ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Νομίζω ότι κάποια στιγμή αυτή η ηρωοποίηση και η ετήσια επέτειος πρέπει να σταματήσει.

Έχουμε ένα κακό συμβάν. Ένα παιδί σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού. Δακρύσαμε, πονέσαμε, κλάψαμε και εξοργιστήκαμε. Το κράτος έκανε τη δουλειά του. Έπιασε τον Κορκονέα και τον τιμώρησε σκληρά.

Αυτές οι «εκδηλώσεις μνήμης» ποιο ακριβώς νόημα έχουν;

Μήπως για να βγαίνουν μερικοί με τις κουκούλες να σπάνε βιτρίνες και αυτοκίνητα και απλά θέλουν μια ιερή αφορμή;

Μήπως για να χάνουν το μάθημα οι μαθητές; Και μη μου πεις σε παρακαλώ για το αγνό και μαθητικό κίνημα! Μαθητές είμασταν και εμείς και θυμόμαστε πάρα πολύ καλά τις καταλήψεις που κάναμε με ιερή δικαιολογία την αύξηση των δαπανών για την παιδεία και την πραγματική δικαιολογία των καλών μαθητών να διαβάσουν περισσότερο για τις πανελλήνιες και των ρεμαλιών για να αράξουν. Τα ίδια κάναμε και εμείς και εν τω μεταξύ στις καταλήψεις, εμάς τότε που μας ενδιέφερε το καλό της παιδείας, καταστρέφαμε τις σχολικές αίθουσες γιατί είμασταν φοβεροί επαναστάτες και είχαμε «αιτήματα». Καλομάθαμε στην πλαστική ευμάρεια τα παιδάκια και με δικαιολογία τον Γρηγορόπουλο, βρίσκουν αφορμή να χάσουν μάθημα.

Το ίδιο και για τους φοιτητές. Το πιο γελοίο κίνημα στην ιστορία του πλανήτη, το ελληνικό φοιτητικό. Ναι, είναι βαρύ αυτό που γράφω αλλά πες μου σε παρακαλώ σε ποια χώρα του κόσμου στις φοιτητικές εκλογές δεν μπορούν καν να διοργανώσουν εκλογές που θα δώσουν ένα αποτέλεσμα και όχι 4. Πως μπορείς να ελπίζεις στο φοιτητικό κίνημα όταν δεν μπορούν να κάνουν το ελάχιστο. Τις φοιτητικές εκλογές!

Θέλεις να κάνουμε επέτειο για τον Γρηγορόπουλο;

Να κάνουμε τότε και μια για τους νεκρούς της Μαρφίν.

Να κάνουμε και μια για τα γενέθλια του Κολοκοτρώνη. Άλλη μία για τα γενέθλια του Ιωάννη Καποδίστρια και άλλη μια για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Αν είναι ήρωας ο Γρηγορόπουλος, σε σημείο που να μπεί το όνομα του σε πινακίδα στο δρόμο, τότε ήρωες είναι και τα παιδιά της ΔΙΑΣ που τα γάζωσαν τα Καλαζνικοβ, ήρωες είναι και οι πιλότοι μας που έχουν πέσει στο καθήκον, ήρωες είναι οι νεκροί των Ιμίων, ήρωες είναι και οι 4 νεκροί της Μαρφίν.

Από κει και πέρα αφού το ελληνικό χώμα είναι ποτισμένο με  αίμα ανα τους αιώνες, κάθε μέρα ας κάνουμε και μια πορεία μνήμης, ας γίνεται και ένα μπάχαλο, ας τσαμπουκαλευόμαστε και με την Αστυνομία γιατί όλο και μια αφορμή θα βρίσκουμε. Μετά, επετειακά, ας κλάψουμε τα μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας που κλείνουν το ένα μετά το άλλο γιατί δεν πατάει άνθρωπος και έχει γίνει το κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας μας ένα γκέτο. Ο εχθρός άλλωστε είναι ολοφάνερος. Το μνημόνιο.

Επειδή κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει και το πρωτάθλημα της υποκρισίας σε αυτή τη χώρα, συγγνώμη αλλά στα 15 μου, δεν με άφηναν οι γονείς μου να τραβιέμαι στα Εξάρχεια και να πετάω μπουκάλια στα περιπολικά.

Καλομάθαμε και κακομάθαμε. Σκασμένοι απο το φαγητό και τον υλισμό, ως κοινωνία του δεν παράγω αλλά καταναλώνω καθώς δανεικά υπήρχαν άφθονα και ζήσαμε πλουσιοπάροχα, μπερδέψαμε τη Δημοκρατία και την ασυδοσία. Πιστέψαμε ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Διεκδικούμε αλλά δεν θέλουμε και ευθύνες. Λατρέψαμε το εγώ και θάψαμε το εμείς. Ας τα λουστούμε γιατί αυτά στο κάτω κάτω της γραφής θελήσαμε και αυτά έχουμε.

Υγ. Εσυ που με διαβάζεις για πρώτη φορά, ίσως αναρωτιέσαι αν είμαι Χρυσαυγίτης. Δεν είμαι. Όμως με αυτά, η Χρυσή Αυγή γίνεται τρίτο κόμμα γιατί υπάρχει η μαχητική μειοψηφία του διαδικτίου και των μπαχαλάκηδων αλλά η σιωπηρή πλειοψηφία που δεν εκτονώνει την οργή της, δεν αντιδρά  και πηγαίνει στην αγκαλιά του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη.