Η ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ

Μου ήρθε κατά νου το βλέμμα του Τζακ Νικολσον στο Shine.

Κάθομαι στο γραφείο μου.

Πόσο άλλαξαν ολα..

Στην πολυκατοικία μας τα τελευταία χρόνια εχει επέλθει δραματική αλλαγή.

Οι Ελληνες είμαστε μειοψηφία.

Οι περισσότεροι Ελληνες ιδιοκτήτες στο βωμό του ενοικίου εχουν παραχωρήσει τα διαμερίσματα τους σε ξένους που αφενός δεν μπορείς να συννενοηθείς αφετέρου δεν θέλουν και να συννενοηθούν. Οι άλλοι ψάχνουν έχοντας κιτρινίσει την είσοδο με τα «Ενοικιάζεται» μόνο που ξέχασαν ότι είναι ιδιοκτήτες και το φέσι στα κοινόχρηστα πάει σύννεφο. Οι ξένοι το θεωρούν πολυτέλεια. Πληρώνουν το νοίκι – και όχι με τρομακτική συνέπεια θα έλεγα - και τους αρκει.

Η εταιρεία που κάνει τη διαχείριση των κοινοχρήστων παρακολουθεί όπως το καναρίνι πως περνάει το τρόλεϊ. Τη μια είχαμε προβλήματα γιατί μια ψυχοπαθής ( που ευτυχώς ξεκουμπήστηκε ) είχε ως χόμπι να πετάει ρούχα στη λεκάνη, βούλωναν οι σωλήνες και ο «αποφραξάς» ολο ερχόταν και ολο τον ψάχναμε. Η πολυκατοικία βρώμαγε για μέρες λες και ζούσαμε σε ανοιχτό νεκροτομείο. 

Όταν είπαμε στον διαχειριστή να αλλάξουμε τον αποφρακτέρ ( που θα έλεγε και η Αντζελα ) είπε με το στιλ του κακομοίρη που συμμετέχει στον αγώνα Μπαρτσελόνα – Κάτω Σούρμενα 18 - 0, και θέλει 3 λεπτά για τη λήξη: «Ε, αυτόν βρήκα ρε παιδιά και είπα να τον διατηρήσω». Με τα χίλια ζόρια πήρε μπρος για να βρει κάποιον άλλον.

Ελάχιστοι πληρώνουμε τα κοινόχρηστα και δεν έχουμε πετρέλαιο. Είμαι στο δωμάτιο μου με μπουφάν. Φίλος μου που ζούσε στο ισόγειο και έφυγε σε μια καλύτερη συνοικία, εχει φεσώσει την πολυκατοικία με χρεωστούμενα από τον …Ιούλιο!

Μια κυρία καθωσπρέπει από πάνω μου, χρωστάει 3 μήνες και πριν από λίγες μέρες όταν το συζητήσαμε τυχαία, μου είπε πως «μόνο την προηγούμενη φορά δεν πλήρωσα».

Ο Αλβανός στον πρώτο όροφο, γκρινιάζει ακόμα και για τον αέρα που αναπνέει. Βλέπεις στην Αλβανία με το καθεστώς του Χότζα και του Αλι Μπερίσα ήταν τίγκα στη δημοκρατία και στην ευτυχία και όπως καταλαβαίνεις η Ελλάδα τον ζορίζει και του κόβει το δρόμο για την προσωπική ανάπτυξη και προκοπή.

Στην εταιρεία με τα κοινόχρηστα, βρίσκονται στον κόσμο της νεας φυτίνης.

Στέλνουν τον εισπράκτορα μια φορά τον μήνα και οποιος πληρώσει πλήρωσε. Μετά, δεν αγοράζουν πετρέλαιο και ετσι ούτε αυτοί εισπράττουν ( προφανώς εχουν πολλά λεφτά και δεν εχουν κρίση, οπότε δεν τους πολυνοιάζει ) και οσοι έχουμε την κατάρα να μένουμε εδώ, κρυώνουμε.

Βαριούνται να πάρουν ένα τηλέφωνο τους οφειλέτες για να πληρώσουν. Μας άφησαν μια ανακοίνωση δώρο ότι αν δεν πληρώσουμε λέει, ΘΑ τελειωσει το πετρέλαιο. Πας πίσω μάστορα, ήδη μας τελείωσε.

Στην τελευταία πληρωμή μάζεψαν από τους ένοικους 700 ευρώ. Δεν μας έκαναν την τιμή να βάλουν πετρέλαιο. Αν η μητέρα μου που είναι ηλικιωμένη και προσπαθώ με τα αερόθερμα να τη διατηρήσω, πάθει κάτι από το κρύο, θα ντυθώ κόμης Δράκουλας και θα ψάχνω να δαγκώσω σβέρκους.

Ελπίζω ο Θεός να με λυπηθεί και να μου στείλει ένα τζοκερ να σηκωθώ να φύγω από δω.

Ξέρω ότι δεν θα το κάνει.

Ωρες ωρες σκέφτομαι θα μου ηταν χρήσιμο ένα καλάζνικοβ.

Ξέρω ότι δεν θα το κάνω..

Δεν θέλω να κατηγορήσω τους ξένους. Εξάλλου τα περισσότερα χρέη είναι από τους Ελληνες. Θυμάμαι όμως ότι πριν από λίγα χρόνια η πολυκατοικία μας έσφυζε από ζωή. Είχες κάποιον εστω να βρίσεις ρε αδερφέ!

Τώρα, τα περισσότερα διαμερίσματα είναι άδεια και από αυτούς που ζούν, οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι σημαίνει η λέξη κοινόχρηστα….

Ξέρεις τι είναι να είσαι στο δωμάτιό σου με το μπουφάν…. 
Ακόμα και το 1950 είχαν σόμπες.. 

Πως καταντήσαμε λοχία..