ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ : ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες την αρθρογραφία που είναι εναντίον του Γιώργου Αγγελόπουλου γιατί είχε το θράσσος και τόλμησε να γράψει ένα βιβλίο.

Όταν βλέπω μια τάση, προσπαθώ πάντα να σκέφτομαι το γιατί. Γιατί οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα κράζουν τον Ντάνο;

Ο δημοσιογραφικός κλάδος στην Ελλάδα είναι ίσως ο πιο καταρρακωμένος. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εργάζονται ανασφάλιστοι, με μαύρα, με χαρτζιλίκια και με διάφορες πιέσεις. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Αφενός υπάρχει υπερπροσφορά εργασίας σε σχέση με τα διαθέσιμα οικονομικά εύρωστα ΜΜΕ. Αφετέρου γιατί το συνδικαλιστικό τους σωματείο είναι για πέταμα.

Όλοι αυτοί λοιπόν είναι απολύτως φυσιολογικό να φθονούν τον Ντάνο όπως συνέβη και παλαιότερα με τους ηθοποιούς όταν ο Αγγελόπουλος δοκίμαζε τις δυνάμεις του στην υποκριτική.

Για σταθείτε ρε παλικάρια, είναι δηλαδή συγγραφέας ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος και διάφορα χαζά νεοάρλεκιν τύπου ΘρασυβουλιδοΜανταΔημουλίδου και δεν πρέπει να είναι ο Ντάνος;

Αν κάποιος μετά από μια επιτυχία δεν κάνει τίποτα, του γράφουν ότι εξαφανίστηκε. Αν κάποιος κάνει πράγματα, τον κράζουν γιατί τα κάνει!

Προσωπικά, είναι υπέρ το να δοκιμάζει πράγματα ο καθένας μας, να κάνει ότι θέλει και από κει και πέρα υπάρχει ένα μέγεθος που είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη κρίση : Η διάρκεια στο χρόνο. Εμένα για παράδειγμα, δεν μου αρέσει η εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη. Η άποψη μου όμως είναι παντελώς ασήμαντη γιατί ο Παπαδάκης κάνει το «Καλημέρα Ελλάδα» για 28 έτη και είναι στην κορυφή. Παρομοίως δεν μου αρέσει ούτε το Φως στο τούνελ ούτε το Πάμε Πακέτο. 24 και 14 χρόνια αντίστοιχα κυριαρχούν στους δέκτες μας.

Πολύ καλά και έξυπνα έκανε ο Ανδρέας Γεωργίου και έβαλε τον Ντάνο στο Τατουάζ. ‘Ανθρωπο με τέτοια επιτυχία και δημοφιλία, δεν μπορείς να τον αγνοήσεις. Τον παραδέχθηκα όμως όταν δήλωσε ότι παράλληλα έκανε και μαθήματα υποκριτικής. Αυτό είναι και το σωστό. Προσπάθησε ο άνθρωπος να μην επαναπαυτεί στις δάφνες του αλλά να μάθει, να βελτιωθεί και να εξελιχθεί. Που είναι το κακό;

Η Εκδοτική Αθηνών δεν είναι κάποιος τυχαίος εκδοτικός οίκος. Έχει εκδώσει αριστουργήματα με κορυφαίο όλων την ιστορία του Ελληνικού Έθνους που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε ελληνικό σπίτι. Είμαι σίγουρος πως δεν θα εξέδιδαν μια βλακεία. Από κει και πέρα, αν δεν κάνω λάθος, το βιβλίο επιμελείται η Αυγή Σαββίδου με ένα πλούσιο βιογραφικό που μεταξύ άλλων έχει διατελέσει και διευθύντρια σε εκδοτικό οίκο.

Τι είναι το γράψιμο;

Ψυχοθεραπεία. Μοιράζεσθαι. Εκφράζεσθαι.

Άρα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάποιος να μην έχει το δικαίωμα να γράψει για να εκφραστεί και να μοιραστεί με τον κόσμο.

Ο Ντάνος έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με τον μέσο πολίτη και τον μέσο συγγραφέα. Έχει μια καλή ιστορία να διηγηθεί. Πως ένα λαϊκό παιδί παγκοσμίως άγνωστο, μπήκε σε ένα τηλεοπτικό σόου, αδικήθηκε πανταχόθεν αλλά δεν λύγισε, επέμεινε, υπέμεινε, νίκησε με την αξία του και μια Ελλάδα ταυτίστηκε μαζί του.

Να σου πω και το άλλο;

Αν έστω ένας ο οποίος διαβάσει το βιβλίο του Αγγελόπουλου, αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο, μπράβο στον Ντάνο και να ναι καλά που το έγραψε.

Από κει και πέρα ο χρόνος θα κρίνει αν ο κάθε Ντάνος αξίζει να είναι ηθοποιός, συγγραφέας ή ότι άλλο κάνει. Την ευκαιρία του όμως να δοκιμάσει δεν πρέπει να του την αρνηθεί κανένας.

Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμα και αύριο ο Γιώργος Αγγελόπουλος να γυρίσει στη Σκιάθο, και πάλι επιτυχημένος είναι ότι και αν λένε, ότι και αν γράφουν.

Από μένα, μπράβο του για την τόλμη του, μάγκας για ότι κατάφερε και το πολύ πολύ να μη συνεχίσει να είναι ούτε ηθοποιός ούτε συγγραφέας.

So what ?