγκληματικά και πως με τη συνεχή τριβή βελτιώνομαι αισθητά. Το να είσαι DJ και να παίζεις House για παράδειγμα, χρειάζεται συνεχή αυτοσυγκέντρωση ώστε οι αλλαγές να είναι αψεγάδιαστες αλλά όταν είσαι με φίλους και πιάνεις κουβέντες, τσουγκρίζεις σφηνάκια, έχεις αγκαλιές και φιλιά, τα λάθη είναι αναπόφευκτα. 

Μεταξύ μας, προτιμώ να κάνω λάθη και να γουστάρει ο άλλος να έρχεται λόγω ζεστού και παρεϊστικου κλίματος παρα να είμαι ο μιστερ απρόσιτος που κολλάει άψογα τα bpm.

Η επιθυμία είναι ότι θα ήθελα να ψηφιοποιήσω τις κασέτες μου που είναι γύρω στις 500. Δεν ξέρω να κατεβάζω από το νετ ( ναι, το παραδέχομαι. Τορεντς και λοιπα χρυσωρυχεία δεν τα ξέρω ) ώστε να βρω τα τραγούδια από τους τίτλους και να τα μετατρέψω από τις κασέτες σε mp3. Eίναι μπελάς. Ρώτησα σε δυο εταιρείες που ασχολούνται με την ψηφιοποιήση, ζητάνε τρελά ποσά.

Επίσης εχω γύρω στις 3.000 φωτογραφίες που θα ήθελα να τις σκανάρω και να τις εχω σε ηλεκτρονική μορφή. Αντε βρες χρόνο και υπομονή να σκανάρεις μια προς μια ολες αυτές τις φωτογραφίες. Σκέπτομαι λοιπόν πως αν και όταν δημιουργήσω οικογένεια, αφου δεν θα βγαίνω εξω, θα κάθομαι να κάνω αυτές τις δουλειές προσέχοντας το/τα παιδιά.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

ΕΚΛΟΓΕΣ. ΑΜΕΣΑ.


Η βιασύνη του Αντώνη Σαμαρά για τις εκλογές μου κάνει μεγάλη εντύπωση. 

Θεωρώ πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για εκλογές. Η επιβάρυνση για την πολύπαθη οικονομία μας θα είναι σημαντική. Πιθανώς πολλοί να πιστέψουν ότι με τις εκλογές θα γίνει νέα διαπραγμάτευση,  θα εισρεύσουν λεφτά στις τσέπες μας και ότι θα αλλάξουν τα πράγματα. 

Όποιος και να βγει έχει μια συγκεκριμένη πολιτική να ακολουθήσει. Δεν μπορεί να αλλάξει πολλά. Πιθανώς να μπορεί να κάνει καλύτερη διαχείριση ή να μαζέψει μερικά ευρώ παραπάνω από κάποιους που τους περισσεύουν. [ΣΣ. Αιώνιο σύνθημα για τους έχοντες και κατέχοντες που κανείς δεν έκανε τίποτα ]

Αυτά που υπογράφουμε όμως ισχύουν και θα ισχύουν και ευτυχώς είναι η πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια που κανένας δεν μπορεί να υποσχεθεί καμία παροχή παρά μόνο ότι θα κάνει καλύτερη διαχείριση. Μας τελείωσε και η Αλλαγή και ο Εκσυγχρονισμός και η Επανίδρυση του Κράτους και το Πάμε και δεν σταματάμε..

Φοβάμαι την ψηφοφορία. Για λόγους διαμαρτυρίας πολύ φοβάμαι μην πετάξουμε στα σκουπίδια τις ψήφους μας. Αν η Τζούλια κάνει κόμμα, είμαι σίγουρος ότι θα πάρει μόνο και μόνο για χαβαλέ ένα σεβαστό ποσοστό και δεν προσφέρεται η εποχή για πλάκες. 

Η Νέα Δημοκρατία είναι αναμφισβήτητα πρώτη αλλά όχι τόσο ισχυρή ώστε να κάνει κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ μας τελείωσε. Πιθανώς να πετύχει μια συσπείρωση λόγω της επικείμενης εκλογής Βενιζέλου αλλά αν αγγίξει το 16-17% θα πρέπει να πανηγυρίσει. 

Βλέπω ότι ο κόσμος θέλει να μπουν στη Βουλή οι Οικολόγοι Πράσινοι που υπό το μανδύα της Οικολογίας έχουν αναφερθεί στην τουρκική μειονότητα της Θράκης και τη «Μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα. 

Η Δημοκρατική αριστερά, εξαργυρώνει ένα συμπαθές προφίλ του Κουβέλη όμως σε αυτό το κόμμα έχουν βρει καταφύγιο οι κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση που δοκίμασαν να ξαναγράψουν την  ελληνική ιστορία. 

Δύναμη αποκτά και η Ντόρα που άφησε τον Χριστοφοράκο να φύγει και τόσα χρόνια στο δεδομένο πολιτικό σύστημα μεγαλούργησε. Τι καινούριο έχει να μας πει; 

Ο Καρατζαφέρης δικαίως πιάνει πάτο καθώς από τους πολλούς ελιγμούς ζαλίστηκε και μας ζάλισε.
Φοβάμαι πολύ την άνοδο της Αριστεράς στην Ελλάδα. Ότι καλό πήγε να γίνει στη χώρα μας, όποιο έργο, όποια προσπάθεια, ήταν οι πρώτοι που το πυροβόλησαν. Στα εθνικά θέματα δεν θα έλεγα ότι ξετρελαίνονται για την υπόσταση της Ελλάδας. Άσε δε που αν ήμασταν κατά την Αλέκα εκτός Ευρώπης, θα είχαμε γίνει Ουγκάντα. Το πιο φασιστικό κόμμα που λέγεται ΚΚΕ ( έχεις ακούσει ποτέ να διαφωνήσει κανείς στον Περισσό; ) και στη στέγη των οποιονδήποτε μειονοτήτων και εξτρεμιστών, με φοβίζει να πάρουν τόση δύναμη. Δεν μπορώ να ακούω για το δίκιο του εργάτη όταν έχει γίνει η σφαγή των Γαυγαμήλων στον 902 που είναι και αριστερά στα FM

Ο κατακερματισμός που ετοιμάζεται, θα βλάψει την Ελλάδα. Δεν είμαστε συνηθισμένοι να συνεργαζόμαστε. Εδώ καλά καλά για να διοριστεί ο Παπαδήμος, το συζητούσαν για 10 μέρες, ποιος μου λέει ότι ξαφνικά η Αριστερά στην Ελλάδα θα συνεργαστεί για ένα καλύτερο αύριο; 

Εσύ νομίζεις ότι οι Ευρωπαίοι θα μας δώσουν δις, θα κουρέψουν τα χρέη και θα κάθονται να παίζουν με τον Αλέξη και την Αλέκα; Καλώς ή κακώς άλλη πρόταση αντί του Μνημονίου 2, δεν είχαμε πλην της καταστροφής με τη δραχμή. Αν επωφεληθούν οι αντιμνημονιακοί, και βγουν αύριο να πουν φεύγουμε από το ευρώ, μπορείς να φανταστείς την επόμενη μέρα; Αν συναινέσουν στις υπογραφές του Παπαδήμου, τότε η κωλοτούμπα ελέω εξουσίας θα είναι φαιδρή.
Με τρομάζει να γίνουν οι εκλογές αύριο. 

Αφενός γιατί η διαμαρτυρία θα μας οδηγήσει να δώσουμε δύναμη σε επικίνδυνους αφετέρου γιατί πραγματικά δεν έχω ιδέα τι να ψηφίσω…

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

ΣΟΦΙΑ ΔΗΜΤΣΑ

Ναι, σωστα. Η Δημτσα πρεπει να απολυθει απο το MEGA. Να κρεμαστεί και στο Σύνταγμα και να τις πετάμε μολότοβ. Ο νικητής να κερδίσει πενθήμερη εκδρομή στο Μόναχο με δωρεάν διαμονή, ξενάγηση και σίτιση. 
Εμεις βλέπεις, στο υποδουλωμένο Ελλαδιστάν, πρεπει να ειμαστε πολιτικαλι κορεκτ. Και ευγενικοι. Και πολιτισμενοι. Οπως ηταν αλλωστε και οι Γερμανοι στο Διστομο και στα Καλαβρυτα. Οταν μας εκαναν κωλοδαχτυλα με την Αφροδιτη και μας "συμβουλευαν" να πουλησουμε κανα νησακι..
Λες και οι λέξη "σακάτης" είναι ιερή βλασφημία και έσπευσαν οι Ραγιάδες να θέσουν επιτήμιο κατά της Δήμτσα. 
Οταν θέλεις να σακατέψεις τον κόσμο πως λέγεσαι;
Και μην ακούσω τίποτα περί ιερής αγανάκτησης σχετικά με την αναπηρία γιατί το ελληναριό είναι αυτό που κλείνει τις ράμπες στα πεζοδρόμια, ως κοινωνία τους κάνουμε τη ζωή τόσο εύκολη  και σήμερα θυμήθηκαμε οτι η Δήμτσα δεν έπρεπε να κάνει αυτό το σχόλιο. 
Ουαι ημιν υποκριτές και ραγιάδες..

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΜΝΗΜΟΝΙΟ μέρος 2ον

 
Ώρες ώρες σκέπτομαι ότι πρέπει να υπάρχει ένα αόρατο χέρι που όταν μια κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, επεμβαίνει και δίνει τη λύση. Αυτό το βλέπεις σε «πεθαμένες» ποδοσφαιρικές ομάδες που «ανασταίνονται», σε επιχειρήσεις που κάποιος, κάπου, κάποτε, καθαρίζει και για μας και ευτυχώς το είδαμε στη χθεσινή κρίσιμη, την πιο κρίσιμη από ποτέ, ψηφοφορία που είχαμε στη βουλή σχετικά με το Μνημόνιο part 2.

Έχω όλη την καλή διάθεση να πετροβολήσω, όπως και εσύ, τους πολιτικούς. Αυτοί μας έφτασαν ως εδώ και δεν εμπνέουν σε κανέναν εμπιστοσύνη ότι θα μας οδηγήσουν στην ανάπτυξη και την πρόοδο. Με παλιούς τσιμεντόλιθους δεν μπορείς να χτίσεις μια καινούρια πολυκατοικία. 

Τέθηκαν δυο επιλογές. Η μια είναι το Μνημόνιο 2 με δύσκολους όρους και η άλλη είναι το απόλυτο τίποτα. Η χρεοκοπία και η δραχμή. Προτιμώ λιγότερα ευρώ παρά εκατομμύρια άχρηστες δραχμές. Προτιμώ να ζοριστώ παρά να ζω σαν κάτοικος της Ουαζαγκαμπούμπου. Προτιμώ να υπάρχω έστω και με δυσκολίες παρά την ολική καταστροφή. Προτιμώ να συνεχίσω παρά να χρεοκοπήσω. Εκτός και αν πιστεύει κανείς ότι η επιστροφή στη δραχμή θα επιφέρει διαγραφή δανείων, λεφτά στις τσέπες, τρομερή κίνηση στην αγορά και ευμάρεια. 

Βλέπαμε την ψηφοφορία με έναν φίλο που ανησυχούσε πάρα πολύ. Μου έλεγε πως αν το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό να τρέχαμε στο ΑΤΜ της τράπεζας να σηκώσει οσα μπορούσε. Προφανώς και αυτή τη σκέψη δεν την έκανε μόνο εκείνος. Καταλαβαίνεις τι θα γινόταν αν το ελληνικό κοινοβούλιο απέρριπτε το Μνημόνιο 2… Φαντάσου αν από σήμερα, Δευτέρα, θα έμενε σουπερμάρκετ και τράπεζα όρθια. Σε πόσους φούρνους θα κάναμε ντου, πόσα ΑΤΜ θα ξηλώναμε και σε πόσα βενζινάδικα θα κάναμε επιδρομή.

Τώρα που μεγάλωσα, δεν βλέπω μόνο τις απόψεις και τις ιδέες αλλά ποιος τις κάνει. Μου έστειλαν μηνύματα στο facebook για να κατέβω στο Σύνταγμα:

Ενας δωδεκαθεϊστής που ονειρεύεται την καταστροφή …του χριστιανικού ορθόδοξου κράτους όπως λέει

Ενας άεργος που τον ταΐζει η μάνα του

Μια φοιτήτρια  που πρέπει να εχει στο πανεπιστήμιο 8 χρόνια και ετοιμάζονται να της βγάλουν σύνταξη γιατί θα το τελειώσει σε άλλα τόσα. 

