Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΑΡΣΗ ΑΝΩΝΥΜΙΑΣ ΚΑΡΤΟΚΙΝΗΤΩΝ


Όταν  παει να γινει κατι σωστο σε αυτή τη χωρα θα βρει εμποδια εμας τους ιδιους. Μολις βρηκαμε τους εχθρους μας και ειμαστε εμεις.

Εβγαλε λοιπον μια αποφαση η δυστυχως και η κατά τα αλλα εντελως τελειως αποτυχημενη κυβερνηση για την αρση της ανωνυμιας των κατοχων καρτοκινητων τηλεφωνων.
Οι πρωτες που αντεδρασαν είναι φυσιολογικα οι εταιρειες κινητης τηλεφωνιας. Αριθμους θελουν να πουλανε, μοναδες να γραφουν και τα εσοδα να ρεουν. 

Πεταγονται όμως και οι δημοσιογραφοι στους οποιους ξυπνησε ο Τσε Γκεβαρα και εξαπολυουν διθυραμβους κατά του μεγαλου αδερφου, για τη δημοκρατια και την εθνικη παλιγγενεσια  και λοιπα χαζοχαρουμενα εσχατολογικα. 

Ειμαι υπερ αυτου του μετρου για να μπει μια ταξη στην επικοινωνια καθως εχω υποψη μου πλειστες οσες περιπτωσεις που εχουν καταστρατηγηθει στοιχειωδεις κανονες σεβασμου, κοινωνικης επιμορφωσης και ευγενειας. 

Καταρχην το υποτιθεμενο εμποδιο των εταιρειων, είναι μια πλανη που τη διογκωνουν για να μην ενεργησουν. Εχουν τη δυνατοτητα ολες οι εταιρειες να στειλουν 5 sms σε 5 γλωσσες ( πχ ελληνικα, αγγλικα, αλβανικα, πακιστανικα και πιθανως σουαχιλι ) που θα ειδοποιουν τους συνδρομητες τους ότι μεχρι την ταδε του μηνος αν δεν δηλωσουν ΑΦΜ και αριθμο ταυτοτητας, το κινητο θα υπαρχει μονο ως διακοσμητικη συσκευη. Στους συνδρομητες πως στελνουν και τους λενε «ο λογαριασμος σας εχει εκδοθει»; 

Μου αρεσει που το φουσκωνουν και λενε πως 13,5 εκατομμυρια πολιτες θα πρεπει να δηλωσουν τα στοιχεια τους!!! Σιγα μην είναι και 20! Αφου 11 ειμαστε ολοι και ολοι! Αν θεωρησουμε ξεχωριστο πολιτη αυτόν που εχει στην κατοχη του 2-3 αριθμους, τοτε μαλλον θα πρεπει να επαναπροσδιορισουμε τη μαθηματικη επιστημη. Να δεχθω για την οικονομια της συζητησης ότι το συγκεκριμενο μετρο αφορα 13,5 εκατομμυρια ανθρωπους αν συνυπολογισω αλλοδαπους και παιδια. Και τι εγινε; 

Ας βαλουν ένα περιθωριο 5 μηνων να πανε οι πελατες στα καταστηματα κάθε εταιρειας να δηλωσουν τα στοιχεια τους. Ποιο είναι το ανυπερβλητο εμποδιο;
Εδώ τα καταφεραμε με το κτηματολογιο, σε αυτό θα κολλησουμε; 

Μηπως ότι θα χασουν τα εκατονταδες χιλιαδες sms των παιδιων; 
Δεν πειραζει, ας δηλωθει το κινητο με τα στοιχεια του πατερα ή της μητερας.
 Ή μηπως δεν θα μπορει ο κάθε λαθρομεταναστης να επικοινωνει με τον Χ godfather

Ή μηπως συντηρειται αυτό το καθεστως γιατι βολευεται ένα ολοκληρο παρασιτικο κυκλωμα ( ανθρωποι της νυχτας, πορνεια, ναρκωτεμποροι, βαπορακια, καϊκια, βαρκουλες, μπραβοι, νονοι, νταβαδες, κουμπαροι ) που χρειαζεται συνεχως νεους αριθμους για να μην εντοπιζεται ποτε;
Θελω να το παω αντιστροφα. 

Γιατι καποιος να είναι ανωνυμος; Γιατι να εχει ένα κινητο τηλεφωνο στην κατοχη του χωρις να θελει να δηλωσει τα στοιχεια του; Τι θελει να κρυψει; Οσοι δηλαδη είναι συνδρομητες επαθαν κατι;
Στην Ιταλια δηλαδη που δεν επιτρεπεται σε κανεναν να διαθετει κινητο τηλεφωνο χωρις να δηλωσει το ΑΦΜ του, είναι ηλιθιοι; 

Οι περιπτωσεις που εχω υποψη μου και χρησιμοποιουν κινητο ανωνυμα ειτε είναι περιεργοι αλλοδαποι, ειτε ανηλικοι, ειτε περιθωριακοι, ειτε τιποτα πληγωμενοι τυποι που κανουν τον βιο αβιωτο στις πρωην τους. Γιατι ολοι αυτοι να εχουν προσβαση στην επικοινωνια; 

Θελω με το παρον να κανω επισης και δυο επιπλεον προτασεις για την κινητη τηλεφωνια.

  1. να αφαιρεθει η δυνατοτητα της αποκρυψης. Δεν καταλαβαινω γιατι θα πρεπει καποιος για να επικοινωνησει μαζι μου, να κρυβεται. Να μην ξερω ποιος «μου χτυπαει την πορτα» και ποιος θελει να μου μιλησει; Με και πιστευω μας, εχουν ξεσκισει στο τηλεμαρκετινγκ. Οσες βλεπω αποκρυψη, 9 στις 10 είναι τηλεμαρκετινγκ. Είναι δικαιωμα μου να ξερω ποιος με καλει και δεν καταλαβαινω σε τι ακριβως εξυπηρετει η αποκρυψη. Το καλυτερο καμουφλαζ ενοχλητικων κλησεων είναι η αποκρυψη!
  2.  Επιπλεον, να εχει δυνατοτητα ο χρηστης να κανει «μπλοκ» καποιον αριθμο. Όπως στο mail. Εκει που υπαρχει και η απαντηση να υπαρχει και το στοπ σε καποιον που είναι ανεπιθυμητος. Όπως στα σπιτια μας, αμα θελουμε ανοιγουμε την πορτα ετσι να υπαρχει και στο τηλεφωνο.

Πιστευω ότι στη χωρα μας υπαρχει ασυδοσια σε ότι αφορα την κινητη τηλεφωνια και ο καθενας μπορει να ενοχλει τον οποιονδηποτε. Αυτό πρεπει να σταματησει. 

Ακομα και στην τελευταια απαγωγη του εφοπλιστη Παναγοπουλου, τα μαζικα μεσα επιρροης εκαναν ρεπορταζ σχετικα με κλησεις από κινητα τηλεφωνα «μιας χρησεως». Ακομα και ενοχλητικες κλησεις και μηνυματα που μπορει να δεχθουμε, και να θελουμε να αντιδρασουμε, πρεπει να κανουμε μηνυση, να παρεμβει εισαγγελεας για να βρουμε ποιος ειναι και τρεχα γυρευε το ελικοπτερο του Παλαιοκωστα. 

Ενας φιλος προσφατα γνωρισε μια κοπελα. Του αρεσε και την προσεγγισε. Ελευθερη ειπε ότι ηταν, της εδωσε το τηλεφωνο του και ο συντροφος της τον ζαλισε στις ενοχλητικες κλησεις. Αν δεν ηταν από αποκρυψη θα μπορουσε να αντιδρασει. Προτιμησε να μην το παει στα ακρα και με το μπιρι μπιρι τυπου «ελα ρε φιλε, κρατησε τη,  με ξενερωσε μονο και μονο που ειπε ότι ηταν ελευθερη και δεν ηξερα ότι είναι μαζι σου», χαλαρωσε. Τι θα γινοταν αν ηταν καποιος ψυχασθενης; 

Τουλαχιστον ας υπαρχει ένα πλαισιο που θα μας προστατευει, ένα πρωτο φιλτρο.
Εχεις τηλεφωνο και θελεις επικοινωνια;
Καλως.
Ποιος εισαι;
Ο τιποτας και ο κανενας; 

Πριν από αρκετο καιρο ειχα γραψει κατι σχετικο, αν δεν εχετε τιποτα καλυτερο να κανετε, ριξτε μια ματια: 

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΤΗ ΔΥΣΗ


Καιρο ειχα να παω στον κινηματογραφο και για αυτό η επιστροφη μου στη μεγαλη οθονη ηθελα να αφορα μια σχετικα ευπεπτη ταινια. Μη μου πεσει βαρια και παθω καμια εγκεφαλικη γαστρεντεριτιδα!
Μερικες αξιες όπως η πορεια του Ηλιου από την Ανατολη στη Δυση παραμενουν σταθερες και ετσι σταθερος ως προς την ενισχυση του ελληνικου κινηματογραφου, δεν το σκεφτηκα πολύ όταν προεκυψε η προταση του Γαβρα, Παραδεισος στη Δυση. 

Η ταινια μου αρεσε για πολλους λογους. Μια θεωρητικα επιφανειακη κωμωδια με παραλληλα νοηματα και συμβολισμους η οποια απευθυνεται από το κοινο του πρωινου καφε μεχρι τους λατρεις του Βελτσου.

Το στορι συνοψιζεται σε μια γραμμη. Η περιπλανηση ενός λαθρομεταναστη από την Ελλαδα στο Παρισι. Δεν ξερω αν είναι τυχαιο ή αν είναι εκ προθεσεως αλλα ο πρωταγωνιστης μοιαζει και σε στιλ, σε φατσα και σε ρολο με τον …Μπαστερ Κιτον !!!

Λογω προβληματος στη γλωσσα ( κατι φτωχα γαλλικα ) είναι ζητημα αν σε ολη την ταινια μιλησε όλα και όλα 10 λεπτα! 

Ξεκιναμε από τον τιτλο. Ωραια η ειρωνεια. Ο παραδεισος δεν είναι στη Δυση.
Από κει και περα, οι περιπετειες και το διαρκες ταξιδι γεματο ανατροπες του λαθρομεταναστη πλασιωνεται από αντιπροσωπευτικους τυπους ανθρωπων της κοινωνιας μας. 

Ετσι και στο ταξιδι της ζωης. Θα βρεις καλους, κακους, εκμεταλλευτες, στερημενους, ομοφυλοφιλους, ψευτες, υποκριτες, φιλευσπλαχνους, ανεξαρτητως οικονομικου στατους και κοινωνικης θεσης. Ο πρωταγωνιστης με την παιδικη αφελεια, συνεχιζε τον δρομο του απροσκοπτα, λεγοντας παντα ευχαριστω όταν του προσφερετο η καλοσυνη και χωρις μισος αλλα με περισσο κουραγιο στις κακοτοπιες. 

Μπορεις να πεσεις, επιβαλλεται να σηκωθεις. 

Ο Γαβρας προτιμησε να μας ταξιδεψει με την καμερα σε ετεροκλητα τοπια χωρις ηθικοπλαστικες βαρεμαρες, χωρις δακρυα, χωρις δραμα, αμαρτησα για το παιδι μου, σκοτωσα για τη μανα μου, χωρις πονο και χωρις να μας υποβαλλει σε πνευματικες κακουχιες. Εναντια στα σημεια των καιρων της γενικευμενης μαυριλας, ο παραδεισος στη δυση είναι μια ταινια που περνας καλα μεν, με σεβασμο στον θεατη δε. 

Μου αρεσε το τελος της ταινιας, στο οποιο ο καθενας μας μπορει να χτισει την καταληξη που του ταιριαζει. Χωρις happy end, χωρις καταστροφη, χωρις γαμο και χωρις κηδεια.

Ένα ποταμι που ρεει…

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ www.zougla.gr


Με αφορμη και αιτια καποια δημοσιευματα του www.zougla.gr, στις 17 Φεβρουαριου, τους εστειλα μια επιστολη αναφορικα με το facebook. Ενω στο αρθρο της πρωτης σε επισκεψιμοτητα ( κατά δικης τους δηλωσης ) ενημερωτικης ιστοσελιδας ζητουσαν αποψεις, τη δικη μου επιστολη όπως αλλωστε περιμενα, την εθαψαν. 

Για λογους αρχειου και ιστορικης καταγραφης, την ανεβαζω και εδώ: 

= = = = 

Αγαπητοι κυριοι, 

Παρατηρηρω τις τελευταιες μερες οτι εχετε ανοιξει εναν λυσσαλεο πολεμο με το facebook και τα blogs. Αναφερετε επιμελως όλα τα κακα και τα θανασιμα αμαρτηματα που μπορουν να βρουν τον ανυποψιαστο πολιτη και το τελευταιο σας αρθρο το στολισατε με τη φωτογραφια της Αγαθονικιαδη που εκδιδοταν και εκβιαζε τον πολιτικο μηχανικο. 

Εξυπνο, μονο που η συγκεκριμενη γνωριμια εγινε, όπως γραφετε, σε chat room και όχι στο facebook. Όπως και η φωτογραφια του Θεοδωριδη που απλως ειχε λογαριασμο στο facebook. Όχι ότι είναι κατι φοβερα σημαντικο αλλα ενας παρατηρητης μπορει να διαβασει το παιχνιδι των εντυπωσεων. 

Σε ένα βαθμο το καταλαβαινω. Στον δεδομενο χρονο που καποιος εχει στη διαθεση του, δεν μπορει να τα κανει όλα. Αν αφιερωνει τον χρονο του στα blogs και στο facebook, δεν θα μπορει να γινει πελατης μας. Αρα, ας ξορκισουμε τα φαντασματα και ας ερθουν ολοι στην αγκαλια μας.
Δεν διαφωνω με αυτά που γραφετε. Διαφωνω με την οπτικη σας γωνια που μου φαινεται μονοδιαστατη, ικανη να δωσει μια στρεβλη εικονα της πραγματικοτητας.

Θα μου επιτρεψετε να αναφερω μερικα θετικα ( μια και δεν το κανετε εσεις ) του facebook που εχουν φανει  χρησιμα σε ολους. 

  1. Η επανασυνδεση παλιων συμμαθητων. Μικροι ειμασταν, μετακομισαμε, αλλαξαμε σχολειο, κινητα δεν ειχαμε,  χαθηκαμε και εχω υποψη μου πολλα reunions ( επανενωσεις στην ελληνικη ) που πυροδοτηθηκαν χαρη στην αναζητηση μεσω του facebook

  2.  Οι αντρες καταλαβαινουν, οι γυναικες μπορουν ισως να κατανοησουν. Βρηκαμε συστρατιωτες, παλιοσειρες, τα τοτε νεουδια, τους τοτε αρχαιους. Συγκινητικες στιγμες με ανθρωπους με τους οποιους «αδελφοποιηθηκες» για λιγο και που νομιζες ότι δεν θα ξαναδεις ποτε χαρη στο facebook.

  3. Δοθηκε η δυνατοτητα σε ανθρωπους να προωθησουν τη δουλεια τους χωρις να εχουν αναγκη κανενα κυκλωμα, καμια «συσταση» και κανενα «βισμα» που οσο και ευρωπαϊκη χωρα και αν ειμαστε, στην Ελλαδα παντα χρειαζονται και τετοιες λεπτομερειες.. Μουσικοι, συγκροτηματα, συγγραφεις. Θεατρικες παραστασεις…  Εσεις για παραδειγμα, στο lifestyle τμημα του site σας, φιλοξενειτε λαϊκοποπ σκυλαδικα και δεν ειδα για παραδειγμα μια συνεντευξη του Νικου Θεμελη, του Νικου Πορτοκαλογλου και του Λεωνιδα Καβακου. Στο facebook υπαρχει μεγαλυτερη πολυμερεια.

  4. Δοθηκε επισης η δυνατοτητα σε κοινους θνητους όπως ο γραφων να ερθουν σε επαφη με πολιτκους που υπο κανονικες συνθηκες πιεσης και θερμοκρασιας αυτό θα ηταν αδυνατον. Σε ότι αφορα αυτου του τυπου την επαφη, αποτελεσμα για μενα ηταν μια γερη κριτικη και μια συνεντευξη με την βουλευτη κυρια Νατασα Ραγιου την οποια μπορειτε να δειτε εδώ: http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2008/08/blog-post_29.html

  5. Στο facebook εχεις και αυτή τη δυνατοτητα να επικοινωνησεις με ανθρωπους που δεν μπορεις υπο άλλες συνθηκες καθοτι δεν τους ξερεις, αλλα να θελεις να απευθυνεις ένα σχολιο για ένα τραγουδι, για έναν ρολο, για μια εκπομπη, για μια θεση και αυτό είναι ένα θετικο στοιχειο.

Σε ότι αφορα το ερωτικο κομματι, ας μην κρυβομαστε και ας μην παραμυθιαζομαστε.
Δεν υπαρχει ουτε ενας για δειγμα τομεας της κοινωνικης ζωης που να μην υπαρχει το ερωτικο αρωμα. Από το μποτιλιαρισμα στο φαναρι, στη δουλεια μας, στις σχεσεις μας, στη διασκεδαση, στη διαφημιση, παντου.

Δεν είναι λοιπον ατυχες ( για μην πω ηλιθιο ) να ζηταμε αυτό το στοιχειο να απουσιαζει και από το facebook;
Αφου και εσεις στις ζουγκλ-εκπομπες σας φροντιζετε να διαθετετε ομορφες παρουσιες και στο site σας εχετε αντιστοιχες καταχωρησεις.

Όταν μια κοπελα εκθετει το σωμα της με μπικινι, ανωμαλοι δεν ειμαστε, θα τη δουμε τη φωτογραφια. Όπως κανουμε και στα περιοδικα, στις αφισες στο δρομο και στην τηλεοραση. Αυτό δεν σημαινει όμως ότι το facebook είναι αντρο οργιων!

