ΤΑ ΚΛΙΣΕ ΤΟΥ ΠΑΡΤΑΚΙΑ

 

Κάνεις παρέα με ανθρώπους. Επειδή ο άλλος είναι εξωστρεφής, έχει χιούμορ, είναι καλός στην παρέα και πιθανώς έχει απόψεις με τις οποίες συμφωνείς,  πιστεύεις ανθρώπινα πως είναι φίλος σου. Η φιλία είναι ιερή λέξη. Δεν πρέπει να την ευτελίζουμε. Ούτε έχουμε φίλους στα κοινωνικά δίκτυα και ο γνωστός για να γίνει φίλος, χρειάζεται προσπάθεια.

Συνήθως αυτοί  που είναι μόνο για την πάρτη τους έχουν τρία κλισέ που όταν τα ακούσεις, θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις με τι ανθρώπους έχεις να κάνεις. Μπορείς να συνεχίσεις την παρέα αν σου είναι χρήσιμη, αλλά μην επενδύσεις συναισθηματικά, μην έχεις καμία προσδοκία,  για να μη στενοχωρηθείς.

 

Μπορεί να μην είμαι εντάξει στα μικρά αλλά στα μεγάλα είμαι παρών

 

Μούφα!

Η συνέπεια δεν έχει διαβάθμιση. Είσαι συνεπής ή δεν είσαι. Όταν δεν σου σηκώνει ο άλλος το τηλέφωνο ή δεν επιστρέφει την κλήση και σε καλεί μόνο αν χρειάζεται κάτι, δεν κάνει για φίλος. Όταν δεν νοιάζεται για εσένα και πάντα βρίσκει δικαιολογίες για να μην επικοινωνεί μαζί σου παρά μόνο όταν τον βολεύει μόνο αυτόν, τότε σου λέει το ανωτέρω κλισέ. Η ζωή βέβαια αποδεικνύει πως ακόμα και στο πρώτο μεγάλο που θα τον αναζητήσεις, πάλι απών θα είναι. Σου δίνει υποσχέσεις που τις πιστολιάζει χωρίς κανένα ενδοιασμό και αν διαμαρτυρηθείς, είτε σου λέει δικαιολογίες που δεν στέκουν είτε σε αποπαίρνει ως γκρινιάρη. Μην τον πάρεις στα σοβαρά και να θυμάσαι πως ότι έχεις να μοιραστείς με αυτόν τον άνθρωπο είναι μόνο το παρόν. Μόλις αποχαιρετιστείτε, σε ξέχασε και έγραψε  κιόλας.

 

Μπορεί να έχουμε να βρεθούμε πάρα πολύ καιρό αλλά όταν συναντηθούμε είναι σαν να  μην πέρασε μια μέρα!

 

Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει πως δεν με νοιάζει αν ζεις ή αν πέθανες, δεν με ενδιαφέρουν τι προβλήματα αντιμετωπίζεις ή ότι καλό κατάφερες, δεν έχω επικοινων’ια μαζί σου, αλλά αφού τα έφερε η μοίρα να σε βρω μπροστά μου, θα περάσουμε ωραία. Βάλε να πιούμε και φέρε μια γύρα σφηνάκια!

Όντως μπορεί να περάσεις ωραία αλλά η πραγματική φιλία ξεκινάει από το ενδιαφέρον για την καθημερινότητα. Να σου συμβαίνει κάτι και να θέλεις να το μοιραστείς. Να γίνεται κάτι και να θέλεις να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο. Μετά από ένα ή δύο χρόνια τι να πεις; Θα περιμένεις τον κύριο παρτάκια για να του κάνεις ιστορική αναδρομή;;; Τα μισά θα τα έχεις ξεχάσει και στα άλλα μισά θα σκέφτεσαι «τι να κάτσω να πω τώρα…» Επιφανειακό περίγραμμα για τους κύριους τομείς της ζωής θα κάνεις και μετά για να περάσει η ώρα θα μιλάς για το ποδόσφαιρο. Ή θα καταλήξεις να κάνει ο άλλος μονόλογους περιαυτολογίας και απλώς να ακούς.

 

Το τρίτο κλισέ είναι μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά.

 

Η ατέλειωτη εγωλογία.

 

Δεν σε ρωτάει για τίποτα, δεν τον νοιάζει τίποτα σε εσένα, δεν ασχολείται για κάτι δικό σου. Είσαι απλώς το κοινό του στο οποίο μονίμως εκθειάζει τον εαυτό του. Ακόμα και ένα κινητό να πάρει, θα σε ζαλίσει μια ώρα για το πώς το διάλεξε, που πήγε να το αγοράσει, τι του είπαν, τι απάντησε, πως το συνέδεσε, πως το ρύθμισε, πως έκανε το τέλειο deal – γιατί μόνο αυτός κάνει τρομερά deals και πόσο φανταστικά δουλεύει.

Ακόμα και αν τολμήσεις να εκφράσεις κάτι δικό σου, θα τοποθετήσει εαυτόν στο θρόνο του Θεού και θα σου κάνει μάθημα, κήρυγμα και υψηλή διδαχή. Στη συνέχεια, μια φράση σου θα αποτελέσει την αφορμή για μια δική του ιστορία που θα σου αναλύσει ενδελεχώς οπότε πάλι το κοινό του είσαι. Δεν λέω, πες τα νέα σου ρε αδερφέ. Αλλά μην μονοπωλείς την κουβέντα με τα δικά σου νέα και άσε και τον άλλον να εκφραστεί χωρίς να τον διορθώνεις σε κάθε ρήμα και επίρρημα!

 

 

Ο παρτάκιας μπορεί να σου φανεί χρήσιμος. Μπορεί να είναι διασκεδαστικός. Μπορεί να συμφωνείς με τις απόψεις του.

Φίλος όμως δεν είναι και δεν θέλει να είναι. Είσαι απλώς το ντεκόρ στο τραπέζι του.