ΑΓΑΠΗΤΕ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΕ

 

Ξέρω πως το σημερινό πόνημα είναι αντιδημοφιλές. Όποιος έχει δημόσιο λόγο, για να είναι συμπαθής σε αυτή τη  χώρα πρέπει να τα βάζει με τους εύκολους στόχους. Το κράτος, το δημόσιο, τους δικηγόρους, τους γιατρούς, τους παπάδες. Με την ίδια τη σαπίλα της κοινωνίας μας, τη δική μου και τη δική σου, ποτέ. Πάντα φταίνει οι άλλοι. Εμείς ποτέ.

 

Το καλοκαίρι που μας πέρασε που λες, πήγα σε τρία διαφορετικά μέρη. Εκ διαμέτρου αντίθετα. Πολύ μακριά το ένα από τα άλλα.

 

Το σενάριο ίδιο.

Στα ξενοδοχεία, υπάλληλοι ντόπιοι.

Η ταινία ίδια.

Πήγαινα που λες και τους έλεγα: «Έχω διαβάσει στο δίκτυο μερικά αξιοθέατα. Μπορώ να τα αναφέρω και να μου πεις : Αν παρέλειψα κάποιο, αν κάτι από αυτά δεν αξίζει, αν έχει εύκολη πρόσβαση και ποια ομαδοποιημένη πορεία να ακολουθήσω για να μην κάνω κύκλους και ταλαίπωρα πέρα δώθε».

 

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν οι διακοπές τους να είναι μαμ – μπλουμ – νανι στα 20 μέτρα. Είναι ο τρόπος τους για να αποφορτιστούν από μια κουραστική σεζόν.

 

Ο δικός μου τρόπος είναι να γυρνάω. Θέλω να δω τι έχει να μου δείξει ο τόπος που επισκέπτομαι. Μπαρ και κλαμπ έχω στην Αθήνα και καλύτερα. Κουράζομαι πολύ σωματικά αλλά ψυχικά ανεβαίνω στη στρατόσφαιρα.

 

Όλοι που λες προθυμοποιήθηκαν να ακούσουν τι είχα σημειώσει.

 

Οι απαντήσεις καρμπόν.

 

Αχ δεν ξέρω. Βαχ δεν έχω πάει. Α, έχω πάει χρόνια πριν, δεν θυμάμαι. Α! Το έχουμε και αυτό στο νομό μας; Α, αυτό δεν το γνωρίζω!

 

Ουσιαστικά τι ζητά ένας επισκέπτης ως πληροφορία για ένα μέρος; Δύο πραγματάκια: Αν αξίζει τον κόπο να πάει και αν έχει εύκολη πρόσβαση.

 

Απογοητευμένος ακολούθησα αυτά που είχα σημειώσει. Άλλα άξιζαν, άλλα μάλλον ήταν πληρωμένες διαφημίσεις και παραφουσκωμένα και άλλα ήταν για πέταμα.

 

Όταν γνωριστήκαμε περισσότερο, μου έλεγαν πόσο αγαπούν τον τόπο τους και πως το κράτος τους παραμελεί, και δεν έχουν πόρους, και πως δεν τους προσέχει η κεντρική εξουσία.

 

Ε, δεν άντεξα.

 

Όπα. Στάσου. Στάκα.

 

Ήρθε ένας επιχειρηματίας.

Έβαλε ένα σκασμό λεφτά και εσύ έχεις δουλειά.

Δεν αναγκάζεσαι να φύγεις από τον τόπο σου, έχεις ένα ωραίο εργασιακό περιβάλλον, είσαι σε ένα κλάδο που πάντα θα έχεις δουλειά και καλύπτεις τις ανάγκες σου.

 

Σε ρωτάει ένας άνθρωπος σου για τον τόπο που υποτίθεται πως αγαπάς, και δεν έχεις ιδέα !!!

 

Είσαι ντόπιος. Κάθεσαι όλη μέρα σε μια ρεσεψιόν.

Δεν σου λέω ότι θα έπρεπε να είχες πάει εσύ ο ίδιος – που θα έπρεπε.

Ρώτα κάποιους άλλους που πιθανώς θα ξέρουν!

Κάτσε και διάβασε δύο πράγματα!

Πιάνεις την καρέκλα και τι κάνεις;

Δίνεις κλειδιά, βλέπεις τηλεόραση και χαζεύεις στα σόσιαλ;;

Έρχεται ένας επισκέπτης να σε ρωτήσει για τον τόπο σου, και δεν μπορείς να του δώσεις μια πληροφορία; Το ρεπερτόριο σου είναι μόνο καφέ, ποτό και φαγητό;;;

 

Σε ένα από τα μέρη που πήγα, στο ξενοδοχείο δεν ήξεραν καν ότι το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του νομού, απείχε μόλις 10 χιλιόμετρα από εκεί! Όταν τους έδειξα φωτογραφίες, με κοίταγαν όπως το κάγκελο την άσφαλτο.

 

Καταλαβαίνω πως οι διακοπές των ανθρώπων έχουν αλλάξει. Τους πάνε με πρακτορεία, αναζητούν οργανωμένες περιηγήσεις, τους ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το μαμ – μπλουμ – νανι των 20 μέτρων, αλλά ρε αδερφέ δεν μπορεί και να μην ξέρεις και τίποτα!

 

Και να λες ότι είσαι ντόπιος και αγαπάς πολύ τον τόπο σου!

 

Μπορεί να μας αρέσει να βρίζουμε το δημόσιο αλλά πολύ φοβάμαι πως ο ιδιωτικός τομέας δεν απέχει και τόσο πολύ.

 

Ο λόγος είναι πως και εκεί απασχολούνται Έλληνες…