Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ένα από τα συνήθη ρητά που απεχθάνομαι είναι το «η καλή μέρα από το πρωι φαίνεται». Την Παρασκευή το βράδι, η συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στο γυάλινο μουσικό θέτρο, μου επιβεβαίωσε αυτή την πεποίθηση.

Με το που μπαίνεις μέσα, πληρώνεις 10 ευρώ στην είσοδο. Πας να κάτσεις σε ένα από τα τελευταία τραπέζια ( στο χώρο του μπαρ, οχι στα "κανονικά" ) και έρχεται ο μετρ και σου λέει ότι πρέπει να πληρώσεις άλλα 5 ευρώ. Θα μου πεις ότι δεν είναι υποχρεωτικό το τραπέζι αλλά πάνε οι εποχές που στεκόμασταν όρθιοι για 3 και πλεον ώρες. Ισα ισα που στο τραπέζι ήπιαμε και 4 ποτά. Στο όρθιο, πόσα θα πιείς; Κάθεσαι, παραγγέλνεις το ποτό σου και πληρώνεις 8 ευρώ. Ο σερβιτόρος σε ενημερώνει πως το δεύτερο ποτό κοστίζει 6. Τι γελοιότητα είναι αυτή; Τι σπονδυλωτές χρεώσεις είναι αυτές; Χάθηκε ο κόσμος να πεις «είσοδος 15 ευρώ με ποτό» να τελειώνουμε;  

Κρίμα γιατί και ο καλλιτέχνης και ο χώρος δεν σε προδιαθέτει για παπατζιλίκι.

Στη χώρα μας πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε συνεπείς. Θα μου πεις ότι αν ποινικοποιούσαμε την ασυνέπεια τότε θα έπρεπε οι γυναίκες ( στη συντριπτική τους πλειοψηφία ) να ηταν στη φυλακή αλλά αυτό είναι ενα άλλο θέμα συζήτησης.
Όταν λέμε ότι ξεκινάμε στις 10, ας είναι το πολύ 10.10. Όχι 11 παρα τέταρτο!
Εκτος και αν το κάνουμε κουτοπόνηρα για να αγοράσει ο πελάτης και άλλο ένα ποτό αφου θα κάτσει περισσότερο.

Μετά από λίγο βγήκε επι σκηνής ο Ξυδάκης και μας είπε ότι το πρόγραμμά του είναι αντιμνημονιακό. Πλάκα μας κάνεις; Αμα θέλεις σοβαρό αντιμνημονιακό, κάντο δωρεάν! Την απάντηση την πήρε, καθώς ουδείς εκ των θεατών γέλασε. Ισως και να άργησε να το καταλάβει ο κόσμος το επαναστατικόν της ρήσης του Ξυδάκη καθώς ο μέσος όρος ηλικίας άγγιζε τα 50 έτη.

Αυτή λοιπόν ήταν η αρχή. Κακή αρχή. Το πρώτο ημίχρονο – κυριολεκτικά 45’ – με πήρε ο ύπνος. Κάτι αργόσυρτα υποτονικά τραγούδια, ψιλομοντερνοέντεχνα μελοποιημένα ποιήματα που δεν τα άντεχα. Σκεφτόμουν πως ποτέ δεν θυμάμαι να θαύμασα τον Ξυδάκη για κάτι συγκεκριμένο αλλά για το ολον του έργου του. Ενας δίσκος μπορέις να μην είχε τις φοβερές και τρομερές επιτυχίες αλλά σου άφησε μια ωραία γεύση ως συμφωνικό έργο, αφου τον άκουγες ολόκληρο.

Μετά πιάσαμε κάτι τζάζι που τα απόλαυσα, κάτι ηπειρώτικα που ανατρίχιασα, πήγαμε στην εκδίκηση της γυφτιάς και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά.

Η ησυχία που επικρατούσε ηταν λες και πήγες στο θέατρο. Η ορχήστρα πολυπληθής και υποδειγματική. Ο καθένας τους ηταν εξαιρετικός. Ο ήχος άψογος. Τα φώτα προσεγμένα. Η ενορχήστρωση από τον Γιώργο Διαμαντόπουλο και τον Δημήτρη Μπουζάνη ( πιάνο και πλήκτρα αντίστοιχα ) καταπληκτική. Πολύ ωραία παραγωγή. Εύγε.

Ναι, μου άρεσε. Δεν λυπήθηκαν τον χρόνο, 3 ώρες διήρκησε και άξιζε τον κόπο.

Τη Γεωργία Νταγάκη ομολογώ πως δεν την ήξερα και την είδα για πρώτη φορά Μάλλον θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους καθώς ήδη στο facebook εχει 3 προφίλ! Ωραία παρουσία και τόσο σοβαρή και αξιοπρεπής, χωρις να πουλάει σεξ απίλ σαν τις λαϊκοποπ σκυλούδες με τα ημιρούχα, με ζεστή και βελούδινη φωνή και μόνο ψεγαδάκι ( που άλλος μπορεί να το λατρέψει ) το σίγμα που το προφέρει όπως το αγγλικό «sh». Έπαιζε και δεξιοτεχνικά λύρα.

Συμμετείχαν και οι duo fina, μάλλον δίδυμοι είναι, κάτι τυπάκια σαν τενόροι που είπαν μερικά κλασικά τραγούδια, έκαναν ένα πέρασμα από Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία που έναν 70αχρονο θα τον ενθουσίαζαν, εμένα με κούρασαν. Θα τους προτιμούσα λόγω ιδιαίτερου στιλ να είχαν έναν πιο σατυρικό – χιουμοριστικό ρόλο και σαφώς να έλεγαν λιγότερα τραγούδια. Θα είχαν τρομερή επιτυχία. Γούστα είναι αυτά θα μου πεις.

Οι Τρίφωνο είχαν μια ενδιαφέρουσα παρουσία, σοβαρή και μετρημένη. Αν έλειπαν τα δημόσια λιβανιστήρια ( δάσκαλος, πατέρας, φίλος και αδερφός ) στον Ξυδάκη, θα ηταν ακόμα καλύτερα.

Ο Ξυδάκης που με την κουπ στο μαλλί μου θυμίζει τον Μπονάτσο ( ξέρω, ντροπή μου ) τον εκτιμώ ως μουσικό αλλά δεν με ξετρελαίνει ως ερμηνευτής.

Αργότερα το γυρίσαμε στο λαϊκό και πάνω που ο κόσμος άρχισε να κουνιέται λίγο, έστω και καθήμενος, και να χειροκροτεί, η λαϊκή χαρά δεν κράτησε πολύ και μετά από 6-7 κομμάτια, ωπ! Το γυρίσαμε πάλι στο αργόσυρτο και σφυρίξαμε τη λήξη.

Εκτιμώ τον καλλιτέχνη και την ιστορία του αλλά σκέφτομαι πως η μπάντα που παίζει τα πάντα, κάπου χάνεται. Δεν λυπάται την ωρα, ακους πολλά και διάφορα, αλλά κάπου δεν του δίνεις μια ταυτότητα και υπήρξαν στιγμές που αν και αναγνώριζα την αξία των μουσικών και της μουσικής, αλλά κάπου με μπέρδευε.

Από την άλλη σκέφτηκα πως είναι κρίμα αυτή τη συναυλία, να μην την  εξάγουμε. Πάνε διάφοροι τυχάρπαστοι απο κουκουρούκου χώρες σε φεστιβάλ και παίζουν κάτι εθνικ της πυρκαγιάς και διακρίνονται. Με τόσους αξιόλογους μουσικούς, ένα εν τω συνόλω άρτιο έργο, γιατί να μη βγει εξω;

Μήπως γιατί μάθαμε στην Ελλάδιτσα με τις κλίκες και δεν τολμάμε να πιστέψουμε ότι έξω αξίζουμε, τουλάχιστον να δοκιμάσουμε;
Μήπως γιατί είμαστε τόσο ανοργάνωτοι και προτιμούμε να είμαστε βασιλιάδες στο χωριό μας;
Μήπως γιατί είμαστε ωχαδερφιστές και ελα μωρέ τώρα, που να τρέχω τόσο μακριά;
Μήπως γιατί έχουμε τον τουπέ μας και δεν θέλουμε να ειπωθεί ή γραφτεί ότι «πήγε έξω και έφαγε τα μούτρα του» οπότε δεν μπαίνουμε καν στον κόπο;

Όλα μαζί και τίποτα, δεν ξέρω.

Εν κατακλείδι, αν διορθωθεί αυτή η τιμολογιακή σαχλαμάρα, μειωθεί ο χρόνος του ρεπερτορίου, δωθεί ένα μεγαλύτερο βάρος στο λαϊκό κομμάτι ( ή το τζάζι ή το ηπειρώτικο ) και λιγότερο στα ποιήματα, νομίζω πως θα είναι μια αξιοπρόσεκτη πρόταση για βραδινή έξοδο.

Πάντως λόγω κρίσης, το γυάλινο μουσικό θέατρο ήταν γεμάτο, όπως και τα γύρω μαγαζιά στη Συγγρού...