ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΑΤΟΥΤΑΛΕΡ

 

Το βλέπω να έρχεται και το λέω από τώρα. Μια και στο προ-ολυμπιακό τουρνουά πήγαμε ανέλπιστα καλά, οι Έλληνες δημοσιογράφοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλά.

Ανεβάζουν πάρα πολύ τον πήχη ώστε μετά να έχουν να αφηγηθούν μια ωραία τραγωδία και αποτυχία. Ήδη τα βέλη ετοιμάζονται με δυόμιση αποδέκτες.

Ο ένας είναι ο Σπανούλης γιατί είναι άπειρος. Ο άλλος είναι ο Αντετοκούνμπο γιατί είναι υποχρεωμένος να νικήσει όλους τους άλλους μόνος του. Μερίδα του ηλεκτρονικού και έντυπου τύπου θα θυμηθεί τον Σλούκα γιατί δεν πήγε.

Η ομάδα μας πήγε πολύ καλά στο Προ-Ολυμπιακό αλλά για στάσου: Πιστεύεις ότι θα υπάρξουν πολλά παιχνίδια που ο Παπαγιάννης θα έχει 5/8 τρίποντα; Ότι στα 35 του ο Καλάθης είναι σουτέρ;

Ποιες είναι οι αδυναμίες της ομάδας μας

Α) Η άμυνα στο 5. Ο Παπαγιάννης δεν παίζει. Ο Αντετοκούνμπο μπορεί να προσφέρει μέχρι 25 λεπτά. Άλλον δεν έχουμε. Ο Μήτογλου είναι μόνο κατά συνθήκη για μερικές φάσεις.

Β) Ο Γουόκαπ είναι σκασμένος. Παίζει αν θυμάμαι καλά 2 χρόνια συνέχεια. Ο Καλάθης είναι 35 και με πολλές φουλ σεζόν στην πλάτη του.

Γ) Ο Χαραλαμπόπουλος δεν έχει την επάρκεια να αντικαταστήσει τον Παπανικολάου στο 3.

Δ) Ο x-factor είναι ο Τολιόπουλος. Ακόμα δεν ήρθε, αναγκαστικά τον φορτώνουμε. Ο Καλαϊτζάκης δεν μπορεί να προσφέρει επιθετικά και ο Λαρεντζάκης χρειάζεται να του δημιουργήσουν οι άλλοι ελεύθερα σουτ.

Ο αγώνας με την Κροατία ήταν ενδεικτικός για όσους δεν κοιτάζουν μόνο το φύλλο της στατιστικής και καταλαβαίνουν το άθλημα.

Άφησαν στον Αντετοκούνμπο το σουτ των 4 μέτρων και τα περισσότερα τα έχασε. Οι υπόλοιποι; Όταν η μπάλα θα καίει θα ξαναβάλει 5/8 τρίποντα ο Παπαγιάννης και 3/6 ο Καλάθης; Μακάρι αλλά δεν είναι το σύνηθες.

Ας δούμε τους αντιπάλους μας στους Ολυμπιακούς αγώνες:

Υπάρχει βλακωδώς η αίσθηση ότι η Ισπανία είναι του χεριού μας. Μπορεί να μην είναι η ομάδα φόβητρο αλλά να θυμίσω πως στο Μουντομπάσκετ του 2019 με τον Ρούμπιο και τον Μαρκ Γκασόλ το πήραν. Η φανέλα τους είναι βαριά και ο βαθμός συσπείρωσης τους υψηλός καθώς είναι η τελευταία παράσταση για μερικούς από αυτούς (Γιούλ - Ρούντι). Οι Ισπανοί είναι μανούλες να κλέβουν παιχνίδια, να επιρεάζουν τους διατητές, να χαλάνε το μυαλό των αντιπάλων τους, να μανουριάζουν για να σπάνε το ρυθμό του αγώνα. Από πού και ως που καλλιεργείται η εντύπωση ότι τους έχουμε;;;

Οι Καναδοί και οι Αυστραλοί έχουν 8-9 ΝΒΑers. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι άλλοι έχουν περισσότερα κορμιά να ρίξουν στο παρκέ και να παίζουν σε υψηλή ένταση.

Ένας φίλος μου, που παρακολουθεί το άθλημα, σε μια συζήτηση μας μου είπε «απαισιόδοξος είσαι Suspect. Κοίτα που μας έχει η FIBA. Στην 6^η θέση στο power ranking». Ανεβήκαμε λόγω του Ακρόπολις και του προολυμπιακού. Οι άλλοι δεν έπαιζαν και ανεβήκαμε.

Σε προσωπικό λοιπόν επίπεδο, μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο να διακριθούμε. Γενικά, οι Αμερικάνοι και οι Γάλλοι είναι 5 σκάλες πάνω από τους υπόλοιπους. Από τους υπόλοιπους, οι Σέρβοι, οι Γερμανοί και οι Καναδοί είναι πολύ δυνατοί.

Το ελληνικό μπάσκετ δεν παράγει παίκτες. Περιμένουμε να μας σώσουν οι Αντετοκούνμποι, ο Γουόκαπ και άλλα παιδιά της διασποράς όπως ο Καλάθης. Του οποίου η γενιά φθίνει φυσιολογικά και από πίσω υπάρχει κενό.

Εν κατακλείδι, ήταν  επιτυχία που περάσαμε, η ομάδα μας λειτουργεί σωστά – μοναδική ένσταση ότι δεν νοείται να μην υπάρχει ένας ρόλος για τον Παναγιώτη Γιαννάκη, ο Σπανούλης μου αρέσει γιατί και σκότωσε τον παίκτη και εξελίσσεται πάρα πολύ ως προπονητής. Ειδικά στις δηλώσεις του είναι πολύ καλύτερος ως προπονητής παρά ως παίκτης και θα γράψει σημαντική πορεία στους πάγκους.

 Όμως διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν βλέπω αλλά δεν με πειράζει κιόλας. Ούτε φαβορί είμαστε, ούτε έχουμε το μετάλλιο στο τσεπάκι και αν το χάσουμε θα επέλθει καταστροφή.

Τι να κάνουμε, οι άλλοι είναι καλύτεροι…