ΤΑ ΑΦΟΡΗΤΑ ΠΛΗΚΤΙΚΑ ΚΛΙΣΕ ΤΩΝ ΡΙΑΛΙΤΙ

 

Όταν ένας παίκτης ριάλιτι, βγαίνει από το παιχνίδι και διαπιστώνει πως ο κόσμος έχει αρνητική άποψη για αυτόν, το σύνηθες και ασφαλές κλισέ λέει:

Φταίει το μοντάζ. Η παραγωγή. Αδικήθηκα. Δεν μπορεί ο θεατής να βγάζει συμπέρασμα για το άτομο μου όταν με βλέπει 20 λεπτά στο επεισόδιο ενώ είμαι εκεί 24 ώρες. Δεν μπορεί να ξέρει ποιος είμαι όταν με δείχνουν 5 ώρες τη βδομάδα ενώ είμαι εκεί 168 ώρες τη βδομάδα.

Υπάρχουν δύο γυναίκες που δεν τις γουστάρει κανένας. Η μια είναι η αλήθεια και η άλλη είναι η ευθύνη.

Να το πει αυτό κάποιος που φεύγει τις πρώτες δύο εβδομάδες, να το δεχτώ. Όταν κάποιος είναι από ένα μήνα και πάνω, δίνει σαφές στίγμα του ατόμου του. Όταν δε συμπληρώσει τρίμηνο, δεν έχει καμία δικαιολογία.

Είναι αυτό που βλέπουμε και δικαίωμα μας να μη μας αρέσει, να το επικρίνουμε και να μην το συμπαθούμε.

Είναι καλύτερο να πεις «Έτσι πίστευα, έτσι αποφάσισα, έτσι έπραξα, δεν άρεσε, πάμε παρακάτω». Άλλωστε στα τέσσερα Survivor για παράδειγμα που έχουν προβληθεί μέχρι σήμερα, με εξαίρεση το πρώτο γιατί ήταν μετά από πάρα πολλά χρόνια και το είδε όλη η Ελλάδα, τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων παικτών δεν τη θυμάται κανένας. Βάλε όλα τα ριάλιτι των τελευταίων ετών που είχαν επιτυχία όπως τα μουσικά, The Voice, X Factor.  Το master chef προφανώς, βαλε και το big brother, το nomads, το αλήστου μνήμης power of love. Στην πραγματικότητα, λίγους θυμάσαι. Σκέψου τι έχουμε δει στην Ελλάδα. Το Μπάτσελορ. Την απύθμενη χαζομάρα του Open στην Κουρούτα που πείναγαν υποτίθεται και τους έφερναν με τις σακούλες τα σουβλάκια. Αυτό με τα ζευγάρια στον Alpha που κατάλαβαν τι αηδία είναι και το πέταξαν μεταμεσονυκτίως. Αν δεν είχαν υπογράψει συμβόλαιο, θα το έκοβαν και χωρίς νικητή. Μουσικές ακαδημίες. My style rocks. Το άλλο με τους μόδιστρους που είχε το Open. Αμφιβάλλω αν θυμάται κανείς ποιος νίκησε. Τους αγρότες και τις φάρμες. Το GNTM και ντροπή μου που δεν το έγραψα στην αρχή.

Άρα και εσύ που παίρνεις αρνητικά σχόλια, αν δεν είσαι εξωπραγματικά ανυπόφορος όπως ο Χανταμπάκης του Survivor 1 ή ο Τζώρτζης του Master chef 2 σε κράζουν για λίγο αλλά σε ξεχνάνε γρήγορα. Έπεται το επόμενο ριάλιτι, με τους επόμενους  ήρωες και σατανάδες της καθημερινότητας μας. Και ξανά.

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή.

Μπαίνεις στο ριάλιτι με το άλλο κλισέ «για την εμπειρία». Άμα θες πραγματική εμπειρία, πήγαινε στο Άγιο Δομήνικο, στήσε μια σκηνή, φάε καρύδες για όσο αντέξεις και μετά γύρνα πίσω. Θα γλιτώσεις και τις ίντριγκες. Ένας, ειλικρινά ρε αδερφέ, ένας να πει ότι μπήκα στο Survivor γιατί πιστεύω πως θα με βοηθήσει κοινωνικά, οικονομικά και επαγγελματικά και θα κάνω κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ. Θα στείλω sms παραμονής για πάρτη του όποτε το χρειαστεί!

Μπαίνεις στο ριάλιτι γιατί :

·        Θέλεις να πλουτίσεις γρήγορα με έναν ελάχιστο κόπο τριών ως πέντε μηνών

·        Θέλεις να αυξήσεις το κοινό σου στα σόσιαλ για να δημιουργήσεις ισχυρό προφίλ ώστε να το αξιοποιήσεις εμπορικά

·        Θέλεις να ανέβεις επαγγελματικά. Να σε προσλάβουν ως μάγειρα, ως μοντέλο, να γίνεις ηθοποιός, πανελίστας, τραγουδιστής, να αποτελείς κομμάτι του lifestyle, να κάνεις τηλεόραση, να κάνεις διαφημίσεις.

·        Θέλεις να αποκτήσεις δημοφιλία. Ακόμα και να μην απασχοληθείς επαγγελματικά με τα ανωτέρω, ότι και να κάνεις, θα έχεις ένα προβάδισμα, μια μεγαλύτερη ευχέρεια να ανοίξεις κάποιες πόρτες παραπάνω.

Για αυτό λοιπόν πας στο ριάλιτι. Σίγουρα κάτι από τα παραπάνω θα αποκομίσεις.

Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Ακόμα και στον Χανταμπάκη έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία με το Nomads. Μπήκε τελείως διαφορετικός, το κέρδισε κιόλας με διαφορά 0,3 του δευτερολέπτου και λογικά την κόλαση που πέρασε, την άφησε πίσω του. Να σου πω την αλήθεια, χάρηκα με αυτό γιατί όσο κακή συμπεριφορά και αν είχε, πιστεύω πως η τιμωρία του κοινού ήταν πολύ σκληρή. Όπως και αν ήταν, το παιδί έχει μια οικογένεια, έχει δύο παιδιά, νομίζω πως τον ξέσκισαν καθ’ υπερβολήν.

Όμως δεν γίνονται όλοι υπερεπιτυχημένοι.

Αυτά τα παιχνίδια είναι σοφά στημένα.

Ο μικρόκοσμος των αγνώστων που είσαι υποχρεωμένος να συναναστραφείς. Το συμφέρον. Οι σωματικές κακουχίες που μειώνουν τις ηθικές αντιστάσεις. Το στενό περιβάλλον που οδηγεί στη διαστολή συμβάντων που στην κανονική ζωή ούτε καν δίνεις σημασία. Αυτά οδηγούν σε λάθη, πάθη, εκρήξεις, δολοπλοκίες, λυκοφιλίες, μηχανορραφίες, αντιπαραθέσεις. Εν ολίγοις, μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων.

Αυτά θέλει να δει ο κοσμάκης. Ενδόμυχα να σκέφτεται «πόσο καλύτερα είμαι εγώ εδώ στον καναπέ μου», να κρίνει ανθρώπινες συμπεριφορές και να ταυτίζεται με χαρακτήρες. Για αυτό και οι παίκτες είναι βρώμικοι, άπλυτοι, αμακιγιάριστοι, με τα μαλλιά και τα μούσια να απλώνονται σαν φύκια στα πρόσωπα. Για να τους βλέπεις εσύ από το σπίτι σου και να λες «είμαι πιο όμορφος, τρώω κανονικά, έχω καλύτερα ρούχα και κάνω μπάνιο. Κοίτα πως είναι αυτός»

Αν ο κόσμος ήθελε να δει αγώνες, υπάρχει η Ευρωλίγκα, το NBA, το champions league, το Ρολαν Γκαρός που παίζει και ο Στέφανος και η Φόρμουλα 1 για τους μερακλήδες.

Άρα λοιπόν φίλε μου το θέμα είναι να τρουπώσεις στα ριάλιτι. Άμα τρουπώσεις, στη χειρότερη θα κάνεις δυνατά προφιλ στο Instagram και στο Facebook και θα βγάζεις ένα μισθό το μήνα από τις διαφημισούλες. Μετά είναι στο χέρι σου να το ψάξεις και να χτίσεις, αλλιώς επιστρέφεις εκεί που ήσουν πριν. Στη λήθη. Την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουν για εσένα θα είναι αν παντρευτείς, αν μπλέξεις με τη δικαιοσύνη ή αν πεθάνεις.  Άμα είσαι κακότροπος και κακόψυχος θα γίνεις ο Χανταμπάκης του Survivor. Και εκεί δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία με το Nomads. Ας πρόσεχες.

Σε παρακαλώ όμως, μην κλαίγεσαι.

Τα ριάλιτι στην Ελλάδα έχουν ιστορία.

Τα έχουμε δει όλοι χρόνια τώρα.

Ξέρεις που πας.

Υγ. Το χειρότερο κλισέ όλων είναι το κλασικό «μου λείπουν τα παιδιά μου» το οποίο συνοδεύεται απαραίτητα από δάκρυα. Λες και σε πήραν στο Survivor επειδή χρώσταγες στην εφορία. Λες και δεν πήγες εις γνώση σου και εκούσια αλλά έγινε επιστράτευση γιατί εισέβαλλαν οι Τούρκοι. Κάνε μας τη χάρη ρε τύπε….