ΠΕΡΙ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

 

Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα τις καταγγελίες για την κακοποίηση και τη βία που υπέστησαν ηθοποιοί και αθλητές και θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις.

Καταρχάς δεν πιστεύω ότι όλες αυτές είναι καταγγελίες που δείχνουν μια κοινωνία που θέλει να αλλάξει. Θεωρώ πως είναι μια επίδραση του κορωνοϊού. Η στέρηση ελευθεριών που μέχρι χθες ήταν αυτονόητες, ο εγκλεισμός, ο φόβος, η ανεργία, η απελπισία, η τρομολαγνεία και η τρομοκρατία είναι κατάλληλοι παράγοντες για μια εξομολόγηση. Εν προκειμένω λειτούργησε η αγελαία φύση του ανθρώπου. Έγινε η αρχή και μετά μίλησαν και άλλοι.

Ο κόσμος την αγκάλιασε αυτή την εξέλιξη. Όχι τόσο γιατί γεμίσαμε Δίκαιους αλλά γιατί ο όχλος γουστάρει να βλέπει πλούσιους, διάσημους  και επιτυχημένους να καταστρέφονται. Μας αρέσει το κουτσομπολιό και μας αρέσει οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν να πηγαίνουν στον πάτο. Στη χώρα του άφθονου φθόνου, είναι μια παρηγοριά.

Θα κάνω μια εξαίρεση και θα αναφερθώ στον Παύλο Χαϊκάλη για τον οποίο πιστεύω ότι η περίπτωση του είναι Θεία Δίκη. Ο άνθρωπος αυτός σημάδεψε τα πολιτικά δρώμενα με την περίφημη υπόθεση δωροδοκίας που έβαλε οριστικά ταφόπλακα στην εκλογή του Σταύρου Δήμα ως Προέδρου της Δημοκρατίας και άνοιξε το δρόμο στην αναρρίχηση της εξουσίας στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που εισηγήθηκε την εισαγωγή της αστρολογίας στα σχολεία και τελικά αποπέμφθηκε από την πολιτική για μια off-shore που ξέχασε να δηλώσει. Τα άστρα που τόσο λατρεύει και τα έχει ως οδηγό ζωής δεν τον έσωσαν τελικά.

Κατά τα άλλα δεν πιστεύω πως θα αλλάξει τίποτα σε βάθος χρόνου.

Μήπως θα σταματήσουν οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων;

Μήπως θα σταματήσουν οι φιλοδοξίες των ανθρώπων;

Μήπως θα σταματήσουν τα πάθη, οι πόθοι και τα λάθη των ανθρώπων;

Μήπως θα σταματήσει ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων και μάλιστα σε μια τόσο μικρή αγορά όπως η ελληνική με τόση μεγάλη προσφορά καθώς έχουμε υπερπροσφορά καλλιτεχνών;

Μήπως θα σταματήσει η εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο;

Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έβγαιναν και οι άνδρες να καταγγείλουν γυναίκες στις οποίες υπέκυψαν για ένα ρόλο…

Μέχρι να κάτσει η σκόνη, θα δημιουργηθούν μερικές παρενέργειες. Φοβάμαι πως η ερωτική προσέγγιση μεταξύ των δύο φύλων θα καταντήσει ακόμα πιο δυσλειτουργική. Αν είναι να πεις μια κουβέντα και να γίνεις ρεζίλι στα σόσιαλ, το σκέφτεσαι τριπλά. Μα θα μου πεις, άλλο το φλέρτ ( προτιμώ το ανδρικό «πέσιμο» ) και άλλο η βία. Σύμφωνοι αλλά μήπως στο όνομα της lifestyle μόδας του come out και του me too καούν και τα χλωρά;

Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί. Ειδικά οι γυναίκες. Δεν μπορεί, όταν για παράδειγμα ο άλλος σου την πέφτει και σε φιλά στο στόμα στο ανσανσέρ, να τον ακολουθείς στο δωμάτιο του. Δεν μπορεί, όταν ο άλλος σε καλεί για οντισιόν να πηγαίνεις μόνη σου στο σπίτι του ή να  είσαι ολομόναχη στο θέατρο και να μην υπάρχει ούτε ένας τεχνικός. Εντός των τειχών, στο μικρό χωριουδάκι της ελληνικής show biz, όλοι γνωρίζονται.  Δεν ήξερες ποιος είναι; Δεν ήξερες που πας;

Θυμάμαι σε κάτι γενέθλια, είχα γνωρίσει μια φοιτήτρια που έλεγε στην παρέα της ότι ένας καθηγητής της την κάλεσε στο σπίτι του για να μιλήσουν για μια εργασία. Αυτή πήγε και ο τύπος της την έπεσε. Ευτυχώς χωρίς βία και η κοπέλα έφυγε. Όμως διηγείτο το περιστατικό με έκπληξη και απορία. Μα όταν πας στο σπίτι ενός αγνώστου άνδρα, πολύ μεγαλύτερού σου, τι περίμενες καμαριμ; Αν σε ήθελε για την εργασία, θα σε συναντούσε στο γραφείο του! Ενέδωσες, δεν ενέδωσες, δικό σου θέμα, αλλά μην κάνεις λες και σε χτύπησε κεραυνός!

