Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ



Σε λίγες μέρες έχουμε τις εθνικές εκλογές. Αφου είδαμε τα πενταμπεϊτ και τα ντιμπεϊτ, τους μονολόγους και τους διαλόγους, θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη.
Εκει που πρέπει να ψηφίζουμε για το βέλτιστον, φτάσαμε να επιλέγουμε το μη χείρον.
Στην Ελλάδα υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα στη σχέση πολιτικών και πολιτών και μέχρι σήμερα δεν βλέπω να το εχει θίξει κανείς.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Η κοινωνική τάξη που είναι η πολυπληθέστερη, δεν εκπροσωπείται από κανέναν και ταυτόχρονα στηρίζει ολους τους άλλους είναι οι ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Οι συνταξιούχοι εκπροσωπούνται από την τηλεόραση του λαού για το λαό. Εξάλλου δεν εχουν ούτε μυική ούτε αγοραστική δύναμη. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβουν την εφορία οπότε δεν χρειάζονται εκπροσώπηση. Μια χαρά τα καταφέρνουν. Οι βιομήχανοι-εφοπλιστές και οι συν αυτώ εκπροσωπούνται μακριά από τις κάμερες. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπέροχοι. Οι μισοί εχουν κάνει το συνδικαλισταριό και χωρίς αιτήματα, χωρίς να παράγουν τίποτα και με την ασφάλεια της μονιμότητας,  όποτε θέλουν να ξεκουραστούν πιο καλά τα παιδιά κάνουν και μια απεργία. Οι άλλοι μισοί είναι διεφθαρμένοι και βγάζουν τριπλά μεροκάματα. Ξέρω. Συκοφαντίες. Διάβαζα τις προάλλες  πως το 80% των καγιέν στην Ελλάδα τα εχουν δημόσιοι υπάλληλοι. Οι αγρότες αμα στραβώσουν, κατεβάζουν τα τρακτερ και κλείνουν τους δρόμους. Οι έμποροι δουλεύουν με 200% κέρδος, ο τουριστικός κλάδος κλέβει υπερκοστολογώντας νόμιμα και το μαύρο χρήμα  ειδικά στη διασκέδαση καλά κρατεί.

Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν συνδικαλίζονται. Πριν αντιτείνει κανείς βολεμένος κομμουνιστικά ευχολόγια, ας προσπαθεί να σκεφτεί το ενδεχόμενο ενας υπάλληλος να κάνει μαγκιές στον διευθυντή μιας εταιρείας. Για πότε θα βρεθεί στο λογιστήριο, είναι θέμα χρόνου. Μα σε μια μέρα, μα σε ένα μήνα ο υπάλληλος τρώει σουτ δι αποζημίωσης. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δουλεύουν. Ο μισθός είναι συγκεκριμένος και χώρος και χρόνος για μίζες δεν υπάρχει.

 Εκπροσώπηση για τον ιδιωτικό τομέα στην πολιτική δεν συμβαίνει ούτε στον κινηματογράφο. Ο ιδιωτικός τομέας παράγει το περισσότερο εργο, προσφέρει στην οικονομία και αποδίδει αναλογικά το μεγαλύτερο κομμάτι από τα έσοδα του στην εφορία. Εχει και την αγοραστική δύναμη ώστε να κινείται το εμπόριο. Ολοι αυτοί περιμένουν τον αντίστοιχο Πούτιν, ή έναν σοβαρό ηγέτη από αυτούς που σε ολη την ελληνική ιστορία είχαμε και τα τελευταία χρόνια ψάχνουμε, να μας βοηθήσει να βρούμε τη χαμένη ελπίδα. Τα ιδια επίθετα επι σειρά ετων, οι ίδιες πολιτικές και τα ιδια μπάχαλα.

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Θεωρώ πως είναι η χειρότερη κυβέρνηση από το 1974 και μετά. Ξεπέρασε και αυτή του Σημίτη όταν άρχιζε να μαίνεται η ακρίβεια, οι μεγαλομίζες γύρω από τα μεγάλα εργα  και φάγαμε το παγωτό του χρηματιστηρίου. Όταν εξελέγη ο Καραμανλής ακόμα και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ έλεγαν «δεν πειράζει, ας δούμε κάτι καινούριο». Οι επιτυχημένοι Ολυμπιακοί αγώνες εκτόξευσαν τη δημοτικότητα του Καραμανλή και της κυβέρνησης του, γεγονός που θα μπορούσε να αποτέλεσει τη βάση για τομές στη χώρα μας.  Το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει σημαντικό εργο, έφερε κοινωνική ομαλότητα σε ένα ταλαιπωρημένο κόσμο από τις κομματικές διαμάχες και φανατισμούς, είχε και τα τρωκτικά του, έφαγαν αλλά και μοίρασαν. Οι μίζες μίζες αλλά είδαμε και μια μεγάλη ανάπτυξη για την Ελλάδα που αντίστοιχη δεν υπήρχε σε καμία άλλη βαλκανική χώρα.

Η Νεα Δημοκρατία έκανε ένα κοινωνικό έγκλημα. Διέψευσε τις ελπίδες ολων μας. Περιμέναμε και την επανίδρυση, και τους νταβατζήδες στη φυλακή, και τη διαφάνεια και αυτό που τελικά μας έμεινε ήταν τα ιδια και χειρότερα. Η Νεα διακυβέρνηση, γέμισε την κοιλιά της σεμνά και ταπεινά,  ηρθε σε ρήξη με τη διαφθορά και το μαχαίρι μπήκε τόσο βαθιά στο κόκκαλο που ο ασθενής πέθανε.

Αναγνωρίζω στις κυβερνήσεις του Καραμανλή ( και γελάω ταυτόχρονα καθώς από το πρώτο υπουργικό συμβούλιο, εχουν σχεδόν διαγραφεί /αποκλειστεί/ περιθωριοποιηθεί οι μισοί ) τρια μεγάλα έργα.

Α) το εργο στον Μαλλιακό που επιτέλους γλιτώσαμε από αυτή την κατάρα κάθε χρόνο

Β) την Εγνατία που έβαλε ξανά στο χάρτη τη Δυτική Ελλάδα

Γ) το Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη που επίσης είναι τρομακτικής γεωπολιτικής και οικονομικής 
σημασίας έργο.

Άσχετα με το ποιος ξεκίνησε τα δυο πρώτα, σημασία εχει ότι τελείωσαν εντος χρονοδιαγράμματος που είχε τεθεί και οφελείται το κοινωνικό σύνολο.

Από κει και πέρα η καταστροφή του Δράμαλη.
Τι να πρωτοθυμηθείς. Πρώτη φορά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν τόσες πολλές μαλακίες μαζεμένες.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ξεκίνησε η ΝΔ με μια απογραφή που δεν χρειαζόταν και μας πήγε πίσω. Ούτε μάζεψε τα επόμενα, ούτε καθάρισε με τα παλιά. Υπολόγισε μελλοντικές οφειλές, πρόσθεσε δαπάνες που στα άλλα ευρωπαίκά κράτη δεν υπολογίζουν και μας οδήγησε μεταξύ των εταίρων μας σε μια υπέροχη επιτήρηση. Πρόβλημα δεν είχαμε και πρόβλημα δημιουργήσαμε. Παρά τις υποσχέσεις, άποψη για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών ακινήτων δεν υπήρχε και τα μισά εχουν βγάλει αράχνες. Το σχέδιο του βασικού μετόχου τους το έτριψε στη μάπα η ευρωπαϊκή ένωση. Αμέσως μετά η κατάργηση ενός τμήματος που δούλευε και είχε παράγει έργο. Του ΣΔΟΕ. Μετά το ξαναέφτιαξαν ως υπηρεσία ειδικών ελέγχων και τώρα κλαίγονται για τις εισπράξεις που αδυνατεί το κράτος να κάνει. Με το αφορολόγητο για τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες γέλαγε ο κόσμος. Καταργήθηκε, μας τελείωσε ο Αλογοσκούφης και επανήλθε. Ο Πεπονής είχε κάνει το ΑΣΕΠ. Η ΝΔ προσέθεσε και την προσωπική συνέντευξη ώστε τα δικά μας παιδιά να απαντούν σε συγκλονιστικές ερωτήσεις. Ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας και ποιο είναι το μικρό όνομα του Καραμανλή.
Στη υγεία και δει στα κρατικά νοσοκομεία,  δεν μειώθηκε κανένα χρεος. Στην  παιδεία το  περίφημο 5% πρέπει να έβγαλε το μηδέν από μπροστά.
Το νταβατζιλίκι του ΕΤΑΚ και οι ημιυπαίθριοι των ημιυπαιθρίων. Η αύξηση του ΦΠΑ γιατί πάνω από όλα κοιτάμε το συμφέρον του λαού.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο Ανταμ Ρεγκούζας με το γρηγορόσημο στους τελωνειακούς (επίσημο έγγραφο, «να τα παίρνετε αλλά πιο λίγα»)  και τα γλέντια με τους 090 με την απ' ευθείας ανάθεση της διαχείρισης του διαφημιστικού προγράμματος των κρατικών λαχείων. Ο Μαγγίνας με τους ανασφάλιστους Ινδους στο αναψυκτήριο - σπίτι του. Ο Σουφλιάς με το αυθαίρετο ( άσχετα αν ειδικά για αυτόν εχω ολη την καλή διάθεση να του το συγχωρέσω λόγω του έργου του). Ο Βουλγαράκης με το νόμιμο, το ηθικό, τις οφ σορ εταιρείες και τη σύζυγο συμβολαιογράφο με τη μεγάλη επιτυχία του Βατοπεδίου. Ο θρίαμβος των Πακιστανών και της vodafone. Ο Παυλίδης για μια χούφτα ευρω, ένα παλιόσπιτο και μια στημένη άγονη γραμμή. Ο Ρουσόπουλος για το Βατοπέδι και οι συν αυτώ. Ο Λιάπης έκανε καταπληκτικά ταξίδια. Ο Μαντούβαλος ολο και κάτι θα άκουσε για το παραδικαστικό. Ο Γεροντόπουλος πήγε να αποχαρακτηρίσει υγροβιότοπο. Ο Κουκοδήμος κάνει και διαμεσολαβήσεις για 5 ψωροεκατομμύρια. Ο Αβραμόπουλος αλλάζει τις υπουργικές θέσεις τη μια μετά την άλλη και αναρωτιέμαι τι τελικά εχει προσφέρει και σε ποιον τομέα. Ο Πολύδωας παρασημοφόρησε τον στρατηγό άνεμο, ο Τσιτουρίδης μια με τον γιο του και μια με το Βατοπέδι κατήγγειλε διαπλεκόμενα στο Μαξίμου όταν έχασε την κουτάλα.  Ο Κεφαλογιάννης καταδικάστηκε για κακούργημα. Ο Ζαχόπουλος ποτέ δεν μάθαμε γιατί έκανε βουτιά στο πεζοδρόμιο και τι έγινε με εκείνο το περίφημο DVD. Ολοι υποψιαζόμαστε ότι ξέρει πολλά και ολοι τελικά γνωρίζουμε πως μια γυναίκα έφταιγε για όλα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δικαιολογήθηκε πως το τηλεφωνικό κέντρο με τις 200 γραμμές ηταν εξοπλισμός γραφείου. Ούτε το 11888 δεν έχει τόσες. Ο Καραμανλής διέψευσε ότι ο πλούσιος πληρώνει λιγότερο φόρο από ότι παλιά αλλά έκανε λάθος. Ασχετος ή πονηρός;

ΟΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Περιμέναμε να μπει εστω ενας στη φυλακή για το χρηματιστήριο. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Ουδείς. Αρα είχαν φάει και αυτοί οπότε τσάμπα φώναζαν για τον αρχιερέα της διαφθοράς αφου οι της ΝΔ ήταν τα εξαπτέρυγα.

Η φοροδιαφυγή που παραμένει πιο ισχυρή από ποτέ. Μάλιστα δημιούγησαν και εθνικό συβούλιο ακτα της φοερδιαφυγής το οποιο συνεδρίασε ολες και ολες δύο φορές. Φαίνεται, θα βολευτηκαν φίλοι και γνωστοί.



ΟΙ ΜΑΓΚΙΕΣ

Με τη siemens ο Ζαγοριανός κέρδισε πολύτιμο χρόνο αφενός στο να μην αποκαλυφθεί τίποτα αφετέρου στο να οδηγηθούμε στην παραγραφή. Με τα δομημένα ομόλογα δεν λογοδότησε κανείς και τελικά δεν μάθαμε αν τα χρήματα επεστράφηκαν, όλα, τα μισά, κάμποσα….
Το 2007 κάηκε η Πελοπόννησος, η Πάρνηθα  και η Εύβοια και είπαμε, γιατί εχουμε μεγάλη καρδιά, πως φταίει ο αέρας και οι παντός καιρού φταίχτες, ξένοι πράκτορες. Το 2008 προσευχηθήκαμε και πλην της Ρόδου δεν είχαμε τίποτα σπουδαίο αλλα ο Θεος αποφάσισε να μας ξαναδοκιμάσει το 2009 για να διαπιστώσει αν οργανωθήκαμε. Ο Θεος κατάλαβε ότι είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και ξαναγίναμε στάχτη. Στάχτη και συνταγματικά με την αναθεώρηση των άρθρων 16 και 24.
Στη Χαλκιδική ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις από τις πλημμύρες, ενώ τα χρήματα που μαζεύτηκαν για τους πυροπληκτους, δεν ξέρουμε που βρίσκονται και πως διατέθηκαν.
Ακόμα δεν καταλάβαμε τι έγινε τότε με τις υποκλοπές στη vodafone και αν τελικά εκείνος ο φουκαράς αυτοκτόνησε μόνος του ή με βοήθεια. Οι κουμπαριά αποδείχθηκε πως παρά της εξασθένιση των κοινωνικών δεσμών παραμένει ένα καλο deal.

Πέρυσι, τον Δεκέμβρη παρακολουθήσαμε ένα κράτος, μια κυβέρνηση να θαυμάζει 300 τύπους να διαλύουν το κέντρο της Αθήνας, το αυτοκίνητο και το μαγαζί του κάθενος από εμας.  
Αυτή η κυβέρνηση ΕΒΛΑΨΕ και πρέπει να φύγει άμεσα. Θα την ψηφίσουν ολοι οσοι βολεύτηκαν και εχουν συμφέροντα αλλά κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω γιατι θα ψηφίσει τον πυρσό που έκαψε τα πάντα.


ΚΚΕ

Εχω μια κάθετη, οριζόντια και διαγώνια διαφωνία με τον κομμουνισμό. Δεν πιστεύω πως μπορούν οι άνθρωποι να βάζουν οριο στις επιθυμίες των ανθρώπων. Ετσι εκει που θεωρητικά εφαρμόστηκε, αντι να πλουτίζουν μεμονωμένα, πλούτιζε το κόμμα εις βάρος του κατά τα άλλα κυρίαρχου λαού. Αντι να παράγω πλούτο για πάρτη μου, ερχόταν το κόμμα και οι κομμάταρχες γίνοταν βαθύπλουτοι καθώς τα μάζευαν από ολους τους υπόλοιπους. Για αυτό και δεν εφαρμόστηκε ποτέ και ούτε πρόκειται. Γιατί και αυτοί που θεωρητικά θα μοιράσουν το χρήμα, το έκαναν μεν αλλά από την αριστερή τσέπη στη δεξιά.

Δεν μπορώ να ψηφίσω ένα κόμμα που φωνάζει να μείνουμε εκτος Ευρώπης. Φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν δεν είμασταν στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Ουγκάντα και Νιγηρία θα είμασταν!
Δεν μπορώ να ψηφίσω το πιο φασιστικό κόμμα στην Ελλάδα. Εχεις ακούσει ποτέ να διαφωνεί κανείς στο ΚΚΕ; Τον έφαγε η μαρμάγκα! Μια γραμμή, μια φωνή,  το κόμμα uber alles. Τατζικιστάν.
Δεν μπορώ να ψηφίσω ένα κόμμα που η πρόεδρος του στέλνει το παιδάκι της στο αμερικανικό κολλέγιο, που ποτέ δεν θα μάθουμε τι ακριβώς έγινε με τον Γερμανό και την cosmote, που το ΣΔΟΕ δεν εχει ελέγξει ποτέ τα οικονομικά του ούτε τη μεγάλη ακίνητη περιουσία που διαθέτει.

Πως γίνεται οι ΚΚΕδες να είναι οι πιο πλούσιοι με τα φτωχικά τζιπ και τις πισίνες, είναι ενας χαβαλές που αρνούμαι να τον πάρω στα σοβαρά.

ΣΥΡΙΖΑ

Με στιλ κρυστάλλινα ανθελληνικό, πίσω από κάθε μπάχαλο και καταστροφή είναι πρώτοι. Όχι στα 
θρησκευτικά στα σχολεία, να χαϊδέψουμε τα παιδιά που καίνε και καταστρέφουν τα πανεπιστήμια και τα ιδρύματα της δημόσιας παιδείας. Λένε Όχι σε κάθε τι καλό που γίνεται σε αυτή τη χώρα με ψεύτικες ευαισθησίες για το περιβάλλον και ειδικά στη διπλή ανάπλαση του βοτανικού όρθωσαν εμπόδια για τους κορμοράνους, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που ούτε καν μένουν στην περιοχή. Ευτυχώς που ενίοτε χρειάζονται και οι τσαμπουκάδες και φοβήθηκαν να τα βάλλουν με εξαγριωμένους βάζελους και έκαναν πίσω. Με σύνθημα τη γενιά των 700 ευρώ κοιμίζουν οποια ανήσυχη σκέψη πάει να ακουστεί και φροντίζουν να παρέχουν  υποστήριξη σε απανταχού αναξιοπαθούντες. 

Αγκαλιές με τους ομοφυλόφυλους, φιλιά με τους λαθρομετανάστες, οπου φυσά ο άνεμος και δεν δείχνουν την παραμικρή έννοια για τα προβλήματα της καθημερινότητας μας. Εβαλαν στο ευρωψηφοδέλτιο τους την Ντιλέκ Χαμπίμπ η οποια σε δηλώσεις της σε τουρκική εφημερίδα ανέφερε πως ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τις θέσεις της ιδίας για την …τουρκική μειονότητα στη Θράκη!

Είναι υπερ των λαθρομεταναστών και της αθρόας προσέλευσής τους στην Ελλάδα αλλά δεν άκουσα να μιλάνε για τα δικαιώματα των Ελληνων της Τουρκίας και των Ελληνων της Αλβανίας.

Να μην πειράξουμε το άσυλο για να μπορούν τα παιδιά που φωνάζουν για τη δωρεάν δημόσια παιδεία, να μπαίνουν να την καταστρέφουν.

Τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα προσπαθούν να θυμήσουν την παρουσία τους οι μεν στις απεργίες που ταλαιπωρούν τους υπόλοιπους και οι δε σε ότι καταστροφή γίνεται από διάφορες ομάδες που σπεύδουν να τις υποστηρίξουν.

Πώς να ψηφίσω τον Τσίπρα που είναι μέτοχος στην κατασκευαστική του αδερφού του με πρώτο μέλημα τα …δημόσια έργα;

Στο κάτω κάτω της γραφής αν η Αριστερά ειχε ένα πραγματικό και σοβαρό όραμα στην ιδεολογία της δεν θα υπήρχαν 35 κόμματα με τα διάφορα λου μου και μου λου. ΜΙΑ Αριστερα, πιθανώς να με συγκινούσε. Αυτό το τετραμπάχαλο δεν με εμπνέει. Αφου δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους θα λύσουν τα προβλήματα των άλλων; Ο αριστερός λόγος χρεωκόπησε και δεν εχει τίποτα να προσφέρει σε μια κοινωνία διαρκώς μεταβαλλόμενη με πολλαπλές προκλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Ούτε καν για την ευρωπαϊκη γειτονιά μας δεν ξέρουν τι να πουν.

ΛΑΟΣ

Ο εγωιστης καιροσκόπος Καρατζαφέρης που ότι ψιλοέχτιζε το γκρέμισε με τον Ψινάκη. Ο ακρωνύμιο ΛΑΟΣ είναι Λαϊκος Ορθόδοξος Συναγερμός. Ο Ψινάκης δεν είναι λαϊκος, δεν τον κόβω για πολύ ορθόδοξο και ούτε βεβαίως σε συναγερμό. Αυτόν τον άνθρωπο πήγε να βάλει στο κόμμα του για να πάρει ψήφους από τις αδερφές και τους τηλεόπληκτους. Εκβιαστής του Καραμανλή με σκοπό να πάρει εξουσία από την πίσω πόρτα και ποντάρει σε πιασάρικα συνθήματα ώστε να λάβει τις ψήφους των δυσαρεστημένων. Εχει κερδίσει πόντους με τις απόψεις του στα εθνικά θέματα που δυστυχώς κανείς άλλος δεν λέει ( να πω και ένα μπράβο για τη μάχη που έδωσε για το απαράδεκτο βιβλίο της ιστορίας στο δημοτικό )  αλλα δεν μπορώ να τον ψηφίσω. Δεν θα ξεχάσω τη φανταχτερή παρουσία στους βασιλικούς γάμους ούτε τους οστρογότθους που έχει μαζέψει τριγύρω του. Είμαι πατριώτης, αγαπώ την Ελλάδα, συγκινούμαι όταν βλέπω τη σημαία και ακουω τον Εθνικό ύμνο  αλλά δεν επιθυμώ τη σφαγή ολων των υπολοίπων.

Δεν μπορώ να υποστηρίξω έναν άνθρωπο που μιλάει για τη φτωχολογιά όταν ο ιδιος εχει 40 ακίνητα. Και πολλά μέσα μαζικής επιρροής. Όταν στο κόμμα του εχει βουλευτή που απέφυγε τη στρατιωτική θητεία ( το κατά τα άλλα πατριωτικό κόμμα ) – Αϊβαλιώτης - έναν ευρωβουλευτή που είπε τα Σκόπια Μακεδονία – Γεωργίου -  και το βίντεο εκανε τον γύρο του κόσμου από τους Σκοπιανούς, και έναν άλλον που σήμερα υποστηρίζει τον Χριστιανισμό και αυριο το δωδεκάθεο - Αδωνις.

ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ

Της μόδας η οικολογία, ας την κάνουμε κόμμα. Που ηταν αυτοί στις φωτιές; Η οικολογία είναι μέρος της ζωης. Δεν είναι η ζωη. Αντίθετα από ότι βλέπω είναι μια χαρά μανδύας για να κρύβονται από πίσω διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις που θα πανηγύριζαν αν τα σύνορά μας θα ηταν μέχρι τη Λαμία και οι οικολόγοι στα συνέδρια τους μιλάνε για τη Μακεδονία και τη μειονότητα που η κακή Ελλάδα καταπιέζει. Φίδια με καταπράσινο χιτώνα.

ΛΟΙΠΟΙ.

Μηδέν.

Η ΘΕΣΗ

Δεν είμαι υπερ των πολλών κομμάτων στη βουλή. Δεν θέλω να γίνουμε Ιταλία και Τουρκία που κάθε 6μηνο έκαναν εκλογές. Συνεργασίες δεν βλέπω καθώς δεν βλέπω αξιόπιστους πολιτικούς και σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις. Όταν ξέρεις πως πρόκειται να κυβερνήσεις ποτέ, είναι πολύ εύκολο να πεις δώστε 1500 ευρώ κατώτατη σύνταξη. Χάρηκα Καλιαμάγκουρας. 
Δεν είμαι υπερ του άκυρου και του λευκού. Μου έλεγε φίλος πως στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις αντι για σταυρό, στο ψηφοδέλτιο ζωγραφίζει μούτζες. Και τι έγινε; Το πολύ πολύ να γελάσουν οι αντιπρόσωποι που κάνουν την καταμέτρηση και να πάνε παρακάτω. Σέβομαι την ψήφο, προτιμώ αυτόν που εχει άποψη από εκείνον που δεν έχει και κάνει παντού κριτική,

Εκτος συγκλονιστικού απρόπτου το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνήσει. Ο Παπανδρέου δεν ηταν ποτέ πρωθυπουργός αλλά δεν είναι και χθεσινός στην πολιτική. Το πέρασμα του από υπουργικές θέσεις δεν άφησε εποχή. Ενα παρήγορο στοιχείο είναι πως το ΠΑΣΟΚ των Τζοχατζόπουλων, του Πάχτα, του Παπαντωνίου και του Κουλούρη είναι παρελθόν. Υπάρχουν πολλά παιδιά από τα παλιά  όπως η Βάσω Παπανδρέου αλλά το ΠΑΣΟΚ όπως είναι σήμερα, εχει τους λιγότερο χειρότερους…


Κώστα μου οντως υπάρχει καλύτερη Ελλάδα.
Και τη θέλουμε.
Χωρίς εσένα.





Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ


Είναι εξόχως διασκεδαστικό, ο κλαυσίγελως ο ίδιος και εχει μια μακάβρια γοητεία.

Οι πολιτικάντηδες ανεξαρτήτου χρώματος έστειλαν διαφημιστικούς προεκλογικούς φακέλους στον πατέρα μου που αποχαιρετησε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν από ενάμισυ χρόνο.

Λες να …ξέρουν κάτι που δεν ξέρω;



Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΙΘΑΚΗ


Στην Ιθακη δεν εχεις κανενα λογο να βιαστεις, να αγχωθεις και να τρεξεις. Είναι πολύ μικρη για να μην τη γυρισεις και πολύ φιλικη για να μην αφησεις μια και καλη πισω σου τη βουη της πολης. Γλυκια ησυχια για περιπατους χωρις την κλωτσοπατιναδα του πληθους. 
Με εντυπωσιασε η καθαριοτητα της. Δεν εβρισκα ουτε αποτσιγαρο στους δρομους αν και οι καδοι απορριματων ηταν ειδος εν ανεπαρκεια. Οι παραλιες της εχουν ένα θεμα. Ενδεικνυνται για τους λατρεις του ανοργανωτου χωρις την εκμεταλλευση των ομπρελων, των ξαπλωστρων και λοιπων γκρικ τουριστ. Πεντακαθαρα, καταπρασινα κρυσταλλινα νερα σε μικρους ορμους εισαι σαν απομονωμενος σε άλλο πλανητη. Ωραιες διαδρομες από ψηλα, υπεροχη θεα αλλα στερειται ηλιοβασιλεματος καθως το εισπραττει ολο η γειτονικη Κεφαλλονια. Μερικες φωτογραφιες που εβγαλα μοιαζουν λες και είναι από …ελικοπτερο! 
 Η Ιθακη είναι ένα νησι με ενδιαφερουσες εναλλαγες ορεινου τοπιου με θαλασσα αλλα δεν βοηθαει τον επισκεπτη με την ανθρωπινη παρεμβαση όπως οι πινακιδες του οδικου δικτυου που θα μπορουσαν να ηταν καλυτερες. Η Ιθακη με αγαλιασε. Ενοιωσα σα να με δεχτηκε όπως ειμαι. Το πεταλο του λιμανιου στο βαθυ είναι μια μεγαλη τρυφερη αγκαλια.


Δες τις καλυτερες φωτογραφιες από αυτές που εβγαλα εδώ:


Και όπως ειπαμε!

Αν σας αρεσει καποια, μπορειτε να την κλεψετε ελευθερα. Τα πνευματικα δικαιωματα
  δεν με ενδιαφερουν.  Απλως, απευθυνομενος στο φιλοτιμο σας, αν αποφασισετε καποια ή καποιες να τις διαδωσετε, μπορειτε να αναφερετε ότι την πηρατε από το www.suspectblog.gr
 
Οποτε λοιπον, βαλτε τις μουσικες που σας αρεσουν καθως θα τις χαζευετε και απολαυστε το σαν βιντεοκλιπ!

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

ΜΠΑΤΣΕΛΟΡ ΠΑΡΤΙ


Ελα ύποπτε, δεν μπορώ να βγούμε σήμερα εχω να πάω σε ένα μπάτσελορ ενός φίλου.
Δηλαδή; Τον ρώτησα. 

Ε, να μωρέ θα πάμε στην Πέγκι και θα έχει χαβαλέ. Μετά μάλλον θα περάσουμε από κανα στριπτιζάδικο αν και μας είπε ότι δεν θέλει για να μη φάει παντόφλα.  Εχουμε ομως κανονίσει με τα παιδιά να τον ποτίσουμε και να τον πάμε με το ζόρι!

Αυτό το λες μπάτσελορ εσυ;

Γιατί, πώς να το πω; 

Το μπάτσελορ είναι μια βλακεία που εχει φτάσει στα μέρη μας και εμεις την τροποποιήσαμε και πιστεύω πως είναι μια από τις πλεον ηλίθιες κοινωνικές εκδηλώσεις.

Θεωρητικά λοιπόν, ο γαμπρός και η νύφη γιορτάζουν την τελευταία μέρα ελευθερίας πριν από τα δεσμά του γάμου. Οι φίλοι του γαμπρού φέρνουν μια στριπτιζού στο σπίτι η οποια ανάλογα με τη συμφωνία γδύνεται και μπορεί να χαρίσει και στιγμές ηδονής στον …ετοιμοθάνατο. Η νύφη παει με τις φίλες της σε ανδρικό στριπτιζάδικο απολαμβάνοντας τα σιξ πακ του Χουαν, Αντόνιο, Χοσε Αρμάντο ή όπως αλλιώς θέλεις.

Στη χώρα μας επειδή δεν είμαστε τόσο hardcore, τη βγάζουμε με παρέα σε λαϊκοποπ σκυλάδικα και αντε για τη συνέχεια, ένα table dance για τον άντρα.

