old boy.
Εκει που η μαζα συναντα την ποιοτητα, εκει που η αρχαια τραγωδια συναντα ένα ειδους φουτουριστικου κινηματογραφου, εκει που μια μεγαλη παραγωγη συναντα το χολιγουντ και το κανει να φαινεται όπως το μυρμηγκι μπροστα στον ελεφαντα. Προηγηθηκαν οι μεγαλοι ευρωπαιοι δημιουργοι, προηγηθηκε το χολιγουντ και η Αμερικη που αγαπησαμε.
Ας υποδεχθουμε τη νεα μεγαλη δυναμη που ακουει στο ονομα Κορεα με τον Κιμ Κι Ντουκ, τον Γουονγκ Καρ Βαϊ και τωρα έναν αγνωστο αλλα απιθανο σκηνοθετη που ακουει στο ονομα Τσαν Γουκ Παρκ Θεμα της ταινιας η εκδικηση.
Στο πρωτο ημιχρονο αισθανθηκα ότι εβλεπα κατι μεταξυ χαζαμαρας και παραμυθιου. Επειδη όμως οι μεγαλες ομαδες εχουν δυναμεις στο τελος, στο β ημιχρονο αισθανθηκα ότι ετρωγα τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη. Δεν μπορω να πω τιποτα για σκηνοθεσια, ερμηνειες, μουσικες, φωτογραφια. Απλως καθεσαι, κοιτας και εκστασιαζεσαι….
Ουτε για το στορι θελω να πω. Να πατε να το δειτε. Ολους σας χωραει. Και σε αυτους που τους αρεσει μια καλη ιστορια με αγωνια και αιμα και αυτους που κοιτανε και στην dark side of the moon, και σε αυτους που ψαχνονται σε καινουριους δρομους. «ειμαι χειροτερος από κτηνος αλλα δεν εχω το δικαιωμα να ζησω ?»
Πως γινεται το να φτανεις από ( δικαιολογημενο) μισος να εκδικεισαι θελοντας να σκοτωσεις το άλλο σου μισο…. «όταν γελας θα γελανε και οι αλλοι μαζι σου. Όταν θα κλαις θα εισαι μονος» Η σημαντικη μου και μεγαλη διαφορα με το κορεατικο σινεμα ( και δεν νομιζω να την ξεπερασω ποτε ) είναι η σταση απεναντι στη ζωη και στο θανατο. Απολυτα μεν συνυφασμενο με τη δικη τους κουλτουρα αλλα ξενο ως προς εμε το ποσο λιγο υπολογιζουν την ανθρωπινη ζωη και δεν δυσκολευονται ιδιαιτερα να αυτοκτονησουν.
Περα αυτου όμως βλεπεις πως η παιδεια, ο πολιτισμος και εσχατως τα μεσα, τους οδηγουν σε μεγαλες δημιουργιες που δεν εχουν καμια σχεση με το προτυπα τυπου ο καλος σκοτωνει 300 και πηδαει την καλυτερη γκομενα, με τα οποια εχουμε στουμπωσει. Με αριστα το 10: 9
2 μαλκοβιτς ξερω στη ζωη μου. Τον Μποζινταρ και τον Τζον. Και οι 2 χαμηλων τονων, με εξαιρετικα αποτελεσματα στη δουλεια τους. Εν προκειμενω μιλαω για το
Ripley's game
μια μετρια ταινια, με λιγες καλες στιγμες αλλα χωρις τον Τζον Μαλκοβιτς δεν θα την εβλεπε οτι αυτη που τη σκηνοθετησε. Τα φρου φρου: τζον μαλκοβιτς. η αρχη, η μεση και το τελος.
Το στορι: Δολοφονος χωρις κανεναν ενδοιασμο, που συλλεγει εργα τεχνης, ακουει εκλεπτισμενες μουσικες και ολοι τον ξερουν σαν αριστοκρατη, παιζει ενα παιχνιδι με καποιον φουκαρα που τολμησε να ειρωνευτει το καλλιτεχνικο του γουστο. Ο φουκαρας εντος ολιγου πεθαινει απο λευχαιμια και του προτεινει συμβολαιο θανατου και τον δελεαζει οτι με τα χρηματα θα εξασφαλισει μετα θανατον τη γυναικα του και το παιδι τους. Μετα τις πρωτες πετυχημενες δολοφονιες, ο φουκαρας σκοτωνεται και η ζωη συνεχιζεται...
Βetween the lines: "το χειροτερο απο ολα ειναι οτι διαπραττουμε τα πιο φρικτα πραγματα και μετα τα ξεχναμε". Ολοι και ολα εχουν την τιμη τους, το σκοτεινο προσωπο του ανθρωπου που απευχεται το εγκλημα αλλα νομοτελειακα ερχεται η ωρα που συνεργαζεται με τον διαβολο για να ικανοποιησει τις επιθυμιες του. Θα με ενθουσιαζε αν το σκηνοθετουσε καποιος αλλος, για αυτο και με αριστα το δεκα: 5,5
Βλεποντας τον "Ηρωα" αποκομισα την ιδια εντυπωση οπως και με το "τιγρης και δρακος" Δεν ηταν απλα μια περιπετεια αλλα μια επαφη με εναν αλλο πολιτισμο. Υπεροχες χορογραφιες, εικαστικη μαγεια, κινεζικη φιλοσοφια και συμβολισμοι. Βαθμος: 8
Hardcore
Οταν τελειωσε η ταινια επιασα τον εαυτο μου να κατακλυζεται απο διαφορα φιλοσοφικα ερωτηματα που με βασανιζουν ανεκαθεν Υπαρχει θεος; Τι ειναι αγαπη; Υπαρχει αγνη φιλια; Σε ποια θεση παιζει ο Ζιοβανι; Ποιος θα δειρει τον Σουγκλακο; Τι ειναι το ματριξ; Και εν προκειμενω, τι θελει να πει τω ποιητη;
Τσοντα; Την περασε στα πεταχτα Κοινωνικη κατακραυγη; Την περασε στα πεταχτα. Κατι αλλο; Σορι δεν το επιασα... Αντε και καλα τα πλανα, και οι φωτισμοι και το κομματι των raining pleasure μετα χαος.
Χωρις αρχη, μεση και τελος και εμεινα να παρακολουθω μια ιστορια μερικων τυπων που ανηκουν στην κατηγορια των καμμενων χαρτιων. Με αφησε τοσο αδιαφορο που κατα τη διαρκεια της παρακολουθησης της, αναρωτηθηκα αν την σταματησω να τη βλεπω και επιστρεψω το dvd στον προσωπικο μου videoκλαμπερ αν θα με νοιαξει. Απαντησα οχι αλλα για λογους παραδοσης δεν το εκανα. Σαν να λεμε, «περασε και δεν ακουμπησε».
Η συγκεκριμενη ταινια, ουτε σε διασκεδαζει, ουτε σε προβληματιζει. Μαλλον καταχραται το χρονο σου. Με αριστα το δεκα: 2 ( και αυτο για το dancing queen των raining pleasure)
Boogie nights
Εχοντας δει το magnolia, δεν μπορουσα να το αγνοησω και το πηρα. Πολ τομας αντερσον και τα μυαλα στα μπλεντερ! Πας αμερικανος μη χολιγουντιανος, καλλιτεχνης! Τα φρουφρου: Κεντημα! Σε σκηνοθεσια, μουσικες, πλανα, και αξιοποιηση ηθοποιων που δεν το περιμενα οπως ο Μπαρτ Ρεϊνολντς.
Το στορι: οι περιπετειες πτωχου πλην τιμιου νεου ο οποιος γινεται σταρ διαθετοντας μεγαλο πεος, ξεκινωντας τη μεγαλη του καριερα απο τσοντες. Παραλληλη συνθεση με μια ματια σε ολο το τσοντο κυκλωμα.
Between the lines: Κατι που θαυμαζα πχ στους παλαι ποτε 10 μικρους Μητσους. Το υπογειο χιουμορ που τα τιναζει ολα στον αερα. Ετσι και εδω. Υπογεια και μαεστρικα δειχνει την αναδειξη ως φυσικη συνεχεια της εκπορνευσης. Τι; Υπερβολικο; Μπα! Τι εμπορευονται σημερα με μεγαλη επιτυχια τα μαζικα μεσα επιρροης; Την εκπορνευση του ανθρωπινου σωματος, της ψυχης, των συναισθηματων με τη δυστυχια, τον πονο, το αιμα και το σπερμα! Και φυσικα υπαρχει μετα η κοινωνικη αναγνωριση ως σταρ και ως καθωσπρεπει κοινωνικου παραγοντα. Ασχετα αν ειναι βουτηγμενοι στην κοκα. Σημασια εχει η εξιδανικευμενη εικονα, η λαμψη και το προτυπο που περναει στη μαζα. Και στο τελος η πορνεια ( με την ευρεια εννοια ) καταντα κατι εντελως φυσιολογικο! Χωρις καμια ντροπη κανεις τα παντα και εισαι προοδευτικος. Και αν βρεθει καποιος να πει μια αληθεια περι «κουσουριου» τον περναμε γεννεες 14. Τον αθλιο που τολμαει να μας χαλαει το παρτι!
Εξαιρετικα συμβολικο και το ποτ πουρι απο τα τραγουδια που παραπεμπει στην αρχη ολων αυτων τη δεκαετια του 70 Με αριστα το δεκα: 8
Και παω στο θεϊκο 2046
«ολες οι μνημες ειναι ιχνη δακρυων» Πανδαισια εικονων, μουσικης, χρωματων, παραστασεων. Ο καθενας μπορει να το δει απο πολλες πλευρες. Αλλος θα σταθει στην τελειοτητα του εικαστικου θεαματος. Αλλος θα πει για ενα ατελειωτο και εντυπωσιακο βιντεοκλιπ. Πλημμυρα.
Ειναι σαν να μιλαμε για μπασκετ. Λεμε «εδω ειναι ο Michael Jordan» Μετα ψαχνουμε με το κυαλι, κατεβαινουμε πολυ πιο κατω και λεμε: «εδω ο Larry Bird, o Magic Johnson, o Jabar κλπ»
Ευθεια αναφορα σε προηγουμενη ταινια του, το αριστουργηματικο in the mood 4 love και στο παρον μου φανηκε οτι ο Γουονγκ Καρ Βαϊ περναει τις ενοχες του και τις τυψεις του. Μια ελεγεια στη γυναικα χωρις ιχνος χυδαιοτητας και διαφορων πλαστικοποιημενων στερεοτυπων. Ο αντρας μπορει να καταγραφει την ιστορια αλλα η γυναικα ειναι η εμπνευση και η πηγη. Ο ανδρας χωρις τη γυναικα δεν υφισταται. Ο ανδρας οδηγει το αυτοκινητο αλλα η γυναικα καθοριζει το δρομο.
Προχειρα δεν μπορω να θυμηθω αλλη ταινια που καθε της πλανο να ειναι και ενας ξεχωριστος πινακας ζωγραφικης. Μια ομορφια. Με αριστα το δεκα: 9
Στην αρχη το spun με ξενερωσε.
Ιστοριες πρεζοπαρεας. Οσο περναγε η ωρα το ψιλοσυμπαθησα. Λιγο μαυρο, λιγο απο αρονοφσκι, λιγο χαβαλε, λιγο σαρκαστικο με πρωτοτυπη σκηνοθεσια. Χωρις διδαγματα και υψηλες θεωριες. Το φλιπ σαϊντ του trainspotting. Με αριστα το δεκα: 6
Ο Ντεϊβιντ Λιντς μεταμορφωμενος. Απο τα ψυχοπαρανοϊκα στο ανθρωπινο.
Straight story
και το πιο συγκινητικο road mοovie που εχω δει. Η επιλογη ενος υπεργηρου στον πρωταγωνιστικο ρολο, η καταπληκτικη φωτογραφια και το σαουντρακ του Μπανταλαμεντι δινουν μια ταινια γεματη συναισθημα και αγαπη. Με αριστα το δεκα: 7
Εχω ακουσει αρκετες φορες να γινεται σημειο αναφορας το θελμα και λουιζ και με το που το ειδα μπροστα μου στο βιντεοκλαμπ, ειπα να το παρω.
Δεν ξερω αν σημαινε κατι σε κοινωνικο επιπεδο οταν πρωτοπροβληθηκε αλλα εμενα δεν μου εκανε ιδιαιτερη αισθηση. Καλογυρισμενο road moovie με σοβαρες ερμηνειες και σκηνοθεσια που το βλεπεις ευχαριστα. Με αριστα το δεκα: 5,5
Λεμε για μελοδραματα, συγκινητικες και συναισθηματικες ιστοριες. Μολις είδα το the road home μου ηρθε να καψω ότι εχω δει μεχρι σημερα. Εγχρωμο παρελθον, ασπρομαυρο παρον. Εκπληκτικη η φυσικη ( non plastic ) ομορφια της Ζανγκ Ζιγι. Ο Δρομος για το σπιτι.
Για την αγαπη, τον πονο, την αλληλεγγυη, τον ανθρωπο και τον ερωτα. Από τις ταινιες που με κανουν να αισθανομαι ότι γινομαι λιγο καλυτερος ( ή ετσι νομιζω τουλαχιστον ). Βαθμολογια: 9
Από τον Σαμ Πεκινπα ειχα δει μονο το «αγρια συμμορια» που το θεωρω το καλυτερο western ολων των εποχων. Στο καθιερωμενο βιντεοκλαμπινγκ επεσε το ματι μου στο straw dogs με τον Νταστιν Χοφμαν.
Η ιστορια επαναλαμβανεται. Δεν υπαρχουν καλοι και κακοι αλλα ολοι είναι ( ειμαστε ) καθαρματα που προσπαθουν να επιβιωσουν. Ο φιλησυχος αμερικανος που σκοτωνει 5 ανθρωπους, η συζυγος που προκαλει ανερυθριαστα και βιαζεται κλαιουσα, διανοητικα καθυστερημενος που σκοτωνει τον ερωτα του και η παρεα που δεν υποκειται σε κανεναν νομο. Δυνατες εντασεις και υπογεια εκρηξη ή πώς να τρεμετε χωρις σταγονα αιματος. Θελει τουλαχιστον 100 σημερινΑ θριλερακια και ταινιακια μυστηριου στην καθησια του Βαθμολογια: 7,5
Μια και είναι επικαιρο, ειδα και το a nightmare before christmas
Τιμ μπαρτον και τα μυαλα στα μπλεντερ. Μιουζικαλ με καρτουνοειδη. Γλυκο και διασκεδαστικο. Στις μουσικες ο σπουδαιος Ντανι Ελφμαν. Βαθμολογια: 7
Εχοντας δει στην αρχη με δυσπιστια τα «τιγρης και δρακος» και «ηρωας» πηγα για τα ιπταμενα στιλετα με την εντυπωση που αποκομισα όταν ειδα τις 2 ανωτερω ταινιες.
Να ερθω σε επαφη με έναν αλλον μακρινο και γοητευτικο πολιτισμο. Με ξενερωσαν όμως 2 σημεια.
Α) ενοιωσα ότι εβλεπα το ματριξ σε traditional mode.
Β) καποιες τραβηγμενες αναληθοφανειες. Θελω να διαμαρτυρηθω για τον τιτλο της ταινιας που παραπεμπει κάθε ανυποψιαστο σε τρελες σφαιρες και Τσακι Τσαν. Εικαστικο θεαμα που αγγιζει την αισθητικη τελειοτητα. Η συναισθηματικη πλευρα των πολεμικων τεχνων. Σκηνοθεσια χειρουργειο και ωρες ωρες δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η ανθρωπινη ερμηνεια και που αρχιζουν τα εφε. Όπως επισης δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η πολεμικη τεχνη και που αρχιζει η χορογραφια.
Η Ζαγκ Ζιγι θελει 500 πλαστικες δυτικες κουκλες στην καθησια της ( αντε να εξαιρεσω τη Μονικα Μπελουτσι ). Between the lines: ένα αιωνιο διλημμα. Το καθηκον ή το συναισθημα; Όπως επισης και το ότι ολοι δεν είναι τιποτα από αυτό που φαινονται. Η τυφλη που βλέπει, ο λοχαγος που είναι κατασκοπος, η τσατσα που είναι ηρωιδα, ο βλουρος και αυστηρα πειθαρχημενος στρατιωτης που ερωτευεται. Ακομα και σε εμπορικες ταινιες ο ασιατικος κιν/φος είναι 10 κλασεις πιο πανω από τα χολιγουντιανα τυπου «μερα ανεξαρτησιας» κλπ. Με αριστα το δεκα: 9
Οι γενναιοι της σαμοθρακης
Το φλιπ σαϊντ του λουφα και παραλλαγη. Σαφως υποδεεστερο αλλα χαριτωμενο. Ενδεικνυται για αντροπαρεα με εκπληρωμενες στρατιωτικες υποχρεωσεις, αναπαυτικο καναπε, παγωμενες μπυρες και αρκετα σουβλακια. Στο τελος, το δακρυ που κυλησε στο μαγουλο του διοικητη κυλησε και στο δικο μου. Με αριστα το δεκα: 6,5
Wild at heart
Καλωσηλθατε στον παρανοϊκο, ψυχοπαθη, νοσηρο, σκοτεινο και αβυσσαλεο κοσμο του Ντεϊβιντ Λιντς. Ο Νικολας Κεϊτζ καποτε. Ή το παρακολουθεις διασκεδαζοντας με το υποσυνειδητο σου ή πατας στοπ στον ψηφιακο πολυμορφικο δισκο στο πρωτο τεταρτο. Με αριστα το δεκα: 6
Virgin suicides
Αυτό που εχω παρατηρησει στη Σοφια Κοπολα είναι ότι μπορει να διηγειται το πιο καταστροφικο συμβαν στην ιστορια του πλανητη αλλα το κανει με τοσο υπογειο και διακριτικο τροπο που το τσουναμι στην Ινδονησια μοιαζει για 3 μποφορ. Η εφηβεια και δει των γυναικων που αντιμετωπιζει πολλα, διερωταται ακομα περισσοτερα και πραττει εντελως τελειως διαφορετικα. Μετα οι γονεις -ιδιοκτητες των παιδιων, στα διαφορα ριαλιτι αναζητησης και κοινωνικης αρωγης αναρωτιουνται: «γιατι να κανει το παιδι μου αυτό αφου ειχε τοση αγαπη και όλα τα καλα του θεου». Χαρηκα, Καλιαμαγκουρας. Ωμο και δυνατο χωρις ηθικολογιες και χωρις αρωματα. Σπουδαια η Κιρστεν Ντανστ. Με αριστα το δεκα: 7
Ελέφαντας
του Γκας Βαν Σαντ: Πιο πολύ φέρνει σε ντοκιμαντερ. Μακελειο σε σχολείο από 2 μαθητές που άνετοι παραγγέλνουν τα όπλα τους από το νετ και σκορπιζουν τον θανατο χωρις κανεις να τους εμποδισει. Μικροι και μεγαλοι σε αποβλάκωση. Τα αγόρια μονοδιαστατοι φλώροι , οι κοπελες να τρωνε και μετα να ξερνανε για να κρατανε τη σιλουετα τους και οι μεγάλοι να μην μπορουν να προσφερουν τιποτα. Άδειοι από περιεχόμενο, αδειοι από ζωη. Ενδιαφέρον. Με άριστα το δέκα: 6,5
Τα 400 χτυπηματα.
Με τα δεδομενα της σημερινης εποχης ( η ταινια είναι του 1959 ) δεν μου ειπε κατι συνταρακτικο. Ενταξει, παιδεια, ποίηση, αγάπη για τη ζωή, ωμο χωρις χαπι εντ και χωρις αμερικανιες, Τα ονειρα μας δεν μας τα παιρνει κανεις αλλα δεν με γοητευσε ιδιαιτερα.. Με αριστα το δεκα: 6
The elephant man
Η σοβαρότητα της αγγλικής παραγωγης, η επιβλητικη παρουσια του Αντονι Χοπκινς, η επιμελεια του Ντεϊβιντ Λιντς δινουν μια συγκινητικη και δυνατη ταινια. Με αριστα το δεκα: 7,5
Les cotelettes
παρασυρθηκα από την περιληψη της ταινιας στο βιντεοκλαμπ και εκανα μεγαλο λαθος. Υποτιθεται πως είναι κωμωδια και δεν βγάζει ουτε ανθυποχαμόγελο. Μερικα σκηνοθετικα ευρυματα, 2 γεροι να προσπαθουν να πεισουν εαυτους και αλληλους ότι εχουν το ιδιο αντικειμενο του ποθου και το χασμουρητο να πεφτει συννεφο. Με αριστα το δεκα: 2
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια