Μια απο τις πιο σημαντικες διαδικτυακες μου ενασχολησεις ειναι το www.aek.com Σημερα, συμπληρωσα 10.000 posts. Το παρακατω πονημα ειναι ενα επετειακο αφιερωμα που εγραψα για τα 6 χρονια παρουσιας και συμμετοχης μου εκει...
= = = = =
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγραψα κάτι για τον αριθμό των ποστς μου. Γενικά το θεωρώ ανευ σημασίας. Nicknames πάνε και έρχονται, ποστς περνουν και χάνονται. Να λοιπόν που σε αυτόν το δικό μου κανόνα ήρθε και το παραθυράκι 1
0.000 Πλάκα πλάκα αν τα έβαζα σε μια ευθεία γραμμή δεν ξέρω ουτε καν που θα έφτανε.
10.000 Ζωή ολόκληρη.... Σαν να πέρασε απο μπροστά μου ενα φιλμ. Ενα φιλμ με ολη τη φορουμοπορεία με τις πολλές καλές και ελάχιστες κακές στιγμές που πνιγονται στις καλες. Και αυτο το μικρό οδοιπορικό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 2000. Είχα πρωτοπιάσει δουλειά σε μια εταιρεία πληροφορικής οντας άσχετος με τους υπολογιστές και οταν μου έγινε η πρόταση το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να μάθω και κάτι παραπάνω. Εκει γνώρισα ως συνάδελφο τον Χρηστο Μανουσόπουλο. Εκείνος ήξερε το φόρουμ και μου το πρότεινε. Είχα πρωτοαντιδράσει αρνητικά. «ασε ρε Χρησταρα, αμα είναι τιποτα καφροι του ιντερνετ, βαριέμαι». Μπήκα να δω τι παίζεται και ο Χρήστος ( ασχετος εγω) μου έκανε ενα πρώτο registration με το παρον nick αλλά στα κεφαλαία. Δεν έγραφα τίποτα παρολο που παρακολουθούσα καθημερινά με σκοπό να «κόψω κίνηση». Λίγους μήνες αργότερα οταν πια είχα μάθει και λίγα πράγματα γύρω απο τη χρήση του νετ μπήκα και έγραψα το πρώτο μου ποστ κάνοντας δευτερο reg με τον nick μου όπως το ξέρετε. Θυμάμαι τότε να με είχαν καλωσορίσει ο aekman, o ashton, o ardizoglou, o rowman, o deminho, o rigas και καθημερινά δεν παρέλειπα να περάσω μια βόλτα απο το φορουμ να ρίξω μια ματιά και να συμμετέχω. Είναι ζήτημα αν είμασταν όλοι και όλοι καμια 20αρια.
Περνούσαν οι μήνες και όλο και περισσότερο μου άρεσε να συμμετέχω, να συζητάω και να γράφω. Πρωτόγονα τότε. Με κεφαλαία... Κάποια στιγμή μου σκάει μια φλασιά όπως το στρομπόνι τότε στο battery και σκέφτηκα γιατι να μη γνωριστούμε απο κοντά. Γιατί αφου τα λέμε τόσο καλά απο το νετ γιατί να μείνουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και μου ήρθε λοιπόν να πετάξω μια ιδέα περί 5χ5. το είχαμε συζητήσει και με τον Χρήστο και «βάλτο μωρε και τι έγινε; Το πολύ πολύ να μην έρθει κανείς» Τότε δεν υπήρχαν "προσωπικα μυνηματα". Στο mail μου απρόσμενα έσκασαν πάνω απο 15 μυνηματα τύπου «ελα φίλε για το 5χ5 θέλω να έρθω και εγω, με λένε τάδε και το τηλ μου είναι αυτό» Αυτή ήταν η μεγάλη αρχη. Γνωριστήκαμε, παίξαμε μια, δυο, δέκα φορές και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται συνείδηση οτι δεν έιμαστε καποιοι ξέμπαρκοι απο το ιντερνετ αλλά κάποιοι φίλοι που ανταλλάσουν απόψεις. Η παρέα σιγά σιγά όλο και μεγάλωνε. Καποιοι έφυγαν – χάθηκαν, κάποιοι άλλοι καινούριοι μπήκαν.
Η δευτερη φλασιά ήταν το πρώτο μας τραπέζι. Ιούλιος 2002. Ποστ στο φορουμ, μελια, τηλεφωνα, ταβερνα και να σου περι τα 15 ατομα. Συγκινητικη η στιγμη με τον «Δικεφαλο» εξ Αμερικης να έρχεται κατευθειαν μετα το αεροδρόμιο να μοιραζεται το τραπεζι μας και να μας μοιραζει αναμνηστικα. Ατομα που σταματησαν πια να συμμετεχουν οπως ο θειος και ο αναρχικος αεκτζης. Ατομα που εξακολουθουν να παρακολουθουν διακριτικα οπως ο moukie και ο dimor. Φιλοι καλοι και αγαπημένοι. Καλομάθαμε όμως τις οινοφαγοποσιες και το συνεχίσαμε.
Η αγαπημενη μας ομάδα έγινε πια ο Ακρατητος. Συνάντηση με κομβοϊ αυτοκινήτων στους αγιους αναργυρους, βουρ για το κρατος της Χασιας και μετα στο γηπεδο. Ωραιες εποχες...
