INTOUCHABLES – ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ

Μου έλειψε ο κινηματογράφος και έψαξα πριν από λίγες μέρες για να πάμε με μια φίλη τι παιζόταν στις αθηναϊκές αίθουσες. Σκέτη απογοήτευση. Η λαίλαπα των μούλτιπλεξ, σάρωσε τα πάντα. Είναι θετικό ότι μπορείς να δεις μια ταινία τα μεσάνυκτα ή και πιο αργά. Τι να το κάνεις όμως όταν όλα είναι βλακοαμερικανιές. Λίγες καλές ταινίες είτε τις έβρισκες στην Ελευσίνα, είτε τις είχα ξαναδεί – ειδικά αυτές του Χίτσκοκ – και με κόπο βρήκα το γαλλικό που τελικά πήγα, παίζεται σε ένα συμπαθέστατο θερινό σινεμά, το Νοσταλγία, στο Ηράκλειο. 

Θα τη χαρακτήριζα πανέξυπνη ταινία. Πιασάρικη για τα πλήθη, με πολύ καλές και ξεκαρδιστικές στιγμές και ξώφαλτσα μου θύμησε την ειρωνεία του Μπουνιουέλ. 

Το στόρι πρωτότυπο. Ανάπηρος από ατύχημα και ζάμπλουτος κύριος, κατόπιν συνέντευξης προσλαμβάνει μεταξύ πολλών καθωσπρέπει κυρίων αναπάντεχα για προσωπικό φροντιστή και νοσοκόμο έναν περιθωριακό τύπο και ψιλορεμάλι. Η ταινία συνεχίζεται με σκηνές απείρου κάλλους που ο τύπος κάνει τα πάντα κάμπριο και αναστατώνει τους πάντες στην υπερβίλα του πλουσίου. 

Ο Φρανσουά Κλουζέ φέρνει φυσιογνωμικά στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ομαρ Σι είναι όλα τα λεφτά. Ένα χαμόγελο, όλη η ταινία. Κομεντί θα τη χαρακτήριζες κοινωνικών προεκτάσεων και ξεκινώντας από τα θετικά στοιχεία, είναι το σενάριο. Κοφτεροί διάλογοι με τρομερό σαρκασμό, γρήγορος ρυθμός και μη νομίζεις ότι πρόκειται για τον κλασικό γαλλικό κινηματογράφο της βαριάς κουλτούρας. Οι ερμηνείες απίθανες, με ψιλοάχρωμους δεύτερους ρόλους. 

Βέβαια, επειδή σε όλα τα πράγματα στόχος είναι το κέρδος, θεωρώ ότι δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στον χαβαλέ, παρά στην εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Το κλασικό χάπι εντ και το στόρι αν το κοσκινίσεις, έχει αρκετά κενά που τα προσπεράσαμε πολύ γρήγορα και μοιάζει με παραμύθι. Όπως η πρόσληψη, η αποδοχή του περίεργου από το υπηρετικό προσωπικό, ότι σε ένα πάρτι ξεσήκωσε όλους τους στημένους αριστοκράτες, ακόμα και το τελευταίο ραντεβού. 

Είχε ωραίες αντιθέσεις. Λευκός – μαύρος. Πλούσιος - Φτωχός. Ανάπηρος – Αρτιμελής ( για να μην πω θηρίο ) Καθωσπρέπει κυριλέ και ρεμάλι. «θάνατος» και ζωή. Μη νομίζεις ότι και οι Γάλλοι δεν έχουν κοινωνικά προβλήματα με τους αφρικανούς μετανάστες και τα γκέτο. Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι μπορεί να είναι και μια ταινία. Πανέξυπνη και γλυκύτατη, ένας ύμνος στη ζωή και στην αλληλεγγύη. 

Η αλήθεια είναι ότι περνάς καλά. Γελάς με την καρδιά σου, συγκινείσαι, μπορεί και να δακρύσεις, και βγαίνοντας από την αίθουσα νοιώθεις ότι θέλεις να αγαπήσεις τον διπλανό σου λίγο περισσότερο. Το soundtrack του Ludovico Einaudi είναι σχεδόν μαγευτικό.  

Ο γαλλικός κινηματογράφος είναι η τελευταία μεγάλη ελπίδα πριν γίνουμε τελείως αμερικανάκια. Μπορείς να κάνεις μια πραγματικά καλή ταινία προσιτή στον μέσο άνθρωπο, χωρίς 200 δις δολλάρια προϋπολογισμό, με ανθρώπινα στοιχεία που να σε αγγίζουν. 

Με άριστα το δέκα : 7