ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Κατανοώ με μεγάλη συμπάθεια τη δημοσιογραφική κλάψα του καλοκαιριού σχετικά με τα πιο δημοφιλή αθλήματα της χώρας μας σε διασυλλογικό επίπεδο, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Αν και για τους Έλληνες δημοσιογράφους το καλοκαίρι δεν κύλησε και άσχημα. Τους έσωσε το Euro των Ανδρών και των Νέων, το προολυμπιακό του μπάσκετ και φυσικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για να είναι σημαντικός ο δημοσιογράφος και να χρειάζεται, πρέπει να έχει να διηγηθεί είτε εθνικούς θριάμβους είτε εθνικές καταστροφές. 

Πριν από λίγα χρόνια έγραφα στο παρόν ιστολόγιο, ότι τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα βελτιωθούν όταν αρχίσει να φαίνεται η συστηματική δουλειά που γίνεται στα 5χ5 με τα παιδάκια. Μεγάλωσαν και επιτέλους οι ελληνικές υποδομές άρχισαν να φέρνουν πρακτικά και συνεχή αποτελέσματα που φαίνονται από τις συχνές μετεγγραφές των παικτών μας σε ομάδες του εξωτερικού. 

Αν η ελληνική κοινωνία ζούσε σε μια φούσκα, κάνοντας τη μεγάλη ζωή με τα ευρωπαϊκά δανεικά, το ελληνικό ποδόσφαιρο ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι ελληνικές ομάδες χωρίς αντίστοιχα έσοδα, δημιουργούσαν υπερδεκαπλάσια έξοδα με μετεγγραφές τύπου Σισέ, και έλα μωρέ τώρα,  κάποιος κάπου κάποτε θα καθαρίσει και για μας. Είτε με φωτογραφικούς νόμους, είτε με διαγραφή, είτε με κρατικές χορηγίες χωρίς εμπορικό κέρδος για το κράτος, είτε με τρεις χιλιάδες δόσεις στην εφορία και παντελής αδιαφορία για το Ι.Κ.Α., είτε με εκβιασμό του πολιτικού συστήματος για απώλεια ψηφοφόρων και κοινωνική αναταραχή. Η αθλιότητα διαιωνιζόταν με τις ευλογίες ενός φαύλου και παρασιτικού κυκλώματος και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο που έτρωγε πλουσιοπάροχα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε μια πενιχρή αγορά, με ελάχιστα εισιτήρια σε μέσο όρο ανά παιχνίδι, με υπερτιμημένα τηλεοπτικά δικαιώματα και με ένα όνειρο ευρωπαϊκή διάκρισης που λιγουρεύεται κοπλεξικά πανηγυρίζοντας για «πορείες» με μηδέν τρόπαια. 

Η τελευταία ευκαιρία ήταν το 2004 που κανείς δεν τόλμησε να τα αλλάξει όλα. Ποδοσφαιριστές ανέλαβαν τα ηνία των ομάδων τους με κύρος και την αρχική έξωθεν καλή μαρτυρία. Κατέληξαν να κατηγορούνται – χωρίς όμως επαρκείς αποδείξεις – ότι δεν ήταν ακριβώς κρυστάλλινοι και αυτοί, δείχνοντας ότι είναι μέρη του συστήματος. Νέοι παράγοντες δεν έφεραν τίποτα καινούριο και φτάσαμε σε μια πολύ κακή κοινωνική οικονομική συγκυρία. Το κράτος δεν μπορεί ούτε να χαρίσει πια αλλά ούτε και να κάνει τα στραβά μάτια. 

Μόνος σοβαρός παίκτης έμεινε ο Μαρινάκης που σοφά ποιώντας δεν επιδίδεται σε «μετεγγραφές αεροδρομίου» δαπανώντας ποσά που θα ήταν κοινωνική πρόκληση. Ούτως ή άλλως το πρωτάθλημα πάλι κόκκινο θα βαφτεί και η ευρωπαϊκή πορεία αργά ή γρήγορα θα τελειώσει.

Οι δημοσιογράφοι λοιπόν μετά από πολλά χρόνια δεν έχουν ούτε καν φήμες για μετεγγραφές να διαδώσουν. Μόνο σε πωλήσεις αναφέρονται. 

Επιτέλους ! 

Επιτέλους ας δούμε την πραγματικότητα. Πέραν των οπαδικών συναισθημάτων, που ο καθένας χρησιμοποιεί θρησκειολογικά για να καλύψει την προσωπική του δυστυχία και τα ψυχικά του κενά, χαίρομαι γιατί έστω δια της βίας το ελληνικό ποδόσφαιρο θα μπει σε μια τροχιά εξορθολογισμού.

Αν και πικραμένος ΑΕΚτζής δεν θέλω το κράτος να δώσει ούτε μισό ευρώ σε καμία ομάδα. Σε καμία ΠΑΕ. Γιατί αυτό είναι και τα περί ιδέας και λοιπά χαζοχαρούμενα με κάνουν και καγχάζω. Λες και είναι ιδέα ότι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής κλωτσάει μια μπάλα. Λες και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει το 2012 ιδεολογία. Όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του ας πουλήσει. Να παίξει με 18χρονους. Αν δεν σώζεται ούτε και έτσι, στο καλό. Β, Γ, Δ, Ε Εθνική και αντίο σας. 

Αρκετά ως κοινωνία ανεχθήκαμε ( και κάποιοι άλλοι λάτρεψαν βέβαια ) την αθλιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου με παίκτες που πληρώθηκαν χρυσάφι ( και οι περισσότεροι δεν προσέφεραν τίποτα ) και πήραν όσα παίρνουν 10.000 Έλληνες σε 4 ζωές ο καθένας. 

Η κρίση γεννάει ευκαιρίες. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παράγουμε παίκτες και όχι να έρχονται καραβιές με άσχετους αλλοδαπούς που πληρώνονται κάτι λίγα και αν. Το θεσμικό πλαίσιο είναι αυτό που είχε πει και ο Μπέος όταν υπήρχε ένα θέμα με τον Τούρκο ποδοσφαιριστή, Ερόλ Μπουλούτ, ότι η υπόθεση του θα εκδικαστεί το 2030. 

Στην Ελλάδα φέρναμε είτε πανάκριβους, είτε πένητες που δεν έβρισκαν ποτέ το δίκιο τους και τα συμβόλαια που υπέγραφαν ήταν ισάξια με τα χαρτιά υγείας. Φταίει και ο Έλληνας παίκτης βέβαια καθώς πίστευε πως με το ταλέντο του και λίγες καλές εμφανίσεις και με ακόμα λιγότερη προπόνηση θα έπαιρνε τα συμβόλαια του Ιμπραήμοβιτς. Οπότε οι παράγοντες στρέφονταν σε φτηνούς ξένους. 

Έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παράγουμε και να αξιοποιήσουμε κατάλληλα τους Έλληνες. Να παίξουν από μικροί και οι ομάδες να έχουν έσοδα από τις μετεγγραφές σε ομάδες του εξωτερικού. Άσε δε, που πλην Ολυμπιακού θα υπάρχει έντονος ανταγωνισμός και τα παιχνίδια θα είναι ανοιχτά σε κάθε αποτέλεσμα. 

Μια χαρά δεν είναι;

Νέα παιδιά, ελληνόπουλα, ανοιχτά παιχνίδια, οι ομάδες να ξοδεύουν όσα βγάζουν και να αυτοσυντηρούνται και να εξάγουμε ποδοσφαιριστές. 

Δεν πειράζει και ας μην είμαστε στην όγδοη θέση της Ευρώπης. Άλλη αυταπάτη και αυτή. Η υστερία και ο κομπλεξισμός, μας αλλοτρίωσε. Αντί να μας αρέσει και να απολαμβάνουμε το άθλημα, γίναμε οπαδοί του ηλεκτρονικού πίνακα. Νίκη με κάθε τρόπο,  θεμιτό και αθέμιτο.

Λες και χάνουν τίποτα οι πραγματικά προηγμένοι λαοί της Ευρώπης που είναι από κάτω μας. Λες και που είμαστε όγδοοι καταφέραμε τίποτα συγκλονιστικό. Λες και με νοιάζει αν μερικών η μπίζνα θα πιάσει τόπο για να παντελονιάσουν τα λεφτά της ουεφα. 

Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει πια. 

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες πρέπει να ζουν από τα έσοδα τους και όχι από το κράτος. Αδιαφορώ πλήρως αν είναι ιστορικές, αν έχουν βαριά φανέλα και διακρίσεις. Ας πρόσεχαν να μην είχαν κακοδιαχειριστές ή  απατεώνες στις διοικήσεις τους.

Τέλος πρέπει και οι ΠΑΕ να αντιμετωπίζονται όπως όλες οι εταιρείες. Να υπαχθούν στο υπουργείο ανάπτυξης και να ελέγχονται από τον νόμο ισότιμα όπως όλες οι επιχειρήσεις. Δεν μπορεί αν χρωστάει ένας μικρομεσαίος να πηγαίνει μέσα, αλλά όσοι πέρασαν από το διοικητικό θώκο της «ιδέας» κερδίζοντας σε δωρεάν διαφήμιση να μένουν στο απυρόβλητο. 

Και ας κλαίνε οι δημοσιογράφοι. Αρκετά έφαγαν και αυτοί.

Εκτός και αν πιστεύεις ότι δικαιολογείται από την ελληνική αγορά το πλήθος των αθλητικών εφημερίδων και πλέον των αναρίθμητων, ανασφάλιστων, με μπλοκάκι αθλητικών συντακτών. 

Ο παραλογισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου ήρθε η ώρα να τελειώσει.