Κάποια στιγμή είδα στην τηλεοραση την περιφημη συνέντευξη του Ντέμη στον Τσιμα, τοτε που πρωτοξεστομισε το περι μεγαλης λιμνης. Οπως αρκετοι άλλοι του έστειλα ενα mail στο site του. Σχεδόν 3 μήνες αργότερα, μου απάντησε!!! Στην αρχη νόμισα οτι ήταν κάποιος εκπρόσωπος του και απάντησα προσεκτικά. Ξαναπάντησε σε απλό ύφος ( «ασε τους πληθυντικούς mr suspect» ηταν η εισαγωγικη του φραση ) και μου είχε γράψει μάλιστα οτι με διαβαζε στο φορουμ (!!!) και του αρεσαν οι απόψεις μου!!! Εμεινα ξερός! Στρόφαρα γρήγορα και του πρότεινα αναπάντεχα να μας έδινε μια συνέντευξη χωρις ουτε καν να σκεφτώ πως θα το οργάνωνα και αυτο. Του άρεσε η ιδεα, μου ζήτησε τηλ και οταν άκουσα «αν κρίνω απο το νουμερο σου τοτε πρεπει να σου αρεσει ο Λάκης» μου επεσε η συσκευη απο τα χέρια!!! Τα είπαμε για πάνω απο 3 ωρες τοτε.... Χωρις να μου αφησει πολλα περιθώρια «φτιαξε μου ενα λογαριασμο και αυριο μπαινω να απαντησω», εχασα τα αυγα και τα πασχαλια... Πανικος. Εκανα reg και προσπαθουσα να βρω τι nick να του βάλω. Πηρα τηλ φιλους και τοτε θυμαμαι που ελεγα τι συνεβη στον deminho και μου προτεινε το “νο 11” που εγινε μετεπειτα lock εις αναμνησιν.. Εβγαλα τοπικ και ετρεμα στην ιδεα μη γινει social, πηρα τηλ ολο τον κοσμο να βαλουν ερωτησεις για να μη νομιστει οτι ειναι πλακα και την επομενη μερα ημουν στο γραφειο αλλα σιγα μη δουλευα ( σορι πρωην αφεντικο ) καθως ειχα το μυαλο μου εκει… «και αν δεν μπει;» «θα γινω ρομπα» «θα ξεφτιλιστω τελειως» «λες να μου την κανει» «λες να μην τα καταφερει» «λες να με δουλευει» και πηγε 3 η ωρα το μεσημερι οπως ειχαμε πει οτι θα εμπαινε... 3:05. πουθενα 3:10. τιποτα 3:15. το πρωτο τηλ «ελα ρε, θα μπει τελικα?» που να ξέρω... 3:20 αφαντος. Ειχα αρχίσει να απογοητευομαι και ετοιμαζα το «σορι ποστ» συντετριμμενος. Χτυπησε το τηλ. Αποκρυψη. Λες να; «Ρε μαλ...α υποπτε, τι password μου εδωσες και προσπαθω τοση ωρα και δεν μπορω να μπω;» Ουφ! Κοιταξα τα κιταπια μου και ενα γραμματακι αντι για κεφαλαια ήταν με μικρα... Στα διαλα. Και με κοψοχολιασες... Για πρωτη φορα στη ζωη μου ( και μεχρι στιγμης τελευταια ) την επομενη μερα αγορασα 5 αθλητικες εφημεριδες. Σε ολες πρωτοσελιδο με τις δηλωσεις του και προβολη στο φορουμ. Ισως για πρωτη φορα ( και μαλλον τελευταια) εχει γινει απο τον ημερησιο τυπο τετοια προβολη σε ενα οπαδικο φορουμ με πρωτοσελιδα. Ειλικρινα δεν ξερω τι ακριβως αισθανομουν.
Περηφανια, ενθουσιασμο, τρελα, απο τι, απο μια φλασια. Απο ενα τιποτα, απο μια πρωτοβουλια, χωρις βισμα, χωρις να ξερω κανεναν, χωρις να εχω τα κονε. Ετσι απλα. Εμαθα οτι εγινε συζητηση και ενδοοικογενειακη επι του θεματος. Η ταδε εκφανση του aifc στραβωσε λεει γιατι δεν ενημερωθηκε ( λες και ηταν οργανωμενο σχεδιο μηνα. Μιλαμε απο τη φλασια μου μεχρι το πρωτο του ποστ ειναι ζητημα αν περασαν 12 ωρες ) ή άλλοι ειχαν ζητησει την παρουσια του καπου αλλου και στραβωσαν γιατι πηγε δεν εκει αλλα σε εμας. Αλλος μου ελεγε να του πω το α και το β, αλλος να του δωσω μια επιστολη. Που να εξηγεις. Αλλα και οταν εξηγουσα οτι δεν ειναι φιλος μου «αντε ρε, δεν μπορεις να κανεις μια εξυπηρετηση» Δεν πειραζει. Λογικα παρελκομενα ειναι αυτα.
Τοτε στη συνεντευξη τον ειχε ρωτησει ο lord αν θα ερχόταν σε καμια κρασοκατανυξη μας και ειχε απαντησει θετικα. Η φλασια δεν αργησε να ξανασκασει. Σε μια μαζωξη μας στην Καισαριανη τον ειχα καλεσει με mail Ειχε απαντησει με τροπο που ημουν σιγουρος οτι θα ρχοταν αλλα δεν ηθελε να γινει μπαχαλο και να πλακωσουν 1000 ατομα. Το σεβαστηκα και δεν ανακοινωσα κατι. Του εστειλα οδηγιες χρησεως και οχι μονο ηρθε αλλα εφτασε πρώτος απο ολους μας!!!
