Ο ΣΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ

 

Έστω ότι δεν έχει γίνει ένα μεγάλο έργο, δημόσια ή ιδιωτική επένδυση.

Ο  σωστός και συνεπής αριστερός διαμαρτύρεται για τους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς που δεν κάνουν τίποτα.

Αν το έργο ανακοινώνεται πως θα γίνει

Ο σωστός και συνεπής αριστερός κάνει ότι μπορεί για να το αποτρέψει. Φωνάζει, αντιδρά,  διαδηλώνει και πάει στα δικαστήρια. Πιστεύει ότι καταστρέφει το περιβάλλον, θα είναι μια μέγγενη για τα εργασιακά δικαιώματα και οτι τελικά θα είναι κάτι άχρηστο. 

Αν το έργο προχωρήσει

Ο σωστός και συνεπής αριστερός κρίνει ότι πάει πολύ αργά, αποφαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, είναι σίγουρος πως υπάρχουν μίζες και πιστεύει πως δεν επιφέρει τίποτα καλό.

Όταν το έργο τελειώσει

Ο σωστός και συνεπής  αριστερός στο πόρισμά του αναφέρει πως έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν και ότι άργησε πάρα πολύ να παραδοθεί στους πολίτες

Όταν το έργο αποδίδει καρπούς

Ο σωστός και συνεπής  αριστερός ξεκινάει κάθε φράση του με το «εντάξει έγινε» και αμέσως μετά ακολουθεί ένα «αλλά» και αναφέρεται σε ένα άλλο έργο, μια δημόσια ή ιδιωτική επένδυση που ακόμα δεν έχει γίνει…

 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ

 

Από την πρώτη στιγμή που είδα τα signature shoes του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μου άρεσε πάρα πολύ το γραφικό της NIKE στη φτέρνα. Δεν ήμουν από αυτούς που έσπευσα να τα αγοράσω αλλά πριν από περίπου ενάμισυ χρόνο σε μια βόλτα στο Σύνταγμα με έναν φίλο, ήθελα να πάρω αθλητικά παπούτσια γιατί αυτά που είχα παρέδωσαν πνεύμα. ‘Ετσι μπήκαμε στο Nike store και βγήκα με τα μαύρα και το ιριδίζον σχήμα.

Αυτά που είχα δει στον ιστό και μου άρεσαν πάρα πολύ ήταν τα πορτοκαλί. Ξαναπήγα στο Nike store 2-3 φορές σε βάθος χρόνου, δεν τα είχαν. Προσπάθησα να τα βρω μέσω του καταστήματος της Nike στον ιστό, τίποτα. Συχνά πυκνά μου έρχονταν φλασιές, πουθενά στην Ελλάδα και τελικά τα παρήγγειλα από ένα αμερικάνικο site. To Stadium Goods απεδείχθη μεγάλη απάτη. Δύο φορές μου έστειλαν λάθος παπούτσια – κάτι σε άνιμαλ πριντ και τη δεύτερη δεν μου επέστρεψαν όλο το ποσό αλλά κράτησαν 25 ευρώ μπουρμπουάρ. Από το πολύ ψάξιμο άρχισα να συμπαθώ και άλλα μοντέλα της σειράς. Από άλλο site στην Αμερική πήρα τα ασπρόμαυρα. Εμπιστεύθηκα για πρώτη φορα το ebay και καλά έκανα καθώς από εκεί πήρα τα κιτρινόμαυρα, τα μώβ που λάτρεψα όπως ακριβώς τα παρήγγειλα, στο νούμερο μου και ολοκαίνουρια και τα κόκκινα από ένα μαγαζί στην ….Κοζάνη που μάλλον ήταν το τελευταίο τους καθώς το βρήκα στη μισή τιμή! Τελικά τα πορτοκαλί τα βρήκα στο Χονγκ Κονγκ αλλά δυστυχώς σταμάτησαν στο τελωνείο και τα πλήρωσα σχεδόν διπλά για να έρθουν στο σπίτι μου!

Μου έμεινε και ένα δωρεάν σεμινάριο για τον εκτελωνισμό.

Για να μην την πατήσεις όπως εγώ, πρέπει να τσεκάρεις εκτός από τα έξοδα αποστολής, τι γίνεται με το τελωνείο όταν επιλέγεις το κατάστημα να είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι μεγάλοι παίκτες ( ebay, Alibaba κλπ ) έχουν κάνει μια συμφωνία με τη Γερμανία και την Τσεχία και τα προϊόντα μένουν εκεί για δύο μέρες όπου βαφτίζονται ευρωπαϊκά και μετά ταξιδεύουν ως απλά δεματάκια. Η πρώτη χώρα υποδοχής κερδίζει το ΦΠΑ και έτσι μένουν όλοι κατενθουσιασμένοι. Ο Τσέχος ενοικιάζει πάρκινγκ για 2 μέρες και κερδίζει ΦΠΑ. Ο πωλητής μπορεί να πουλήσει προσιτά και ο τελικός χρήστης δεν πληρώνει 100% πάνω από την αρχική αξία λόγω δασμών, εκτελωνισμού, αποθήκευσης, έξτρα φόρων κλπ.

Έστω και έτσι λοιπόν, κατάφερα και απέκτησα όλα τα παπούτσια που πραγματικά μου άρεσαν από την πρώτη signature σειρά παπουτσιών του Γιάννη. Έριξα και μια ματιά στα Nike Zoom Freak 2 και – συγγνώμη Γιάννη μου – είναι χάλια.

Ξέρω ότι 6 ζευγάρια παπούτσια φαίνονται υπερβολή. Μια ζωή όσο με θυμάμαι, τρία είχα. Αθλητικά καλά, αθλητικά για βουνά, παραλίες και αγγαρείες, πολιτικά και τέλος. Τώρα βρέθηκα για πρώτη φορά με 8 και για πρώτη φορά με χρωματιστά.  Ξέρω ότι οι γυναίκες αναγνώστριες βλέπουν αυτό που γράφω και γελούν καθώς η μέση Ελληνίδα έχει το 8 με ένα μηδενικό από πίσω σε ότι αφορά τη συλλογή των παπουτσιών της. Σύζυγος φίλου μου έχει 800 ! Ναι ρε φίλε οχτακόσια!

Δεν είναι  μόνο ότι έχουν εξαιρετική αίσθηση. Πραγματικά είναι ένα πάρα πολύ καλά δεμένο παπούτσι που αφενός «αγκαλιάζει» στιβαρά το πόδι, αφετέρου είναι αρκετά ελαφριά και χαίρεσαι το περπάτημα! Η δε γραμμή τους είναι ευφάνταστη ως φουτουριστική.

Το να τα πάρω όλα όσα μου άρεσαν αφενός είναι μια επένδυση γιατί για τα επόμενα  10 χρόνια δεν θα χρειαστώ άλλα.

Κυρίως όμως είναι ένας φόρος τιμής.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι από τη γειτονιά μου τα Σεπόλια. Όχι δεν θα υποκριθώ τον φίλο του. Μια φορά παίξαμε ένα μονό στον Τρίτωνα – νομίζω το πρώτο του καλοκαίρι ως μέλος των Μπακς ή το αμέσως προηγούμενο ( καλά μη φανταστείς ότι έπαιζε με ζέση, συμμετείχε κάνοντας την πλάκα του είναι το σωστό ) αλλά αποκλείεται να με θυμάται. Στο τέλος θυμάμαι μου είπε «δίνεις πολύ καλές πάσες και το σουτάκι το χεις» και μιλήσαμε λίγο.

Την ιστορία του λίγο ως πολύ την ξέρεις. Προφανώς και δεν υπέστη τρελό μπούλινγκ – είχε μάλλον αδιάφορη παρουσία στη γειτονιά - αλλά το σημαντικό είναι πως ξεκίνησε από την απόλυτη ανέχεια και έφτασε να είναι ένας παγκόσμιος σταρ που τον ξέρουν από την Κίνα μέχρι τον Καναδά και από τη Νότια Αφρική μέχρι τη Σιβηρία. Βοήθησαν μερικοί άνθρωποι, το κατηχητικό σχολείο του Αγίου Μελετίου αλλά ο δικός μου φόρος τιμής δεν έχει να κάνει με το παρελθόν αλλά με το παρόν.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είτε αρέσει είτε όχι, είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος πρεσβευτής του Ελληνισμού παγκοσμίως. Άσχετα αν δεν τον αποδέχονται μερικά φασιστοειδή, η ελληνική σημαία κυματίζει ψηλά και είναι μονίμως στην κορυφή από αυτόν. Μόνο και μόνο το GREEK freak που είναι το brand του και ταξιδεύει παγκοσμίως, θα έπρεπε να τον πληρώνουμε.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα μπορούσε να ξεχάσει, να διαγράψει, να μη ρίξει καν μια ματιά πίσω. Η Ελλάδα δεν του έκανε τίποτα το φοβερό. Κάποιοι  άνθρωποι μεμονωμένα του στάθηκαν. Και στα Σεπόλια έρχεται, και τόνους με τρόφιμα προσφέρει στο Κατηχητικό, και κάνει και άλλα που δεν τα ξέρουμε. Όχι δεν είναι υποχρεωμένος. Σου θυμίζω πως φιλοξενήσαμε και εκατοντάδες Σερβόπουλα όταν τους βομβάρδιζαν καθημερινά οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις και σε αρκετά από αυτά τα παιδιά δώσαμε μια περίοπτη θέση στον ήλιο μέσω του αθλητισμού. Πολλοί από αυτούς μας μισούν όπως ο Γιάριτς, ο Γκούροβιτς, ο Τόμιτς. Σήκωσαν και χέρι όταν παίξαμε εναντίον τους στο τουρνουά Ακρόπολις το 2010. Ο Γιάννης όμως δεν είναι αχάριστος.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν μας έχει ανάγκη. Εμείς τον έχουμε.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έρχεται να παίξει με την Εθνική μας Ομάδα και να σου πω κάτι; Δεν ξέρω αν θα ερχόμουν στη θέση του. Αντιμετωπίστηκε με ζηλοφθονία, με κακία και με την κλασική βλακεία που δέρνει τον μέσο Έλληνα όταν βλέπει κάποιον καλύτερο του. Αντί να τον δει ως κίνητρο για να γίνει καλύτερος και να βελτιωθεί, κάνει ότι μπορεί για να τον θάψει. Τη μια φορά τον έστειλαν να παίξει στις γωνίες για λίγο λες και είναι ο Αλβέρτης για να σουτάρει τρίποντα. Την άλλη γκρίνιαζαν για το πόσα λεπτά θα παίξει για να παίζουν αυτοί και ουσιαστικά τον ανάγκασαν να φύγει. Την άλλη τον άφησαν τελείως μόνο του να τρακάρει σε ανθρώπινα τείχη και δεν υπήρχε ένας αξιόπιστος παίκτης για δείγμα να εκμεταλλευθεί τα δεκάδες ελεύθερα σουτ που προέκυπταν στο παιχνίδι.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αρνήθηκε να υπογράψει ως αυτόγραφο πάνω στην ελληνική σημαία όταν του την έδωσε ένας αφελής ομογενής γιατί ήξερε πως στα εθνικά σύμβολα δεν βάζουμε ούτε υπογραφές, ούτε στάμπες. Άραγε το γνωρίζει αυτό ένας ιθαγενής; Ο «Νιγηριανός» απεδείχθη ΑΞΙΟΣ ΕΛΛΗΝ γιατί είχε την παιδεία και ήξερε.. Πρόσφατα είχαμε την μεγάλη επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση. Το τι είδαν τα μάτια μου στα σόσιαλ με διάφορα σχεδιάκια ( καλής πρόθεσης το δέχομαι ) πάνω στην Ελληνική Σημαία, δεν περιγράφεται.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο διαφημίζει μονίμως τη χώρα μας και στα λόγια του και στα δίκτυα του και αυτή η διαφήμιση δεν πληρώνεται.

·        Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μας κάνει υπερήφανους. Όχι μόνο με τις επιδόσεις του, αλλά με το χαρακτήρα, το ήθος και τη συμπεριφορά του.

Δεν τρέφω αυταπάτες. Προφανώς και δεν τον νοιάζει αν εγώ πήρα 6 ζευγάρια από τη σειρά παπουτσιών του. Για μένα όμως σε επίπεδο συμβολισμού, είναι ένας φόρος τιμής που ήθελα πολύ να αποτίσω σε ένα παιδί που σχεδόν δεν πήρε τίποτα αλλά μας δίνει ως Ελλάδα τόσα πολλά…

Long live boy… And may the Force be with you…

 

 

COOK BEEF

 

Παρακολούθησα ενάμισυ επεισόδιο και η αίσθηση που μου άφησε ήταν καλούτσικο άλλα παραλίγο.

Η ιδέα μιας παρέας φίλων που κάνει χαβαλέ και μαγειρεύει, είναι μια ξεχωριστή νότα στις τηλεκατσαρόλες που μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Τα άτομα είναι συμπαθέστατα αλλά κάτι πάει στραβά.

1.    Κάποιος τους είπε μάλλον, ότι πρέπει να μιλάνε γρήγορα, γιατί έτσι αποκτά η εκπομπή ταχύτητα. Δεν έχουν όλοι την ίδια άρθρωση με αποτέλεσμα τα μισά από όσα λέει ο Γλωσσίδης και ο Θωμάς να τα χάνεις. Ακόμα και ο αστείρευτος Βαρθαλίτης κάπου χάνεται.

2.    Δεν έχουν την ίδια ένταση ήχου. Ο Γλωσσίδης ακούγεται ψόφια, ο Λιχανίδης καμπάνα και ο Θωμάς κάτι ανάμεσα.

3.    Θα μπορούσαν να αναφέρουν ευκρινώς τις συνταγές να μαθαίνει και ο τηλεθεατής κάτι. Το πάνε τόσο γρήγορα, τόσο σπασμωδικά που στο τέλος δεν σου μένει τίποτα. Βγάλε ρε παιδάκι μου ένα πινακάκι με τη συνταγή, μια περίληψη, να το δοκιμάσει και ο άλλος. Τσατρα πάτρα τα είπαμε, μιαμ μιαμ τι ωραίο που είναι και χαρήκαμε.

4.    Περιμένεις από μια παρέα με άνδρες να σου πουν μερικά tips and tricks. Ακόμα και αυτά που θεωρούνται δεδομένα αλλά τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Ακόμα και το να δείξεις πόσο γρήγορα και σωστά μπορείς πχ να κόψεις μια ντομάτα, πίστεψε με δεν είναι γνωστό σε όλους.

Καλά κάνει το Star και αξιοποιεί τα «προϊόντα» του, βάζει και τον πιο έμπειρο Θωμά να βγει και αυτός μπροστά από τις κάμερες, ο σκυλαράκος έχει την πλάκα του αλλά τουλάχιστον οργάνωσε το λίγο καλύτερα!

Αφού το κεντρικό θέμα σου είναι η μαγειρική, δεν λέω, κάνε την πλάκα σου με το μπάσκετ, τον Στεφανή και ότι άλλο θέλεις, αλλά να πάρει και μια ιδέα ο θεατής τι κάνεις στην κουζίνα.

Θα μπορούσε αυτή η εκπομπή να είναι το τοτέμ για όλους τους άνδρες που δεν έχουν ατέλειωτες ώρες στη διάθεση τους να κάθονται στην κουζίνα και να κάνουν τους Πετρετζίκηδες. Αυτούς που θέλουν με προσιτά υλικά από το σούπερμάρκετ και όχι νυχοπόδαρα πορτοκαλοπράσινης ακρίδας, σε κόστος που να αντέχει ο μέσος άνθρωπος,  να μπορούν να φτιάξουν κάτι έξω από τα συνηθισμένα για τη δική τους απόλαυση, για τους φίλους τους ή για τη σχέση τους.

Το Cook Beef θα μπορούσε να γεμίσει ένα κενό στον κλάδο της τηλεμαγειρικής. Να την κάνει ελκυστική σε ανθρώπους που δεν το χουν, που δεν έχουν στη διάθεση τους ατέλειωτες ώρες, που πρέπει να βρίσκουν τα υλικά στο σούπερμάρκετ και δεν είναι πλούσιοι. Ακόμα και αυτός που ξέρει όλο και όλο να τηγανίσει ένα αυγό, να μπει στο τριπάκι να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό χωρίς να αισθάνεται πως για 10 λεπτά ενός απολαυστικού γεύματος ( αν το πετύχει ) θα πρέπει να δαπανήσει 4 ώρες και το μισό μισθό του.

Ανδρικός χαβαλές, εκπαίδευση του πολύ κόσμου σε τεχνικές, σε how to use και με έξυπνες, σύντομες και φτηνές συνταγές. Αυτό δηλαδή που δεν κάνει κανείς άλλος στην ελληνική τηλεόραση και ενώ βλέπεις άλλες μαγειρικές εκπομπές αναρωτιέσαι «μα τι λένε; Γερμανικά μιλάνε;»

Μια και το θυμήθηκα, αυτό το ρημάδι το τσορίθο και το ταρ ταρ τι στο κέρατο είναι;

Υγ. Ο Χρηστάρας Γλωσσίδης νομίζω πως αδικεί τον εαυτό του. Είναι  μαγκωμένος και ενδεχομένως μονίμως αγουροξυπνημένος. Εξαιρετικός ο Λιχανίδης, η κάμερα λατρεύει τον Βαρθαλίτη, άνετος ο Μανόλης και ο Θωμάς πρέπει είναι εκεί για να κοουτσάρει.

Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΔΕΙΧΝΕΙ

 

Τυγχάνει και είμαι παρών σε μια συζήτηση.

Μαγαζάτωρ 1 :

Δυνατός στην ταχυεστίαση, με καλά προϊόντα και ακόμα καλύτερα παιδιά, αλλά: Αν πας να πάρεις το πιο απλό πράγμα του κόσμου, ένα σάντουιτς, νωρίς το μεσημέρι, του έχουν τελειώσει τα ψωμάκια! Σου προτείνει μπαγκέτα. Από αυτές που μπορεί να φας και ένα μέτρο και να αισθάνεσαι ότι δεν μπήκε στο στομάχι σου τίποτα.

Μαγαζάτωρ 2 :

Μεταξύ άλλων πουλάει κουλούρια. Για να τα φας χρειάζεσαι πριόνι. Η γέμιση πρέπει να έχει μπει με γλυκό του κουταλιού. Τόσο πλούσια.

Αμφότεροι θάβουν έτερο μαγαζάτορα παρόμοιου αντικειμένου που κάνει μια προσπάθεια που ομολογουμένως έχει την ίδια επιτυχία που είχε και το πρώτο ταξίδι του Τιτανικού.

Πόσες φορές φτάνει μέχρι τα χείλη μου η φράση «καλά ρε, καθρέπτη δεν έχετε να δείτε τα χάλια σας;». Αντί να βγει έξω από τα δόντια, επιστρέφει στον οισοφάγο και από εκεί στο στομάχι.

Λίγο πριν δημοσιεύσω το παρόν, έριξα μια ματιά και στον δικό μου καθρέπτη.

Χάλια δείχνει και εμένα…

ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΖΩΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

 

Εδώ και αρκετό καιρό, είμαι εθελοντής στο Καταφύγιο Αδέσποτων Ζώων του Δήμου Αθηναίων στο Βοτανικό. Ένα καταφύγιο που μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν αχούρι μέχρι να ασχοληθεί επισταμένως ο Δήμος Αθηναίων και να το μετατρέψει σε παλάτι.

Έχω πάει σε τρία στην Αθήνα, έχω δει φωτογραφίες από άλλα και είμαι σίγουρος πως  όμοιο του στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Ένα μεγάλο μπράβο στον Δήμαρχο Κώστα Μπακογιάννη και στις κυρίες της Αστικής Πανίδας, Αβραμίδου και Μορφέτα για την τόσο καλή δουλειά.

Μεγάλα κλουβιά, ευρύχωρα, με κλίση για να κρατάνε υγρασία, σε περιφραγμένο καλαίσθητο χώρο με διαδρόμους, διάφορα φυτά και δέντρα για να κάνουν τα σκυλιά τις βόλτες τους και οσονούπω μπαίνει στέγαστρο για να προστατεύονται από τη βροχή και τις μεγάλες ζέστες. Μέχρι και πισίνα διαθέτει για να δροσίζονται το καλοκαίρι!

Πολύ καλά οργανωμένο, με εκπαιδευτές, δημοτικούς υπαλλήλους που ασχολούνται με τη σίτιση, την καθαριότητα και τις βόλτες των ζώων και εθελοντές που βοηθούν στην κοινωνικοποίηση τους. 

Αν κάποιος θέλει σκύλο, ( είτε εσύ είτε κάποιος από τον κύκλο σου ) έχουμε μπόλικα και για όλα τα γούστα! Σώζεις ένα αδέσποτο, προσφέρεις θαλπωρή και παίρνεις πολλαπλάσια αγάπη και φοβερή παρέα! Μπορείς απλώς και να έρθεις μια βόλτα να δεις και αν κάποιο σκυλάκι σου κάνει «κλικ» μπορείς να το υιοθετήσεις σε δεύτερο χρόνο.

Δεν χρειάζεται να είναι ράτσας, αυτό είναι αστικός μύθος. Ίσα ίσα που τα ημίαιμα είναι και πιο ανθεκτικά στις ασθένειες αλλά και μπορούν να εκτιμήσουν την αγάπη και τη φροντίδα και να ανταποδώσουν πολύ περισσότερο από όσο φαντάζεσαι.

 Επίσης αν σε κάποιον περισσεύει σπιτάκι ή κουβερτάκια ή παιχνίδια, είναι απολύτως καλοδεχούμενα!

Όποιος θέλει, ας μου στείλει προσωπικό μήνυμα στα σόσιαλ μου.

ΤΑ ΑΦΟΡΗΤΑ ΠΛΗΚΤΙΚΑ ΚΛΙΣΕ ΤΩΝ ΡΙΑΛΙΤΙ

 

Όταν ένας παίκτης ριάλιτι, βγαίνει από το παιχνίδι και διαπιστώνει πως ο κόσμος έχει αρνητική άποψη για αυτόν, το σύνηθες και ασφαλές κλισέ λέει:

Φταίει το μοντάζ. Η παραγωγή. Αδικήθηκα. Δεν μπορεί ο θεατής να βγάζει συμπέρασμα για το άτομο μου όταν με βλέπει 20 λεπτά στο επεισόδιο ενώ είμαι εκεί 24 ώρες. Δεν μπορεί να ξέρει ποιος είμαι όταν με δείχνουν 5 ώρες τη βδομάδα ενώ είμαι εκεί 168 ώρες τη βδομάδα.

Υπάρχουν δύο γυναίκες που δεν τις γουστάρει κανένας. Η μια είναι η αλήθεια και η άλλη είναι η ευθύνη.

Να το πει αυτό κάποιος που φεύγει τις πρώτες δύο εβδομάδες, να το δεχτώ. Όταν κάποιος είναι από ένα μήνα και πάνω, δίνει σαφές στίγμα του ατόμου του. Όταν δε συμπληρώσει τρίμηνο, δεν έχει καμία δικαιολογία.

Είναι αυτό που βλέπουμε και δικαίωμα μας να μη μας αρέσει, να το επικρίνουμε και να μην το συμπαθούμε.

Είναι καλύτερο να πεις «Έτσι πίστευα, έτσι αποφάσισα, έτσι έπραξα, δεν άρεσε, πάμε παρακάτω». Άλλωστε στα τέσσερα Survivor για παράδειγμα που έχουν προβληθεί μέχρι σήμερα, με εξαίρεση το πρώτο γιατί ήταν μετά από πάρα πολλά χρόνια και το είδε όλη η Ελλάδα, τη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων παικτών δεν τη θυμάται κανένας. Βάλε όλα τα ριάλιτι των τελευταίων ετών που είχαν επιτυχία όπως τα μουσικά, The Voice, X Factor.  Το master chef προφανώς, βαλε και το big brother, το nomads, το αλήστου μνήμης power of love. Στην πραγματικότητα, λίγους θυμάσαι. Σκέψου τι έχουμε δει στην Ελλάδα. Το Μπάτσελορ. Την απύθμενη χαζομάρα του Open στην Κουρούτα που πείναγαν υποτίθεται και τους έφερναν με τις σακούλες τα σουβλάκια. Αυτό με τα ζευγάρια στον Alpha που κατάλαβαν τι αηδία είναι και το πέταξαν μεταμεσονυκτίως. Αν δεν είχαν υπογράψει συμβόλαιο, θα το έκοβαν και χωρίς νικητή. Μουσικές ακαδημίες. My style rocks. Το άλλο με τους μόδιστρους που είχε το Open. Αμφιβάλλω αν θυμάται κανείς ποιος νίκησε. Τους αγρότες και τις φάρμες. Το GNTM και ντροπή μου που δεν το έγραψα στην αρχή.

Άρα και εσύ που παίρνεις αρνητικά σχόλια, αν δεν είσαι εξωπραγματικά ανυπόφορος όπως ο Χανταμπάκης του Survivor 1 ή ο Τζώρτζης του Master chef 2 σε κράζουν για λίγο αλλά σε ξεχνάνε γρήγορα. Έπεται το επόμενο ριάλιτι, με τους επόμενους  ήρωες και σατανάδες της καθημερινότητας μας. Και ξανά.

Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή.

Μπαίνεις στο ριάλιτι με το άλλο κλισέ «για την εμπειρία». Άμα θες πραγματική εμπειρία, πήγαινε στο Άγιο Δομήνικο, στήσε μια σκηνή, φάε καρύδες για όσο αντέξεις και μετά γύρνα πίσω. Θα γλιτώσεις και τις ίντριγκες. Ένας, ειλικρινά ρε αδερφέ, ένας να πει ότι μπήκα στο Survivor γιατί πιστεύω πως θα με βοηθήσει κοινωνικά, οικονομικά και επαγγελματικά και θα κάνω κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ. Θα στείλω sms παραμονής για πάρτη του όποτε το χρειαστεί!

Μπαίνεις στο ριάλιτι γιατί :

·        Θέλεις να πλουτίσεις γρήγορα με έναν ελάχιστο κόπο τριών ως πέντε μηνών

·        Θέλεις να αυξήσεις το κοινό σου στα σόσιαλ για να δημιουργήσεις ισχυρό προφίλ ώστε να το αξιοποιήσεις εμπορικά

·        Θέλεις να ανέβεις επαγγελματικά. Να σε προσλάβουν ως μάγειρα, ως μοντέλο, να γίνεις ηθοποιός, πανελίστας, τραγουδιστής, να αποτελείς κομμάτι του lifestyle, να κάνεις τηλεόραση, να κάνεις διαφημίσεις.

·        Θέλεις να αποκτήσεις δημοφιλία. Ακόμα και να μην απασχοληθείς επαγγελματικά με τα ανωτέρω, ότι και να κάνεις, θα έχεις ένα προβάδισμα, μια μεγαλύτερη ευχέρεια να ανοίξεις κάποιες πόρτες παραπάνω.

Για αυτό λοιπόν πας στο ριάλιτι. Σίγουρα κάτι από τα παραπάνω θα αποκομίσεις.

Ο Θεός είναι πολυεύσπλαχνος. Ακόμα και στον Χανταμπάκη έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία με το Nomads. Μπήκε τελείως διαφορετικός, το κέρδισε κιόλας με διαφορά 0,3 του δευτερολέπτου και λογικά την κόλαση που πέρασε, την άφησε πίσω του. Να σου πω την αλήθεια, χάρηκα με αυτό γιατί όσο κακή συμπεριφορά και αν είχε, πιστεύω πως η τιμωρία του κοινού ήταν πολύ σκληρή. Όπως και αν ήταν, το παιδί έχει μια οικογένεια, έχει δύο παιδιά, νομίζω πως τον ξέσκισαν καθ’ υπερβολήν.

Όμως δεν γίνονται όλοι υπερεπιτυχημένοι.

Αυτά τα παιχνίδια είναι σοφά στημένα.

Ο μικρόκοσμος των αγνώστων που είσαι υποχρεωμένος να συναναστραφείς. Το συμφέρον. Οι σωματικές κακουχίες που μειώνουν τις ηθικές αντιστάσεις. Το στενό περιβάλλον που οδηγεί στη διαστολή συμβάντων που στην κανονική ζωή ούτε καν δίνεις σημασία. Αυτά οδηγούν σε λάθη, πάθη, εκρήξεις, δολοπλοκίες, λυκοφιλίες, μηχανορραφίες, αντιπαραθέσεις. Εν ολίγοις, μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων.

Αυτά θέλει να δει ο κοσμάκης. Ενδόμυχα να σκέφτεται «πόσο καλύτερα είμαι εγώ εδώ στον καναπέ μου», να κρίνει ανθρώπινες συμπεριφορές και να ταυτίζεται με χαρακτήρες. Για αυτό και οι παίκτες είναι βρώμικοι, άπλυτοι, αμακιγιάριστοι, με τα μαλλιά και τα μούσια να απλώνονται σαν φύκια στα πρόσωπα. Για να τους βλέπεις εσύ από το σπίτι σου και να λες «είμαι πιο όμορφος, τρώω κανονικά, έχω καλύτερα ρούχα και κάνω μπάνιο. Κοίτα πως είναι αυτός»

Αν ο κόσμος ήθελε να δει αγώνες, υπάρχει η Ευρωλίγκα, το NBA, το champions league, το Ρολαν Γκαρός που παίζει και ο Στέφανος και η Φόρμουλα 1 για τους μερακλήδες.

Άρα λοιπόν φίλε μου το θέμα είναι να τρουπώσεις στα ριάλιτι. Άμα τρουπώσεις, στη χειρότερη θα κάνεις δυνατά προφιλ στο Instagram και στο Facebook και θα βγάζεις ένα μισθό το μήνα από τις διαφημισούλες. Μετά είναι στο χέρι σου να το ψάξεις και να χτίσεις, αλλιώς επιστρέφεις εκεί που ήσουν πριν. Στη λήθη. Την επόμενη φορά που θα ξαναμιλήσουν για εσένα θα είναι αν παντρευτείς, αν μπλέξεις με τη δικαιοσύνη ή αν πεθάνεις.  Άμα είσαι κακότροπος και κακόψυχος θα γίνεις ο Χανταμπάκης του Survivor. Και εκεί δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία με το Nomads. Ας πρόσεχες.

Σε παρακαλώ όμως, μην κλαίγεσαι.

Τα ριάλιτι στην Ελλάδα έχουν ιστορία.

Τα έχουμε δει όλοι χρόνια τώρα.

Ξέρεις που πας.

Υγ. Το χειρότερο κλισέ όλων είναι το κλασικό «μου λείπουν τα παιδιά μου» το οποίο συνοδεύεται απαραίτητα από δάκρυα. Λες και σε πήραν στο Survivor επειδή χρώσταγες στην εφορία. Λες και δεν πήγες εις γνώση σου και εκούσια αλλά έγινε επιστράτευση γιατί εισέβαλλαν οι Τούρκοι. Κάνε μας τη χάρη ρε τύπε….

ΜΕΣΙΤΕΣ. ΑΥΤΗ Η ΦΑΡΑ.

 

Ρε συ ύποπτε, μου λέει ένας φίλος. Γραφείς για πολλά και διάφορα, δεν γράφεις και για τον πόνο μου; Τι σου συνέβη; Τον ρώτησα με ενδιαφέρον. Να γράψεις για τους μεσίτες ! Αυτή την κατάρα! Μου απάντησε θυμωμένος.

Παραθέτω την ιστορία του :

Έχω που λες ένα ακίνητο. Θέλω να το πουλήσω εδώ και αρκετό καιρό. Με το που το βάζω στην Χρυσή Ευκαιρία, σαν κοράκια πέφτουν οι μεσίτες πάνω μου ! Όλοι το ίδιο  παραμύθι.

«Είμαι από το τάδε μεσιτικό γραφείο, έχω ενδιαφέρον από πελάτη και θα ήθελα να δω το ακίνητο». Χαίρεσαι, πω πω ακόμα δεν το έβαλα, άμεση κινητικότητα, ελπίζεις, σχεδιάζεις για το μέλλον σου και τελικά διαπιστώνεις ότι οι μεσίτες έρχονται και το μόνο που τους νοιάζει είναι να τους βάλεις μια υπογραφή σε ένα έντυπο που λέει ότι μπορούν να το πουλήσουν. Πρέπει να έχω υπογράψει πάνω από 30 τέτοια χαρτιά. Όταν αργότερα τους πάρεις τηλέφωνο και τους ρωτήσεις τι απέγινε εκείνος ο πελάτης που ενδιαφερόταν, η απάντηση είναι «αχ δεν ξέρω, δεν έχω νέα, θα σας πάρω άμα είναι».

Άσε το άλλο. 9 στις 10 φορές που σου δίνουν ραντεβού με τον θεωρητικά υποψήφιο πελάτη σε πιστολιάζουν. Τον έναν που σου φέρνουν, πρέπει να είναι ένας ξάδερφος που λέει επίτηδες κάτι παλαβά και καταλαβαίνεις ότι έρχεται για να σκοτώσει την ώρα του.

Ίσα ίσα για να σε ταλαιπωρούν. Για παίζουν με τις ελπίδες σου, για να κάνουν πλάκα με τη ζωή σου.

Αμ το άλλο; Περνά καιρός και σε παίρνουν τηλέφωνο. Ο τάδε συνεργάτης μας αποχώρησε και σας παίρνουμε για να ρωτήσουμε αν το ακίνητο σας είναι διαθέσιμο. Μετά από λίγο καταλαβαίνεις ότι ο πρώην είχε καταγράψει άλλα αντί άλλων. Άντε ξανά μανά. Όχι κυρία μου, δεν είναι 60 τετραγωνικά, 85 είναι. Δεν είναι ισόγειο, τρίτος όροφος είναι. Μετά πάλι: Έχω ενδιαφέρον από πελάτη, να κανονίσουμε ραντεβού. Κανονίζεις και φυσικά θα φας την πιστολιά. Έλα χριστιανέ μου, βγάλε φωτογραφίες, βγάλε βίντεο και όταν μπεις στον κόπο να μου φέρεις κάποιον, να είναι σοβαρό το ενδιαφέρον σου! Τόσο πολύ σου αρέσει να κόβεις άσκοπες βόλτες ή να παίρνεις μάταια τηλέφωνα;

Θεωρητικά, ο μεσίτης θα έπρεπε να θέλει να πουλήσει ώστε να πάρει την προμήθεια του. Αναρωτιέμαι όμως : Θέλει;

 Αλλά δεν έχει και τόση σημασία αν θέλει. Ο άλλος ο φουκαράς που θέλει να πουλήσει είτε γιατί πρέπει κάτι να καλύψει, είτε γιατί πρέπει κάπου να επενδύσει, γιατί τον κοροϊδεύεις και παίζεις με τη ζωή του;

Σε αυτό το σημείο διέκοψα τον φίλο μου και του πρότεινα μια λύση.

 Σε ότι αφορά τους μεσίτες, να μην τρέχει πέρα δώθε αλλά να τους βάλει όλους μαζί μια φορά τη βδομάδα. Αν ενδιαφέρονται πραγματικά θα έρθουν, είτε μόνοι τους είτε με …τα ενδιαφέροντα τους. Δεν χρειάζεται να είσαι εύκολος «ναι, βεβαίως να το δείτε, οπότε θέλετε» και να σε τραβάνε για να κάνουν την πλάκα τους. Κύριοι, μπορώ κάθε Παρασκευή στις 7. Όποιος πραγματικά θέλει, σε μια δυο τρεις Παρασκευές, θα έρθει. Το πολύ πολύ να συμπέσουν και να απολαύσεις μαλλιοτράβηγμα.

Πάντως, είναι ένας κλάδος που χρειάζεται μεγάλο ξεσκαρτάρισμα.