ΦΥΤΕΨΕ ΤΟ

Καμιά φορά μου έρχονται κάτι ιδέες που αναρωτιέμαι αν αγγίζω τα όρια της ιδιοφυίας ή είμαι τόσο αφελής που ο Δον Κιχώτης θα μου ζητούσε αυτόγραφο. 

Μου αρέσει το περπάτημα στην πόλη. Μερικές φορές περισσότερο από το περπάτημα  στη φύση. Στη φύση έχεις ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στην πόλη σχεδόν σε κάθε βήμα βλέπεις κάτι διαφορετικό και ετερόκλητο. 

Πρόσφατα πέρασα από μερικές πλατείες και δεν ξέρω αν είναι μια μοδάτη τάση ή αν έτυχε αλλά διαπιστώνω κάτι κοινό. Την απουσία πρασίνου. 

Λες και όρισε κάποιος πως η πλατεία είναι ένα πλακόστρωτο και παγκάκια, άντε και κάτι σε μεταμοντέρνα τέχνη και τελειώσαμε. Όπου πράσινο βάζουμε κάτι σε γκαζόν για να φαίνεται στην αρχή όμορφο και μετά το παρατάμε, και κάτι πρασιές αγνώστου χρησιμότητας. 

Θεωρώ πως το καλύτερο πράσινο είναι τα δέντρα. 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μη γεμίσουμε τις πλατείες με δέντρα. Το γκαζόν είναι κοστοβόρο και θέλει πολύ νερό και φροντίδα. Με τη σωστή επιλογή δέντρου κερδίζεις αμέσως σε σκιά, καλαισθησία και φυσικά στη βελτίωση της ατμόσφαιρας. 

Αν τύχει ποτέ και περάσεις, να με θυμηθείς. Υπάρχει μια οδός, η Σπετσών, στην   υποβαθμισμένη πια συνοικία της Κυψέλης που είναι εντυπωσιακή. Τα δέντρα κάνουν ένα φυσικό τούνελ στις πλευρές του δρόμου και χαρίζουν ίσκιο, αφορμή για τραπέζια έξω και συνεχή σκιά.  Στην ίδια συνοικία ίσως για προεκλογικούς λόγους ανακαινίστηκε η πλατεία στην ιστορική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ήταν γκρίζα τα τσιμεντοπλακάκια και έγιναν κίτρινα. Τα δέντρα ελάχιστα. 

Πέρασα τις προάλλες από το δημαρχείο του Περιστερίου. Ελάχιστα δέντρα επίσης. Αν δε, σκεφτώ και το παράδειγμα την πλατείας Ομονοίας που αυτός που τη σχεδίασε και αυτός που υπέγραψε την υλοποίηση της πρέπει να εξοριστούν για 10 χρόνια στη Σαχάρα. 

Ο μέσος Έλληνας όλο και κάτι φαντασιώνεται υπό τη συνθήκη «αν ήμουν πρωθυπουργός». Κατεβαίνω επίπεδο και λέω πως αν ήμουν δήμαρχος θα είχα επιδοθεί στην πιο φτηνή και πιο ουσιαστική διακόσμηση της πόλης. Στην εμφύτευση δέντρων.  Αμέσως μετά θα έκανα μια πολύ καλύτερη σήμανση των διευθύνσεων, οδών και των αριθμών, αλλά το παρόν πόνημα δεν αφορά το προεκλογικό μου πρόγραμμα για τις δημοτικές που δεν κατεβαίνω. 

Επιπλέον δε, σκέφτηκα και το άλλο. Κάθε Δήμος να φυτεύει ανάλογα με το μικροκλίμα της περιοχής, τα πιο αποδοτικά δέντρα και στα πάρκα να υπάρχουν για παράδειγμα 10 ή 20 ρίζες με ελιές. Όταν έρχεται η ώρα α αναλαμβάνει ο δήμος την αποκομιδή και να αντλεί είτε εμπορική είτε φιλανθρωπική δραστηριότητα από αυτό. 

Καλές οι ακακίες, δεν ζητάνε νερό, αλλά εκτός από τον όγκο τους και τη σκιά, δεν προσφέρουν κάτι άλλο. Τόσα δέντρα – ειδικά στην Αττική – μπορούμε να βάλουμε. Μανταρινιές, κερασιές, πορτοκαλιές, αμυγδαλιές, λεμονιές, μηλιές, ροδακινιές, αχλαδιές και βερυκοκιές. 

Έχουμε αρκετά πάρκα και πολλούς περισσότερους ανεκμετάλλευτους χώρους. Γιατί να μην αξιοποιηθούν με ωφέλιμα δέντρα; 

Αντί να βλέπουμε τις αμερικανιές των βλαχοδημάρχων με φοίνικες, ας είναι δέντρα που να έχουν σχέση με την ελληνική χλωρίδα, χρήσιμα και ωφέλιμα. Όχι, δεν μισώ τους φοίνικες αλλά θεωρώ ότι είναι το πιο άχρηστο δέντρο γιατί θέλει πολύ νερό, είναι από τα πλέον ευπαθή φυτά σε αρρώστιες,  η σκιά του είναι μηδαμινή και τα φύλλα του μικρά, που σημαίνει ότι προσφέρει ελάχιστο οξυγόνο και φυσικά απορροφά ελάχιστο διοξείδιο του άνθρακα.

Αγροτική παραγωγή μέσα στην πόλη. 

Μπορείς να το φανταστείς;