Τι κοινό εχω με αυτούς τους τύπους;

Τι κοινό εχω με τον Αλέξη και την Αλέκα που ότι καλό πάει να γίνει στη χώρα μας το τορπιλίζουν; Από τη διπλή ανάπλαση στο Βοτανικό μέχρι τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, των «Μακεδόνων» και των «Τούρκων» της Θράκης. 

Για την καταδρομή των Οστρογότθων στο κέντρο της Αθήνας, έχω πάθει ανοσία από την επανάληψη. Οι μεν λένε ότι είναι παρακρατικοί και οι δε ότι είναι αριστεροί εξτρεμιστές. Διάλεξε όποια εκδοχή σε βολεύει, δεν θα τα χαλάσουμε εκει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η επανάσταση δεν έχει καμία σχέση με μια βιτρίνα ενός καταστήματος. Αυτό στο χωριό μου το λένε βαρβαρότητα και είναι κατάλοιπο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αν μάθουμε ποιοι είναι αυτοί που συνέλαβαν και τιμωρηθούν παραδειγματικά και παρελάσουν τα ονοματάκια και οι φάτσες τους τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς τα μπροστά. Αλλιώς, τι είχες Λάκη, τι είχα πάντα. 

Ευτυχώς πρυτάνευσε η λογική και θα πάμε σε μια λύση που θα μας ζορίσει αλλά θα έχουμε και ένα αύριο. Μας περιμένουν μέτρα και πρέπει να τα εφαρμόσουμε. Προσεχώς θα γράψω πόνημα και για τα λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου αλλά ας του δώσουμε και ένα μικρό έστω δίκιο: Μερικά σωστά πράγματα που πήγαν να γίνουν, μας βρήκαν αντιμέτωπους. Όταν έθιξε την παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία, τα κλειστά επαγγέλματα, έγινε χάος από τις απεργίες. Όταν η Διαμαντοπούλου κατέθεσε ένα σωστό νομοσχέδιο για τα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οι πρυτάνεις σε συνεργασία με τις κομματικές νεολαίες (αυτοί που ευθύνονται για το βούλιαγμα του επιπέδου της εκπαίδευσης μας ) σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης. 

Δεν λεω ότι η χρεοκοπία απομακρύνθηκε ως ενδεχόμενο. Μπορεί να την ξαναβρούμε μπροστά μας. Ιδιαίτερα αν μερικές τομές που πρέπει να κάνουμε δεν τις κάνουμε όπως έγινε τα τελευταία δυο χρόνια. 

Ολες οι διαμαρτυρίες είναι κατανοητές μόνο που όσο και αν προσπάθησα να ακούσω μια αντιπρόταση, δεν έτυχε, πέραν της επιστροφής στη δραχμή. Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να συνταχθώ με οσους θέλουν την Ελλάδα να γίνει Τατζικιστάν. Στο κάτω κάτω της γραφής αν με το ευρώ οι φτωχοί γίνουν φτωχότεροι, με τη δραχμή οι φτωχοί θα πεθάνουν. 

Σε ότι αφορά τα εν Βουλή δρώμενα, οι 43 διαγραφές βουλευτών είναι κάτι που θα μας απασχολήσει στο εγγύς μέλλον. Το ένστικτό της αυτοσυντήρησης θα οδηγήσει πολλούς από τους διαγραφέντες στις στοργικές αγκαλιές του Κουβέλη, της Ντόρας, του Δημαρά και του Καρατζαφέρη. Θεωρώ απίθανο να δημιουργήσουν καινούριο κόμμα καθώς οι περισσότεροι έχουν μια ιστορική πορεία και ευθύνη στην πολιτική σκηνή της χώρας μας και δεν πιστεύω πως θα πείσουν κανέναν ότι έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν, ούτε μπορούν να διαγράψουν το παρελθόν τους με ένα «όχι». Έγραψα τη λέξη «όχι» και θυμήθηκα πόσο εκνευρίστηκα κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας καταρχήν με αυτούς που έλειπαν. Έφτυσαν κατάμουτρα όσους τους ψήφισαν. Ή έχεις οντότητα και ανάστημα να πας να ψηφίσεις ή κάτσε σπίτι σου. Ξέρω. Είναι γλυκά, πολύ γλυκά τα 8.221 ευρώ που παίρνεις ως μισθό αγαπητέ κύριε Βουλευτά. Τι σημαίνει το «δεν πάω»; Σου κάηκε το μόντεμ; Ξέχασες το σίδερο στα ρούχα; Θυμήθηκες την κατσαρόλα που άφησες αναμμένη; 