Ενας ενας που ερχοταν στο τραπεζι, εκανα τις συστασεις. Τους περισσοτερους τους θυμοταν απο τις ερωτησεις τους και απο τα γραπτα τους στο φορουμ. Ενα περιστατικο που καμια φορα το θυμαμαι και γελαω ακομα ηταν αυτο με τον – ποιον αλλον – lord. Οπως καθομασταν στην ταβερνα, ο προεδρος πια Ντεμης ειχε πλατη στην εισοδο και οποιος εμπαινε ετρωγε το σοκ της απροσμενης επισκεψης. Οταν ηρθε λοιπον ο βυρωνας του λεω «τον ξερεις αυτον;» Τον κοιταξε με γουρλωμενα ματια αλλα δεν εχασε την ψυχραιμια του... «χμμμ... εσενα καπου μου φαινεται οτι ισως σε εχω ξαναδει...» ειπε και επεσε η ταβερνα απο τα γελια!!!!
Ειχε κατσει μαζι μας περι τις 2 ωρες. Αναμνηστικα απο τον menzo με mousepad, aifc μπλουζακι κλπ, φωτογραφιες βγαλαμε μαζι, ηταν μεγαλη στιγμη για ολους μας...
Φτασαμε στις αρχες του 2003. Η φλασια ηρθε αυτη τη φορα απο τον θαναση εξ αμερικης. Να καναμε μια φιλανθρωπια ενεκα χριστουγεννων. Εκεινο το ποστ ειχε γεμισει απο θετικα replies και ολοι περιμεναμε να δουμε πως θα διοργανωθει. Ο κληρος ελαχε σε μενα. Με τη συνεργασια όλων ( ο μενζο ετρεξε πολυ με τα της τραπεζας και τα της εκτυπωσης των καρτων ) τα καταφέραμε και μαζέψαμε 1300 περιπου ευρω. Αλλο τρεξιμο και απο κει. Αποτανθηκα σε 2 γραφιστες, να ετοιμασουν 2 καρτες να τις φτιαξουν να τις στειλω στη επιτροπη του aifc προς εγκριση, να κανονισω το τραπεζι να πεσουν τα πι εμ και τα τηλ για το που θα ειμαστε, να μαζευτουν τα λεφτα, να αποφασισουμε που θα τα δωσουμε, να τα παμε, να περασουμε και απο τους θρακομακεδονες να δωσουμε ευχετηριες καρτες στους ποδοσφαιριστες... Ταλαιπωρια αλλα ομορφη ταλαιπωρια.
Για τη ιστορια βοηθησαν σημαντικα οι tornado – mavros 21 ( οι γραφιστες ) – dimor – demis ( οι ανθρωποι που μοιραστηκαν ταλαιπωρια 6 ωρων στα πηγαινε ελα μεταξυ της ενωσης πολυτεκνων που τα δωσαμε τοτε και των θρακομακεδονων) . Και σε εκεινο το τρομερο τραπεζι των 40 περιπου ατομων ειχαμε τη χαρα να υποδεχθουμε και τον εμπνευστη mr t και τον τρελοδοντιατρο απο την χιο συν γυναιξι και τεκνοις. Και χαιρομαι γιατι αυτη η κινηση εμεινε τελικα ως θεσμος που γινεται καθε χρονο και ακομα και οι ευχετηριες καρτες ειναι οι ιδιες. Τοτε περιπου ηταν και η περιοδος που το φορουμ περνουσε τη χειροτερη στιγμη απο καταβολης του. Ας οψεται ο πριγκιψ.... Μου μπηκε η ιδεα να γινει κατι διαφορετικο απο το να μπαινω καθε μερα μεσα και να διαβαζω τσακωμους και φαγωμαρες. Και εγενετω ...ερασιτεχνικη!
Πηγα, συστηθηκα, και τους ειπα οτι ηθελα να κανω ενα αφιερωμα για το φορουμ. Στην αρχη μαλλον δεν με καταλαβαν αλλα οταν ειδαν οτι το εννοουσα με βοηθησαν. 3 συναντησεις και πολυωρη μετα πληκτρολογηση και βγηκε το αφιερωμα που υπαρχει ακομα στις συνεντευξεις. Δεν περιμενα οτι θα ειχε τοση αποδοχη. Μετεφερα το ενδιαφερον των μελων και βρηκαμε μια φορμουλα να εγγραφουν νεα μελη στο κλειστο κλαμπ του γιαν – γραν τοτε. Ειχαν μπει πανω απο 30 ατομα απο το φορουμ στην ερασιτεχνικη ΑΕΚ εξαιτιας μιας συνεντευξης...
Παρολα αυτα ομως και μεχρι να μας τελειωσει ο σερβος, το φορουμ περνουσε χαλεπους καιρους και δεν υπηρχε η διαθεση για πολλα πολλα. Εκει που εμπαινες καθε μερα και καραγουσταρες εβλεπες στρατοπεδα και πεδια μαχης. Λες και κρινοταν η εκβαση του β παγκοσμιου πολεμου ωστε να μην υπαρχει ενας αμοιβαιος σεβασμος αλλα επιθεσεις ενθεν και ενθεν. Τοτε ξενερωσαν αρκετοι και τα παρατησαν ή μερικοι αποστασιωποιηθηκαν καπως οπως ο γραφων. Σιγα σιγα ομως ο πανδαματωρ χρονος εφερε παλι ενα καλο επιπεδο. Στην παρεα της οποιας ο πυρηνας ειναι παλιος, προστεθηκαν καινουρια αξιολογα προσωπα οπως ο peacemaker, o ryl, o speedy και o rounder. Υστερα μου εσκασε φλασια για μπασκετακι. Καλο το 5χ5 αλλα να υπαρχει και λιγη ποικιλια.
