ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗΣ

Μερικές σκέψεις για την τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη.

 Ένα παιδί που όταν τον γνώρισε η Ελλάδα, έφυγε από κοντά μας και δεν πρόλαβε να νοιώσει λίγη ζεστασιά… 

Το κρίμα στο λαιμό αυτών που ήξεραν και σκέφτηκαν «έλα μωρέ τώρα, που να μπλέξω», σιώπησαν, έκαναν πως δεν άκουσαν και σήμερα κάνουν  σαν τις τεθλιμμένες χήρες  με κροκοδείλια δάκρυα. Σκέπτομαι μήπως θα έκανε καλό ένα προσωρινό και συμβολικό λουκέτο στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων ώστε μερικοί να κάνουν την αυτοκριτική τους. 

Εμπιστεύομαι την ελληνική αστυνομία και πιστεύω ότι θα κάνει και σε αυτή την περίπτωση εξαιρετική δουλειά. Πρέπει να υπάρξει άμεση και παραδειγματική τιμωρία γιατί αλλιώς, αφενός φοβάμαι μήπως το πράγμα πάει στην αυτοδικία, αφετέρου όσοι άλλοι κάνουν τις ίδιες μαγκιές σε άλλους Βαγγέληδες, να πιάσουν το υπονοούμενο και να το κόψουν άμεσα. Και χωρίς πολιτική παρέμβαση έτσι αγαπούλα μου;

Η μνήμη του κοινού κρατά τρεις εβδομάδες. Μετά το θέμα θα ξεχαστεί. Τώρα είναι μια καλή ευκαιρία, τώρα που ξεχειλίζει η λαϊκή οργή, αυτοί οι ανεκδιήγητοι που βρίσκονται στο Παιδείας να κάνουν κάτι σωστό. 

Να αναλάβει κάθε αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς, να στείλει από δύο – τρείς αστυνομικούς σε κάθε σχολείο της περιοχής ευθύνης τους να μιλήσουν στα παιδιά. Να στηρίξουν τους αδύναμους, να αφυπνίσουν τους κοιμώμενους και να νοιώσουν μια ισχυρή παρουσία οι βαρύμαγκες που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού. Να πάνε οι αστυνομικοί, να γινει μια ομιλία στα παιδιά και στους γονείς τους, να υπάρχει ένας ειδικός ει δυνατόν, ώστε τα παιδιά να πάρουν δύναμη και να βρουν το σθένος να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα.

Μπορεί τη λέξη bulling να την ανακαλύψαμε τώρα αλλά ως φαινόμενο υπήρχε ανέκαθεν. Επειδή ήταν άλλη η ψυχοσύνθεση της κοινωνίας μας, αυτά εύκολα ή δύσκολα τα λύναμε. Ο πατέρας, ο δάσκαλος που τότε οι μαθητές ένοιωσαν έναν φόβο/σεβασμό, οι φίλοι, μια άκρη την έβρισκες. Σε μια παρηκμασμένη κοινωνία με αλλοιωμένη εθνολογική σύσταση, με γκέτο και σε ένα τέλμα απύθμενου εγωισμού, εσωστρέφειας των κοινωνικών δικτύων και ατομικισμού, η κοινωνική ευαισθησία πήγε για τάβλι στον Κένταυρο 8. 

Δεν θέλω να κάνω τον Σερλοκ Χολμς αλλά έχω την αίσθηση πως το παιδί …το αυτοκτόνησαν. Δεν είναι στην κουλτούρα μας να αυτοκτονούμε με μαχαίρι. Στην Ιαπωνία υπάρχει το σεπούκου. 

Μετά από αυτή τη θλιβερή ιστορία έστω και ένας να ευαισθητοποιηθεί και αν γνωρίζει τέτοια φαινόμενα να μιλήσει στην Αστυνομία αμέσως. 

Περιπτώσεις όπως του Άλεξ, του παιδιού που κάποιοι αλήτες κρέμασαν σε μια μπασκέτα στη Μυτιλήνη και του Βαγγέλη Γιακουμάκη, πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση και κοινός στόχος, πως δεν θα επαναληφθούν.  Καλά τα δάκρυα, η οργή και η θλίψη αλλά από αυτή την ιστορία πρέπει να μας μείνει κάτι. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Ο καθένας μέσα του και μετά γύρω του. Αδύναμο πλάσμα που βάλλεται για «πλάκα» από μερικούς τύπους, πρέπει να βρεθούν κάποιοι να φωνάξουν ΟΧΙ. Και αν δεν θέλουν να μπλέξουν, το καταλαβαίνω. Να ενημερώσουν όμως την Αστυνομία. 

Προσωπικά, δεν ξέρω ποτέ θα κάνω παιδιά. Ίσως το 2.957 μΧ. Όταν όμως το παιδάκι μου γίνει 5-6 ετών θα το πάω σε μια σχολή κουνγκ φου. 

Να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να προστατεύσει κάποιο άλλο αδύναμο παιδί. 

Με τέτοια κοινωνική παρακμή και αποσάθρωση, το παιδί πρέπει πια να αποκτά και σωματικά εφόδια. 

Γιατί στη ζούγκλα επιβιώνουν τα θηρία….