ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

 

Διάβαζα τελευταία μερικά άρθρα για τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ που κατάφερε τα τελευταία χρόνια να παίζει μόνο με Κροάτες ποδοσφαιριστές. Να έχει βγάλει 200 εκατομμύρια από τις πωλήσεις νεαρών ταλαντούχων παικτών και να βρίσκεται στις 30 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Όχι μόνο παράγει, όχι μόνο πουλάει αλλά παραμένει ψηλά!

Διάβαζα επίσης ότι έχουμε το χειρότερο πρωτάθλημα της Ευρώπης σε ότι αφορά την αγωνιστική συμμετοχή στην κορυφαία εγχώρια κατηγορία παικτών κάτω των 21 ετών. Όλοι οι άλλοι, ακόμα και οι Άγγλοι που αγοράζουν ότι κινείται, διαθέτουν περισσότερους.

Κατά καιρούς ακούμε πολλά για το φυτώριο ομάδων όπως ο Άγιαξ, η Μπαρτσελόνα, η Πορτογαλία γενικώς και αναρωτιέμαι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι στη χώρα μας.

Η απάντηση είναι τόσο σαφής όσο και το πιστόλι στον κρόταφο.

ΟΧΙ

Οι λόγοι είναι τρεις.

Α) Γιατί εμείς οι ίδιοι ως οπαδοί δεν το γουστάρουμε. Στην Ελλάδα δεν αγαπάμε το ποδόσφαιρο αλλά είμαστε οπαδοί του ηλεκτρονικού πίνακα. Γράφει νίκη; Όλα καλά. Γράφει ήττα; Όλα μαύρα. Δεν έχουμε υπομονή. Θέλουμε αποτελέσματα και επιτυχίες και τα θέλουμε τώρα. Ποιος θα υποστηρίξει νέα παιδιά που θα χρειαστεί να ψηθούν, να κάνουν λάθη, να φάνε σφαλιάρες, να χάσουν και να ξαναχάσουν; Εμείς θέλουμε έτοιμους παίκτες να φέρουν αποτελέσματα. Φαντάσου να βγει ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης ή ο Σαββίδης και να πουν «ξεχάστε το πρωτάθλημα για 3-4 χρόνια, θα παίξουμε με δικά μας παιδιά». Οι κατάρες που θα φάνε θα τους αναγκάσουν σε άμεση παραίτηση!

Β) Ο Έλληνας δεν γουστάρει να δουλέψει. Θέλει καλά συμβόλαια και ζωάρα. Θυμάσαι τα περίφημα μωρά του Γιώργου Δώνη στον Παναθηναϊκό; Έκαναν ένα μπαμ για 6 μήνες και μετά ψάξε βρες τους. Δεν μας αρέσει η ατομική προπόνηση, δεν θέλουμε να δουλέψουμε. Φαντάσου πως ο καλύτερος μας παίκτης παίζει σε μια μικρή σε ευρωπαϊκό επίπεδο ομάδα στην Τουρκία και ο θεωρητικά καλύτερος είναι βασικότατος στον πάγκο της Λίβερπουλ. Σαν να μην έφταναν αυτά όποτε μια ομάδα πάει να πάρει έναν Έλληνα και πρέπει να πληρώσει τα διπλά. Μια δύο εκατόν δύο, προτιμά να δώσει τα μισά, να πάρει τρεις ξένους και έστω ένας να βγει, κέρδος είναι.

Γ) Φαύλο και παρασιτικό σύστημα. Πόσες φορές δεν έχεις ακούσει για ταλαντούχα παιδιά που τους λένε «δώσε μου 5 χιλιάρικα να σε πάω να δοκιμαστείς στην χ ή ψ μεγάλη ομάδα». Αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν, οπότε το ταλέντο οδηγείται στον αγώνα για την επιβίωση. Μόνο οι πλούσιοι γονείς που μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους έξω, έχουν μια ελπίδα.