Ο δρομος ηταν πια γνωστος. Τοπικ, συμμετοχες, το κανονισαμε εγινε. Αξεχαστη θα μου μεινει η πρωτη συναντηση memory και Μανου που στο φορουμ ελεω πριγκιψ δεν ειχαν και τις καλυτερες σχεσεις. Μολις ειδε ο memory τον Μανο, ετσι θηριωδης οπως ειναι: «ω φιλε μου, τι κανεις, εισαι καλα, ποσο χαιρομαι που σε βλεπω»....
Γυρίζω πάλι 3 χρόνια πριν. Τότε τα λέγαμε πολύ με τον ARH. Εμπνευσμένος απο την συνέντευξη του Ντέμη, ημουν ο πρώτος που μου εξομολογήθηκε την ιδεα που αρκετά αργότερα εξελίχθηκε στην Ενωση 1924. Συζητουσαμε τις αποψεις του, μου λεγε για τα της Αγγλιας που τα εψαχνε και οταν καποια στιγμη εφτασε να τους δωσει μια μορφη μου ζητησε τη γνωμη μου αν επρεπε να το βάλει ποστ στο φορουμ. Ηθελε να γινει κατι μεσα απο το φορουμ να γινει μια προσπαθεια απο κοινου καθως μονος του να δημιουργησει ενα σωματειο δεν θα ειχε τυχη. Του ειχα πει λοιπον οτι αν εκανε καποιο τοπικ στο ξεκαρφωτο, θα τον επαιρνε ο κοσμος με τις ντοματες. Για αυτο και η καλυτερη λυση θα ηταν να απευθυνοταν σε αεκμαν, μενζο, λισταρχο και ashton να συζητειτο το θεμα «κλειστα» και αν η ιδεα του εβρισκε αφενος ανταποκριση αφετερου διαμορφωνοταν και επαιρνε μια αρχικη μορφη, θα μπορουσε να δημοσιοποιηθει. Και βεβαια μετα το πρωτο σχεδιο θα επρεπε πλην του φορουμ να βρεθουν και μερικοι διασημοι ( κυριως ο Ντεμης ) ωστε να εχει ενα κυρος η προσπαθεια. Τα πραγματα εγιναν ετσι ακριβως. Λιγο αργοτερα μπηκα και εγω σε εκεινο το φορουμ βρισκοντας και τους ektorjr καθως και τον johnnyg. Σε μια αποστροφη του λόγου του πολύ αργοτερα ο ARHS μου ειχε πει: «α, ρε Γρηγορη, χωρις εσενα σιγα μη γινοταν η Ε24...» Χαθηκε και αυτος...
Προσφατα, η φαση με μποουλινγκ και μπιλιαρδο με τη συμμετοχη 7 ατομων και 4 ωρη χαβαλεδοπαιδικη χαρα, ηταν μια επισης πολυ καλη στιγμη που ειχε και συνεχεια χαρη στον speedy.
Περυσι έκανα 2 συνεντευξεις για το μπασκετ με την αδεια της ΚΑΕ ΑΕΚ.
Τη μια με το πουλεν μου, τον Τομπι Μπεϊλι και την αλλη με τους Μπουρουση και Τσιαρα. Ειδικα για την τελευταια ειμαι περηφανος καθως η φωτογραφηση του Αβρααμ αλλα και η διαθεση των παιδιων ηταν τα στοιχεια που τολμω να υποστηριξω οτι ειναι η καλυτερη που εχει ανεβει στο φορουμ. Λίγο αργότερα επέδωσα και το βραβείο του πολυτιμοτερου παικτη για το 2004, συμφωνα με τα ratings, στον Νικο Χατζη...
Τιμη μου επισης που βοηθαω και στο moderation σε καποια φορουμ και ευχαριστω τους admins για την επιλογη. Αναφερθηκα μεχρι τωρα σε στιγμες που λιγο ως πολυ τις απολαυσαμε πολλοι. Αν κερδισα κατι σε προσωπικο επιπεδο αυτο ειναι 5 αδελφικοι φιλοι, πολλοι καλοι γνωστοι, οτι βρηκα παρεα για 5χ5, οτι περασα ωραιες στιγμες ψυχαγωγιας και διασκεδασης και στην εταιρεια που εργαζομαι τωρα, αυτος που με προσελαβε γνωριζομαστε απο ...το φορουμ! Δοξα τω θεω.
Πιστευω οτι εδωσα αλλα και πηρα πολλα. Κακές στιγμές; Σαφως και υπηρξαν. Οποιος εκτιθεται, ειναι λογικο να κανει και λαθη. Aυτες ομως προτιμω να μην τις παραθεσω. Περαν της προσωπικης αυτοκριτικης δεν εχουν αξια για κανεναν. Εξαλλου σημερα ειναι γιορτη για μενα... Ουφ, τελος. Σας κουρασα και περιαυτολογησα. Μια φορα ειναι, συγχωρεστε τη σας παρακαλω. Ενοιωσα ομως την αναγκη να γραψω πραγματα που μου αφησαν σημαδια. 6 χρονια – 10.000 ποστς. Θα χω να θυμαμαι ωραια πραγματα και χαιρομαι που βλεπω οτι μερικες «φλασιες» εγιναν μια καλη αρχη για ολους μας και η παρεα του φορουμ συνεχως εξελισσεται, εμπλουτιζεται, ανανεωνεται με καινουρια πραγματα, νεες πρωτοβουλιες, νεες ιδεες και δεν σταματησε σε ενα προσωπο και σε ενα σημειο.