Εμένα πάντως μου φαίνεται εντελώς γελοίο αυτό. 
Και επι της ουσίας και συμβολικά. 

Ο γάμος είναι μια νεα αρχή. Μια καινούρια ζωή. Δεν είναι κηδεία ώστε να κάνεις μια απελπισμένη κίνηση «να φαω κάτι τώρα γιατί μετά θα πέσει πείνα».

Σε προσωπικό επίπεδο δεν μπορώ να με φανταστώ παραμονές του γάμου μου (όταν ισως αμα και οποτε) να παω με μια άλλη για έναν χαβαλέ που δεν πρόκειται ποτέ να τον καταλάβω. Αν κάνω κάτι τέτοιο, τότε και ο γάμος μου είναι χαβαλές.

Το να γίνει ένα event που λέμε και στα νεα ελληνικά, να μαζευτούν σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες σε φιλανθρωπικούς αγώνες:  «φίλοι γαμπρού – men only» και «φίλοι  νύφης – women only» να πάνε σε μια ταβέρνα, σε ένα σκυλάδικο, σε ένα κλάμπ, το καταλαβαίνω. Όμως αυτό δεν είναι μπάτσελορ. Ούτε χρειάζεται να το λέμε ετσι.

Αν και όταν ερθει η ωρα μου στο βαθος του παρόντος αιώνος, δεν θα κάνω μπάτσελορ. Δεν υπάρχει λόγος. Και παντρεμένος να είμαι, θα βγω μια στο τόσο με τους φίλους μου όπως αντίστοιχα και η σύζυγος. Και δεν θα το πω μπάτσελορ. Υπάρχει και το «ένα κρασί όπως παλιά….»

Σε κάτι τέτοια, πάντοτε μου έρχεται κατά νου η μόμιμη επωδός του Κολομβιανού προσωπικού μου μεγαλέμπορου χημικών ουσιών:

Στο μπάτσελορ πάρτι που κάναμε πριν από το γάμο του Καραγκιόζη περάσαμε υπέροχα. 
Ολος ο θίασος επι σκηνής….

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΕΚ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 1-2


Χρονια ολοκληρα ειχα να δω την ΑΕΚ να παιζει ετσι. Τόσο γρήγορα με τη μπαλα κάτω. Ομως καπου χανεις και καπου κερδιζεις. Με μόλις εναν παικτη μεσα στη μεγαλη περιοχη αναμεσα σε δυο ικανους αμυντικους οπως ο Μελμπεργκ και ο Αβρααμ το γκολ είναι δυσκολο. Για αυτο και οι δυο ουσιαστικες απειλες ηταν με ενα βολε απο το πουθενα του Μπλανκο και μια στημενη φαση με την επιλογη της σκαστης κεφαλιας ( απο τοσο κοντα δεν χρειαζεται ρε παλικαρι  ) του Νεμεθ.

Ετσι, στο πρωτο ημιχρονο φταναμε μια χαρα μεχρι τη λευκη γραμμη και μετα τίποτα το συγκλονιστικο. Ο Ολυμπιακος παρακολουθουσε τον ρυθμο μας και αρκεστηκε σε κατι σεντρες στο πουθενα.

Το γκολ που φαγαμε απο τον Τοροσιδη ειναι η επιτομη της αδικιας του αθληματος που λεγεται ποδοσφαιρο. Απο την άλλη, ενας εναντιον τριων στο κεντρο της μικρης περιοχης και καταφερε να παρει την κεφαλια. Που ηταν ο Μαϊστοροβιτς και που ηταν ο Γιαχιτς;

Η φαση του πρωτου ημιχρονου που διαμαρτυρηθηκαμε για πεναλτι, εγω δεν θα την εδινα. Εξ επαφης χερι στο αλμα, θα ηταν τραβηγμενο. Αυτο ομως που δεν καταλαβαινω γιατι δεν δοθηκε, ηταν ενα εξωφλαθμο εμμεσο φαουλ στην επιστροφη της μπαλας στον Νικοπολιδη. Ουτε του Νεμεθ ηταν στο δευτερο ημιχρονο καθως βρηκε στο απλωμενο ποδι του Αβρααμ και επεσε.

Στο δευτερο ημιχρονο ο Ολυμπιακος μας θαμπωσε καθως ξεκινησε να παιζει αμυνα με ξαφνικες αμυνες αλλα το προβλημα της ΑΕΚ ηταν πως ο –κακος- Μπλανκο παρεμενε μονος στην μεγαλη περιοχη. Μεχρι τη στιγμη που ο Τοροσιδης εβαλε ενα εντυπωσιακο γκολ. Εκει μας κοπηκαν τα ποδια αλλα ευτυχως δυο κινησεις του Ντουσαν μας εβαλαν παλι στο παιχνιδι. Δημιουργικος μεσος μέσα, -  Μαντουκα – στον αξονα τον Γκερεϊρο  και δευτερος παικτης μεσα στη μεγαλη περιοχη – Νεμεθ. Κατανοω το κραξιμο εν ωρα αγωνα για την αλλαγη του Νεμεθ αλλα αμεσως μετα περασε τον Σκοκο διπλα στον Μπλανκο και εβαλε καποιον να βγαζει μια σεντρα απο το πλαϊ. Ρισκαρε ο Ντουσαν στα τελευταια 10 λεπτα αφου ο Ζικο εβγαλε επιθετικους χαφ για να βαλει αμυντικους αλλά δεν μας έκατσε.

Το αποτελεσμα του αγωνα μας αδικει. Δημιουργησαμε ποδοσφαιρο χωρις καμιναδες της πυρκαγιας αλλα δυστυχως με αδυναμο το κεντρο της αμυνας μας δεχθηκαμε δυο γκολ που το ενα ηταν αστειο…

Ατομικα:

Ο Μπλανκο εχει προβλημα. Κατι θελει να δειξει αλλα δεν ξερω τι. Σουταρει αποννενοημενα, προτιμα να παιζει εξω απο την περιοχη αντι να μενει μεσα σε αυτη, δεν ξερω. Αν του ειπε καποιος οτι ειναι ο Ανρι, ας του πει τωρα και την αληθεια. Δεν ειναι.

Ο Γκερεϊρο ειναι εντυπωσιακος. Απλος και φαντεζι ταυτοχρονα. Ευγε. Ο Νεμεθ για το ελληνικο πρωταθλημα θα κανει ζημιες. Ο Σκοκο, ο γνωστος Σκοκο με περιτεχνες ενεργειες αλλα χωρις δυναμεις στο δευτερο ημιχρονο, ο Αραουχο ταλαντουχος αλλα και επιπολαιος. Ολοι θαυμασαμε τη φαση που στο πρωτο ημιχρονο περασε δυο σε περιπτερο αλλα τετοιες μαγκιες τις κανεις οταν εισαι στο 3-0. Το κεντρο μας δυστυχως υστερει σε δημιουργια. Μαρκαρει σοφτ αλλα δεν δημιουργει και δεν απειλει με σουτ. Το κεντρο της αμυνας μας ειναι για τα μαυρα δραγκαλα. Δεν εμπνεει καμια εμπιστοσυνη. Ο Χουανφραν ειναι ενας σταθερος μετριος. Δεν περιμενεις τιποτα το καταληκτικο αλλα και τιποτα το καταστροφικο. Εχω την εντυπωση πως μετα τη ληξη του αγωνα θα πρεπει να ζητησε αυτογραφο απο τον Ζαϊρι που τον εκανε να αδυνατισει.  

Δεν θελω να κατηγορησω τον Μακο. Η αληθεια ειναι πως ο Λεντεσμα με τον Ντουντου ειναι καλυτεροι. Μακος ειναι, τι να κανουμε…  

Ο Ντιογκο πρεπει να λατρευει την Ελλαδα. Προσαρμοστηκε τοσο καλα που οταν τον ακουμπας παθαινει ηλεκτροπληξια….

Ας παιζει ετσι η ΑΕΚ και ας χανει. Τουλαχιστον βλεπεις ποδοσφαιρο….



ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ - ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ.


ΤΟ ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ

Καρδιογράφημα οι δικές μας ελπίδες, καρδιογράφημα και η πορεία της Εθνική μας. Ο απολογισμός του καρδιογραφήματος είναι θετικός και για μια ακόμα φορά η Εθνικη Ελλάδος μας έκανε περήφανους. Πάρα τον λιγοστό πληθυσμό μας και την πολυμέρεια του ελληνικού αθλητισμού καθώς στη χώρα μας ασχολούμαστε με πολλά αθλήματα ( δεν είμαστε σαν τους Ούγγρους που εχουν μόνο πόλο ) είμαστε στις 5 καλύτερες ομάδες του κόσμου.

Όταν ξεκίνησε η διοργάνωση έλεγα πως θα ηταν επιτυχία αν πηγαίναμε στους 4. Είμασταν ολοι μουδιασμένοι καθώς βλέπαμε τις ελλείψεις μας και λέγαμε ότι «ας πάμε και οσα πάνε και όσα έρθουν». Το πρώτο καρδιογράφημα έδειξε πάγο.

Ξεκίνησε η διοργάνωση και διαπιστώσαμε ότι μπορούμε. Με τις αδύνατες ομάδες νικήσαμε συντριπτικά. Κοιτάζαμε γύρω μας και βλέπαμε ότι οι Ισπανοί χάνουν, οι Λιθουανοί είναι σκορποχώρι, οι Ρώσοι δεν είχαν καμία σχέση με το 2007, η Γερμανία χωρίς τον Νοβίτσκι είναι τίγρης χωρίς δόντια και εκει το καρδιογράφημα χτύπησε κόκκινο.

Συνεχίσαμε και ξαναπαγώσαμε. Φαντάσματα με τους Ρώσους και στον αγώνα που θέλαμε να κερδίσουμε χάσαμε από μια ομάδα που άφησε τον καλύτερο της παίκτη εκτος αγώνα και οι ίδιοι οι Γάλλοι έβριζαν τον παίκτη που μας κέρδισε.

Μετά ηρθε η ηδονή της Τουρκίας. Ένα τρελό παιχνίδι χωρίς τακτική με την μαγκιά μας και την καρδιά μας. Καθαρά ελληνικά. Το καρδιογράφημα ξαναέπεσε ομαλά με τη φυσιολογική ήττα από τους καλύτερους ισπανούς και ξαναπήγε στον ουρανό με την επιτυχία του χάλκινου μεταλλίου.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ

Μια κακή διοργάνωση από πλευράς θεάματος και ισως της χειρότερης τηλεοπτικής κάλυψης που εχω δει ποτέ μου σε τέτοια διοργάνωση. Λίγα και συνήθως εκτος φάσης replay και ειδικα όταν δεν μπορούσαν να πιάσουν στο πλάνο τον παίκτη με τη μπάλα στο κέντρο του γηπέδου, είχε πολύ πλάκα. Είχες την αγωνία να δεις από ποιο σημείο της οθόνης θα βγεί ο επιτιθέμενος.  Η δική μας ομάδα μας έδωσε μια ελπίδα. Την ελπίδα της συνέχειας του αθλήματος στο άμεσο μέλλον. Καλές οι επιτυχίες των πιτσιρικάδων το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά του χρόνου εχουμε μουντομπάσκετ. Δείξαμε πως παρά την εν μέρει αναγκαστική ανανέωση μπορούμε να σταθούμε και να είμαστε ανταγωνιστικοί. Άλλες ομάδες όπως η Σερβία, για να φτάσει σε σημείο να ξαναβρεί τον εαυτό της, έφαγε τη μια σφαλιάρα μετά την άλλη για 7 ολόκληρα χρόνια πατώνοντας σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Ιταλία εξακολουθούν να είναι βυθισμένες στο τέλμα.

Εμεις διακρινόμαστε και συνεχίζουμε να βρισκόμαστε ψηλά με μεγάλες αλλαγές και στον πάγκο και στο παρκέ.

Αναρωτιούνται οι δημοσιογράφοι – σχεδόν ζηλόφθονα οι ποδοσφαιρικοί – πως είναι δυνατόν το μπασκετάκι, «η μαλακία που παίζεται με τα χέρια», όπως λένε με περισσή ασέβεια στο άθλημα που έχει φέρει ένα φορτηγό διακρίσεις στην Ελλάδα,  είναι δυνατόν να εξαργύρωσε σε βάθος χρόνου το 87 και να διακρίνεται μέχρι σήμερα και στους πιτσιρικάδες και στους άνδρες μέχρι σήμερα ενώ αυτό δεν μπορεί να το κάνει το ποδόσφαιρο με την επιτυχία του 2004. Αν το 87 κάναμε ένα θαύμα, το 2004 κάναμε ΤΟ θαύμα.

Η διαφορά δεν είναι τυχαία. Είναι κοινωνική.
Το μπάσκετ διαθέτει πολλούς ανθρώπους είτε παράγοντες, είτε προπονητές, είτε παίκτες που είναι πιο καλλιεργημένοι, πιο μορφωμένοι, ξέρουν από μανατζμεντ, από μαρκετινγκ και εχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Βλέπεις μια συνεντευξη ποδοσφαριστή και μια συνέντευξη μπασκετμπολίστα. Ουζμπεκισταν ο ενας, χαίρεσαι να ακους τον άλλον. Ο Στολτίδης όταν κλήθηκε στα 32 να παίξει στην Εθνικη, έφτυσε στα μούτρα τη φανέλα με το εθνόσημο γιατί λέει δεν ειχε κληθεί νωρίτερα ενώ ο Καλαμπόκης περίπου στην ιδια ηλικία τίμησε την αντιπροσωπευτική μας ομάδα. Ακους να μιλάει ο Γιάννης Γκούμας και αναρωτιέσαι αν κατάφερε να τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Ακους και τον Ζήση και αναρωτιέσαι αν εχει μεταπτυχιακό ή αν σταμάτησε στο πτυχίο. 

Δεν λεω πως το μπάσκετ μας δεν εχει προβλήματα, όπως για παράδειγμα ότι το πρωτάθλημα μας είναι μόνο για δυο, ότι πόσα και πόσα ταλέντα δεν χάθηκαν στο δρόμο  αλλά βλέπεις και τόσα θετικά. Οι Ελληνες διαιτητές είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη, υπάρχουν παράγοντες που βλέπουν μπροστά και διαρκώς παράγουν παίκτες υψηλού επιπέδου, οι αθλητές είναι στην πλειοψηφία τους σοβαρά παιδιά και όχι τίποτα αμόρφωτοι που απλως βρέθηκαν με πολλά λεφτά από το χωριό τους. Οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι εσχάτως, δεν εχουν καμία σχέση με το Κοκκαλιστάν και τον Σάββα θεοδωρίδη, με τον πάλαι πότε Καπετάνιο και τον Νικόλα – 5 τζιπ και 40 μπράβοι – Πατέρα.

Η μεγάλη διαφορά είναι στην αναλογία. Περισσότερους κάφρους ( εντος και εκτος γηπέδων ) θα βρεις στο ποδόσφαιρο από ότι στο μπάσκετ.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Άλλος Ελληνας είναι αυτός που βλέπει συστηματικά μπάσκετ και άλλος είναι ο καφρο-ποδοσφαρικός. Εκτος βέβαια από τους εκ περιτροπής μπασκετικούς που ακόμα φωνάζουν γκολ στα καλάθια με τις καφρίες τους. Ο μπασκετικός αγαπάει και το άθλημα ενώ ο ποδοσφαιρικός μόνο το αποτέλεσμα της ομάδας του. Το μπάσκετ εχει και «Πελαργούς». Οι οπαδικές εφημερίδες στη χώρα μας είναι αμιγώς ποδοσφαιρικές και οι δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το ρεπορτάζ του μπάσκετ πλην του Δημήτρη Χατζηγεωργίου, γνωρίζουν το άθλημα. Ο ποδοσφαιρικοί στην πλειοψηφία τους, είναι μερικοι τύποι που δεν ξέρουν να γράφουν για ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλήσουν και απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να διαβάσουν.

Αυτή η κουλτούρα μεταφέρεται και στις εθνικές ομάδες οι οποιες δεν είναι ξεκομμένες από την παράδοση της χώρας που εκπροσωπούν. Στο μπάσκετ, αναλογικά βρίσκεις πιο έξυπνους, μορφωμένους και οργανωτικούς ανθρώπους που προσπαθούν ώστε να ερθουν και οι συνεχεις επιτυχίες. Όταν μια χώρα σημειώνει επι 22 ετη επιτυχίες σε ένα άθλημα είτε στους μικρούς είτε στους μεγάλους, δεν είναι τυχαίο ούτε γίνεται κατά λάθος.

Ναι, θα πουν κάποιοι, ποδόσφαιρο όμως παίζει όλος ο πλανήτης ενώ μπάσκετ λίγοι. Τα μεγέθη είναι τέτοια που με 3 εκατομμύρια ευρώ αγοράζεις τον καλύτερο ευρωπαίο μπασκετμπολίστα ενώ στο ποδόσφαιρο με αυτά τα λεφτά παίρνεις τον μισό Σισέ. Καμία αντίρρηση αλλά πιστεύω πως αν οι παράγοντες του μπάσκετ είχαν ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, το άθλημα τουλάχιστον θα είχε κάνει σημαντικά βήματα προόδου. Πριμέρα ντιβιζιόν δεν θα γίνομασταν αλλά δεν θα βολοδέρναμε και στη 14ή θέση στην Ευρώπη πίσω από τη Σκωτία σε συλλογικό επίπεδο.  Γκαγκάτσης, που μέχρι χθες διοικούσε το ποδόσφαιρο και αφοι Μητρόπουλοι μέχρι προχθές,  στο μπάσκετ δεν υπάρχουν.

Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΩΝ ΠΑΓΚΩΝ

Εν αρχή ην ο προπονητής. Ο Γιόνας Καζλάουσκας είναι ενας πολύ συμπαθητικός κύριος που σίγουρα θα ήθελες να εχεις θείο σου. Ευγενικός, σε ενθαρρύνει, ενας καλόβολος άνθρωπος που δεν κάνει τίποτα κακό. Το θέμα όμως είναι και αν κάνει κάτι γενικά. Εφτιαξε μια 12αδα στην οποία δεν υπήρχαν πολλά γκαρντ αλλά ψηλοί και πιο ψηλοί. Λες ότι εντάξει, εχουμε απουσίες, θα παίξουμε κοντά στο καλάθι. Αντι πχ να πάρει τον έμπειρο Τσαλδάρη ή τον πιτσιρικά τον Παπανικολάου, προτίμησε άλλο ένα κορμί, τον Γλυνιαδάκη για να σπρώξει –λογικά- τον Γκασόλ.  Αυτό που είδαμε όμως είναι ότι τους ψηλούς που πήρε δεν τους έβαλε να παιξουν!
Δεν θα μπορούσε να βάλει για λίγο εστω τον Κουφό μετά τη γαστρεντερίτιδα ή τον Γλυνιαδάκη ώστε να καλυφθούν τα κακής απόδοσης διαστήματα του Μπουρούση; Αν αύριο ο Κουφός πει «που να τρέχω από την Αμερική να παίξω με σας, αφου ηρθα και δεν με βάλατε» δεν θα εχει ένα δίκιο;

Ο Καζλάουσκας λέει προσπάθησε να κάνει την ομάδα μας να παίξει πιο γρήγορα και πιο θεαματικά. Αυτό να το πει κάποιος που δεν ξέρει. Πότε οι Ελληνες έπαιξαν γρήγορα; Και τι σημαίνει γρήγορα; Χωρίς τον Παπαλουκά και με ένα μόνο τριάρι που να πας γρήγορα; Θυμαμαι αρκετές φάσεις που βγαίναμε 3 εναντίον 2 και 4 εναντίον 3 και περιμέναμε να ερθουν και οι υπόλοιποι γιατί δεν ξέραμε πώς να τελειώσουμε τη φάση.

Σε παιχνίδια που θέλαμε να κερδίσουμε και τα χάσαμε, δεν θυμάμαι να είχαμε βοήθεια από τον πάγκο. Με τους Ρώσους ούτε αλλάγες στο τέλος, ούτε μια τακτική. Με τους Γάλλους, μας το έδιναν και καταφέραμε να το χάσουμε. Με τους τούρκους, ένα άναρχο παιχνίδι που το καθάρισε με ατομικές ενέργειες ο αγιος Βασίλης Σπανούλης και με τους Σλοβένους είχαμε τον καλύτερο Σοφοκλή ολων των εποχών. Τον Καλάθη τον έβαλε να παίξει αφου ο Ζήσης δεν μπορούσε ούτε με τα χίλια ζόρια, μισοπεθαμένος μπασκετικά και ο Σπανούλης ταλαιπωρήθηκε αρκετή ωρα στο χαμένο ματς με την Ισπανία

Τι καινούριο έφερε ο Λιθουανός στην ομάδα μας; Τιποτα απολύτως. Το παιχνίδι της εθνικής μας στηρίχθηκε σε απλές τακτικές τύπου οσο είναι ο Σόφο μέσα να παίρνει τη μπάλα και ο Σπανούλης να κάνει ντραϊβ και σπλιτ. 

Ο Γιαννάκης ηταν νικητής, έκανε αλλαγές και αυτή η επιτυχία στηρίθηκε στο υλικό του Γιαννάκη. Ο Λιθουανός μας έμαθε άμυνα; Όχι, την ξέραμε. Μας έμαθε επίθεση; Ούτε καθώς κάνουμε ότι κάναμε.

Στον πάγκο της εθνικής μας είδα έναν χειροκροτητή και οι προπονητές ηταν μέσα στο γήπεδο.

ΑΤΟΜΙΚΑ

ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ: το παιδί εχει ευνουχιστεί μπασκετικά. Στην ΤΣΣΚΑ πρέπει να τον είχαν σε ένα ρόλο κατεβάζω τη μπάλα σοβαρά, μοιράζω ώριμα και αμύνομαι στρατιωτικά. Σε μια ομάδα που χρειάστηκε να πάρει προσπάθειες στην επίθεση έμοιαζε σκουριασμένος και δεν είναι τυχαίο το ότι έχασε πολλά σουτ αμαρκάριστος.   Με 5/21 τρίποντα 27/38 βολές και 13/31 δίποντα ήταν τραγικός άσχετα αν όλα σβήστηκαν από ένα κρίσιμο σουτ με τους Τούρκους. Εύχομαι στην Ιταλία που θα παίξει, να ξαναθυμηθεί τις επιθετικές του αρετές γιατί ναι μεν καλό το μυαλό και η σοβαρότητα και το καλό παιδί αλλά η ουσία του μπάσκετ είναι το καλάθι. Εχει χάσει σε εκρηκτικότητα, στο μπάσιμο και αν συνεχίσει ετσι θα γεράσει στα 28 του.  

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΜΠΟΚΗΣ: Αξιέπαινος μόνο και μόνο που πήγε γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι δεν θα ξαναπάει. Δεν περίμενα να πάρει την ομάδα πάνω του και είχε μια μέτρια παρουσία. Ο Καλαμπόκης είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση παίκτη που δεν εχει μεγάλο ταλέντο αλλά δουλεύει στην προπόνηση. Για να βοηθήσει μια ομάδα πρέπει να περάσει καιρός προσαρμογής ώστε να βρει ρυθμό. Ο ταλαντούχος θα τολμήσει, θα ρισκάρει, κάτι θα του πιάσει. Ο Γιάννης δεν κάνει για τέτοιους αγώνες που είναι μια και εξω σε τόσο υψηλό επίπεδο, γιατί ποτέ στην καριέρα του δεν ψήθηκε ετσι. Θα σου δώσει ποντους, θα συμμετέχει ενεργά αλλά ανάλογα με τα παιχνίδια, το επίπεδο και κυρίως τον ρυθμό των αγώνων. Για αυτό και στον πανιώνιο είχε ματς με 20 πόντους που σε θάμπωνε και σε άλλα νόμιζες ότι έπαιζε ο κλώνος του που είχε ξεκινήσει την καριέρα του με μπόουλινγκ. 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: Μπορεί να μου τη σπάει πολλές φορές που κρατάει τόσο πολύ τη μπάλα, μπορεί να με εκνευρίζει που κάνει εύκολα λάθη ( είχε 38 ασιστ και 35 λάθη, μια η άλλη! ) αλλά ηταν ηγέτης. Ας κλάταρε στα παινίδια με την ισπανία και τη σλοβενία, όμως στο κρίσιμο με την Τουρκία έπαιξε και για τους παρόντες και για αυτούς που έλειπαν. Μεγάλη αξία και ακόμα μεγαλύτερη ψυχή. Είμαι περίεργος να δω στο πρωτάθλημα αν πραγματικά βελτιώθηκε στο σουτ ή τα καυτά τρίποντα τα έβαζε λόγω της συγκέντρωσης που δίνει το συναίσθημα: «αφου δεν υπάρχει άλλος, ας σουτάρω και το πολύ πολύ να μη μπει»

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΘΗΣ: πριν από πολλά πολλά χρόνια, ένα ψηλό παιδί κλήθηκε λόγω απουσιών να βοηθήσει την εθνική μας ομάδα, άπειρος και άβγαλτος στα δύσκολα. Τα έφερε η μοίρα και σε έναν αγώνα έπρεπε να βάλει 3 βολές στο τέλος για να κερδίσουμε. Τις έχασε και τις τρεις. Φίλοι είτε δια ζώσης είτε σε φορουμ όταν έλεγα πως αυτός ο παίκτης αν συνεχίσει να δουλεύει θα γίνει τεράστιος με αντέκρουαν ότι είναι στα δύσκολα άστοχος, είναι λουζερ και δεν ξέρει να σουτάρει. Εκείνο το παιδί ονομαζεται Θοδωρής Παπαλουκάς. Για πρώτη φορά είδα τον Καλάθη. Πιστεύω πως αν συνεχίσει να δουλεύει θα γίνει ο Ελληνας Γιασικεβίτσιους και καλύτερος μάλιστα στην άμυνα καθώς είδα ομοιότητες και στο σουτ και  στο στιλ οργάνωσης. Ότι και να έκανε το παιδάκι δεν θα με πείραζε. Ηρθε από …έναν άλλον πλανήτη, σε ένα άλλο στιλ και σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια. Από την πλάκα του κολλεγίου σε ματς φωτιά με άνδρες. Επαιξε. Το ότι τα έχανε από κάτω είναι φυσιολογικό. Δεν είναι κολλέγιο εδώ και στον Παναθηναϊκο θα τον βοηθήσουν και οι παίκτες της εθνικης αλλά και όταν στις προπονήσεις θα πας να κοντράρεις τον Μπατίστ και τον Πέκοβιτς, θα μάθεις. Μου άρεσε το στιλ του και η νοοτροπία του. Το θέμα είναι να κάνεις και να εχεις τις κινήσεις. Το τελείωμα έρχεται με την προπόνηση και την εμπειρία. Ένα χρόνο ακόμα για την ομαλή μετάβαση στα καθ ημας και μετά δεν πιστεύω πως ο Παναθηναϊκος χρειάζεται τον Σάρας.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΕΡΠΕΡΟΓΛΟΥ: Φάνης δεν είναι. Χρήσιμος αλλά θέλει και κάποιον να τον συμπληρώνει. Στον Παναθηναϊκο φέτος δεν μάγεψε οπότε δεν περίμενα να κάνει κάτι ανάλογο και με την Εθνική. Δεν είναι όμως 15 χρονών. Εχει πια εμπειρίες μεγάλων και κρίσιμων αγώνων και πιστεύω πως αυτή η χρονιά θα είναι η πιο κρίσιμη στην καριέρα του. Ή θα γίνει ενας πραγματικά μεγάλος παίκτης ή απλως θα παραμείνει ενας χρήσιμος που θα κάνει λίγο από όλα για 15 λεπτά. Δεν ήταν κακός αλλά δεν είχε διάρκεια. Ελπίζω να γίνει πιο γρήγορος με τρίπλα γιατί αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του και δεν μπορεί να κάνει ενα μπάσιμο της προκοπής.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΪΜΑΚΟΓΛΟΥ: Στον αγώνα με την τουρκία σε ένα ταϊμ αουτ, τον έδειξε η κάμερα να λέει σε κάποιον στον πάγκο: «άγχος, άγχος» και να χτυπάει το στήθος του. Αντε τώρα να τον έβαζες μέσα... Είναι σοβαρός παίκτης και ελπίζω να επιδιώξει να κάνει μια καλύτερη καριέρα και να μη γίνει σαν τον βγάζω ρίζες στο Περιστέρι που είμαι βασιλιάς-Αγγελο Κορωνιό. Συμπαθητική η παρουσία του χωρις ρίσκο ως 3αρι ενώ είναι 4αρι. Δεν ξέρω τι φιλοδοξίες εχει αλλά στον φετινό Αρη θα μπορούσε να παίξει για να ζήσει μια άλλη ατμόσφαιρα από το cafe con musica του Αμαρουσίου.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: Αν αυτό το παιδί δουλέψει το σουτ ( όπως εχει δουλεψει να τελειώνει τις φάσεις με το αριστερό ) ώστε να μην ζυγίζει τη μπάλα και να εκτελεί πιο γρήγορα και εύστοχα, θα περάσει στην άλλη οχθη του Ατλαντικού. Του πάει το Ισπανικό στιλ, καλά έκανε και έφυγε αλλά πλην της ταχύτητας θέλει και σουτ. Έβαλε δυο κρίσιμα τρίποντα αλλά δεν με ξεγελά. 3/12 είχε στη διοργάνωση. Μου αρέσει που ο Γιώργος δεν φοβάται και μπήκε να παίξει σε άλλη θέση με πιο κοντούς αντιπάλους, να πάρει κρίσιμα σουτ. Μάγκας και εξαιρετικός αμυντικός. Ο Τούρκογλου θα τον θυμάται για καιρό. 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΛΥΝΙΑΔΑΚΗΣ: Συνοπτικά, δεν κρίνεται γιατί δεν έπαιξε. Μπορούσε να δώσει ανάσες, να δικαιολογήσει και την παρουσία του και να δικαιώσει την καλοκαιρινή του προσπάθεια. Ετσι για μια επιβράβευση που δεν προτίμησε τις παραλίες όπως κάτι άλλοι, ονόματα δεν λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε, να έπαιζε λίγο παραπάνω. Ο θεός του έδωσε ένα μετάλλιο…

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΦΟΣ: Πάνω που πήγαμε να βγάλουμε συμπεράσματα, τον έκοψε στα δυο η γαστρεντερίτιδα και μετά τον έθαψε ο Λιθουανός. Πρέπει να τον ξαναδούμε, πρέπει να μας ξαναδεί. Δεν μπορεί να ασχολείται το ΝΒΑ μαζί του και να είναι άχρηστος. Εχει μέλλον.  

