Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ


Dear Suspect γεια σου,

με αφορμη καποιο μειλ (τεταρτη,23 μαιου 2007) που σου εχει στειλει καποια εφηβη, σκεφτηκα να σου γραψω και εγω τη δικη μου ταλαιπωρια,τρομαρα,οπως θες πες το..
Εχω μια κορη 13 χρονων,εχω πολυ καλη επαφη μαζι της απο μωρο που ηταν,ισως επειδη ειμαι νεα μαμα,ισως επειδη τα μυαλα μου ειναι πιο ανοιχτα,ισως επειδη εγω δεν ειχα την ιδια σχεση με τη μητερα μου και δεν ηθελα να κανω τα ιδια λαθη με το δικο μου παιδι,ισως και ολα αυτα μαζι.

Παντα ειχαμε επικοινωνια καλη οπως πρωτοειπα και μου εκμυστηρευεται ολες τις ανησυχιες και τα προβληματα της.
Περσι πρωτοβαλαμε ιντερνετ στο σπιτι, της αρεσε της μικρης,μου αρεσε και μενα,ειχαμε βρει στο σπιτι ενα καινουργιο χομπι.
Η κορη μου σαν μικρη και αβγαλτη στο ιντερνετ αρχισε να κανει add στο msn και την "κουτση μαρια" που λεμε,βεβαια παντα παρακολουθουσα τι λεει,με ποιον μιλαει,κτ.λ. και τη συμβουλευσα να μην δινει τα πραγματικα της στοιχεια,ονομα ,διευθυνση και τα τιαυτα.

Εγω η αφελης σκεφτομουν οτι ειναι καλυτερα να μιλαει με καποιο παιδι που μενει μακρια Κρητη π.χ, παρα με καποιον που μενει κοντα μας γιατι ετσι σκεφτηκα αποκλειεται να συναντηθουν, θα μεινουν στη δυαδυκτιακη επικοινωνια (ποσο οικτρα γελαστηκα)...
Ξεκιναει λοιπον την επαφη με ενα παιδι απο κάπου μακριά ο οποιος της συστηθηκε με το ταδε ονομα και ηλικια 16,
Ειδα και εγω το παιδι απο την καμερα του μσν και πραγματι φαινοτανε τοσο,μιλησα και μαζι του γιατι η κορη μου θελει να με συστηνει παντου σε φιλες,φιλους και αγορια.
Μετα απο λιγο καιρο προσεξα οτι ειχε αλλαξει η συμπεριφορα της, ηταν αλλοτε χαρουμενη και αλλοτε θλιμμενη και εκλαιγε,καταλαβα οτι πιθανον να ειναι το πρωτο της καρδιοχτυπι και ειχε κολλησει στο ιντερνετ να μιλανε με τις ωρες.

-Αμαν! ,σκεφτηκα, δεν παμε καλαα..
Της λεω -Βρε κοριτσακι μου γλυκο, μην στεναχωριεσαι και κλαις επειδη π.χ. μαλωσατε ,εισαι ακομα πολυ μικρη για ερωτες και ετσι κι αλλιως αυτη δεν ειναι σχεση κανονικη μεσω μιας οθονης - εννοειται οτι τα λογια μου πηγαιναν στον βροντο-Μανουλα μου τον αγαπαω, μου ελεγε.
Πως να αντιδρασω η δολια η μανα?
Να της κοψω το ιντερνετ?
Να βρισω το παιδι το αλλο?

Τελικα αποφασισα να βρω μια λυση πιο πολιτισμενη, την παροτρυνα να ασχοληθει περισσοτερο με τους φιλους της ,της πραγματικης της ζωης και να βγαινει εξω να εκτονωνει την ενεργεια  που εχουν περισσια σε αυτη την ηλικια,πραγματι ειδα διαφορα.
Ελα ομως που ο αλλος ο πιτσιρικας δεν το εβαζε κατω με τιποτα!!!
Την επαιρνε στο κινητο (αλλη καταστροφη αυτο,μετα το ιντερνετ) και εκλαιγε, της ελεγε δεν θελω να χωρισουμε,σ'αγαπαω.
Εμεις τα θυληκα ως γνωστων μην ακουσουμε αρσενικο να κλαιει για παρτη μας ,μας πιανει κατι! αυτο το λυπησιαρικοκαψουροπονετικο μας και λιωνουμε σαν το βουτυρο στο τηγανι.
Και αντε παλι πισω-μπρος χωριζουμε-τα ξαναφτιαχνουμε.
Παλι δεν το θεωρησα σωστο να μαλωσω ή να προσβαλω το παλικαρακι γιατι σκεφτηκα οτι πρεπει να μαζεψω τη δικια μου και να μιλησω στο δικο μου το παιδι.
Ενα πρωινο κατα της 10 μου λεει η κορη μου οτι θα παει στο σπιτι της κολλητης της, δεν ειχα αντιρρηση γιατι μενει κοντα μας το κοριτσι αυτο και γιατι το συνηθιζαμε και η κορη μου να πηγαινει και η φιλη της να ερχεται σπιτι μας.
Κατα της 2:00 της τηλεφωνησα

-Αντε βρε κοριτσι μου δεν ερχεσαι να φαμε κιολας που ειναι μεσημερι?
- Οχι μανουλα,μου λεει, ασε με να κατσω σε παρακαλω θα φαω εδω.
-Καλα ,αλλα μην αργησεις.
Παει η ωρα 5:00.
Δευτερο τηλεφωνημα,αυτη τη φορα νευριασμενη εγω.
-Απο της 10 το πρωι εισαι εκει,τι περιμενεις να σε διωξουν???Να τσακιστεις και να ερθεις σε πεντε λεπτα!
Παει 5:30.
Τριτο τηλεφωνο.
-Καλα με γραφεις? ελα σπιτι και θα δεις,δεν θα σε ξαναφησω να βγεις.
-Τωρα σε λιγο ερχομαι...
-Οχι σε λιγο ΤΩΡΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙΣ!!!
Παει η ωρα 6:00.
Τεταρτο τηλεφωνημα,αυτη τη φορα οχι στο κινητο της αλλα στο σπιτι του κοριτσιου,αφου ειπαμε τις γνωστες σαχλαμαροχαιρετουρες με τη μαμα της κολλητης της,
της λεω να πει στη κορη μου να ερθει σπιτι, μου λεει η γυναικα
-Δεν ειναι σπιτι σου τα κοριτσια? φυγανε απο δω 10:30 και μου ειπανε οτι θα ερθουνε εκει!
Καγκελο εμεινα!!!
-Και μενα το ιδιο μου ειπανε,της λεω.
-Και που ειναι?
-Ελα μου ντε!
-Κλεισε να την ξαναπαρω γιατι μου'ρχεται το εγκεφαλικο!
Πεμπτο τηλεφωνημα στη μικρη.
-Πες μου που εισαι,ξερω οτι δεν εισαστε στο σπιτι της φιλης σου.
-Μαμα θα σου πω αλλα μη φωναξεις,ειμαστε στη Βαρυμπομπη (παρεπιπτωντως εμεις μενουμε Γλυφαδα).
-ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗ!!!!  ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΤΕ ΕΚΕΙ 12 ΧΡΩΝΩΝ ΣΚΑΤΑ!!! με ποιον ειστε,και τι κανετε?
-Μονες μας μανουλα ,θελαμε να δουμε πως ειναι,τωρα, φτάνουμε στην Κηφισιά, παιρνουμε τον ηλεκτρικο και κατεβαινουμε.
-Θα ερθω να σας παρω απο το σταθμο του Πειραια,προσεχετε,μη μιλατε σε αγνωστους και να εισαστε μαζι με κοσμο.

Σκεφτηκα να αναβαλλω το εγκεφαλικο για αργοτερα που θα ειχα χρονο...
Παιρνω τηλ την αλλη δολια μανα της εξηγω τα καθεκαστα διοτι η δικη της κορη δεν συκωνε το κινητο απο φοβο..
Μου λεει η γυναικα -Ασε παει ο αντρας μου με το αμαξι να της περιμενει στο σταθμο του Πειραια να της φερει σπιτι.
Οκ, περιμενω κι εγω...
Παει η ωρα 7:30 με τα πολλα.
Με παιρνει η μανα η αλλη,μου λεει αυτες δεν ειναι εκει που σου ειπανε ,περιμενε ο αντρας της μια ωρα στο σταθμο και τιποτα,ουτε φωνη ουτε ακροαση,τοση ωρα απο Κηφισια επρεπε να εχουν ερθει.

Εκτο τηλεφωνημα,αυτη τη φορα φαινομενικα ηρεμη και γλυκεια για να μην φοβαται και να μαθω που ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ !
-Ελα μωρο μου πες μου την αληθεια που εισαι,αν δεν ξερω που εισαι και σας συμβει κατι πως θα προλαβω το κακο?
-Μανουλα θα σου πω αλλα δεν θα με δειρεις?
-Τι να σε δειρω αγαπη μου,εκει εβαλα και τα κλαμματα απο τη λαχταρα μου, αυτο που με ενδιαφερει τωρα-της λεω- ειναι να γυρισεις σωα,σε παρακαλω κοριτσακι μου
πες μου που εισαστε.
-Ηρθαμε στην ταδε επαρχια ( 4 ωρες με το τρενο απο Αθηνα για να καταλαβεις αποσταση) για να δω τον ..... απο κοντα.
Το εγκεφαλικο μου ξαναχτυπαει την πορτα...
Προσπαθω να φανω ψυχραιμη να μαθω λεπτομερειες..
-Τωρα που εισαστε?
-Στο τρενο και γυριζουμε Αθηνα.
-Δωσε μου μια γυναικα που ειναι κοντα σου να συννενοηθω,μην τυχον αντι για Αθηνα πηγαινετε προς Θεσ/νικη.
Μου λεει η γυναικα οτι πραγματι ερχονται προς Αθηνα και θα φτασουν περιπου σε δυο ωρες.
Τους εδωσα παλι οδηγιες προσεχετε τουτο,προσεχετε κεινο κ.τ.λ. και τι αλλο μπορουσα να κανω απο το να περιμενω...
Παιρνω τηλ τους αλλους γονεις και μια και δυο πηγαμε σταθμο Λαρισης να περιμενουμε τις κορασιδες μας.

Μολις ηρθανε ΕΥΤΥΧΩΣ ΣΩΕΣ ΚΑΙ ΑΒΛΑΒΕΙΣ μετα τις αγκαλιες και τα κλαμματα ακολουθησανε συζητησεις επι συζητησεων ωρων,ημερων,μηνων ακομη και τωρα επειτα απο ενα χρονο ακομη καμμια φορα το συζηταμε.
Στο δια ταυτα:
Το παλικαρακι ηταν αλλοδαπος που μιλουσε απταιστα ελληνικα και ηλικια? 22 παρακαλω και οχι 16!
Ευτυχως που αρκεστηκαν σε μερικα πεταχτα φιλακια καθοτι ηταν σε πλατεια η συναντηση και ηταν και η φιλη της μαζι.
Η μικρη μετα απο αυτη την περιπετεια εβαλε μυαλο, γιατι δεν περιμενε αφενος οτι ηταν τοσο μακρια  αυτη η επαρχεια ,στο χαρτη λεει φαινοτανε κοντα ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ!! και αφετερου καταλαβε το λαθος της,τρομαξε οταν νυχτωσε και ηταν μακρια απο το σπιτι της και στεναχωρεθηκε που κοντεψε να με στειλει και να μεινει ορφανη απο μανα! εχει και φιλοτιμο η ατιμη.

Δεν την χτυπησα,δεν την ακουμπησα καν, δεν πιστευω οτι θα οφελουσε σε κατι το ξυλο,μαλλον κακο θα εκανε το να με φοβαται και να μην με εμπιστευεται μετα,
Αν εχω κερδισει καπου σαν μανα πιστευω οτι ειναι στην εμπιστοσυνη της ,στο να μην με φοβαται και να μου λεει τα μυστικα της και να εχουμε επικοινωνια.

Τωρα θα μου πεις γιατι δεν σου ειπε οτι θα παει αυτο το ταξιδι αφου εχετε τοσο καλες σχεσεις?

Γιατι ηξερε οτι δεν θα την αφηνα, και παντα τα παιδια θελουν να κανουν και κατι κρυφα οσο και να σε εμπιστευονται,ετσι για να νοιωθουν οτι εχουν ενα μυστικο.

Μπορεις ομως να προλαβεις τα χειροτερα,ξερω παιδια απο την ταξη της που αλλου πανε και αλλου λενε στους γονεις σε καθημερινη βαση, κρυβουν οτι εχουν σχεση κ.τ.λ.

Εγω τουλαχιστον ξερω τα παντα για τους φιλους τις,ακομη και αν βαριεμαι τις περιγραφες (τι ειπε ο ενας ,τι ειπε ο αλλος κ.τ.λ) την παρακολουθω για να μη χασω αυτο που εχω χτισει τοσα χρονια και της εχω εξηγησει οτι αν της συμβει κατι αν ξερω που ειναι θα ξερω που να την ψαξω και ποιους να ρωτησω,εχω ακομα και τα κινητα ολων των φιλων της και δεν εχω ενοχλησει ποτε τα παιδια για ασημαντο λογο,θα το χρησιμοποιησω μονο σε περιπτωση αναγκης.

Ελπιζω να μην κουρασα με το τεραστιο γραμμα μου, ο λογος που το εγραψα ειναι για να το διαβασουν αλλοι γονεις και να προσεχουν.
Δυστυχως σημερα τα παιδια ωριμαζουν πολυ πιο γρηγορα απο οτι εμεις τοτε, και θελουν να τα κανουν ολα νωρις.

Με τις φοβερες και τη βια δε γινεται τιποτα γιατι παλι θα κανουν αυτο που θελουν και στα κρυφα, για αυτο πολλη συζητηση και επικοινωνια να προλαβουμε ενα μεγαλο κακο.

Ευχαριστω φιλε Suspect, να εισαι καλα και να γραφεις παντα αυτα τα ενδιαφεροντα αρθρα.

= = =
Και η απαντηση μου:
= = =

Χαιρε και σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία. Δεν έχω παιδιά και δεν θελω να κάνω τον σοφό παντογνώστη. Σου γράφω την άποψη μου και το πολύ πολύ να κάνω λάθος.

Κάνε το σταυρό σου και πες ένα τεράστιο δόξα τω θεω που δεν συνέβη κάτι χειρότερο. Την τρομάρα και την αγωνία που πέρασες την ξέρεις μόνο ΕΣΥ και κανείς άλλος. Στην ιστορία σου όμως βρίσκω και πολλά θετικά. Το γεγονός ότι η κόρη σου σήκωνε το τηλέφωνο. Ούτε «ξέμεινε από μπαταρία» ούτε «δεν είχε σήμα». Το γεγονός ότι δεν κατέφυγες σε υστερίες που πιθανώς θα είχες κάθε δικαιολογία, είναι στα υπέρ σου. Και πάλι καλά που της έκοψε και πήγε μαζί με τη φίλη της. Αυτό σημαίνει ότι σε γενικές γραμμές έκανες καλή δουλειά.  

Από κει και πέρα ας παραδεχθούμε κάτι. Όλοι μας. Τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά της δεκαετίας του 80. Τότε στα 5 και στα 10 μας ξέραμε τον Γκάλη, το Νου Νου και τον Ραμπο. Αντε και τη μπι μπι μπο.  Τώρα τα παιδιά σου δίνουν διάλεξη και σε γεμίζουν απορίες.

