ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ...

Ο προσωπικος μου περιπτερας εδωσε το στιγμα της παρουσιας της Εθνικης στο μουντομπασκετ:

«μας ετσουξε αλλα ενταξει, μια χαρα…»

Η ομαδα μας εχει το μεγαλειο να χανει όπως κερδιζει.

Ομαδικα.

Ο τελικος με την Ισπανια είναι από τα ματς που δεν σηκωνουν μεγαλη αναλυση.

Αμυντικα τα πηγαμε καλα καθως οι Ισπανοι εμειναν στους 70. Οσο και αν πονεσαν τα 3ποντα του Γκαρπαχοθα, καπως θα εβαζαν καλαθι, δεν είναι αμελητεοι.

Επιθετικα, όταν ξεκινησαμε τον αγωνα βαζοντας τη μπαλα στη ρακετα κολλησαμε εγκεφαλικα και δεν καναμε γρηγορα σπλιτ, δεν ειχαμε σωστες πασες, δεν αλλαζαμε πλευρα και οι επιθεσεις μας ηταν για τα μαυρα δραγκαλα.

Όταν συνηλθαμε πνευματικα τοτε ηρθε η δευτερη και καθηλωτικη σφαλιαρα:

Αστοχησαμε σε όλα.

Μια-δυο-εκατονδυο, δεν είναι κάθε μερα της αγιας Αμερικης και χασαμε ανετα και χαλαρα.

Αν εξαιρεσει κανεις τον Κακιουζη και τον πρωτοφανως σοβαρο σε ολη τη διοργανωση Φωτση οι αλλοι ηταν παρε με και πετα με αλλα αληθεια, ποιον μπορει να κατηγορησει κανεις υστερα από αυτή την πορεια;

Ηταν το μοναδικο ματς που πραγματικα ελειψε η ψυχραιμια και η ευστοχια του Ζηση. Τετοια ωρα τετοια λογια…

Δεν νομιζω ότι κουραστηκαμε, ή ότι υποτιμησαμε λογω Γκασολ τους Ισπανους. Απλα το ματς δεν βγηκε. Δεν μας πηγε, δεν το πηγαμε, εκνευριστηκαμε αποπροσανατολιστηκαμε, αστοχησαμε και χασαμε. Το ότι χασαμε τα αμυντικα ριμπαουντ δεν μου λεει τιποτα γιατι και με τους Αμερικανους τα ειχαμε χασει όπως νομιζω και με τους Κινεζους. Και ο πλεον αδαης με το αθλημα αρκει να κοιταξει τον πινακα και θα καταλαβει ακοπα ότι με 47 ποντους στην επιθεση δεν κερδιζεις ουτε τον Τριτωνα…

Σημασια τις περισσοτερες φορες δεν εχουν τα γεγονοτα αλλα πως τα αντιμετωπιζεις. Τι μου μενει από αυτή τη διοργανωση; ( που ελεω διακοπων την παρακολουθησα αποσπασματικα )

1. η ελληνικη ΟΜΑΔΑ. Και οι 5-6 παικτες που δεν εδωσαν το παρον αλλα μπορουν ανα πασα στιγμη να δωσουν λυσεις και να βοηθησουν ( Μαυροκεφαλιδης – Μπουρουσης – Παπαμακαριος – Κυριτσης – Πελεκανος - Βασιλειδης ) Εχουμε σημαντικη βαση παικτων και μεγαλο οριζοντα.
2. Ελεγα και αρκετοι με εκραζαν πως θεωρω πολύ πιο σημαντικο για το Ελληνικο μπασκετ τον Γιαννακη από τον Γκαλη. Επιμενω. Ο Γκαλης ηταν ο μεγας, ο θεος, ο μοναδικος αλλα εφυγε νωρις και δεν τον ξαναειδαμε. Ο Γιαννακης συνεχιζει να προσφερει ως προπονητης παιρνοντας το Μαρουσακι και βαζοντας το να παιζει τελικο ευρωπαϊκου κυπελλου και τελικο πρωταθληματος, προσφερει για δευτερη φορα στην Εθνικη παρα το ότι την πρωτη ( πιθανως δικαιως ) εκδιωχθηκε και συνεχιζει να είναι παραδειγμα πρωτιστως ΑΝΘΡΩΠΟΥ και μετα προπονητη
3. παρακολουθω μπασκετ περι τα 20 χρονια. Εχω δει ομαδες και ομαδες. Παικτες και παικτες. Πρωτη φορα στη ζωη μου ειδα τοσο καθαρη, τοσο ομαδικη, τοσο συντονισμενη και τοσο δυνατη αμυνα. Αμυνα εξαιρετικης ενδοσυννενοησης σε σημειο που να νομιζει κανεις ότι παιζουν στο playstation ενας για πρωτη φορα και ο άλλος εχει ηδη διαπρεψει σε 839 τουρνουα. Δεν νομιζω ότι μπορει να αναλυθει επαρκως πως καναμε δυνατους αντιπαλους μας να φαινονται τοσο ανημποροι…
4. με εξεπληξε η προσαρμοστικοτητα της εθνικης. Στο ποδοσφαιρο, το επος της Πορτογαλιας αρχισε, στηριχθηκε στην αμυνα και τελειωσε με αυτή. Στο μπασκετ όταν χρειαστηκε να τρεξουμε με τους Κινεζους το καναμε χωρις προβληματα. Με τους Γαλλους δειξαμε και επιβαλλαμε την ωριμοτητα του φαβορι. Με τους Αμερικανους καναμε το καλυτερο επιθετικο μας παιχνιδι ολων των εποχων ( και από το μεγαλο με την πρωην ΕΣΣΔ καθως αντιμετωπισαμε τις ντουλαπες των ΗΠΑ ). Με τους Αυστραλους ευστοχησαμε όταν δεν το περιμενε κανεις και με τους Λιθουανους τους πνιξαμε όταν χρειαστηκε διαρκεια. Σε ολους τους αγωνες – πλην Καταρ – χρειαστηκε να βαλουμε στον τροπο παιχνιδιου ένα καινουριο στοιχειο. Σε όλα τα ματς επρεπε να κανουμε κατι που δεν ειχαμε κανει πριν. Και το καναμε. Ακομα και στον τελικο για να χασουμε χρειαστηκε να παιξουμε τοσο χαλια ολοι μαζι ώστε να καταφερουμε να βαλουμε 47.
5. η αισιοδοξια ότι δεν σταματαμε εδώ. Εχουμε δρομο και πολλα μεταλια ακομα να πανηγυρισουμε. Ακομα και αυτό που μας αφησε κακο φιναλε είναι το ασημενιο σε παγκοσμιο επιπεδο!!!
6. Ολοι μιλανε για την ΟΜΑΔΑ. Το στοιχειο που την κανει ακομα πιο εντυπωσιακη και μεγαλειωδη είναι ότι κανεις παικτης δεν είναι ιδιος με τον αλλον. Κανενας δεν μοιαζει μπασκετικα με τον αλλον. Ο καθενας εχει το δικο του στιλ και ο καθενας μπορει να χρησιμοποιηθει για τη δικη του αποστολη και εχει το δικο του ρολο μεσα στον αγωνα. Και παρολα αυτά ολοι εναρμονιστηκαν και συντονιστηκαν σε μια ομαδα.

Θελω να σταθω σε 3 παικτες που κατά τη γνωμη μου ξεχωρισαν.

Αντωνης Φωτσης: Δεν τον εχω ξαναδει πιο σοβαρο. Ωριμος ουσιαστικος και ελπιζω να καλυψει το χαμενο εδαφος των ετων που νομιζε ότι ειχε ξεπερασει τον Τζορνταν. Εστω και αν αυτό του στοιχισε τη μετακομιση από το 3 στο 4 λογω πιθανης βαρεμαρας να δουλεψει σε τομεις όπως η τριπλα, το τζαμπ σουτ και η εκρικτικοτητα…

Βασιλης Σπανουλης: Όταν η μπαλα καιει, παει στον Μπιλ. Το ειδαμε πολλες φορες αυτό και θα το ξαναδουμε. Μετα τον Γκαλη βγηκαν αρκετα 2 ως επιδοξοι σκορερς. Λιαδελης – Χατζηβρεττας ( τοτε που εγραφαν υμνους ότι ηταν ο πρωτος Ελληνας σκορερ στην Α1 μετα τον Νικ ) Διαμαντοπουλος – Χατζης κλπ αλλα ο Σπανουλης είναι ο πληρεστερος ολων και αν συνεχισει ετσι μπορει να μη βαζει 37 ποντους μεσο ορος σε ευρωμπασκετ όπως ο Γκαλης το 87 αλλα θα είναι κινδυνος θανατος για ολες τις αντιπαλες αμυνες.

Δημητρης Διαμαντιδης: Λιγοι παικτες εχουν το χαρισμα του Μητσαρα. Τον μονο που θυμαμαι ως πλεον χαρακτηριστικο παραδειγμα ηταν ο Χριστοδουλου και καμια φορα το ψιλοπλησιαζε ο Σιγαλας όταν η εθνικη περνουσε χαλεπα ετη. Η αγωνιστικη του παρουσια δεν μετριεται σε αριθμους. Η παρουσια του στο παρκε γεμιζει την ομαδα και ας γραφει το φυλλο της στατιστικης ότι απλα υπηρξε. Σπανια συνυπαρξη αθλητη και μπασκετμπολιστα, με μυαλο και φυσικη κατασταση. Δεν είναι τυχαιο που ειχε τον μεγαλυτερο χρονο συμμετοχης ασχετα αν ο Παπαλουκας εχει περισσοτερο σταριλικι ή είναι πιο φαντεζι στο παιχνιδι του.

Οι υπολοιποι λιγο ως πολύ ηταν στα δικα τους επιπεδα και χαιρομαι πολύ που ο Σοφοκλης βλεπει πλεον το μπασκετ με σοβαροτητα και με αισθημα ευθυνης που του ελειψε μεχρι περυσι. Καλιο αργα παρα ποτε.

Ειμαι περηφανος για την ομαδα, για τον προπονητη και για ότι καταφεραμε.

Του χρονου εχουμε ευρωμπασκετ….

Υγ1. Τι να πουν και οι Ισπανοι που θεωρουνται σε μπασκετ και ποδοσφαιρο οι μεγαλυτεροι loosers. Η κουπα θα τους δωσει μεγαλη αυτοπεποιηθηση και μεσα στην εδρα τους θα είναι ουσιαστικα ο μονος μας αντιπαλος για το τροπαιο. Δεν πιστευω παντως ότι θα ξανακανουμε τοσο ασχημο επιθετικα παιχνιδι….

Υγ2. Η ομαδα που με εντυπωσιασε ηταν η Κινα. Τους εχω σιγουρους για μεταλλιο στην Ολυμπιαδα.

Υγ3. Η Αμερικη θα επιστρεψει. Μια φορα γινονται θαυματα 101 ποντων…