ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

 

Παρακολούθησα τα play of του πρωταθλήματος μπάσκετ. Όχι μόνο την τελική σειρά που ανέδειξε δίκαια πρωταθλητή τον Παναθηναϊκό.

Είδα κατά διαστήματα και αρκετά από τα προηγούμενα παιχνίδια.

 

Ανέκαθεν ήμουν υπερ της άποψης ότι χρειάζεται στα σχολεία μας εν είδει τρίμηνου σεμιναρίου, το μάθημα της κοινωνικής αγωγής. Όταν το σχολείο μας είναι για πέταμα, η μέση οικογένεια διαζευγμένη και οι γονείς είναι και αυτοί μέρος της γενικής σήψης και παρακμής, τι περιμένεις;

 

Εξηγούμαι:

 

Πριν από την έναρξη των αγώνων, ως τελετουργικό έχει οριστεί η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου και με λύπη μου διαπίστωσα πως οι αθλητές στέκονταν λες και παρακολουθούσαν συναυλία!  Δεν έχω καμία απαίτηση από τους Αμερικανούς αθλητές, αν και μια σύσταση από την ομάδα θα μπορούσε να τους είχε γίνει. Για να τους γίνει βεβαίως βεβαίως πρέπει κάποιος να ξέρει.

 

Η απογοήτευση μου είναι από τους Έλληνες αθλητές και δυστυχώς ακόμα μεγαλύτερη από παίκτες της Εθνικής Ελλάδος !

 

Μόνο ένας ξέρει και δεν γράφω το όνομα του γιατί βαριέμαι να διαβάζω οπαδικά σχόλια. Μόνο ένας ! Οι άλλοι δεν ξέρουν  καν να σταθούν!

 

Έτσι λοιπόν με τη βοήθεια του φίλου μου Κώστα, που κάνει όλες τις φωτογραφίσεις και τα βίντεο του θρυλικού Darts Club στην Καλλιθέα, με έναν τρύγο, δύο ζμπαρόνια.

 

Πρώτη φορά που αυτός μπαίνει μπροστά στον φακό αλλά κυρίως ένα σύντομο και δωρεάν σεμινάριο για το πως στεκόμαστε όταν ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος.

 

Δεν αράζουμε στην καρέκλα, είμαστε όρθιοι, ακίνητοι, δεν βάζουμε το χέρι στην καρδιά και στεκόμαστε σε στάση προσοχής για τους πολίτες. Δεν ξυνόμαστε, δεν χαζογελάμε με τον διπλανό μας και δεν βάζουμε τα χέρια πίσω από την πλάτη.

 

Το βίντεο ακολουθεί και αν δεν ανοίγει, πάτα το λινκ από κάτω

youtube.com/watch?v=mSowIvoYlBU&ab_channel=ΓρηγόρηςΑντωνίου