Οπότε πάρτο απόφαση καλή μου: την έχασες την κόρη σου. Ότι ειχες να της δώσεις το εδωσες. Καλό, κουτσό, στραβό υπέροχο, αυτό είναι. Με αυτό θα πορευτεί και εσυ μαζί της.

Για τα επόμενα 5-6 χρόνια που η παρουσία σου στη ζωή της θα είναι σημαντική και θα ζείτε οπωσδήποτε μαζί, (μετά έχουμε σπουδές, δουλειά, χαιρετε) μπορείς σε πρακτικό επίπεδο:

1. Να έχεις τον υπολογιστή σε κεντρικό σημείο του σπιτιού. Στο δωμάτιο της απομονώνεται και μετά τραβιέται στάς  εξοχάς στην καλύτερη. Γιατί στη χειρότερη στην κάμερα βγάζουμε και ένα μπλουζάκι...

2. Να πας σε ένα κατάστημα πληροφορικής στο οποίο να ζητήσεις το key logger. Είναι ένα προγραμμα που το εγκαθιστας στον υπολογιστή και σου δείχνει που μπήκε η κόρη σου και τι είπε. Ρουφιανια και κατασκοπεία μεταξύ ανηλίκου και γονέα δεν υπάρχει.

Βέβαια το καλύτερο είναι αυτό της επικοινωνίας που κανείς ήδη, αλλά όλα τα παιδιά, σε όλες τις εποχές θα έχουν μυστικά από τους γονείς τους. Οπως διαπιστωσες μάλιστα, θα κάνει και ότι μπορεί για να προστατεύσει το μυστικό της, για αυτό μην έχεις και την απόλυτη εμπιστοσύνη. Παιδι είναι. Σημασία έχει αφενός να ξέρεις τι σου γίνεται χωρίς να είσαι πρηχτρα.

Πέρασε ένας χρόνος όπως γράφεις. Δεν ξέρω αν το κανείς ήδη, αλλά μην πεις «είναι ακόμα μικρή» για να της μιλήσεις για σεξουαλικα θέματα, για την εκτρωση και ότι απασχολεί μια κοπέλα που μπαίνει στην εφηβεια.

Καλή δυναμη και καλή συνέχεια. Και μην αυτομαστιγωνεσαι. Δόξα τω θεω, δεν έγινε τίποτα το τρομακτικό.  Ευτυχώς.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡ

Οφείλω να ομολογήσω πως δεν καταλαβαίνω ακριβώς τη μόδα να πηγαίνουν οι έλληνες τραγουδιστές πριν τον διαγωνισμό της γιουροβιζιον, στο Πατριαρχείο για ευλογία. Επίσης δεν καταλαβαίνω τι κάνει ο Πατριάρχης. Δίνει ευλογία σε τι; Στο ποπ φεστιβάλ της πλάκας για να κερδίσει ο Έλληνας τραγουδιστής;


Τι θα γίνει αν δεν πάμε καλά, αυτό τι θα σημαίνει;

Ότι ο Πατριάρχης είναι νόθος αδελφός του Μητσοτάκη, ότι δεν υπάρχει Θεός και του χρόνου θα πάμε στον Βούδα ή ότι ο Ιησούς είναι ροκάς και δεν νοιάζεται για την ποπ;


Να παίζει μια ομάδα μας στην Τουρκία, να γίνεται μια συναυλία, ένα προσκύνημα στο Φανάρι το καταλαβαίνω. Αλλά να πηγαίνουμε σε έναν τόσο ιερό τόπο για τον χαβαλέ της Eurovision, αυτό μου φαίνεται εκτός Ορθοδόξου πνεύματος.

Εκτός και αν ο Αλκαίος είναι ευσεβής, δεν του αρέσει η Παναγιά η Σουμελά ή βαρίεται να πεταχτεί μεχρι την Νεα Μάκρη στον Αγιο Εφραιμ, αλλά  θέλει τον αέρα της Πόλης. Καλά κάνει, αρκεί το ταξιδάκι να το πληρώνει ο ίδιος και όχι εσύ και εγώ.  Διάβασα στο Πρώτο Θέμα πως συνοδευόταν από στελέχη των δημοσίων σχέσεων της ΕΡΤ. Το καταλαβαίνω. Κρίση έχουμε, το Διεθνές νομισματικό ταμείο είναι εδώ, να μην πάμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε;

Η κρίση θέλει καλοπέραση!

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Ένα σημαντικό πρόβλημα που έχουν οι πολιτικοί, και για αυτό η θεωρητικά τέταρτη εξουσία είναι πρώτη, είναι πως δεν έχουν πραγματική επαφή με τον κόσμο. Βλέπουν τους ψηφοφόρους στα πολιτικά τους γραφεία για ρουσφέτια και το πολιτικό κλίμα το φτιάχνουν οι δημοσιογράφοι. Μετά, τους εκβιάζουν ότι θα στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον τους και τους εγκλωβίζουν.

Η πρόταση.

Μπορεί να κατασκευαστεί ένα site στο όποιο για να συμμετέχει ο πολίτης θα πρέπει να καταχωρήσει, να κάνει log in δηλαδή, με τα πραγματικά του στοιχεία. Να απαγορευθεί η συμμέτοχη σε οποίον δεν έχει ΑΦΜ ή έστω δελτίο ταυτότητας ( για τους μαθητές αυτό άνω των 16 ). Αφού μια σχετική υπηρεσία κάνει την ταυτοποίηση τηλεφωνικά, να δοθεί κωδικός ώστε ο πολίτης να αποκτήσει πρόσβαση. Κάτι σαν το taxisnet

Εκεί λοιπόν η κυβέρνηση θα μπορεί να θέσει οποιαδηποτε δημοσκόπηση, διάφορα ερωτηματολόγια ή να συζητηθεί ενα σχέδιο νόμου.

Έτσι λοιπόν αυτή θα είναι η επίτομη της άμεσης δημοκρατίας. Δεν θα υπάρχει ανάγκη για κανέναν δημοσιογράφο, κανέναν ιματζ μεϊκερ και κανέναν παρατρεχάμενο που «ξέρει γιατί μιλάει με κόσμο»

Στις τελευταίες εκλογές, ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ 3 εκατομμύρια νοματαίοι. Οι μισοί θα μπουν σίγουρα. Ένα εκατομμύριο θα μπει από περιέργεια, και σε βάθος χρόνου θα ακολουθούσουν και άλλοι. Θα κατηγορηθεί βεβαια απο τους δημοσιογράφους ( γιατί θα τους φαει τη δουλειά ) πως φακελώνεται ο κόσμος αλλά η απάντηση είναι εύκολη και προφανής: Αφενός δεν είναι υποχρεωτική η συμμέτοχη αφετέρου είναι καλό να γνωρίζει άμεσα ο πολιτικός  τι λέει ο κόσμος. Επίσης πως το site απαιτεί πραγματικά στοιχεία για να μην υπάρχουν χρήστες-φαντάσματα. Άσε δε, που σε βάθος χρόνου θα υπάρχει μια έτοιμη database προς αποστολή μιας ενημέρωσης, ένος νόμου κλπ.

Μπορεί επίσης σε αυτό το πλαίσιο να γίνει ένα φόρουμ στο όποιο οι πολίτες θα γραφούν ερωτήσεις απόψεις κλπ.

Αντί λοιπόν ο πολιτικός να παρακολουθεί τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων που τα βλέπουν λίγοι και τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα παρά ένα σόου με ανθρώπους που δεν έχουν συστηθεί με τον διάλογο και τον σεβασμό στον συνομιλητή ή να περιμένει από τις εφημερίδες που τις διαβάζουν ακόμα λιγότεροι, έχει τη δυνατότητα να μάθει τη γνώμη 1-2-3 εκατομμυρίων ανθρώπων ΑΜΕΣΑ.

Αυτή θα ηταν πραγματική κοινωνική επανάσταση και επαναπροσδιορισμός του πολιτεύματος.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΠΟΠΗ ΤΣΑΠΑΝΙΔΟΥ



Θυμάμαι όταν την είχα δει για πρώτη φορα σε μια εκπομπή με τη Βαγιάνη. Ηταν τέτοιο το τηλεοπτικό τους δέσιμο που δεν σου κρύβω πως μου είχαν μπει πονηρές σκέψεις αλλά δεν μπορώ να απολογηθώ για το νοσηρό του εγκεφάλου μου.
Ενίοτε την «πετύχαινα» στα ΝΕΤ σε επαγγελματικά διαλείμματα και την απολάμβανα. Γυναίκαρα από τη μια, χωρίς να είναι πλαστική, χωρίς να εχει επιτηδευμένο σεξ απιλ αλλά θηλυκή και …μαγνητική! Από την άλλη, σοβαρή δημοσιογράφος, εύστροφη, με μια θανατηφόρα ειρωνία που τη λατρεύω, είχε τον έλεγχο και τον ρυθμό της εκπομπής χωρίς κολακείες και χαζοβιολισμούς.

Διάβαζα μια συνέντευξη της στην Καθημερινή, στη δημοσιογράφο Μια Κόλλια και αναδημοσιεύωω μερικά αποσπάσματα. Η υπογράμμιση είναι δική μου.


Δημιουργήσατε όμως τη δική σας οικογένεια από πολύ μικρή -κάτι όχι τόσο σύνηθες.

Κατέβηκα στην Αθήνα στα 18 μου και παντρεύτηκα στα 20. Ηθελα πολύ να κάνω οικογένεια. Μερικά χρόνια πριν είχα χάσει την αδελφή μου και επιθυμούσα βαθιά να κάνω παιδιά, και μάλιστα ένα κορίτσι που θα του έδινα το όνομά της. Οταν γνώρισα τον άνδρα μου, πραγματοποίησα το όνειρό μου. Παντρεύτηκα έναν Ιούνιο και τον επόμενο Ιούνιο, ήρθε η Εύα.

Τώρα που το βλέπετε από απόσταση, δεν χάνει κάποιος πράγματα από τη ζωή όταν κάνει παιδιά σε τόσο νεαρή ηλικία;

Τότε δεν καταλάβαινα ότι έχανα κάτι, απλώς μεγάλωνα τα παιδιά. Παράλληλα, είχα τη δουλειά μου -την εκπομπή «Τρεις στον αέρα» στην ΕΡΤ. Η δουλειά είχε έντονους ρυθμούς, εναλλαγές, μια κινητικότητα που δεν σε άφηνε να θεωρήσεις ότι στερείσαι κάτι. Εβγαινα, έκανα τα πάντα, έχοντας προσαρμόσει φυσικά τη ζωή του παιδιού σε όλο αυτό παρά το αντίθετο. Μεγαλώνοντας και κάνοντας πια ταμείο, αισθάνομαι ότι κάτι μπορεί να έλειψε. Χαρακτηριστικά να σας πω ότι μιλούσαμε τις προάλλες στο γραφείο για τα Playmobil, γιατί πέθανε ο δημιουργός τους, και δεν μπορούσα να σκεφτώ αν ήμουν εγώ που έπαιζα με Playmobil ή τα παιδιά μου. Η μετάβαση από την παιδικότητα στην ωρίμανση διήρκεσε για μένα μόλις πέντε χρόνια. Θέλω να πω ότι τότε, στα 15 μας, ήμασταν ακόμη παιδιά. Και εγώ ξαφνικά στα 20, είχα το δικό μου. Και τρία χρόνια μετά, τις δίδυμες. Ηταν σαν να μεγαλώσαμε μαζί, απλώς εγώ μπήκα σε πολύ βαθιά νερά γιατί έπαιζα έναν ακόμη ρόλο.
Σήμερα πια νιώθω πολύ μεγάλη. Οι φίλες μου δηλαδή κάνουν τώρα παιδιά, την ίδια ώρα που τα δικά μου φεύγουν από το σπίτι.

Πώς ήταν το μεγάλωμά τους;

Ξέρετε πόσα βιβλία διάβαζα τότε για το μεγάλωμα των παιδιών; Ακριβώς όπως και στη δουλειά μας πρέπει η εκπαίδευσή μας να είναι καθημερινή, έτσι και τότε διάβαζα τα πάντα: πόσο αυστηρή πρέπει να είμαι, πώς θα έπρεπε να αντιδρώ στην κάθε περίσταση... Αυτόν τον κύριο Ματσανιώτη τον είχα «υπό μάλης» όλη μέρα.

Στην εποχή μας, όλο και περισσότερες γυναίκες αργούν να κάνουν παιδιά. Μήπως τελικά αυτό είναι παγίδα; Αλλωστε, μια νεότερη γυναίκα έχει και μεγαλύτερες αντοχές.

Εχω την αίσθηση ότι το καλύτερο είναι να μην έχεις απωθημένα όταν θα γίνεις μάνα. Να είσαι χορτασμένη στην προσωπική σου ζωή και να είσαι καλυμμένη και ασφαλής επαγγελματικά. Δεν εννοώ να έχεις πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα -κάτι που σπανίως γίνεται- αλλά τουλάχιστον να νιώθεις μια σιγουριά. Το βασικότερο όλων, όμως, είναι να μην έχεις άγχος για το αν μπορείς ηλικιακά να γίνεις μητέρα, ώστε να μην κάνεις έκπτωση στην επιλογή του συντρόφου σου. Δεν νομίζω λοιπόν ότι μεγαλώνοντας οι γυναίκες δεν έχουν αντοχές. Το πρόβλημα είναι ότι αγχώνονται τόσο πολύ επειδή στενεύουν τα χρονικά περιθώρια για τεκνοποίηση -και η αλήθεια της φύσης είναι ότι όντως στενεύουν-, που αναγκάζονται να συμβιβαστούν με κάποιον άνδρα και τελικά καταλήγουν να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνες. Η παγίδα λοιπόν είναι μία: «Με ποιον θα κάνω παιδί;». Ποτέ όμως δεν μπορείς να εγγυηθείς για την επιλογή σου. Πολλοί στην αρχή ορκίζονταν και τελικά διαψεύστηκαν.
Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα φαίνονται από πολύ νωρίς. Πιστεύω βαθιά ότι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται από τα πρώτα δευτερόλεπτα αν ταιριάζουν ή όχι.

Τότε δεν θα κάναμε ποτέ λάθος και δεν θα χωρίζαμε.

Κάνουμε λάθη γιατί νιώθουμε μοναξιά και συμβιβαζόμαστε. Επίσης, ενώ βλέπουμε τα στραβά του άλλου, έχουμε την ελπίδα ότι με τον καιρό θα αλλάξει ή ότι εμείς θα τον αλλάξουμε. Λέμε στον εαυτό μας ότι δεν μας πειράζει και τόσο αν είναι λίγο πιο τσιγκούνης ή λίγο πιο πολυλογάς από ό,τι θα θέλαμε... Μένουμε, αλλά ξέρουμε. Και λυπάμαι που το λέω αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος. τι ερωτευόμαστε κάθε φορά: αυτό που δεν υποτάσσουμε, που ζηλεύουμε...

Αλήθεια, είστε ζηλιάρα;

Δεν ξέρω τι ακριβώς ερωτευόμαστε κάθε φορά αλλά σίγουρα ο έρωτας μας βοηθάει να δημιουργούμε. Οσο για τη ζήλια, πραγματικά δεν βλέπω κανένα νόημα σε αυτήν. Οταν ζηλεύεις, τα βάζεις ουσιαστικά με τον εαυτό σου. Η ζήλια πηγάζει από προσωπική ανασφάλεια. Αν κάποιος δεν με θέλει μία, δεν τον θέλω εγώ πεντακόσιες. Μια κακή μου αντίδραση ενοχλεί πρώτα απ' όλα εμένα για τον εαυτό μου.

