ΘΕΛΩ ΤΟΝ LIFE COACH ΝΑ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ

 

Από τα κείμενα που εύχομαι να είχα γράψει.

Του Άρη Ξυπολιτόπουλου του οποίου κυκλοφορεί και το βιβλίο του Antisoft. Ενθουσιάστηκα τόσο από αυτό το άρθρο, που το παρήγγειλα.

= = = =

Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς σήμερα κάποιος ενήλικας κλαψουρίζει σαν μικρό παιδί. Που τον πληγώσανε, που τον προδώσανε, που δεν τον αγαπάνε, που δεν τον αποδέχονται, που δεν τον προσλάβανε, που δεν τον πληρώνουνε όσα θέλει, που είναι «τοξικοί», που δεν σκύβει το σύμπαν να περάσει η μεγαλειότητά του.

Έγινε μόδα η κλάψα και τα social media έγιναν το stage του Κλαψολύγμη!

Κλαψ-λυγμ, πονάω! Δεν μ’ αγκάλιαζε η μάνα μου μικρό, η αδερφή μου έτρωγε τις πατατούλες, στο σχολείο μου κλέβανε το σάντουιτς, η Μαιρούλα που αγάπησα μικρός δεν με ήθελε κι έγινα 40 χρονών μαντράχαλος κι ακόμα το σκέφτομαι.

Κλαψ-λυγμ, θέλω τον life coach να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει πως είμαι αρκετός. Θέλω τον HR γκουρού να μου λέει πως οι εργοδότες είναι καθάρματα ενώ εγώ άγιος. Θέλω τον wellness coach να μου κλείσει ένα σ/κ με spa και γιόγκα για να ευθυγραμμιστούν τα τσάκρα του με το σύμπαν μετά από ένα «τοξικό» job interview. 

Θέλω τον ψυχολόγο να μου λέει ότι φταίει η παιδική μου ηλικία που εγώ δεν μπορώ να μεταβολίσω την ζωή. Θέλω να φταίει κάποιος άλλος για την δική μου ανικανότητα! Θέλω ένα safe space να νιώσω ασφαλής. Χρειάζομαι αποδοχή, αγκαλιάστε με! Χρειάζομαι ενσυναίσθηση, ακούστε με! Ξέρω απέξω κι ανακατωτά όλο το λεξικό της ψυχολογίας αλλά είμαι παντελώς ανίκανος να χτίσω τον εαυτό μου, να παλέψω με την ζωή και να νικήσω....

Η κακομοιριά αναγεννημένη, με νέα σύνθεση για περισσότερα δάκρυα. Ο χορτάτος άνθρωπος της τεχνολογικής ευκολίας έφυγε από τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις και παρελαύνει ανοιχτά την ανικανότητά του. Κλαψοσιαλισμός! Μια κολεκτίβα ανημποριάς που τυφλώνεται στις ευκαιρίες της εποχής, που αδυνατεί να κατανοήσει την πραγματικότητα της ζωής η οποία δεν στα φέρνει στην πόρτα σαν παραγγελία από delivery app αλλά πάντα κοντράρει τις ανθρώπινες επιδιώξεις, που κάθε εμπόδιο το βλέπει για αδικία και κάθε δοκιμασία για προδοσία.

Μαζί με τον Κλαψολύγμη που κλάταρε ήρθε κι η οδική βοήθεια: ο ενσυναισθητικός coach Νιώθογλου που μιλάει σε ενήλικες σαν να ναι μικρά παιδιά. Κι αντί να τους διδάξει τον Ήρωα που παλεύει κόντρα στις πιθανότητες για να νικήσει το Χάος και να φέρει την Τάξη τους ευνουχίζει λέγοντας «μην ανταγωνίζεσαι», «είσαι αρκετός», « να είσαι ο εαυτός σου», «αυτό-ερωτεύσου, αυτό-συγχωρήσου»… ! 

Υμνεί παιδήλικες που αυτό-χαϊδεύονται και δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς εμπόδια δεν είναι ζωή, χωρίς πόνο δεν είναι αλλαγή, χωρίς ανταγωνισμό δεν γυμνάζεσαι, χωρίς σκοτάδια δεν σε ξέρεις και χωρίς σημάδια δεν ωριμάζεις.

Γιατί δεν νίκησες ό,τι σε πλήγωσε; Γιατί δεν το μάσησες, γιατί δεν το χώνεψες ακόμα; Κι αν ηττήθηκες, γιατί δεν βγήκες σοφότερος; Γιατί δεν αρκούν οι ψυχικές σου δυνάμεις; Που τις ξόδεψες; Στον πόλεμο πήγες; Στα νταμάρια δουλεύεις; Γιατί δεν ντράπηκες που σέρνεις μια μικρή γρατζουνιά και την κάνεις μαγνήτη για οίκτο; Γιατί δεν θες την νίκη πιο πολύ; Γιατί δεν σε σπρώχνει η επιθυμία; Γιατί δεν μουλαρώνεις, γιατί δεν μουγκρίζεις; Που είναι ο εγωισμός να σε σηκώσει από τα Τάρταρα; Αν δεν το θες αρκετά γιατί να το χεις; Αν δεν το μάτωσες γιατί να το γιορτάσεις; Ποιος είσαι εσύ που δεν θα σε σφαλιαρίσει η ζωή με κάθε πιθανό τρόπο;

Άκου φίλε….

Η ζωή είναι φτιαγμένη από σύγκρουση και ραμμένη με ανεπάρκεια, είτε έχεις Iphone, είτε έχεις ΝΟΚΙΑ 5110, είτε στέλνεις ταχυδρομικά περιστέρια. Για κάθε τι που νίκησες κάτι άλλο θα σε κοντράρει και ό,τι ιδρώτα έριξες θα σε προικίσει για τις επόμενες μάχες. Ό,τι μάτωσες είναι δείκτης του ποιος είσαι και ποιος γίνεσαι.

 Όλη η Βίβλος της Επιτυχίας είναι γεμάτη από πέσε-σήκω, Ιώβεια στωικότητα και Οδύσσεια επιμονή! Να μην δέχεσαι να μείνεις ναυαγός! Εκεί κρύβεται η αυτογνωσία, όχι στα σεμινάρια αγαπολογικής συμπαντολογίας!

Μην σε ξεγελάει που ακούμε την κλάψα σου. Σε ανεχόμαστε επειδή αράζουμε πάνω στο roof garden της αυτοπραγμάτωσης με ένα μοχίτο στο χέρι και καμωνόμαστε ότι σε παίρνουμε στα σοβαρά επειδή είμαστε χορτασμένοι. 

Αν έπρεπε να οργώσουμε και να θερίσουμε, αν τα παιδιά μας εξαρτιόνταν από την ψαριά στα ανοιχτά μέσα σε θύελλες και ναυάγια, αν έπρεπε να επιβιώσουμε χωρίς επιδόματα και κουπόνια, θα σε είχαμε πετάξει στην κατσαρόλα από καιρό. Αν ζούσες στα υπόγεια του Maslow (2-3 γενιές νωρίτερα δλδ) δεν θα έκλαιγες τόσο πολύ και θα έτρεμες μην τυχόν σ’ αφήσει η αγέλη απέξω.

Είναι δική σου ευθύνη να μεταβολίσεις την σύγκρουση στην ζωή σου. Είναι δική σου ευθύνη να μεγαλώσεις. Είναι δική σου ευθύνη να γιατρευτείς από ό,τι σε πλήγωσε, να αποφεύγεις ό,τι σε βλάπτει και να μην περνάς για εγχειρήσεις τις γρατζουνιές. Είναι δική σου ευθύνη να παλεύεις κάθε μέρα ώστε στα 40 να γελάς με ό,τι σε τρόμαζε στα 30. Αυτό πρέπει να γίνεις γιατί αυτό που είσαι δεν είναι αρκετό! Και για να γίνεις έτσι πρέπει να χτυπηθείς με ό,τι σε κοντράρει!

Δεν ξαναγράφεται το manual της ζωής. Τίποτε δεν μοιάζει με το χτες κι όμως ΟΛΑ είναι ακριβώς όπως τ’ άφησες χτες! Σύγκρουση, πίεση, ανεπάρκεια, κόστος, ευθύνη, ναυάγια, αναμονές. Άβυσσος είναι η ζωή κι αν μια στιγμή μοιάζει Παράδεισος είναι που πριν κάτι σταυρώθηκε ώστε κάτι άλλο να ξαναγεννηθεί. 

Σταμάτα να κλαις και πες ευχαριστώ που γεννήθηκες στο ρετιρέ και όχι στα υπόγεια. 

Σταύρωσε την αδυναμία σου να αναστηθείς στον θρόνο σου. Κι αν δεν φταις για ότι σου άφησε σημάδι είναι δική σου ευθύνη να το κάνεις παράσημο. Η ζωή είναι σύγκρουση και πόνος. Κι ο πόνος σημαίνει πως είσαι ζωντανός! Φέρσου ανάλογα.