ΑΝΙΔΕΟΙ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Πέραν των όποιων μπασκετικών συμπερασμάτων μπορεί να βγάλει κανείς μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, θέλω να θέσω και άλλη μια παράμετρο.

Θα πρέπει κάθε Έλληνας δημοσιογράφος του μπάσκετ θα κοιταχτεί στον καθρέπτη και να κάνει μια σοβαρή αυτοκριτική. Δεν το ελπίζω βέβαια απλώς το διατυπώνω.

Η αλήθεια είναι πως ο δημοσιογράφος της εποχής μας είναι σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με το παρελθόν. Έχει στη διάθεση του το ιντερνετ, τα σόσιαλ και βάσεις δεδομένων άρα και μεγάλο όγκο πληροφοριών που παλιότερα έπρεπε να ματώσεις για να διαθέτεις. Τα αρνητικά στοιχεία είναι πως άνοιξε πολύ το επάγγελμα και έχουν διεισδύσει εντελώς ανίδεοι με το άθλημα, με φτωχά ελληνικά, αυλοκόλακες και τεμπέληδες.

Καλή η δημοσιογραφία του ιντερνετ αλλά δεν παράγει. Αναπαράγει. Αντιγράφει. Αναμασά. Για αυτό βλέπεις τα ίδια και τα ίδια κλισέ. Ότι για παράδειγμα ο Γκασόλ έχει 6 στις 6 βολές, δεν χρειάζεται να μου το πεις. Το βλέπω στη στατιστική.

Καλώς ή κακώς ο δημοσιογράφος ακόμα έχει επιρροή στην κοινή γνώμη. Πάντα θα έχει. Μπορεί να φύγαμε από τις εφημερίδες και να πήγαμε στις ιστοσελίδες. Μπορεί με τα κοινωνικά δίκτυα να έχουμε όλοι ένα βήμα έκφρασης αλλά η ειδησεογραφία και η δημοσιογραφία δεν θα πεθάνει.  Πρέπει λοιπόν ο δημοσιογράφος να ξέρει. Να βλέπει τα παιχνίδια οπωσδήποτε. Να έχει γνώση για το άθλημα.  Όχι απλώς να εξάγει περισπούδαστα συμπεράσματα από τη στατιστική και μόνο.

Βαρεθήκαμε να βλέπουμε προβλέψεις ότι τα 3 μετάλλια του Μουντομπάσκετ ήταν Αμερική, Σερβία και Ελλάδα. Χωρίς καμία γνώση, καμία σοβαρή άποψη.

Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα δεν ενημερώνουν, δεν διαπαιδαγωγούν, δεν ανοίγουν νέους ορίζοντες στους αναγνώστες τους. Συμπεριφέρονται ως φυλακισμένοι. Το πρώτο που κάνουν είναι να ταυτιστούν με μια ομάδα, να προστατευτούν από το κύκλωμα της. Αμέσως μετά είναι να πουλήσουν δημόσιες σχέσεις με κολακείες, ψεύτικους επαίνους, διάφορα πληκτικά αφόρητα κλισέ έτσι ώστε να έχουν το θάρρος να καλέσουν έναν παίκτη για να τους πει μια πληροφορία από τα αποδυτήρια ή να πάρουν κάποια αποκλειστική συνέντευξη. Βαρετά άρθρα, μέτρια κείμενα, μηδέν εκτιμήσεις, άστοχες προβλέψεις.

Στην Ελλάδα δεν γουστάρουμε την αλήθεια που μας χαλάει μια καλή ιστορία. Με αποτέλεσμα να λένε ανεύθυνες τερατολογίες για να τις καταπίνει αμάσητες ο απαίδευτος όχλος και να τις αναπαράγει βλακωδώς. Για παράδειγμα πόσες και πόσες φορές δεν έχεις ακούσει πως ο Καλάθης είναι ο καλύτερος 1 στην Ευρώπη; Αν είναι αλήθεια αυτό για τον συμπαθή Νικ που έχει 100 χρόνια στην Ελλάδα και ελληνικά δεν μπήκε στον κόπο να μάθει, ο Καμπάτσο ρε παιδιά τι είναι;;;

Αν το δίδυμο Καλάθης Σλούκας ήταν το καλύτερο του μουντομπάσκετ, το Ρούμπιο Γιούλ τι είναι;

Αν ο Παπαπέτρου είναι κεφάλαιο για την Ευρωλίγκα, ο Ντέκ τι είναι; Έχουμε καλύτερο παίκτη από τον Ρούντι Φερνάντεθ και δεν το ήξερα;

Αν πιστεύουμε ότι η Ευρωλίγκα είναι δα τόσο τρομερό πρωτάθλημα, για κάτσε και σκέψου, πόσοι «ευρωλιγκάτοι» μεγαλούργησαν στο μουντομπάσκετ;; Μας έχουν ζαλίσει για παράδειγμα πως το ΝΒΑ είναι ένα τσίρκο και το πραγματικό μπάσκετ παίζεται στην Ευρωλίγκα. Μάλιστα. Πάρε λοιπόν τις 4 πρώτες ομάδες και δες που παίζουν αυτοί οι παίκτες.

Εσύ που με διαβάζεις φίλε μου, καταλαβαίνεις πως αν έπαιρνες τον Αντετοκούμπο και τον έβαζες στην ομάδα της Τσεχίας όπως ακριβώς είναι, θα μπορούσε να παίξει στον τελικό; Μάλλον θα έχανε αλλά για εκεί θα ήταν!

Εσύ που με διαβάζεις φίλε μου, κάτσε και σκέψου τώρα που τελείωσε το τουρνουά. Ήταν η ομάδα μας για μετάλλιο; Από πού και ως που; Από ποιον είμαστε καλύτεροι; Είδαμε δύο ημιτελικούς και τους αγώνες των μεταλλίων. Που θα πηγαίναμε εμείς; 25 πόντους στο κεφάλι θα τρώγαμε και θα λέγαμε ευχαριστώ.

Είσαι δημοσιογράφος. Έχεις την ευθύνη, την υπογραφή και τη στήλη σε ένα μέσο και ενημερώνεις τον κοσμάκη που δεν προλαβαίνει και δεν έχει τη δική σου γνώση για το τι θα παρακολουθήσει. Σε διαβάζει κόσμος και διαμορφώνεις την κοινή γνώμη.

Δεν είχες ιδέα για το πόσο καλό μπάσκετ παίζει η Αυστραλία. Για την Αργεντινή δεν έλεγες τίποτα γιατί ήξερες μόνο τον Καμπάτσο και έλεγες «έλα μωρέ τώρα με τον 40 τον Σκόλα που να πάνε;» Δεν μπήκες στον κόπο να δεις όμως πως σχεδόν όλος ο κορμός της Εθνικής Αργεντινής παίζει στο δεύτερο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Την Ισπανία με τόσο βαριά φανέλα την είχες ξεγράψει. Τη Γαλλία με τη μεγάλη συνέπεια των τελευταίων ετών στα μετάλλια στις μεγάλες διοργανώσεις, ούτε καν τη μνημόνευσες. Την Τσεχία και την Πολωνία, πόσο φρέσκες, μοντέρνες και δεμένες ομάδες παρουσίασαν, ούτε καν το πήρες χαμπάρι!

Τι έκανες;

Τα εύκολα: Θα βάλω τη Σερβία γιατί έχει ρόστερ πολύ δυνατό, την Αμερική γιατί είναι η Αμερική και φυσικά την Ελλάδα κάνοντας ότι τα τελευταία 10 χρόνια. Φορτώνω με υπερπροσδοκίες μια μέτρια ομάδα για να έχω να γράφω μετά για εθνική καταστροφή και πανωλεθρία.

Ποια ήταν δηλαδή η πληροφόρηση των Ελλήνων δημοσιογράφων για το επίπεδο των ομάδων; Ποια ήταν η γνώση τους; Όλο κλισέ, όλο φλυαρίες γραπτές και προφορικές και είμαι σίγουρος πως αν η στατιστική υπηρεσία έκανε απεργία, δεν θα είχαν τι να πουν!

Με ρώτησε χθες ένας φίλος μου τι προβλέπω για τον τελικό. Του είπα Ισπανία και πολύ χαλαρά με πάνω από 15 πόντους διαφορά και επιχειρηματολόγησα. Σήμερα 2 λεπτά πριν λήξει ο αγώνας είδα sms του «ρε μαλάκα, σε βαρέθηκα πια αλλά μπράβο πάλι μέσα έπεσες».

Όχι, δεν ήξερα πόσο καλοί είναι όλοι οι υπόλοιποι αλλά από τα φιλικά φαίνονταν ξεκάθαρα οι αδυναμίες της δικής μας ομάδας.

Αυτές που οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι είτε δεν κατάλαβαν είτε αποσιώπησαν…

ΥΓ. Ο Μαρκ Γκασόλ που έφτασε στους τελικούς ΝΒΑ κατακτώντας το πρωτάθλημα, έπαιξε με την Εθνική του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ήταν κορυφαίος. Ήταν το 111 ( εκατόν έντεκα ) παιχνίδι του για τη σεζόν. Δεν κουράστηκε για να αρνηθεί την Εθνική...