SO LONG...

Περπατάω στο δάσος και ακούω φωνές,

καμία και σήμερα είναι πολλές;

Goodbye cruel world

Μπαίνω σε mode αποτοξίνωσης και απεξάρτησης, κλείνοντας pc, ιντερνετ, το κινητό για αρκετές ώρες και πάω να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου μακριά από την δίνη της καθημερινότητας, να σκεφτώ λάθη, να κάνω σχέδια, να βάλω στόχους και να προσπαθήσω να γίνω λίγο καλύτερος από ότι είμαι...

Να περάσεις καλυτέρα από μένα και όπως έχει γίνει η ζωή μας το μόνο που έυχομαι είναι καλή μας αντάμωση

«Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια

θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη,

θα έρχεται εκείνο το κορίτσι να ξαπλώνει

πάνω στην άμμο και να τραγουδάει τάχα

ότι θα ρθω από μακριά και γω σε λίγο

ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα

αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα

θα λέω ψέμματα πως δεν θα ξαναφύγω»

Να προσέχεις….

DJ - τρομάρα του - SUSPECT

Σχεδόν από το πουθενά βρέθηκα πίσω από τα «ντεξ». Παρουσιάστηκαν δυο ευκαιρίες τις οποίες δεν άφησα  να πάνε χαμένες. Εκεί που έπαιξα την περίοδο 2010-2011 2-3 φορές, η περίοδος 2011-2012 με βρήκε 24 φορές με τα ακουστικά στα αυτιά. Μια φορά την εβδομάδα, ισοδυναμεί με 6 συναπτούς μήνες να επιλέγω τη μουσική. 

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΑ: 

Γιατί πάντα μου άρεσε το DJing και το γούσταρα. Λατρεύω τη μουσική και αφού δεν κατάφερα να μάθω ένα μουσικό όργανο, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τη βάζω. Έχω πάει αναρίθμητες φορές σε μπαρ/κλαμπ/καφέ που τη μουσική την επιλέγει άλλος. Είχα μια ευκαιρία να την επιλέξω εγώ. 

ΤΙ ΗΘΕΛΑ: 

Να προσφέρω τη διασκέδαση που γουστάρω όταν βγαίνω. Μπαράκια ήσυχα, αξιοπρεπή, με καλό περιβάλλον και καθαρό ποτό, να έρχεται κάποιος με ένα φίλο ή το έτερον ήμισυ και να μπορεί να κουβεντιάσει σαν άνθρωπος και να χαλαρώσει. Ξεκινούσα νωρίς οπότε σε όποιον ανέβαινε η θερμοκρασία μπορούσε να συνεχίσει με κλάμπινγκ, αλλιώς έπινε το ποτάκι του φτύνοντας την κούραση της εβδομάδας. Για αυτό διάλεξα και την Παρασκευή. 

Η ΜΟΥΣΙΚΗ:

Ηλεκτρονική, house για την ακρίβεια, αλλά όχι το ξενέρωτο νταμπαντουμπα που κάνει το κεφάλι σου γεωτρύπανο, ούτε η άδεια εμπορικούρα των κλαμπ. Μπιτάτο τόσο όσο να δημιουργεί ατμόσφαιρα και μελωδικό τόσο ώστε να σου φτιάχνει τη διάθεση. Οι περισσότεροι που ήρθαν ούτε καν την ήξεραν αλλά ήταν σημαντικό για μένα ότι δεν τους ενοχλούσε ώστε να φύγουν. Ελληνικά τύπου λαϊκοποπ σκυλάδικα δεν παίζω, ροκ και 80s που τα ξέρω δεν πολυήθελα γιατί αυτό το κάνουν ήδη πολλοί. 

Ο DJ:

Ο σοβαρός DJ είναι αυτός που ξέρει να μιξάρει καταρχήν με δίσκους και κατά δεύτερον με CD. Δεν είμαι. Ακόμα και στα κοινωνικά δίκτυα που το ανακοίνωνα, ακόμα και στο μπλογκ «βάζω τη μουσική» έγραφα. Αγγάρεψα μερικούς μύστες να μου κάνουν μαθήματα χρήσης ενός προγράμματος μίξης στο λάπτοπ αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι ο γκουρού που «σπάει» μπάσα, μεσαία, πρίμα, που κάνει ταχυδακτυλουργίες πάνω στο μείκτη, σκρατσάρει, κόβει και ράβει. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές στάθηκα αξιοπρεπώς με μουσικές που δεν ακούγονται γενικά και όποιος ερχόταν έφευγε το λιγότερο στο δίωρο – άρα δεν έδιωχνα κόσμο – σαφώς με τα λάθη μου, αλλά και με μια διαρκή βελτίωση. Οσο παίζεις εξασκείσαι και όσο εξασκείσαι, βελτιώνεσαι. 

ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΑ:

Πες το και σαν μια ωραία έξοδο για μένα. Ήταν μια καλή ευκαιρία να βλέπω φίλους, να γνωρίζω καινούριο κόσμο, να πίνω τα ποτά μου δωρεάν και να ενισχύω κατά τι, το εισόδημα μου. Μη φανταστείς τρελά ποσά, πέθαναν πια αυτά. Είναι και λίγο πουλ μουρ (δεν το αρνούμαι σεμνότυφα). 

ΤΟ ΤΟΠΙΟ: 

Σε λάθος εποχή βρήκα καινούρια ασχολία αλλά από το ολότελα, καλό και το τίποτα. Στα παλαιά έτη που οι DJs ήταν λίγοι, περίμεναν να χτυπήσει το τηλέφωνο τους από τους μαγαζάτορες και πήγαιναν όπου το μεροκάματο ήταν καλύτερο. Όταν άνοιξαν πολλά μαγαζιά και οι λαπτοποDJs αυξήθηκαν πολλαπλάσια, άλλαξε άρδην η κατάσταση. Τώρα πια όποιος και να πλησιάσει έναν ιδιοκτήτη μπαρ και του ζητήσει μια βραδιά να παίξει, θα του τη δώσει. Πρέπει όμως να είναι έτοιμος να απαντήσει στην ερώτηση που ακολουθεί: Κόσμο έχεις να φέρεις; 

Αυτόματα ο DJ αποκτά και άλλες ιδιότητες. Είτε για οικονομικούς λόγους, αν αμείβεται με ποσοστά, είτε για ψυχολογικούς λόγους και εδραίωσης της θέσης του στο μαγαζί. Είναι τελείως διαφορετικό να παίζεις και σε ακούει ένας και είναι διαφορετικό να έρχονται για σένα 30 νοματαίοι. Τα μεγάλα κλάμπ μας τελείωσαν και η οικονομική κατάσταση οδήγησε στη σύμβαση του 10. Για να δείξεις στον μαγαζάτορα ότι κάτι κάνεις, πρέπει να έχεις τουλάχιστον 10 άτομα. Ουσιαστικά 5, συν την παρέα τους. Αυτά για ένα νορμάλ μεροκάματο. Αν πάει κάποιος και απαιτήσει 150 και πλέον ευρώ τη βραδιά, καταλαβαίνεις πως ο κόσμος που πρέπει να φέρει στο μαγαζί, αυξάνεται γεωμετρικά. 

Έτσι λοιπόν, πρέπει να γίνεις κράχτης, PRιτζης, να καλέσεις τους φίλους σου με τηλέφωνα-sms, να δραστηριοποιηθείς έντονα στα κοινωνικά δίκτυα και ο Θεός βοηθός. Αν είσαι δικτυωμένος με δημοσιογράφους να σε προβάλλουν και με πιτσιρικάδες που τους δίνεις κάτιτις ανα κεφάλι και αναλαμβάνουν την κινητοποίηση των clubbers, όπως τα πολυδιαφημισμένα κλαμπ, ίσως πετύχεις. Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτά τα τυπάκια καταφέρνουν και μαζεύουν 40-50 άτομα έκαστος και τα κατευθύνουν σε συγκεκριμένα κλάμπ. Σαντιγί μοιράζουν; Αν παίζεις σε μαγαζί που ούτως ή άλλως μαζεύει κόσμο, τότε θα πρέπει να προσέξεις τι θα παίξεις για να μην διώξεις τους πελάτες και θα αμειφθείς με ότι σου δώσουν. Και ας πάει στην ευχή, πες ότι τα κάνεις όλα αυτά και το πάρτι έχει επιτυχία. Και παίρνεις τα λεφτά σου, αν τα πάρεις γιατί νύχτα είναι και δεν ξέρεις τι γίνεται. Μπορείς να το κάνεις και δεύτερη φορά; Και τρίτη; Και τέταρτη; 

Προσωπικά, κινήθηκα εντελώς τελείως μόνος μου. Ούτε σταρ είμαι, ούτε ο νύχτας ο ίδιος, ούτε ο connected, ούτε σε κλίκες θα με βρεις, ούτε ο Τιέστο. Χρησιμοποίησα την παρουσία μου στα δίκτυα, το μπλογκ μου, τον κύκλο μου και τις ραδιοφωνικές εκπομπές μου. Επτά μήνες είναι πολλοί και ο κήπος είχε όλα τα φρούτα. Υπήρχαν βραδιές με ένα άτομο, με κανένα, με δέκα, με δεκαπέντε, με είκοσι, με τριάντα και με σαράντα. Απ’όλα. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι στα μαγαζιά που έπαιξα εκτιμήθηκε η προσπάθεια μου και δεν με σούταραν με την πρώτη στραβή.

Η αλήθεια όμως είναι ότι κουράστηκα. Θέλει μπόλικη ενέργεια για να προωθείς και να προβάλλεις συνεχώς αυτή τη δραστηριότητα σου. Και δεν είσαι ο μόνος. Στο Facebook για παράδειγμα, λαμβάνεις καθημερινά δεκάδες προσκλήσεις από κάθε καρυδιάς καρύδι και τα περισσότερα τα σβήνεις χωρίς καν να βλέπεις περί τίνος πρόκειται. 

Αλήθεια επίσης είναι ότι δεν τρελάθηκα κιόλας γιατί δεν βιοπορίζομαι από αυτό, οπότε είχα την πολυτέλεια να το κάνω χωρίς σπουδαίο άγχος. Καλό είναι να μην ξεφτιλίζεσαι όταν παίζεις και δεν υπάρχει άνθρωπος αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας αν τύχει. 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Προσεγγίζοντας το θέμα από κοινωνιολογικής πλευράς, έχει ενδιαφέρον η συμπεριφορά των ανθρώπων. 

Οι φίλοι σου σε μεγάλο βαθμό δεν θα σε στηρίξουν. Είτε για λόγους ζηλοφθονίας, ( ποιος είσαι εσύ φίλε μου που θα κάνεις ένα παραπάνω βήμα; ) είτε για λόγους αμέλειας που δεν καταλαβαίνουν ότι είναι σημαντική η παρουσία τους. Δεν λέω, ο καθένας έχει τις δουλειές του, τις υποχρεώσεις του, την οικονομική δυσκολία του και τον καθημερινό του αγώνα. Αφού βγαίνεις που βγαίνεις, μπορείς έστω 4 στις 24 φορές να περάσεις να πιείς μια μπύρα και στον φίλο σου. Δεν λέω να έρθεις 20 φορές και να ανοίξεις 2 μπουκάλια, πάνε αυτά το καταλαβαίνω. 

Κύριο χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι η ασυνέπεια. Λες και γίνεται κάποιο μυστηριώδες πρωτάθλημα που συναγωνίζονται ποιος θα βγει πρώτος. Αναμφίβολα πρωταθλήτριες σε αυτό είναι οι γυναίκες που η ασυνέπεια πρέπει να αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο του DNA τους, δεν εξηγείται αλλιώς. Δεν είσαι υποχρεωμένος, αλλά αφού το λες, κάνε το! Αν είχα τις υποσχέσεις σε ευρώ, θα αγόραζα το Ολυμπιακό στάδιο. Της Αθήνας, του Λονδίνου και του Μονάχου. Μη σου πω και το αυγό του φιδιού στο Πεκίνο. 

Περίμενα επίσης και από τον ένα από τους δύο σταθμούς που κάνω εκπομπές να προσέλθουν μερικοί παραγωγοί μια και αντίστοιχα είχα πάει και εγώ στα δικά τους events. Κουλούρια. Η peace love community πήγε περίπατο και η κατά τα άλλα αλληλουποστήριξη χάθηκε στο δρόμο, για αυτό και δεν ξαναπήγα σε κανέναν. Στον άλλο σταθμό τους αρέσει να τσακώνονται, οπότε δεν είχα καμία αξίωση. 

Υπήρχαν και μερικοί – δύο ευτυχώς – που ήρθαν μάλλον για να κόψουν κίνηση. Έκατσαν 10 λεπτά, δεν πήραν ούτε ένα ποτήρι κρασί και μου έλεγαν «ήρθα να σε δω». Και τι είμαι ρε μεγάλε, φυλακόβιος για να μου κάνεις επισκεπτήριο; Μου έκανε ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση αυτή η συμπεριφορά. Ή έλα κανονικά ή μην πατήσεις καθόλου. Τι να σε κάνω να στέκεσαι δίπλα μου, να κοιτάς την οθόνη του λάπτοπ λιγούρικα σαν να βλέπεις τσόντα, να με απασχολείς για να φύγεις σε 10 λεπτά; !!! 

Η συμπεριφορά των ανθρώπων στα κοινωνικά δίκτυα είναι απερίσκεπτη. Υπάρχουν αυτοί που πατάνε likes, fav, +1, ( Facebook, Twitter, Google+ ) και απαντούν θετικά στις προσκλήσεις χωρίς να καταλαβαίνουν ότι έτσι δίνουν ελπίδες στον διοργανωτή ότι θα προσέλθουν. Χαίρεσαι λοιπόν ότι με βάση το ίντερνετ θα δεις μπροστά σου 100 άτομα, και τελικά πίνεις το σφηνάκι της παρηγοριάς με δύο. Ευτυχώς που απευθυνόμουν σε πολλά κανάλια οπότε τσιμπολόγησα λίγο από δω και λίγο από κει για αυτό και στάθηκα. 

Άλλο πράγμα να σου αρέσει μια εικόνα, ένα ρητό, ένα σχόλιο, μια άποψη, ένα τραγούδι και ένα κείμενο και να το επιβραβεύσεις με ένα θετικό σύμβολο και άλλο να απαντάς καταφατικά και να μην πηγαίνεις. Στις προσκλήσεις που λαμβάνω και είναι πολλές, δεν απαντάω «ναι» γιατί ξέρω ότι δεν θα πάω και δεν θέλω να κοροϊδεύω κανέναν. Το «όχι» μου φαίνεται ως επίδειξη κακίας στον διοργανωτή. Δεν υπάρχει λόγος να τον χαλάσεις τον άλλον. Ο καθένας δίνει τον αγώνα του και σου έστειλε μια πρόσκληση. Δεν υπάρχει λόγος για απόρριψη κατάμουτρα υπό τον εγωιστικό  μανδύα της ειλικρίνειας. Ούτε «ίσως» απαντάω γιατί είναι χαζαμάρα από μόνο του. Συνήθως δεν απαντώ τίποτα και πηγαίνω όπου επιλέγω. 

Δεν είναι κακό να έχεις μια δραστηριοποίηση στον παγκόσμιο ιστό. Το κακό είναι όταν νομίζεις πως έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν 4 και 5 χιλιάδες ηλεκτρονικών φίλων, και δεύτερο προφίλ και όταν κάνουν κάτι, πάνε τρία άτομα. Αν το κάνεις μια φορά μπορεί μερικοί να συγκινηθούν. Η καταξίωση όμως έρχεται από την επανάληψη. 

Είσαι πχ στο Twitter. Έχεις 1000 άτομα followers. Έχεις συχνή επικοινωνία, με διάφορα fav, RT κλπ. Ανακοινώνεις το event σου και ελπίζεις ότι έστω από περιέργεια θα έρθουν να σε δουν, να δουν πως είσαι. Αμ δε. Πολύ λιγότεροι από όσους περιμένεις. Σε αυτό το σημείο οφείλω να ομολογήσω ότι την πάτησα και εγώ. Έδωσα παραπάνω σημασία από ότι έπρεπε και έμαθα. Χάρηκα θα μου πεις. Η βιωματική εμπειρία όμως είναι απείρως καλύτερη από τη θεωρητική γνώση, έτσι δεν είναι; 

Πάντως έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Δεν είμαι και ο σταρ που θα συρρεύσουν τα πλήθη, οπότε δόξα τω Θεώ. Έκανα την πλάκα μου, είχα μερικά οφέλη και κατέβαλλα αρκετό κόπο και ενέργεια.

WHAT’S NEXT

Ήταν ωραία εμπειρία αλλά με κούρασε. Όταν έπαιξα για τελευταία φορά ήμουν ανακουφισμένος. Δεν ξέρω αν θα το συνεχίσω στον ίδιο ρυθμό ή αν θα αραιώσω ή αν θα το εξαφανίσω τελείως. Ο Σεπτέμβριος είναι μήνας προσαρμογής, ο Οκτώβριος είναι μήνας που δίνω μεγαλύτερο βάρος στα επαγγελματικά μου και τον Νοέμβριο θα κάνω μερικές επαφές να βολιδοσκοπήσω και θα κάνω τις κινήσεις μου. 

Το πολύ πολύ ένας ανερχόμενος, πολλά υποσχόμενος και σίγουρα τρομερής αξίας DJ όπως ο γράφων θα χαθεί από το προσκήνιο. Χο χο χο! 

Τέλος,  θέλω να ευχαριστήσω θερμά όσους με στήριξαν σε αυτή την προσπάθεια και δεν εννοώ όσους μου πάτησαν like στο Facebook αλλά όσους ήρθαν έστω μια φορά. Είμαι ευγνώμων.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Κατανοώ με μεγάλη συμπάθεια τη δημοσιογραφική κλάψα του καλοκαιριού σχετικά με τα πιο δημοφιλή αθλήματα της χώρας μας σε διασυλλογικό επίπεδο, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Αν και για τους Έλληνες δημοσιογράφους το καλοκαίρι δεν κύλησε και άσχημα. Τους έσωσε το Euro των Ανδρών και των Νέων, το προολυμπιακό του μπάσκετ και φυσικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για να είναι σημαντικός ο δημοσιογράφος και να χρειάζεται, πρέπει να έχει να διηγηθεί είτε εθνικούς θριάμβους είτε εθνικές καταστροφές. 

Πριν από λίγα χρόνια έγραφα στο παρόν ιστολόγιο, ότι τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα βελτιωθούν όταν αρχίσει να φαίνεται η συστηματική δουλειά που γίνεται στα 5χ5 με τα παιδάκια. Μεγάλωσαν και επιτέλους οι ελληνικές υποδομές άρχισαν να φέρνουν πρακτικά και συνεχή αποτελέσματα που φαίνονται από τις συχνές μετεγγραφές των παικτών μας σε ομάδες του εξωτερικού. 

Αν η ελληνική κοινωνία ζούσε σε μια φούσκα, κάνοντας τη μεγάλη ζωή με τα ευρωπαϊκά δανεικά, το ελληνικό ποδόσφαιρο ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Οι ελληνικές ομάδες χωρίς αντίστοιχα έσοδα, δημιουργούσαν υπερδεκαπλάσια έξοδα με μετεγγραφές τύπου Σισέ, και έλα μωρέ τώρα,  κάποιος κάπου κάποτε θα καθαρίσει και για μας. Είτε με φωτογραφικούς νόμους, είτε με διαγραφή, είτε με κρατικές χορηγίες χωρίς εμπορικό κέρδος για το κράτος, είτε με τρεις χιλιάδες δόσεις στην εφορία και παντελής αδιαφορία για το Ι.Κ.Α., είτε με εκβιασμό του πολιτικού συστήματος για απώλεια ψηφοφόρων και κοινωνική αναταραχή. Η αθλιότητα διαιωνιζόταν με τις ευλογίες ενός φαύλου και παρασιτικού κυκλώματος και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο που έτρωγε πλουσιοπάροχα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε μια πενιχρή αγορά, με ελάχιστα εισιτήρια σε μέσο όρο ανά παιχνίδι, με υπερτιμημένα τηλεοπτικά δικαιώματα και με ένα όνειρο ευρωπαϊκή διάκρισης που λιγουρεύεται κοπλεξικά πανηγυρίζοντας για «πορείες» με μηδέν τρόπαια. 

Η τελευταία ευκαιρία ήταν το 2004 που κανείς δεν τόλμησε να τα αλλάξει όλα. Ποδοσφαιριστές ανέλαβαν τα ηνία των ομάδων τους με κύρος και την αρχική έξωθεν καλή μαρτυρία. Κατέληξαν να κατηγορούνται – χωρίς όμως επαρκείς αποδείξεις – ότι δεν ήταν ακριβώς κρυστάλλινοι και αυτοί, δείχνοντας ότι είναι μέρη του συστήματος. Νέοι παράγοντες δεν έφεραν τίποτα καινούριο και φτάσαμε σε μια πολύ κακή κοινωνική οικονομική συγκυρία. Το κράτος δεν μπορεί ούτε να χαρίσει πια αλλά ούτε και να κάνει τα στραβά μάτια. 

Μόνος σοβαρός παίκτης έμεινε ο Μαρινάκης που σοφά ποιώντας δεν επιδίδεται σε «μετεγγραφές αεροδρομίου» δαπανώντας ποσά που θα ήταν κοινωνική πρόκληση. Ούτως ή άλλως το πρωτάθλημα πάλι κόκκινο θα βαφτεί και η ευρωπαϊκή πορεία αργά ή γρήγορα θα τελειώσει.

Οι δημοσιογράφοι λοιπόν μετά από πολλά χρόνια δεν έχουν ούτε καν φήμες για μετεγγραφές να διαδώσουν. Μόνο σε πωλήσεις αναφέρονται. 

Επιτέλους ! 

Επιτέλους ας δούμε την πραγματικότητα. Πέραν των οπαδικών συναισθημάτων, που ο καθένας χρησιμοποιεί θρησκειολογικά για να καλύψει την προσωπική του δυστυχία και τα ψυχικά του κενά, χαίρομαι γιατί έστω δια της βίας το ελληνικό ποδόσφαιρο θα μπει σε μια τροχιά εξορθολογισμού.

Αν και πικραμένος ΑΕΚτζής δεν θέλω το κράτος να δώσει ούτε μισό ευρώ σε καμία ομάδα. Σε καμία ΠΑΕ. Γιατί αυτό είναι και τα περί ιδέας και λοιπά χαζοχαρούμενα με κάνουν και καγχάζω. Λες και είναι ιδέα ότι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής κλωτσάει μια μπάλα. Λες και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει το 2012 ιδεολογία. Όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη του ας πουλήσει. Να παίξει με 18χρονους. Αν δεν σώζεται ούτε και έτσι, στο καλό. Β, Γ, Δ, Ε Εθνική και αντίο σας. 

Αρκετά ως κοινωνία ανεχθήκαμε ( και κάποιοι άλλοι λάτρεψαν βέβαια ) την αθλιότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου με παίκτες που πληρώθηκαν χρυσάφι ( και οι περισσότεροι δεν προσέφεραν τίποτα ) και πήραν όσα παίρνουν 10.000 Έλληνες σε 4 ζωές ο καθένας. 

Η κρίση γεννάει ευκαιρίες. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παράγουμε παίκτες και όχι να έρχονται καραβιές με άσχετους αλλοδαπούς που πληρώνονται κάτι λίγα και αν. Το θεσμικό πλαίσιο είναι αυτό που είχε πει και ο Μπέος όταν υπήρχε ένα θέμα με τον Τούρκο ποδοσφαιριστή, Ερόλ Μπουλούτ, ότι η υπόθεση του θα εκδικαστεί το 2030. 

Στην Ελλάδα φέρναμε είτε πανάκριβους, είτε πένητες που δεν έβρισκαν ποτέ το δίκιο τους και τα συμβόλαια που υπέγραφαν ήταν ισάξια με τα χαρτιά υγείας. Φταίει και ο Έλληνας παίκτης βέβαια καθώς πίστευε πως με το ταλέντο του και λίγες καλές εμφανίσεις και με ακόμα λιγότερη προπόνηση θα έπαιρνε τα συμβόλαια του Ιμπραήμοβιτς. Οπότε οι παράγοντες στρέφονταν σε φτηνούς ξένους. 

Έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παράγουμε και να αξιοποιήσουμε κατάλληλα τους Έλληνες. Να παίξουν από μικροί και οι ομάδες να έχουν έσοδα από τις μετεγγραφές σε ομάδες του εξωτερικού. Άσε δε, που πλην Ολυμπιακού θα υπάρχει έντονος ανταγωνισμός και τα παιχνίδια θα είναι ανοιχτά σε κάθε αποτέλεσμα. 

Μια χαρά δεν είναι;

Νέα παιδιά, ελληνόπουλα, ανοιχτά παιχνίδια, οι ομάδες να ξοδεύουν όσα βγάζουν και να αυτοσυντηρούνται και να εξάγουμε ποδοσφαιριστές. 

Δεν πειράζει και ας μην είμαστε στην όγδοη θέση της Ευρώπης. Άλλη αυταπάτη και αυτή. Η υστερία και ο κομπλεξισμός, μας αλλοτρίωσε. Αντί να μας αρέσει και να απολαμβάνουμε το άθλημα, γίναμε οπαδοί του ηλεκτρονικού πίνακα. Νίκη με κάθε τρόπο,  θεμιτό και αθέμιτο.

Λες και χάνουν τίποτα οι πραγματικά προηγμένοι λαοί της Ευρώπης που είναι από κάτω μας. Λες και που είμαστε όγδοοι καταφέραμε τίποτα συγκλονιστικό. Λες και με νοιάζει αν μερικών η μπίζνα θα πιάσει τόπο για να παντελονιάσουν τα λεφτά της ουεφα. 

Αυτό το παραμύθι πρέπει να τελειώσει πια. 

Οι ποδοσφαιρικές ομάδες πρέπει να ζουν από τα έσοδα τους και όχι από το κράτος. Αδιαφορώ πλήρως αν είναι ιστορικές, αν έχουν βαριά φανέλα και διακρίσεις. Ας πρόσεχαν να μην είχαν κακοδιαχειριστές ή  απατεώνες στις διοικήσεις τους.

Τέλος πρέπει και οι ΠΑΕ να αντιμετωπίζονται όπως όλες οι εταιρείες. Να υπαχθούν στο υπουργείο ανάπτυξης και να ελέγχονται από τον νόμο ισότιμα όπως όλες οι επιχειρήσεις. Δεν μπορεί αν χρωστάει ένας μικρομεσαίος να πηγαίνει μέσα, αλλά όσοι πέρασαν από το διοικητικό θώκο της «ιδέας» κερδίζοντας σε δωρεάν διαφήμιση να μένουν στο απυρόβλητο. 

Και ας κλαίνε οι δημοσιογράφοι. Αρκετά έφαγαν και αυτοί.

Εκτός και αν πιστεύεις ότι δικαιολογείται από την ελληνική αγορά το πλήθος των αθλητικών εφημερίδων και πλέον των αναρίθμητων, ανασφάλιστων, με μπλοκάκι αθλητικών συντακτών. 

Ο παραλογισμός του ελληνικού ποδοσφαίρου ήρθε η ώρα να τελειώσει.

INTOUCHABLES – ΟΙ ΑΘΙΚΤΟΙ

Μου έλειψε ο κινηματογράφος και έψαξα πριν από λίγες μέρες για να πάμε με μια φίλη τι παιζόταν στις αθηναϊκές αίθουσες. Σκέτη απογοήτευση. Η λαίλαπα των μούλτιπλεξ, σάρωσε τα πάντα. Είναι θετικό ότι μπορείς να δεις μια ταινία τα μεσάνυκτα ή και πιο αργά. Τι να το κάνεις όμως όταν όλα είναι βλακοαμερικανιές. Λίγες καλές ταινίες είτε τις έβρισκες στην Ελευσίνα, είτε τις είχα ξαναδεί – ειδικά αυτές του Χίτσκοκ – και με κόπο βρήκα το γαλλικό που τελικά πήγα, παίζεται σε ένα συμπαθέστατο θερινό σινεμά, το Νοσταλγία, στο Ηράκλειο. 

Θα τη χαρακτήριζα πανέξυπνη ταινία. Πιασάρικη για τα πλήθη, με πολύ καλές και ξεκαρδιστικές στιγμές και ξώφαλτσα μου θύμησε την ειρωνεία του Μπουνιουέλ. 

Το στόρι πρωτότυπο. Ανάπηρος από ατύχημα και ζάμπλουτος κύριος, κατόπιν συνέντευξης προσλαμβάνει μεταξύ πολλών καθωσπρέπει κυρίων αναπάντεχα για προσωπικό φροντιστή και νοσοκόμο έναν περιθωριακό τύπο και ψιλορεμάλι. Η ταινία συνεχίζεται με σκηνές απείρου κάλλους που ο τύπος κάνει τα πάντα κάμπριο και αναστατώνει τους πάντες στην υπερβίλα του πλουσίου. 

Ο Φρανσουά Κλουζέ φέρνει φυσιογνωμικά στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Ομαρ Σι είναι όλα τα λεφτά. Ένα χαμόγελο, όλη η ταινία. Κομεντί θα τη χαρακτήριζες κοινωνικών προεκτάσεων και ξεκινώντας από τα θετικά στοιχεία, είναι το σενάριο. Κοφτεροί διάλογοι με τρομερό σαρκασμό, γρήγορος ρυθμός και μη νομίζεις ότι πρόκειται για τον κλασικό γαλλικό κινηματογράφο της βαριάς κουλτούρας. Οι ερμηνείες απίθανες, με ψιλοάχρωμους δεύτερους ρόλους. 

Βέβαια, επειδή σε όλα τα πράγματα στόχος είναι το κέρδος, θεωρώ ότι δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στον χαβαλέ, παρά στην εμβάθυνση στους χαρακτήρες. Το κλασικό χάπι εντ και το στόρι αν το κοσκινίσεις, έχει αρκετά κενά που τα προσπεράσαμε πολύ γρήγορα και μοιάζει με παραμύθι. Όπως η πρόσληψη, η αποδοχή του περίεργου από το υπηρετικό προσωπικό, ότι σε ένα πάρτι ξεσήκωσε όλους τους στημένους αριστοκράτες, ακόμα και το τελευταίο ραντεβού. 

Είχε ωραίες αντιθέσεις. Λευκός – μαύρος. Πλούσιος - Φτωχός. Ανάπηρος – Αρτιμελής ( για να μην πω θηρίο ) Καθωσπρέπει κυριλέ και ρεμάλι. «θάνατος» και ζωή. Μη νομίζεις ότι και οι Γάλλοι δεν έχουν κοινωνικά προβλήματα με τους αφρικανούς μετανάστες και τα γκέτο. Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι μπορεί να είναι και μια ταινία. Πανέξυπνη και γλυκύτατη, ένας ύμνος στη ζωή και στην αλληλεγγύη. 

Η αλήθεια είναι ότι περνάς καλά. Γελάς με την καρδιά σου, συγκινείσαι, μπορεί και να δακρύσεις, και βγαίνοντας από την αίθουσα νοιώθεις ότι θέλεις να αγαπήσεις τον διπλανό σου λίγο περισσότερο. Το soundtrack του Ludovico Einaudi είναι σχεδόν μαγευτικό.  

Ο γαλλικός κινηματογράφος είναι η τελευταία μεγάλη ελπίδα πριν γίνουμε τελείως αμερικανάκια. Μπορείς να κάνεις μια πραγματικά καλή ταινία προσιτή στον μέσο άνθρωπο, χωρίς 200 δις δολλάρια προϋπολογισμό, με ανθρώπινα στοιχεία που να σε αγγίζουν. 

Με άριστα το δέκα : 7

ΒΟΥΛΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Καλώς ήλθατε στη χώρα που 365 μέρες το χρόνο έχει απόκριες με σημαία τη διαφθορά και την υποκρισία. 

Αποκλείσαμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες την Παπαχρήστου και λύσαμε όλα τα προβλήματά μας. Σπεύσαμε δουλοπρεπώς πριν καν μας το πουν οι δανειστές και λοιποί αφέντες του Ελλαδιστάν να δηλώσουμε την politically correct υποταγή μας. 

Την ημέρα που θα έπρεπε να μας απασχολεί πολύ περισσότερο η παραίτηση του αρχηγού του ΓΕΣ, γιατί άραγε έγινε και γιατί ο άνθρωπος επικαλείται την αξιοπρέπεια του, μιλάμε για την Παπαχρήστου. 

Την απόφαση την πήρε η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή στην οποία πρόεδρος είναι ο Κούβελος που ακούστηκε για το μαύρο εκατομμύριο. Αυτός είναι που αποφασίζει περί ηθικής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ποιος είναι δηλαδή αυτός ο Καπράλος που λύνει και δένει εκει μέσα; Αυτός που για τα υπερκόστη των Ολυμπιακών αγώνων δεν έγινε καν λογιστικός έλεγχος; 

Αυτή την επιτροπή ποιος την πληρώνει; Ποιο είναι το έργο που επιτελεί; Σε τι ακριβώς χρειάζεται στο ελληνικό κράτος; Ας κάνει τη δουλειά της ένας γραμματέας του υπουργείου. 

Ακούω πολιτικούς να διαφωνούν με την απόφαση αυτή όπως ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης. Βαρεθήκαμε τις διαπιστώσεις από τους άρχοντες του κοινοβουλίου. Εκεί δεν είστε για να διαπιστώνετε, αυτό το κάνουμε εμείς οι πολίτες. Εκεί είστε για δράση και ενέργειες. 

Αρνητική εντύπωση μου προκαλεί και η αντίδραση των υπόλοιπων αθλητών της Ελλάδας που πάνε στην Ολυμπιάδα. Όπως ακριβώς αντιδρά και η άσφαλτος αν της πετάξεις ένα κόκκο άμμου. Αυτοί δεν μπορούσαν να συμπαρασταθούν δυναμικά στην συναθλήτρια τους; 

Ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου είναι άδικος και άθλιος και για την ουσία και για τον τρόπο που έγινε. 

Το αστειάκι που η Παπαχρήστου έκανε κόπι πέιστ να δεχθώ ότι είναι χαζό. Σιγά το χιούμορ. Αυτό δεν είναι αιτία να την αποβάλλεις από τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ο μέσος αθλητής είναι ζήτημα αν θα πάει 2 φορές σε όλη του την καριέρα. 

Ζήτησε 15 φορές συγγνώμη, το έσβησε, και διάολε είναι 23 ετών κορίτσι! Ο Πάγκαλος όταν είχε δηλώσει ότι «Η Γερμανία είναι ένας γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού» και ζήτησε συγγνώμη θα έπρεπε να είχε εκτελεστεί πρώτα; 

Αυτό που λέει όλος ο κόσμος για τη διαφήμιση με τον Πίου που δεν είναι το σόου του Σπυριδάκη – Αγαπούλα αλλά ότι μάζεψε τον μαύρο από το φανάρι. Εκεί γιατί γελάσαμε; Ναι, ξέρω. Το εθνόσημο, η εκπροσώπηση της Ελλάδας, το Ολυμπιακό Ιδεώδες και λοιπά κλισέ. Σύμφωνοι. Πρέπει να είμαστε σοβαροί. Ζήτησε συγγνώμη. Έδειξε μεταμέλεια για μια αστοχία. 

Εδώ μιλάμε ότι δεν την κάλεσαν ούτε καν σε απολογία! Τι είδους μαγκιά είναι αυτή; 

Βλέπω τους Γερμανούς με τη δική τους αθλήτρια, την Κέλερ. Προφίλ στο τουίτερ δεν υπάρχει. Υπήρχε και κατέβηκε, δεν εγράφη ποτέ κάτι προσβλητικό για τους Έλληνες, εγράφη και σβήστηκε, οι Γερμανοί όμως δεν την σούταραν από τους Αγώνες! Προστάτευσαν την αθλήτρια τους! Είμαστε που είμαστε λίγοι, αν αρχίσουμε και πετσοκοβόμαστε μεταξύ μας, αλίμονο μας!

Λένε πολλοί για το δικαίωμα στην έκφραση και στην ελευθερία του λόγου. Καλά αυτά αλλά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει και ένα όριο. Όσο και σατυρικός και χιουμορίστας να είσαι, δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με κάποιον που μόλις έχασε τη μητέρα του από καρκίνο. Υπάρχει και όριο και στην πλάκα.  Όταν όμως κάποιος ανακαλεί μια – ούτε καν δήλωσή του, κόπι πέιστ ενός ανεκδότου είναι – έκφραση που αναπαρήγαγε, το θέμα είναι και πρέπει να είναι λήξαν. Ναι, είναι δημόσιο πρόσωπο και πρέπει να προσέχει. Εκπροσωπεί την Ελλάδα και πρέπει να προσέχει δύο φορές. Ναι, ήταν βλακεία το τουιτ. Ανακάλεσε, ζήτησε συγγνώμη, τελειώσαμε. 

Η πλάκα είναι ότι το θέμα το κίνησε πρώτη η ΔΗΜΑΡ ! Η ΔΗΜΑΡ ! Ναι, ναι, αυτό το κόμμα της Ρεπούση με τον συνωστισμό στη Μικρασιατική καταστροφή και την απώθηση των Ιταλών στο μέτωπο του 40! Το κόμμα του Ψαριανού που δεν θέλει τα θρησκευτικά στα σχολεία. Το κόμμα της Δραγώνα. Αυτοί μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα των άλλων όταν δεν γουστάρουν τα δικαιώματα των Ελλήνων. 

Υποκρισία, κουλτούρα της πλάκας και παίζουν με τη ζωή ενός κοριτσιού που δεν ξέρεις πως θα της βγει αυτό το σοκ. Να προετοιμάζεσαι, να παλεύεις, να αγωνίζεσαι και από μια βλακεία να δέχεσαι κόκκινη κάρτα. Είναι άδικο! Όταν κάποιος διπλοπαρκάρει, δεν του παίρνεις το δίπλωμα για 10 χρόνια. Κάθε παράπτωμα έχει συγκεκριμένη ποινή. Κάνε της επίπληξη. Όχι αμέσως αποβολή! Δεν λέω ότι αυτό που έγραψε ήταν καταπληκτικό και καλά έκανε. Χαζαμάρα ήταν. Ούτε καν ανθυποχιούμορ. Με την βλακεία των ιθυνόντων τα έχω που έσπευσαν να καρατομήσουν μια κοπέλα λες και αυτή φταίει για τα προβλήματα της Ελλάδας. 

Λες και οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι με το πνεύμα της αρχαιότητας. Ένα σόου είναι ντοπαρισμένων αθλητών, - τα λες και αθλοπρεζάκια – σε έναν τεράστιο κύκλο συμφερόντων, δισεκατομμύριων, deals, έργων, διαφήμισης, μαύρης εργασίας και χορηγών. 

Ας σταματήσει το παραμυθάκι ότι ο Έλληνας είναι ρατσιστής. Χρόνια ολόκληρα παρέχουμε φιλοξενία σε αλλοδαπούς τουρίστες. Στο μπάσκετ – κυρίως -  ούτε ένας μαύρος αθλητής δεν είχε πρόβλημα στη χώρα μας και μάλιστα με την Εθνική μας έπαιξε ο Μπατίστα και ο Σχορτσιανίτης. Ακόμα και η Νέρι Νιαγκουάρα μας εκπροσωπεί στην κολύμβηση. Όταν όμως μας φόρτωσαν πάνω από ένα εκατομμύριο εξαθλιωμένους λαθρομετανάστες, με ότι αυτό συνεπάγεται,  δεν μπορούμε και να επιχαίρουμε. 

Είναι εξαιρετικά λυπηρό ότι ενώ όλη η κοινωνία είναι υπερ της Βούλας, η απόφαση δεν ανακαλείται. Ακόμα χειρότερα ότι οι συναθλητές της κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Μόνο για την πάρτη τους… 

Καλά το πάτε αλήτες και ρατσιστές κατά των Ελλήνων. Καλά το πάτε. 

Στο τέλος, Χρυσαυγίτες θα μας κάνετε όλους. 

Υγ. Ξεκινούν οι Ολυμπιακοί αγώνες. Χρρρρρρρρρρψψψψψψψψψψψψψψ…….

ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ part 66

Χάνω στο τάβλι
Χάνω στα χαρτιά
Χάνω στην αγάπη
Μόνο κιλά δε χάνω....

Τα ανήλικα που επιτίθενται ερωτικά στους ενήλικες, να συλληφθούν για παραπλάνηση ενηλίκου.

Τώρα που έχουμε κρίση, κόψαμε τις εξόδους και αράζουμε σε σπίτια φίλων. Έτσι λέμε το Facebook, την τηλεόραση και το twitter.

Κλασική Greek woman
Ρε μωρό μου, σίγουρα δεν σε πειράζει που είμαι κυκλοθυμική;
Μα τι λες αγάπη μου, όχι βέβαια.
ΑΥΤΟ ΕΛΕΙΠΕ ΝΑ ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΕ ΚΙΟΛΑΣ ΒΛΑΚΑ!

Δε θα είσαι ποτέ αρκετός για κάποιον που δε ξέρει τι θέλει.

Η συνθήκη του Suspect για τα διάφορα στατους και τουιτς: Μου αρέσει πολύ πάντως που βλέπω γνωστούς μου να γράφουν κάτι φοβερά και τρομερά ευφυολογήματα και ηθικοπλαστικά και ψαγμένα στα κοινωνικά δίκτυα και στη ζωή τους είναι για τα μαύρα δράγκαλα. Βέβαια θα μου πεις, το ίδιο μπορούν να πουν και για μένα όσοι με γνωρίζουν. Τι να κάνεις, όλοι για ένα ιντερνετικο πουλ μουρ ζούμε….

Μην ασχολείσαι με γυναίκες που

Α) Ζητούν χρόνο

Β) Θέλουν παρακάλια

Γ) Σου λένε συνέχεια για τον πρώην

Δ) Όταν τους προτείνεις καφέ, επικαλούνται μονίμως εμπόδια και ατυχείς συγκυρίες.

Ή θα σε κάψουν ή θα σε μουτζουρώσουν

Συνήθως οι άνθρωποι ( και κυρίως οι γυναίκες ) που κλαίγονται μονίμως ως θύματα, με μπόλικη δραματουργία, είναι οι μεγαλύτεροι θύτες.

Συνήθως οι άνθρωποι που επιμένουν να τους πεις την πραγματική σου άποψη για ένα ζήτημα που τους απασχολεί, είναι αυτοί που θα σου κόψουν την καλημέρα αμέσως μετά.

Συνήθως, όταν κάποιος σου κάνει ένα σχόλιο χωρίς να το ζητήσεις και το ντύνει με το μανδύα της αλήθειας, πρόκειται για κακία, ζηλοφθονία, κατάκριση και ρουφιανιά.

Ότι νοιώθω ότι μάλλον είναι λάθος, τελικά είναι λάθος

Το 95% των Ελλήνων τουητερς γραφουν καλημερα/σπερα/νυχτα, για τον καιρο, για το γευμα τους, για τα τηλεοπτικά προγράμματα, οτι βαριούνται, διαφορα χυδαιο-σεξιστικα για να πιασουν φολοερς κ κανουν κοπι πεηστ ατάκες των άλλων.

Έπεσε η σύνδεση στο internet, γυρισα κοίταξα το μόντεμ και του είπα: Kαι εσύ τέκνο βρουτερ;;

Αγαπημένες μου, μη διαβάζετε τα ζώδια. Δεν χρειάζεται. Λοιπόν: Οι μέρες του μήνα που ευνοούν τα ερωτικά σας είναι αυτές που δεν έχετε περίοδο...

Αν κρίνω από το πως ντύνονται μερικές είμαι σίγουρος πως έχουν προσλάβει  ....Σκυλίστα

 

Αντρούλη μου πάω στο supermarket !

Θέλεις να σου φέρω κάτι ;
Ναι
Τι;
Ρέστα.....

Τι κρίμα που τα πιτόγυρα, οι πίτσες και τα χάμπουργκερ να παχαίνουν. Είναι φαστφουντ-άδικο..

Καλό και καταπληκτικό το mind fuck, αλλά να έρθουμε σε επαφή και λίγο...

Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα.

Εχει πλάκα να λες  "Χαθήκαμε" όταν εννοείς «σε είχα γραμμένο.... αλλά τώρα που έπεσα πάνω σου κάτι πρέπει να πω»