ΕΛΛΑΔΑ ΙΣΠΑΝΙΑ και μετά ΓΕΩΡΓΙΑ

 

Μετά τον αγώνα με τους Ισπανούς, διαβάζω ουρανομήκεις αηδίες από τους εγχώριους δημοσιογράφους και διαπιστώνω ότι τελικά δεν μαθαίνουμε τίποτα.

Την πατάμε συνέχεια ως λαός με τις αυταπάτες που τρέφουμε. Από την πολιτική ως τα αθλητικά.

Τρομερό πλάνο, όλα λειτούργησαν άψογα, πόσες φοβερές και τρομερές αρετές έχουμε. Μα καλά, οι Έλληνες δημοσιογράφοι τη Μπάγερν έβλεπαν;

Το γήπεδο που είχε κατηφορίσει, την τεράστια διαφορά δυναμικότητας, την ατομική ποιότητα, δεν τα είδε κανείς;; Το ότι δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε 4^η πάσα δεν το είδαν; Ότι οι Ισπανοί έπαιζαν με 3 ταχύτητες πιο πάνω δεν το είδαν;

Απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου που έριξε 6 γκολ στους Γερμανούς, παίξαμε χωρίς άγχος γιατί ξέραμε ότι θα χάσουμε. Εφαρμόσαμε το τίμιο «άμυνα με ξαφνικές άμυνες» και περιμέναμε την Παναγιά – κατά τον Άγγελο Αναστασιάδη – ή την τύχη για όσους δεν έχουν μεταφυσικές ανησυχίες, για να συμβούν ταυτόχρονα τα εξής :

·        Στη μια δική μας φάση ( γιατί για παραπάνω δεν είμαστε ) να μπει γκολ

·        Στις 40 δικές τους να μην μπει.

Όπερ και εγένετω.

Θες να σου βρω και δύο πραγματικά θετικά στοιχεία για να μη νομίζεις πως μεμψιμοιρώ;

1.    Παίξαμε καθαρή άμυνα χωρίς συνεχή φάουλ και καθυστερήσεις

2.    Όταν δεχθήκαμε το πρώτο γκολ παραμείναμε ψύχραιμοι και δεν έπιασε τρικυμία.

Όμως ήταν εμφανές ότι οι άνθρωποι είναι πολύ καλύτεροι από τους δικούς μας. Δες τα συμβόλαιά τους, σε ποιες ομάδες παίζουν, τι ποδοσφαιρικές παραστάσεις έχουν, κάνε τις συγκρίσεις με τους δικούς μας και βγάλε συμπέρασμα. Άσε δε, που όταν θα έρθουν υποψιασμένοι στην Αθήνα δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση μια συντριπτική ήττα. Η διαφορά των δύο ομάδων ήταν χαρακτηριστική.

Με τη Γεωργία όμως δεν είναι το ίδιο.

Εκεί πρέπει να παίξεις. Θα έχεις άγχος γιατί κυνηγάς το αποτέλεσμα. Θα πρέπει να δημιουργήσεις. Όχι απλώς να αμύνεσαι. Άλλωστε η Γεωργία ζόρισε τους Σουηδούς και είναι μια καλά οργανωμένη ομάδα. Δεν είναι Λιχτενστάιν.

Για εμένα η καλύτερη λύση είναι η εξής: Δεν χρειάζεται παραπάνω πίεση. Το παν είναι να μη χάσουμε. Ας έρθουμε ισοπαλία. Παίζουμε ότι μπορούμε χωρίς να ρισκάρουμε. Δεν είναι ανάγκη να πάρουν τα μυαλά μας αέρα και να πιστέψουμε πως γίναμε υπερδύναμη. Ούτε τη χαρισματική φουρνιά του 2004 έχουμε, ούτε έχουμε παίκτες φοβερής ποιότητας. Μια μέτρια ομάδα είμαστε. Άρα όσο δεν χάνουμε, η ομάδα κερδίζει σε αυτοπεποίθηση και παίρνει βαθμούς στο ranking. Όταν δεν χάνεις, περισσότερο αγχώνονται οι άλλοι και μπορείς να ελπίζεις σε ένα δικό τους κακό αποτέλεσμα, ή σε έναν συνδυασμό αποτελεσμάτων που μας συμφέρουν. Απλώς πρέπει να κάνεις αυτό που μπορείς χωρίς να σου φουσκώνουν τα μυαλά οι δημοσιογράφοι και χωρίς να στερηθείς την επίγνωση των δυνατοτήτων σου.

Αν μετά το θετικό αποτέλεσμα με τους Ισπανούς φάμε σφαλιάρα από τους Γεωργιανούς, η απογοήτευση θα είναι πολύ πιο ισχυρή και ότι πάμε να χτίσουμε θα γκρεμιστεί σε ένα βράδυ. Το 1-0 είναι μια χαρά αποτέλεσμα. Όποιος θέλει θέαμα, ας δει Μαντσεστερ Σιτι.

Ο δρόμος είναι η αυτογνωσία. Ξέρουμε ποιοι είμαστε, παίζουμε σύμφωνα με αυτό που μπορούμε, προσπαθούμε με καλή άμυνα να μη χάσουμε και αν έρθει το λατρεμένο 1-0, καλώς να ορίσει. Ελπίζω οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί μετά τα παθήματα μας στα χρόνια που ακολούθησαν τη θητεία του Φερνάντο Σάντος να έβαλαν λίγο μυαλό.

Την Εθνική μας Ομάδα δεν τη βλέπουμε για τη χαρά του αθλήματος αλλά για να την υποστηρίξουμε.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας μην ασχολείται με την Εθνική. Ας μείνει κολλημένος στην αγαπημένη του ομάδα που κάθε Αύγουστο είναι υποψήφια για να πάρει το champions league και κάθε Μάιο πρέπει να φύγει ο προπονητής και 15 παίκτες.

Υγ. Παρακαλώ πολύ τους εγχώριους δημοσιογράφους να σταματήσουν αυτή την τοξικότητα με τον Παπασταθόπουλο και τον Μανωλά. Δόξα τω Θεώ, στόπερ έχουμε. Σιγά μην τους παρακαλάμε. Καταλαβαίνω τις δημόσιες σχέσεις για να μαθαίνουμε ειδήσεις από τα αποδυτήρια αλλά αυτή η ατέρμονη κολακεία πρέπει να σταματήσει. Στο κάτω κάτω της γραφής και όταν τους είχαμε, από το κέντρο της άμυνας τα τρώγαμε και πολύ χαλαρά.