Όταν
διάβασα στην εφημερίδα για το πρόγραμμα ξενάγησης στη Βουλή για πολίτες, μου
κίνησε το ενδιαφέρον. Ποτέ δεν είχα πάει και ήταν μια καλή ευκαιρία να δω
επιτέλους τον ναό της Δημοκρατίας από κοντά που όλοι μας θα τον θέλαμε καμένο.
Πήρα
στο 210 36 92 429 έδωσα το όνομα μου και τον αριθμό ταυτότητας μου και μου
όρισαν την Κυριακή που θα έπρεπε να πάω. Τυπικοί, με κάλεσαν και 3 μέρες πριν για
να μου το θυμήσουν.
Έφτασα
στην ταλαιπωρημένη πλατεία Συντάγματος. Είχα χρόνια να κατέβω την Κυριακή το
πρωί οπότε είχα και την ησυχία να την περιεργαστώ. Τα σημάδια της ανθρώπινης
βαρβαρότητας ήταν εμφανή. Σπασμένα μάρμαρα, βρωμιά και συνθήματα της
επανάστασης της πλάκας, γραμμένα παντού. Μια παράξενη ησυχία με χαλαρούς για
κέντρο της Αθήνας ρυθμούς λες και η ένταση πήρε ρεπό.
Φτάνω
στην είσοδο, από την πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας και αφού ήλεγξαν την
ταυτότητα μου περίμενα με άλλους 40 νοματαίους να μας παραλάβει η ξεναγός. Πρέπει
να ήμουν ο νεότερος σε ηλικία και μου έκανε εντύπωση ένα ζευγάρι που είχε έρθει με
το νεογέννητο μωράκι τους στο καροτσάκι για βόλτα. Τους χάρηκα. Αυτά είναι
ζευγάρια όχι σαν κάτι άλλους που κλείνονται στα σπίτια τους και βλέπουν
τηλεόραση και βλέπει ο ένας το προφίλ του άλλου στο facebook.
Μας
πήγαν από ένα υπόγειο, μια στοά και βρεθήκαμε στην αίθουσα του Ελευθερίου
Βενιζέλου. Εκεί η ξεναγός, μια εξαίρετη επαγγελματίας, μας εξήγησε το ιστορικό
του κτιρίου, πως από τα ανάκτορα του Οθωνα φτάσαμε στην απόφαση του Βενιζέλου
να τα μετατρέψει στη Βουλή των Ελλήνων, τις καταστροφές που έχει υποστεί κατά καιρούς
το κτίριο και μας έδωσε αναλυτικές πληροφορίες για τα εκθέματα και σπουδαίες
πολιτικές μορφές όπως τον Χαρίλαο και τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.
Είδαμε
το πρώτο σύνταγμα της Ελλάδος του 1844, το ψήφισμα της Βουλής της Επτανήσου για
την ένωση των Ιονίων νήσων με την Ελλάδα και το Σύνταγμα του 1864. Τη συλλογή και το
αρχείο της οικογένειας Τρικούπη που περιήλθε στην κατοχή του κράτους. Μια
σταγόνα ιστορίας. Η ιστορία της πολύπαθης χώρας μας. Η ζωφόρος που έχει κατά
σειρά τις σημαντικότερες στιγμές της Επανάστασης του 1821. Συνεχίσαμε στο
περιστύλιο και μπήκαμε στην αίθουσα της ολομέλειας.
Η
αλήθεια είναι πως από την τηλεόραση φαντάζει τεράστια αλλά σε μήκος είναι κάτι
λιγότερο από ένα γήπεδο μπάσκετ. Σε πλάτος λίγο μεγαλύτερη αλλά ψηλοτάβανη με
γυάλινο θόλο που δεν μπορείς να ξεχωρίζεις που ακριβώς τελειώνει ο φυσικός
φωτισμός και που ξεκινάει ο τεχνητός. Εκπληκτική
διάχυση του φωτός λες και βρίσκεσαι σε στούντιο, χωρίς να σε ενοχλεί.
Η
Ελλαδάρα όμως είναι αθάνατη. Μας έδειξαν το σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικής
ψηφοφορίας που υπάρχει σε κάθε έδρανο και φυσικά δεν λειτούργησε ποτέ. Η προμήθεια του πάντως έγινε και φαντάζομαι πως πληρώσαμε για αυτό.
Εκεί
λοιπόν γίνονται οι κρίσιμες ψηφοφορίες και λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις.
Αισθάνθηκα μέρος της ιστορίας. Αν και περίμενα ότι θα μου έβγαινε ένα
χρυσαυγιτο-κομμουνιστικό συναίσθημα τύπου να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, ένοιωσα
ένα δέος, ένα σεβασμό απέναντι στην ιστορία του ελληνικού έθνους.
Με
εντυπωσίασε η ξεναγός. Ευγενέστατη, διαβασμένη, πρόθυμη να απαντά σε κάθε
ερώτηση και από τρεις φορές γιατί στους 40 όλο και κάποιος δεν άκουγε κάτι. Στο
τέλος την πλησίασα: «Με συγχωρείτε» τη ρώτησα, «εσείς είστε υπάλληλος της
Βουλής;» Μου χαμογέλασε: «Όχι, είμαι
ιδιωτικού δικαίου και με σύμβαση…». «Α, είπα και εγώ» αντέτεινα και της
ανταπέδωσα το χαμόγελο.
Περίμενα
ότι θα βλέπαμε το εντευκτήριο, την αίθουσα της Γερουσίας και έστω ένα γραφείο
για να δούμε γιατί σκοτώνονται οι πολιτικοί μας για τα γραφεία μετά τις
εκλογές. Η ξενάγηση όμως σταμάτησε σε αυτό το σημείο.
Μπορεί
οι πολιτικοί μας να είναι ανίκανοι, προδότες, άχρηστοι και κλέφτες, ότι θέλεις
πες, καμία αντίρρηση. Όμως τη Βουλή μας πρέπει να τη διαφυλάξουμε. Αυτό
σκέφτηκα κατεβαίνοντας τα σκαλιά.. Δεν είναι κανενός πολιτικάντη το ελληνικό
κοινοβούλιο. Είναι ένα ζωντανό κτίριο που κουβαλάει τη νεότερη ιστορία μας και
ανήκει σε όλους μας. Αν δεν μας αρέσουν οι πολιτικοί μας, ας ψηφίσουμε άλλους.
Όμως η Βουλή των Ελλήνων είναι ιερό σύμβολο για όλους μας. Είναι αυτό που μας
επιτρέπει και μας εγγυάται την ελευθερία να τη βρίζουμε όταν περνάμε απέξω.
Είχε
απόλυτο δίκιο ο Άδωνις Γεωργιάδης όταν ανέβασε στο twitter του,
φωτογραφία με χαραγμένη τη λέξη «ΠΑΟΚ» σε ένα έδρανο από έναν μαθητή και
σχολίασε ότι κάποιο λάθος έχουμε κάνει με αυτά τα παιδιά τόσα χρόνια. Και ας
τον έβριζαν οι απανταχού επαναστάτες του ιντερνετ. Λες και θα δει ο
πολιτικάντης το «ΠΑΟΚ» και θα τρομάξει ή θα πληρώσει τη ζημιά από την τσέπη
του. Η ασέβεια όμως είναι όνειδος και για τον μαθητή και για τους γονείς του.
Τι χαράζεις; Ποιος πεντόβλακας σου δίδαξε οτι αυτό είναι μαγκιά; Τι χαράζεις ηλίθιο παιδάκι που θα ψηφίζεις αύριο; Το κτίριο που
στέκει εκεί από το 1843; Το έδρανο που
κάθισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος;
Ένοιωσα
άσχημα όταν στον άγνωστο στρατιώτη είχαν παρατάξει κάγκελα και δεν μπορούσες να
πλησιάσεις.
Συνέχισα
τη βόλτα μου περπατώντας στο Μοναστηράκι και κατέληξα στου Ψυρρή για καφέ.
Έχουμε
μια όμορφη πόλη.
Μόνο
που δυστυχώς κατοικούν Έλληνες...
Τις
καλύτερες φωτογραφίες από αυτή τη βόλτα τις έχω ανεβάσει εδώ:
Αν σου αρέσει
κάποια, μπορείς να την κλέψεις ελεύθερα. Τα πνευματικά δικαιώματα δεν με
ενδιαφέρουν, απλώς απευθυνόμενος στο φιλότιμο σου, αν τη στείλεις ή τη
χρησιμοποιήσεις, να αναφέρεις ότι τη βρήκες στο www.suspect.gr
Σου
προτείνω να κάνεις αυτή τη βόλτα. Μετά μπορείς να πας στο Ζάππειο, να πας στην
Πλάκα. Στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή. Να δεις αυτή τη ήσυχη και όμορφη πλευρά
της Αθήνας που μας στερούν οι Οστρογότθοι, οι βάρβαροι και ο τεμπέλης εαυτός
μας…