The endless river.....
For ever and ever….
= = = = =
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγραψα κάτι για τον αριθμό των ποστς μου. Γενικά το θεωρώ ανευ σημασίας. Nicknames πάνε και έρχονται, ποστς περνουν και χάνονται. Να λοιπόν που σε αυτόν το δικό μου κανόνα ήρθε και το παραθυράκι 1
0.000 Πλάκα πλάκα αν τα έβαζα σε μια ευθεία γραμμή δεν ξέρω ουτε καν που θα έφτανε.
10.000 Ζωή ολόκληρη.... Σαν να πέρασε απο μπροστά μου ενα φιλμ. Ενα φιλμ με ολη τη φορουμοπορεία με τις πολλές καλές και ελάχιστες κακές στιγμές που πνιγονται στις καλες. Και αυτο το μικρό οδοιπορικό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 2000. Είχα πρωτοπιάσει δουλειά σε μια εταιρεία πληροφορικής οντας άσχετος με τους υπολογιστές και οταν μου έγινε η πρόταση το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να μάθω και κάτι παραπάνω. Εκει γνώρισα ως συνάδελφο τον Χρηστο Μανουσόπουλο. Εκείνος ήξερε το φόρουμ και μου το πρότεινε. Είχα πρωτοαντιδράσει αρνητικά. «ασε ρε Χρησταρα, αμα είναι τιποτα καφροι του ιντερνετ, βαριέμαι». Μπήκα να δω τι παίζεται και ο Χρήστος ( ασχετος εγω) μου έκανε ενα πρώτο registration με το παρον nick αλλά στα κεφαλαία. Δεν έγραφα τίποτα παρολο που παρακολουθούσα καθημερινά με σκοπό να «κόψω κίνηση». Λίγους μήνες αργότερα οταν πια είχα μάθει και λίγα πράγματα γύρω απο τη χρήση του νετ μπήκα και έγραψα το πρώτο μου ποστ κάνοντας δευτερο reg με τον nick μου όπως το ξέρετε. Θυμάμαι τότε να με είχαν καλωσορίσει ο aekman, o ashton, o ardizoglou, o rowman, o deminho, o rigas και καθημερινά δεν παρέλειπα να περάσω μια βόλτα απο το φορουμ να ρίξω μια ματιά και να συμμετέχω. Είναι ζήτημα αν είμασταν όλοι και όλοι καμια 20αρια.
Περνούσαν οι μήνες και όλο και περισσότερο μου άρεσε να συμμετέχω, να συζητάω και να γράφω. Πρωτόγονα τότε. Με κεφαλαία... Κάποια στιγμή μου σκάει μια φλασιά όπως το στρομπόνι τότε στο battery και σκέφτηκα γιατι να μη γνωριστούμε απο κοντά. Γιατί αφου τα λέμε τόσο καλά απο το νετ γιατί να μείνουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και μου ήρθε λοιπόν να πετάξω μια ιδέα περί 5χ5. το είχαμε συζητήσει και με τον Χρήστο και «βάλτο μωρε και τι έγινε; Το πολύ πολύ να μην έρθει κανείς» Τότε δεν υπήρχαν "προσωπικα μυνηματα". Στο mail μου απρόσμενα έσκασαν πάνω απο 15 μυνηματα τύπου «ελα φίλε για το 5χ5 θέλω να έρθω και εγω, με λένε τάδε και το τηλ μου είναι αυτό» Αυτή ήταν η μεγάλη αρχη. Γνωριστήκαμε, παίξαμε μια, δυο, δέκα φορές και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται συνείδηση οτι δεν έιμαστε καποιοι ξέμπαρκοι απο το ιντερνετ αλλά κάποιοι φίλοι που ανταλλάσουν απόψεις. Η παρέα σιγά σιγά όλο και μεγάλωνε. Καποιοι έφυγαν – χάθηκαν, κάποιοι άλλοι καινούριοι μπήκαν.
Η δευτερη φλασιά ήταν το πρώτο μας τραπέζι. Ιούλιος 2002. Ποστ στο φορουμ, μελια, τηλεφωνα, ταβερνα και να σου περι τα 15 ατομα. Συγκινητικη η στιγμη με τον «Δικεφαλο» εξ Αμερικης να έρχεται κατευθειαν μετα το αεροδρόμιο να μοιραζεται το τραπεζι μας και να μας μοιραζει αναμνηστικα. Ατομα που σταματησαν πια να συμμετεχουν οπως ο θειος και ο αναρχικος αεκτζης. Ατομα που εξακολουθουν να παρακολουθουν διακριτικα οπως ο moukie και ο dimor. Φιλοι καλοι και αγαπημένοι. Καλομάθαμε όμως τις οινοφαγοποσιες και το συνεχίσαμε.
Η αγαπημενη μας ομάδα έγινε πια ο Ακρατητος. Συνάντηση με κομβοϊ αυτοκινήτων στους αγιους αναργυρους, βουρ για το κρατος της Χασιας και μετα στο γηπεδο. Ωραιες εποχες...
Κάποια στιγμή είδα στην τηλεοραση την περιφημη συνέντευξη του Ντέμη στον Τσιμα, τοτε που πρωτοξεστομισε το περι μεγαλης λιμνης. Οπως αρκετοι άλλοι του έστειλα ενα mail στο site του. Σχεδόν 3 μήνες αργότερα, μου απάντησε!!! Στην αρχη νόμισα οτι ήταν κάποιος εκπρόσωπος του και απάντησα προσεκτικά. Ξαναπάντησε σε απλό ύφος ( «ασε τους πληθυντικούς mr suspect» ηταν η εισαγωγικη του φραση ) και μου είχε γράψει μάλιστα οτι με διαβαζε στο φορουμ (!!!) και του αρεσαν οι απόψεις μου!!! Εμεινα ξερός! Στρόφαρα γρήγορα και του πρότεινα αναπάντεχα να μας έδινε μια συνέντευξη χωρις ουτε καν να σκεφτώ πως θα το οργάνωνα και αυτο. Του άρεσε η ιδεα, μου ζήτησε τηλ και οταν άκουσα «αν κρίνω απο το νουμερο σου τοτε πρεπει να σου αρεσει ο Λάκης» μου επεσε η συσκευη απο τα χέρια!!! Τα είπαμε για πάνω απο 3 ωρες τοτε.... Χωρις να μου αφησει πολλα περιθώρια «φτιαξε μου ενα λογαριασμο και αυριο μπαινω να απαντησω», εχασα τα αυγα και τα πασχαλια... Πανικος. Εκανα reg και προσπαθουσα να βρω τι nick να του βάλω. Πηρα τηλ φιλους και τοτε θυμαμαι που ελεγα τι συνεβη στον deminho και μου προτεινε το “νο 11” που εγινε μετεπειτα lock εις αναμνησιν.. Εβγαλα τοπικ και ετρεμα στην ιδεα μη γινει social, πηρα τηλ ολο τον κοσμο να βαλουν ερωτησεις για να μη νομιστει οτι ειναι πλακα και την επομενη μερα ημουν στο γραφειο αλλα σιγα μη δουλευα ( σορι πρωην αφεντικο ) καθως ειχα το μυαλο μου εκει… «και αν δεν μπει;» «θα γινω ρομπα» «θα ξεφτιλιστω τελειως» «λες να μου την κανει» «λες να μην τα καταφερει» «λες να με δουλευει» και πηγε 3 η ωρα το μεσημερι οπως ειχαμε πει οτι θα εμπαινε... 3:05. πουθενα 3:10. τιποτα 3:15. το πρωτο τηλ «ελα ρε, θα μπει τελικα?» που να ξέρω... 3:20 αφαντος. Ειχα αρχίσει να απογοητευομαι και ετοιμαζα το «σορι ποστ» συντετριμμενος. Χτυπησε το τηλ. Αποκρυψη. Λες να; «Ρε μαλ...α υποπτε, τι password μου εδωσες και προσπαθω τοση ωρα και δεν μπορω να μπω;» Ουφ! Κοιταξα τα κιταπια μου και ενα γραμματακι αντι για κεφαλαια ήταν με μικρα... Στα διαλα. Και με κοψοχολιασες... Για πρωτη φορα στη ζωη μου ( και μεχρι στιγμης τελευταια ) την επομενη μερα αγορασα 5 αθλητικες εφημεριδες. Σε ολες πρωτοσελιδο με τις δηλωσεις του και προβολη στο φορουμ. Ισως για πρωτη φορα ( και μαλλον τελευταια) εχει γινει απο τον ημερησιο τυπο τετοια προβολη σε ενα οπαδικο φορουμ με πρωτοσελιδα. Ειλικρινα δεν ξερω τι ακριβως αισθανομουν.
Περηφανια, ενθουσιασμο, τρελα, απο τι, απο μια φλασια. Απο ενα τιποτα, απο μια πρωτοβουλια, χωρις βισμα, χωρις να ξερω κανεναν, χωρις να εχω τα κονε. Ετσι απλα. Εμαθα οτι εγινε συζητηση και ενδοοικογενειακη επι του θεματος. Η ταδε εκφανση του aifc στραβωσε λεει γιατι δεν ενημερωθηκε ( λες και ηταν οργανωμενο σχεδιο μηνα. Μιλαμε απο τη φλασια μου μεχρι το πρωτο του ποστ ειναι ζητημα αν περασαν 12 ωρες ) ή άλλοι ειχαν ζητησει την παρουσια του καπου αλλου και στραβωσαν γιατι πηγε δεν εκει αλλα σε εμας. Αλλος μου ελεγε να του πω το α και το β, αλλος να του δωσω μια επιστολη. Που να εξηγεις. Αλλα και οταν εξηγουσα οτι δεν ειναι φιλος μου «αντε ρε, δεν μπορεις να κανεις μια εξυπηρετηση» Δεν πειραζει. Λογικα παρελκομενα ειναι αυτα.
Τοτε στη συνεντευξη τον ειχε ρωτησει ο lord αν θα ερχόταν σε καμια κρασοκατανυξη μας και ειχε απαντησει θετικα. Η φλασια δεν αργησε να ξανασκασει. Σε μια μαζωξη μας στην Καισαριανη τον ειχα καλεσει με mail Ειχε απαντησει με τροπο που ημουν σιγουρος οτι θα ρχοταν αλλα δεν ηθελε να γινει μπαχαλο και να πλακωσουν 1000 ατομα. Το σεβαστηκα και δεν ανακοινωσα κατι. Του εστειλα οδηγιες χρησεως και οχι μονο ηρθε αλλα εφτασε πρώτος απο ολους μας!!!
Ενας ενας που ερχοταν στο τραπεζι, εκανα τις συστασεις. Τους περισσοτερους τους θυμοταν απο τις ερωτησεις τους και απο τα γραπτα τους στο φορουμ. Ενα περιστατικο που καμια φορα το θυμαμαι και γελαω ακομα ηταν αυτο με τον – ποιον αλλον – lord. Οπως καθομασταν στην ταβερνα, ο προεδρος πια Ντεμης ειχε πλατη στην εισοδο και οποιος εμπαινε ετρωγε το σοκ της απροσμενης επισκεψης. Οταν ηρθε λοιπον ο βυρωνας του λεω «τον ξερεις αυτον;» Τον κοιταξε με γουρλωμενα ματια αλλα δεν εχασε την ψυχραιμια του... «χμμμ... εσενα καπου μου φαινεται οτι ισως σε εχω ξαναδει...» ειπε και επεσε η ταβερνα απο τα γελια!!!!
Ειχε κατσει μαζι μας περι τις 2 ωρες. Αναμνηστικα απο τον menzo με mousepad, aifc μπλουζακι κλπ, φωτογραφιες βγαλαμε μαζι, ηταν μεγαλη στιγμη για ολους μας...
Φτασαμε στις αρχες του 2003. Η φλασια ηρθε αυτη τη φορα απο τον θαναση εξ αμερικης. Να καναμε μια φιλανθρωπια ενεκα χριστουγεννων. Εκεινο το ποστ ειχε γεμισει απο θετικα replies και ολοι περιμεναμε να δουμε πως θα διοργανωθει. Ο κληρος ελαχε σε μενα. Με τη συνεργασια όλων ( ο μενζο ετρεξε πολυ με τα της τραπεζας και τα της εκτυπωσης των καρτων ) τα καταφέραμε και μαζέψαμε 1300 περιπου ευρω. Αλλο τρεξιμο και απο κει. Αποτανθηκα σε 2 γραφιστες, να ετοιμασουν 2 καρτες να τις φτιαξουν να τις στειλω στη επιτροπη του aifc προς εγκριση, να κανονισω το τραπεζι να πεσουν τα πι εμ και τα τηλ για το που θα ειμαστε, να μαζευτουν τα λεφτα, να αποφασισουμε που θα τα δωσουμε, να τα παμε, να περασουμε και απο τους θρακομακεδονες να δωσουμε ευχετηριες καρτες στους ποδοσφαιριστες... Ταλαιπωρια αλλα ομορφη ταλαιπωρια.
Για τη ιστορια βοηθησαν σημαντικα οι tornado – mavros 21 ( οι γραφιστες ) – dimor – demis ( οι ανθρωποι που μοιραστηκαν ταλαιπωρια 6 ωρων στα πηγαινε ελα μεταξυ της ενωσης πολυτεκνων που τα δωσαμε τοτε και των θρακομακεδονων) . Και σε εκεινο το τρομερο τραπεζι των 40 περιπου ατομων ειχαμε τη χαρα να υποδεχθουμε και τον εμπνευστη mr t και τον τρελοδοντιατρο απο την χιο συν γυναιξι και τεκνοις. Και χαιρομαι γιατι αυτη η κινηση εμεινε τελικα ως θεσμος που γινεται καθε χρονο και ακομα και οι ευχετηριες καρτες ειναι οι ιδιες. Τοτε περιπου ηταν και η περιοδος που το φορουμ περνουσε τη χειροτερη στιγμη απο καταβολης του. Ας οψεται ο πριγκιψ.... Μου μπηκε η ιδεα να γινει κατι διαφορετικο απο το να μπαινω καθε μερα μεσα και να διαβαζω τσακωμους και φαγωμαρες. Και εγενετω ...ερασιτεχνικη!
Πηγα, συστηθηκα, και τους ειπα οτι ηθελα να κανω ενα αφιερωμα για το φορουμ. Στην αρχη μαλλον δεν με καταλαβαν αλλα οταν ειδαν οτι το εννοουσα με βοηθησαν. 3 συναντησεις και πολυωρη μετα πληκτρολογηση και βγηκε το αφιερωμα που υπαρχει ακομα στις συνεντευξεις. Δεν περιμενα οτι θα ειχε τοση αποδοχη. Μετεφερα το ενδιαφερον των μελων και βρηκαμε μια φορμουλα να εγγραφουν νεα μελη στο κλειστο κλαμπ του γιαν – γραν τοτε. Ειχαν μπει πανω απο 30 ατομα απο το φορουμ στην ερασιτεχνικη ΑΕΚ εξαιτιας μιας συνεντευξης...
Παρολα αυτα ομως και μεχρι να μας τελειωσει ο σερβος, το φορουμ περνουσε χαλεπους καιρους και δεν υπηρχε η διαθεση για πολλα πολλα. Εκει που εμπαινες καθε μερα και καραγουσταρες εβλεπες στρατοπεδα και πεδια μαχης. Λες και κρινοταν η εκβαση του β παγκοσμιου πολεμου ωστε να μην υπαρχει ενας αμοιβαιος σεβασμος αλλα επιθεσεις ενθεν και ενθεν. Τοτε ξενερωσαν αρκετοι και τα παρατησαν ή μερικοι αποστασιωποιηθηκαν καπως οπως ο γραφων. Σιγα σιγα ομως ο πανδαματωρ χρονος εφερε παλι ενα καλο επιπεδο. Στην παρεα της οποιας ο πυρηνας ειναι παλιος, προστεθηκαν καινουρια αξιολογα προσωπα οπως ο peacemaker, o ryl, o speedy και o rounder. Υστερα μου εσκασε φλασια για μπασκετακι. Καλο το 5χ5 αλλα να υπαρχει και λιγη ποικιλια.