Ολα αυτά αποπνέουν μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Ολα αυτά σημαίνουν απλώς ότι έχω καταλήξει σε πέντε κουτάκια στο μυαλό μου, ξέρω πολύ καλά ποια είμαι και τι θέλω, τα καλά και τα κακά μου, και δεν προσπαθώ πια να αποδείξω κάτι. Αρκετά προσπάθησα.

Στον αυτοέλεγχο έπαιξε ρόλο ότι είχατε παιδιά από μικρή;

Τα παιδιά σού δημιουργούν ανασφάλεια και σε κάνουν να προσπαθείς να διασφαλίσεις το αύριο. Σε όλα τα επίπεδα. Εγώ ας πούμε ότι κουβαλούσα ένα επιπλέον άγχος: ότι μεγάλωναν χωρίς πατέρα και άρα δεν είχαν ένα ανδρικό πρότυπο. Επρεπε να πράττω για δύο.

Η Πόπη έμαθε πολύ νωρίς τι σημαίνει απώλεια. Και με πολύ σκληρό τρόπο. Οσο μιλάει, αμφιβάλλει ταυτόχρονα για το αν πρέπει να γραφτούν αυτά, καταλήγουμε όμως στο ότι την έχουν καθορίσει τόσο πολύ ως προσωπικότητα, που μοιάζει αναγκαίο. Μου εξηγεί με λίγες λέξεις πως αντιμετώπισε πολύ σκληρά προβλήματα και αναγκάστηκε να τα διαχειριστεί άμεσα για να πάει παρακάτω. Οταν ήταν έγκυος στις δίδυμες, ο άνδρας της έφυγε από τη ζωή εξαιτίας ενός ατυχήματος. «Από μόνοι τους, οι θάνατοι σε κάνουν ράκος και σου κόβουν τα πόδια. Οσες φορές λύγιζα, έλεγα μέσα μου «αυτό είναι, μη μασάς». Επίσης, ισχύει ότι όταν φτάσεις στον πάτο, δεν μένει άλλο παρά να ανεβαίνεις προς τα πάνω. Καμιά φορά με τρομάζει και εμένα την ίδια η σκληρότητά μου. Διαπιστώνω, όμως, ότι αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Για πάρα πολλά χρόνια ήμουν σκληρή και με τις φίλες μου. Πίστευα ότι αφού τα έβγαλα εγώ πέρα, καμία δεν δικαιούτο να παραπονιέται. Αργότερα κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι τραγικά δύσκολα για πολλούς ανθρώπους και θα έπρεπε να είμαι πιο επιεικής. Για ένα στοίχημα πρόκειται, που καλείσαι να κερδίσεις. Οταν γέννησα, λοιπόν, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, στην «αγία μαμά» μου, που κρατούσε τρία παιδιά όλη μέρα για να μπορώ να δουλεύω».
Αναρωτήθηκα αν ζήτησε ποτέ τη βοήθεια ειδικού. Και εκεί ακόμα, τα μάτια της παγώνουν: «Οχι βέβαια, στο μυαλό μας είναι όλα. Αν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, θα τα καταφέρεις. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φαίνονται. Ενα, δύο, τρία...»

Πώς τα καταφέρατε λοιπόν;

Στην αρχή δεν υπήρχε προσωπική ζωή για μένα. Κανένας άνθρωπος δεν προλαβαίνει να κάνει τα πάντα. Οταν κάνεις καριέρα, αναπόφευκτα ρίχνεις τον προσωπικό σου χρόνο. Πολύ θα ήθελα να έχω ζήσει στιγμή προς στιγμή όλες τις φάσεις της ζωής των παιδιών μου αλλά δεν γινόταν. Αν καταφέρεις αυτό το καρδιογράφημα να μην έχει μεγάλες αποκλίσεις, τότε είσαι κερδισμένος. Για να μην τα ωραιοποιώ κιόλας, στηρίχθηκα στα πόδια μου και -όσο και αν ακουστεί λάθος- στηρίχθηκα και στα παιδιά μου. Τα κοίταζα κάθε βράδυ να κοιμούνται και να αναπνέουν, έκανα τον σταυρό μου και έπαιρνα δύναμη. Δούλευα σαν τον σκύλο για να ανέβω επαγγελματικά και μισθολογικά για να μη στερηθούν κάτι και να τους προσφέρω μια κανονική οικογένεια.

Αλλους ανθρώπους είχατε κοντά σας;

Εκτός από την προσωπική σχέση που έχτισα ύστερα από κάποια χρόνια, πάντα ελπίζοντας στο «για πάντα» -πράγμα που δεν έγινε αλλά ήταν πολύ βοηθητική στην αρχή-, κατέληξα στο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που μας περιβάλλουν είναι κοντά μας στα άσχημα γεγονότα για να κάνουν τον σταυρό τους που εκείνοι είναι καλύτερα. Και όταν συμβεί κάτι καλό, δεν θα είναι εκεί. Απέκτησα βέβαια και φίλους που δεν φανταζόμουν και είμαστε μαζί μέχρι σήμερα. Λόγω της δυσπιστίας μου, προσπέρασα και κάποιους που άξιζαν. Μεγάλο λάθος.

Oι μεγαλύτερες αγωνίες που περάσατε με τα παιδιά;

Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν πάντα το πώς θα τα κάνω να ισορροπήσουν. Πώς θα καταλάβουν ότι δεν χρειάζεται να βάλουν τον πήχη τόσο ψηλά και να είναι τέλεια σε όλα. Θεωρώ αφόρητο αυτό το άγχος της τελειότητας, που κατακλύζει την εποχή μας και τρελαίνει τις γυναίκες. Τώρα η μεγάλη μου κόρη σπουδάζει δημοσιογραφία στο Λονδίνο. Είναι καλή, δεν τη φοβάμαι. Οι άλλες δύο μπήκαν εφέτος σε πανεπιστήμια στη Θεσσαλονίκη. Δόξα τω Θεώ, είναι καλά παιδιά και υγιή. Αυτό που προσπαθώ πλέον είναι να κόψουμε τους ομφάλιους λώρους, διότι εκ των πραγμάτων είμαστε πολύ δεμένες. Οχι η μία πάνω στην άλλη αλλά δεμένες.

Και τώρα που εκείνες ακολουθούν την πορεία τους, εσείς τι ονειρεύεστε; Κάτι στον επαγγελματικό τομέα ας πούμε;

Εχω βγει και από αυτό το τριπάκι. Εχει αλλάξει τόσο πολύ η εποχή πια, που σημασία έχει μόνο να διατηρείς τα κεκτημένα σου. Μια ωραία πρωία, βρίσκεσαι «εκτός» και αναρωτιέσαι κιόλας τι συνέβη. Συνεπώς, με νοιάζει μόνο να κάνω καλά αυτό που κάνω και να έχει ανταπόκριση.

Εχετε αγωνία για τα νούμερα τηλεθέασης;

Φυσικά, σαν τρελή. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που λένε ότι δεν τα κοιτάνε. Η επιβίωσή μου εξαρτάται από αυτό.

Θα κάνατε κάτι όμως για να δείχνετε νεότερη; Ωραία γυναίκα είστε και η τηλεόραση αγαπάει τους αψεγάδιαστους.

Καταλαβαίνω καλά τι λέτε, αλλά ομολογώ ότι φοβάμαι. Δεν θέλω να πω «ποτέ», όμως, για παράδειγμα, δεν τολμώ να κάνω μπότοξ και να ρισκάρω να μην έχω έκφραση, να στέκονται τα φρύδια μου ψηλά, να μην κουνιούνται τα χείλη μου και τέτοια που βλέπουμε συχνά. Γυμνάζομαι και κάνω ό,τι μπορώ πιο υγιεινό για να διατηρείται το σώμα μου. Ομως, έχω κάνει τρία παιδιά και προφανώς στην παραλία η κοιλιά μου το «δείχνει». Συγγνώμη, αλλά δεν θα μπω στη διαδικασία των επεμβάσεων για να μη φαίνεται.
= = =

Μπράβο της και συγχαρητήρια στον σύντροφο της.

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

ΚΟΝΣΟΜΑΣΙΟΝ ΚΑΙ ΚΩΛΟΜΠΑΡΟ



-         Υποπτε, κάνε μου τη χάρη σε παρακαλώ, έρχεσαι παρέα;
-         Τι να σου κάνω, ας παω και γω μια φορά να δω πως είναι…

Ο φίλος είχε πιάσει κουβέντα στο facebook με μια κοπέλα που έκανε κονσομασιόν. Λεγε λέγε, δεν θέλει και πολύ να πέσει η πρόταση συνάντησης.

«Ελα πρώτα στο μαγαζί να σε γνωρίσω και μετά βγαίνουμε και για καφέ και ότι θέλεις» του είπε και ο φίλος κατέφυγε στον φίλο.

«Ελα για παρέα, δεν ξέρω τι θα βρω εκει μέσα, μην παω και μόνος μου σαν μαγκούφης». Δεν εχω ξαναπάει σε κολόμπαρο γιατί πιστεύω ότι είναι ιδιαίτερα υποτιμητικό να πληρώσεις μια γυναίκα για να σου μιλήσει. Οπότε σκέφτηκα να κάνω την κίνηση ώστε να γράψω μια μπλογκ-ιστορία.

Φτάσαμε σε ένα κλασικό μέρος που απέξω δεν μπορείς να δεις τι γίνεται μέσα και μπήκαμε σε έναν καμμένο χώρο που κυριαρχεί το ημίφως, μια απέραντη μπάρα για συζητήσεις και περιπτύξεις και η μουσική από χαουζ του 80 μέχρι Μαρινέλλα. Ότι μας φτιάχνει και ότι κάτσει στον DJ ο οποιος διεκπεραιώνει τις παραγγελιές.

Νομίζω πως ακόμα και πυρηνικός πόλεμος να γίνει, να ερημώσουν όλα, τα κωλόμπαρα δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Το μάρκετινγκ είναι πανεπιστημιακού επιπέδου και ντροπές δεν υπάρχουν. Μπήκες μέσα; Άφησες λεφτά. Πολλά λίγα, δεν ξέρω. Αλλά όταν θα βγεις, αφενός θα είσαι ζαλισμένος από τη μπόμπα και ελαφρύτερος οικονομικά.

Με το που μπαίνεις μέσα, σε διπλαρώνουν τρεις. Αγκαλιές, φιλιά, ειδικά στους θαμώνες, διαχυτικότητες, πάντα μια φιλοφρόνηση «τι όμορφο χαμόγελο, καλέ τι κουκλί είσαι εσύ» και ο ανηρ ανεβαίνει στον ουρανό. Αμέσως μετά, δεν προλαβαίνεις τις παραγγελιές:

«θέλω να πιω μαζί σου αγάπη μου, βάλε μου ποτό! Εδώ από τον Λάκη, ποτό σε μένα και στη Σούζι και ένα ο Λάκης». Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, «μωρό που ησουν τόσο καιρό, περνάω υπέροχα, βάλε σφηνάκια από τον Λάκη, τι άντρας είσαι συ μανάρι μου, επιτέλους ένα πραγματικό αρσενικό εδώ μέσα»

Χτυπάνε αλύπητα στον ανδρικό εγωισμό και δεν σου αφήνουν περιθώριο ούτε για μια ανάσα! Ο υπέρτατος ασχημοκάγκουρας να είσαι, Μπραντ Πιτ θα νοιώσεις! Επιθετικά και χωρίς κυριλαναστολές με σκοπό να φουσκώνεις σαν παγώνι και να ξεφουσκώνει η τσέπη σου.

Τι;
Θα πεις όχι;

Plan B

-         Δεν σε είχα για τόσο τσιγγούνη!
-         Ετσι κάνεις όταν εχεις δίπλα σου μια γυναίκα;
-         Όταν συνοδεύεις, δεν κερνάς; Ούτε ένα ποτό; Α πα πα πα!

Μετά το πρώτο γδάρσιμο, για να σε κρατήσουν στο μαγαζί πρέπει να διεγερθείς. Χρειάζεται και το σχετικό τυράκι. 

Ένα καλό τέχνασμα είναι να λικνιστούν στη μπάρα δυο κορίτσια και εσυ αφου χαζέψεις τα εσώρουχα τους ( κάποιες δεν φοράνε ) τις απολαμβάνεις να φιλιούνται μεταξύ τους.
Η «συνοδός» σου, για να συνεχίσεις να κερνάς, αναλαμβάνει να σε φιλήσει στο στόμα, να σε αφήσει να τη χαϊδεύεις, να σου τον χαϊδεύει ( ελα μη γίνεσαι χυδαίος, πάνω από το παντελόνι ) και να σου λέει για το πόσο γοητευτικός άνδρας είσαι και τι παίδαρος και τι άρχοντας και φυσικά να συνεχίσει να φωνάζει για τις μπόμπες σφηνάκια που προσγειώνονται σαν ελικόπτερα. Αν δείξεις και υπεράνω, μπορεί να σου δώσουν και ένα κινητό. Μη χαίρεσαι, 4-5 κινητά εχει η κάθε μία. Αλλωστε κανεις δεν λέει όχι σε ένα εξτρα χαρτζιλίκι άσχετα αν εκείνη την ώρα ακούσεις ένα «θα πήγαινα μαζί σου και τσάμπα μωρό μου»

Ο φίλος μου σε μια ωρα πλήρωσε 280 ευρώ. Του έκαναν το πορτοφόλι κάμπριο.

Το κακό με τα κωλόμπαρα είναι ότι εχει πολλές αλλοδαπές. Αφου η κοσνομασιόν στηρίζεται στον λόγο, αλλά ούτε οι ξένες γνωρίζουν άπταιστα αγγλικά, ούτε πήγαμε σε σχολείο να μάθουμε ανατολικές γλώσσες, η κονσομασιόν εξελίσσεται σε ημιστριπτιζάδικο.
Ευτυχώς τη γλίτωσα. Όταν με διπλάρωσαν δύο ξανθές και είπαν για ποτό, τους είπα ότι ηρθα για παρέα στον φίλο μου και ….να κάνω ρεπορτάζ !

Μου ρθε και μια μαύρη, με ένα σώμα άγαλμα αλλά αυτό που χαίρομαι στις ξένες είναι ότι δεν σε πρήζουν. Οι Ελληνίδες επιμένουν. Τις καταλαβαίνω. Για το μεροκάματο πάνε και οσες περισσότερες μάρκες μαζέψουν τόσο ανεβαίνουν τα ευρώ στην τσέπη τους. Οσο για τα περι τσιγγουνιάς, την ατάκα την είχα έτοιμη:
«Εξω από το χώρο δουλειάς σου αγάπη μου, ότι θέλεις. Εδώ μέσα δεν καίω τα λεφτά μου».
Με πλησίασε και ο υπεύθυνος του μαγαζιού γιατί του έκανε εντύπωση που δεν έβαλα ούτε ένα ποτό στις κοπέλες πλην του δικού μου και εκει επικαλέστηκα την ιδιότητα μου ως ραδιοφωνικός παραγωγός.

Πιάσαμε την κουβέντα, κέρασε ένα, τι να κάνω, ανταπέδωσα, και μου είπε ότι συνήθως τα πρώτα ποτά για το κορίτσια εχουν πραγματικό αλκοόλ. Πρέπει και αυτές να κάνουν λίγο «κεφάλι». Τα υπόλοιπα είναι νερό. Για αυτό και όταν ακούς να παραγγέλνουν τζιν ή βότκα, είναι πιο πιθανό η Εθνική Οδος Αθηνών – Λαμίας να γίνει υπόγεια, παρά πίνουν πραγματικό ποτό.

Οι περισσότερες είναι ανύπαντρες μητέρες. Οσο για το αν εκδίδονται, ποτέ μέσα στο μαγαζί. Μαγαζί που σιχαίνεσαι και να διουρήσεις. Αλλά τι σημασία εχει.. Τα κορίτσια να γδέρνουν τον πελάτη και όλα τα άλλα δεν εχουν νόημα.

Εδώ ο πελάτης εχει πάντα δίκιο μόνο που το πληρώνει πολύ ακριβά….

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

ΒΡΗΚΑ


Την κοινωνική μου χρησιμότητα.
Το ρόλο μου στο σύγχρονο γίγνεσθαι.
Την αποστολή μου στο μάταιο τούτο κόσμο.

Οι τέσσερις τελευταίες γυναίκες που βγήκα, επέστρεψαν στους πρωην τους..

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

ΜΗΝ ΤΟ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ….


….στους άλλους το δώρο σου ρε φίλε !


Τις προάλλες είχα παει σε ένα πάρτι γενεθλίων.
Καμια δεκαπενταριά νοματαίοι, οι περισσότεροι γνωρίζοταν μεταξύ τους και ο υποφαινόμενος που ήξερα μόνο τον οικοδεσπότη. Παρατηρούσα τριγύρω και έκοβα βόλτες στο αστρικό σύμπαν του iphone. Φοβερή εφεύρεση το iphone. Οπου και να σαι, μπαταρια διαθέσιμη να εχεις και ας είναι γύρω σου Σαχάρα.

Χτύπησε το κουδούνι και ο οικοδεσπότης σχολίασε χαρακτηριστικά: Ο Κώστας θα είναι. Ποιος άλλος θα ρχόταν τέτοια ωρα;
Μπαίνει ο τύπος μέσα, κατί σαν εμο κατι σαν τρέντι, δεν ξεχώρισα καλά καθώς είχε προσμίξεις. Συμπαθητικά αντιπαθητικός θα έλεγα, μπορείς να το πεις και ανάποδα, παρέδωσε το δώρο του με τα απαραίτητα σματς σμουτς και τα χρόνια πολλά, να ζήσεις να σε χαιρόμαστε.

Η κακιά η ώρα είναι τελικά από τις πλεον αντιπροσωπευτικές φράσεις για την ανθρώπινη πορεία στο χωροχρόνο.

Θες το αμπαλάζ που ηταν φουξια λεοπαρδραλέ, θες η ανία, ο οικοδεσπότης αποφάσισε να ανοίξει το δώρο μπροστά στους άλλους. Ηταν ένα ομολογουμενώς αντιαισθητικό κηροπήγιο, που δεν θα το βαζες διακοσμητικό ούτε σε μαντρί. Κάτι κάγκελα γύρω γύρω και ένα μπλε γυαλί με χρυσόσκονη χυτό σαν σακούλα και αποκάτω μια θήκη που έβαζες μέσα από ζάρια μέχρι πηρούνι.

Ο οικοδεσπότης έμεινε να το κοιτάζει 4 κρίσιμα δευτερόλεπτα. Σιωπή. Οι άλλοι είχαν μείνει άφωνοι μέχρι που ένας δεν άντεξε και αναφώνησε το πρώτο χα.
Το ένα έφερε το άλλο και ένα γενικό χαχανητό απλώθηκε στο σαλόνι του φίλου.
Ο εμοτρέντι έγινε Ολυμπιακός. Κατακόκκινος.
Ο φίλος μου προσπάθησε να το μαζέψει. «Σε ευχαριστω πολύ για τη χειρονομία σου, είναι λίγο ασυνήθιστο αλλά μπορεί να το αγαπήσω στη συνέχεια» και κάτι τέτοια απολογητικά.

Το πήρα και το έβαλα σε ένα ράφι με κάτι άλλα διακοσμητικά: «Νομίζω πως αν και δεν του φαίνεται, αλλά πραγματικά σε αυτό το σημείο ταιριάζει απόλυτα» και συμφώνησαν ολοι. Όχι γιατί είχα δίκιο αλλά για να ξεπλύνουν τις τύψεις από τη συμπεριφορά τους.

Τον λυπήθηκα και πιάσαμε την κουβέντα γενικού τύπου αλλά ηταν φανερό πως το παλικάρι είχε «χαλαστεί». Εκατσε με το ζόρι μια ωρα και έφυγε γιατί είχε να πάει και σε άλλα γενέθλια όπως είπε. Καλά έκανε. Εγω μπορεί να έφευγα σε ένα τέταρτο.

Δεν υποκρίνομαι τον Ζαμπούνη, δεν είμαι τυπολάτρης αλλά μερικά στοιχειώδη τα τηρώ για λόγους εύρυθμης κοινωνικής λειτουργίας.

Γιατι να κάνεις τον άλλον ρόμπα;
Για ποιον λόγο ανοίγεις το δώρο παρουσία άλλων;
Δεν σου κόβει, δεν καταλαβαίνεις ότι οι άλλοι το μόνο που θα κάνουν είναι να κρίνουν το δώρο και φυσικά να το συγκρίνουν με αυτό που έφεραν αυτοί;

Θες να δεις τι σου έφερε;
Λογικό.

Πήγαινε στο υπνοδωμάτιο σου, άνοιξε το, δες το και γύρνα να τον ευχαριστήσεις. Άσχετα αν το πετάξεις μόλις φύγει ή το χαρίσεις στους πακιστανούς γείτονες μπας και τους φανεί χρήσιμο.

Ή αν είσαι σε τρίτο χώρο, ( πχ ένα λαϊκοποπ σκυλάδικο ) γράψε στην τσάντα το όνομα του δωρητή ώστε να το δεις με την ησυχία σου την επαύριον και να τον καλέσεις να τον ευχαριστήσεις, να τον ρωτήσεις πως του φάνηκε η συνεστίαση κλπ.

Για ποιο λόγο την ευγενική χειρονομία του άλλου να τη θέσεις υπο τη γενική κρίση όλων και ως συνήθως οι άνθρωποι δεν λένε μπράβο αλλά:

«Σιγά τη μαλακία που έφερε. Το δικό μου ηταν καλύτερο»
«Ελα μωρέ με το ψώνιο που και καλά πήρε κάτι ακριβό για να πουλήσει μούρη. Τα δώρα είναι συμβολικά και όχι για επίδειξη»
«Σίγουρα είναι κινέζικο. Μοιάζει ακριβό και καλά, αλλά από το γιουσουρούμ το πήρε»

Δεν χρειάζεται να εκθέτεις κανέναν.

Είναι μέρα χαράς για σένα και εχεις υποχρέωση μια και καλείς τον άλλον σε αυτήν, να τον κάνεις να αισθανθεί και αυτός χαρούμενος μαζί σου.

Πως τα δυσκολεύουμε ετσι…

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


Με αφορμή την ταινία 2012 πιάσαμε την κουβέντα με έναν φίλο σχετικά με το τέλος του κόσμου. Ποτέ δεν θα πάψουν να συγκινούν, να παρασύρουν και να μπερδεύουν οι θεωρίες σκοτεινής συνομωσίας. Ειδικά στα ετη της πληροφορίας που διανύουμε, ας πάρουμε ένα κράνος να προφυλαχθούμε από τους εσχατολόγους.

Ένα mail, ένα φόρουμ, ένα βιντεο ( ας είναι και σε powerpoint μορφη, δεν μας πειράζει ) στο youtube και αμέσως βρέθηκε η απάντηση!

Η συζήτηση μας ηταν αφορμή και αιτία να κάνω μια έρευνα στον παγκόσμιο ιστο για τις θεωρίες που εχουν ακουστεί και φυσικά όλα είναι στη θέση τους.

  1. Το μακρινό 2004, τότε που είμασταν πρωταθλητές ευρώπης στο ποδόσφαιρο, πρωτοι στη eurovision και διοργανώσαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, ο μεγαλοδημοσιογράφος κ. Χαρδαβέλλας έδωσε βήμα έκφρασης σε κάτι γραφικούς. Με γενειάδες δυο μέτρα, με κάτι περίεργους αυτοπροσδιοριστικούς τίτλους «διεθυντης ερευνών αποξηραμένης κάμπιας», «πρόεδρος του συλλόγου ελλην τυρανοσαυρος με μάστερ στην ανατομία κώνωψ» μας έλεγαν ότι κατά τη διάρκεια την Ολυμπιάδας τα αρχαία πνεύματα θα αντιδρούσαν στην επορευματοποίηση των αγώνων και θα τους διέλυαν με σεισμούς, κακοκαιρίες, τυφώνες και κεραυνούς. Τιποτα δεν έγινε, ολοι μας θαύμασαν και δεν βγήκε ουτε ο Χαρδαβέλλας, ούτε καποιος από αυτούς να ζητήσει ένα συγγνώμη.
  2. Ο Νοστράδαμος που πολλοί τον επικαλούνται, έγραφε πως το τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 1732. Εχουν περάσει περι τα 300 χρόνια και δεν κουνήθηκε φύλο. Κάπου αλλού είχε γράψει για τον έβδομο μήνα του 1999 που θα ερχόταν ο βασιλιάς του τρόμου και τελικα το μόνο που ηρθε ηταν οι Metallica το 99 στη Ριζούπολη.
  3. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που γυρνάνε τα σοκάκια να πουλήσουν τα περιοδικά τους, τη Σκοπιά και το Ξύπνα και να προσυλητίσουν τους αδαείς, είχαν δώσει 5 ημερομηνίες. Το 1914, το 1925, το 1941 ( είχαμε πολύ Χίτλερ τότε οποτε το σενάριο έπαιζε δυνατά ), το 1975 και στις 2/10/1984. Πιθανώς θα είχαν διαβάσει Οργουελ.
  4.  Θυμήσου τι έγινε το 2000 με το Millenium Bug που οι υπολογιστές δεν θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν το 2000 από το 1900 και θα διαλυόταν ο πολιτισμός μας. Αντίθετα εχουμε πιο ισχυρούς υπολογιστές. Και netbook. Και ipad.
  5. Το 1997 μας έπρηξαν με τον κομήτη του Χάλεϊ. Θα στουκάρει στη γή, θα μολύνει την ατμόσφαιρα με τοξικά αέρια, θα φέρει καραβάνια αιμοσταγών εξωγήινων και τελικά τίποτα δεν έγινε.
  6. Για το 2012 και τις αστειολογίες των Μάγιας, διάβαζα τη συνέντευξη του David Morrison, αστροβιολόγου της NASA, που είπε ο άνθρωπος ότι η ευθυγράμμιση του Ηλιου με το κέντρο του γαλαξία γίνεται κάθε Δεκέμβριο. Αν ηταν να καταστραφούμε, θα είχε γίνει. Οσο για τα νετρίνα που θα θερμάνουν το κέντρο του πλανήτη μας για να ξεχυθεί λάβα που θα μας πνίξει όλους, αυτά βομβαρδίζουν τη γη εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια.
  7. Εμαθα επίσης για τη θεωρία των Μιλεριτών. Ενας αγρότης ονόματι Γουίλιαμ Μίλερ με χόμπι τη μελέτη της αγιας γραφής, προέβλεψε ότι στο διάστημα 21 Μαρτίου 1843 ως 21 Μαρτίου 1844 θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου. Πολλοί ψάρωσαν και πούλησαν τις περιουσίες τους, τίποτα δεν έγινε και μετά φαγώθηκαν μεταξύ τους. Σήμερα εχει φτάσει ως τις μέρες μας η εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας, που σχηματίστηκε από του τότε μιλερίτες.
  8. Είχε βγει ένα βιβλίο με τίτλο «5/5/2000 Ice: the Ultimate Disaster» κάποιου Ρίτσαρντ Νουν που έλεγε πως οι πάγοι της Ανταρκτικής στις 5 Μαϊου του 2000, θα είχαν μόνο τρία μίλια πάχος και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια μέρα οι πλανήτες θα έρχονταν σε ευθεία γραμμή. 10 χρόνια αργότερα όλα είναι στη θέση τους.
  9. Στα απόκρυφα ευαγγέλια που πολλοί θεωρούν αξιόπιστα και ότι οι κακοί παπάδες τα αφαίρεσαν επίτηδες για να μη μάθει ο κόσμος την αλήθεια, είναι γραμμένο πως το 1999 θα ερχόταν η Δευτέρα παρουσία. Δεν ξέρω αν ηρθε, μπορεί να πήγε σε άλλον πλανήτη.
  10. Σκόρπιες θεωρίες περι της συντέλειας του κόσμου βρήκα για:

Το 1524 που ενας κατακλυσμός θα αφάνιζε τον κόσμο συμφωνα με έναν γερμανό ονόματι Στέφλερ, το 1719 κατά τον Ελβετό μαθηματικό Μπερνούλι λογω σύγκρουσης της Γης με κομήτη, Μια κάποια Σαουθκοτ έλεγε πως το 1814 θα γεννούσε τον δεύτερο Μεσσία, το 1999 τρόμαξαν ολοι όταν σε ένα πείραμα ατομικής φυσικής στα Brookhaven National Laboratories των ΗΠΑ ειπώθηκε θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας που θα καταβρόχθιζε τον κόσμο.Κάτι παρόμοιο που ακούστηκε και με το CERN.

Επίσης, το 1919 ο σεισμολόγος και μετεωρολόγος Αλμπέρτο Πόρτα προέβλεψε μια μοιραία σύνοδο 6 πλανητών και το 1954 επειδη εμφανίστηκαν ρωγμές στο Κολοσσαίο, χιλιάδες έτρεχαν στον Πάπα για άφεση αμαρτιών καθώς συμφωνα με έναν μύθο, δεν κινδυνεύει κανείς οσο το Κολοσσαίο είναι όρθιο.

Τέλος και εχει πλάκα, το 1992 ενας νοτιοκορεάτης ιερέας, ο Λι γιανγκ Λιμ, ανακοίνωσε στις 28 Οκτωβρίου ότι  ο Χριστός ζήτησε 144.000 άτομα για να τους σώσει από την καταστροφή του κόσμου καθώς ηταν προ των πυλών η τελική μάχη του με τον Σατανά. Τελικά ο τύπος βούτηξε 4.000.000 δολλάρια από τις δωρεές των πιστών και πήγε στη φυλακή.


Τα μόνα που πιστεύω είναι όταν καταστραφεί το τέμενος του Ομαρ και χτιστεί ο ναος του Σολομώντα, καθως και τις προφητείες του Γέροντος Παϊσίου για τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ανάδειξη της Ελλάδας σε μεγάλη δύναμη.

Καλά έλεγε και ο βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης.

«Το τέλος του κόσμου θα έρθει την Παρασκευή στις 3 το μεσημέρι. Μετά ακολουθεί δεξίωση»…

Υγ. Δεν λεω πως δεν πρέπει ως ανθρωπότητα να μην εχουμε οικολογικές ευαισθησίες ή να μη φροντίζουμε τον πλανήτη μας. Από το να λέμε για το τέλος του κόσμου και να τσιμπάμε σε θεωρίες που στοχεύουν είτε να μας τρομάξουν, είτε στην τσέπη μας, είτε – ακόμα χειρότερα – να μας πείσουν πως πρέπει να αυτοκτονήσουμε, ε, αυτό απέχει τουλάχιστον 800 ετη φωτός….