Στην Ευρυτανία
δεν επιδόθηκα σε βόλτες και περιηγήσεις. Πηγα να ξεκουραστώ. Πραγματικά. Ηρεμία,
ησυχία, οξυγόνο. Οσες φορές εχουν πέσει στα χέρια μου άρθρα για την Ευρυτανία
ολοι μιλάνε και γράφουν για τα ραφτινγκ, καγιάκ, τρεκινγκ, ιππασίες και λοιπά
μικροστικά. Αυτά τα φτωχικά με τα τζιπ. Κανείς μέχρι σήμερα δεν εχει αναφέρει
ένα μεγάλο καλό και ένα μεγάλο κακό της Ευρυτανίας. Οποτε περάσεις από το
Καρπενήσι σταμάτα και ας φάς έναν τόνο κορναρίσματα στην πλατεία να πιεις νερό.
Πουθενά δεν εχω γευθεί τέτοιο νερό. Όχι μόνο ότι είναι κρύσταλλο αλλά εχει
κάτι…
Το μεγάλο κακό είναι λίγο πριν το Καρπενήσι.
Μιλάμε για τη μεγαλύτερη κακοτεχνία ολων των εποχών! Αυτή η αθλια και
απαράδεκτη σύραγγα. Δεν γλιτώνει ούτε δέκα λεπτά από τον παλιό δρόμο, η ευθεία
της είναι ιδια με το κανταϊφι και οι κάτοικοι αναφέρουν υπέροχες ιστορίες για
το οτι ξεκίνησαν να το ανοίγουν από δυο μεριές, δεν συναντήθηκαν πουθενά και
αναγκάστηκαν να κάνουν στροφή για να ανοίξει ο δρόμος. Κανονικά θα έπρεπε να το
είχαν ονομάσει «το μοναδικό τούνελ που πριν το ανοίξουμε δεν κάναμε μελέτη». Αν
είχε προκαλέσει το δικαστικό ενδιαφέρον θα γελάγαμε όλοι αλλά μονοεδρική είναι
αυτή, τι να πεις. Τόσος κόσμος «εργάστηκε», πληρώθηκε για τη δουλειά του και αν
κράτησε μερικά χρόνια παραπάνω, δεν πειράζει μωρε, χτυπήσαμε την ανεργία και το
σημαντικό είναι ότι επιτέλους έγινε. Τι; Είναι ουσιαστικά άχρηστο; Υπερβολές….
Πάντως αν πάς ποτέ, φροντισε να έχεις γεμάτο
ντεπόζιτο, τα αγαπημένα σου cdκαι κάνε βόλτες με το αυτοκίνητο στα
αγέρωχα βουνά.
Κατέβηκα στην Αθήνα ισα ισα για να ξαναμυρίσω
καυσαέριο μια και μου έλειψε αλλά και για να πετάξω προς τη Σαντορίνη που ηταν και ο τελευταίος
σταθμός των φετινών μου διακοπών….
Μετά την Ηγουμενίτσα μπήκα στην Εγνατία οδο και
δεν ήθελα να βγω. Εντυπωσιακή διαδρομή στα βουνά με εξαιρετικά τοπία. Πολλές
γέφυρες και σήραγγες σε σημείο που αντι να ανοιγοκλείνω τα φώτα, τα άφησα
μονίμως ανοιχτά. Τρεις φορές, Αύγουστο μήνα, με βρήκε βροχή στον δρόμο αλλά το
θετικό είναι πως πλύθηκε εν κινήσει το αυτοκίνητο. Ο δρόμος ηταν στο ιδιο
επίπεδο με τα σύννεφα που είχαν κατέβει στις βουνοκορφές. Ειδικά το πέρασμα από
την Βάλια Κάλντα ήταν όλα τα λεφτά. Μπράβο για την Εγνατία, τεράστιο εργο,
έβγαλε την Δυτικη Ελλαδα από την απομόνωση.
Εκοψα στα Γρεβενά.
Τι ωραίος νομός… η διαδρομή από τα: Ελευθεροχώρι, Καρπερό, Παλιουρια, Δεσκάτη,
Κεφαλόβρυσο μέχρι την Ελασσόνα δεν σου κάνει καρδιά να αναπτύξεις ταχύτητα για
να αγναντεύσεις το τοπίο. Βουνά, κάμποι,
ποτάμια. Στην αρχή λίγες στροφές και μετά μια απέραντη ευθεία με λίγες στροφές
στην Ελασσόνα, που ηταν λίγο απότομες αλλα είχαν δυο λωρίδες ανα ρεύμα κυκλοφορίας παρακαλώ,
όπως πρέπει να εχει κάθε δρόμος. Δεν θα ξεχάσω την εικόνα στο χωριό Καρπερό: Ευθεία. Κάμπος με στάχυα. Πίσω
μου ο ήλιος το απόγευμα να τα χρυσίζει. Μπροστά μου βουνά και πάνω ψηλά, μαύρα
σύννεφα ( πιθανώς πιο πέρα έβρεχε) και να χαζεύω τις έντονες αντιθέσεις του
φωτός και του σκότους σε ένα χρυσαφί πιάτο.
Στο νομό Γρεβενών το μάτι σου χάνεται στις
πεδιάδες και τα ορή. Αν εχει και λίγα σύννεφα όπως στη δική μου πορεία, το σκηνικό
γίνεται σχεδόν απόκοσμο. Στην Ελασσόνα ξεχώρισα το μοναστήρι που δεσπόζει στην
κορυφή της πόλης και δύο ωραίες πλατείες. Μπήκα στoνομό Λαρίσης. Ξενερωτικές
πεδιάδες. Ένα ατέλειωτο φλατ. Ευτυχώς δεν ταλαιπωρήθηκα οδικώς λόγω της
ευθείας. Τελικά μετα από 5 ωρες οδήγησης μπήκα στον Βόλο. Αυτά τα κολωνάκια στη
μέση του δρόμου τι τα θέλουν;
Η πλάκα είναι πως τα βάζουν στη διαχωριστική
λωρίδα του ιδίου ρεύματος! Για το αντίθετο ρευμα, φαίνεται πως δεν τους
πειράζει η μετωπική! Ασε το άλλο. Μας εχουν ζαλίσει για τη φοβερή ρυμοτομία του
Βόλου και δεν εχουν ουτε ένα πάρκο! Μπράβο, βάλατε τα κουτάκια σε μια σειρά,
τακτοποιήσατε το τσιμέντο και δεν εχετε έναν χώρο πρασίνου. Ξέρω. Ελα μωρε
τώρα, η Μακρινίτσα είναι ακριβώς από πάνω. Εφτασα στην Πορταριά οπου και έμεινα
για 4 μέρες στο Xeniaένα φροντισμένο και καλαίσθητο ξενοδοχείο σε ολες τις
υπηρεσίες του. Αρκει βέβαια να μη φάτε στο εστιατόριο γιατί είναι πανάκριβο.
Πληρώνεις τη θεα στο Βόλο που απλώνεται στα πόδια σου αλλά καλύτερα να
περπατήσεις λίγο παραπάνω και να την απολαύσεις χωρίς να πληρώσεις τη σαλάτα
όσο 15 αστακούς.
Σεβασμός στους ανθρώπους του Πηλίου Ορους. Εύγε. Οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και νοικοκύρηδες.
Πετρόκτιστα χωριά, με τα καινούρια κτίρια να μην ξεχωρίζουν από τα παλιά, με
την πέτρα να βασιλεύει στα σοκάκια και στα καλντερίμια.
Με το οδικό δίκτυο εχω μια ψύχωση. Στο Πήλιο υπέφερα και θαύμασα. Υπέφερα
γιατί οι στροφές ηταν συνεχείς, κλειστές και εξουθενωτικές. Στενοί οι δρόμοι
και αν πήγαινες με πάνω από 70 ( για να μην πω 60 ) φλέρταρες με πολύ μεγάλη
επιτυχία με το τρακάρισμα. Θαύμασα τις μυρωδίες. Να σπαει η μύτη σου από τα φυσικά
αρώματα που κανένας κριστιάν ντιορ δεν τα φτάνει. Παντού.
Θαύμασα την πυκνή και
θεόρατη βλάστηση. Πρώτη φορά στη ζωη μου είδα τα δέντρα να ενώνονται από τα δυο
αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας και να συνθέτουν φυσικες σύραγγες. Σε κάποια
σημεία, με ντάλα ήλιο ο δρόμος ηταν σκοτεινός από τον ισκιο! Επιβλητικά
πλατάνια με τεράστιους κορμούς που τρεις ενήλικες να αγκαλιάζονταν, δεν θα
κατάφερναν να ενώσουν τα χέρια τους περιμετρικά του κορμού! Τι ευλογημένο
μέρος… Μηλιές, καρυδιές, πεύκα. Ατέλειωτη και ολάνθιστη φύση.
Ο δρόμος για τη Ζαγορά σχεδόν με σκότωσε. 47 χλιόμετρα από την Πορταριά η διαδρομή
μοιάζει ατέλειωτη. Ένα φαρδύ χωριό κατά μήκος του δρόμου χωρίς μεγάλο βάθος
όπως είναι και τα περισσότερα χωριά. Πολύ ωραίο το κτίριο που στεγάζεται το
δημαρχείο. Υπέροχη η κεντρική πλατεία με το παλιο καμπαναριό και τα περιξ
καλντερίμια με τις ταβέρνες. Ωραία και η δεύτερη πλατεία με το μεγάλο ρολοϊ ενώ
εντύπωση μου έκανε ένα σπίτι που οι τοίχοι γύρω γύρω ηταν πνιγμένοι στα
αναρριχητικά φυτά! Μετά τον ποδαρόδρομο ήθελα να κάνω μια βουτιά.
Κατέβηκα στο Χορευτό. Ένα παραθαλάσσιο χωριό, χωρίς
τίποτα σπουδαίο από πλευράς αρχιτεκτονικής αλλά με μια τεράστια παραλία. Είναι
έξυπνοι αυτοί οι τυποι. Έβαλαν στην παραλία γηπεδάκια ποδοσφαίρου και
διοργάωσαν τουρνουα beachsoccerανδρών και γυναικών! Δεν θέλετε φυσικά να σας πω ποιο
φύλο συγκέντρωσε τους πεισσότερους φιλάθλους ε;
Δυστυχώς είχε κύμα και δεν απόλαυσα το κολύμπι. Αν έκανα μια προσπάθεια
μπορεί να απολάμβανα τη ναυαγοσώστρια αλλά όπως λεει και ο κολομβιανός
προσωπικός μου λαθρέμπορος, «με μερικά πράγματα δεν παίζουν ύποπτε»
Οι Αγιοι
Σαράντα είναι ένα περίεργο μέρος που δεν σου προσφέρει τίποτα αλλα πολύ
ευχαρίστως θα ήθελες να εχεις ένα σπίτι εκει. Μια δεντροπλαγιά με μια πράσινη
παραλία και αν χρειαστείς κάτι ωπ! Μια δρασκελιά στο Χορευτό. Βέβαια εγω το
είδα το καλοκαίρι και δεν ξέρω πως ακριβώς αγριεύεσαι το χειμώνα.
Μετά πέρασα από τη Μαυροράχη χωρίς να
εντυπωσιαστώ πέραν βεβαια της διαδρομής που σε όλα τα σημεία κουράζει και
αποζημιώνει ταυτόχρονα και κατέληξα στον Αγιο
Ιωάννη. 3 μεγάλες παραλίες με γεφυράκι μικρογραφία Καλατράβα και ένα άλλο
πέρασμα στα βράχια με λαξευμένες τις πέτρες και κάγκελο παρακάλω. Αυτό σημαίνει
έξυπνη ανθρώπινη παρέμβαση και εκμετάλλευση και των τριων παραλιών. Άλλο ένα
μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας που δεν εχει να ζηλέψει σε τίποτα από ένα νησί.
Στο δρόμο της επιστροφής πρόλαβα ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα από τα Χάνια πριν καταλήξω με τον φίλο μου
Στέλιο που πήγαμε παρέα, κατάκοποι στο ξενοδοχείο.
Την επόμενη μέρα πήγα παραλιακά για να μετριάσω
τις στροφές και να δω μια άλλη διαδρομή. Πρώτη στάση στην Αγριά. Το μόνο που αξίζει είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός. Ένα
χαρακτηριστικό ροζ ασπρο κεραμιδί κτίριο, μόνο καθώς είναι με φόντο τον ουρανό
και ένα βουνό μοιάζει μια παράδοξη σύνθεση. Στην Αγριά το βράδι κλείνουν τον
παραλιακό δρόμο για βόλτα αλλά δεν εχει παραλία και λίγα μέτρα πιο κάτω είναι
τα τσιμέντα ηρακλής οπότε και δωρεάν να μου πρότειναν, δεν θα έμενα εκει.
Στην Κάτω Γατζέα απογοητεύθηκα καθώς όπως είπε και ο φίλος μου Στέλιος, εχουν
επιδοθεί στο σπορ ποιος θα χτίσει πιο ψηλά. Συνέχισα και το κομμάτι Ξορύχτι –
Τσαγκαράδα είναι μαγικό. Δεν θα παψω να λεω για την έξυπνη ανθρώπινη παρέμβαση
καθως είναι τόσο ωραίο το τοπίο που προσφέρεται για φωτογραφίες από ψηλά
ανάμεσα στις βουνοπλαγιές. Εχουν κάνει ανοίγματα στον δρόμο, πάνω από τον
γκρεμό, ισα ισα να παρκάρει ένα αυτοκίνητο, να βγεις να χαλαρώσεις, να κάνεις
ένα τσιγάρο ρε αδερφέ και να απολαύσεις τη θεα.
Αν πας στην Τσαγκαράδα
για ηλιοθεραπεία, ξανασκέψου το. Πνιγμένο στα πλατάνια, το χωριό με αξιοθέατο
το μεγάλο μεγάλο που βρίσκεται στην πλατεία. Μάλιστα εχουν φτιάξει μια κολωνα
για να στηρίξουν ένα μέρος του δέντρου που αμα πέσει μπορεί και να ανοίξει
γεώτρηση από το βάρος! Πλατάνι και αυτό.. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας είναι! Ακολούθως πήγα στη Φακίστρα για
μπάνιο. Σε αντίστοιχες παραλίες που εχω παει υπάρχει ένα μονοπάτι στη μοίρα του
και αμα φτάσεις μπράβο σου. Οι ανθρωποι εδώ, εχουν φροντίσει να το φτιάξουν με
πέτρα, εχει παράπλευρα παγκάκια για τις ανάσες σου και η κάθοδος για την
παραλία είναι σκέτη απόλαυση. Η άνοδος βέβαια είναι λίγο μαρτύριο αλλά σε
διακοπές είμαστε δεν πειράζει ας ανέβουμε και σε μισή ωρα. Βγάζουμε
φωτογραφίες. Αράζουμε. Κάνουμε τσιγάρο για την υγεια των πνευμόνων. Και κάποια
στιγμή φτάνουμε.
Η Φακίστρα
είναι τοπίο από το Ιόνιο. Γύρω γύρω γκρεμός και πράσινο και στη μέση μια
λευκή αμμουδιά με πράσινα νερά. Τι κρίμα που είχε κύμα… Ηταν και μια μεγάλη παρέα
εκει που ο καλύτερος είχε μόνο 3 τατουάζ. Εκείνο το λλλλ πήγαινε σύννεφο και
υπέθεσα ότι θα ητο από τον λλλευκό τονπύργο.
Τι να κάνεις, παιδιά… Ένα εξωτικό τοπίο μέσα στα βράχια που τα κύματα να
εκτοξεύονται προσέφεραν ένα ωραίο θέαμα να βλέπεις αλλά όχι για να κολυμπάς!
Λίγο πιο πέρα υπήρχε αντιστοιχο μονοπάτι για το
κρυφό σχολείο. Πήγα από περιέργεια αλλά έπαθα ψυχική ακύρωση! Μα το θεω, ούτε
το googleearthδεν το βρίσκει αυτό το πράγμα! Στην άκρη του γκρεμου που
τότε έπεφτες στο χαος με το φύσημα του ανέμου ( δεν κάνω τον Σπαϊντερμαν, είχαν
κάγκελα και δρομάκι ) σε μια μικρή σπηλιά διδασκε ο ιερέας τον Ελληνσμό στα
παιδιά και είχαν κάνει ένα εκκλησάκι. Με εικόνες καρφωμένες σε δοκάρια, ένα
μικρο άνοιγμα για την αγια πρόθεση και καντηλια κρεμασμένα από τον βράχο.
Η τελευταια στάση ηταν στον γνωστό μεν αλλά
μπροστά στη Φακίστρα υποδεέστερο Μυλοπόταμο.
Οργανωμένη παραλία με σπήλαιο και ωραίες καμάρες στα βράχια.
Την επόμενη μέρα έκανα μπάνιο στην πολύ
συμπαθητική Αφυσσο. Οικογενειακή
παραλία, ήρεμη, μια και μπήκα στην
αγκαλιά του Παγασητικού. Τα σπίτια χαμηλά χωρίς την παράδοξη αρχιτεκτονική.
Ανέβηκα στις Μηλιές.
Η πεζοπορία στις ράγες του τρένου είναι μαγεία. Δεν περπάτησα μεχρι τα Κάτω
Λεχώνια που τελείωνουν οι σιδηροδρομικές γραμμές αλλά αν είχα χρόνο πολύ ευχαριστως
θα το έκανα. Πήγα μέχρι ένα σημείο και δεν ήθελα να φύγω. Και το χωριό πολύ
γραφικό με την περίεργη στροφή στην πλάτη της εκκλησίας και τα μικρά μαγαζάκια.
Συνέχισα για το ωραιότερο χωριό του Πηλίου που
είναι οι Πινακάτες. Αρχιτεκτονική,
καλντερίμια, ρυάκια, ποτάμια, δέντρα, λουλούδια, εκπληκτικό! Το τέμπλο της
εκκλησίας ηταν του 1841 αν θυμάμαι καλά αλλα ο ιερέας δυστυχώς δεν μου έδωσε
την άδεια να το φωτογραφίσω. Μπορεί να είναι ιδιαίτερα τα σπίτια αλλά να σου πω
την αλήθεια, σπίτι που δεν εχει ευρύχωρο μπαλκόνι, δεν μου αρέσει. Επίσης τα
κτίρια μοιάζουν πολύ με αυτά των ζαγοροχωρίων.
Το τέλος και αυτής της ημέρας με βρήκε να κάνω
τις τελευταίες βόλτες στη Βυζίτσα ( όνομα χωριού και αυτό ) γραφική και αυτή
και για φαγητό στο «αρχοντικό» του Θύμιου. Εξαιρετικά πιάτα αλλά ακριβά.
Την επόμενη γύρισα και λίγο την Πορταριά. Τίποτα το σημαντικό, ένα «στημένο» χωριό που υπάρχει επειδή είναι
πέρασμα από τη Μακρινίτσα στη Ζαγορά και επειδή φαντάζομαι πως δεν χωράνε ολοι
στη Μακρινίτσα. Αυτό που αξίζει είναι ο Αγιος Νικόλαος, μια καταπληκτική
εκκλησία με τέμπλο και αυτό του χίλιαοχτακόσιατόσο. Ο ιερομόναχος Αγάθωνας,
υπεύθυνος εκει, μας σκλάβωσε με την ευγένεια και την καλόσυνη του. Μας κέρασε
γλυκό, μας έδωσε σταυρουδάκι ως δώρο και μας έδειξε και μας εξήγησε ένα προς
ένα τα κειμήλια της ιστορικής εκκλησίας.
Ο ενάρετος άνθρωπος του Θεου που σε κερδίζει με μια καλημέρα. Μπορεί να εχουμε
Εφραιμ αλλά δεν θα λείψουν οι Αγάθωνες. Αυτοί όμως δεν προβάλλονται από κάποιο
μαζικό μέσο επιρροής. Το καλό δεν πουλάει… Ετσι λένε.
Το τέλος της Πηλιορείτικης περιήγησής μου
σταμάτησε στη διάσημη Μακρινίτσα.
Ξεχώρισα την ομοιομορφία των πέτρινων διαδρόμων. Λες και ηταν ψηφιδωτό!
Στην πλατεία ξεκουράζεσαι και στα καλντερίμια
κουράζεσαι αλλά αξίζει τον κόπο. Γραφικά, ήσυχα στο ρυθμό που θροϊζουν τα φύλλα
από τα πλατάνια. Αρκεί να μην πετύχεις σε πολύ κόσμο γιατι καταντά πολύ ιν και
βαριέσαι. Αφόρητα. Θυμάμαι που 5 άνθρωποι με τις ψηφιακές προσπαθούσαμε να
φωτογραφίσουμε είτε άνθρωπο με φόντο το συντριβάνι, είτε το ίδιο το συντριβάνι
και ο καθένας να πιάνει διαφορετική θέση για να μην εχει παρεμβολές από τον
διπλανό φωτογράφο! Αστείο και αναγκαίο μαζί!
Το Πήλιο για να το γνωρίσεις, να το δεις καλά να
το μυρίσεις και να αισθανθείς την ευλογία της συνύπαρξης του Βουνού και της Θάλασσας
πρέπει να το περπατήσεις. Θα κουραστείς. Θα αλλάξεις. Θα νοιώσεις. Οι δρόμοι
της ασφάλτου είναι μικροί. Οι δρόμοι της πεζοπορίας είναι τεράστιοι.
Αφησα τον καλό μου φίλο Στέλιο στο ΚΤΕΛ και
συνέχισα για το Καρπενήσι....
Παραλίγο να μην παω στους Παξούς καθώς έπεσα σε
καραγκιόζο-φουρνάρισσα αλλά με λυπήθηκε ο Θεος.
Οι Παξοί είναι το μόνο από τα σημαντικά Ιόνια
νησιά που δεν εχω δει και το είχα ως ένα μικρό απωθημένο. Εχω παει στη Ζάκυνθο,
στη Λευκάδα, στην Κεφαλλονιά, στην Ιθάκη, στην Κέρκυρα, ε, σειρά είχαν φέτος οι
Παξοί. Εκανα ότι και κάθε λογικός άνθρωπος. Εψαξα στον παγκόσμιο ιστο πως θα
παω και που θα μείνω. Τη διαδρομή τη βρήκα εύκολα. Από τον Μύτικα στην
Ηγουμενίτσα και βουρ απέναντι.
Στη διαμονή, λόγω αλφαβητικής σειράς έπεσα στα alekaapartments. Κάλεσα στο
συγκεκριμένο κινητό που είδα, το σήκωσε μια φιλική κυρία, η Αλέκα, η οποια μου
υποσχέθηκε ότι θα με έβαζε σε ένα δωμάτιο χωρητικότητας 5 ατόμων και θα μου
έπαιρνε μόλις 45 ευρω το βράδι! Μόνο που δεν πανηγύριζα για το πόσο γρήγορα
έκλεισα το δωμάτιο. Στην ερώτηση μου αν τα εισιτήρια του Φερι μποτ έπρεπε να τα
κλείσω από νωρίς ή να τα αγόραζα επιτόπου μου απάντησε: «Μην ανησυχείς, θα τα
μάθω όλα και θα σε ενημέρωσω. Αύριο θα σε παρω τηλέφωνο και να σου πω συγκεκριμένα
για το δωμάτιο γιατι είναι του αδερφού μου. Δεν πιστεύω να υπαρχει πρόβλημα
γιατι αδερφός μου είναι, αλλα για να είμαστε 100% σίγουροι, θα σε πάρω αύριο»
Χάρηκα για την εξυπηρετηση και περίμενα. Πέρασε το αύριο, πέρασε μισό μεθαύριο
και ξαναπήρα. «Αχ, δεν σε ξέχασα αλλα τώρα είμαι στην Πατρα, πάρε απευθείας τον
αδερφό μου, ξέρει, του εχω πει» Πήρα. «Φιλαράκο είμαστε ενταξει, ξερω μου είπε
η Αλέκα, όλα κανονισμένα απλά πάρε με το βράδι να το σιγουρέψω μια και θα εχω
την ατζέντα μου μαζί γιατί τώρα είμαι έξω για δουλειές». Πήρα. 4 φορές μέχρι να
το σηκώσει. «αδερφέ, επειδή πνίγομαι και δεν προλαβαίνω, δεν πας καλύτερα …..σε
ένα τουριστικό γραφείο; !!!!!» Με άφησε ξερό ο τύπος! «Ψαξε, κάτι θα βρεις».
Ξανακάλεσα την Αλέκα. «Γυρίζω μεθαύριο από την Πάτρα και θα σε τακτοποιήσω εγω.
Μην ανησυχείς θα σε πάρω τηλέφωνο»
Ηδη η εμπιστοσύνη μου είχε κλονιστεί. Αρχισα
να ξαναψάχνω αλλά είχα αργήσει. Το «δεν εχω» πήγαινε σύννεφο. Επεσα και στο GRANDIONIANRESORT. Όταν βλέπω αυτά τα resortαρχίζει η τσέπη μου να παράγει ρίχτερ αλλά τι είχα τι έχασα. Σήκωσε το
τηλέφωνο ένας πολύ ευγενικός και εξυπηρετικός άνθρωπος, ο Σταύρος. Μου είπε για
τις παροχές του ξενοδοχείου και κατάλαβα ότι δεν ηταν για το δικό μου βαλάντιο. Ακουσε και την
ιστορία μου και κατανόησε. «Δυστυχώς φίλε, μου είπε, δεν είμαστε και πολύ
επαγγελματίες εδώ πέρα». Μου είπε να ρίξω και μια ματιά στη σελίδα του
ξενοδοχείου και από τη χλιδη απογοητεύθηκα ακόμα περισσότερο. Παραδόξως όμως ο
άνθρωπος είχε φιλότιμο. Σε ανοιχτή ακρόαση εκείνη τη στιγμή κάλεσε μια θεια του
με δωμάτια μπας και, αλλα για το διάστημα που ήθελα ηταν πλήρης. Επειδή
πρωτομιλήσαμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα μου υποσχέθηκε πως την επόμενη μέρα θα
έβρισκε μια λύση. Δεν τον πολυπίστεψα αλλά με εξέπληξε θετικά! Με κάλεσε και
μου είπε ότι τηλεφώνησε σε δυο φίλους του, δεν είχαν και ότι μπορούσε να με
έβαζε σε ένα δωμάτιο χαμηλότερης ποιότητας που φιλοξενεί φίλους του μεν αλλά με
τα μισά χρήματα από την τιμή των πολυτελών δωματίων. Και πάλι έτσουζε λίγο αλλα
τι να κάνω, τα περιθώρια είχαν στενέψει.
Εφτασα στο λιμάνι των Παξών και με περίμενε, κάτι
που κάνει για ολους τους επισκέπτες. Δεν είναι σαν άλλους τύπου «ρωτα και θα
σου πουν πως θα ερθεις».
Όταν μπήκα στο δωμάτιο, γέλαγα. Το «χαμηλότερης
ποιότητας» από τα άλλα ήταν ένα άνετο και επίσης πολυτελές δωμάτιο! Μια χαρά!
Το τσουχτερό της τιμής ισοσκελίζεται με άλλες παροχές όπως δωρεάν μπουκάλια με
νερό, στο ψυγείο υπαρχουν αναψυκτικά και μπύρες χωρίς χρέωση, δωρεάν επίσης internetόπως και ένα καλάθι γεματο φακελάκια καφε, ζάχαρης και τσαγιού! Με πρωινο!
Ενας πολυχώρος που κυριαρχεί η πέτρα και το μάρμαρο και σας το προτείνω
ανεπιφύλακτα! Ναι, θα πληρώσετε κάτι παραπάνω αλλα αξίζει τον κόπο. Και από
πλευράς εγκατάστασεων αλλα και από πλευράς ανθρώπων. Ο Σταυρος και η γυναίκα
του η Τάνια, είναι πάντα πρόθυμοι, ευγενικοί και εξυπηρετικοί σε βαθμο που
φεύγοντας ήθελα να πληρώσω παραπάνω!
Τελικά, οπου και να πας, ήταν είναι πολύ
σημαντικός ο ανθρώπινος παράγοντας. Άλλη άποψη θα είχα αν έμενα με την εικόνα
της Αλέκας και τελικά πήγαινα κάπου αλλού και άλλη εχω τώρα με το grandionianresortκαι τον Σταύρο. Όπως πολύ σωστά υποψιάστηκες, η Αλέκα ακόμα με παίρνει
τηλεφωνο…
Σε ότι αφορά το μέρος, 1 χλμ μακριά από το λιμάνι
είναι ο Γαϊος. Λιλιπούτειο μέρος που σε προδιαθέτει ευχάριστα για βόλτα,
φωτογραφίες, περατζάδα. Ωραίο πλακόστρωτο με την αγορά σε μικρα μικρα πολύχρωμα
μαγαζάκια. Μην περιμένεις το κλάμπινγκ της Μυκόνου αλλά πολύ συμπαθητικά και
καλαίσθητα μπαράκια για χαλαρό ποτό.
Αν θέλεις να πάρεις ένα αναμνηστικό της προκοπής και όχι τα κλασικα γκρικ
τουριστ, να πας στο μαγαζί της Κατερίνας Λέκκα με χειροποίητες κατασκεύες από
ξύλο, πέτρα και κοχύλια. Αν θέλεις να φας, να βρεις την πολύχρωμη, funky και κατάφυτη ταβέρνα του dodo, που μοιάζει λίγο και στον
….Αϊνσταϊν! Μια χαρά φαγητό, ο dodos ( ο ιδιος εξηγεί πως είναι το
υποκοριστικο που του έδωσε ο αδερφος του όταν ήταν πιτσιρικάς στην προσπάθεια
του να πει «Γιώργος» ) ολο και θα σου πει μια ιστορία και από τιμές, είναι φτηνά.
Δεν είναι στις παραλιακές ταβέρνες, αλλα θα περπατήσεις 5 λεπτά.
Πολύ ωραίο και από εξω και από μέσα το μουσείο
των Παξων. 2 ευρω η είσοδος αλλά χαλάλι.
Ο Γαϊος είναι πολύ κοντά στο να τσιμεντοποιηθεί.
Λίγα είναι τα κτίρια της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής που βρίσκεις στον
παραλιακό δρόμο και στην αγορά. Αν προχωρήσεις 20 μέτρα μέσα, θα βρεις πολλές
σύχρονες κατοικίες ( τσιμέντο εννοώ ) και άφθονες πινακίδες roomstolet.
Δυστυχώς μόνο στη Σύμη εχουν
καταφέρει να φυλαξουν και να διατηρήσουν τον τόπο τους. Στον Γαϊο γίνεται ο πόλεμος των σκαφών, κότερων, βαρκών,
σκαφακίων και λοιπών πλεούμενων. Πάλι καλά που το λιμάνι για τα φερι, το εχουν
1 χλμ εξω.
Είναι μικρό νησί, το καταλαβαίνω, και δεν
περιμένω την Αττική Οδο. Όμως δεν είναι ανάγκη να μπαίνουν τα αυτοκίνητα μέσα
στα εστιατόρια και αν έρχεται από την άλλη πλευρά άλλο αυτοκίνητο ο καθρέπτης
σου να εφάπτεται της καρέκλας που ο άλλος τρωει τις μπριζόλες του! Θα έπρεπε να
είχαν πεζοδρομήσει το μεγαλύτερο μέρος της παραλιακής οδου (για να μην πω
ολόκληρη) ώστε να το ευχαριστιέται ο
πεζός και να μην εισέρχεται κανένα αυτοκίνητο.
Το οδικό δίκτυο θέλει μεγάλη
προσοχή. Ευτυχώς που οι αποστάσεις είναι κοντινές οπότε δεν βλαστημας για να
πας από το ένα χωριό στο άλλο. Σε 15-20 λεπτά, φτάνεις είτε στο βόρειο είτε στο
νότιο σημείο των Παξών. Είδα κάποια έργα διαπλάτυνσης και καταλαβαίνω πως στο
δεδομένο νησί είναι δύσκολο αλλα χρειάζεται μια προσπάθεια ώστε να γίνεται η
ζωη ολων μας ευκολότερη. Πάντως ο δρόμος δεν σε ξεγελά. Καταλαβαίνεις ότι δεν
μπορείς να κάνεις τον Σουμάχερ και απολαμβάνεις με χαμηλή ταχύτητα τις
διαδρομές που είναι μέσα στις αιωνόβιες ελιες και στα πεύκα.
Οι Παξοι σου
μεταδίδουν την ηρεμία και στην οδήγηση με αποτέλεσμα ολοι οι οδηγοί γίνονται
συνεργάσιμοι και σε κάθε διερχόμενο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα
γίνοταν διαγωνισμός ποιος θα πρωτοδιευκολύνει
τον άλλον!
Όπως έρχεσαι από το λιμάνι, ανεβαίνεις ψηλά και
μετά πέφτεις στον Γαϊο. Θα μπορούσαν να έβαζαν μια ωραία εξεδρα να βγάλεις
φωτογραφίες τον Γαϊο και τα δυο αντικριστά νησάκια που δημιουργούν ένα υπέροχο
πέρασμα. Οποιος έχει αυτοκίνητο δεν μπορεί να σταματήσει παρα μόνο αυτός που
του αρέσει το περπάτημα. Περπάτησα μεν αλλά η ανηφόρα ήταν κουραστική. Αν
θέλεις να πας στα νησάκια που εχουν ένα κάστρο και ένα μοναστήρι αντίστοιχα,
πρέπει να πάρεις αδεια από τον δήμαρχο γιατί λεει φοβουνται μη βάλεις φωτιά
γιατί είναι μέσα στα πεύκα! Οργάνωσε το ρε φίλε να πηγαίνει ο κόσμος, γιατι
πρέπει να υποβληθεί στην ταλαιπωρία της αίτησης και της γραφειοκρατίας; Λες και
αν θέλει κάποιος να βάλει φωτια, με την αδεια του Δημου, τον εμποδίζουν.
Παίρνει μια βαρκα, διανύει 30 μέτρα και πετάει τη μολοτοφ, σιγα το δυσκολο.
Ξετρελάθηκα με τους Αντίπαξους. Η παραλία στο
Βουτούμι είναι από τις καλύτερες που εχω παει στη ζωή μου. Λευκή άμμος και αυτά
τα νερά, πράσινα να τα πεις, δεν είναι. Γαλάζια να τα πεις, ούτε. Τιρκουάζ να
τα πεις, όχι ακριβώς. Κάτι ανάμεσα τελοσπάντων. Ελιωσα στην παραλία και δεν
ήθελα να φύγω! Η παραλία Βρίκα έχει περισσότερη άμμο, δωρεάν ξαπλώστρες,
καλύτερες ταβέρνες αλλά το Βουτούμι είναι πιο ωραίο ως θέαμα. Τα δυο κύρια
χωριά, ο Λογγός και η Λάκκα σου δίνουν μια πολύ ευχάριστη αίσθηση του
πολύχρωμου μίνιμαλ. Όλα μαζί σε μια αγκαλιά. Σπιτάκια, σκαφάκια, μπαράκια,
δρομάκια.
Καταπληκτικό επίσης το ηλιοβασίλεμα στον Ερημίτη.
Να πας από νωρίς για να πιάσεις τα μπροστινά τραπέζια της ωραίας καφετέριας
ώστε να βγάλεις φωτογραφίες με την ησυχία σου. Αν δεν τα καταφέρεις, το καλο το
gpsξέρει και άλλο μονοπάτι. Δεν πρόλαβα και πήγα γύρω από την καφετέρια, σε
ένα φράκτη όπως κοιτάς την είσοδο της καφετέριας αριστερά ( γιατί δεξιά εχει
ένα μπρρρ νεκροταφείο ) και έδρασα ανενόχλητος.
Οι Παξοί είναι η χαρά του φωτογράφου. Μέχρι το
βόρειο ακρο είναι 2 ωρες πεζοπορία από τον Γαϊο ( που σου προτείνω να μείνεις
λόγω υπηρεσιών, εισιτηρίων και μπαρακίων) και αν αντέχεις το περπάτημα μπορείς να
βγάλεις πολλά απίθανα στιγμιότυπα. Δεν έκανα τέτοια ταρζανιά αλλά δόξα τω θεω
έβγαλα αρκετές.
Στους Παξούς κυριαρχεί η πέτρα και η βοκαμβίλια.
Οι παραλίες είναι με βότσαλο και η άμμος είδος εν ανεπαρκεία.
Ο γύρος του νησιού είναι επίσης μια ενδιαφέρουσα
εμπειρία γιατι χαζεύεις το θέαμα των σπηλαίων και των απόκρημνων γκρεμών. Σε 90’ παίρνεις μια γεύση του
νησιού και αν το λέει η καρδιά σου αφου πάρεις μια πρώτη άποψη απο τους
τοπικούς ξεναγούς, την επόμενη μέρα μπορείς να νοικιάσεις μια βάρκα ( δεν θέλει
διπλώματα και μεταπτυχιακά ) και να αράξεις σε οποια παραλία σου άρεσει.
Πάντως, εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε ένα σπήλαιο κρυβόταν λεει ο
Παπανικολής. Μα καλά σε πόσα νησιά κρυβόταν αυτός ο Παπανικολής; Σχεδόν παντού
σου δείχνουν και από μια σπηλιά-κρυψώνα του! Υποβρύχιο ηταν αυτό ή
κρουαζιερόπλοιο;
Μετα λύπης μου είδα στην ανατολική πλευρά του
νησιού λόγω του ότι είναι πιο ομαλό το έδαφος, να φυτρώνουν άναρχα από δω και
από κει κατί φτωχικά τρίπατα σπιτάκια, μικροβιλίτσες δηλαδή, με τη ρυμοτομία
του διαστήματος. Οπου να ναι.
Συμπαθητική και η βόλτα μου στο Μογγονήσι. Μεγάλη
προσοχή στο δρόμο γιατί ισα ισα χωράνε δυο αυτοκίνητα και σε μερικά σημεία μόνο
ένα. Εχει ωραία αμμουδιά ( παραδόξως) αλλά δεν μου φάνηκε πολύ καθαρή καθώς
εκει γύρω υπαρχουν ένα καφε, ένα εστιατόριο και 500 κοτερα, βαρκες, ιστιοφόρα
και λοιπά πλεούμενα. Καλύτερα για καφε ή φαγητό παρά για μπάνιο.
Αφου εξασφάλισα άδεια από τον δήμαρχο έκανα και
μια βόλτα στα νησάκια με το μοναστήρι της Παναγίας και στο κάστρο του Αγιου
Νικολάου αντίστοιχα. Μου άρεσε και όχι μαζί.
Θα μπορούσαν ειδικά το νησάκι του αγίου Νικολάου
που εχει και το κάστρο που λένε πως το σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, να το
αξιοποιήσουν με τρόπο ωφέλιμο για ολους. Όπως ας πούμε στην Πάργα. Εχει το
κάστρο, με το αναψυκτήριο και χαίρεσαι ησυχία. Εδώ, εχει ένα μισοδρομο με
πέτρες, κάτι παγκάκια και σκόρπια κτίσματα. Θα μπορούσαν να είχαν ανοίξει
δρόμο, όχι καμια λεωφόρο, είτε με πέτρα είτε απλώς ένα μονοπάτι που θα
μπορούσες να κάνεις τη βόλτα σου γύρω γύρω και στο κάστρο ένα ωραίο αναψυκτήριο
για τον καφέ σου. Να καθιέρωναν βαρκάκι για απέναντι με 1 ευρώ (30 μέτρα
απόσταση από τον Γαϊο είναι ) και ετσι και ο δήμος θα είχε περισσότερα έσοδα
και ο τουρίστας θα απολάμβανε τη θεα και την ησυχία. Εβγαλα πάντως φωτογραφίες
από τον περιβάλλοντα χώρο και τον Γαϊο απέναντι.
Επείδη το περιβάλλον είναι πολύ της μόδας, η
άποψή μου είναι πως δεν χρειάζονται υστερίες και υπερβολές. Αν εννοούμε
περιβαλλοντική συνείδηση το «τα παρατάω όπως είναι» συγγνώμη αλλά αυτό λέγεται
βαρεμάρα. Είμαι υπερ της ανθρώπινης παρέμβασης αρκει να γίνεται με σεβασμό. Αν
είναι για να περάσει ο δρόμος να κόψουμε και τρια δέντρα δεν έγινε και τίποτα,
τα φυτεύουμε παρακάτω. Στο νησάκι λοιπόν αυτό ανέβηκα μέχρι το κάστρο, κοίταξα
αν υπήρχε κάποιο μονοπάτι, δεν ήθελα να κάνω και τον Τσάκι Τσαν στα γεράματα,
και αποχώρησα. Απαράδεκτο επίσης το γεγονός ότι το βράδι αντικριστά από το
λιμάνι δεν υπαρχει ουτε ένα φως. Συγγνώμη. Υπάρχει. Ένα. Ετσι λοιπόν κάνεις την
περατζάδα σου και πολύ κοντά βλέπεις μια μαυρίλα.
Τι δεν μου άρεσε γενικά; Στους Παξούς αν εχεις
την ατυχία να είσαι συνδρομητής της vodafoneας πρόσεχες. Κάλυψη κουκουρούκου. Η Cosmoteπιάνει πολύ καλύτερα. Οι πινακίδες στο οδικό δίκτυο είναι απαράδεκτες. Αν
οι ντόπιοι δεν καταλαβαίνουν γιατι ξέρουν το μέρος, ας φέρει κάποιος έναν φίλο του που δεν
γνωρίζει για να τους υποδείξει που πρέπει να βάλουν. Εννοώ πινακίδες κανονικές
και όχι ανθυποταμπελίτσες. Εντάξει, δεν χάνεσαι, μικρό το νησί, αλλα μια
βοήθεια δεν έβλαψε κανέναν. Οι πινακίδες είναι από τα σημεία που καταλαβαίνεις
αμέσως πόσο πραγματικά οι ντόπιοι ενδιαφέρονται για τον τουρισμό. Οι ξενοδοχειακές υποδομές είναι κάτω του
μετρίου. Roomstolet, βρώμικα και
απεριποίητα. Ελάχιστα ξενοδοχεία της προκοπής και αρκετές βίλες για τους
πλουσίους.
Ευτυχως στο GRANDIONIANέλυσα το πρόβλημα μου.
Οι τιμές είναι χαρά: 2.5 ευρώ ο καφές, 4 η μπύρα,
6 το ποτό. Από την άλλη, το νερό, 1 ευρώ το λίτρο και 0,5 τα 500 ml.
Στο ερώτημα «να παω;» η απάντηση μου είναι
καταφατική. Αρκει να εχεις ρόδα να κάνεις λίγες μεν αλλά απαραίτητες βόλτες.
Για ένα τετραήμερο να πας στους Αντίπαξους, στον Λογγό, στη Λάκκα, στον Ερημίτη
για το ηλιοβασίλεμα, να σουλατσάρεις στο Γαϊο κα να κάνεις το γύρο του νησιού
ξεκούραστα, είσαι μια χαρά. Τα υπόλοιπα είναι για τον φυσιοδίφη.
Ωραίο το φυσικό περιβάλλον, αν υπήρχε και η
ανθρώπινη ευφυία τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Δυστυχώς όμως οι αρχες των
Παξών ή κοιμούνται ή αδιαφορούν.
Μπορεί να πήγα μόνος μου αλλά ο Θεος δεν με
άφησε. Το πρώτο βραδί βγήκα με τον Σταύρο και την Τάνια. Το δεύτερο γνώρισα ένα
συμπαθητικό ζευγάρι από την Ηγουμενίτσα, τον Δημήτρη και τη Ρεα, σε ένα καφέ
που έδειχνε το ΠΑΟ-Σλάβια και μετά πήγαμε για ποτό. Συνάντησα κατά λάθος ένα
ζευγάρι από τη γειτονιά μου, τον Δημήτρη και τη Λυδία. Μια χαρα! Βρήκα καλούς
ανθρώπους στους Παξούς. Τον Σταύρο και την Τάνια που σου είπα, τον κύριο Αλκη στο
μοναστήρι της Παναγίας μου έδωσε πολλές πληροφορίες, τον Μάκη και τον Σπύρο με
τις βάρκες, τον ασπρομάλλη κάπτεν του γύρου του νησιού, τον Dodoστην ταβέρνα, την Κατερίνα Λέκκα με τα αναμνηστικά, την καλή κυρία στον
φούρνο και τη Μαρία στο δημαρχείο.
Αθάνατοι ΠΑΟΚτζήδες: Πήγα να αγοράσω εφημερίδα.
Ημουν ο τρίτος κατά σειρά. Ο πρώτος ήθελε τον «πρωταθλητή». Ο δεύτερος του είπε
«Φιλαράκι, αντικειμενικός είσαι ε;» Μάλλον
αμήχανα του απάντησε «τι να κάνω ρε φίλε, τα νεα της ομάδας μου θέλω να μάθω»
Όταν ηρθε η σειρά του δεύτερου, ζήτησε τα σπορ του βορρά…
Αφησα πίσω μου τους Παξούς παίρνοντας μαζί μου
την σμαραγδένια τους ησυχία και συνέχισα την περιήγηση μου….
Ξεκίνησα την πορεία μου από τον Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας. Η απορία που
μου έμεινε από αυτό το μέρος είναι το τι ακριβώς θέλουν να το κάνουν. Βρήκαν
ένα ωραιο ακρωτήρι και ….πεταξαν οπου να ναι, σπίτια. Από πλευράς ρυμοτομίας, η
Κυψέλη είναι 40 φορές καλύτερη! Κατήργησαν τον αιγιαλό και έχτισαν πάνω στην
παραλία!
Ο μισός Μύτικας είναι απαράδεκτος. Δεν εχει δρόμο
αλλά ένα δρομίσκο που μπλέκουν πεζοί, ποδήλατα και αυτοκίνητα. Ολοι περνάνε
αλλά στα χιλιοστά. Το βράδι πέραν της «παραλιακής» που δεν είναι ακριβώς
στην παραλία αλλά μέσα από τα σπιίτια
και τις ταβέρνες έχει φωτα για να
βλέπεις. 50 μέτρα μέσα στο χωριό, το χαος. Πρέπει να κυκλοφορείς με φακό για να
μη σου πω με προβολέα. Δυστυχώς ο Μύτικας δεν θα έλεγα ότι φημίζεται για την
καθαριότητα του κάτι που για δυο ντόπιους που γνώρισα, φταίνε οι Αγρινιώτες που
«είναι βρωμιάρηδες»
Ο άλλος μισός εχει ωραιο πεζόδρομο για περατζάδες
στην παραλία, φως άπλετο, το ευχαριστιέσαι. Επίσης διαθέτει και έναν κεντρικό
πεζόδρομο αμφιβόλου αισθητικής, σχεδόν χωρίς αγορά με κάτι σουβλατζίδικα της
πυρκαγιάς.
Προτέρημα η ησυχία καθως κλαμπ και καφετέριες δεν
υπάρχουν ( και μια μπύρα αν θέλεις, στην ταβέρνα την πίνεις ) και το κόστος
καθώς δεν σε γδέρνουν ουτε στη διαμονή, ούτε στη διατροφή.
Ο κόσμος είναι στο μεγαλύτερο μέρος από το
Αγρίνιο και μάλλον εχει το Μύτικα ως τουριστικό θέρετρο. Εχουν αγοράσει και
χτίσει πολλά σπίτια εκει. Εχει και πολλούς Αλβανούς. Μόνο Αλβανούς οι οποιοι
εχουν αφομοιωθει από την τοπική κοινωνία και θα έλεγα ότι της δίνουν ζωη το
χειμώνα καθώς εχουν οικογένειες και εχουν αναλάβει ολο το κατασκευαστικό
κομμάτι του τόπου. Άλλες φυλές δεν βρήκα πλην μερικών σκόρπιων Ιταλών.
Όλα τα λεφτά η βόλτα στον Κάλαμο. Ένα νησάκι
καταπράσινο με κάτι μεγάλα περίεργα πεύκα που έπεφταν στην πράσινη θάλασσα!
Προσοχή στα δρομάκια γιατί ισα ισα χωράει το αυτοκίνητο, ειδικά στο ομωνυμο
χωριό, ( πετρόκτιστο και συμπαθητικό ) οπότε καλύτερα να μην το μεταφέρεις
απέναντι. Ασε να σε ξεναγήσουν εκει. Θα πληρώσεις τον αλβανο driverαλλα θα έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Μπορείς και να το περπατήσεις αν εχεις
1,5 ωρα στη διάθεση σου. Και κουράγιο. Δυο σημεία κατοικούνται, η Επισκοπή, που
σε αφήνει το πλοιάριο και το ομώνυμο χωριό, ο Κάλαμος που απέχουν 10
χιλιόμετρα.
Που να μείνεις: Στο κάβο Μύτικας. Αξιοπρεπές
ξενοδοχείο με άνετους χώρους και εξαιρετικό κήπο.
Που νας φας: Στο Κοχύλι που το εχει μια καλόψυχη
κοπέλα, η Ευη. Πάνω στη θάλασσα, ωραίος χώρος που το πρωι πίνεις τον καφέ σου
και το βράδι τρως καλά και φτηνά. Ακριβώς από πάνω διαθέτει και δωμάτια προς
ενοικίαση οπότε με έναν σμπάρο 3 τριγώνια!
Να οδηγήσεις από την Αθήνα 4-5 ωρες για να πας
στο Μύτικα, αν δεν εχεις εντοπιότητα ή έρωτα, δεν υπαρχει λόγος. Να βρεθείς
κάπου εκει κοντά και να μείνεις για 1-2 μέρες δεν κάνει κακό.
Γύρισα το Σάβατο το βράδι, φορτωμένος με πολλές εικόνες
και παραστάσεις. Δόξα τω Θεω, πήγα σε πολλά μέρη και ουσιαστικά στις διακοπές
μου κουράστηκα σωματικά αλλά ψυχικά ανανεώθηκα, διαπίστωσα λάθη μου και είμαι έτοιμος
για την καινούρια αγωνιστική περίοδο που ανοίγει…
Τακτοποίησα τα πράγματα μου, κατέγραψα τις εκκρεμότητες
που εχω να κάνω και άνοιξα την τηλεόραση να δω τι γίνεται στον κόσμο…
2 μέρες τώρα παρακολουθώ πολύ στενοχωρημένος
την καταστροφή.
Δεν εχω καμία διάθεση να εξιστορώ ιστορίες διακοπών αυτή τη στιγμή γιατί θα είναι
σαν να ζω στον κόσμο της νεας φυτίνης. Ελεγα να μην παω καν στο στούντιο να κάνω
την εκπομή μου στον FREERADIO 98, 0 FMαπόψε τα μεσάνυχτα αλλά θα παω για να κράξω.
Από τα τηλεοπτικά κανάλια που φέρνουν τη μαυρίλα
στα σπίτια μας, ( γιατί πια έρχεται και μέσω της όσφρησης ο όλεθρος ) ξεχώρισα
το starchannel. Είναι αλλού! Δείχνει
ταινίες ή κάτι άσχετο. Καίγεται η Αττική στην οποια κατοικεί η μισή Ελλάδα αλλά
αν δεν είναι μπικίνι στη Μύκονο τι να δείξεις… Το Alterείναι της κλασικής
σχολης Ανδρέα Μικρούτσικου, δως του πόνο και κλάμα και γιαγιάδες να σκούζουν. Αυτό
δεν είναι ενημέρωση αλλά reality. Ασε που κάνουν διακοπές για διαφημίσεις. Ε, τι να κάνεις, σοου είναι αυτό
να βγάλουμε και μερικά φράγκα.
Ο Σκαϊ εχει ένα επίπεδο, την κρατική δεν την
εμπιστεύομαι για κάτι τέτοια και ως επι το πλείστον παρακολούθησα το megaπου πιστεύω ότι ηταν το καλύτερο για την ενημέρωση.
Εχω μερικές απορίες και σημείωσεις για αυτό που μας
βρήκε..
Η εμπειρία του 2007 τι ακριβώς μας δίδαξε και πως
αυτή η γνώση μεταφράστηκε σε πρόληψη και κατάσβεση;
Γιατί λυπήθηκα περισσότερο για τα δέντρα και ότι η
Αθήνα θα γίνει αναβράζον καζάνι το καλοκαίρι και όχι για τις βίλες μέσα στο δάσος;
Πως ξεφύτρωσαν τόσες βίλες σε δασικές εκτάσεις;
Γιατί τα ξερόχορτα δεν κόπηκαν; Δεν είχαν χρήματα
οι δήμοι ή τα έφαγαν;
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για ότι έγινε;
Γιατί μιλάνε για εμπρησμό όταν η φωτιά ξεκίνησε από
μια χαράδρα; Στη χαράδρα θα έχτιζαν;
Γιατί υποτιμήθηκε η φωτιά στον Γραμματικό;
Γιατί δεν είχαμε για μια ακόμη φορά αντιπυρικές ζώνες;
Γιατί ενώ οι προβλέψεις της μετεορολογικής υπηρεσίας
έλεγαν για 6 μποφόρ δεν ζητήθηε νωρίτερα ευρωπαϊκη βοήθεια;
Τι στο κέρατο λεει αυτος ο Ξενοκράτης;
Γιατί δεν μπήκε στη μάχη ο στρατός; Από ότι θυμάμαι,
στις φωτιές του Πύργου, είχαν κάτι κανόνια που πέταγαν καταρράκτες, δεν θα
μπορούσαν αυτά τα μηχανήματα να αξιοποιηθούν; Ο Καμπουράκης είπε πως δεν τα βγάζουν
για να μη δει στην τηλεόραση ο κόσμος τον στρατό και τον πιάσει πανικός. Ναι, ενώ
με τον όλεθρο, είναι ήσυχος…
Γιατί από το Σάββατο το πρωι που φαινόταν το πράγμα
ότι παει για ολοκαύτωμα, δεν έσπευσαν ολες οι υδροφόρες του νομού αττικής να ρίχνουν
νερό;
Γιατί άργησαν τα αεροπλάνα να σηκωθούν το πρωι της
Κυριακής; Από τις 6 ωρα ξημερώνει…
Γιατί, αφου ξέρουν πως είναι στόχοι αυτές οι
περιοχές δεν έβαλαν τον στρατό να κάνει περιπολίες; Δεν απέμειναν πολλά φιλέτα
στην Αττική;
Γιατι επικαλούνται στις δηλώσεις τους τα αυτονόητα;
Με αέρα πιάνει η φωτιά το ξέρουμε, δεν θέλουμε να μας το πει ο υπουργός. Αν είχε
άπνοια θα έσβηνε.
Γιατί μας μιλάνε για τον πανικό; Λες και αμα καίγεται
το σπίτι σου θα θυμηθείς τη δήλωση του υπουργού και δεν θα τρελαθείς
Γιατί μια καλή κυρία είπε πως 4 πυροσβεστικά
φυλάνε το σπίτι του Εβερτ ( και δεν διαψεύστηκε ) ένα δεν φτάνει;
Πόσο μπετόβλακες είναι αυτοί που έτρεχαν με τις ψηφιακές
να αποθανατίσουν το θέαμα;
Αν αύριο βγει ο Βύρων και πει «σας τα λεγα για
τον στρατηγό άνεμο» να τον μουτζώσουμε ή να του ζητήσουμε συγγνώμη;
Πως οι πολιτικοί μας αγαπάνε το περιβάλλον ( μια
και αυτό δηλώνουν ) και υπάρχουν τετράπατα κτίρια και γύρω γύρω πεύκα;
Αν οι αϋπνοι και νηστικοί πυροσβέστες από εκνευρισμό
θες, από ανάγκη για λίγη ξεκούραση θες, κάνουν ένα διάλειμμα τι θα γίνει τότε;
Πως μπορείς ρε φίλε και είσαι ακόμα κυβέρνηση όταν
επι των ημερών σου εχουν γίνει οι μεγαλύτερες πυρκαγιές στην ιστορία; Με το να πας
στο επιχειρησιακό κέντρο τι σημαίνει; Σάμπως καταλαβαίνεις τι σου λένε και τι γίνεται;
Ξέρεις από φωτιές;
Εβαλα την Αττικη στο googleearthκαι τη δείχνει μαύρη…
Πάντως όλα τα θέματα της επικαιρότητας πήγαν περίπατο.
Μετά τις φωτιές, γιατί οσο να ναι, κάποια στιγμή θα σβήσουν, θα την ξαναθυμηθούμε
τη siemensε;