Ο δρομος ηταν πια γνωστος. Τοπικ, συμμετοχες, το κανονισαμε εγινε. Αξεχαστη θα μου μεινει η πρωτη συναντηση memory και Μανου που στο φορουμ ελεω πριγκιψ δεν ειχαν και τις καλυτερες σχεσεις. Μολις ειδε ο memory τον Μανο, ετσι θηριωδης οπως ειναι: «ω φιλε μου, τι κανεις, εισαι καλα, ποσο χαιρομαι που σε βλεπω»....
Γυρίζω πάλι 3 χρόνια πριν. Τότε τα λέγαμε πολύ με τον ARH. Εμπνευσμένος απο την συνέντευξη του Ντέμη, ημουν ο πρώτος που μου εξομολογήθηκε την ιδεα που αρκετά αργότερα εξελίχθηκε στην Ενωση 1924. Συζητουσαμε τις αποψεις του, μου λεγε για τα της Αγγλιας που τα εψαχνε και οταν καποια στιγμη εφτασε να τους δωσει μια μορφη μου ζητησε τη γνωμη μου αν επρεπε να το βάλει ποστ στο φορουμ. Ηθελε να γινει κατι μεσα απο το φορουμ να γινει μια προσπαθεια απο κοινου καθως μονος του να δημιουργησει ενα σωματειο δεν θα ειχε τυχη. Του ειχα πει λοιπον οτι αν εκανε καποιο τοπικ στο ξεκαρφωτο, θα τον επαιρνε ο κοσμος με τις ντοματες. Για αυτο και η καλυτερη λυση θα ηταν να απευθυνοταν σε αεκμαν, μενζο, λισταρχο και ashton να συζητειτο το θεμα «κλειστα» και αν η ιδεα του εβρισκε αφενος ανταποκριση αφετερου διαμορφωνοταν και επαιρνε μια αρχικη μορφη, θα μπορουσε να δημοσιοποιηθει. Και βεβαια μετα το πρωτο σχεδιο θα επρεπε πλην του φορουμ να βρεθουν και μερικοι διασημοι ( κυριως ο Ντεμης ) ωστε να εχει ενα κυρος η προσπαθεια. Τα πραγματα εγιναν ετσι ακριβως. Λιγο αργοτερα μπηκα και εγω σε εκεινο το φορουμ βρισκοντας και τους ektorjr καθως και τον johnnyg. Σε μια αποστροφη του λόγου του πολύ αργοτερα ο ARHS μου ειχε πει: «α, ρε Γρηγορη, χωρις εσενα σιγα μη γινοταν η Ε24...» Χαθηκε και αυτος...
Προσφατα, η φαση με μποουλινγκ και μπιλιαρδο με τη συμμετοχη 7 ατομων και 4 ωρη χαβαλεδοπαιδικη χαρα, ηταν μια επισης πολυ καλη στιγμη που ειχε και συνεχεια χαρη στον speedy.
Περυσι έκανα 2 συνεντευξεις για το μπασκετ με την αδεια της ΚΑΕ ΑΕΚ.
Τη μια με το πουλεν μου, τον Τομπι Μπεϊλι και την αλλη με τους Μπουρουση και Τσιαρα. Ειδικα για την τελευταια ειμαι περηφανος καθως η φωτογραφηση του Αβρααμ αλλα και η διαθεση των παιδιων ηταν τα στοιχεια που τολμω να υποστηριξω οτι ειναι η καλυτερη που εχει ανεβει στο φορουμ. Λίγο αργότερα επέδωσα και το βραβείο του πολυτιμοτερου παικτη για το 2004, συμφωνα με τα ratings, στον Νικο Χατζη...
Τιμη μου επισης που βοηθαω και στο moderation σε καποια φορουμ και ευχαριστω τους admins για την επιλογη. Αναφερθηκα μεχρι τωρα σε στιγμες που λιγο ως πολυ τις απολαυσαμε πολλοι. Αν κερδισα κατι σε προσωπικο επιπεδο αυτο ειναι 5 αδελφικοι φιλοι, πολλοι καλοι γνωστοι, οτι βρηκα παρεα για 5χ5, οτι περασα ωραιες στιγμες ψυχαγωγιας και διασκεδασης και στην εταιρεια που εργαζομαι τωρα, αυτος που με προσελαβε γνωριζομαστε απο ...το φορουμ! Δοξα τω θεω.
Πιστευω οτι εδωσα αλλα και πηρα πολλα. Κακές στιγμές; Σαφως και υπηρξαν. Οποιος εκτιθεται, ειναι λογικο να κανει και λαθη. Aυτες ομως προτιμω να μην τις παραθεσω. Περαν της προσωπικης αυτοκριτικης δεν εχουν αξια για κανεναν. Εξαλλου σημερα ειναι γιορτη για μενα... Ουφ, τελος. Σας κουρασα και περιαυτολογησα. Μια φορα ειναι, συγχωρεστε τη σας παρακαλω. Ενοιωσα ομως την αναγκη να γραψω πραγματα που μου αφησαν σημαδια. 6 χρονια – 10.000 ποστς. Θα χω να θυμαμαι ωραια πραγματα και χαιρομαι που βλεπω οτι μερικες «φλασιες» εγιναν μια καλη αρχη για ολους μας και η παρεα του φορουμ συνεχως εξελισσεται, εμπλουτιζεται, ανανεωνεται με καινουρια πραγματα, νεες πρωτοβουλιες, νεες ιδεες και δεν σταματησε σε ενα προσωπο και σε ενα σημειο.
The endless river.....
For ever and ever….
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια