ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ

Μου αρέσουν τα newsletters. Αντί να ψάχνω, να μου έρχονται οι πληροφορίες στο πιάτο. Ένα από αυτά που παίρνω συστηματικά είναι του http://www.in2life.gr/

Οι απόψεις που φιλοξενούνται στην εν λόγω σελίδα βρίθουν πατριωτισμού όπως ότι η επανάσταση του 1821 ήταν ταξική και είμαι σίγουρος πως οι συντάκτες αυτού του site αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τον εθνικό υμνο.
Λαμβάνω όμως το newsletter τους καθώς εχουν καλές προτάσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας.

Το τελευταίο όμως το θεωρώ μέγιστη κουτοπονηριά.
Πριν από λίγες μέρες έστειλαν ένα mail ότι έγιναν ανάδοχοι σε ένα κοριτσάκι στη Ρουάντα. Λες και στην Ελλάδα τα λύσαμε όλα τα θέματα και ενισχύουμε τα παιδάκια της Ρουάντα. Αν θέλεις να βοηθήσεις παιδιά, υπάρχει και η Κιβωτός του κόσμου και η Ενωση Πολυτέκνων εδώ στην Ελλάδα, που επιτελούν σπουδαίο κοινωνικό έργο.

Θα μου πεις βέβαια, «Δικά σου είναι τα λεφτά ρε φίλε, δικά του είναι, στη Ρουάντα τα δίνει. Από σενα τα παίρνει; Αύριο μπορεί να θέλει να τα δώσει στο Τατζικιστάν, θα πρέπει να σε ρωτήσει πρώτα;;» Καμία αντίρρηση.

Προ ημερών έστειλαν ένα άλλο mail και γράφουν το εξής:

«Η παρέα του In2life σκοπεύει να αναλάβει την αναδοχή ενός ακόμη παιδιού. Μόλις τα Likes στη fan page του in2life στο Facebook φτάσουν τις 75.000, προχωράμε!»

Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον καγχασμό και για αυτό γράφω και το παρόν πόνημα:

Τι σχέση εχουν τα likes στο facebook ; Η αναδοχή παιδιού σύμφωνα με  την Αctionaid -  http://www.actionaid.gr/anadoxi και σύμφωνα με τους εθελοντές γιατρούς  http://www.volunteerdoctors.org.cy/index.php?option=com_content&view=article&id=65&Itemid=105  κοστίζει 20-25 ευρώ το μήνα.

Τι σχέση έχει αν σου κάνουν 10 χιλιάδες άτομα like στη σελίδα σου για το αν εσυ θα δώσεις 25 ευρώ;

Αμα θέλεις να κάνεις μια φιλανθρωπία, έστω και στη Ρουάντα, γιατί καταφεύγεις σε τόσο φτηνά διαφημιστικά κόλπακια;

Αμα δηλαδή τα likes φτάσουν στα 74.829, θα γίνεις ή δεν θα γίνεις ανάδοχος;
Αν του χρόνου γίνουν 174.829, θα αναλάβεις 10 παιδάκια;

Δεν θέλω να αντιπαραβάλλω τη χριστιανική θεωρία πως δεν χρειάζεται διαφήμιση η φιλεσπλαχνία και το ελεος. Ο λόγος πως οι ανθρωποι του in2life, που κάτω κάτω στη σελίδα γράφει πως «το in2life ενισχύθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ελληνικό Δημόσιο στο πλαίσιο υλοποίησης του Έργου "Εφαρμογή Ολοκληρωμένου Επιχειρηματικού Σχεδίου» δεν πιστεύουν σε αυτά. Δικαίωμα τους να δώσουν 250 ευρώ το χρόνο σε ένα παιδάκι και να το χιλιοδιαφημίσουν.

Είναι όμως τραγικά υποτιμητικό να παρακαλάς-ζητάς-θέτεις ως ορο ( βάλε οποιο ρήμα θέλεις δεν θα τα χαλάσουμε εκει ) likes στο facebook για να κάνεις μια καλοσύνη….

ΤΟ SUSPECTBLOG ΣΤΟ ANDROID MARKET !

Μετά το app store, ήρθε και η σειρά του Android ! 

Εφόσον διαθέτεις Android, μπες στο market και κατέβασε εντελώς τελείως Δωρεάν την εφαρμογή Suspectblog !

Είναι, όπως όλα τα καλά πράγματα, δωρεάν, και μπορείς να διαβάζεις τα πονήματα μου καθώς και να ακους τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου όπου και αν βρίσκεσαι! 

 

Για να το κατεβάσεις κατευθείαν, κάνε κλίκ ΕΔΩ

 

Μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ:

Στον Σωτήρη Σαλούμ και την Anxer - http://www.anxer.com/  -  για την υλοποίηση, εταιρεία που κατασκευάζει εφαρμογές για το app store και το android με καλύτερη το eprice που συγκρίνει τιμές προϊόντων για να αγοράζεις αυτό που θέλεις στην καλύτερη τιμή.

Στον Τρύφωνα Βασκούδη για την καλλιτεχνική επιμέλεια, έναν τρελό γραφίστα που συνιστώ ανεπιφύλακτα και μπορείς να δεις δουλειές του εδώ: http://designoverdose.net/ 

Κατέβασέ το, βάλε 5 αστεράκια και πες το σε φίλους σου που έχουν android. Τσάμπα είναι.

Μετά εντάξει, μην ξαναμπείς!

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ

Χθες που λες, είχα την ονομαστική μου εορτή.

Ο διευθυντής μου με πολύ σοβαρό ύφος τύπου, «μου χρωστάς χάρη» , μου είπε:
"Υποπτε παιδί μου επειδή η εταιρεία εκτιμά την παρουσία σου, παρε άδεια για σήμερα και πήγαινε να γιορτάσεις σαν άνθρωπος".

Η γιορτή μου εξελίχθηκε σε γραμματειακή υποστήριξη. Τηλεφωνήματα, sms, αναρίθμητα μηνύματα στο facebook,  απάντησα σε ολους.

Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν ωρες ολόκληρες και πάνω που άρχισα να εκνευρίζομαι και να γίνεται το κεφάλι μου κουδούνι, σκέφτηκα πως είναι καλύτερο να σε θυμούνται παρά να σε αγνοούν.

Καλές είναι οι ευχές αλλά καλύτερες οι συναντήσεις. Αύριο, Παρασκεύη 27 Ιανουαρίου βαζω τις μουσικές στο Εν Αθηναις, Ηρακλειδών 12 στο Θησείο. Ξεκινάω νωρίς κατά τις 21.30, κερνάω σφηνάκια, και είσαι καλοδεχούμενος!

Πάντως, επειδή ακόμα και τώρα χτυπάνε ευχετήρια τηλέφωνα, μοιράζομαι μερικά συμπεράσματα:

1.    Ξέρω ότι το όνομα μου δεν είναι ούτε Κώστας, ούτε Γιάννης, ούτε Παναγιώτης, ούτε Νίκος. Σαφώς και είναι εύκολο να ξεχάσεις. Όταν όμως το θυμηθείς πάρε τηλέφωνο τον εορτάζοντα και μη σκεφτείς «ε, τώρα πέρασε η γιορτή, άσε, μπορεί να παρεξηγηθεί, τι να πάρω καθυστερημένα»..  Η ευχή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Εστω και μια και δυο μέρες μετά καλύτερα μια καθυστερημένη ευχή παρά το απόλυτο τίποτα. 

2.    Ανθρωποι που είναι φίλοι, είναι μέγιστη αθλιότητα να τους στέλνεις sms ή να τους πετάς μηνύματα στο facebook.  Καλή η τεχνολογία αλλά δεν αντικαθιστά ούτε υποκαθιστά την ανθρώπινη παρουσία. Σε φίλους δεν πετάμε μηνυματάκια. Παίρνουμε τηλέφωνο. Και μην ακούσω τίποτα περι κρίσης γιατί αυτό δεν είναι δικαιολογία αλλά γυφτιά. Σε αγνώστους ή ημιαγνώστους, ή ψιλογνωστούς μια γραπτή ευχή είναι αποδεκτή και καλοδεχούμενη.

3. Οταν σε καλεί κάποιος και δεν μπορείς να απαντήσεις, αν πχ μιλάς ηδη στην άλλη γραμμή, είναι αλαζονικό να θέλεις να σε ξαναπάρει. Δεν μπορούν να τρέχουν όλοι πίσω σου. Οφείλεις να ανταποδώσεις την κλήση.

Αντε και του χρόνου…

ΥΨΗΛΗ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Πριν από λίγες μέρες, πήγα στο θέατρο Eliart για να δω το «υψηλή μαγειρική των σχέσεων» εργο που έγραψε η Βίλη Σωτηροπούλου και σκηνοθέτησε η Κυριακή Σπανού.

To Eliart είναι μάλλον στενάχωρος χώρος και δεν σε προδιαθέτει να καθήσεις να περιμένεις ή να πιεις ένα ποτό. Ο προθάλαμος είναι παγερός και όταν μπεις στην αίθουσα με τη σκηνή και τις σειρές καθισμάτων, υπάρχει ένα μπαρ και ψηλά σκαμπό που προσφέρονται για να κάτσει άνετα κάποιος που ζυγίζει 38 κιλά με περιφέρεια μέσης γύρω στα 32 εκατοστά.

Βέβαια, από το να ήταν άλλο ένα μπαρ/καφέ, καλύτερα που είναι θέατρο.

Το στόρι του έργου είναι πως ένα ζευγάρι πάει σε ένα πολυτελές εστιατόριο να γιορτάσει τη 15η επέτειο του γάμου. Στην αρχη γούτσου γούτσου και νιάου νιάου μέχρι τα μικρά και μεγάλα μυστικά να αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια…

Για να μην ξενερώσει ο κόσμος στο «εστιατόριο» υπάρχει μια χορεύτρια και ενας ταχυδακτυλουργός. Οπότε οι διάλογοι πλαισιώνονται από μουσικοχορευτικό δρώμενο.
Στο πρώτο ημίχρονο ψιλοβαρέθηκα καθώς παρα ήταν πολλά τα μουσικοχορευτικά και κάπου έχανες και τον ειρμό σε ότι αφορά τους διαλόγους του ζεύγους. Στο δεύτερο ημίχρονο μαζεύτηκε το μουσικοχορευτικό και η παράσταση κύλησε σε καλύτερους ρυθμούς.

Δεν πρόκειται για βαριά κουλτούρα, ούτε είναι το έργο που θα σε κάνει να προβληματιστείς, να σκεφτείς, να πέσεις σε περισυλλογή και φιλοσοφία. Είναι μια ευχάριστη κωμωδία, που σε μερικά σημεία εχει καλές ατάκες και είναι μια παράσταση που σε ξεκουράζει από την καθημερινότητα.

Συνίσταται για παντρεμένα ζευγάρια ανω των 40 ετών. Εστω 30αρηδες αλλά σε σχέση. Η υψηλή μαγειρική των σχέσεων είναι μια παράσταση για την οποία η κοπέλα σου δεν θα σου γκρινιάξει και το αγόρι σου δεν θα κοιτάει το ρολόϊ του 10 φορές την ωρα. Δεν θα σου μείνει αξέχαστη, αλλά και δεν θα σε ενοχλήσει.

Ο Περικλής Λιανός έχει ένα ρόλο (του συζύγου)  που λες και γράφτηκε για εκείνον. Εξαιρετικός. Η Βίλη Σωτηροπούλου, κομψότατη και χαριτωμένη. Ο Μιχάλης Μαρκάτης είναι ωραίο παλικάρι αλλά δεν με ενθουσίασε ως ηθοποιός και οι χορευτικές του κινήσεις έμοιζαν με του ρόμποκοπ. Η Κατερίνα Μπιλάλη είναι πολύ καλύτερη ως χορεύτρια παρά ως ηθοποιός. Μάλιστα, εκ του σύνεγγυς είναι πολύ πιο όμορφη από ότι στις φωτογραφίες.

Εν κατακλείδι, μιάμισυ ωρα για αυτού του είδους την παράσταση είναι ολίγον ξηλωμένη. Με 3-4 λιγότερα τραγουδοχορευτικά νομίζω πως θα ηταν πιο καλά δομημένη.

Με άριστα το δέκα: 5

Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ένα από τα συνήθη ρητά που απεχθάνομαι είναι το «η καλή μέρα από το πρωι φαίνεται». Την Παρασκευή το βράδι, η συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στο γυάλινο μουσικό θέτρο, μου επιβεβαίωσε αυτή την πεποίθηση.

Με το που μπαίνεις μέσα, πληρώνεις 10 ευρώ στην είσοδο. Πας να κάτσεις σε ένα από τα τελευταία τραπέζια ( στο χώρο του μπαρ, οχι στα "κανονικά" ) και έρχεται ο μετρ και σου λέει ότι πρέπει να πληρώσεις άλλα 5 ευρώ. Θα μου πεις ότι δεν είναι υποχρεωτικό το τραπέζι αλλά πάνε οι εποχές που στεκόμασταν όρθιοι για 3 και πλεον ώρες. Ισα ισα που στο τραπέζι ήπιαμε και 4 ποτά. Στο όρθιο, πόσα θα πιείς; Κάθεσαι, παραγγέλνεις το ποτό σου και πληρώνεις 8 ευρώ. Ο σερβιτόρος σε ενημερώνει πως το δεύτερο ποτό κοστίζει 6. Τι γελοιότητα είναι αυτή; Τι σπονδυλωτές χρεώσεις είναι αυτές; Χάθηκε ο κόσμος να πεις «είσοδος 15 ευρώ με ποτό» να τελειώνουμε;  

Κρίμα γιατί και ο καλλιτέχνης και ο χώρος δεν σε προδιαθέτει για παπατζιλίκι.

Στη χώρα μας πρέπει κάποια στιγμή να γίνουμε συνεπείς. Θα μου πεις ότι αν ποινικοποιούσαμε την ασυνέπεια τότε θα έπρεπε οι γυναίκες ( στη συντριπτική τους πλειοψηφία ) να ηταν στη φυλακή αλλά αυτό είναι ενα άλλο θέμα συζήτησης.
Όταν λέμε ότι ξεκινάμε στις 10, ας είναι το πολύ 10.10. Όχι 11 παρα τέταρτο!
Εκτος και αν το κάνουμε κουτοπόνηρα για να αγοράσει ο πελάτης και άλλο ένα ποτό αφου θα κάτσει περισσότερο.

Μετά από λίγο βγήκε επι σκηνής ο Ξυδάκης και μας είπε ότι το πρόγραμμά του είναι αντιμνημονιακό. Πλάκα μας κάνεις; Αμα θέλεις σοβαρό αντιμνημονιακό, κάντο δωρεάν! Την απάντηση την πήρε, καθώς ουδείς εκ των θεατών γέλασε. Ισως και να άργησε να το καταλάβει ο κόσμος το επαναστατικόν της ρήσης του Ξυδάκη καθώς ο μέσος όρος ηλικίας άγγιζε τα 50 έτη.

Αυτή λοιπόν ήταν η αρχή. Κακή αρχή. Το πρώτο ημίχρονο – κυριολεκτικά 45’ – με πήρε ο ύπνος. Κάτι αργόσυρτα υποτονικά τραγούδια, ψιλομοντερνοέντεχνα μελοποιημένα ποιήματα που δεν τα άντεχα. Σκεφτόμουν πως ποτέ δεν θυμάμαι να θαύμασα τον Ξυδάκη για κάτι συγκεκριμένο αλλά για το ολον του έργου του. Ενας δίσκος μπορέις να μην είχε τις φοβερές και τρομερές επιτυχίες αλλά σου άφησε μια ωραία γεύση ως συμφωνικό έργο, αφου τον άκουγες ολόκληρο.

Μετά πιάσαμε κάτι τζάζι που τα απόλαυσα, κάτι ηπειρώτικα που ανατρίχιασα, πήγαμε στην εκδίκηση της γυφτιάς και η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά.

Η ησυχία που επικρατούσε ηταν λες και πήγες στο θέατρο. Η ορχήστρα πολυπληθής και υποδειγματική. Ο καθένας τους ηταν εξαιρετικός. Ο ήχος άψογος. Τα φώτα προσεγμένα. Η ενορχήστρωση από τον Γιώργο Διαμαντόπουλο και τον Δημήτρη Μπουζάνη ( πιάνο και πλήκτρα αντίστοιχα ) καταπληκτική. Πολύ ωραία παραγωγή. Εύγε.

Ναι, μου άρεσε. Δεν λυπήθηκαν τον χρόνο, 3 ώρες διήρκησε και άξιζε τον κόπο.

Τη Γεωργία Νταγάκη ομολογώ πως δεν την ήξερα και την είδα για πρώτη φορά Μάλλον θα πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους καθώς ήδη στο facebook εχει 3 προφίλ! Ωραία παρουσία και τόσο σοβαρή και αξιοπρεπής, χωρις να πουλάει σεξ απίλ σαν τις λαϊκοποπ σκυλούδες με τα ημιρούχα, με ζεστή και βελούδινη φωνή και μόνο ψεγαδάκι ( που άλλος μπορεί να το λατρέψει ) το σίγμα που το προφέρει όπως το αγγλικό «sh». Έπαιζε και δεξιοτεχνικά λύρα.

Συμμετείχαν και οι duo fina, μάλλον δίδυμοι είναι, κάτι τυπάκια σαν τενόροι που είπαν μερικά κλασικά τραγούδια, έκαναν ένα πέρασμα από Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία που έναν 70αχρονο θα τον ενθουσίαζαν, εμένα με κούρασαν. Θα τους προτιμούσα λόγω ιδιαίτερου στιλ να είχαν έναν πιο σατυρικό – χιουμοριστικό ρόλο και σαφώς να έλεγαν λιγότερα τραγούδια. Θα είχαν τρομερή επιτυχία. Γούστα είναι αυτά θα μου πεις.

Οι Τρίφωνο είχαν μια ενδιαφέρουσα παρουσία, σοβαρή και μετρημένη. Αν έλειπαν τα δημόσια λιβανιστήρια ( δάσκαλος, πατέρας, φίλος και αδερφός ) στον Ξυδάκη, θα ηταν ακόμα καλύτερα.

Ο Ξυδάκης που με την κουπ στο μαλλί μου θυμίζει τον Μπονάτσο ( ξέρω, ντροπή μου ) τον εκτιμώ ως μουσικό αλλά δεν με ξετρελαίνει ως ερμηνευτής.

Αργότερα το γυρίσαμε στο λαϊκό και πάνω που ο κόσμος άρχισε να κουνιέται λίγο, έστω και καθήμενος, και να χειροκροτεί, η λαϊκή χαρά δεν κράτησε πολύ και μετά από 6-7 κομμάτια, ωπ! Το γυρίσαμε πάλι στο αργόσυρτο και σφυρίξαμε τη λήξη.

Εκτιμώ τον καλλιτέχνη και την ιστορία του αλλά σκέφτομαι πως η μπάντα που παίζει τα πάντα, κάπου χάνεται. Δεν λυπάται την ωρα, ακους πολλά και διάφορα, αλλά κάπου δεν του δίνεις μια ταυτότητα και υπήρξαν στιγμές που αν και αναγνώριζα την αξία των μουσικών και της μουσικής, αλλά κάπου με μπέρδευε.

Από την άλλη σκέφτηκα πως είναι κρίμα αυτή τη συναυλία, να μην την  εξάγουμε. Πάνε διάφοροι τυχάρπαστοι απο κουκουρούκου χώρες σε φεστιβάλ και παίζουν κάτι εθνικ της πυρκαγιάς και διακρίνονται. Με τόσους αξιόλογους μουσικούς, ένα εν τω συνόλω άρτιο έργο, γιατί να μη βγει εξω;

Μήπως γιατί μάθαμε στην Ελλάδιτσα με τις κλίκες και δεν τολμάμε να πιστέψουμε ότι έξω αξίζουμε, τουλάχιστον να δοκιμάσουμε;
Μήπως γιατί είμαστε τόσο ανοργάνωτοι και προτιμούμε να είμαστε βασιλιάδες στο χωριό μας;
Μήπως γιατί είμαστε ωχαδερφιστές και ελα μωρέ τώρα, που να τρέχω τόσο μακριά;
Μήπως γιατί έχουμε τον τουπέ μας και δεν θέλουμε να ειπωθεί ή γραφτεί ότι «πήγε έξω και έφαγε τα μούτρα του» οπότε δεν μπαίνουμε καν στον κόπο;

Όλα μαζί και τίποτα, δεν ξέρω.

Εν κατακλείδι, αν διορθωθεί αυτή η τιμολογιακή σαχλαμάρα, μειωθεί ο χρόνος του ρεπερτορίου, δωθεί ένα μεγαλύτερο βάρος στο λαϊκό κομμάτι ( ή το τζάζι ή το ηπειρώτικο ) και λιγότερο στα ποιήματα, νομίζω πως θα είναι μια αξιοπρόσεκτη πρόταση για βραδινή έξοδο.

Πάντως λόγω κρίσης, το γυάλινο μουσικό θέατρο ήταν γεμάτο, όπως και τα γύρω μαγαζιά στη Συγγρού...

ΚΑΡΦΙ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ

Πριν από λίγες μέρες είδα στο γιουτιουμπ (ΚΛΙΚ ΕΔΩ ) το ξέσπασμα του Στάθη Ντονά, διεθνή αθλητή του βόλεϊ κατά των παραγόντων και της ομοσπονδίας αναφορικά με την κατάντια του αθλήματος.

Νομίζω πως δεν έχει προηγούμενο στην Ελλάδα, ενας αθλητής να εχει το θάρρος να στήνει την κάμερα και να αυτοεκτίθεται βάλλοντας κατά πάντων.

Το παλικάρι δεν μίλησε με δικηγορίστικο ύφος και με επιχειρήματα Μπεν Μάτλοκ, αλλά η εικόνα που δίνει και στον πλεον άσχετο είναι πως είναι ειλικρινής και λέει την αλήθεια.

Καθώς τον άκουγα, σκεφτόμουν το εξης:

Μήπως τελικά ήταν αναμενόμενο;

Μήπως ως χώρα μεγαλοπιαστήκαμε;

Μήπως αυτή η κρίση μπορεί να μας βοηθήσει να βάλουμε μια τάξη σε μια σειρά από μπάχαλα;

Από πού και ως που επαγγελματικό βόλεϊ στην Ελλάδα; Με ποια αγορά και με ποια έσοδα;

Γεμίσαμε στα επαγγελματικά αθλήματα.

Βόλεϊ, πόλο, τάβλι, χάντμπολ, β και γ εθνική κατηγορία ποδοσφαίρου…

Από πού και ως που;

Έχουμε το κοινό, την αγορά, τους χορηγούς, τα φοβερά και τρομερά τηλεοπτικά δικαιώματα για να είναι όλα αυτά επαγγελματικά;

Ο καθένας ήθελε να νοιώθει πρόεδρος, ο πολιτικός μοίραζε το δημόσιο χρήμα για ψήφους, ο αθλητής αντι να βρει μια κανονική δουλειά, καθόλου δεν τον χάλαγε που πληρωνόταν από ένα προϊόν με μηδέν έσοδα και ολοι ηταν τρισευτυχισμένοι.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο, που δεν υπάρχει δημόσιο χρήμα και βουλιάζουμε.

Οι λύσεις κατά την γνώμη μου που μπορεί να είναι και λάθος, είναι δυο.

Η μια είναι να το γυρίσουμε ( πλην πρώτης κατηγορίας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ )  στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Τόσες προηγμένες χώρες δεν έχουν τη δική μας μεγαλομανία. Έπαθαν τίποτα κοτζαμ Γερμανοί  που δεν εχουν μεγάλες ομάδες στο πόλο και στο μπάσκετ;

Έπαθαν τίποτα οι Γάλλοι ή οι Αγγλοι που δεν εχουν βολεϊ;

Εχει έσοδα το τμήμα; Παει καλά.

Δεν εχει; Ας κλείσει.

Η άλλη λύση, εφόσον το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, είναι ότι αφου θέλουμε επαγγελματικό αθλητισμό, να το κάνουμε σωστά. Ολες οι ΠΑΕ, ΚΑΕ, ΤΑΠ, ντουπ, γκντουπ και δεν συμμαζεύεται, να υπάγονται στο πάλαι πότε υπουργείο Εμπορίου.

Δεν μπορεί να έχουμε άλλους νόμους για τις εταιρείες και άλλους νόμους για τις αθλητικές εταιρείες και οταν σφίγγουν τα πράγματα, να κάνουμε φωτογραφικές διατάξεις για αποπληρωμή χρεων. Αυτά τα παραμυθάκια πρέπει να τελειώσουν. Αρκετα πληρώσαμε ως φορολογούμενοι τα χόμπι των πολιτικών, των μάνατζερς  και των παραγόντων στα αθλητικά  σωματεία. Εστω και με τις επιχορηγήσεις θα μπορούσαν με έξυπνη πολιτική να είχαν διαχειρίστει τα χρήματα, να πουλήσουν ταλέντα στο εξωτερικό, να μη φέρνουν στην Ελλάδα πανάκριβους ξένους και να μην βάζουν χέρι στο ταμείο. Να είχαν υγιή σωματεία αναδεικνύοντας τους Ελληνες παίκτες από τις υποδομές τους και όχι με μετεγγραφές. Όταν όμως ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν για τίποτα, γιατί να κάνουν έντιμη διαχείριση; Αν τύχει να πάρουν και έναν τίτλο, επαίρονται ότι προσέφεραν στην ιστορία του συλλόγου. Με τι; Με το φέσι;

Θα μου πεις τι τον νοιάζει τον οπαδό; Όταν στην ΑΕΚ είχαμε πρόεδρο τον Ψωμιάδη, οι ΑΕΚτζήδες τον επευφημούσαν..

Εδώ όμως μπαίνει ο ρόλος του κράτους. Ή το αφήνεις χυμαδιό ή δημιουργείς τον νόμο και τον τηρείς.

Είδα τον συμπαθέστατο αθλητή Ντονά στο βίντεο να λέει ότι δεν είναι σοβαρό πρωτάθλημα αυτό που μια ομάδα μετά από 5 αγωνιστικές αποχωρεί. Επρεπε να την είχαν βοηθήσει οι άλλες ομάδες να μείνει για να βγει η χρονιά. Όχι ρε αδερφέ..

Να φύγει και η Καλαμαριά και οι υπόλοιπες ομάδες εφόσον δεν μπορούν να τηρούν τους νόμους και αυτά που διάολε υπογράφουν! Ας πάρει το πρωτάθλημα ο Φοίνικας Σύρου. Βαρεθήκαμε μια ζωη τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκο πρωτίστως και μετά την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον Αρη, να εχουν τρομακτικά προβλήματα λειτουργίας, και να τους κρατάνε λόγω ονόματος εν ζωή. Τόσο κόσμο εχουν, τόσους πλούσιους οπαδούς, μεγαλους και μικρούς χορηγούς, ας πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Δεν μπορούν; Τότε δεν αξίζει και τον κόπο. Στο καλό.

Ας πάρει πρωτάθλημα και κάποιος άλλος, δεν θα σβήσει το άθλημα.

Αντιθέτως…

ΣΤΗΡΙΞΗ

- Και που λες φίλε μου ύποπτε, άνοιξα μαγαζί και περιμένω να μου σταθούν οι φίλοι μου αλλά κάπου προβληματίστηκα...

-  Τι έγινε ρε; 

- Ε, να, έκανα τα εγκαίνια τις προάλλες και κάλεσα συγγενείς και φίλους...

- Και δεν ήρθε κανένας; 

- Ακριβώς... 

- Λογικό μου φαίνεται..  

Τι περίμενες, να σε υποστηρίξουν οι φίλοι σου στο νέο σου ξεκίνημα; Περίμενες να σου σταθούν οι δικοί σου σε μια καινούρια δραστηριότητα; Τι λε ρε μεγάλε, ποιος είσαι εσύ να σηκώσεις κεφάλι δηλαδή; 

Αγόρι μου, θέλεις συμπαράσταση, προκοπή, υποστήριξη και στήριξη; 

Μόνο με αγνώστους, ημιάγνωστους και ημιγνωστούς θα κάνεις δουλειά. 

Οι άλλοι, οι φίλοι σου, αφου σε φλομώσουν στα «ναι, θα έρθουμε σίγουρα» και δεν θα τους βλέπεις ούτε με το Hubble, θα υπάρχουν για να σε ρωτάνε "πως πας με το μαγαζί" ώστε να χαρούν άμα τους απαντήσεις "χάλια" ή να έρθουν άμα τους απαντήσεις "τέλεια" απο περιέργεια, για να σε θάψουν αμέσως μετά...

ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ part 62

Ο λόγος του συμβόλαιο,
στη πιάτσα έχει βέτο,
το ούζο πίνει ανέρωτο
και τον καφέ του σκέτο

Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων

Ένα λάθος κόμμα μπορεί να σου χαλάσει όλη τη σύνταξη", μας έλεγε η δασκάλα στο σχολείο. Τώρα κατάλαβα ότι δεν εννοούσε τα γραπτά..

Ζητείται προίκα χωρίς νύφη για σοβαρό σκοπό...

Πόσοι θα αγόραζαν ένα πανάκριβο κάμπριο, αν δεν τους έβλεπε κανείς να
το οδηγούν;

Το να 'σαι πολιτικός, είναι σαν να 'σαι πόρνη. Δεν πρόκειται να
πετύχεις αν δεν μπορείς να προσποιηθείς, πως συμπαθείς αυτόν που
πηδάς...

Η απόφαση του Suspect για την μέλλουσα σύζυγο ( το 2896 μΧ δηλαδή): Απαγορεύεται το facebook. Αν αποφασίσω για ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους να το επιτρέψω, θα εχω βάλει key logger.

Οι Έλληνες παρακολουθούν τούρκικα σίριαλ και όλος ο υπόλοιπος κόσμος
ελληνικό δράμα.

Τέσσερις άνθρωποι έμειναν στην ιστορία λόγω ενός μήλου:
Η Εύα, ο Νεύτωνας, ο Γουλιελμος Τέλος και ο Steve Jobs.
Από τους 4, το λάθος το έκανε η γυναίκα.

Πάει ο καιρός που οι κοπελιές
τον παίρνανε λεβέντη
τώρα τον θέλουν αδερφή
και λέν΄ πως είναι trendy!!

Παοκτζήδικο ρητό μετά το Τότεναμ –ΠΑΟΚ 1-2:

Κρατήστε τα ελγίνεια
Έχουμε Βιεϊρίνια

Έγραψα στο status μου ότι σήμερα το βράδυ δε θα βγω και μου πάτησε like το πορτοφόλι μου!

Η παρατήρηση του Suspect για τα «αθώα πειράγματα»: Στο 120% των περιπτώσεων, όποιος σου πει ένα σχόλιο και αμέσως μετά συμπληρώσει το "έλα μωρέ, πλάκα κάνω" μιλάει πολύ σοβαρά...

Το χασμουρητό είναι ο τρόπος που έχει το ανθρώπινο σώμα για να μας πεί: "Έχει απομείνει 17% μπαταρία".

100 μεγάλες καπνοβιομηχανίες λένε: Το ηλεκτρονικό τσιγάρο βλάπτει σοβαρά τους τζίρους τους.

ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ

Ο τελευταίου τύπου αστικός εγωισμός που αναπτύσσεται είναι ο «Είδες στο πρόφιλ μου / κοίταξες τη τελετυαία φωτογραφία που ανέβασα….»

Τα κοινωνικά δίκτυα εχουν τα καλά τους αλλά και τις αντίστοιχες παρενέργειες. Ξαφνικά, πιστέψαμε ότι αποκτήσαμε κοινό. Ότι μας βλέπουν. Ότι είμαστε φοβεροί και ουαου και ασχολούνται μαζί μας.  Πολλοί  σπεύδουν να εγκαταστήσουν εφαρμογές τύπου «ποιος και πόσοι βλέπουν το προφίλ σου σήμερα» (και μετά απορούν γιατί γεμίζουν ιους και πως στο καλό τα password τους γίνονται σουρωτήρι ) για να βλέπουν πόσοι θαυμαστές παρακολούθησαν το προφίλ τους. 

Ένα ηλεκτρονικό δίκτυο γίνεται το σημείο αναφοράς μας..

Πιστεύουν ότι μπήκαν σε μια βιτρίνα, στο μοναδικό δρόμο της πόλης και ολος ο κόσμος από κει περνάει και τους βλέπει. Ενας άλλος υπέροχος τρόπος που στερεί την ουσιαστική επικοινωνία γιατί «α, εγω το έγραψα στο προφίλ μου, μα καλά, δεν το είδες;»

Μια φίλη τις προάλλες που μιλήσαμε λόγω εορτών για τις σχετικές ευχές, μου είπε ότι απολύθηκε από τη δουλειά της. Εξεπλάγην καθώς πίστευα πως πρώτα θα γκρεμιζόταν η επιχείρηση και μετά θα έφευγε αυτή.

«Δεν είχα ιδέα ότι έφυγες, τι κάνεις, πως είσαι τώρα;» τη ρώτησα έκπληκτος.
«Μα καλά δεν είδες το προφίλ μου; Χαμός έγινε από τα σχόλια, δεν πήρες χαμπάρι  Suspect;» με ρώτησε και αυτή… Ναι, έμεινα πίσω, σα δεν ντρέπομαι..

Πολλές φορές μου έχει συμβεί αυτό. Να θεωρεί ο άλλος δεδομένο ότι είσαι ολη τη μέρα πάνω από το facebook, twitter, google plus και αφου το έγραψε, πρέπει να το έχεις δει. Να είσαι ενήμερος. Να ξέρεις. Και δεν συνεχίζω με τις άλλες χαζαμαρούλες περι like και tag και share γιατί θα φτάσουμε στο τσίρκο.

Όχι, δεν το είδα. Δεν είμαι πάνω από το facebook 24/7. Ακόμα και αν ημουν, η μέρα μου θα έπρεπε να διαρκεί 47 ώρες και να μην κάνω τίποτα άλλο πέραν του να ψάχνω τα προφιλ των άλλων τι έγραψαν και τι ανέβασαν. Σαν να κοιταζω απο την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων.

Μην εχεις απαίτηση, ω μεγάλε βασιλιά, ότι επειδή το έγραψες, το είδα κιόλας. Αν περάσει μπροστά μου στο timeline, ναι, θα το δω. Δεν θα κάτσω να μπαίνω στα προφίλ ολων για να «είμαι ενήμερος».

Και μη μου ξαναπεις αν το είδα. Δεν το είδα. Ούτε πρόκειται.
Αν εχεις να μου πεις κάτι, πες το σαν άνθρωπος όταν επικοινωνήσουμε σαν άνθρωποι και μην κάνεις σαν πολιτικάντης ή σελεμπριτι που όταν τον ρωτάνε κάτι, απαντά ως Ιούλιος Καίσαρας «σας παραπεμπω στις δηλώσεις που είχα κάνει στο παρελθόν…» Ούτε να έχεις την έπαρση πως επειδή το έγραψες, όλος ο κόσμος θα τρέξει να διαβάσει μετά μανίας τη δική σου σοφία. 

Όταν μου ξαναπούν «είδες στο προφίλ μου», θα εχω έτοιμο  το λίνκ με το παρόν πόνημα και την ατάκα τυποποιημένη:

Σε παραπέμπω σε αυτό που είχα γράψει στο μπλογκ μου επι του θέματος…

ΑΡΑΒΕΣ ΣΤΗ ΣΟΥΠΕΡΛΙΓΚΑ

Εδώ και πολύ καιρό καγχάζω με τα παραμύθια που ταϊζουν τα εγχώρια Μέσα Μαζικής Επιρροής τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων – πλην Ολυμπιακού - με τους φοβερούς και τρομερούς επενδυτές εξ Αραβίας.

Δεν θέλω να κατηγορήσω τους δημοσιογράφους. Σε έναν χώρο που ηταν μια τεράστια φούσκα και μοιραία σπάει, ο καθένας για να κρατήσει τη δουλειά του πρέπει να γράψει ή εθνικές καταστροφές ή απίστευτους θριάμβους. Για επιτεύγματα το ελληνικό ποδόσφαιρο – μη σου πω και του ελληνικού συλλογικού αθλητισμού γενικά, πλην του Παναθηναϊκου στο μπάσκετ – δεν προσφέρεται. Οι καταστροφές επίσης λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των ομάδων μας είναι δεδομένες.

Το παραμύθι των μεγιστάνων όμως, δίνει ενδιαφέρον και αυτό που μας λείπει. Την ελπίδα. Ελπίδα για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε και ελπίδα ώστε να μετριάζουμε τη μίζερη καθημερινότητά μας. Ετσι βγάζουν και οι δημοσιογράφοι μερικά μεροκάμματα γιατί είσαι πρόβατο ως οπαδός και τρέχεις να αγοράσεις τις αθλητικές εφημερίδες περιμένοντας να μάθεις ότι θα έρθει ο μέγας πετρελαιάς για να σε κάνει Ρεάλ Μαδρίτης. Εστω Τσέλσι. Βλάκα οπαδέ.

Ημουν νιος και γέρασα και θυμάμαι τους Αραβες του Αρη, τους διάφορους βασιλιάδες του ΠΑΟΚ, τον Μπομπ Κοζώνη, τους Κύπριους επενδυτές και την Petit Chateau της ΑΕΚ και γελάσαμε πολύ με τον Τσάκα που πρέπει οι Παναθηναϊκοι να του στήσουν άγαλμα.

Όχι μόνο για το διασκεδαστικό του θεάματος αλλά γιατί άφησε την ομάδα τους ήσυχη να δουλέψει, απορροφώντας γκρίνιες και ενδοφαγωμάρες και να αποδώσει ανέλπιστα καλά.

Μια ερώτηση και κάθε οπαδός ας τη σκεφτεί μόνος του:

Ποιος τομέας της ελληνικής οικονομίας ανθεί και προσελκύει επενδυτές;

Ευχαριστώ πολύ, ο κανένας.

Αρα γιατί θα έρθει κάποιος να επενδύσει στην ποδοσφαιρική Ελλάδα;

Για την αγοραστική της δύναμη;

Για την τεράστια αγορά;

Για τις επιτυχίες στην Ευρώπη;

Στην Αγγλία πάνε οι Αραβες που υπάρχουν αμύθητα ποσά στο ποδόσφαιρο και το όνομα τους ακούγεται στα πέρατα του κόσμου! Στην Ελλάδα εκτος από μπάνια και κοτεροβόλτες τον Αύγουστο, τι να κάνουν;

Καλώς ή κακώς το πιο ισχυρό brand name στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με τη μεγαλύτερη δυναμική είναι ο Ολυμπιακός. Ελα, μη με βάζεις να εξηγώ τα αυτονόητα: Κόσμος, τίτλοι, γήπεδο και πολλά τμήματα του Ερασιτέχνη με ισχυρή παρουσία στα αντίστοιχα πρωταθλήματα.

Ένα χρόνο προσπαθούσε να τον πουλήσει ο Κόκκαλης και τελικά κατέληξε στον Μαρινάκη που αμφιβάλλω αν τον ξέραμε ολοι πριν κατέβει στο λιμάνι.

Εδώ που τα λέμε όμως, δεν θα ήθελα καν τους Αραβες για καμία ομάδα.

Δεν μπορεί μια ελληνική κοινωνία να σπαράζει και να ακούμε για τρελά ποσά σε επαγγελματίες αθλητές. Θα ηταν τεράστια πρόκληση!

Ούτε με ενθουσιάζει να πληρώνω τη ΔΕΗ ως τραπεζικό δάνειο και να ακούω για τις ομάδες που χρωστάνε. Να πουλήσουν ολους τους Βιεϊρίνια τους και ας παίζουν με τους εφήβους τους, ποσώς με ενδιαφέρει.

Αντι να περιμένουμε τους Αραβες, ας έρθει μια οριστική εξυγίανση. Είναι μια ευκαιρία.

Χρωστάς αγαπούλα;

Πούλα! Πούλα και ξεχρέωνε.

Δεν μπορείς;

Δ Εθνική και αντιο σας.

Τελειώσαν οι εποχές των φωτογραφικών νόμων του Βενιζέλου για τη διάσωση του Αρη, του ΠΑΟΚ, για τις εφευρέσεις όπως του Νέου Πανιώνιου, και τις ρυθμίσεις για τον Ολυμπιακό.

Να υπαχθούν οι ΠΑΕ στο υπουργείο Εμπορίου, να ελέγχονται από κει και μετά να πάνε στο 44 όπως τότε με την ΑΕΚ. Όχι από τη μια είμαστε αθλητικοί σύλλογοι, φεσώνουμε ολο τον κόσμο αλλά δεν τρέχει κάστανο ολο και κάποιος θα καθαρίσει και για μας και από την άλλη και οι Ελλήνες να δοκιμάζονται τόσο σκληρά.

Εσυ από την αλλή, κάτσε, ελπίζοντας να διασκεδάσεις την καθημερινή  μιζέρια σου, και περίμενε τον Αλ Φατάχ να κάνει τις μικρής σημασίας για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ελληνικές ομάδες, Μάντσεστερ Σίτι.

Κορόϊδο.

Α! και μην ξεχάσεις να πας αύριο να αγοράσεις αθλητική εφημερίδα.

Νεες πληροφορίες έρχονται για τις κινήσεις του Τσάκα με το Αραβικό κονσόρτσιουμ, τις επαφές ρουα ματ του Αδαμίδη για αναγέννηση της Βυζαντινογέννητης ΑΕΚ και τις πρωτοβουλίες των Ρώσων μεγιστάνων για την επαναγορά του Κοντρέρας και του Βεϊρίνια στον ΠΑΟΚ…

Γ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Πριν από λίγες μέρες, Κυριακή πρωί στις 9, πήγα στον Ερυθρό Σταυρό, στην Γ Σεπτεμβρίου 21. Εκει βρίσκεται το σώμα εθελοντών σαμαρειτών, διασωστών και ναυαγοσωστών του ελληνικού ερυθρού σταυρού και παρακολούθησα ένα σεμινάριο καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης.

Το τι έκανα εκει, θα τα πούμε μια άλλη φορά και με το παρόν θέλω να σταθώ στο τι έγινε πριν μπω μέσα…

Το κέντρο, λόγω εγκληματικότητας, επεισοδίων, και εν γένει αισθητικής, το αποφεύγω. Ειδικά όταν περνάω από την πλατεία Ομονοίας, με πιάνει η καρδιά μου και σκέφτομαι ότι αν είχα εξουσία, θα είχα διατάξει την εκτέλεση αυτών που σχεδίασαν, ενέκριναν και υλοποίησαν αυτή την αηδία. Εκτέλεση και κατάσχεση της περιουσίας τους και σε αυτούς που πλήρωσαν με τα χρήματά μας για αυτό το έκτρωμα. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της χώρας μας κατήντησε να είναι μακράν χειρότερη και από το Τουρκμενιστάν.

Ψάχνοντας πήγα και πάρκαρα γύρω στα 200 μέτρα μακριά από την είσοδο.

Μέχρι να φτάσω, έπαθα σοκ.

Στις 9 το πρωί, είδα μαύρες κινέζες να κάνουν πιάτσα! Στις 9 το πρωί της Κυριακής!

Αν μπορούσα να είμαι αόρατος θα ήθελα να δω ποιοι πάνε – επι πληρωμή μάλιστα - με αυτές τις γυναίκες! 40 χρόνια στη Σαχάρα να είχα, και να μου έδινες 3 δις δολλάρια, δεν θα πήγαινα! Φάντασου τι επιμειξίες εχουν γίνει ώστε να βγουν μαύρες κινέζες… Ασε τις αρρώστιες που θα κουβαλάνε εκτος και αν πιστεύει κανείς ότι ελέγχονται ιατρικά κάθε εβδομάδα…

Ξαφνικά ένοιωσα ότι βρέθηκα σε προαύλιο φυλακής, την ώρα που κάνουν διάλειμμα οι τρόφιμοι. Σουλάτσαραν αργόσυρτα κάτι βλογιοκομμένες φάτσες, μαύροι και πακιστανοί σε γκρούπ, κάτι τελειωμένοι, κάτι άκυροι, κάτι ληγμένοι που σε έκαναν να απορείς πως ζουν ακόμα και ελάχιστα ηρωικά γεροντάκια έκαναν τον περίπατό τους, είτε με άγνοια κινδύνου είτε αρνούμενοι πεισματικά να δεχθούν πως η Αθήνα που μεγάλωσαν άλλαξε οριστικά…

Να σε κοιτάνε με αυτό το άδειο και έτοιμο για έγκλημα βλέμμα, σαν να σε κόβουν, αν σου ορμήξουν, θα μπορέσεις να αντισταθείς ή όχι. Σουρεαλιστικά, έκανε βόλτα και ένα ζευγάρι ανοιχτόχρωμων ( Πολωνοί ή Ρώσοι ) με το παιδάκι τους σε καροτσάκι. Εδώ βρήκατε;

Σχεδόν δεν περπατούσα, βάδιζα. Λίγο πριν αρχίσω να τρέχω. Εφτασα στην εισόδο και διαπίστωσα πως κοτζάμ Ερυθρός Σταυρός είναι στο ίδιο κτίριο με τον …..ΟΚΑΝΑ! Ωραία έμπνευση! Που κολλάει ο Ερυθρός Σταυρός με τον ΟΚΑΝΑ; 

Εκει με περίμεναν μερικά πρεζάκια:

-      Φιλαράκοοοοο…..ε…. είναι κλειστό εδώωωω…;;

-      Ε, ναι, αδερφέ, Κυριακή σήμερα, έλα αύριο..

-      Μήπως εχεις κανα ψιλό…

Μπήκα γρήγορα μέσα, προσέχοντας μήπως από τους βρώμικους διαδρόμους ξεπεταχτεί κανένας κανιβαλοκαλικάτζαρος..

Λίγες ώρες αργότερα, τίποτα δεν είχε αλλάξει περαν της κίνησης των αυτοκινήτων που ηταν περισσότερα. Οι ιδιες γυναίκες, οι ιδιες φάτσες… Όχι σε κάποιο προάστιο. Στο κέντρο της Αθήνας..

Φίλοι που έχουν ταξιδέψει, μου είπαν πως ολες οι μεγαλουπόλεις εχουν αντίστοιχα προβλήματα. Το χάλι της Αθήνας, να μην πλησιάζεται το κέντρο της πρωτεύουσας, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει.

Μπήκα στο αυτοκίνητο γρήγορα, έβαλα μπρος και για να ξεπαρκάρω να φύγω, ούτε κάν κοίταξα πίσω μου. 

Μετά αναρωτιέσαι γιατί η Χρυσή Αυγή πήρε 20% στην περιοχή στις δημοτικές εκλογές. Στις επόμενες θα πάρει 400% !

Φαντασιωνόμουν ότι κατέβηκαν στρατιώτες, 10 άνδρες με το δάχτυλο στη σκανδάλη των οπλοπολυβόλων τους, σε πλήρη ανάπτυξη κατά πλάτος του δρόμου και ότι κινείται, εκτελείται.

Εκτος από τα γεροντάκια και το ζευγάρι με το μωρό. Οι υπόλοιποι, στο καλό.

Σε κάθε κεντρική οδο της Αθήνας, στρατός, σκούπα και γενική εκκαθάριση.

Ξέρω ότι εσυ που με διαβάζεις από τον καναπέ σου ( και δεν το παίζω Τσε Γκεβάρα, στον ίδιο κάθομια και εγω ) μπορεί να σου φαίνεται σκληρό αυτό που γράφω. Ή αμα συμπαθείς τους Αριστερούς του Αλέξη και της Αλέκας που αν τα σύνορα μας έφταναν μέχρι τη Λαμία θα πανηγύριζαν και κόπτονται για τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών αλλά όχι και τόσο για τα δικαιώματα των Ελλήνων, να με θεωρείς φασίστα.

Κάνε μια βόλτα από το κέντρο, ( όχι αργά το βράδι, μη σε χάσουμε κιόλας ) και αν δεν νοιώσεις στην καλύτερη φόβο και στη χειρότερη έντονη τάση φυγής, να μου στείλεις το τηλέφωνο σου ώστε όταν ξανακατέβω στο κέντρο να σε προσλάβω για σωματοφύλακα. Τα οπλα δικά σου.

Που να πέρναγα και από τον πεζόδρομο της Τοσίτσα..

Επι Χρυσοχοϊδη στο πάλαι πότε Δημοσίας Τάξης είχαμε και πεζές περιπολίες. Ο Χρηστάρας με το πούρο στο «προστασίας του πολίτη» - φοβερή προστασία, μας πρόκοψες – τις έκοψε και αραίωσε τα μηχανάκια της ομάδας ΔΙΑΣ.

Το μάθημα που πήρα ηταν πως μέσα στο κτίριο αυτό, υπάρχει πάρκινγκ και αν χρειαστεί να ξαναπάω, δεν υπάρχει ούτε μια στο δεκάκις εκατομμύριο να ξαναπαρκάρω στην Γ Σεπτεμβρίου.

Αλήτες, προδότες, «Ελληνες» πολιτικοί…

Υγ. Χωρίς μακρά ιστορική αναδρομή, η Ελλάδα εχει επιβιώσει και σε πολύ πιο δύσκολες οικονομικά εποχές. Το μεταναστευτικό είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα.