ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΠΟΥΔΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Πριν από πολλά πολλά χρόνια είχα δει το «ύψωμα 33» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Από τότε τον θεωρούσα έναν μεγάλο δημιουργό που είχε την ατυχία να γεννηθεί στην Ελλάδα. 

Όταν πήρε το μάτι μου τη νέα του ταινία, το «ημερολόγιο σπουδής» και στο πλαίσιο του «ενισχύουμε τον ελληνικό κινηματογράφο» έσπευσα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας να το παρακολουθήσω. 

Δεν ξέρω αν η ταινιοθήκη επιχορηγείται από το κράτος. Αν ναι, να καταργηθεί η επιχορήγηση άμεσα ή να την αναλάβει κάποιος που να αγαπάει τον κινηματογράφο. Καταρχάς είδαμε δύο ταινίες σερί, 2 ώρες, και όταν στο τέλος ο γράφων και άλλοι δύο θεατές διαμαρτυρηθήκαμε γιατί δεν έκαναν ένα διάλειμμα, η καταπληκτική απάντηση που πήραμε ήταν πως αυτό έγινε για να προλάβουν οι θεατές το μετρό. Οι θεατές ήταν όλοι και όλοι 5 και δεν τους έκανες για πιτσιρικάδες που περίμεναν εναγωνίως τον τελευταίο συρμό, αλλά τα τελευταία 45.000 χρόνια, υπάρχει πιο απλός τρόπος. Αντί για τις 10 το βράδυ μπορείς να ξεκινήσεις την προβολή στις 21.50.

Στο τέλος, όταν ζήτησα ένα φυλλάδιο για τις προβολές η απάντηση που πήρα ήταν «τα γράφει αναλυτικά το site μας» και όταν μπήκα από το σπίτι μου, δεν ενθουσιάστηκα ακριβώς. Από τα κλασικά sites που καταλαβαίνεις ότι έχει πέσει μπόλικο κρατικό χρήμα αλλά από περιεχόμενο μηδέν. 

Για όποιον έχει πολύ καλή διάθεση, το site της καινούριας ταινίας του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου είναι αυτό: http://becominganactor.gr/Home.html που έχει μερικές στοιχειώδεις πληροφορίες. Αμέσως μετά παρακολουθήσαμε το « η τέχνη της κρίσης, η περίπτωση του θεάτρου» της Κατερίνας Πατρώνη αγνώστων λοιπών στοιχείων χάρη στο …άρτιο site της ταινιοθήκης της Ελλάδος. 

Κοτζαμ ταινιοθήκη, να μην κάνουν ένα διάλειμμα, να πουλήσουν και κάτι από το μπαρ, να πάρει μια ανάσα ο θεατής, ώστε να δει και την δεύτερη ταινία. Ούτε στο supermarket Village δεν παίζουν σερί 2 ώρες. 

Το στόρι της ταινίας αφορά τη ντοκιμαντερίστικη προβολή μιας ομάδας παιδιών που σπουδάζουν σε μια θεατρική σχολή και τους παρακολουθεί για 3 χρόνια που διαρκεί η φοίτηση τους. 

Δεν το λάτρεψα. Ο Κουτσιαμπασάκος είναι μάστορας στον λυρισμό και στην ανθρώπινη προσέγγιση των χαρακτήρων του που ακόμα και να μη θες, τους συμπαθείς όλους. Όμως ήταν τόσο αποσπασματικό που κάπου έβγαινε ασύνδετο. Περίμενα να εκτυλιχθεί μια ιστορία, να έχει μια εξέλιξη αλλά ουσιαστικά ήταν σαν να παρακολουθώ τους Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη. Τα παιδιά να λένε τις απόψεις τους, τι κάνουν εκεί μέσα, πως επιδρά στον ψυχικό τους κόσμο, τις προσδοκίες τους και τα όνειρα τους,  αποσπάσματα από τις πρόβες και τα μαθήματα, πέρασε μια ώρα, σφύριξε τελείωσε. Μου φάνηκε πως τα γυρίσματα τα έκανε ο Δ.Κ. ως χόμπι ανάμεσα στις όποιες άλλες δραστηριότητες του και σαν ένας φίλος του να του έριξε κάποια στιγμή την ιδέα: «Ρε Μήτσο, δεν το βγάζεις και ταινία;» Ενδιαφέρον, δεν λέω, αλλά για να το προβάλλει η δημόσια τηλεόραση, όχι και να πληρώσεις εισιτήριο. Τα παιδιά δεν πρόκειται να τα κρίνω. Σπουδαστές σε δραματική σχολή ήταν και δεν περίμενα να δω τη Μέριλ Στριπ να συναντά τον Αλ Πατσίνο. 

Αμέσως μετά, το έργο της Κατερίνας Πατρώνη που ήταν πιο καλοδουλεμένο ( ο Κουτσιαμπασάκος είναι μάλλον του δόγματος του Τρίερ ) αλλά σε ήδη διαμορφωμένες θεατρικές ομάδες και όλοι μαζί να κλαίγονται για τις κρατικές επιχορηγήσεις που δεν παίρνουν. Συμπαθητική η προβολή, πέρασε μια ώρα, μας τελείωσε και αυτό. Δυο συνεχή και παρεμφερή ντοκιμαντέρ, χωρίς ανάσα και χαρήκαμε. Ενδιαφέρουσες ματιές αλλά για την κρατική τηλεόραση. 

Φεύγοντας από την ταινιοθήκη σκεπτόμουν ότι αυτό είναι το μοντέλο της Ελλάδας που πρέπει να τελειώσει. Τι σημαίνει ρε φίλε, κρατική επιχορήγηση; Από πού και ως που το κράτος πρέπει να δίνει χρήματα σε κάθε έναν που νομίζει ότι είναι παμμέγιστος θεατρώνης; Μόνο στο εθνικό δέχομαι την επιχορήγηση, πουθενά αλλού. 

Άμα φίλε θέλεις να κάνεις τον μέγα καλλιτέχνη, βγες στην αγορά και αν σε επιβραβεύσει το κοινό, μπράβο σου, μαγκιά σου και συνέχισε. Αλλιώς μη ζητάς κρατικό χρήμα. Για το μοναδικό που θα μπορούσα να κάνω ένα σκόντο είναι αν οι αναρίθμητες θεατρικές ομάδες έβρισκαν έναν πολυχώρο και σε 5 σκηνές για παράδειγμα, δίνονταν 10 παραστάσεις – 2 με 3 ημερησίως σε κάθε σκηνή -  σε διαφορετικές ώρες τη βδομάδα με ένα εισιτήριο για κάθε μέρα. Εκεί μάλιστα. Να στεγάζονταν 10-15 θεατρικές ομάδες και καθημερινά να ήταν ένα μίνι φεστιβάλ. Μια κρατική βοήθεια για τα λειτουργικά έξοδα, την καταλαβαίνω. Συνεργάζεται όμως ο Έλληνας; Ούτε καν! Ο κάθε ένας θέλει να είναι θιασάρχης και να έχει δικό του θέατρο. Εμ δεν γίνεται πια καμάριμ και το κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να χρηματοδοτεί τις εμπνεύσεις του καθενός.   

Σε ότι αφορά την ταινία του Δ.Κ. δεν ξέρω αν κάποιο από τα παιδιά που είδα κάνει μεγάλη καριέρα, παίξει κάπου για λίγο  και εξαφανιστεί ή δεν ασχοληθεί καν και απλώς θα έχει στο βιογραφικό του μια εμπειρία και στην ψυχή του μια ανάμνηση. Δυστυχώς πάρα πολλά παιδιά υπό την επίδραση των μαζικών μέσων επιρροής αυτοπαραμυθιάστηκαν και πίστεψαν ότι θα γίνουν ηθοποιοί. Είδαμε τα τελευταία χρόνια τα νέα παιδιά στον ανθό της ηλικίας τους,  να θέλουν όλοι να γίνουν ηθοποιοί ( θησαύρισαν οι λογής λογής σχολές, εργαστήρια, ιεκ, κέντρα σπουδών ) τραγουδιστές, μοντέλες, δημοσιογράφοι και διάφορες αμερικανοσελεμπριτιές. Φτάσαμε στο σήμερα και αναρωτιόμαστε πως και γιατί χάθηκε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας και δεν παράγουμε τίποτα. 

Είναι άλλο πράγμα να σπουδάζεις, να εργάζεσαι και να το κάνεις ως χόμπι, ως μορφή ψυχοθεραπείας, ως εσωτερική καλλιέργεια και άλλο να κάνεις όνειρα για μεγάλες καριέρες με λάμψη, δόξα και γκλαμ. 

Λες και ξαφνικά γίναμε χόλιγουντ, έχουμε την τρελή παραγωγή και όλοι θα διαγράψουν ολόχρυση πορεία στην έβδομη τέχνη. Η Ελλαδίτσα μας είναι μικρό χωριό και δεν έχει δα και τόσο μεγάλη αγορά. 10 άτομα είμαστε όλοι και όλοι και έχουμε 11 ηθοποιούς και τραγουδιστές. 

Τα παιδιά των 18-22 ετών, εκεί που πρέπει να αρχίσουν να ισχυροποιούν τα προσόντα τους για την αγορά εργασίας, έφτασαν να παρατάνε τις σχολές τους, να καταβάλλουν δυσανάλογες θυσίες των προσόντων και των εφοδίων τους, για ένα παραμύθι. Έλεγαν στο ντοκιμαντέρ ότι έχουν κόψει το σουπερμάρκετ. Ναι, αλλά τα χρήματα για τη σχολή τα βρήκαν. 

Και μετά η προσγείωση στην πραγματικότητα κάνει πάταγο με το πιο σύνηθες παράσημο την απόρριψη και ακολούθως την κατάθλιψη ή την επίδοση σε διάφορες υποχωρήσεις και συμβάσεις για μια θέση στον ήλιο. 

Πόση ενέργεια, πόσο σφρίγος, πόση αφοσίωση, επίμονη και υπομονή για το τίποτα….