Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ


…..και χάρηκα για τη γνωριμία. 

Του Αγίου Πολυτεχνείου σήμερα και πάλι είχαμε τα γνωστά άγνωστα γεγονότα με το να γίνεται το κέντρο της Αθήνας κάμπριο. 

41 χρόνια μετά, τι έχει να μας πει το πολυτεχνείο; 

Ξεκινάω με το κεντρικό σύνθημα: «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».

Ψωμί έχουμε πολύ περισσότερο από τη γενιά του 60. Παρά την κλάψα, τη μιζέρια και την πραγματική κρίση για ένα μέρος του πληθυσμού, το ψωμί είναι περισσότερο και καλύτερο. 

Παιδεία δεν χρειάζεται να ζητάμε. Την κάναμε σαν τα μούτρα μας. Με κομματικές νεολαίες, με αφελληνισμό του σχολείου, με μολότοβ, με καταλήψεις, με ασυδοσία, με ασέβεια, μια χαρά. Επικράτησε η αριστερίζουσα εθνομηδενιστική θολοκουλτούρα του τίποτα και αντί να έχουμε τα καλύτερα πανεπιστήμια κλασικών σπουδών στην υφήλιο, δίνουμε τα μισά λεφτά για την παιδεία στην  επιδιόρθωση των ζημιών από τους Οστρογότθους με ελληνική ταυτότητα. 

Ελευθερία επίσης έχουμε. Εκατοντάδες δίκτυα ετερόκλητης και ποικίλης πληροφόρησης, με δεκάδες ραδιόφωνα και κανάλια, με indymedia και ο καθένας στα κοινωνικά δίκτυα που έχει προφίλ γράφει ότι γουστάρει. Ακούω πολλούς νεοέλληνες και καγχάζω. Επί χούντας πιστεύεις ότι θα υπήρχε έστω ως σκέψη facebook και twitter ? θα υπήρχαν blogs, portals, και εναλλακτικά δίκτυα; Web radios ?

Πάμε παρακάτω. 

Τι κατάφερε το πολυτεχνείο; Τίποτα απολύτως. Η χούντα έπεσε 7 μήνες μετά και αυτό γιατί πούλησε την Κύπρο. Η αποστολή της είχε τελειώσει. 

Τι άφησε το πολυτεχνείο; Όλους τους μέγιστους αγωνιστές που εξαργύρωσαν τη φοβερή και τρομερή αντίσταση τους με ποικίλα αξιώματα και πλουσιοπάροχες απολαβές. Και βουλιάξαμε. Αυτούς τους αγωνιστές τιμούμε με τα στεφάνια. Που καλοέφαγαν στην υγεία των κορόιδων. Αυτοί δημιούργησαν τον τεράστιο κρατισμό, τον κατάπτυστο συνδικαλισμό και την επάρατη γραφειοκρατία. Η χρεοκοπία μας το 2010 δεν δίδαξε τίποτα και κανέναν. 

Ίσως για αυτό να ορίστηκε και ο εορτασμός. Για να καθαγιάσει και να ηρωοποιήσει όλους αυτούς που μετέπειτα έσκασαν από το φαγοπότι. 

Μη συγχέουμε τους νεκρούς – που ήταν εκτός τους πολυτεχνείου – τα βασανιστήρια και τους διωγμούς με τους ανθρώπους που πραγματικά προσπάθησαν για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Δεν είναι αυτοί το πολυτεχνείο.  Δεν είναι ούτε καν η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα. 

Ξέρεις τι με ενοχλεί; 

     1.  Ότι έχει γίνει σχολική αργία και έγιναν ίσα και όμοια η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821, ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 και μια τριήμερη κατάληψη! 

    2.    Ότι ο Νοέμβριος, ως ύστατος αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι, στον καλό Σεπτέμβριο και τον καλούτσικο Οκτώβριο, έχει καταντήσει αφορμή για μπάχαλα. Μια με την επέτειο του Γρηγορόπουλου και μια με το πολυτεχνείο.

     3.    Ότι ο εορτασμός του πολυτεχνείου έχει ουσιαστικά καταντήσει μια Αριστερή δημόσια εκδήλωση σε σημείο που να αποκλείει μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Ως οικογενειακό πάρτι φαντάζει. Αν αυτό που γράφω σου φαίνεται τραβηγμένο, σου θυμίζω πως όταν ο πρύτανης Μήτκας στο ΑΠΘ πήγε να καταθέσει στεφάνι, κάποιοι φοιτητές τον έδιωξαν κακήν κακώς.

Πιστεύω πως η εικόνα που το άρμα γκρέμισε την είσοδο του Πολυτεχνείου και τα παιδιά που κινητοποιήθηκαν να βροντοφωνάξουν ένα ΟΧΙ στη χούντα, είναι λυρικό και σημαντικό γεγονός. Πρέπει να μας θυμίζει το αγαθό της Δημοκρατίας και να μην πετάμε την ψήφο μας στους λάτρεις του «στρατιωτικού καθεστώτος» όπως αρέσκονται να το λένε αποφεύγοντας επιμελώς τη λέξη χούντα. Πρέπει επίσης να μας τονίζει ότι δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στον κόκκινο φασισμό για να αποφύγουμε τον μαύρο.

Να γίνει μια εκδήλωση μνήμης, μια ομιλία και αντίστοιχη προβολή από τα ΜΜΕ, δεν έχω κανένα πρόβλημα και καμία αντίρρηση.

Αυτό όμως που διαπιστώνω είναι πως σιγά σιγά το πολυτεχνείο αποκτά μεγαλύτερη σημασία από τις εθνικές γιορτές και τα παιδιά περισσότερα ακούν και διαβάζουν για τον Τσε Γκεβάρα παρά για τον Παύλο Μελά, τον Στρατηγό Μακρυγιάννη και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη…




0 Λογομαχιες:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια