ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ. Η ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ.

Θαύματα όπως του 2004 δεν ξαναγίνονται. Αν έρθει ξανά τέτοια επιτυχία, φυσικά και θα την πανηγυρίσω αλλά για μένα δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η αξιοπρέπεια και να μη μας έχουν για πέταμα και για τον σάκο του μποξ. 

Αυτό που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο είναι ότι η φανέλα της Εθνικής μας έχει βαρύνει. Ξέρεις πολλές ομάδες που να έχαναν το κεντρικό αμυντικό δίδυμο από το 18^ο λεπτό, να έμεναν με 10 παίκτες και όχι μόνο να ισοφάριζαν αλλά παρά ένα πέναλτι να κέρδιζαν;

Ξέρεις πολλές ομάδες με κόντρα διαιτησία σε όλους τους αγώνες και να επιβίωναν; 

Ξέρεις πολλές ομάδες να είχαν να δώσουν το πιο κρίσιμο αγώνα με μια καλύτερη ομάδα που ήθελε και αυτή τη νίκη και να την στραγγάλιζαν; 

Μπράβο στην ομάδα μας. Χίλια μπράβο. 

Πιστεύω ότι το ρητό «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» είναι ηττοπαθές. Τρανή απόδειξη η Εθνική μας. Λες και φάγαμε μούτζα. Πρώτος αγώνας, έξω Αβραάμ και Σωκράτης, 10 παίκτες, 0-1 με το καλησπέρα. Το γυρίζουμε και βρίζουμε γιατί λες ότι ο κατά τεκμήριο πιο έμπειρος παίκτης σου, ένα ρημάδι πέναλτι, θα το βάλει. 

Δεύτερος αγώνας, στο 6^ο λεπτό έχουμε ήδη δεχθεί 2 γκολ ( ειδικά το δεύτερο είναι η επιτομή της γκάφας και της γκαντεμιάς )  και λες ότι το κοντέρ θα μετρήσει 4. Το γυρίζουμε και αν δεν μας ακύρωναν κανονικό γκολ, είχαμε σίγουρη την ισοπαλία. 

Παλαιότερα, σε αυτό το σημείο, ο Σάντος θα ήταν άσχετος ή βλάξ και θα είχε απολυθεί στο ξενοδοχείο, οι παίκτες πουλημένοι, και στο τελευταίο ματς οι Ρώσοι θα μας είχαν κεράσει 3 γκολ και οι παίκτες μας θα τα έριχναν στη διαιτησία. Η ομάδα όμως έμεινε συγκεντρωμένη, προσηλωμένη, με πίστη, με μπολιασμένη τη φανέλα από το πυρ και το σίδερο του πολέμου και κατέβηκε στο γήπεδο με το μαχαίρι στα δόντια. 

Τρίτος αγώνας, δεν μας δόθηκε πέναλτι αλλά κρατάμε το γκολ που μας χρώσταγε ο Καραγκούνης και περνάμε με τους Γερμανούς. 

Δεν με νοιάζει το θέαμα. Για θέαμα έχουμε τη Μπαρτσελόνα. Αν και η Τσέλσι που πήρε το champions league, δεν μας μάγεψε με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Εξάλλου ποια είναι η φοβερά θεαματική ομάδα της διοργάνωσης; Οι Ισπανοί που σέρνονται; Οι Ρώσοι που μετά το πρώτο ματς διαλύθηκαν; Οι Ολλανδοί που σάρωσαν στα προκριματικά και έμειναν απέξω με μηδέν παρακαλώ βαθμούς; Οι Αγγλοι; Οι Γάλλοι; 

Όταν παίζει η Εθνική, θέλω μόνο το αποτέλεσμα. Όταν μπήκαμε στο γήπεδο χαλαρά να παίξουμε μπαλίτσα και να δημιουργήσουμε, αποτύχαμε. Επιστρέψαμε στο στιβαρό 1-0 και περάσαμε στους 8.

Σιχαίνομαι τις συζητήσεις με τη διαιτησία γιατί οι 11 στις 10 περιπτώσεις που την επικαλούνται στην Ελλάδα, είναι για να δικαιολογηθούν οι ομάδες για τα χάλια τους. Εδώ όμως μιλάμε για έχθρα σε όλους τους αγώνες και όλες οι καθοριστικές φάσεις δόθηκαν εναντίον μας. Θυμώνω με την ελληνική ποδοσφαιρική ομοσπονδία που δεν έβγαλε έστω μια ανακοίνωση. Κότες και στα μνημόνια κότες και εδώ; Ούτε καν μια διαμαρτυρία; 

Ο καλός θεός του ποδοσφαίρου μας λυπήθηκε και έδωσε τις λύσεις. Τραυματίστηκε ο Χαλκιάς και έπαιξε ο καλύτερος του, Σηφάκης, που με τη σοβαρότητά του έσβησε τις γκρίνιες για τη θέση των τερματοφυλάκων. Το Ρωσία – Πολωνία ήταν ένα υπέροχο δώρο, ίσως ο μοναδικός συνδιασμός με τον οποίο είχαμε μια ελπίδα. 

Αποστολή εξετελέσθη. Και να αποκλειστούμε από τους Γερμανούς, μπράβο στα παιδιά που μας χάρισαν ένα χαμόγελο για την προσπάθεια τους. Η  Εθνική Ελλάδος είναι επιτυχημένη. 

Με εντυπωσίασε ο κατ’ανάγκην βασικός Παπαδόπουλος. Παίζει το παιδάκι για τρεις. Το πάθος του Καραγκούνη. Μπορείς να τον κατηγορήσεις για τις τούμπες του, για το ότι προτιμά να κερδίσει φάουλ παρά να βάλει γκολ αλλά 20 χρόνια που παίζει στις εθνικές, έχει το ίδιο πάθος και δίνει την ψυχή του. Ούτε καταλαβαίνεις ότι είναι 35, ούτε σταματάει να τρέχει και να προσπαθεί. Αυτά να τα βλέπουν οι χορτάτοι πιτσιρικάδες που επικαλούνται κούραση, στραμπούληγμα φρυδιού ή σταματάνε να φοράνε την φανέλα της εθνικής μας λόγω ….κούρασης. Αξιοσέβαστος ο Σαλπιγγίδης, ίσως ο καλύτερος παίκτης μας στην κίνηση χωρίς τη μπάλα. Μεγάλη απογοήτευση ο Σαμαράς. Μαλλί, στιλάκι, κρατάω μπάλα και ουσία τίποτα. Αν ήταν κάτι εξαιρετικό θα μου πεις, δεν θα έπαιζε στη Σέλτικ. Περίμενα περισσότερα. Ανδρική μπάλα και όχι δαντελένιο ( που ούτε καν δηλαδή ) γυναικείο τένις. Ο Χολέβας δεν είναι τόσο κακός παίκτης όσο μας έδειξε, αλλά μάλλον του έπεσε βαριά η ευθύνη. Ο Χαλκιάς καλώς τραυματίστηκε. Ο Μανιάτης είναι ο Στολτίδης της δεκαετίας, ο Τζαβέλλας ήταν ανέλπιστα καλός, ο Τοροσίδης μπορεί και καλύτερα, ο Κατσουράνης δεν φαίνεται αλλά χρειάζεται, ο Γκέκας προσπαθεί αλλά δεν τροφοδοτείται επαρκώς για να γίνει επικίνδυνος, και ο Φορτούνης δεν κρίνεται λόγω απειρίας. Τόλμησε και μπράβο του ο Σάντος και μόνο κέρδος θα είναι αυτό το παιδί για την ομάδας μας στο μέλλον. 

Μπορώ να κάνω μεγάλη ανάλυση για τις πχ γιόμες του Κατσουράνη με την Τσεχία ( λες και έχουμε τον Ζιντάν στο κέντρο και δεν τον βάζουμε να παίξει ) ή γιατί δεν πιέσαμε περισσότερο στον άξονα με τον Πολωνούς. 

Το πραγματικό θαύμα της Εθνικής μας όμως είναι ότι είναι 100 φορές ανώτερη από το πρωτάθλημα που εκπροσωπεί. Και ως διοργάνωση και ως ποδοσφαιρική ποιότητα. 

Στενοχωριέμαι όταν πέφτουμε στην προπαγάνδα και την παγίδα των μίζερων. Τι προτιμάς ρε αδερφέ; Και θέαμα και γκολ και νίκες; Γιατί, αυτό το απαιτείς και από την ομάδα σου;  Στην ομάδα μας θέλουμε νίκες και πρωτάθλημα αλλά στην εθνική θέλουμε θέαμα και ανάποδα ψαλιδάκια; Ούτε καν η Βραζιλία δεν τα έχει αυτά πια! Από πού και ως που εμείς θα μαγέψουμε τον ποδοσφαιρικό πλανήτη; Με ποιους παίκτες; Τι προτιμάς δηλαδή; Ανοιχτό ποδόσφαιρο και να χάνουμε ή το στιλ μας, που μας ταιριάζει και να έχουμε επιτυχίες; 

Για αυτό είμαι ευχαριστημένος και δεν έχω καμία απαίτηση για το προσεχές παιχνίδι με τη Γερμανία. Εξάλλου είναι καλύτεροι από μας, αήττητοι, και πάνε για τελικό, μάλλον με Ισπανία.

Τι να πουν οι γηπεδούχοι Πολωνοί και Ουκρανοί που απέτυχαν, το φαβορί οι Ολλανδοί και φιναλίστ του τελικού του Μουντιάλ, που πήγαν σε κοφι σοπ στο Άμστερνταμ και οι πάμπλουτοι και  οι φιλόδοξοι Ρώσοι που θα πάνε για φραπέ στην κόκκινη πλατεία…