ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Με υπερμετρη αισιοδοξια για τον βαθμο ταλαιπωριας που με περιμενε,

παρακολουθησα και τους 3 αγωνες των μεγαλων ομαδων μας στις ευρωπαϊκες διοργανωσεις. Τα αλλα δεν τα ειδα ( ξανθη – ηρακλης – ατρομητος ) καθως μονο και μονο από τα αποτελεσματα δεν χρειαζοταν.

Μετα από κάθε αγωνα ο καθενας μας ειπε το κοντο του και το μακρυ. Όπως και ο υποφαινομενος αλλα θα δοκιμασω το δικο μου μακρυκοντο να είναι καπως διαφορετικο.

Ο καθενας επικαλεστηκε το δικο του αλλοθι.

Άλλος μιλησε για μπατζετ, άλλος για ατυχια, άλλος για τη σουπερ λιγκα, άλλος για τους κακους οπαδους, ο ενας εδιωξε πολύ νωρις τον προπονητη, ο άλλος εκανε πειραματα και ο τριτος εμεινε ευχαριστημενος γιατι δεν εφαγε οσα επρεπε.

Ο στρουθοκαμηλισμος παντρευτηκε τον φανατισμο και εχει αναχθει στο κυριαχο στοιχεια για το ελληνικο ποδοσφαιρο.

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι ολη αυτή η παραφιλολογια και το ανουσιο μπλα μπλα.

Για μενα, οι αποτυχιες των ομαδων μας και κατ επεκταση το χαντακωμα στη βαθμολογια της ουεφα οφειλεται σε έναν και μονο παραγοντα.

Το χαμηλο επιπεδο των ποδοσφαιριστων που παιζουν στις ομαδες μας.

Η μεγαλη διαφορα που κανει τους παικτες να ξεχωριζουν είναι κατά τη γνωμη μου, το πώς κινουνται στον αγωνιστικο χωρο με τη μπαλα υπο πιεση.

Όταν στο ελληνικο πρωταθλημα ο αντιπαλος σε φοβαται και σε περιμενει κανοντας λεωφορειο μπροστα από το τερμα, όλα είναι καλα. Μια δυο 15 σεντρες ε, καποια στιγμη θα μπει. Στην Ευρωπη όμως δεν πασχουν από φοβικα συνδρομα.

Παιζουν ότι ξερουν και ολοι σιγα σιγα μας αφηνουν πισω στον τομεα ατομικη τεχνικη.

Ξεκιναω από τον πρωταθλητη.

Πρωτοεπαιξε τη βαλενθια η οποια εχει στο ροστερ της μερικους σημαντικους παικτες που δεν ερχονται στο ελληνικο πρωταθλημα ουτε στα 40 τους. Μοριεντες, βιγια, χοακιν, βιθεντε, μπαραχα, αγιαλα και κανιθαρες. Παει το ματς στο 2-2 και λες και κανεις δεν τους ειχε πει τι είναι η βαλενθια συμπεριφερθηκαν σαν να παιζουν με την καλαμαρια.

Εφαγαν αλλα 2 συνοπτικα και χαιρετε.

Η μεση διαφορα ενός ισπανου ποδοσφαιριστη με τον μεσο Ελληνα συναδελφο του φανηκε στο 2 ο γκολ. Το κοντρολ εν κινησει στον κενο χωρο. Ο Ελλην ή θα την εστελνε κατευθειαν στον τερματοφυλακα, ή θα την ανοιγε και θα την εκοβε ο αμυντικος ή θα εβγαινε στο πλαϊ. Μικρη λεπτομερεια που κανει την τεραστια διαφορα. Βεβαια μπορει να αντιτεινει καποιος πως εχουμε πολλους ξενους στα ροστερ των ομαδων μας. Συγγνωμη αλλα απο τον Ιβιτς, ο Κυριακιδης ειναι κατ εμε καλυτερος, ο Λεοντιου του Μπισκαν και ο Ανατολακης του Ουαντου.

Για αυτό λεμε και φωναζουμε πως ολες οι επιτυχιες του Ελληνικου ποδοσφαιρου εχουν ερθει από τους 5 αμυντικους…

Μπρος στο δρομο που χαραξε καποτε o ΠΑΟ και μετεπειτα η εθνικη στην πορτογαλια.

Πηγε στη Σαχταρ και την άλλη μερα αναρωτιομουν αν ειδα το ιδιο ματς με τους καθηγητες ποδοσφαιρικης αναλυσης της ΝΕΤ, τους δημοσιογραφους του φωτος και του πρωταθλητη και μερικου ραδιοφωνατζηδες.

Σε αυτό το ματς τα λιγοτερα που επρεπε να φαει ο θρυλος ηταν 5.

Οποτε ηθελαν του εκαναν φαση, ο Νικοπολιδης εκανε τις αποκρουσεις της ζωης του, το ένα γκολ το εκαναν με μια αστροφυσικη φαση του Καστιγιο και το άλλο από λαθος του επικινδυνου τερματοφυλακα με υποψια βολεϊ. Ουτε οργανωμενο ποδοσφαιρο επαιξαν, ουτε συνοχη ειχαν, ουτε σχεδιο μεσα στο παιχνιδι. Διωξτε, γιομα και εσεις οι 2 μπροστα καντε ότι προαιρειστε.

Που ειδαν τη μεγαλη εμφανιση, το ότι ο ΟΣΦΠ γα…ε και εδερνε, ότι είναι ψυχαρες και λοιπα χαρωπα ομολογω ότι το ξερω οσο και η Στελλα Μπεζεντακου από κβαντομηχανικη.

Η συντριπτικη υπεροχη της Σαχταρ αναφερθηκε από τον τυπο με την αναλογη προβολη που εχει από τις εφημεριδες αγγελια για την αναζητηση οικιακης βοηθου.

ΑΕΚ

Με τη μιλαν κανεις δεν περιμενε τιποτα.

Τα μονα που μπορει να επισημανει κανεις είναι το ποσο λουζερς είναι καθως σε 2 κλασικοτατοτατες φασεις δεν εκανε γκολ και ποσο χαλαρα εφαγε 3. Συμμετειχε στο παιχνιδι και εφυγε ευχαριστημενη που δεν διασυρθηκε.

Με την αντερλεχτ, μπορει πιθανως κανεις να σταθει στο αρχικο σχημα του προπονητη. Και μετα;

Χαμενες ευκαιριες από παικτες που τρεμουν στην επιτυχια, και κακης ποιοτητας θεαμα χωρις κανενα προσανατολισμο. Ότι κατσει system και μια κατασταση που θυμιζε ποδοσφαιρο οσο ο Ολιζαντεμπε θυμιζει Πολωνο.

ΠΑΟ

Μονο και μονο για το ότι δεν πανηγυριζει κανεις μετα από την εκτος εδρας νικη, τα λεει όλα. Θα ηταν πραγματικα μεγαλη επιτυχια οση και του Χρηστου Βασιλοπουλου όταν μαρκαρε τον Ρομαριο αν εμενε απεξω από καποια μεταλουργκ.

Βλεπω λοιπον ότι από αυτή την εξελιξη υπαρχει απογοητευση, κατηφεια, πολλαπλοι lounge επαναστατικοι προβληματισμοι και μου κανει εντυπωση.

Τι είναι το πιο σημαντικο πραγμα στον αθλητισμο;

Αυτος που ενασχολειται. Ο παικτης.

Οι παικτες των ελληνικων ομαδων είναι μετριοι και υστερουν στα βασικα του ποδοσφαιρου: σουτ, πασα, τριπλα, σεντρα, κοντρολ.

Τι πρεπει να γινει;

Η βρισκουμε αυτους που τα ξερουν ή τους παραγουμε.

Για να βρουμε αυτους που τα ξερουν ή πλερωνουμε αδρα αγαπουλες μου ή τσιμπαμε τους Ντογκμπαδες σε μικρη ηλικια και τους βαζουμε να παιξουν.

Σε οτι αφορα την παραγωγη, εκτιμω πως θα πρεπει να κανουμε υπομονη 7-8 χρονια για να φτασουν στην καταναλωση τα προϊοντα των 5χ5 ακαδημιων.

Μεχρι τοτε όμως δεν χρειαζεται ουτε προβληματισμος, ουτε απογοητευση, ουτε στενοχωρια, ουτε γκρινια, ουτε οργη. Αυτά μας αξιζουν, αυτά απολαμβανουμε.

Εχουμε αναγει σε καλους παικτες μερικα κριαρια και μενουμε αποσβολωμενοι όταν τρωμε τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη στην Ευρωπη. Ο ΟΣΦΠ προσπαθει να ξορκισει δαιμονες για ένα περιφημο διπλο, η ΑΕΚ ακομα ψαχνει μια νικη και ο ΠΑΟ μας τελειωσε με τις πορειες του εδώ και 4 χρονια.

Εξαλλου το champions league άπαντα δημοσια προσωπα λενε ότι είναι γιορτη.

Ξεχνανε να συμπληρωσουν όμως ότι είναι γιορτη μονιμως για τους αλλους…

Μακαριοι οσοι τα παρακολουθησαν και θα συνεχισουν…