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΤΣΗΣ: ο Φώτσης είναι μια περίπτωση αθλητή που του έκανε καλό η εξορία. Οσο ηταν στον Παναθηναϊκο νόμιζε και τον έκαναν να νομίζει πως είναι ο Πίπεν ή ο Λεμπρον. Ετσι, ηταν ασταθής, έκανε λίγο από όλα και τίποτα καλά μέχρι που ο Ντούντα τον έβαλε στον δρόμο της γνώσης και ο Αντώνης τον ακολούθησε. Δεν χρειάζεται να εχεις διψήφιο αριθμό σε 5 στατιστικές κατηγορίες γιατί ή δεν θα εχεις ούτε σε μια ή θα σε βρίζουν ολοι οι συμπαίκτες σου. Ο Φώτσης βρήκε ρόλο. Στο 4 σταθερός, καλός στην άμυνα, προσέχει και γουστάρει να μαζεύει τα ριμπάουντ, απειλεί από μακριά και τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό κάνει αυτά τα πράγματα σταθερά και αξιόπιστα. Αυτά ακριβώς εκανε και στο ευρωμπάσκετ. Δεν με εξέπληξε και δεν τράβαγα τα μαλλιά μου. Σοβαρός και πολύτιμος.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΧΟΡΤΣΑΝΙΤΗΣ: Ενας μαύρος στην εθνική ελλάδος και χοντρούλης όπως οι μισοί Ελληνες αγαπήθηκε από ολους μας. Σε σημείο συγχώρεσης πάσας νόσου και βλακείας που έκανε στον εαυτό του. Δεν είναι χθεσινός, χρόνια τον ξέρουμε και χρόνια ελπίζουμε. Ηταν οι καλύτερες μέρες τις καριέρας του αλλά δεν θα ξεχάσω 2 σουτ με την τουρκία από τα 3 μέτρα που ήταν ερμπολ. Όπως και να χει, είναι απολαυστικό να προσπαθούν να τον μαρκάρουν 3 και να φεύγουν από τον βρυχηθμό του και μόνο. Καλή του συνέχεια. Ελπίζω…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ: Πολύ φοβάμαι ότι ο Μπουρούσης εχει πάθει το σύνδρομο του καλού παίκτη που δεν θα γίνει μεγάλος. Εχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό: Όταν άρχισε να διαμορφώνεται δεν βρέθηκε ενας μεγάλος προπονητής να ασχοληθεί μαζί του. Η τελευταία του χρονιά στην ΑΕΚ ηταν ένα ετος ασυδοσίας λόγω ανυπαρξίας της ομάδας, των συμπαικτών, των προπονητών και των διοικούντων. Προπονήθηκε ο Γιάννης μας στο σουτ, ωπ, πέτα στον επόμενο αγώνα 5 τρίποντα να δούμε που θα πάνε. Κάνει ατομικές ασκήσεις στην τρίπλα, στον επόμενο αγώνα θα κάνουμε και 3 coast to coast να καταπλήξουμε τα πλήθη. Στον Ολυμπιακό άρχισε να μαζεύεται αλλά οι κακές συνήθειες δύσκολα ξεριζώνονται. Ότι καλό βλέπουμε στον Μπουρούση οφείλεται στην ατομική προπόνηση. Για αυτό για παράδειγμα δεν εχει κινήσεις με πλάτη. Αφου πάντα σούταρε με πρόσωπο. Με την Κροατία στο πρώτο ημίχρονο ηταν εντυπωσιακός. Μετά νόμισε πως ο Γκασόλ θα του ζητήσει αυτόγραφο. Μπλαζέ υφάκι, σουτ από το πουθενά στο πουθενά, όχι ιδιαιτερη προσπάθεια στα ριμπάουντ και κυρίως να χάνει σουτ από κάτω. Παίκτης που σουτάρει από τα τρια μέτρα και κάτω είναι εντελώς απαράδεκτο να εχει 26/53 δίποντα. Αυτό δείχνει έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Στους τελευταίους αγώνες προσπάθησε αλλά αφενος ο Καζλάουσκας δεν του έδωσε ανάσες, αφετέρου εκει που νόμισε πως έγινε θεος, καταρρακώθηκε ψυχολογικά ειδικά στο ματς με τη Ρωσία όταν πήγαινε νωχελικά στο καλάθι και οι τάπες σφύριζαν η μια μετά την άλλη.  Δεν είναι δυνατόν ο σεντερ να σουταρει 21 τρίποντα! Περισσότερα και από τα γκαρντ της ομάδας! Ούτε ο Σαμπόνις δεν τα έκανε αυτά που είχε πολύ καλύτερο σουτ από τον Γιάννη!   Ο καλός παίκτης έχει προσόντα, ταλέντο και αξία αλλά μένει στάσιμος και δεν γίνεται μεγάλος γιατί δεν μαζεύει το μυαλό του. Όπως και για τον Περπέρογλου για μένα αυτή η χρονιά θα είναι επίσης η πιο κρίσιμη για τον Μπουρούση για να δούμε τι θέλει να κάνει σε αυτή τη ζωή. Κέρδισε σημαντικά ματς, έχασε από δικά του λάθη μεγάλα παιχνίδια, είναι εμπειρος πια. Θα μείνει συγκεντρωμένος και προσγειωμένος ή θα κάνει ένα ματς που θα βάζει 20 πόντους και άλλα δυο με 5; 

Εν κατακλείδι, ένα μετάλλιο σε ευρωμπάσκετ δεν είναι λίγο.

Δεν μαγέψαμε με το μπάσκετ που παίξαμε αλλά παλέψαμε.

Τι σου είναι όμως η άτιμη η συγκυρία. Ειδικά στο μπάσκετ υπάρχουν λεπτομέρειες που αλλάζουν ολόκληρη την τροχιά ενός πλανήτη!

Θυμάμαι σαν να το είδα πριν από μερικά δευτερόλεπτα το νικητήριο σουτ των Γάλλων. Μετά Ισπανία για τους 8, αντιο ζωή. Θυμάμαι έντονα το πόσες φορές πήγαμε να χαρίσουμε το παιχνίδι στους Τούρκους και την επίσης παραλίγο αυτοκτονία και μάλιστα από τον καλύτερο μας παίκτη με τους Σλοβένους. 

Επιστροφή πια στην πραγματικότητα των δυο ομάδων και για την τρίτη θέση του Αρη στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ηταν ένα δύσκολο αλλα και άγρια όμορφο και αυτό το ταξίδι της Εθνικης μας. 

Υγ. Ένα σχόλιο για την κρατική τηλεόραση. Θετική η κίνηση να αλλάξει ο Χατζηγεωργίου με τον Ιωάννου στις μεταδόσεις αν και ο Βαγγέλης είναι υπερβολικός και όχι ιδιαίτερα ευφυής. Αφου δεν μπορούμε να απαλλαγούμε τελείως με τις εξυπνάδες του Δημήτρη ας λέει στατιστικά. Ηταν εξαιρετικά κουραστικό όμως σε κάθε παιχνίδι ανα δέκα λεπτά να μας θυμίζουν ποιοι λείπουν. Τι διαφήμιση και αυτή! Λες και οι άλλες ομάδες δεν είχαν ελλείψεις. Αυτό είναι ασέβεια σε οσους μας εκπροσώπησαν. Ενταξει πες το μια φορά και μετά συγκεντρώσου σε αυτους που παίζουν και φοράνε το εθνόσημο!  

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ


Πριν από λίγες μέρες όταν προσγειώθηκε στην οθόνη του κινητού μου το sms του φιλου «ύποπτε, παμε για σ/κ στο σπίτι μου στη Ν.Μάκρη;» η πρώτη μου σκέψη ηταν να πληκτρολογήσω τη λέξη «όχι» και να ακολουθήσει μια δικαιολογία τύπου εχω να συγγράψω το πόνημα για την οικονομικη πολιτική της Τανζανίας, να ξεκινήσω τα μαθήματα οδήγησης του μποϊνγκ 747 και να δω αν μπορω να λύσω και να δέσω το αυτοκίνητό μου με μια οδοντογλυφίδα. Η δεύτερη σκέψη επικράτησε και απάντησα θετικά. Αρτι αφιχθείς από διακοπές, που να τρέχω τώρα, προτιμώ την ησυχία και από την άλλη ενας τελευταίος αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι.
Εχω πάει όπως ολοι μας λίγο ως πολύ τη Νεα Μάκρη αλλά τελικά είναι εντελως διαφορετικό όταν εχεις καλή παρέα και η παρέα να εχει εντοπιότητα. Πάντα ξέρει καλύτερα.
Φύγαμε το μεσημέρι από την Αθήνα δεν βρήκαμε κίνηση και φτάσαμε άνετα. Αφου αποθέσαμε τις τσάντες μας πήγαμε για την απαραίτητη βουτιά στο Δελφίνι. Η καλύτερη παραλία της περιοχής. Χωρίς να ξέρουν οι περισσότεροι, πάνε στο υποδεέστερο Καράβι. Παρκάρεις στο δάσος με τα πεύκα και εχεις στη διάθεση σου μια παραλία με ωραία αμμουδιά. Αν θέλεις πας στις ξαπλώστρες ενω αν δεν θέλεις να πληρώσεις, υπάρχει αρκετός χώρος για να απλώσεις την πετσέτα σου. Το κακό είναι πως βαθαίνει μετά τα 100 μέτρα ( ! ) αλλά είναι καθαρή, τα νερά διαυγή και στον βυθό δεν βλέπεις ουτε ένα πετραδάκι. Αμμος παντού. Κάτσαμε με τις ώρες. Σχεδόν αγνοούσα αυτό το είδος των διακοπών. Το άραγμα. Απολαύσαμε και το θέαμα των ελικοπτέρων με τα αεροπλάνα να σβήνουν μια φωτιά λιγο πιο πέρα. Ευτύχως δεν ήταν μεγάλη, σε 10-15 ρίψεις διαλύθηκαν οι καπνοί.
Απόλαυσε και ολη η παραλία το θέαμα να παίζω ρακέτες. Πως λέμε ότι ο Ρονάλντο παίζει τάβλι; Κάπως ετσι! Αφου αδυνάτισα τον φίλο μου από το τρέξιμο να πιάσει το μπαλάκι και το φιλοθεάμον κοινό γέλασε με την ψυχή του, αποφασίσαμε ότι ηταν καλύτερα να ξαναβουτήξουμε. Βουτιές, εξω, μπλα μπλα και ξανα μανα. Εχασα και ξέχασα τον χρόνο. Ηρεμία, χαλάρωση και ξενοιασιά. Ευτυχως που τα μεγάφωνα της παραλίας δεν έβαζαν λαϊκοποπ σκυλάδικα ή mainstream χαζοχαουζ αλλά ακουσαμε από U2 μέχρι 80s. Αρχισαν να σφυρίζουν πριόνια στα στομάχια μας, φύσηξε πειναϊκός και πήγαμε στην ταβέρνα «Ψαροπούλα». Ο ορισμός του καλού, μπόλικου και φτηνού φαγητού. Σκάσαμε! Να έρχονται τα εδέσματα σαν βροχή αλλά μπράβο μας, τα καταβροχθίσαμε. Αρχισε να σουρουπώνει, επιστρέψαμε στο σπίτι, μπάνιο, αλλαγή εμφάνισης και πήγαμε στο καλαίσθητο καφε-μπαράκι union για τις εναρκτήριες μπύρες.
Μετά μας ήρθε ένα ψυχολογικό να επιδοθούμε σε αθλοπαιδιές. Πήγαμε στο old cinema, που είναι αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος, πρωην κινηματογράφος, να παίξουμε μπιλιάρδο και bowling. Ωραίος χώρος αλλά απαγορεύεται το κάπνισμα. Στο μπιλιάρδο κάπως τα κατάφερα καθως για τις τζούρες μου εβγαινα στο μπαλκόνι αλλα στο bowling υπέφερα. Επαιζαν και κάτι πιτσιρίκια και ένα κοριτσάκι στην προσπάθεια του να βάλει μπάλα τσίριζε αλλα αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το γεγονός ότι έχασα πανηγυρικά. Κατεβήκαμε και στο bowling που έχασα πιο εύκολα και σταματήσαμε όταν άρχισαν να πιάνονται τα χέρια μας. Παίζαμε μόνοι μας, ήπιαμε τις μπύρες μας, βγάλαμε φωτογραφίες με στιλ παίζω στον τελικό του παγκοσμιού πρωταθλήματος και ολος ο ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα και αποχωρήσαμε γύρω στη μια μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν μας διώξουν δηλαδή! Αν πας για bowling και είσαι άσχετος όπως εγω, μην κάνεις το λάθος να παίξεις με βαριά μπάλα. Οσο πιο ελαφριά τόσες περισσότερες πιθανότητες εχεις την άλλη μέρα να μη νοιώθεις τα χέρια σου σαν φτιάρι.
Ακολούθως πήγαμε για ποτό στο πιο ιν μέρος, το teatro και γνωρίσαμε την 20χρονη σερβιτόρα αγνώστων λοιπών στοιχείων η οποια αφενός μας αποκαλούσε παιδιά της στην αρχη και μετά εστίασε στον φίλο μου που είναι και εμφανίσιμο παλικάρι. Να ναι καλά το κορίτσι, καταλαβε πως η αθληση έφερε πείνα και μας έφερε καμια δεκαρια μπολ με πατάτες! Κανονικές πατάτες όχι τσιπς! Στο teatro εχει μπολικες γυναικοπαρέες και χόρτασε το μάτι μας καλό κόσμο.
Στη συνέχεια επιφύλασσα στον φίλο μου μια έκπληξη. Ξέρω ότι αποφεύγει τα σκυλάδικα όπως η πολικη αρκούδα τη Σαχάρα. Ομοιως και εγω. Δίπλα είμασταν και όπως είχε πιεί και καμια δεκαριά ποτά και ηταν «ωραίος» τον πήγα στις Μάσκες που τραγουδούσε μια φίλη. Χαιρετούρες, γέλια, πως από δω, ελα ντε, τέλοσπαντων κάτσε μια και ήρθες, φέρε μου να πιω ένα βιτριόλι, περίμενε να πω ένα τραγούδι και έρχομαι. Το μαγαζί είναι για τους φαν του είδους. Παράλληλα γινόταν και ένα μεταγαμήλιο γλέντι – ούτε δυο δις δολλάρια να μου έδινες δεν το έκανα εκει πέρα – και αν μη τι άλλο η γυναικεία ομορφιά ήταν σε πλήρη ανάπτυξη.
Ο φίλος μου εστίασε σε μια κοπέλα. Κουκλαροκούκλαρος. Εκείνη αντοποκρίθηκε στο βλέμμα και στο χαμόγελο αλλά ο φίλος μου είχε καταπιεί κοντάρι. Ακίνητος.
Δεν άντεξα.
Πήγα εγω
«να σου πω κοπέλα μου, αρέσεις πολύ στον φίλο μου αλλά είναι λίγο ντροπαλός…»
Χαμογέλασε.
«πες του να έρθει»
Του λεω: Μη ντρέπεσαι, όρμα ρε!
Ε, ξέρεις τώρα, λες να… έκανε ασκηση θάρρους ήπιε και άλλο ένα ποτό αλλα το κοντάρι εκει, με ρίζες! Η φίλη μου ψημμένη στη νύχτα, γάτα, ηταν πιο hardcore:
Αφου γουσταρεις και εσυ γουσταρει και το κορίτσι. Τι κάθεσαι; Κριμα το μποϊ και την ομορφιά σου!
Ανέκαθεν υποστήριζα πως το κίνητρο που θα δώσει η γυναίκα είναι τόσο δυνατό οσο και μια πυρηνική σύντηξη. Έκτοτε «έχασα» τον φίλο μου για περίπου 2 ωρες. Τι μαρτύριο και αυτό. Σκυλαδικο, τραγούδια της πυρκαγιάς, γιούχου. Thats why friends are for, σκέφτηκα και συνέχισα να πίνω το μαρτίνι μου. Σε μαγαζιά που δεν ξέρω, μαρτινάκι και άγιος ο θεος!
Ξημέρωσε.
Ο φίλος μέσα στο τραγούδι και τη χαρά. Εγω μέσα στα νεύρα αλλά και χαρουμένος για αυτόν.
Στάση στον φούρνο για πρωινο και μια απολαυστική ανατολή του Ηλίου με έναν ροδοκόκκινο δίσκο να αναδύεται σιγα σιγα από τη θάλασσα – λάδι…
Πήγαμε για ύπνο, κάποια στιγμή ξυπνήσαμε, κάναμε τα σχετικά σχόλια για το boogie night. Που με πήγες ρε, ελα που σε χαλάει, μα πως μπήκα εγω εκει μέσα, και μπήκες και διέπρεψες παιχταρά μου, ας μην την πάρω σήμερα να περάσουν δυο μέρες μη με περάσει και για λιγούρη, κανόνισε να τη γράψεις την κοπέλα και χωρίς ιχνος περιέργειας τον ρώτησα πολύ ευγενικά – λέγε ρε μουλάρι τι λέγατε 2 ωρες και με παράτησες στο λάκκο με τα πιτ μπουλ;
Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει που λένε και οι μεγάλοι σοφοί του ποδοσφαίρου οπότε ξαναπήγαμε στο δελφίνι για να μας θαυμάσουν οι λουόμενοι. Πέρασαν ωρες απόλυτης αδιαφορίας για την κίνηση των δεικτών του ρολογιού. Αργότερα φάγαμε στον «Χοντρό» ένα εστιατόριο με καλούτσικες γεύσεις αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε όταν είδαμε τον λογαριασμό.
Βράδιασε και επιστρέψαμε στην αγκαλιά της πόλης.
Σκεφτόμουν ότι ενας τόσο κοντινός προορισμός μπορεί να σου προσφέρει στιγμές που ζεις όταν είσαι σε διακοπές σε ένα ειδυλλιακό νησί του Αιγαίου. Παίξαμε, γελάσαμε, αράξαμε, κάναμε βαθιές συζητήσεις γιατί είχαμε και καιρό να τα πούμε, χαλαρώσαμε και το πείραμα να πάμε στο ντόγκι μέρος επέφερε και μια γνωριμία που συνεχίζεται και εξελίσσεται. Χάρηκα που συνέβαλλα σε αυτό αλλά όταν το γλυκό δέσει πιο καλά για τα καλά να θυμηθώ να ζητήσω από τον φίλο μου να μου κάνει δώρο μια κρουαζιέρα στις Κυκλάδες, ένα πενθήμερο στη Βαρκελώνη, να μου σκανάρει ολες τις φωτογραφίες που εχω τυπωμένες ή ένα καινούριο λαπτοπ. Κάτι θα σκεφτώ…