Είδα αυτές τις ημέρες τον  Σωτήρη Τσαφούλια και επειδή είμαι λάτρης του «Έτερος Εγώ» παρακολούθησα με ζωηρό ενδιαφέρον αυτά που είπε. Διαβασμένος και γλαφυρός αλλά εστίασα σε δύο σημεία που στα αυτιά μου ακούστηκαν επικίνδυνα.  Όχι, η περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου δεν είναι ίδια κύριε Τσαφούλια μου! Όχι! Ούτε πρόκειται περί πάλης γενεών! Εγγυάται κανείς πως όταν οι νέοι καταξιωθούν και μεγαλώσουν θα είναι καλύτεροι; Κομίζουν κάτι διαφορετικό; Οι παλιοί είναι μια ομάδα με συνοχή και κοινές αξίες οι οποίες πρέπει να αναθεωρηθούν;

Σε ότι αφορά τις γυναίκες που μίλησαν δημόσια, παραδέχομαι πως χρειάζεται γενναιότητα να ξεθάψεις και να δημοσιοποιήσεις οδυνηρές μνήμες. Να τα βάλεις με «ιερά τέρατα» του χώρου σου. Να υψώσεις το ανάστημα σου και να εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Θέλω όμως να εστιάσω στο μετά. Πως θα το αξιοποιήσει αυτό η κοινωνία, το σύστημα; Θα αλλάξουν οι συνθήκες; Θα κρατηθούν έστω τα προσχήματα; Θα διαφυλάξουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αυτά με απασχολούν και όχι τόσο τα ονόματα που είναι σήμερα είναι Κιμούλης, Λιγνάδης, Χαϊκάλης και Φιλιππίδης και αύριο θα λέγονται αλλιώς.

Θέλω να σημειώσω πως πάντα έχουμε επιλογή. Σεξ μεταξύ ενήλικου και ανήλικου είναι έγκλημα. Σεξ μεταξύ ενηλίκων χωρίς βία, είναι συναίνεση. Και όταν κάποτε για λόγους βιοπορισμού, φιλοδοξίας και επικράτησης έναντι του ανταγωνισμού συναίνεσες, δικαιούσαι να το μετανιώσεις αλλά με τη διαμαρτυρία στρέφεσαι εναντίον και του εαυτού σου.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα, για τους ανθρώπους που εκβιάστηκαν για να προχωρήσουν στο χώρο, να βγουν και να καταγγείλουν. Να μιλήσουν. Αν πρέπει να ξηλωθούν μερικοί ώστε να φοβηθούν οι επόμενοι επίδοξοι Ρασπούτιν, ας γίνει. Αν πρέπει να γίνει βιωματική γνώση σε μερικούς πως η κατάχρηση εξουσίας αργά ή γρήγορα θα έχει συνέπειες, στην πυρά και με την ευχή μου. Αυτό που πραγματικά με απασχολεί είναι να μπουν   βάσεις,  διαδικασίες, σταθερές, ώστε τα νέα παιδιά να μην είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης και να μην ποδοπατούνται τα όνειρα τους.

Ο παραλληλισμός είναι επιφανειακά άστοχος αλλά σκέψου πριν τον απορρίψεις. Ξέρεις πότε το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε την καλύτερη ευκαιρία από καταβολής του, για να γίνει ένα σπουδαίο προϊόν; Το 2004! Με φρέσκο τον θρίαμβο και το θαύμα, τότε έπρεπε να γίνουν τομές. Πάει, πέρασε, έφυγε, τα ίδια και χειρότερα καταντήσαμε.

Θα περάσουν οι καταγγελίες στα κανάλια. Και μετά; Πάλι τα ίδια;

Ξέραμε ότι ο χώρος είναι βρώμικος. Επισημοποιήθηκε πια πως η συνομοταξία των ηθοποιών και των σκηνοθετών αποτελείται από χυδαίους, ανήθικους, ανώμαλους και διεστραμμένους ανθρώπους. Δεν ξέρω αν το παιδί μου θα θελήσει να ακολουθήσει αυτόν το δρόμο της ζωής. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα είμαι πάντα δίπλα του. Και με τους τρεις γεμιστήρες γεμάτους…