Μια προσπάθεια γίνεται αλλά θεωρώ πως πάσχει. Ο Άρης ξέρω ότι έχει φοβερούς πιτσιρικάδες αλλά στην πρώτη ομάδα έχει καταντήσει ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ αλλοδαπών παικτών που έρχονται και φεύγουν με το τσουβάλι. Ο Ολυμπιακός έχει βγάλει παίκτες αλλά με το σταγονόμετρο. Ο Παναθηναϊκός προτιμά πια τις στοχευμένες κινήσεις σε ξένους και ελπίζει να καταξιωθεί ο Ιωαννίδης. Η ΑΕΚ παίρνει αλλά δεν πουλάει με αποτέλεσμα όποιον αφήσει να φύγει χάνεται καθώς μάλλον δεν άξιζε. Ο Λουτσέσκου προσπαθεί και έχει βγάλει παίκτες αλλά ο ΠΑΟΚ πρέπει κάποια στιγμή και να μάθει να πουλά.

Για να καταλάβεις τη διαφορά, όλο το παραγωγικό σύστημα των δικών μας μεγάλων ομάδων δεν φτάνει ούτε στα μισά της Ντιναμό Ζάγκρεμπ ( 31 παίκτες από το 2017 και 200 μύρια έσοδα ), μιας χώρας που το πρωτάθλημα της δεν είναι τόσο καλύτερο από το δικό μας και που μετράει μόλις 4 εκατομμύρια κατοίκους. 

Εμείς θέλουμε να πάρουμε το champions league, το μουντιάλ, το πανευρωπαϊκό. Θέλουμε επιτυχίες. Αυτό που δεν θέλουμε να καταλάβουμε πως η μικρή μας χώρα θα έπρεπε να είναι φυτώριο παικτών, μια παραγωγική μηχανή που θα ωφελήσει τη χώρα μας πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Σε οικονομικό, κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα όμως αυτά εμείς οι ίδιοι, δεν θα τα θέλουμε. Χαιρόμαστε όταν ένα δικό μας παιδί διακρίνεται στα προηγμένα πρωταθλήματα του κόσμου, αλλά αυτό είναι από σπόντα.

Τι θα πρότεινα;

Να δημιουργήσει η ΕΠΟ έναν φορέα με παλιούς παίκτες, πλούσιους ( για να μην έχουν ανάγκη να ζητάνε μίζες ) και με γνώσεις. Να προσλάβει μια εταιρεία που θα αξιολογεί με επιστημονικά εργαλεία τους παίκτες. Να κάνει συνεχή trials με παίκτες από ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, να πηγαίνουν τα παιδιά να παίζουν και οι καλύτεροι να επιλέγονται και να δημιουργηθεί ένα ρόστερ των 33 παικτών. Αφού ακολουθήσουν ένα ετήσιο πρόγραμμα προετοιμασίας με εγχώρια φιλικά και συνεχείς αγώνες, το καλοκαίρι να κάνουν περιοδεία εκτός συνόρων. Η γερμανική, η ιταλική, η ολλανδική και η αμερικανική αγορά, μας ταιριάζουν περισσότερο. Συνεχή φιλικά με στόχο την πώληση. Μπορεί να είναι και δύο αγώνες την ημέρα. Μπορεί να είναι και περισσότεροι παίκτες και να πηγαίνουν για 30 φιλικά σε δύο χώρες την ίδια περίοδο. Στα συμβόλαια θα υπάρχει ένα ποσοστό για την ΕΠΟ και για την ομάδα από την οποία προέρχεται ο παίκτης με ρήτρα μεταπώλησης. Να φτιαχτεί δηλαδή μια ομάδα με αποκλειστικό σκοπό την πώληση παικτών στο εξωτερικό. Χωρίς μανατζαρέους και κλικαδόρους. Μια καλή πώληση να γίνει, τα έξοδα της ταξιδιωτικής περιοδείας, βγήκαν. Πως είναι τα πειραματικά και τα πρότυπα σχολεία; Κάπως έτσι. Να πάρουν ένα μήνυμα οι γονείς πως υπάρχει έστω κάτι που λειτουργεί αξιοκρατικά. Να απαγορεύεται σε μια ομάδα να αρνηθεί σε έναν νεαρό ποδοσφαιριστή κάτω των 21 ετών να πάει να δοκιμαστεί.

Μόνο όσοι καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα, θα προοδεύσουν. Ακόμα και αν δεν διαγράψουν μια υπέρλαμπρη καριέρα, κατά τον επαναπατρισμό τους θα έχουν άλλες ιδέες, άλλη τεχνογνωσία και άλλη νοοτροπία. Αν μείνουμε στο Γιουνανιστάν, θα βολοδέρνουμε μια ζωή.