Επίσης δεν μου άρεσαν αυτά τα αδερφίστικα «ναι εκεί, παρών εκεί, ίσως σε αυτό το άρθρο, μπορεί σε αυτό, όχι σε εκείνο και τελικά ναι στο άλλο». Τι σαχλαμάρες είναι αυτές; Πλάκα είχαν όσοι ήθελαν να παραδώσουν διάλεξη μετα ψήφου προφανώς για να τους καμαρώσουν οι γονείς τους, μερικοί φίλοι και 2-3 ψηφοφόροι που τους απέμειναν. 

Ο παμπόνηρος Γιώργαρος την πάτησε. Πάνω που πίστεψε ότι είναι ο μέγας ρυθμιστής του πολιτεύματος, υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του με αποτέλεσμα να κάνει επικίνδυνες μαγκιές για να σταματήσει την κατρακύλα των δημοσκοπήσεων. Έξυπνος είσαι ευκατάστατε ( για να μην πω ζάμπλουτε ) ex-μποντι μπίλντερ αλλά το σήμερα έτσι αύριο γιουβέτσι, σήμερα σκάκι αύριο ουισκάκι και σήμερα τρόλεϊ και αύριο βόλεϊ μας κούρασε και δεν αντέχεται. Αυτό που κατάφερε το ΛΑΟΣ είναι να χάσει τα δυο κορυφαία στελέχη του ( εκτος και αν ο Γιώργης κάνει άλλη μια κωλοτούμπα και μεθαύριο τους ξαναδείς στους κόλπους του κόμματος – αν ο Βορίδης δεν πάει προς ΝΔ μεριά ) και νομίζω πως θα υποστεί γερή σφαλιάρα στις εκλογές. Καλοί οι ελιγμοί αλλά τα πολλά τετ α κε επιφέρουν ατύχημα… 

Φοβάμαι πολύ την ενδυνάμωση της (ανθ)ελληνικής Αριστεράς, στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγάλουν φωτογραφίες με σύσσωμη την κοινοβουλευτική τους ομάδα γιατί θα κάνουν πολύ καιρό να ξαναμαζευτούν τόσοι πολλοί και στη ΝΔ, είναι σχεδόν αστείο να διαγράφονται οι δυο από τους τρεις κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του κόμματος. Ωραίες επιλογές έκανες. Ετσι θα επιλέξεις τους υπουργούς σου; 

Αν είναι να γίνουν εκλογές και να έχουμε 10 κόμματα στη Βουλή και ο καθένας να κοιτάει την καρεκλίτσα του, προτιμώ να επιμηκυνθεί η θητεία του Παπαδήμου όσο περισσότερο γίνεται.

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

ΘΗΛΥΚΟ ΚΛΙΣΕ

Μετά από το πρωτό ραντεβού με το κορίτσι που σε ενδιαφέρει και ενώ είσαι κύριος και δεν εχεις ορμήξει, η συνήθης κατάληξη είναι το κλίσε: «Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, πέρασα πάρα πολύ ωραία και θα τα ξαναπούμε σύντομα/σίγουρα».

Το ευγενικό αγόρι χαίρεται και μένει με την απορία, καθώς δεν την ξαναματαβλέπει.

Το κατά πόσο καλά πέρασε η γυναίκα φαίνεται στις επόμενες δύο μέρες. Για να μη σου πω δυο ώρες. Μην τσιμπάς από το ευγενικό στερεότυπο. Το χουν αυτό οι γυναίκες,  την ειλικρίνεια την έχουν κλειδαμπαρωμένη στο ντουλάπι με τα είδη προικός της μαμάς.

Θέλουν να σου πουν κάτι γλυκουλίνι για να μη θυμώσεις, και να εχουν και την καβάτζα. Ποτέ δεν ξέρεις που και πως μπορεί να σου φανεί κάποιος θαυμαστής χρήσιμος στο μέλλον.

Αν δεν πέσει φιλί στην καληνύχτα, μη δώσεις καμία σημασία στις λέξεις.

Ζαχαρίτσα στο πικραγγούρι…

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ

Προσκαλεί κάποιος κάποιον σε γιορτή.
Ο διάλογος:

-    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ αλλά δεν μπορώ να έρθω
-    Γιατί ρε συ;
-    Δεν εχω λεφτά ρε φίλε και δεν έχω να σου πάρω ένα δώρο
-    Ασε τα λεφτά ρε, την παρουσία σου θέλω, δεν με νοιάζει το δώρο!


Συνήθως αυτός που λέει τέτοια δικαιολογία δεν παει.

Ολος ο διάλογος, που σίγουρα τον εχεις ακούσει – ειδικά στις μέρες μας – είναι άθλιος.

Τι σημαίνει δεν εχεις λεφτά; Πάρε κάτι συμβολικό! Ένα μπουκάλι κρασί ( 5-6 ευρώ ) ένα κηροπήγιο για ρεσό, ένα μπρελόκ, ένα μικρό διακοσμητικό γραφείου, κάτι!

Αμ ο άλλος; Η παρουσία σου λέει. Γιατί, εσυ πας σε μια γιορτή ή σε ένα γάμο με άδεια χέρια; Ξεφτίλα!

Θεωρώ μέγιστη ρόμπα, ότι και να λέει από ευγενικά κίνητρα ο καλών, ο καλούμενος να προσέλθει με άδεια χέρια, ειδικά σε μια γιορτή. Το δώρο δεν είναι η λύση ζωής. Είναι συμβολισμός. Ότι τιμάς την πρόσκληση και αυτόν που σε καλεί.

Στο παρελθόν εχω δώσει και γω, μάλλον από αμηχανία αυτή την απάντηση περί παρουσίας, και αυτόματα μετάνοιωσα για την πρόσκληση… 

Ένα άλλο κλισέ που φοριέται σε φιλικές συναναστροφές, είναι σε μια πρόσκληση για συνάντηση,  το «δεν εχω λεφτά και προτιμώ να μείνω μέσα. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος». Άλλη χαζαμάρα αυτή!

Αυτός που είναι φίλος, φίλος της προκοπής εννοώ, θα προσφερθεί να κεράσει. Κανένας δεν φαλήρισε με το να κεράσει ένα καφέ ή ένα ποτό. Αν δεν είσαι εγωίσταρος, να δεχθείς το κεράσμα και να ανταποδώσεις την επόμενη. Είναι καλύτερα δηλαδή να κάτσετε και οι δυο στα σπίτια σας και να βλέπετε τηλεόραση; Αμα εχεις πρόβλημα να δεχθείς ένα κέρασμα, τότε είσαι προβληματικός άνθρωπος..

Βέβαια, θα μου πεις πως αν το «δεν εχω λεφτά» γίνεται από τσιγγουνιά και κατ’ εξακολούθηση, τότε δεν το συζητάμε, -τι τη θες την παρέα του; -μη γίνεσαι και κορόϊδο!

Μικροί συμβολισμοί..
Καμιά φορά με μεγάλη σημασία…

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

ΓΙΟΡΤΗ

Πριν από λίγες μέρες, στο Εν Αθήναις, στη γιορτή μου, μαζεύτηκαν φίλοι και γνωστοί και περάσαμε όμορφα. Το μαγαζί γέμισε, τα είπαμε, τα ήπιαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, πήρα και ωραία δωράκια ( ντροπή σου υ-ληστή! ), έβαλα και μπόλικα σφηνάκια, μου άρεσε η βραδιά.

Από τις πέντε ωρες, παραθέτω τα πρώτα 80 λεπτά της μουσικής που έπαιξα.

Ελπίζω να σου κάνει καλή παρέα, την ευχαριστηθείς παρέα με τον καφέ σου το πρωί ή το ποτό σου το βράδι:

http://soundcloud.com/suspectblog/suspects-nameday