ΑΕΚΑΡΑ ΔΙΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ

Παρακολούθησα και τους δύο αγώνες του Final 4 στη Βραζιλία. Όχι μόνο γιατί έπαιζε η ΑΕΚ αλλά γιατί ήθελα να διαπιστώσω και τι μπάσκετ παίζουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και κάτω από το αυλάκι του Παναμά.

Μπορεί το διηπειρωτικό να μην είναι εφάμιλλο της Ευρωλίγκα αλλά δεν παύει να είναι μια διεθνής διάκριση που κάθε ομάδα βάζει περιχαρής στο βιογραφικό της. Όπου μπορεί το ελληνικό μπάσκετ να διαφημιστεί, κέρδος είναι άσχετα με το αν κάθε αμπαλαέο οπαδός το θεωρεί ασήμαντο.

Νόμιζα πως η διοργάνωση αφού γινόταν και εντός έδρας για τη Φλαμένγκο, θα είχε παλμό στις κερκίδες και θα συγκέντρωνε πλήθος κόσμου. Σαν ένα χλιαρό final 4 του Eurocup μου φάνηκε. Η εξέδρα του συμπαθέστατου Ήφαιστου Λήμνου είναι πολύ πιο θορυβώδης.

Η ΑΕΚ αντιμετώπισε δύο πρωταθλήτριες ομάδες. Της Αργεντινής και της Βραζιλίας. Δείγμα αντιπροσωπευτικό.

Οι Αργεντίνοι μετά τη φουρνιά των Τζινόμπιλι, Σκόλα, Ντελφίνο και λοιπών δυνάμεων, φαίνεται ότι τελείωσαν από το χάρτη. Μέχρι μεθαύριο να έπαιζαν, δεν κέρδιζαν με τίποτα. Οι δε Βραζιλιάνοι ήταν καλύτεροι κάτω από το καλάθι αλλά εκεί φάνηκε η ανωτερότητα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στην άμυνα και στην τακτική προσέγγιση του παιχνιδιού. Τι και αν πήραν τα ριμπάουντ, τι και αν ήταν πανίσχυροι μέσα στη ρακέτα, υπέκυψαν εύκολα και για εντός έδρας παιχνίδι ηττήθηκαν κατά κράτος.

Από ότι φαίνεται στη Λατινική Αμερική το μπάσκετ που παίζουν είναι χύμα. Όσα φάμε, όσα βάλουμε, πάνω κάτω και η ζωή είναι ωραία. Η Φλάμενγκο έκανε 20 λάθη και δεν μπόρεσε τακτικά να αντιμετωπίσει την ΑΕΚ και στην άμυνα και στην επίθεση. Αν δεν υπήρχε και ο Βαρεχάο στο γήπεδο που πήρε τον αέρα του Χάντερ, το κοντέρ θα έγραφε 35 πόντους διαφορά. Αν προσέξει κανείς ακόμα και τον Ξανθόπουλο που η σχέση του με το σκοράρισμα είναι όση και η δική μου με τις υποβρύχιες καταδύσεις, πως κινήθηκε στο χώρο και στην άμυνα και στην επίθεση, θα καταλάβει τη διαφορά.

Πιστεύω πως οποιαδήποτε ομάδα της Ευρωλίγκα και αν συμμετείχε σε αυτή τη διοργάνωση, θα το έπαιρνε.

Παρόλα αυτά, μπράβο στην ΑΕΚ. Μια διάκριση είναι πάντα διάκριση. Σε μια πενιχρή αγορά όπως η ελληνική και σε ένα πρωτάθλημα μόνο για δύο, υπάρχει αυτός ο «άγιος» άνθρωπος, ο Μάκης Αγγελόπουλος που φέρνει μεσούσης της χρονιάς καλούς παίκτες όπως ο Θίοντορ και ο Ντελρόϊ Τζέιμς και παρουσιάζει μια ομάδα αξιόμαχη, υπερπλήρη για τα ελληνικά δεδομένα και οργανωμένη.

Τρία κύπελλα σε ένα χρόνο δεν είναι λίγα. Ελπίζω να υπάρχει λίγο μυαλό στους οπαδούς της ΑΕΚ μετά την περιπέτεια στην Α2 και να μην τον διώξουν τον άνθρωπο όπως τον Φιλίππου.

Θεωρώ πως η ΑΕΚ με δεδομένο ότι θα είναι πιο ξεκούραστη από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, δεν θα είναι καθόλου ευκαταφρόνητη στα πλει οφ και περιμένω να ξαναπάει – αν μη τι άλλο – και στο προσεχές final 4 στο basketball champions league.