ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΖΩΑ

 

Ένα από τα προβλήματα που έχουμε ως κοινωνία είναι και τα αδέσποτα ζώα. Υπολογίζεται από τις φιλοζωικές οργανώσεις και από τους κρατικούς φορείς ότι στην Ελλάδα βρίσκονται περί τα τρία εκατομμύρια αδέσποτα ζώα! Αυτόν τον χρόνο με το λοκντάου, τα αδέσποτα μειώθηκαν αλλά με το που θα λήξει και θα επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς, είναι απολύτως σίγουρο πως η φροντίδα του ζώου, θα πέσει βαριά και αυξηθούν κατακόρυφα.

Έχω περάσει από τρία καταφύγια και τους τελευταίους μήνες είμαι εθελοντής στο καταφύγιο αδέσποτων ζώων του Δήμου Αθηναίων. Έχω συζητήσει με εκπαιδευτές, με ιδιοκτήτες, έχω διαβάσει και κατέληξα σε μερικές προτάσεις για να λυθεί αυτό το πρόβλημα που πιστεύω πως αντανακλά στο επίπεδο που βρισκόμαστε ως κοινωνία. Ο μαύρος πάτος δηλαδή.

Καταρχάς υπάρχουν δύο Ελλάδες σε ότι αφορά τα ζώα. Η μια είναι τα μεγάλα αστικά κέντρα και η άλλη είναι η επαρχία. Στην επαρχία τα πράγματα είναι εύκολα. Κυριαρχεί η ομερτά, δεν μιλάει κανένας για να μην πέσει ξύλο και κάνουν όλοι τα ίδια. Έχουν ως σπορ τις φόλες, έχουν τα σκυλιά μονίμως δεμένα, τους πετάνε τροφή και τα αφήνουν ελεύθερα μόνο στην κυνηγητική περίοδο. Παιχνίδι, χάδι, βόλτα και λιχουδιά είναι άγνωστες λέξεις στην ελληνική επαρχία. Οι γάτες είναι μονίμως ελεύθερες γιατί είναι χρήσιμες καθώς απαλλάσσουν τους κατοίκους από τα φίδια και τα ποντίκια. Λόγω των σοσιαλ, που και που εμφανίζονται εικόνες κακοποίησης αλλά σε σχέση με αυτά που γίνονται είναι ελάχιστες.

Τι πρέπει να γίνει :

1.    Διεύρυνση αρμοδιοτήτων στη δημοτική αστυνομία. Να γίνει και αστυνομία ζώων. Η δημοτική αστυνομία είναι  το πιο άχρηστο και βισματικό σώμα στην ιστορία της δημόσιας διοίκησης. Στο ένα χέρι το φρέντο εσπρέσσο ( πριν γίνουμε Ευρώπη είχαμε το φραπεδάκι του λαού αλλά πια, χωρίς φρεντάκι δεν γίνεται )  και στο άλλο κόβουν κλήσεις. Η δημοτική αστυνομία μπορεί να ελέγχει αν τα ζώα είναι τσιπαρισμένα και στειρωμένα.

2.    Οπωσδήποτε σε κάθε δεσποζόμενο και αδέσποτο ζώο, στείρωση και τσιπάκι. Σε όλα. Στα αδέσποτα αναλαμβάνουν το κόστος οι δήμοι, στα δεσποζόμενα οι ιδιοκτήτες. Εξαιρέσεις μπορούν να γίνουν σε πιστοποιημένους εκτροφείς ή σε ράτσες που δεν πρέπει να εξαφανιστούν όπως ο ελληνικός ποιμενικός. Το πολύ σε 10 χρόνια θα έχουν έρθει σε ένα φυσιολογικό επίπεδο.

3.    Απαραίτητη προϋπόθεση για να υιοθετήσει κάποιος ένα σκύλο από ένα καταφύγιο θα είναι :
α) Να περάσει από συνέντευξη απαντώντας σε συγκεκριμένα ερωτήματα. Όχι μια χύμα κουβέντα. Κανονική συνέντευξη με γραπτό ερωτηματολόγιο και να το υπογράψει. Έτσι ώστε αυτός που δεν είναι και πολύ σίγουρος, να καταλάβει μερικά πράγματα και να αποχωρήσει από τη διαδικασία έγκαιρα. Το ζωντανό έχει ψυχή. Δεν είναι παιχνίδι ούτε κατσαρόλα να την πετάξεις στα σκουπίδια.
β) Να είναι υποχρεωμένος να κάνει 10 μαθήματα σε εκπαιδευτή. Όπως είσαι υποχρεωμένος να  πας το παιδί σου στο σχολείο, δεν επιτρέπεται να θέλεις να έχεις την ευθύνη ενός ζώου και να μην ξέρεις έστω τα στοιχειώδη. Υπάρχουν πολλοί που παίρνουν ένα σκύλο για μια προσωρινή συντροφιά ή δώρο στα παιδιά ( λες και είναι τρενάκι ) και μετά τους επιβαρύνει η φροντίδα και είτε τα παρατάνε στην Πάρνηθα, στους δρόμους και τα επιστρέφουν στα καταφύγια.

4.    Αυτό ξέρω ότι δεν θα γίνει και είναι περισσότερο ευχή. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τις φιλοζωικές οργανώσεις. Δυστυχώς οι φανατικοί φιλόζωοι έχουν τεράστιο πρόβλημα με τους ανθρώπους για αυτό και βρίσκουν αποκούμπι στα ζώα. Δεν συνεργάζονται, οι περισσότεροι είναι τσακωμένοι μεταξύ τους – ανάθεμα και αν ξέρουν γιατί - και οι πραγματικά καλές προσπάθειες χάνονται καθώς είναι αποσπασματικές και μεμονωμένες. Θα πρέπει εφόσον δραστηριοποιούνται σε δημοτικές εγκαταστάσεις να έχουν μια εποπτεία και μια πιστοποίηση. Δεν μπορεί να μπαίνει μέσα ο κάθε περαστικός. Δεν μπορεί να μας πιάνει μια μανία να επιδείξουμε στα σοσιαλ ότι «να εμείς βρίσκουμε σπίτια στα ζώα» μετά από λίγο να επιστρέφουν ψυχολογικά τραυματισμένα – ενίοτε και κακοποιημένα - στα καταφύγια. Οι Δήμοι θα πρέπει να είναι υποχρεωμένοι ώστε να παρέχουν στους εθελοντές εκπαίδευση. Όχι μόνο εμπειρικά τύπου «έχω σκύλο και ξέρω» ή «είμαι και εγώ στην ομάδα και κάτι έμαθα».

Η Δημοτική Αστυνομία λοιπόν θα πρέπει να ελέγχει εκτός από το πάρκινγκ αλλά κάθε ιδιοκτήτη αν το σκυλί του είναι τσιπαρισμένο, στειρωμένο και τα μαθήματα που έχει κάνει για τα οποία θα φέρει ειδική κάρτα.

Οι εκπαιδευτές από την άλλη θα πρέπει να πιστοποιηθούν από το υπουργείο. Όχι απλά «έλα μωρέ παρακολούθησα κάτι μαθήματα στον τάδε και ξέρω. Μπορώ να διδάξω».

Τα αδέσποτα ζώα είναι μια μεγάλη κοινωνική πληγή που δεν θα κλείσει όπως πάμε. Χρειάζεται γενναιότητα, αποφάσεις και κυρίως να τηρηθούν.

Τρία εκατομμύρια ψυχές είναι επικίνδυνες και τη δική τους ακεραιότητα και για τους ανθρώπους. Τουλάχιστον εμείς, είμαστε υποχρεωμένοι να σώσουμε και τους τρισάθλιους εαυτούς μας και αυτά.