Από την εποχη των λαιστρυγονων μεχρι σημερα, ισχυει ο μεγας κανονας:

Σημασια δεν εχουν τα μεσα αλλα η χρηση.

Αν λοιπον τα τρομοκρατικα σας δημοσιευματα αφορουν ενηλικες τοτε μιλαμε για επιστημονικη φαντασια. Καλη μεν αλλα δεν είναι δημοσιογραφια. Οποιος θελει να μπλεξει, μπλεκει. Οποιος θελει να μπει σε ροζ κυκλωματα και deals ναρκωτικων μπορει να το κανει και εκτος facebook και μαλιστα αυτό είναι πιο ευκολο.

Οποιος ανεβαζει φωτογραφιες του, ή βιντεο σε ευαισθητες στιγμες και τις εκθετει σε αγνωστους, δεν του φταιει κανενα facebook αλλα το κεφαλι του και είναι θεμα καθαρα ατομικης ευθυνης.
Αν θελετε να προειδοποιησετε τους γονεις, δεν είναι αναγκη να τους ανακοινωνετε τη συντελεια του κοσμου.

Αργει.

Ο γονεας μπορει να κανει 3 απλες κινησεις για να εχει το κεφαλι του ησυχο.

Α) family protection προγραμμα
Β) key logger
Γ) ο υπολογιστης να βρισκεται στο σαλονι, σε χωρο που να μπαινοβγαινει κοσμος και όχι στο δωματιο του παιδιου.

Δεν χρειαζεται ουτε τρομος, ουτε αιμα.
Ελπιζω όπως ειστε πρωτοι στην ενημερωση, να εχετε το θαρρος να δημοσιευσετε την επιστολη μου εστω και αν είναι αντιθετη στα γραφομενα σας.

Όχι για μενα.
Για τον φουκαρη τον διαλογο….


Με εκτιμηση

Suspect

= = = =

Τα συμπερασματα δικα σας.

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ και ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ


Σε ένα απογευματινο απεριτιφ, βγηκαμε με φιλους και συζητησαμε 2 καυτα ζητηματα του ανθρωπινου γιγνεσθαι. 

Ο ενας φιλος ελεγε πως η γιορτη του αγιου βαλεντινου είναι κατι το καταπληκτικο, το γουσταρει, όχι γιατι την πιστευει αλλα γιατι είναι ολη μερα στο μελι με την κοπελα του, με γουτσου γουτσου και τρυφεροτητα. 

Ο άλλος ελεγε για την εμπορικοποιηση των παντων, για την ξενερωτη γιορτη, για τα εξοδα και τα αναγκαστικα δωρα. Ελεγε επισης πως ο ερωτευμενος δεν εχει αναγκη από σημαδουρα γιατι γιορταζει κάθε μερα. 

Σε ότι αφορα την Τσικνοπεμπτη ο ενας ελεγε για το πώς επιτεθηκε στο κοκορετσι, πως ξεσκιζε τα παϊδακια και πως εκανε μια μπουκια τη μπριζολα. 

Ο άλλος αναφεροταν στα ζωακια που ο ανθρωπος τα σκοτωνει, ότι είναι υποκρισια να τρωμε κρεας εκεινη τη μερα λες και τις υπολοιπες αρχιζουμε νηστεια ή δεν τρωμε ολες τις προηγουμενες κρεας και περιμενουμε την τσικνοπεμπτη 

Και στα δυο συγκλονιστικα αυτά θεματα της καθημερινοτητας μας, η αποψη μου ηταν διαφορετικη.
Σε ότι αφορα τον αγιο Βαλεντινο, αν το ζευγαρι θελει με αφορμη αυτή την εστω εμπορικη και ξενερωτη μερα, να κανει κατι διαφορετικο από τα συνηθισμενα, να βαλει λιγο χρωμα στη σχεση, δεν βρισκω κατι κακο. Μου φαινεται εντελως υγιες να δραττεσαι μιας ευκαιριας και να σπας τη ρουτινα πηγαινοντας ένα βημα πιο περα. Το αν θα γιορτασεις και το πώς είναι δικο σου θεμα αναλογα βεβαια με τις δυνατοτες ( ολοι θα ηθελαν μια μαγικη νυχτα στο Παρισι αλλα ποσοι μπορουν; ) και την επινοητικοτητα σου. 

Σε ότι αφορα την Τσικνοπεμπτη, εμενα μου αρεσει ως εθιμο για έναν λογο. 

Την κοινωνικη συνευρεση των ανθρωπων. 

Ειδικα στη μεγαλη πολη που συνηθιζουμε να χανομαστε, είναι μια ωραια ευκαιρια να βρεθεις με αγαπημενα προσωπα να πιεις ένα κρασι, να συζητησεις και να μην απομονωθεις στον υπολογιστη και στην τηλεοραση. Ας είναι και η τσικνοπεμπτη, ας είναι και ο αγιος βαλεντινος. 

Δεν είναι αυτοσκοποι αλλα μεσα ώστε να ερθουμε πιο κοντα.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Στο ντιβάνι» με τον Suspect - Μια βραδιά στο σπίτι του θεριού


Το πνευμα, το υφος και η πνευματικη της μουσουδα είναι αρκετα προσοντα ώστε να καλεσω την καλη μου φιλη να γραψει ένα κειμενο για το μπλογκ μου.

Αυτό που μου εστειλε, στην αρχη διστασα να το ανεβασω και λιγο πριν το delete, τελικα μου βγηκε να πατησω το post. Εξοχως διασκεδαστικο, εφιαλτικα υπεροχο, σαρκαστικο, όπως αλλωστε το περιμενα, εστω και αν με αιφνιδιασε με το θεμα!

Απολαυστε το.

= = = =

Γεια σας!

ΔΕΝ είμαι ο Suspect! Ούτε hacker είμαι! Είμαι μια φίλη του και γράφω εδώ με την άδεια και προτροπή του! Μπορείτε να με αποκαλείτε Queen Bee, γιατί τα «θεά», «λατρεία» και «σταρ» κοντεύουν να χάσουν την αξία τους με την υπερχρήση που τους κάνει σαν να διανέμει διαφημιστικά πιτσαρίας από δω κι από κει!

Σε μια τηλεφωνική μας συνομιλία, ο Suspect με ψιλοαιφνιδίασε: «Ξέρεις», μου λέει, «έχω μια φαντασίωση μ’ εμάς τους δύο». «Ωχ», είπα από μέσα μου, «θα πει πάλι καμιά από τις εξυπνάδες του και θα παγώσει η Σαχάρα». (Ή μήπως το είπα φωναχτά…;). «Για πες…». «Θα ήθελα να μου γράψεις κάτι δικό σου, μια ιστορία, κάτι από τη ζωή σου ή κάτι από τη φαντασία σου, και να το ανεβάσω στο blog με τις σχετικές συστάσεις». Στιγμιαία παύση για σκέψη, why not, ευχαριστούμε που μας προτιμάτε, αρκεί να είναι ανώνυμο ή έστω με ψευδώνυμο, συμφωνία, γεια χαρά.

Όταν μου το πρότεινε, δεν είχε συλλάβει φυσικά τους κινδύνους που ενείχε για τον ίδιο κάτι τέτοιο και τους οποίους θα λουστεί τώρα. Μετά από λίγο brainstorming, μού ’ρθε!: Να η ευκαιρία, σκέφτηκα, να πάρω «εκδίκηση» εκ μέρους όλων ημών που διαβάζουμε το μακρύ του και το κοντό του, των απελπισμένων κορασίδων που πέφτουν τυχαία πάνω του και σαν καλός Σαμαρείτης (λέμε τώρα) τους κάνει ψυχανάλυση και δωρεάν consulting (οι ξενικοί όροι τον κάνουν να μειδιά επειδή του ακούγονται εξωτικοί και συνάμα αστείοι, γι’ αυτό το κάνω επίτηδες), και εκ μέρους του Βραζιλιάνου προσωπικού του ποτοαναμείκτη, που είναι καταδικασμένος να τον ποτίζει και ν’ ακούει τα σώψυχά του!

Αυτή τη φορά λοιπόν, δεν θα γράψει ο Suspect για κάποιον άλλο, αλλά κάποιος άλλος για ’κείνον! Κάποιος που καταχράστηκε τη φιλοξενία του για να τη χρησιμοποιήσει ως έμπνευση και να τον «δώσει» στεγνά, χιχιχι…

Λένε (κάποιοι, δεν τους ξέρουμε, αλλά κυκλοφορούν ανάμεσά μας) ότι για να είναι μια ιστορία ενδιαφέρουσα, πρέπει να περιέχει τουλάχιστον ένα από τα εξής στοιχεία: χιούμορ, σεξ ή κάτι ασυνήθιστο. Το χιούμορ προκύπτει και μόνο από το πόσο γελοίο υποκείμενο είναι ο Ύποπτος. Το κάτι ασυνήθιστο, από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, καθώς ήταν ακόμα σε αναγκαστικό κατ’ οίκον περιορισμό, λόγω της επέμβασης. Το σεξ δεν σας το εγγυώμαι. Αν η ροή το «σηκώνει», ίσως.

Enjoy! (Or hate)

Εφιάλτης στον δρόμο για τον Suspect

Θα σας πω για μια συνάντησή μας που έγινε στο σπίτι του, το οποίο επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, λίγες μέρες μετά την περιβόητη εγχείριση χιαστού, που συναγωνίζεται πια ως γεγονός την inauguration του Ομπάμα.

Ξεκινώντας λοιπόν από το σπίτι μου εκείνο το κυριακάτικο βράδυ, σταμάτησα πρώτα σ’ ένα ATM. Τι το ’θελα, μου κράτησε την κάρτα. Ωραία αρχή. Του τηλεφωνώ ότι θα καθυστερήσω και να μου βρει το τηλέφωνο εξυπηρέτησης πελατών της τράπεζάς μου για να ειδοποιήσω. Τους παίρνω τηλέφωνο, ενώ στο μεταξύ ξαναπατούσα τα κουμπάκια μήπως και το καταφέρω να την επαναφέρει. Με τα χίλια ζόρια ξεκόλλησε κι ευτυχώς την «έφτυσε».

Λόγω της μικρής καθυστέρησης, ήταν και Κυριακή, είπα να πάρω ταξί. Δεύτερο λάθος μετά το ATM. Λέω στον ταξιτζή ότι πάω στον τάδε σταθμό, σύμφωνα με τις οδηγίες του Suspect, αλλά επειδή από κει ήθελε περπάτημα και δεν είχα ξαναπάει, τον ρωτάω αν έχει κανένα χάρτη, αφού είδα ότι δεν είχε GPS. Όχι, μου λέει, πες μου πού πας και θα το βρούμε (1ο απαράδεκτο, ταξιτζής να μην έχει χάρτη, δεύτερο, το αξίωμα ότι μπορούμε να μιλάμε στον ενικό αν ο άγνωστος συνομιλητής μας φαίνεται μικρής ηλικίας, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα είναι μπαμπόγρια, όπως στην περίπτωσή μου). Δεν χρειάζεται, λέω, ευχαριστώ, αφού δεν γνωρίζετε, ας με αφήσετε στον σταθμό, έχω οδηγίες μαζί. Όχι κοπέλα μου, πού να σ’ αφήσω να ψάχνεις μόνη σου βραδιάτικα, κουλουπού, κουλουπού. Παίρνει τηλέφωνο ένα φίλο του συνάδελφο, μιλούσαν 5 λεπτά για να του πει τελικά ότι δεν ξέρει τις οδούς. Δεν πειράζει, λέει, θα το βρούμε.

Στη διαδρομή έμπαινε από στενάκια υποτίθεται για πιο γρήγορα, ενώ φρόντισε να με ενημερώσει ότι είναι σχετικά καινούργιος στο τιμόνι (έλα, μη μου πεις!), και να σκέφτεται δυνατά αν πηγαίνει καλά ή όχι. Πετύχαμε μπροστά μας κι ένα κολλημένο τρόλεϊ, ξανά στενάκια για να το αποφύγουμε, κάποτε φτάνουμε στον σταθμό. Του λέω εντάξει, αφήστε με εδώ, εκείνος επέμενε να το βρούμε στρίβοντας άσχετα με τις οδηγίες που του έλεγα σε ακόμα πιο στενά στενάκια, με αποτέλεσμα να κολλήσει σε ένα και να βγει έξω για να δει αν γρατζούνισε το ταξί και αν τελικά χωράει.

Εκεί ευτυχώς βρίσκω ευκαιρία και κατεβαίνω δίνοντάς του το αντίτιμο της διαδρομής, και τον αφήνω να βρίζει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τους από πίσω που κορνάρανε, τη μοίρα του, whatever. Ευτυχώς που βρέθηκε το στενό στενάκι γιατί θα έφτανε να ξαναπάρει η Α.Ε.Κ. μου πρωτάθλημα κι αυτός θα έψαχνε ακόμα τις οδούς. You psycho freak!

Στο κελί 33…

Μετά από 10λεπτο περίπου περπάτημα, και αφού διέσχισα ράγες τρένου, τραμ και μετρο,  ραχούλες και σκοτεινά μονοπάτια, επιτέλους έφτασα. Δεν ήταν δύσκολο, απλά λιγάκι κουραστικό όταν φοράς μπότες με ημίψηλο τακούνι. Μου άνοιξε η μητέρα του (συγχαρητήρια, ηρωίδα που τον ανέχεστε, δεν φταίτε εσείς που εξελίχθηκε έτσι) και με καθοδήγησε στο μπουντρούμι του, εεε… συγγνώμη, στο δωμάτιό του. Είχε περάσει κανάς μήνας+ από τότε που είχαμε βρεθεί τελευταία φορά, και για δύο περίπου εβδομάδες μετά την εγχείριση δεν είχα καταφέρει να τον δω όπως είχα υποσχεθεί, γιατί τύχαιναν διάφορα, αλλά οι όποιες ενοχές μου μετριάζονταν απ’ το ότι δεν είναι δα και πολλά χρόνια που γνωριζόμαστε.

Big smiles εκατέρωθεν, οφκόρς. Τα ύποπτα μαλλάκια χωρίς ζελέ έπεφταν σε αφέλειες που σχημάτιζαν δυο κουρτινάκια, και φορούσε ένα φουτεράκι και βερμουδίτσα, σαν έτοιμος για μπασκετάκι (τα υποκοριστικά κάνουν λίγο πιο ανώδυνη την αφήγηση όταν μιλάς για ένα τέρας). Ο πειρασμός να τον προσφωνήσω «γκαντεμόσαυρο», που είπα να τον επισκεφθώ για συμπαράσταση και πριν ακόμα φτάσω μου έτυχαν τα παραπάνω, ήταν μεγάλος, όμως συγκρατήθηκα και προτίμησα κάτι πιο τρυφερό:

«Πώς είσαι έτσι ρε σαν το Σταμάτη Γαρδέλη;»

Ανταπέδωσε τη «φιλοφρόνηση» μόλις έβγαλα το παλτό μου και εναπόθεσα στο κρεβάτι τις υπόλοιπες στρώσεις του κρεμμυδιού, αποκαλώντας με «βοσκοπούλα». Φορούσα, βλέπετε, ένα αμπίρ μάλλινο φορεματάκι με ελάχιστα φουσκωτό κοντό μανικάκι και δετή ζωνίτσα (ξανά υποκοριστικά, γιατί ποιος σας είπε ότι δεν είμαι κι εγώ τέρας;).

Παρακαλώ, καθίστε, τι να σας προσφέρουμε, θέλετε κουραμπιέ, μελομακάρονο; Αν είναι σπιτικά, ναι. Σπιτικά είναι, εντάξει τότε.

«Σου έφερα ένα κρασί που πήρα από κάπου εδώ κοντά».

«Λευκό ή κόκκινο;»

«Λευκό».

«Το πέτυχες».

«Ξέχασα στο σπίτι κάτι άλλο που θα σου έφερνα» (άλλη γκαντεμιά που δεν απαρίθμησα προηγουμένως).

«Τι είχες πάρει;»

«Κεριά με άρωμα καφέ, σκέφτηκα πως θα ήταν χρήσιμα τώρα που είσαι κλεισμένος και θα ντουμανιάζει εδώ μέσα με το τσιγάρο».

«Φτου γμτ, όντως, μου είχαν φέρει τέτοια κάτι φίλοι και ήταν ό,τι έπρεπε. Πώς σου φαίνεται το δωμάτιό μου;

«Πολύ αγορίστικο».

«Ευχαριστώ, μας υποχρέωσες».

«Τι ήθελες να πω, κοριτσίστικο;»

«Όχι, καλά τότε».

Όχι «αντρικό». «Αγορίστικο». Ήταν η πιο κατάλληλη λέξη που μου ερχόταν. «Αντρικό» θα το έλεγα αν τα έπιπλα ήταν αφαιρετικές ντιζαϊνιές και στο δωμάτιο υπήρχαν άδεια κουτάκια μπίρας καίρια τοποθετημένα από δω κι από κει (μη μας περάσουν και για gay). Αυτός όμως είχε στην ντουλάπα και στους τοίχους αναρτημένες φωτογραφίες, εκτυπώσεις, ενώ η μία πλευρά ήταν η κλασική hi-tech γωνιά, το “media station” με τον υπολογιστή, τα ηχοσυστήματα, τα cd’s, μια άλλη πλευρά γεμάτη βιβλία ( σιγά μην τα χεις διαβάσει όλα αυτά ) κ.λ.π. Όπως θα περίμενες να είναι το δωμάτιο ενός αγοριού, δηλαδή. Ουσιαστικά του έκανα κομπλιμέντο του παλιόγερου, τώρα που το σκέφτομαι. Αργότερα μου υπέδειξε να κοιτάξω και στο ταβάνι, όπου έχει φτιάξει έναν «ουρανό» με αστράκια, που φωσφορίζει όταν κλείνει το φως. “Suspect phone home”.

Κάθισα και η συζήτηση ξεκίνησε με τα τυπικά και επιβαλλόμενα: πώς πας, πονάς ακόμα, για να το δω πώς είναι, και τα συναφή. Άπλωσε λοιπόν το πόδι εξηγώντας μου παράλληλα τι του έκαναν. Το τραύμα επουλωνόταν γρήγορα και θαύμασα την ξυρισμένη του κνήμη, αν και οι τρίχες είχαν αρχίσει να κάνουν την επανεμφάνισή τους (ουγκ, back to manlihood). Όπως θα έχετε καταλάβει από τα posts του στο blog, ο Suspect -έστω μέχρι πρότινος- πίστευε ότι ο δικός του σωματικός πόνος ήταν χειρότερος κι από γέννα. Λογικό.

Ο καθένας νομίζει ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει στον πόνο του αν δεν έχει περάσει την ίδια ακριβώς ασθένεια ή πάθηση. Και οι άνδρες έχουν και μια ευαισθησία παραπάνω, γιατί αμάθητοι όπως είναι στον πόνο, νομίζουν ότι θα πεθάνουν μ’ ένα συνάχι. Οπότε έσπευσα να του γνωστοποιήσω τι επεμβάσεις έχω κάνει εγώ, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μεν με τοπική αναισθησία, ωστόσο έτυχε να είναι όλες στην περιοχή του κεφαλιού, και παρόλο που δεν ήταν such a big deal, όταν περιγράφεις τη διαδικασία, είναι ολίγον τι ανατριχιαστικό. Όπερ και έπραξα, προκαλώντας του τα ανάλογα επιφωνήματα αποστροφής και γκριμάτσες ανατριχίλας, χαχαχα!

Έκαστος στο είδος του, και ο Suspect στο σκάψιμο ( diggin )

Αφού λοιπόν το διασκέδασα φρικάροντάς τον αρκετά, και αφού ανταλλάξαμε τα ιατρικά μας ιστορικά σαν ηλικιωμένοι που περιμένουν τη σειρά τους στο ΙΚΑ, περάσαμε στο αγαπημένο του θέμα - μετά φυσικά από τις γυναίκες και τις σχέσεις: το ραδιόφωνο και την εκπομπή του. Εξάλλου όλη αυτή την ώρα έπαιζε μουσικούλα και πασπάτευε τον υπολογιστή προετοιμάζοντας το “DigginDeeper” για την επόμενη μέρα.

Παρά το αλαζονικό προφίλ που αστειευόμενος προσπαθεί να περάσει στους φανς του (τρομάρα του, θέλει και φανς), για να κρύψει βέβαια το ότι όντως είναι ένα arrogant bastard, ενδιαφέρεται πολύ για τη γνώμη των ακροατών. Ξανά ευχαριστούμε που μας προτιμάτε, ιδού η γνώμη μας, μπλα. Σ’ εκείνο το σημείο, αγνοώντας φυσικά ότι είχε βάλει μες στο σπίτι του έναν δούρειο ίππο, πήρε θάρρος και τόλμησε να μου κοινοποιήσει ένα ηχητικό ντοκουμέντο από τις πρώτες εκπομπές.

Χααααααααααααχαχαχαχααααααααα!!!!!!!!!!!!!!

Ο Μπάρι Γουάιτ συναντά τον «Πες μου πού είσαι τώρα και τι κάνιεις»! Η αρσενική Αφροδίτη Σημίτη! Ο ραδιοφωνικός μάγος του μεσονυκτίου! Η φωνή τού love doctor! Γελάσαμε μαζί κοροϊδευτικά. Είναι ωραίο και καθησυχαστικό να γελάς μαζί με κάποιον που μπορεί να αυτοσαρκάζεται. Δίκαια πάντως θα μπορούσε να κομπάζει ότι σημείωσε τόσο θεαματική βελτίωση, και μάλιστα ως αυτοδίδακτος, που πλέον ακούγεται σαν «βετεράνος».

Εκεί μου ήρθε ξανά να γελάσω με κάτι που μου θύμισε κάτι και το είχα συνδέσει με κάτι. Αλλά δεν σας λέω. Ούτε εκείνου του είπα. Αντ’ αυτού, του είπα κάτι άλλο:

«Εκείνα τα γυαλιά που φοράς στη φωτογραφία, υπάρχουν; Τα έχεις εδώ;»

Και ναι, αγαπημένε του αναγνώστη, αυτό το γυαλί που βλέπεις εκεί πάνω δεξιά και λες ότι «δεν υπάρχει», τελικά υπάρχει, το είδα! Τα έβγαλε από το συρτάρι και τα φόρεσε, και όντως, they make sense πάνω του! Χωρίς καν να χρειάζεται να περάσει ηδονικά το δάχτυλό του πάνω απ’ τα χείλη σαν τον macho που «τσέκαρε» τη Σαρλίζ Θερόν σ’ εκείνη τη θρυλική διαφήμιση του Martini.

«Αφού αυτά τα γυαλιά υπάρχουν, μήπως τώρα θα μου δείξεις και καμιά φωτογραφία μ’ εσένα και τον Καλιαμάγκουρα»;

«Όχι, αυτός είναι πάντα incognito, δεν βγαίνει φωτογραφίες».

Μπουχαχα.

Έχει κι ένα άλλο ζευγάρι, πιο συνηθισμένο, αλλά δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω ποιο του πηγαίνει περισσότερο. Who cares, αρκεί να καλύπτουν την περιοχή γύρω από τα μάτια, για να μην κάνει ρυτίδες, σωστά Suspect…;

Μετά ήταν η σειρά μου να υποστώ τα καυστικά του σχόλια για τη δική μου δουλειά, δείγμα της οποίας ανασκόπησε online στα γρήγορα. Fair enough, σημειώσατε «Χ» στη λασπομαχία.

Είχε συγκρατηθεί αρκετά πριν περάσει στο κατεξοχήν αγαπημένο του θέμα, τις σχέσεις και τις γυναίκες, κι επειδή εκείνη τη στιγμή τύχαινε να είμαι εγώ μπροστά του, καταπιάστηκε με τα δικά μου.

Με ρώτησε και τον ενημέρωσα για τις εξελίξεις στα προσωπικά μου με το δωρικό εκφραστικό μου στυλ, γνωστότερο και ως «με το τσιγκέλι». Για λίγη ώρα αναλωθήκαμε σε μια στείρα, ωστόσο πολιτισμένη αντιπαράθεση, με τον καθένα μας να εμμένει στις θέσεις και τις απόψεις του πάνω στο ζήτημα, και να μην καταλαβαίνει γιατί δεν δέχεται ο άλλος το επιχείρημά του και την αλήθεια του. Όταν έφτασε η ώρα για την καταληκτική «ετυμηγορία» του, το «πέταξε»:

«Άκουσε κορίτσι μου…»

Ίου-ίου-ίουυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οι σειρήνες ούρλιαξαν και άναψαν κόκκινο στο άκουσμα της γλωσσολογικής κτητικότητας της φυλετικής ιδιότητάς μου (είναι η ώρα που ξυπνάει η μπουρδολόγος μέσα μου). Η έκφραση «κορίτσι μου», ή αντίστοιχα «αγόρι μου», όταν δεν λέγεται μελιστάλαχτα ή παθιάρικα, με χτυπάει στο ίδιο ευαίσθητο νεύρο που χτυπάει τον Suspect η έκφραση «σε βλέπω σαν φίλο» (άλλο μεγάλο ζήτημα, που δεν είναι του παρόντος). Έχει κάτι πατροναριστικό να το πω, αλαζονικό να το πω, ακούγεται «κάπως» βρε παιδί μου! Διαμαρτυρήθηκα, το δέχτηκε (νομίζω) και συνέχισε να μου εκθέτει την άποψή του.

Οι συλλογισμοί του «έμπαζαν» σοβαρά από δύο σημεία, και μάλιστα με βάση επιχειρηματολογία που είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα ο ίδιος. Αλλά δεν θέλησα να του τα επισημάνω εκείνη τη στιγμή - τραυματίας άνθρωπος, βλέπετε, και γέρος, πού μυαλό για περαιτέρω εγκεφαλική επεξεργασία, και εξάλλου ήταν ώρα να φύγω. Θα του τα εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή εκ του σύνεγγυς.

Ένα στυλό για καληνύχτα

Έχοντας φρέσκο το προηγούμενο με τον psycho ταξιτζή, προτίμησα ραδιοταξί. Το κάλεσε ο Suspect, λέγοντας στην τηλεφωνήτρια και τα δύο ονόματά μου μαζί με το επώνυμο, και κάνοντάς με να γελάσω, επειδή προέβη σε αυτή την ενημερωτική υπερπαραγωγή χωρίς να καταλαβαίνει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αρκεί μόνο το επώνυμο. «Από συνήθεια», δικαιολογήθηκε, επειδή αρέσκεται στο να με προσφωνεί έτσι. Δεν πειράζει, κάθε σημαίνον πρόσωπο πρέπει να αναφέρεται σε τρίτους με ολόκληρο το όνομά του! Πριν φύγω, δεν παρέλειψε να με «φιλέψει» ξανά με ένα καλούδι περιωπής: μια προσεγμένη πέννα-στυλό. Ξέρετε, σαν τα παιδάκια που μετά από μία τραυματική εμπειρία στον γιατρό, τα παρηγορούν ξαποστέλνοντάς τα με κανένα γλειφιτζούρι.


Συνοδεία ως την πόρτα, αγκαλίτσα, σταυρωτά φιλάκια και περαστικούλια. Τέρατα.

Το ότι τώρα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει ότι βγήκα αλώβητη από τη συνάντηση στο σπίτι του θεριού...

Ή μήπως σημαίνει ακριβώς το αντίθετο…

Μεταξύ μας…

Πάντως να ξέρετε ότι αυτό που θα πειράξει τον Suspect, δεν είναι ότι τον «ξεμπρόστιασα». Ούτε ότι μπορεί να σκεφτείτε πως είναι τόσο ψώνιο που προσποιείται ότι είναι κάποιος άλλος (και δη γυναίκα) ο γράφων, για να μπορέσει να περιαυτολογήσει. Ούτε το ότι είναι συγκεχυμένο αν τα παραπάνω είναι πραγματικότητα ή προϊόν φαντασίας και το αν θα μπορέσετε να τα ξεδιαλύνετε. Δεκάρα δεν δίνει γι’ αυτά. Αυτό που πραγματικά τον πικάρει, είναι ότι μέσα στο blog του θα υπάρχει πλέον ένα κείμενο με… τόνους. Για τέτοια διαταραχή μιλάμε.

Filakia!

Υ.Γ. 1: Παρέλειψα την ενότητα με το παθιασμένο σεξ που μεσολάβησε κάπου μεταξύ λογομαχίας και αποχώρησης, γιατί δεν είναι λογοτεχνικά ελκυστικό να περιγράφεις τα “moves” ενός τραυματία πάνω σε μονό κρεβάτι.

Υ.Γ. 2: Suspect, σου το παραχωρώ με την απαραίτητη προϋπόθεση να το συμπεριλάβεις στα «καλύτερα γκολ και τρίποντα», κάτι που επιβάλλεται ούτως ή άλλως de jure από την ανωτερότητα του κειμένου μου έναντι των δικών σου.

Υ.Γ. 3: Το παρόν δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ψυχογράφημα, παρά μια απόπειρα χαριτωμένης παρουσίασης μιας απλής περίστασης. Εξάλλου πάντα έλεγα ότι η ψυχολογία είναι ψευδοεπιστήμη (με το μαλακό plz τα σκάγια από τους ψυχολόγους). Η Βασίλισσα Μέλισσα συμβουλεύει: Μην προσπαθείτε να «μετρήσετε» τους ανθρώπους και να παραταχθείτε απέναντί τους. Δεν είναι μάχη. Απλά συμπαθήστε τους. Ακόμα και τον Suspect.

Υ.Γ. 4: Suspect, easy με το backlashJe suis vénéneuse, mais fragile!

= = = =

Πρωτη φορα γινομαι ενας θαυμασιος ρεζιλης και το καταχαιρομαι. Από την άλλη βεβαια σκεπτομαι…

That’s why friends are for…