ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΥΡΟ

 

Μετά από τις τελευταίες μεγάλες διοργανώσεις, η πραγματική διασκέδαση είναι τα σχόλια των δημοσιογράφων. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν φουσκώνουν τα μυαλά των ανθρώπων και είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αμέσως μετά, φέρνουν την καταστροφή. Δεν είναι μόνο θέμα γνώσης του αθλήματος. Είναι φυσιολογικό. Για να έχει δουλεία ιδίως ο αθλητικός δημοσιογράφος πρέπει να έχει να διηγηθεί ή μια καταστροφή ή έναν θρίαμβο. Εδώ και πολλά χρόνια η Ελλάδα μας, δεν πετυχαίνει θριάμβους.

Πριν το μουντομπάσκετ πάντως, σου έγραψα τι να περιμένεις και έπεσα μέσα.

Δεν υπάρχει κάποιο μυστικό. Απλά είναι τα πράγματα. Οι άλλοι είναι καλύτεροι. Μας ξεπέρασαν. Οι Γερμανοί για παράδειγμα, που τους είχαμε για πλάκα, μας κερδίζουν κατά κράτος. Οι Λιθουανοί έχουν σχολή και δουλεύουν συστηματικά.

Νικήσαμε την Ιορδανία, χάσαμε άνετα από την Αμερική και δώσαμε μάχη με την Νέα Ζηλανδία. Αυτό ήταν. Μέχρι εκεί ήμασταν.

Οι Λιθουανοί είναι καλύτεροι και όσοι νόμιζαν πως «τους έκατσε», αμέσως μετά συνέτριψαν κοτζάμ Αμερική. Έλεγε ο εκφωνητής της ΕΡΤ στον αέρα στον αγώνα με το Μαυροβούνιο συνεχώς : «απογοητευμένοι οι Έλληνες διεθνείς από τον αποκλεισμό τη Λιθουανία…» Αφού ήταν καλύτεροι. 25 πόντους στη μάπα φάγαμε! Να καταλάβω μια απογοήτευση αν χάσεις στο καλάθι, στο σουτ, ή από κάποιον χειρότερο ή έστω ίσο που σε νίκησε στις λεπτομέρειες.

Εντάξει σου λέει ο σοφός δημοσιογράφος, αλλά να χάσουμε και από το Μαυροβούνιο, μια κουτσουλιά χώρα; Αυτοί μας κέρδισαν όχι γιατί ήταν εύστοχοι αλλά στα στοιχειώδη του μπάσκετ υπερείχαν ολοφάνερα.

Στην εμφανή ανωτερότητα κάτω από το καλάθι.

Εμείς απομείναμε με το αιώνιο ταλέντο Γιώργο Παπαγιάννη και οι άλλοι είχαν τον Βούτσεβιτς που διαπρέπει στο ΝΒΑ και άλλα τρία κορμιά.

Άρα μας έπαιξαν βόλεϊ, δεν μπήκαν και τα σουτ, αντίο σας.

Τα υπόλοιπα είναι να χαμε να λέγαμε. Ούτε η ομοσπονδία φταίει, ούτε ο Ιτούδης. Χωρίς παίκτες τι να σου κάνει;

Θυμάμαι τους φοβερούς Ισπανούς. Μια παρέα ΝΒΑers που δεν διανοείτο να μη δώσει το παρόν στην Εθνική ομάδα. Και σάρωσε τα πάντα. Θυμάμαι τους θρυλικούς Αργεντίνους. Τον Νοβίτσκι. Τον Πάρκερ.

Κοτζάμ Κριστιάνο Ρονάλντο δεν το συζητάει καν, και στα 38 του όχι απλά πάει στην Εθνική Πορτογαλίας αλλά απαιτεί να παίζει και βασικός! Αυτοί είναι πατριώτες και τους θαυμάζω.

Και κάποιοι δικοί μας, δεν λέω. Ο Γιαννάκης, ο Νικοπολίδης, ο Φώτσης, ο Καραγκούνης.

Κάναμε διεξοδική συζήτηση για τον Τόμας Γουόκαπ ( που χωρίς αυτόν ούτε την Ιορδανία θα κερδίζαμε – χάρη μας έκανε ο άνθρωπος ) και για τον Σλούκα και τον Καλάθη, άχνα. Λες και έχουμε την πολυτέλεια να τους αλλάζουμε.

Τι να σου κάνει η ομοσπονδία και ο Ιτούδης; 100 χρόνια ο Μποχωρίδης αιώνιο ταλέντο. Έφτασε 29 ετών και δεν δούλεψε ποτέ. Ο Μωραϊτης είναι όπως τον θυμάμαι από την ΑΕΚ. Ο ίδιος. Ο Λούντζης δεν μπορεί παραπάνω. Ο Λαρεντζάκης βελτιωμένος αλλά το παιδί δεν έχει τρίπλα και εκρηκτικότητα. Drive δεν μπορεί να κάνει. Δώσε του τη μπάλα, έχει ένα συμπαθητικό σουτ, μέχρι εκεί. Μην πιάσω και τους άλλους, τους είδες. Αυτοί είμαστε, αυτά μπορούμε να κάνουμε. Είδαμε και τον Μάντζουκα. 4 χρόνια στον Παναθηναϊκό, τι κάνει; Που είναι η πραγματική του εξέλιξη;

Το ελληνικό μπάσκετ δεν παράγει παίκτες. Γιατί;

Γιατί ο Έλληνας παίκτης δεν γουστάρει να δουλέψει στην ατομική προπόνηση. Για αυτό και ο Βούτσεβιτς ο Μαυροβούνιος, παίζει βασικός στο ΝΒΑ και εμείς δεν έχουμε ούτε έναν για δείγμα. Μη μου πεις για τον Γιάννη, από την Α2 πήγε εκεί κατευθείαν και δούλεψε σκληρά. Ενώ τα αδέρφια του αράζουν στο όνομα του και κάνουν συμβόλαια που δεν αξίζουν. Δες τον Σρέντερ της Γερμανίας. Τι δουλειά έχει ρίξει για να είναι μια ομάδα μόνος του. Ποιος δικός μας έχει κάνει έστω το 20%;

Είμασταν η χειρότερη ομάδα σε ευστοχία στις ελεύθερες βολές! Ποια ομοσπονδία και ποιος Ιτούδης; Ούτε τις βολές;;;! Οι άμπαλοι!

Η οικογένεια Αντετοκούνμπο είναι ακριβές αντίγραφο της ελληνικής κοινωνίας. Ο Γιάννης πείναγε, δούλεψε, ανταμείφθηκε. Τα αδέρφια του χόρτασαν από τον Γιάννη και όχι μόνο δεν εξελίχθηκαν αλλά μπασκετικά γίνονται χειρότεροι.

Αν αποφασίσει η επόμενη φουρνιά να δουλέψει και να διακριθεί, τότε ξαναμιλάμε. Αν μέχρι τότε καταφέρνουμε να βρισκόμαστε στο top 10, πάλι καλά να λες.